สวนคน (short short story 29)

วันนี้อากาศสดแจ่มใส ลมโชยอ่อน หอมกลิ่นหมู่ไม้ แดดแรงกำลังดีเหมาะแก่การนอนแผ่เก็บความร้อนไว้ในกาย เพื่อใช้ต่อสู้กับความหนาวเย็นในช่วงเวลาค่ำคืน

นายตะกวด จึงคิดจะพาลูกชายออกไปเดินเล่นที่ สวนคน ซึ่งอยู่ใกล้ๆ บ้าน

“ไปสวนคนกันไหมลูก”

ลูกตะกวดทำท่าเบื่อๆ อยากจะนอนดูทีวี เล่นเกม ในช่วงวันหยุด ตามประสาเยาวชนตะกวดยุคใหม่ที่ไม่มีเพื่อนข้างรูให้จับกลุ่มเที่ยวเล่นกัน อีกทั้งวันธรรมดาต้องฝ่าการจราจรที่เหมือนจราจลเพื่อไป เรียน เรียน และเรียนพิเศษ กว่าจะกลับถึงรูก็แทบจะเป็นเวลาที่ต้องนอนแล้ว

นี่คือชีวิตของเยาวชนตะกวดเมืองในทุกวันนี้

“ไปเถอะลูก อย่าเอาแต่นอนบนโซฟาแบบนั้นเลย”

ในที่สุดลูกตะกวดก็ต้องคลานตามพ่อตะกวดออกไปนอกรู อากาศที่สดใส กับแสงแดดอุ่นๆ อาบไล้ผิวกาย ทำให้สองพ่อลูกรู้สึกสบายตัวมากขึ้น แล้วเริ่มพูดคุยกันถึงเรื่องราวทั่วๆ ไปในชีวิต ที่ปกติแล้วไม่ค่อยได้ทำบ่อยนัก จนกระทั่งมาถึงจุดหมาย

“พ่อไม่ได้มาที่นี่ตั้งนานแล้ว ไม่รู้เดี๋ยวนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง”

ลูกตะกวดนิ่งคิด

“ดูคนพวกนี้มันสนุกยังไงหรือครับพ่อ”

พ่อตะกวดพยายามหาคำตอบที่ฟังดูดี แต่สุดท้ายก็ตอบไปตามความรู้สึกของตน

“อืม...พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน ให้เราได้เห็นคนชนิดต่างๆ ว่าเป็นอย่างไรกันบ้างละมั๊ง”

“ผมว่าไม่เห็นจะน่าสนใจเลย”

“จริงหรือ มา เราลองไปดูเจ้าตัวนั้นก่อน”

พ่อพาลูกคลานไปยังกรงแรกที่อยู่ใกล้กับทางเข้าที่สุด ในนั้นมีชายสูงอายุคนหนึ่ง มือข้างขวาของเขาถูกล่ามเอาไว้ ในขณะที่เขาพยายามใช้มือข้างซ้ายที่ว่างอยู่ เอื้อมหยิบอาหารที่อยู่ในถาดห่างออกไปไม่ไกล เขาได้กินพวกมันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะส่วนที่เหลืออยู่ไกลเกินเอื้อม

“ทำไมเขาต้องทรมานคนแบบนั้นล่ะครับ พ่อ”

ผู้เป็นพ่อยิ้ม เขาเองก็เคยสงสัย เขาเคยเห็นคนคนนี้มาตั้งแต่ยังหนุ่ม และรู้สึกคิดถึงเขานิดหน่อยเหมือนกัน เขาชี้ให้ลูกดูมือข้างที่ถูกล่ามเอาไว้ โซ่เส้นนั้นไม่ได้รัดเข้ากับข้อมือของคนโดยตรง แต่ปลายของมันเป็นกล่องสี่เหลี่ยมที่มีรูกลมๆ เล็กๆ ให้พอสอดมือเข้าไปได้ และมือของเขาก็ติดอยู่ในรูนั้น

“ทำไมเขาต้องทำที่ล่ามให้มันประหลาดแบบนั้นด้วยครับพ่อ”

“มันไม่ใช่ที่ล่ามหรอกลูก ถ้าคนๆ นั้นคลายมือออกจากการกำสิ่งที่อยู่ในกล่อง มือของเขาก็จะหลุดออกมาได้เอง แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยมัน”

ลูกชายมองดูความลำบากในการหยิบอาหารของคนคนนั้นอีกครู่หนึ่ง ก่อนเอียงคอมองดูกล่องใบนั้นอย่างสนใจ

“พ่อรู้ไหมครับ ว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง”

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อเองก็เคยสงสัย แต่ถามใครก็ไม่มีใครรู้...แล้วลูกล่ะ คิดว่ามันมีอะไรอยู่ในนั้น”

“บางที อาจจะเป็น...ซากไก่ก็เป็นได้ครับ”

เด็กชายแลบลิ้นสองแฉกเลียริมฝีปากเมื่อนึกถึงอาหารโปรด เขาชอบกินซากไก่ที่กำลังเริ่มเน่าเป็นที่สุด

“อาจเป็นได้ อาจเป็นได้” พ่อพึมพำ “เราไปดูตัวอื่นกันบ้างดีกว่า”

พวกเขาคลานไปยังกรงขนาดใหญ่ที่อยู่ถัดไป ได้เห็นคนหลายคนที่กำลังนั่งอยู่บนกองโลหะ และก้อนหินที่ส่องแสงแวววาว เขาต่างส่งเสียงขู่ซึ่งกันและกัน และหันมาขู่สองพ่อลูกทันทีที่เดินเฉียดเข้ามาใกล้

“มันเป็นอะไรหรือครับพ่อ”

“เอ่อ มันคงหวงถิ่นที่อยู่ของมันน่ะ ไม่อยากให้ใครเข้าไปใกล้ พ่อคิดว่าอย่างงั้นนะ”

“...แล้วทำไมมันต้องไปนั่งอยู่บนกองของพวกนั้นด้วยครับ ดูพวกมันนั่งไม่สบายเลย ดูสิ พวกมันต้องคอยบิดตูดไปมาเปลี่ยนท่านั่งตลอดเวลา ผมว่าลงมานั่งๆ นอนๆ อยู่บนผืนหญ้า หรือดินนุ่มๆ น่าจะสบายกว่านะครับ”

พ่อผงกหัวหงึกหงักแสดงท่าทางเห็นด้วย “พ่อก็ว่างั้น แต่มันอาจจะเป็นธรรมชาติของคนพวกนี้ก็เป็นได้ ถึงเราจะมองว่ามันแปลกยังไงก็ตามที”

ทั้งสองคลานไปตามกรงต่างๆ มองดูคนเหล่านั้นอย่างสนใจ

คนที่เอาแต่ยืนก้มหน้า จ้องมองเท้าของตนเองอย่างใส่ใจ

คนที่เดินวนเวียนไปรอบๆ กรง บ่นพึมพำถึงอะไรบางอย่าง บางคนบ่นถึงบางสิ่งที่อยู่บนฟ้า บางคนบ่นถึงบางสิ่งที่อยู่รอบกาย บางคนบ่นถึงบางสิ่งที่อยู่ในหัวของเขา พวกนี้เดินย่ำไปบนก้อนหินคมๆ ทั้งๆ ที่มีเลือดออก แต่กลับไม่รู้สึกตัวกันเลยสักนิด รอยเลือดแห้งกรังมองเห็นเป็นทางยาวเก่าแก่ไม่สิ้นสุด

คนที่เอาแต่นั่งนิ่งๆ ไม่ทำอะไร ไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น

คนที่นั่งขีดเขียนอะไรบางอย่างด้วยกิ่งไม้ลงบนผืนทราย ก่อนใช้เท้าลบแล้วก็เริ่มต้นเขียนใหม่อีกครั้ง แทนที่จะคิดเอากิ่งไม้ในมือไปใช้เป็นเครื่องมือที่เกิดประโยชน์มากกว่านั้น

คน คน คน ต่าง ต่าง ต่าง คน คน คน ต่าง ต่าง อยู่ อยู่ อยู่ ต่าง ต่าง ต่าง มอง มอง มอง ต่าง ต่าง ต่าง ไป ไป ไป

คนหลากหลายพันธุ์  คนที่แตกต่าง แต่ก็เหมือนกัน คนที่เหมือนกัน แต่ก็แตกต่าง หลากพ้นปนกัน

ลูกถามคำถามถึงสิ่งที่ได้เห็น พ่อพยายามตอบเท่าที่จะตอบได้ จนในที่สุดก็คลานกันจนทั่วสวน ตะวันบ่ายคล้อย อากาศเริ่มเย็นชื้น พ่อแลบลิ้นออกชิมดู คาดว่าฝนน่าจะตก บางทีอาจจะตกหนัก จนน้ำท่วมรู คงได้เวลาต้องรีบกลับแล้ว
ทั้งครู่คลานจากไป ทิ้งสวนคนไว้ทางเบื้องหลัง

“มาสวนคนวันนี้ ลูกคิดว่าไง ได้ความรู้อะไรบ้างไหม”

นายตะกวดถาม ลูกตะกวดเอียงคอไปมาทำท่าครุ่นคิด ‘ไม่เห็นจะมีอะไรเลย ก็แค่คนเท่านั้นเอง’

“...ได้ความรู้หลายอย่างเลยครับพ่อ...เอ่อ พ่อครับ กลับไปถึงรูแล้ว ผมขอเล่นเกมได้ไหมครับ”

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 15 มิ.ย. 55 15:16:19