สื่อกามเทพ ตอนอวสาน

บทที่ 15

หลังภาระกิจงานถ่ายแบบจบลงลันตาก็ขับรถกลับคอนโดทันที
หญิงสาวขับผ่านร้านขายอาหารของวรวิชจึงตัดสินใจจอดรถ เพื่อ
ซื้ออาหารแมวไปตุนเก็บไว้เธอไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหมือน
คราวที่แล้วอีก
หญิงสาวเปิดประตูก้าวลงจากรถ หากแล้วก็ใจหายวาบเมื่อเห็นคนที่
กำลังเดินออกมาจากโรงพยาบาลผาตูบ และฝ่ายนั้นก็เห็นเธอเช่นกัน

“มาซื้ออาหารแมวหรือคะคุณลันตา”

อธิชาทักทายดวงหน้าดูยิ้มละ
ไมกว่าครั้งที่เจอในห้างสรรพสินค้า

“อ้อ…ค่ะพอดีอาหารแมวเกือบจะหมดแล้ว”

หญิงสาวตอบเสียงอ่อนเบา หัวใจวาบไหวอย่างบอกไม่ถูกการปรากฏ
ตัวของอธิชาในสถานที่ทำงานของคุณหมอหนุ่ม ได้สื่อความหมาย
บอกกับเธอว่า …คำพูดที่เขาบอกเธอตอนที่อยู่คอนโด ‘เป็นคำโกหก’
อย่างชัดเจนที่สุดความสัมพันธ์ของคนทั้งยังแนบแน่น  

“คุณลันตารักแมวจังเลยนะคะ แต่แพร์คงไม่ไหวหรอกคะ
ไม่ค่อยมีเวลาดูแล”

“ค่ะที่เลี้ยงไว้เพราะสงสารค่ะ”

หญิงสาวบอกสั้นๆ รู้สึกอยากดึงตัวเองออกจากการสนทนาครั้งนี้เหลือเกิน

“งั้นแพร์ขอตัวกลับก่อนนะคะ พอดีแวะมาหาธันว์คุยกันได้ไม่กี่
คำเขางานยุ่ง”

อธิชาบอกเสียงสดใส ก้าวเดินไปที่รถยนต์ของเธอที่จอดอยู่ไม่ไกลนัก
และลันตาก็เดินกลับไปที่รถสปอร์ตคู่ใจของเธอเช่นกัน หญิงสาวหมดอารมณ์ที่จะเข้าไปซื้ออาหารแมว ความรู้สึกห่อ เหี่ยว หัวใจเข้ามาครอบ
คลุมตัวเธอไว้อีกครั้ง เธอขับรถกลับคอนโดเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง
เมื่อขึ้นมาถึงห้องชุดเจ้าตัวจึงวางกระเป๋าสะพายลงบนพื้นอย่างไม่สนใจ
ล้มตัวลงนอนบนโซฟาปิดเปลือกตา…แม้จะปิดการมองเห็นหากภาพ
เงาของ ‘ใครคนนั้น’ ก็เด่นชัดขึ้นมาทั้งดวงหน้าน้ำเสียงตราตรึงในความ
รู้สึกไม่เสื่อมคลาย …ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาทันที กามเทพใจร้ายทำไม
ต้องให้เธอมารักคนที่เขามีเจ้าของด้วยนะ เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังแว่วจากกระเป๋า ทำให้คนหัวใจแหลกสลายตืมตาขึ้น พลางคว้านมือเปะปะหาจากนั้นจึงกดรับ

“ฮัลโหลคุณลันถึงบ้านหรือยังครับ?”

“ถึงแล้วค่ะ ไม่ทราบคุณนครินทร์มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”

ปลายประโยคหญิงสาวย้อนถามคนปลายสาย หากฝ่ายนั้นกลับ
ระเบิดเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า

“ถ้าไม่มีธุระก็โทรหาคุณลันไม่ได้งั้นซิครับ”

ลันตานิ่งไปชั่วอึดใจปรายตามองนินูกับอุ่นรักที่กำลังนั่งแต่งตัว
ให้กันอยู่

“ก๊อ…ได้นี่คะ”  
 
แม้จะรู้ว่าในระยะหลังนครินทร์มักจะโทรศัพท์มาพูดคุยกับเธอบ่อยครั้ง
และหญิงสาวก็ทราบดีว่าเขากำลัง ‘ขายขนมจีบ’ แต่หัวใจมันก็ยังเฉยๆ
มันตื่นเต้นยินดีสักนิด มักต่างกับอีกคนหนึ่งชัดเจน

“พรุ่งนี้ว่างหรือเปล่าครับ ให้เกียรติออกมาทานข้าวเย็นกับผมสัก
มื้อได้ไม๊ครับ”

เสียงปลายเอ่ยชวนตรงๆ ไม่อ้อมค้อม

“ค่ะ”

หญิงสาวตอบรับ บางครั้งการเปิดใจดูคนอื่นที่กามเทพไม่ได้ชักนำมา
อาจจะทำให้เธอไม่ปวดร้าวเหมือนตอนนี้ก็เป็นได้

“งั้นผมจะไปรับคุณลันพรุ่งนี้สองทุ่มนะครับ แต่งตัวให้สวย”
...........................................................................

ภาพในกระจกสะท้อนเงาของหญิงสาวคนหนึ่ง ดวงหน้าตกแต่งด้วย
เครื่องสำอางชัดเจนกว่าทุกครั้ง พวงแก้มปัดด้วยสีพีชระเรื่อริมฝีปาก
อิ่มเคลือบสีชมพูอมม่วงอ่อนๆดูชุมฉ่ำและเซ็กซี่ไม่น้อย เมื่อสีปาก
เข้ากันได้ดีกับสีเสื้อเดรสผ้าถัก ตรงส่วนบนช่วงอกใช้ผ้าโปร่งทอ
กับลูกไม้ดูทะมัดทะแมงแต่ก็ให้ความรู้สึกเป็นผู้หญิง    
ลันตาสำรวจความเรียบร้อยหน้ากระจกอีกครั้ง ก่อนจะส่งจูบลาเจ้า
เหมียวสองตัวที่นอนสบายอยู่บนที่นอนของมันเอง เมื่อหญิงสาวลง
มาถึงชั้นล่างพบว่านครินทร์มานั่งรอหล่อนบริเวณห้องโถงของคอนโด
แล้ว ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าใกล้ อาจจะเป็นความเคยชินของเขาที่ซึมซับวัฒนธรรมตะวันตกติดตัวมา เมื่อครั้งไปเล่าเรียนและ
ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศเสียหลายปี กับการ เทคแคร์สาว ได้ไม่เคอะเขิน

“ดอกไม้สำหรับวันวาเลนไทน์ครับ”

ดอกกุหลาบสีแดงช่อโตถูกยื่นส่งมาให้ พร้อมกับรอยยิ้มทรงเสน่ห์
ของนครินทร์

“ขอบคุณค่ะ”

“ไปกันเลยนะครับ ผมจองโต๊ะที่ร้านไว้แล้ว”

เขาเอ่ยชวนแตะเรียวแขนหญิงสาวเบาๆพาเดินไปยังรถหรูของเขาที่
จอดอยู่ด้านหน้าตึก นครินทร์แทบจะล้มทั้งยืนเมื่อเห็นภาพเจ้าเหมียว
ตัวใหญ่ กำลังนอนทำความสะอาดขนขาของมันอย่างสุขีสโมสร
บนหน้ากระโปรงรถของเขา

“เฮ้ย!ไอ้แมวบ้าลงไปเลยนะ รถเป็นรอยหมดกัน!”

ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสียเขาเกลียดสัตว์เลี้ยงชนิดนี้เข้ากระดูก
ยิ่งท่าทางนิ่งๆของมันกับดวงตาคมวาวยามจับจ้องด้วยแล้ว เห็นครั้ง
ใดชายหนุ่มมักจะเข้าไปทำร้ายมันแทบทุกครั้งไป นครินทร์ก้าวยาว
หมายจับแมวตัวนั้นเหวี่ยงไปให้พ้นจากรถคันงามของเขา แต่เจ้าเหมียว
กลับตื่นตกใจมันจึงตะเกียกตะกายปีนหนีขึ้นไปบนหลังคารถ ทั้งคน
และแมวเลยไล่กวดกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนเจ้าเหมียวจะพลาดท่าถูก
นครินทร์จับปลายหางของมันได้ ชายหนุ่มฟาดร่างอ้วนของมันเข้า
กับถังขยะเสียงดังสนั่น ลันตาผู้ยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดถึงกับร้องกรี๊ด

“หยุดนะ !อย่าทำร้ายแมวปล่อยเขา”

หญิงสาววิ่งเข้าไปดึงแขนอีกฝ่าย พยายามยื้อยุดให้เขาหยุดการกระทำดังกล่าว หากนครินทร์กำลังอยู่ในอารมร์โกธรเคืองสุดโต่ง เขากลับฟาด
ร่างแมวเคราะห์ร้ายตัวนั้นลงไปอีกครั้ง เจ้าเหมียวดิ้นทุรนทุรายด้วย
ความเจ็บปวดเลือดไหลออกจากจมูก ลันตาทำอะไรไม่ถูกน้ำตา
ไหลอาบแก้ม หัวใจแทบสลายเมื่อเห็นคนทำร้ายสัตว์ ทันใดนั้น
หญิงสาวก็ตัดสินใจเอาช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือตัวเองฟาด ลงไป
บนใบหน้าของนครินทร์เต็มแรง กลีบดอกของกุหลาบช่องามร่วงพรู...
มันได้ผล เขาหยุดทำร้ายแมวแต่เบนสายตาวาวโรจน์มามองเธอแทน

“คุณจะมาทำร้ายสัตว์แบบนี้ไม่ได้นะ เขาก็มีชีวิตเหมือนกัน
กะอีแค่เรื่องเล็กแค่นี้ ถึงกับต้องเอาชีวิตเขาเลยเหรอ
มันจะมากไปแล้วมั้ง !”

ลันตาบอกด้วยน้ำเสียงเกี้ยวกราด ความรู้สึกที่เคยดีกับผู้ชายคนนี้
ไม่รู้ว่าตอนนี้มันวิ่งหนีหายไปไหนหมดแล้ว

“คุณไม่เห็นหรือไง มันข่วนรถผมจนเสียหายหมดแล้ว!”

นครินทร์ตวาดกลับด้วยความเดือนดาล ดวงตาของเขาแทบลุกเป็นไฟ
มาดสุภาพบุรุษเมื่อครู่หายวับไปในทันตาเขาโยนร่างเจ้าเหมียวลงบนพื้นหมายจะกระทืบซ้ำ ลันตาจึงผลักร่างสูงของเขาสุดแรงเกิด
จนนครินทร์เซปะทะกับถังขยะเสื้อสูทราคาแพงของเขาเปื้อน
เศษอาหารส่งกลิ่นเหม็นคลุ้ง

“ วอนเสียแล้ว”

เขาคำรามดุจเสือร้าย เงื้อมือหมายจะตอบโต้อีกฝ่ายให้สาสมกับแรงโทสะ
ที่ปะทุขึ้นมา ลันตาถอยหลังกรูดจนชนกับรถที่จอดอยู่ในบริเวณนั้น
หญิงสาวแทบไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายคนนี้คือคนเดียวกัน กับคนที่เธอ
คาดหวังอยากให้เขาเข้าทดแทน... ใครบางคน  

“คุณจะทำอะไร!”

เสียงถามห้วนดังมาจากด้านหลังจากนั้นร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาใกล้
ก่อนจะหยุดยืนเคียงข้าง ลันตาถอนหายใจอย่างโล่งอกนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ส่งพระเอกมาช่วยไว้ทัน นครินทร์ลดมือลงเขามองคนมา
ใหม่ด้วยสายตาไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

“ไม่เกี่ยวกับคุณ อย่ามายุ่งดีกว่า”

“ทำไมจะไม่เกี่ยว ลันเป็นแฟนของผมแล้วคุณก็กำลังจะทำร้าย
ร่างกายเธอ”

ธันว์บอกอย่างหน้าตาเฉย ทำให้หญิงสาวต้องหันขวับไปมองให้แน่ใจ
ว่าไม่ได้ฟังประโยคเมื่อกี้เพื้ยนไป

“ไปซะ! ก่อนที่ผมจะวิทยุเรียกลูกน้องให้มาจับคุณยัดเข้าตาราง
ข้อหาทำร้ายร่างกาย”

ชายหนุ่มบอกเสียงเข้มสีหน้าของเขาจริงจัง จนนครินทร์เริ่มหวั่น
ใจเมื่อเห็น รปภ.ของคอนโดกำลังเดินเข้ามา ประกอบกับร่างสูงใหญ่
ของธันว์ทำให้ดูคล้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจตามที่เจ้าตัวสมอ้าง

“ซวยจริงโว้ยวันนี้ :-)เอย!”

นครินทร์สบถอย่างหงุดหงิด ก่อนจะก้าวขึ้นรถคันโก้ขับออกไปอย่าง
เร่งร้อน ลันตารีบถลาไปยังร่างของเจ้าเหมียวผู้เคราะห์ร้ายมันนอนนิ่งหายใจระทวย

“พาไปที่โรงพยาบาลก่อน”

ธันว์บอกพลางช้อนร่างแมวขึ้นอย่างเบามือ ลันตาจึงรีบก้าวตามขึ้นรถ
ไปกับคุณหมอหนุ่ม
........................................................................

โรงพยาบาลสัตว์ผาตูบในยามนี้ดูเงียบเชียบเนื่องจากเป็นเวลาปิดทำการ
แล้ว จะมีก็เพียงพนักงานสองสามคนที่พักอยู่ชั้นบนเท่านั้น ลันตานั่ง
รอหน้าห้องตรวจด้วยหัวใจอันร้าวรอน ...ภาพผู้ชายมาดดีทรงเสน่ห์
แต่มีหัวใจดุจปีศาจ ทำร้ายแม้กระทั่งสัตว์ตัวเล็กๆที่ไม่มีกำลังจะต่อกร
กับเขาได้เลย ...มนุษย์ช่างเอาเปรียบทุกอย่าง เหตุการณ์เมื่อครู่มัน
กระเทาะเปลือกนอกที่สดใสงดงามของนครินทร์ออกมา เผยให้
เห็นธาตุแท้อันร้ายกาจของเขา

“เจ้าเหมียวปลอดภัยแล้วล่ะสมองไม่ได้เป็นอะไร กระดูกก็ไม่หักแค่
จมูกไปกระแทกกับของแข็งเข้าเท่านั้น ร่างกายอาจบอบช้ำนิดหน่อย
อีกสองสามวันก็หายดี”

สัตวแพทย์หนุ่มบอกเสียงเรียบ หากดวงตาคมที่ทอดมองหญิงสาวฉาย
แววกังวล ห่วงใยมากกว่า

“คุณเป็นยังไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”

หญิงสาวส่ายหน้ารู้สึกลำคอมันตีบตันขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ

“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะกลับไปคงต้องไปตามหาเจ้าของแมว
ไม่น่าต้องมาเจ็บตัวเพราะฉันเลย โชคร้ายจริงเจ้าเหมียว”

ปลายประโยคเจ้าตัวพึมพำเสียงสั่นเครือ

“แล้วคุณไปมีเรื่องกับเขาได้ยังไง?”

ธันว์ย้อนถามร่างสูงทรุดตัวลงนั่งใกล้ ความเงียบแผ่ปกคลุมอยู่ชั่วขณะ
ก่อนลันตาจะเริ่มเล่าอย่างกระท่อนกระแท่นให้คุณหมอหนุ่มฟัง
โดยเล่าข้ามความรู้สึกของตัวเองที่ต้องการให้นครินทร์มาทดแทน
เขาไปบางครั้งคนเราก็ต้องปกปิดบางสิ่งที่มันจะทำร้ายคนฟัง
และคนบอก… เมื่อหญิงสาวเล่าจบเขาจึงพูดขึ้นว่า

“คนบางคนก็ไม่ชอบสัตว์เอาเสียเลยรังเกียจจนแทบจะอยู่ร่วมกัน
ไม่ได้ แมวตัวนี้ยังโชคดีที่ไม่เป็นอะไรมาก คุณอย่ากังวลไปเลย”

เขาปลอบโยนเธออีกครั้ง รู้สึกถึงกระแสความรักความห่วงใยฉาย
ชัดในดวงตาคมคู่นั้น ลันตาจึงเอ่ยถามขึ้นว่า

“แล้วคุณไปที่คอนโดฉันทำไมคะมีธุระอะไรหรือเปล่า”

เขานิ่งไปชั่วครู่สบสายตากับเธอตรงๆ  แววหวานระริกในดวงตาคม
สะท้อนความรู้สึกภายในใจชัดเจน ทำให้คนมีบาดแผลหัวใจชักไหวหวั่น

“จะเอาดอกไม้ไปให้” ธันว์บอกไม่เต็มเสียงนัก

“ดอกไม้อะไรคะ?” ลันตาถามซ้ำ

“เดี๋ยวมา”

ร่างสูงใหญ่ผุดลุกขึ้นก้าวยาวออกไปที่รถยนต์ของตัวเอง เพียงอึดใจ
เดียวเขาก็กลับมาพร้อมกับดอกกุหลาบก้านยาวระหงสีแดงบาดตา
แซมประดับด้วยยิปโซสีขาวเรียงซ้อนกันเป็นหอบใหญ่ ผูกปม
ด้วยริบบิ้นผ้า ตรงกลางมีตุ๊กตาแมวสีขาวติดอยู่…

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ”

เขาบอกพร้อมกับยื่นส่งกุหลาบช่อโตนั้นให้เธอ

“ไม่รับค่ะ”

คนปฏิเสธสะบัดหน้าพรืด ทำให้คนส่งถึงกับหน้าเสียร้องถามถึงสาเหตุ
ทันที

“ก็เอาไปให้คุณแพร์โน้นซิคะ ฉันไม่ได้เป็นแฟนคุณรับไว้ไม่ได้หรอก”

น้ำเสียงบอกชัดว่าน้อยใจนักหนา

“ผมไม่ได้เป็นแฟนกับแพร์แล้ว จะเอาไปให้เขาทำไมล่ะ”

คุณหมอ ยืนยัน

“อย่ามาหลอกกันอีกเลยค่ะคุณหมอธันว์ คิดว่าฉันไม่รู้อะไรเลยงั้นหรือคะ…เมื่อวานคุณแพร์เธอยังมาหาคุณที่โรงพยาบาลอยู่เลยค่ะ”

ธันว์มองอีกฝ่ายด้วยแววตากึ่งขำกึ่งเอ็นดูที่ลันตามีอาการน้อยใจ
และงอนเขาได้ขนาดนี้  

“ขำอะไรคะไม่ตลกเลยนะคุณหมอ” หญิงสาวบอกน้ำเสียงยังแง่งอน

“ขำคุณนั้นแหละ เมื่อวานแพร์เขาเอาการ์ดแต่งงานของเขามาให้ผม
เขากำลังจะแต่งงานกับเจ้าของไร่ที่วังน้ำเขียว…เข้าใจหรือยังครับ”

ธันว์บอกพร้อมกับก้มลงมองคนที่นั่งทำหน้าน้ำยาเย็น

“ไม่เข้าใจค่ะ”

คำตอบกวน ดวงหน้านวลเมินมองไปทางอื่น

“ไม่เข้าใจก็มานี่เลยดีกว่า โชว์หลักฐานให้เห็นกันชัดๆ”

สัตวแพทย์หนุ่มไม่พูดเปล่า หากฉุดแขนอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้
พาเดินเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว ฝ่ายช่างภาพสาวออกอาการโวย
วายเล็กน้อย

“เห็นไม๊ครับ แพร์แต่งงานแล้วจริงๆแล้วเจ้าบ่าวก็ไม่ได้ชื่อนาย
สัตวแพทย์ธันว์ด้วย”

คุณหมอหนุ่มโชว์การ์ดสีครีมตัวอักษรสีทองให้อีกฝ่ายดูชัดๆ

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ” ลันตาตอบยิ้มๆ

“อ้าว! แล้วเมื่อกี๊ใครบอกไม่เข้าใจ…หือ”

คุณหมอคาดคั้นพลางเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะดึงร่างระหงเข้ามากอด

“แน้คุณหมอธันว์ ทำงี้ได้ไงคะเดี๋ยวใครมาเห็น”

คนในอ้อมกอดโวยทันใด

“ใครจะมาเห็นเขานอนกันหมดแล้ว…ไหนตอบมาซิรักผมหรือเปล่า?”

คนตัวโตเอ่ยถามเสียงหวาน ทั้งอ้อมแขนยังกำชับแน่น

“ไม่รักค่ะ…ปล่อยได้แล้ว”

“ไม่รักจะรัดให้กระดูกหักเลย”

คุณหมอขู่ พร้อมกับริมฝีปากอุ่นก็แนบลงมารวดเร็ว หากอ่อนโยน
และหวานละมุนนัก รสจูบของเขาไม่ต่างจากน้ำผึ้งลนไฟที่กำลังอาบ
หัวใจเธอให้อ่อนไหวและคล้อยตาม

“ปล่อยได้แล้วค่ะ…”

คนในอ้อมกอดบอกเสียงอู้อี้ หากดวงหน้าคมเข้มนั้นยังไม่ยอมห่าง
เสียงทุ้มกระซิบถามข้างหู

“ยังไม่ปล่อยจนกว่าจะได้คำตอบ”

ปลายจมูกกับริมฝีปากร้อนจรดลงข้างแก้มอีกครั้ง

“…ก็รักค่ะ”

คำตอบเบาดวงหน้านวลเอนพิงอกกว้างของคุณหมอหนุ่ม..
หัวใจที่เคยอ่อนล้าและท้อแท้กับคนตัวโตบัดนี้กลับชุ่มฉ่ำดุจ
สายฝนที่พร่างพรมลงมาบนพื้นทรายอันร้อนระอุ  
.......................................................................

อาคารพาณิชย์หนึ่งคูหาตบแต่งด้วยลวดลายสติ๊กเกอร์รูปเจ้าตูบและเจ้าเหมียว ที่บอกชัดว่าคือคลีนิครักษาสัตว์ และป้ายชื่อร้านสีแดงสดใส
‘คลีนิคอุ่นรัก’  

ร่างสูงใหญ่ของธันว์ก้าวผ่านประตูห้องตรวจรักษาออกมา ชายหนุ่มเดิน
เข้าไปเกาคางทักทายอุ่นรักกับนินูซึ่งนั่งชูคอต้อนรับลูกค้าอยู่หน้า
เคาน์เตอร์ของร้าน ก่อนจะเอ่ยถามลูกค้าที่เข้ามารับบริการด้วย
ดวงหน้ายิ้มแย้ม

“แมวเป็นอะไรครับป้า”

“จะพามาทำหมันจ้าคุณหมอ ไม่ไหวลูกเต้ายั้วเยี้ยไปหมด”

คุณหมอจดรายละเอียดลงในบัตรประจำตัวสัตว์ป่วย จากนั้นจึงพาเดิน
เข้าไปในห้องรักษาด้านใน ซึ่งมีผู้ช่วยกำลังสาระวนอยู่กับการเตรียม
อุปกรณ์พวกเข็มฉีดยา หลอดยารักษาอยู่

“ทำหมันแมวนะลัน เตรียมอุปกรณ์ให้ผมด้วยครับ”

“ได้ค่ะคุณหมอ”

กระบวนการทำหมันแมวตัวผู้ของคุณป้าใช้เวลาไม่นานนัก เมื่อเทียบ
กับแมวตัวเมียและเจ้าของก็สามารถรอรับเจ้าเหมียวกลับไปพักฟื้นที่บ้าน
ได้ตามปกติ คุณป้าชำระเงินค่าทำหมันพร้อมกับเอ่ยปากชื่นชมถึงการ
บริการของคลีนิคอุ่นรัก และยังถือโอกาสซื้อของเล่นเล็กๆน้อยๆจาก
มุมแพทชอปของร้านไปฝากเจ้าเหมียวที่บ้านอีกด้วย

“ตอนนี้ลูกค้าเริ่มเยอะแล้วนะคะ อีกหน่อยคุณคงต้องหาผู้ช่วย”

ลันตาเอ่ยขึ้นเมื่อคุณป้าเดินออกจากร้านไปแล้ว

“เอาไว้ตอนที่ลันเตรียมจะคลอดแล้วกันนะ ค่อยรับคนช่วยตอนนี้
ผมยังไหว”

คุณหมอพูดพลางเดินเข้ามาโอบร่างโปร่งของภรรยาซึ่งตอนนี้เริ่ม
มองเห็นครรภ์ชัดเจนมากขึ้น ครอบครัวเล็กๆของเขาเริ่มก่อตั้งขึ้น
ในเมืองซึ่งไม่ห่างจากกรุงเทพฯมากนัก เมื่อธันว์ตัดสินใจถอนหุ้น
ทั้งหมดออกจากโรงพยาบาลผาตูบและลันตาก็ลาออกจากอาชีพ
ช่างภาพ ด้วยเหตุผลที่เขาและภรรยาเห็นพ้องต้องกันว่า สงบไม่
วุ่นวายและที่สำคัญมีคุณภาพชีวิตที่แตกต่างจากเมืองใหญ่

“คุณหมอจะเหนื่อยหรือเปล่าคะ”  

ลันตาเอ่ยถามเอนศีรษะพิงกับอกกว้างของสามี เส้นทางชีวิตคู่ระหว่าง
เธอและเขาจะดำเนินได้อย่างราบเรียบ หากเมื่อทั้งสองคนได้วางหัวใจ
และแนวคิดในทางเดียวกัน

“ไม่เหนื่อย เพราะผมมีกำลังใจเยอะแยะทั้งคุณ ทั้งเหมียวนินูกับอุ่นรัก
ไหนจะเจ้าตัวน้อยอีกล่ะ”

ธันว์บอกเสียงหนักแน่นก้มลงจูบแก้มภรรยาเบาๆ พร้อมกับเสียง
ขานรับจากนินูและอุ่นรักที่สอดประสานราวกับจะรับรู้ว่า …ความสุข
ความอบอุ่นได้ไหลวนอยู่รอบคลีนิคอุ่นรักแห่งนี้

จากคุณ	: เอริชา
เขียนเมื่อ	: 14 มิ.ย. 55 12:49:29