ความคิดเห็นที่ 1 ลูน่าตะโกนเรียกเสียงดัง เธอสอดมือลอดตะแกรงเรียกหา แมตต์ คลานมากุมมือนั้นไว้ “ลูน่า!!?” “แมตต์  คุณเป็นอย่างไงบ้าง?” หญิงสาวทั้งดีใจ ทั้งใจหายที่ได้เห็นอีกฝ่าย สองมือประคองใบหน้าคมสันไว้ แสงไฟที่ส่องจากข้างบนลงมาทำให้มองไม่เห็นดวงหน้าเขาชัดเจนนัก แต่เธอก็รู้ว่าแมตต์ ทั้งเหนื่อย ทั้งเจ็บ “ผม...จะไม่ไหวแล้ว” “เฮ้ย...อย่าเพิ่งร่ำลา ระฆังลั่นแล้วเฟ้ย!?” แวมไพร์ร่างท้วมหัวล้าน เคราสีแดงยาวถึงอกก้าวออกมา คว้าขากางเกงแมตต์ กระชาก ลากถูเขาออกมากลางวงล้อม “หยุดนะ!! อย่าทำเขา” ลูน่าตะโกนยังไงก็ไม่มีใครสนใจ ท่ามกลางเสียงเชียร์ดังลั่น เขาได้ยินเสียงหมัดกระทบเนื้อ แมตต์ ต้องแย่แน่ เธอต้องทำอะไรสักอย่าง... แวมไพร์สาวเดินพล่านในที่แคบๆ  ท้องเธอร้องเบาๆ ใช่สิ..เธอโดนเดมอนกัด เสียเลือดไปไม่น้อย ร่างกายเธอต้องการเลือดมาทดแทน แต่ถูกขังแบบนี้เธอจะหาได้ยังไงล่ะ นอกจากจะกินอีกวิธีหนึ่ง หญิงสาวนึกขึ้นมาได้ เธอสามารถก็กินด้วยวิธีอื่นได้นี่นะ แต่ต้องทำให้ได้เหมือนเดมอนตอนที่อยู่ปราสาททูน ลูน่าสะบัดแขนขา ตั้งสมาธิให้มั่น  หลับตานิ่งสองมือกางขึ้นค่อยๆ เกร็งกล้ามเนื้อพร้อมกับหายใจเข้าลึก พลัง...ข้าต้องการพลัง!!! แวมไพร์สาวบอกตนเอง เสียงหัวใจของเธอเต้นระรัวเร็วขึ้นพลังงานบอกอย่างกำลังก่อตัวขึ้นภายในร่าง  แล้วไหลวนคล้ายกระแสลมซึ่งรุนแรงขึ้นทุกขณะ  ร่างบอบบางของลูน่าเกร็งแข็งค้างพายุในร่างเริ่มดูดกลืนทุกสิ่งเข้ามาใกล้ กระแสพลังแห่งชีวิตพุ่งผ่านเข้ามาในร่างเขา เหมือนถูกดูดด้วยพลังมหาศาลมาหยุดในท้อง พลังนั้นม้วนตัวอยู่ภายในแล้วกระจายแผ่ซ่านทำเอาขนลุกไปทั่วร่าง “อา...” ลูน่าครางออกมาเบาๆ  รู้สึกดีไม่ต่างกับการมีเซ็กส์เลย ตรงกันข้ามกับเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดที่ดังมาจากเบื้องบน  หญิงสาวรู้ดีนั่นคือเสียงของผู้ที่ต้องสังเวยชีวิตให้เธอ  เหล่าแวมไพร์ที่เฝ้ากรงของลูน่าอยู่ ดับสลายกลายเป็นผง “สำเร็จแล้ว!!”  เธออุทานออกมายินดีที่ทำสำเร็จ ร่างอรชรรีบกระโดดขึ้นคว้าลูกกรงเหล็กเหนือหัว ใช้พละกำลังเหนือมนุษย์ง้างลูกกรงออกกว้างจนลอดตัวผ่านขึ้นไปได้   แล้วจึงว่าเธอยังอยู่ในโรงฆ่าสัตว์เดิม แต่เป็นส่วนของลานส่งของใต้หลังคาทรงโค้งสูง เช้าหรือยังนะ ลูน่านึกสงสัยภายใต้อาคารที่ปิดล้อมมิดชิดเช่นนี้ทำให้คาดเดาเวลาไม่ได้ หญิงสาวภาวนาให้ยามเช้ามาถึงเสียที  โอกาสที่เธอจะหนีออกจากที่นี่ก็จะง่ายขึ้นไปด้วย แล้วพระเจ้าก็เข้าข้างเธอนี่ใกล้เวลาที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นแล้ว  แวมไพร์เกือบทั้งหมดจึงเข้านอน  มันดูน่าประหลาดนักพวกเขานอนหันศีรษะชนกันเป็นวงกลม  ลูน่าเบือนหน้าหนีรีบมองหาคนรักของตนเอง  แล้วก็พบว่าแมตต์ นอนสิ้นแรงอยู่ใกล้ๆ นั่นเอง หน้าตาของเขายับเบินไปหมด คิ้วแตกดวงตาตาบวมช้ำจนแทบปิด  แต่เมื่อลูน่าโผเข้าไปหาชายหนุ่มปรือตาบวมนั้นมองเธออย่างยากเย็น แต่ยังมีรอยยิ้มด้วยความโล่งใจมอบให้ ก่อนจะสลบไปในอ้อมแขนของแวมไพร์สาวนั่นเอง   “แมตต์ ” ลูน่าเขย่าร่างนั้นเบาๆ  กลิ่นเลือดจากร่างเขาโชยมาแตะจมูก  เธอหิวเหลือเกิน...กลิ่นเลือดปลุกความหิวกระหายในตัวเธอขึ้นมาจนแทบระงับใจไม่ไหว  นัยน์ตาคู่สวยเรืองแสงจ้องเขม็งไปที่ลำคอของแมตต์  แต่ก่อนอสูรร้ายในร่างจะทำลายชีวิตของแมตต์ ลง หญิงสาวตบหน้าตนเองโดยแรงเพื่อเรียกสติ “แมตต์  ฉันจะพาคุณออกไป อดทนไว้อย่าทิ้งฉันไปนะคะ” พอพูดจบก็ได้ยินเสียงฝีเท้า แวมไพร์สาวเงยหน้าขึ้นมาพบร่างสูงใหญ่ในสีดำปรากฏอยู่ตรงหน้า ใครบางคนมาอย่างเงียบงันและรวดเร็วเกินกว่าหล่อนจะตั้งตันทัน  ดวงตาดุดันมองมายังเธอพร้อมกับแรงกดดันมหาศาล  ซึ่งแผ่ซ่านปานประหนึ่งปราการเหล็กสีดำทะมึนโอบล้อมรอบด้าน ขัดแย้งกับท่วงท่าสบายๆ ที่สองมือสอดในกระเป๋ากางเกงนั่นนัก  เหงื่อกาฬซึมออกมาบนใบหน้าทันทีเมื่อหญิงสาวมองถนัดว่าเป็นใคร  ลูน่าพลันรู้สึกว่าตนเองเล็กกระจ้อยร่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา **************** ช่วงเวลาที่เหมือนจะเนิ่นนานชั่วกัลปาวสาน เวลากลับเคลื่อนคล้อยเพียงเล็กน้อย ความมืดจางลงอย่างเชื่องช้า อากาศเย็นสบายๆ ต้นฤดูใบไม้ร่วงพัดเอื่อยๆ  ให้ยอดหญ้ารอบโรงงานฆ่าสัตว์ร้างปลิวไสว เสียงแมลงล้านๆ ตัวส่งเสียงระงมตามสัญชาติญาณ ทุกอย่างเป็นไปตามวิถีของธรรมชาติ กระทั่งนาทีหนึ่งทุกอย่างหยุดกะทันหันสรรพเสียงหยุดนิ่งราวกับถูกรบกวนด้วยบางสิ่ง ร่างสีดำนับร้อยๆ  พันๆ  คืบคลานช้าๆ  รายรอบอาคารร้างสกปรกโดยที่ไม่มีแวมไพร์ตนใดรู้สึกตัว ร่างนั้นสวมชุดพรางสีดำพร้อมด้วยอาวุธครบครัน เทคโนโลยีใหม่ล่าสุดแว่นอินฟราเรดที่ทำให้มองเห็นการเคลื่อนไหวของแวมไพร์ได้ดี “คนของเราพร้อมแล้วครับ” ทาสของเขารายงานจากหน้าจอมอนิเตอร์ในรถเทเลอร์อำพรางจอดห่างจากเป้าหมายไป 800กว่าเมตร “F-16 ล่ะ” “พร้อมแล้วครับ จะเข้าถึงเป้าหมายใน2นาทีเมื่อท่านสั่ง” ดวงตาสีเขียวมรกต เหลือบมองนาฬิกา 5.36นาที อีกไม่นานดวงอาทิตย์จะฉายแสง ต้องกำจัดข้าทาสของเดมอนให้สิ้นในเวลาสั้นที่สุด มากสุดก็20นาที จากนั้นต้องจับมันให้ได้ ถ้าจับเป็นได้ก็ดี แต่ถ้าไม่ได้ ก็ต้องบีบให้มันบินหนีขึ้นไปบนท้องฟ้า F16 จะไล่ล่าต้อนมันให้โดนแสงอาทิตย์แผดเผาสิ้นซาก  นี่เป็นแผนการรบของแวมไพร์ทหารผู้เชี่ยวชาญกลยุทธ์โจมตี ยูเลียสยังไม่มั่นใจ 100% ตราบใดที่ยังจับมันไม่ได้ เข็มนาฬิกาขยับไปที่ 5.37 นาที “บุกเข้าไป” “ บุกเข้าไป!!” คำสั่งอนุมัติแล้ว ร่างสีดำซ่อนในความมืดเคลื่อนเข้าหาเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ลูกน้องของเดมอนกำลังเดินยามรอบโรงงานอย่างเบื่อหน่าย จึงไม่ทันตั้งตัวเมื่อฉมวกเหล็กพุ่งเข้าทะลุร่าง มันแม่นฉมังนักพุ่งตรงเข้าที่หัวใจส่งผลให้ร่างนั้นกระเด็นไปหลายวา แวมไพร์หลายตนงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กว่าจะรู้ตัวกระสุนฉมวกนับร้อยๆ ก็พุ่งเข้าใส่ดุจห่าฝน “อ้ากกกก!!!!” เหล่าบริวารของเดมอนกรีดร้องหนีตายอย่างอลม่าน ต่างไม่ได้คาดคิดว่าว่าจะถูกโจมตีโดยกองทัพที่ทรงประสิทธิภาพ ร่างสีดำกรูเข้ามาราวกับมดดำเพชฌฆาต  นอกจากฉมวกเหล็กแล้วยังกระสุนแก้วบรรจุน้ำกระเทียมสกัด ทันทีที่ทะลุผิวกระเทียมจะกัดกร่อนผิวหนังเหมือนน้ำกรดเข้มข้น แวมไพร์ที่โดนต่างทุรนทุรายจนร่างสลายเป็นชิ้นๆ  กว่าจะตาย “เรายึดส่วนได้ 2 ใน 3 ส่วนแล้วครับ” “เหลือเวลาอีกเท่าไร?” “5 นาที” การฆ่าดำเนินไปอย่างหฤหรรษ์  ด้วยอาวุธที่เหนือกว่าทำให้ทาสของราชาแวมไพร์ล้มตายเป็นจำนวนมาก บางตนฮึดสู้มันกระโจนใส่ร่างสีดำ ขย้ำเข้าที่คอเต็มแรงทว่าชุดหนังเทียมยืดหยุ่นพิเศษเขี้ยวของแวมไพร์กัดไม่เข้า ร่างที่อยู่ข้างใต้ซัดกลับ มันกลิ้งลงกับพื้น ฉมวกเหล็กพุ่งเข้าใส่ในปากทะลุท้ายทอยเสียบเข้าเสาคอนกรีตตรึงมันไว้กับที่ “โอ้กกกกก..ก !!!” แต่ชีวิตอมตะไม่ยอมดับสูญโดยง่าย  มันยังคงดิ้นรนอยู่แม้จะถูกเหล็กแหลมเสียบทะลุ  ผู้บุกรุกจึงดึงมีดสปาต้าเล่มยาวออกมา แผ่นเหล็กมันเด่นแวววาวในความมืด แล้วตวัดมือเพียงครั้งเดียวเท่านั้น  ศีรษะของอีกฝ่ายก็หลุดจากร่างสลายกลายเป็นฝุ่นทันที “เคลียร์พื้นที่เรียบร้อยแล้วครับ” จากนั้นจึงรายงานไปยังเจ้าแห่งแวมไพร์อีกตน “ยังไม่พบเป้าหมายหรือ” “ยังครับ ทีม A สำรวจเพดาน ทีมBและ C สำรวจตามห้องและชั้นใต้ดิน” แคปซูลแสงถูกเขย่าแล้วโยนไปตามห้องที่มืดทึบ แสงอัลตราไวโอเลตกระจายไปทั่วห้องเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าไม่มีแวมไพร์หลงเหลืออยู่อีก *************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 15:03:08

ความคิดเห็นที่ 2 ห้องใต้ดิน  20นาทีก่อนหน้านั้น แมตต์ รู้สึกดีใจที่ความรู้สึกกลับมาอีกครั้ง แม้จะเป็นความรู้สึกเจ็บก็ตาม เขายังไม่ตาย....แต่เจ็บไปทั่วทั้งร่าง ภายในนั้นอ่อนล้าและหิวโหย ภายนอกอาการบอบช้ำจุดต่างๆ เล่นงานเขาไปทั่ว เขาแน่ใจว่าไม่มีอะไรหัก แมตต์ถูกมัดในท่านั่งกับพื้นกระเบื้อง สองมือไขว้หลังติดกับอะไรบางอย่าง สองขาไม่ถูกพันธนาการ “โอ้ยย!!” มนุษย์หนุ่มสะดุ้งเงยหน้าขึ้นมอง ภาพที่เห็นทำให้ใจหาย โต๊ะสีดำตัวใหญ่ตั้งอยู่กลางห้องที่โล่งกว้าง โคมไฟห้อยจากเพดานส่องสว่างให้เห็นร่างอ้อนแอ้นที่ถูกจับคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ มือเรียวบางนั้นถูกตรึงไว้กับโต๊ะด้วยตะปู  จนสองมือขยับหนีไม่ได้เพราะถูกตะปูตอกทะลุ  จากฝ่ามือเลือดไหลออกมาจนแดงฉาน  ลูน่าสั่นเทิ้มไปทั้งร่างด้วยความเจ็บปวด ความกระหายในตัวเธอกำลังร่ำร้องต้องการเลือดแต่ไม่ได้จึงสร้างความทรมานนัก  ซ้ำยังถูกบีบนิ้วจนกระดูกหักเพื่อเค้นเอาความจริง “ เจ้าจะอดทนความเจ็บปวดได้สักแค่ไหนเชียว จะไม่ร้องขอเมตตาสักหน่อยรึ?” เดมอนเอ่ยปากชม “ข้าชอบคนแบบเจ้า งั้นมาลองดูสิว่าเจ้าจะทนได้สักแค่ไหนกัน!” “ฉันไม่วิงวอนให้คุณเมตตาหรอกเดมอน” ลูน่าพยายามข่มความเจ็บปวดแล้วโต้เถียงไป “เพราะคุณมันไม่มีหัวใจ...คุณหรือจะเข้าใจความเจ็บปวดที่แท้จริง ตายไปทั้งที่เป็นที่รักยังดีกว่าอยู่อย่างมีคนเกลียดชัง ต้องโดดเดี่ยวอ้างว้างเหมือนคุณ” “นี่หรือวิธีระงับความเจ็บปวดของเจ้า...ฮ่า ฮ่า เอาสิอยากพูดอะไรก็พูดไป เพราะเจ้าทำได้แค่นั้นลูน่า” นัยน์ตาสีแดงก่ำนั่นมีแววเยาะเย้ยถากถางอย่างเห็นได้ชัด “เดมอนที่คุณเสียทุกอย่างไปเพราะความดื้อดึง จนป่านนี้ยังไม่ยอมเรียนรู้อีกหรือ ว่าคุณเสียหลิงหลิงไปเพราะอะไร  ทำไมเด็กนั่นถึงหนีไปหายูเลียส...ทำไมแม่หนูนั่นรักยูเลียสแต่เกลียดคุณ” “หุบปาก!” “ไม่! คุณบอกให้ฉันพูดเองไม่ใช่เหรอ? ยอมรับความจริงเถอะว่าคุณเสียใจที่ทำลายทุกอย่างด้วยมือตัวเอง” “หยุดพูด!” “คุณรู้สึกผิดใช่ไหม?” “หุบปาก!!” ร่างสูงก้าวเข้ามา เงื้อกำปั้นขึ้นสูงก่อนจะทุบลงมาบนนิ้วทั้งสี่จนหักสะบั้น “กรี๊ดดดดดดดด!!!” ลูน่าร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด แต่ไม่ทำให้ความคลุ้มคลั่งของเขาหยุดลงเลย “เจ้าไม่ตายหรอกน่า กับอีแค่กระดูกหักแค่นี้น่ะ  เก่งนักไม่ใช่เหรอ? ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “โอ้ยยย..ย” หญิงสาวร้องโอดโอยแต่ไม่ทำให้เขาสงสารเธอเลย “ไหน? เมื่อกี้ยังปากเก่งไม่ใช่เหรอ?  ถ้าเจ็บก็ขอร้องข้าสิ วิงวอนข้าสิ แล้วข้าอาจจะเมตตาเจ้าบ้าง” “หยุดนะ เดมอน!! ได้โปรดหยุดเถอะ  ลูน่าเป็นผู้หญิงนะไม่มีทางสู้แกได้อยู่แล้ว  อย่าทำร้ายเธอแบบนั้น” แมตต์ มองภาพตรงหน้าด้วยความเจ็บปวดยิ่งนัก  เขาตะโกนขอร้องปีศาจร้ายแต่ไร้ผล จึงพยายามดิ้นรนให้หลุดจากเชือกที่พันธนาการ เดมอนเหลียวไปมองมนุษย์คนในที่นี้แล้วจึงมองกลับมายังแวมไพร์สาว  ทั้งสองไม่เหมือนกับคนที่สร้างรอยแผลในใจให้เขา แต่กลับมีอะไรบางอย่างกระตุ้นเตือนทำให้เขานึกถึงยูเลียสกับหลิงหลิงอย่างน่าประหลาด ยิ่งเห็นก็ยิ่งโมโห “ฉันไม่เป็นไร..แมตต์ ” หญิงสาวบอกเขาทั้งเสียงเจือสะอื้น เธอยังเอาตัวไม่รอดแต่กลับถามชายคนรักด้วยความห่วงใย “คุณเป็นยังไงบ้าง  อดทนไว้นะ เราจะต้องออกจากที่นี่ไปด้วยกัน” “ห่วงใยกันเหลือเกินนะ”  องศาอารมณ์เดมอนปะทุขึ้นอีกครั้ง  ดูสิทั้งคู่ทำราวกับเขาเป็นกามเทพที่เชื่อมให้ความรักแน่นแฟ้นขึ้น  ปีศาจร้ายกางอุ้งมือใหญ่จิกผมยาวสลวยนั้นขึ้นมา “ผู้ชายของเจ้า ข้าจะฆ่ามันซะ!!” “อย่านะ! ถ้าฆ่าเขาคุณจะไม่มีทางได้ความลับจากฉัน ฉันจะกัดลิ้นตัวเองให้เป็นใบ้ไปเลย” ลูน่าไม่ยอมให้เดมอนขู่ฝ่ายเดียว คำพูดนี้ยิ่งยืนยันความสัมพันธ์ไม่ธรรมดา จ้าวแห่งแวมไพร์ได้ฟังก็ยิ่งกระตุ้นอารมณ์ให้รุนแรงขึ้น ดวงตาสีแดงเหลือบมองไปยังแมตต์ เล็บคมๆ จิกเสื้อที่ลูน่าสวมขาด มันทึ้งเนื้อผ้าขาดเป็นชิ้นๆ “จะทำอะไร?? หยุดนะ!!” “เจ้ารักไอ้มนุษย์นั่นนักใช่ไหม? งั้นข้าจะเสพสุขกับเจ้าต่อหน้ามันเสียเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “ไม่นะ!!” (อ่านต่อตอนหน้า) **************************************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 15:03:27

ความคิดเห็นที่ 3  รอตอนต่อไปด้วยใจลุ้นระทึกพร้อมทั้งภาวนาให้ลูน่ารอดพ้นเงื้อมมือของเดมอนนะจ๊ะ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 18:51:33

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ รู้สึกจะอ่านข้ามไป 2 บท ไปอ่านย้อนหลังก่อนนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 มิ.ย. 55 23:02:44

ความคิดเห็นที่ 5 เดมอนเป็นตัวละคร 1 ใน 10 ที่ผมเกลียดที่สุด ในรอบปี (จากการจัดอันดับของผมเอง ฮี่าๆๆ) อยากจะมอบรางวัลให้เดมอนจัง แต่ยังนึกชื่อรางวัลไม่ออก^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 06:15:34

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่อาววววววว ลูน่าอย่าเสร็จไอ้นั่นนะ พอแล้ว-*- ยูเลียสมาช่วยเร็วๆ พยยามจะคิดสงสารเดมอนแล้ว แต่ไงๆมมันก็คือไอ้เลวอยู่ดี อินๆ จากคุณ : Roxan เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 13:25:12

ความคิดเห็นที่ 7 เดมอนจะเลวไปไหนนี่ ลุ้นให้ลูน่ารอดพ้นจากไอ้บ้านี่ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 02:32:06

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนใหม่ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12322075/W12322075.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:22:10