ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 11 สาววายกับดอกไม้ หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เอื้อมฟ้าก็ชวนทุกคนอยู่ต่อ วันนี้เป็นวันแรกของเทศกาลดนตรี เลยมีการจุดพลุฉลองตอนเปิดงานในช่วงกลางคืน “ขอบคุณที่ชวนครับ แต่ผมคงต้องขอตัวก่อน” ลอยด์ปฏิเสธ “คุณแพรธาราจะอยู่ต่อไหมครับ ผมจะได้พาชมพัทยาตอนกลางคืน” คามินรีบเสนอตัว “ขอตัวกลับดีกว่าค่ะ มามากับบอสก็ต้องกลับกับบอส” “ต้องไปทำงานเหรอ” เอื้อมฟ้าถามบ้าง “ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ขึ้นอยู่กับบอส” “ดึกแล้วยังต้องทำงานอีก ใช้งานโหดแบบนี้ผิดกฎหมายแรงงานนะคะ” เอื้อมฟ้าพูดยิ้มๆ เหมือนแหย่เล่นแต่เหน็บลอยด์เข้าอย่างจัง ไม่ใช่แค่ลอยด์เท่านั้นที่รู้ตัวว่าโดนเหน็บ แพรธาราเองก็รู้สึกว่าเอื้อมฟ้าเข้าใจผิดคิดว่าบอสของเธอเป็นเจ้านายใจร้าย ก็เลยแก้ต่างหาก “จริงๆ ก็ไม่ได้ทำงานหรอกค่ะ มาเที่ยวเสียมากกว่า วันนี้มาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากไปสปากับกินของอร่อย ต้องขอบคุณบอสเลยล่ะ” ลอยด์อมยิ้มเมื่อแพรธาราแสดงออกชัดว่ากำลังปกป้องเขา สาวซื่อบื้อคนนี้มักจะแสดงออกอย่างตรงไปตรงมาเสมอ และนั่นก็เป็นอย่างหนึ่งในเสน่ห์ของเธอ “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่ามารีนว่างแล้วสิ อยู่ต่อเที่ยวกับเอื้อมเถอะนะ” หญิงสาวใช้สายตาอ้อน แพรธาราอยากกลับบ้านมากกว่าแต่ก็ปฏิเสธไม่ลง เอื้อมฟ้ามองออกว่าคู่สนทนากำลังลังเลจึงกล่าวเสริมขึ้นมา “เดี๋ยวเอื้อมไปส่งที่บ้านให้เอง ถ้าดึกมากก็ค้างกับเอื้อมก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับกัน” แพรธารารู้สึกสองจิตสองใจเลยหันไปสบตาลอยด์อย่างขอความเห็น “ถ้าอยากเที่ยวก็อยู่ต่อได้นะมารีน ผมไม่เป็นไรหรอก ขับรถกลับเองได้” ลอยด์จบประโยคนี้ด้วยการเปิดปากหาวและทำตาปรือ ผิวเผินเหมือนลอยด์ไม่ขัดข้อง แต่ความจริงแล้วเป็นการดักทางอย่างแนบเนียน ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวจะต้องเป็นห่วงว่าเขาจะหลับในขณะขับรถ แล้วก็จริงดังคาดแพรธาราปฏิเสธที่จะอยู่เที่ยวต่อ คามินมีสีหน้าผิดหวัง แต่ชายหนุ่มก็ไม่รั้งหญิงสาวเอาไว้ เอื้อมฟ้ามองแล้วก็สัพยอกในใจว่าผู้ชายอะไรร้ายเป็นบ้า หญิงสาวแอบค้อนให้ชายหนุ่มแล้วแยกเขี้ยวใส่ด้วยไม่พอใจที่ตัวเองเป็นฝ่ายแพ้ เธอตั้งใจจะขวางอีกแต่คามินดึงมือเอาไว้เป็นเชิงให้ปล่อยไปก่อน ด้วยเหตุนี้ต่างคนจึงต่างแยกย้ายกันไปเหมือนตอนมา ลอยด์กลับกับแพรธารา คามินไปกับเอื้อมฟ้า ส่วนฟรานเชสโก้นั้นขอตัวไปตระเวนราตรีให้ชุ่มปอด เพราะจะอยู่ที่นี่อีกแค่คืนเดียวเท่านั้น “ใจร้ายจัง ไม่อยู่รอส่งกันกลับเลย อุตส่าห์ถ่อมาหาตั้งไกล” ฟรานเชสโก้ตัดพ้อขณะเดินตามมาส่งที่รถ “ฉันไม่ฆ่าแกตายก็บุญแล้ว” ลอยด์ส่งสายตาพิฆาตกลับไปให้ วันนี้ทุกอย่างพังหมดเพราะชายหนุ่มคนเดียวเลย ถ้าฟรานเชสโก้ไม่เข้ามาวุ่นวายเขาคงพาแพรธารากลับบ้านทันทีที่เจอคามินแล้ว “จะฆ่ากันทั้งทีขอเป็นบนเตียงได้ไหม” ฟรานเชสโก้ยังระรื่นไม่เปลี่ยน ลอยด์คร้านจะต่อล้อต่อเถียงจึงรุนหลังแพรธาราให้รีบเข้าไปในรถ ส่วนตัวเองก็ก้าวฉับๆ มาตรงฝั่งคนขับ “แล้วเจอกันนะมายสวีตฮาร์ต” ฟรานเชสโก้ส่งจูบให้ “อีกสักสิบชาติค่อยว่ากัน” ลอยด์ปิดประตูรถโครมใหญ่ใส่หน้า ชายหนุ่มคิดในใจว่าหลังจากเจอเพื่อนตัวแสบคราวนี้ ชีวิตคงสงบสุขไปได้อีกสักปีสองปี เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าจะโดนโชคชะตากลั่นแกล้งให้ต้องไปได้เจอกันเร็วกว่านั้นหลายเท่า ในช่วงแรกของเดินทางกลับลอยด์กับแพรธาราไม่ได้คุยกันมากนัก เพราะหญิงสาวออกอาการง่วงหงาวหาวนอนตลอดเวลา หันไปทีไรก็เห็นแต่ว่าตาปรือๆ ใกล้ปิดเต็มที่แต่ก็ฝืนเอาไว้ไม่ยอมนอน “ถ้าง่วงก็นอนไปสิ แอร์แรงไปไหมจะปรับลดให้” “ไม่ต้องหรอกค่ะบอส มาไม่เป็นไร ถ้ามาหลับไปใครจะอยู่เป็นเพื่อนบอสล่ะคะ บอสยิ่งบ่นว่าง่วงอยู่ด้วย” ลอยด์เกือบลืมไปเลยว่าตัวเองแกล้งง่วง พอเห็นแพรธาราพยายามฝืนตัวเองเพื่อเขา ชายหนุ่มก็ทั้งดีใจแล้วก็รู้สึกผิด เลยจอดรถแวะพักที่ปั๊มน้ำมันข้างทาง เจตนาคือลงไปล้างหน้าทำตัวเองให้สดชื่น เพื่อที่ว่าแพรธาราจะได้วางใจงีบหลับได้ ทว่าพอกลับมาที่รถ เขากลับเห็นว่าคนที่กำลังง่วงล้างหน้าจนเปียกชุ่ม ทั้งยังยกเครื่องดื่มชูกำลังมายกซด ชวนให้นึกถึงภาพคนขับรถบรรทุกวัยกลางคนขึ้นมาตงิดๆ ‘ผู้หญิงคนนี้นอกจากจะไม่รู้จักห่วงสวยแล้ว ยังไม่มีมาดเลย’ “มาพร้อมคุยเป็นเพื่อนบอสแล้วคะ” หญิงสาวชูสองนิ้วให้ “ขอบคุณ” ลอยด์ยิ้มขำกึ่งเอ็นดู พอเข้ามาในรถพร้อมกันแล้ว เขาก็หยิบกระดาษทิชชูจากหลังรถมาหลายแผ่น แล้วบอกให้แพรธาราหันมาให้เช็ดหน้าให้ เนื่องจากตรงไรผมกับใบหน้าบ้างจุดยังมีหยดน้ำเกาะพราวอยู่ “มาเช็ดเองได้ค่ะบอส” แพรธาราแบมือขอกระดาษแต่ชายหนุ่มกลับจุปากห้าม “เช็ดเองก็เลอะเทอะกันพอดี” โชคดีที่เครื่องสำอางที่ช่างแต่งหน้าแต่งมาให้เป็นแบบกันน้ำ พอล้างหน้ามันก็เลยไม่เลือนเท่าไร มีตรงเป้าตาที่เลอะเทอะบ้าง ถ้าให้เช็ดเองระดับแพรธาราแล้วคงขยี้แบบไม่ห่วงสวย “แหม มาก็เป็นผู้หญิงนะคะ รู้หรอกว่าต้องทำยังไง” ชายหนุ่มไม่สนใจคำค้าน ลอยด์ถือวิสาสะบรรจงซับหน้าให้อย่างเบามือ แพรธาราอมยิ้มเสียจนแก้มปริเมื่อคนตัวโตแสดงด้านที่อ่อนโยนออกมาให้เห็น บุคลิกของลอยด์ดูไม่เหมาะจะมาดูแลใครแบบนี้ แต่เขาก็ดูแลเธอเสมอเหมือนพี่ที่คอยดูแลน้อง “ยิ้มอะไรฮึเรา” ชายหนุ่มหยิกแก้มนุ่มด้วยความมันเขี้ยว ชอบมาทำตาใสๆ อย่างนี้ใส่ ช่างไม่เห็นใจคนแอบรักบ้างเลย “กำลังคิดว่าถ้าได้บอสเป็นพี่ชายอีกคนคงดีน่ะค่ะ” “ไม่เอาล่ะ ผมเป็นลูกคนเล็ก ไม่อยากได้น้องเพิ่ม” ชายหนุ่มปฏิเสธในทันทีทำเอาหญิงสาวเจ้าหน้าง้ำ “บอสใจร้าย” ลอยด์ทำเป็นไม่ได้ยินเสียงบ่นอุบอิบ คนที่ควรจะตัดพ้อน่าจะเป็นเขาเสียมากกว่า สู้อุตส่าห์แสดงออกชัดว่าชอบ แต่เธอกลับเห็นเขาเป็นเพื่อนเป็นพี่ รวบรวมความกล้าบอกรักแทบตายก็ยังซื่อบื้อไม่เข้าใจอีก แพรธารานึกอยากแกล้งงอนแล้วให้ลอยด์ง้อ แต่พอคิดว่าคนที่จะง้อกันได้ต้องเป็นคนรักกันเท่านั้น เธอก็บอกตัวเองไม่ให้ทำตัวงี่เง่า เลิกงอนแล้วเป็นฝ่ายชวนคุยให้เขาไม่ง่วง หญิงสาวยกประเด็นจิปาถะมาพูดเรื่อยเปื่อยจนใกล้ถึงบ้าน ความที่กำลังฝอยเพลินจึงไม่ทันระวังตัว แล้วปากก็พาซวยจำได้เมื่อเผลอหลุดชื่อคามินออกมา คำสองพยางค์นี้เปลี่ยนบรรยากาศสดชื่นให้กลายเป็นอึมครึมในพริบตาเดียว แพรธารารู้ตัวว่าทำพลาดอย่างมหันต์ เลยเปลี่ยนเรื่องคุยแต่ลอยด์ไม่ยอมเปลี่ยนด้วย “ปลื้มมันมาเหรอ” ชายหนุ่มถามเสียงเรียบ แต่ฟังก็รู้ว่าถ้าตอบผิดหูงานนี้มีเฮแน่ “เปล่าค่ะบอส คือมาแค่คิดว่าเขาเป็นคนดี เอ่อ หมายถึงเป็นคนรวยที่ไม่หยิ่งน่ะค่ะ” “แล้วระหว่างผมกับเขา ชอบใครมากกว่ากัน” “ก็ต้องบอสสิคะ” หญิงสาวรีบเอาใจ แพรธาราแอบปาดเหงื่ออย่างโล่งอกที่สีหน้าของลอยด์คลายลง ที่ไหนได้เจ้าคิดเจ้าแค้นกลับยังไม่หายเคือง ชายหนุ่มแสร้งให้ตายใจแล้วถามนิ่มๆ มาอีกหนึ่งประโยค “ชอบผมมากกว่าแล้วทำไมเวลามีปัญหาถึงไปขอความช่วยเหลือจากคามิน” “ก็มาจำเบอร์บอสไม่ได้ ” หญิงสาวเอามือตะครุบปากตัวเอง เนื่องจากเพิ่งนึกได้ว่าลอยด์เคยกำชับให้ท่องจำเบอร์สำนักงานแล้วก็เบอร์ส่วนตัวเขาเอาไว้เผื่อเหตุฉุกเฉิน เธอคิดว่างานนี้ต้องถูกว้ากแน่แต่ลอยด์ก็ยังถามด้วยน้ำเสียงโทนเดิม “ถ้าจำได้แล้วจะโทรหาไหม” “ก็ต้องโทรสิคะ มาสนิทกับบอสมากกว่านี่นา จริงๆ ก็ไม่อยากรบกวนคุณคามินเลยด้วยซ้ำค่ะ” ลอยด์เงียบไปเพราะจังหวะนั้นมีรถเปิดไฟขอทางมาจากทางด้านหลัง เขาเลยต้องใช้สมาธิในการขับรถ ความเงียบทำให้แพรธารารู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ว่าจะต้องถูกเหวี่ยงใส่ แต่ชายหนุ่มกลับส่งยิ้มหวานหยดมาให้เสียอย่างนั้น “หัดจำหน่อยสิมารีน” “ค่ะ กลับไปมาจะท่องเบอร์บอสให้ขึ้นใจเลย ” หญิงสาวรับคำด้วยความงงงวย เนื่องจากปรับอารมณ์ไม่ทัน พึ่งจะสามสิบแท้ๆ แต่อารมณ์แกว่งอย่างกับพวกวัยทอง สาเหตุที่ลอยด์อารมณ์ดีขึ้นเพราะรู้ว่าแพรธาราไม่ได้สนใจคามินเป็นพิเศษ และเขายังเป็นเพื่อนคนสำคัญของเธอไม่เปลี่ยน “ท่องเสียตอนนี้เลย แล้วห้ามเกรงใจรู้ไหม เกิดอะไรขึ้นต้องโทรหาผมเป็นคนแรก” ลอยด์ยื่นโทรศัพท์มือถือไปให้ เพราะเห็นว่าหญิงสาวไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือของตัวเองมา “ถ้าจำไม่ได้ก่อนกลับถึงบ้านโดนหักโอทีแน่” “วันนี้มาได้โอทีด้วยเหรอคะ” แพรธาราตาวาวเพราะไม่คิดว่าจะได้เงินค่าล่วงเวลา “ได้สิ ก็วันนี้เราไปทำงานกันนี่” เขาโดนทางบริษัทบังคับให้ไปเที่ยวกับฟรานเชสโก้ แถมแผนการที่วางไว้ยังพังยับ ดังนั้นค่าใช้จ่ายทุกอย่างบริษัทต้องออกแบบเต็มจำนวน “ขอบคุณนะคะ บอสเป็นเจ้านายที่น่ารักที่สุดในโลกเลย” ‘น่ารักก็รักสิ’ ลอยด์พึมพำกับตัวเองในใจ เขาไม่พูดออกไปเพราะเคยพูดอะไรทำนองนี้มาแล้วหลายครั้ง ผลคือหญิงสาวหัวเราะแล้วบอกว่าเสี่ยวบ้างล่ะ ตลกบ้างล่ะ ทั้งที่เขาออกจะจริงจังแท้ๆ แพรธาราทำให้เขาเหนื่อยใจเสมอ แต่เขาก็ไม่เคยคิดที่จะเลิกรักเธอเลย แพรธารากลับมาถึงบ้านตอนห้าทุ่มเศษ หญิงสาวตรงไปที่กระถางต้นไม้เพื่อควานหากุญแจสำหรับไขเข้าไปในตัวบ้าน เพชรพิรุณซ่อนกุญแจเอาไว้ให้ที่ใต้กระถางเพราะยังต้องทำงานล่วงเวลาจนเช้าอยู่ ส่วนแพรวารินก็ยังไม่กลับจากต่างจังหวัด พอไขกุญแจเข้าไปในตัวบ้านแล้วหญิงสาวก็เปิดไฟตรงห้องนั่งเล่น แล้วเปิดคอมพิวเตอร์ที่ไม่ได้จับมานาน หญิงสาวเริ่มดูเว็บนิยายที่เธอเขียนงานลงประจำขึ้นมาเป็นอย่างแรก แล้วก็ต้องตกใจที่มีความคิดเห็นจากคนอ่านเพิ่มขึ้นมาเกินร้อยข้อความ กว่าครึ่งเป็นเนื้อหาในทำนองว่าอยากนิยายบทต่อไปใจจะขาดแล้ว ปกติเธอจะลงงานวันเว้นวันหรือวันเว้นสองวัน แต่เนื่องจากระยะนี้กำลังเร่งแก้ต้นฉบับส่งสำนักพิมพ์ ก็เลยเว้นช่วงไปนาน พอรวมกับเวลาที่ไม่ได้ใช้คอมพิวเตอร์เพราะเข้าบ้านไม่ได้ก็เท่ากับว่าเธอหายไปสิบวันพอดี “ขอโทษนะทุกคน จะรีบลงเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวเปิดไฟล์งานขึ้นมาแล้วรีบลงนิยายบทต่อไปทันที หมดจากบทนี้แล้วเธอก็ไม่มีงานตุนเอาไว้อีก ถ้าอยากมีนิยายลงให้อ่านสม่ำเสมอเหมือนก่อน ก็ต้องรีบเขียนเอาไว้เสียเดี๋ยวนี้ ความที่ไม่ได้เขียนอะไรมาระยะใหญ่ ประกอบกับเจอฉากเด็ดๆ ในชีวิตจริงหลายฉาก พอลงมือพิมพ์งาน เรื่องราวในสมองมันก็หลั่งไหลออกมาไม่หยุด แพรธาราก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างสนุกจนลืมทุกอย่าง เธอลืมความง่วง ลืมเวลา รู้เพียงว่าถ้าไม่ได้ถ่ายทอดสิ่งที่อยู่ในสมองออกมาให้หมดก่อนที่จะลืมไปเสียก่อน หญิงสาวเลยนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์จวบจนกระทั่งเช้า ได้ละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมเป็นครั้งแรกก็ตอนพี่ชายกลับมาแล้ว “เขียนนิยายโต้รุ่งอีกแล้วหรือคะ วันหยุดทั้งทีควรจะพักผ่อนบ้างนะ” เพชรพิรุณพี่เปรยขณะเดินผ่าน “ก็วันหยุดน่ะสิพี่มาร์ชเลยต้องใช้เวลาเขียนนิยายให้เต็มที่” หญิงสาวเปิดปากหาวแล้วผุดลุกจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ เนื่องจากรู้สึกกระหายน้ำ “เช้านี้อยากกินกับข้าวหรือข้าวต้มเอ่ย” พี่ชายผู้แสนดีถามอย่างรู้ใจ “ไม่เป็นไรหรอกพี่มาร์ช พี่ไปนอนเถอะ มากินโจ๊กสำเร็จรูป ” พูดถึงตรงนี้หญิงสาวก็ถอนใจออกมาเพราะลืมไปเสียสนิทว่าที่บ้านไม่มีอาหารสำเร็จรูปอยู่เลย “ขอโทษพี่มาร์ช มาลืมซื้อของเข้าบ้านอีกแล้ว” หญิงสาวสารภาพเสียงอ่อย “ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อวานพี่ซื้อของมาไว้แล้ว แต่โจ๊กแบบที่มาชอบหมดนะคะ พี่เลยเอายี่ห้ออื่นมาแทน ไม่รู้ว่าอร่อยหรือเปล่า” “รักพี่มาร์ชที่สุดเลย” แพรธาราโผเข้าไปกอดด้วยความซาบซึ้ง ตั้งแต่จำความได้เพชรพิรุณก็ดูแลเธอมาตลอด ไม่เคยโกรธหรือดุเลยเลย หญิงสาวจึงลำเอียงรักพี่ชายมากกว่าพี่สาวนิดหน่อย “ไม่เป็นไรค่ะ พี่รู้ว่าช่วงนี้มารีนงานยุ่ง เรื่องนิยายพยายามเข้านะคะ แต่อย่าหักโหมมากนักล่ะ” ให้กำลังใจน้องสาวเสร็จ เพชรพิรุณก็เอาของที่ได้มาจากครัวของทางโรงแรมแช่ตู้เย็น ของสดที่ได้มาไม่ใช่ของเสียหรือใกล้หมดอายุ แต่ทางโรงแรมเน้นใช้ของสดใหม่ทุกวัน พอมีของเหลือในครัวก็จะแบ่งสันปันส่วนกันไป ไม่ก็ให้พนักงานซื้อต่อให้ราคาถูก ของในถุงนี้ผู้จัดการเป็นคนหยิบมาให้ตอบแทนที่เขาช่วงงานเกินเวลามาทั้งสัปดาห์ พอเห็นว่ามีแต่วัตถุดิบชั้นดีชายหนุ่มก็เริ่มคันมืออยากทำอาหาร “มารีนอยากกินข้าวผัดสับปะรดใส่แฮมกับถั่วลันเตาไหมคะ” แพรธารารู้ว่าพี่ชายทำงานโต้รุ่งเลยไม่อยากรบกวน แต่พอหันไปเห็นแววตาเป็นประกายตอนมองของสดเธอขัดไม่ลง เพราะไม่อยากไปขวางความสุขของคนชอบทำอาหาร “แล้วแต่พี่มาร์ชเลย มาอยากกินอะไรหนักๆ อยู่เหมือนกัน” “ได้เลยค่ะ มาไปอาบน้ำก่อนนะคะ ไม่เกินยี่สิบนาทีพร้อมกิน” หญิงสาวเดินไปอาบน้ำตามคำสั่ง วันนี้แพรธาราอาบน้ำนานเป็นพิเศษเพราะล้างเครื่องสำอางออกจากใบหน้าได้ไม่หมดเสียที เนื่องจากช่างแต่งหน้าใช้ของเกรดดีแถมยังกันน้ำ ต้องใช้ครีมล้างเครื่องสำอางโดยเฉพาะถึงจะทำความสะอาดได้หมดจรด ที่บ้านของแพรธารามีก็แต่เบบี้ออยที่ได้มาเป็นของแถม หญิงสาวรู้สึกคลับคล้ายคลับคลาเหมือนกับว่าใช้แทนกันได้ก็เลยลองดู แล้วก็ค้นพบว่ามันช่วยล้างเครื่องสำอางออกจากใบหน้าได้ดีกว่าสบู่หลายเท่า แต่งตัวเสร็จหญิงสาวก็ลงมาด้านล่าง พี่ชายเธอไม่ได้ทำแค่ข้าวผัด แต่ทำไก่ทอดทิวลิปเอาไว้ให้ด้วย “หอมจังเลย น่ากินที่สุดในสามโลก” หญิงสาวรีบนั่งลงแล้วเริ่มกินอาหารเช้ากับพี่ชาย ตักเข้าปากเคี้ยวได้สองคำก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูรั้วเข้ามาในบ้าน ปรากฏว่าคนที่มาคือพลอยวาริน “งานเสร็จเร็วกว่ากำหนดหรือพี่เมย์” แพรธาราทักทาย “อือฮึ เหนื่อยเป็นบ้า หิวด้วย” พูดจบหญิงสาวก็แย่งช้อนจากมือน้องสาวแล้วตักข้าวผัดใช้ปากไม่ยั้ง เลยโดนคุณชายระเบียบประจำบ้านดุ “อย่าแย่งน้องกินสิ ของมีตั้งเยอะทำเผื่อเอาไว้แล้ว” “ถ้าอย่างนั้นก็รีบตักมาให้เลย ก็รู้อยู่ว่ากลับมาต้องหิว” คนผิดกลายเป็นเพชรพิรุณเสียอย่างนั้น แต่คนเกิดหลังไม่กี่นาทีก็ไม่ถือโทษ ด้วยรู้กันอยู่ว่าพี่สาวฝาแฝดไม่ได้มีเจตนาหาเรื่อง ชายหนุ่มรีบตักข้าวให้พูนจาน พอเห็นอีกฝ่ายกินอย่างเอร็ดอร่อยเขาก็ยิ้มปลื้ม ความสุขของคนทำอาหารก็มีเพียงเท่านี้ แค่คนกินพอใจเขาก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ความบังเอิญทำให้สามพี่น้องได้มานั่งกินข้าวกันพร้อมหน้า บรรยากาศอย่างนี้ไม่ได้เกิดขึ้นมานานแล้ว แม้ทุกคนจะอดนอนกันมา แต่ก็ไม่รีบร้อนแยกย้ายกันไป ยังนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระกันอยู่จนกระทั่งสาย แพรธารานั่งซึมซับบรรยากาศของครอบครัวอยู่จนสาย หญิงสาวไม่มีทางรู้ได้เลยว่านี่จะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์วันสุดท้ายที่เธอจะได้มีโอกาสใช้ชีวิตตามใจตัวเอง เพราะหลังจากนี้ไปแล้วตารางชีวิตของเธอจะแน่นเอี้ยดจนแทบไม่มีเวลาพักหายใจเลย แพรธาราใช้เวลาในวันอาทิตย์เกือบทั้งวันจัดการต้นฉบับนิยายจนเสร็จ พอส่งไปทางสำนักพิมพ์ก็แจ้งมาว่าผลงานเล่มแรกของเธอจะวางแผงกลางเดือนหน้าในวันวาเลนไทน์พอดี ส่วนเล่มที่สองกำหนดในวางแผงงานสัปดาห์หนังสือช่วงเดือนมีนาคม ถ้าเป็นไปได้ก็อยากได้เล่มภาคพิเศษของลอยด์กับคามินก่อนสิ้นเดือนกุมภาพันธ์ เพราะอยากจะให้วางแผงพร้อมกันกับเล่มที่สอง งานนี้ไม่ถึงกับลำบากนักเพราะเล่มหนึ่งกับเล่มสองเรียบร้อยไปแล้ว ส่วนเล่มสุดท้ายเธอได้จินตนาการจากลอยด์กับคามินตัวจริงมาเต็มเปี่ยม เลยเขียนได้อย่างลื่นไหล ถ้าตั้งใจจริงๆ ต้องเสร็จทันในเวลาแน่นอน ความสำเร็จที่ขยับไปอีกหนึ่งขั้นทำให้หญิงสาวรู้สึกอารมณ์ดี แม้เมื่อคืนจะนอนน้อยแต่เธอก็ยังตื่นมาทำงานด้วยความสดชื่น แพรธาราไปที่บริษัทแต่เช้า แวะซื้อข้าวเหนียวเนื้อแดดเดียวกับปลากรอบไปเป็นอาหารเช้าให้ลอยด์ด้วย มื้อนี้ไม่มีคนสั่งให้ซื้อ แต่เธออยากเอาไปให้เพื่อขอบคุณที่เขาเอารถจักรยานยนต์คู่ชีพของเธอมาส่งให้ถึงที่บ้าน มื้อเช้าจากแพรธาราทำให้ลอยด์อารมณ์ดีไปทั้งวัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะประมาท ชายหนุ่มวางแผนกันคามินให้ออกจากแพรธารามากที่สุดโดยใช้เรื่องงานมาอ้าง ลอยด์เรียกหญิงสาวไปพบแล้วให้ดูกระดาษที่มีลายมือหวัดๆ เขียนเกี่ยวกับโครงการพัฒนาคุณภาพของพนักงาน โครงการนี้จะมีการสอนเกี่ยวกับทักษะการใช้คอมพิวเตอร์ในระดับที่สูงขึ้น ตลอดจนเปิดหลักสูตรสอนภาษาให้กับพนักงาน ทั้งหมดที่กล่าวมาทางบริษัทจะเป็นคนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายและเป็นระบบความสมัครใจไม่มีการบังคับเรียน “คิดว่าโครงการนี้เป็นยังไง” “อืม มาว่าน่าสนใจมากเลยค่ะ หลายคนอยากเรียนเพิ่มแต่ก็ติดขัดเรื่องงบประมาณ พวกที่เพิ่งเรียนจบหรือเข้างานใหม่ๆ ต้องแห่กันมาเพียบแน่ แต่กับพวกมีครอบครัวแล้วน่าจะลำบากหน่อยนะคะ” “ผมก็คิดแบบนั้น แต่นั่นเป็นโครงร่างคร่าวๆ น่ะ ยังต้องทำอะไรอีกเยอะ” การจะตั้งโครงการขึ้นมาจะต้องทำแบบสอบถาม เพื่อให้ตรงต่อความต้องการของพนักงานและเอื้อกับบริษัทมากที่สุด นอกจากนี้ยังต้องคำนวณงบประมาณ จัดหาสถานที่ ตลอดจนหาผู้ทรงคุณวุฒิมาทำการสอนด้วย “ดูยุ่งยากจังเลยค่ะ แต่มาก็อยากให้มีนะคะ มาอยากลงเรียนภาษาอังกฤษเหมือนกัน จะได้หายโง่เสียที” หญิงสาวเปรยขึ้นมา โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังว่ายน้ำเข้ามาใกล้เหยื่อของจอมเจ้าเล่ห์ “ถ้าอยากให้มีก็ต้องผลักดันกันหน่อย มารีนจะมาช่วยทำโครงการนี้ได้ไหม” “ได้สิคะ มาเป็นลูกน้องบอสก็ต้องช่วยงานบอสอยู่แล้ว” แพรธารายิ้มรับอย่างเต็มใจแต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มในทันทีเมื่อได้ยินประโยคถัดมา “ดีมากมารีน ผมให้คุณรับผิดชอบโครงการนี้นะ รายละเอียดถ้าไม่เข้าใจก็ถามผมหรือชุติภาก็ได้” “ไม่ไหวมั้งคะบอส มาจบบัญชีนะคะ จะให้มารับผิดชอบโครงการอะไรอย่างนี้คงไม่ไหว” แค่ย้ายเธอมาเป็นผู้ช่วยเลขานุการหญิงสาวก็มึนกับชีวิตมากพอแล้ว ให้มารับผิดชอบโครงการที่ควรจะเป็นหน้าที่ของแผนกบุคคลแบบนี้ บอกตามตรงว่าความสามารถเธอคงไม่ถึง “อย่าพึ่งปฏิเสธก่อนจะได้ลองทำดู ผมเชื่อว่าคุณทำได้” ลอยด์เอามือมาวางบนไหล่ของหญิงสาวเหมือนเชื่อใจในความสามารถเต็มเปี่ยม แพรธาราเป็นมนุษย์จำพวกที่ว่าแพ้ความคาดหวัง ถ้าใครเชื่อมั่นในตัวเธอ เธอก็จะพยายามทำให้ดีที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายต้องผิดหวัง ด้วยนิสัยข้อนี้ หญิงสาวเลยเผลอตกปากรับปากในที่สุด หญิงสาวกลับมาที่โต๊ะตัวเองแบบเครียดๆ กับภาระหน้าที่ใหม่ ยังไม่ทันเตรียมใจชุติภาก็เอาแฟ้มเอกสารโครงการในอดีตมาให้เธอศึกษา พร้อมกับตารางทำโอทียาวเหยียดทั้งสัปดาห์ “ตารางนี่มันอะไรคะพี่อิ๊บ ทำไมมามีโอทีทุกวันเลยล่ะคะ” “ท่านประธานอยากจะรีบทำโครงการให้เสร็จเร็วๆ น่ะ ก็เลยให้มาอยู่ต่อ จะได้ช่วยกันทำแผนงาน เริ่มวันนี้เลยนะ” ชุติภาพมองออกว่าลอยด์เอาเรื่องงานมาบังหน้า แต่หญิงสาวก็เต็มใจช่วยเพราะลุ้นคู่นี้อยู่เหมือนกัน “หมดกัน เวลาเขียนนิยายของมา” หญิงสาวโอดครวญ ต้องทำโอทีถึงสองทุ่มทุกวัน ต่อให้กลับบ้านไปยังไม่หมดแรงเธอก็มีเวลาเขียนได้วันละหน้าสองหน้าเท่านั้นเอง หญิงสาวซบหน้าลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง เธอพยายามปลอบตัวเองว่ามันเป็นงาน ตราบใดที่ยังเป็นลูกจ้างเขาเจ้านายสั่งอะไรมาก็ต้องทำตาม คิดได้อย่างนี้แพรธาราก็เรียกสติตัวเองคืนมา แล้วนั่งอ่านเอกสารกองโตอย่างตั้งใจ ในขณะที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดกับการทำงาน ปัญหาที่ทำให้เธอต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดยิ่งกว่าก็ลอยมาพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่สุดอลังการ “คุณแพรธาราใช่ไหมครับ” พอมีคนเรียกชื่อหญิงสาวก็รับคำแล้วเงยหน้าขึ้นมอง สิ่งที่เธอเห็นไม่ใช่ใบหน้าของคนส่งดอกไม้แต่เป็นช่อลิลลี่ส่งกลิ่นหอมฟุ้ง “มีอะไรให้ช่วยหรือคะ” “ผมมาจากร้านเบสฟรอล่าครับ มีดอกไม้ส่งถึงคุณ รบกวนช่วยเซ็นรับหน่อยได้ไหมครับ” “ผิดคนหรือเปล่าคะ” หญิงสาวถามกลับไปทันที เธอค่อนข้างมั่นใจว่าคงไม่มีใครบ้าพอจะซื้อช่อดอกไม้แพงๆ อย่างนี้ให้เธอแน่ “ถ้าคุณชื่อแพรธารา ชลธาร ก็ไม่ผิดตัวครับ” ชายหนุ่มยื่นใบเซ็นรับให้หญิงสาวดูประกอบคำพูด ชื่อนามสกุลที่เห็นเป็นของเธอสะกดถูกต้องทุกอย่าง ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังยืนยันว่ามันน่าจะเป็นเรื่องผิดพลาด “ทราบไหมคะว่าส่งมาจากใคร” “ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ รายละเอียดคงอยู่ในการ์ด ผมแค่มาส่งของเท่านั้นรบกวนเซ็นให้หน่อยนะครับ” คนส่งดอกไม้อยากให้หญิงสาวรีบรับไป เพราะเขายังต้องไปส่งของที่อื่นต่ออีก “ฉันเซ็นก็ได้ค่ะ แต่ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็บอกนะคะ ฉันจะเก็บเอาไว้ให้เผื่อต้องเอามาคืน” เป็นตายร้ายดีอย่างไรแพรธาราก็เชื่อไม่ลงว่ามีคนให้ดอกไม้เธอ ตั้งแต่จำความได้จนถึงปัจจุบัน หญิงสาวเคยได้ดอกไม้แค่ดอกเดียว แถมยังได้มาจากเพื่อนพี่สาวที่เป็นทอมอีกต่างหาก แพรธาราเปิดการ์ดที่แนบมาออกมาดู แล้วก็ต้องประหลาดใจเป็นเท่าตัวเมื่อเห็นว่าชื่อผู้ส่งคือ ‘คามิน’ จากคุณ : ตารกา เขียนเมื่อ : 14 มิ.ย. 55 14:04:09