PANTIP.COM : W12247103 ฝันคืนสู่ต้าชิง : ยึดอำนาจ - พิธีมงคลสมรส (บทที่ 21

ความคิดเห็นที่ 1

บทที่ 21 ยึดอำนาจ

“รีบไปดูเร็วเข้า ทำไมหมอหลวงยังไม่มานะ” เสียงตงเหมยดังออกมาจากด้านในห้อง “พระนางเพคะ ทรงดื่มน้ำหวานสักหน่อยนะเพคะ จะได้ทรงรู้สึกสดชื่นขึ้น”
เสียงด้านในดังสับสนอลหม่าน ฉันกำลังจะเดินเข้าไปอวี้เกอเอ๋อร์ก็วิ่งสวนออกมา เธอเพียงพยักหน้าให้ ไม่มีเวลาแม้แต่จะทักทาย จากนั้นเร่งให้พวกขันทีน้อยไปตามหมอหลวง ฉันเลิกม่านเข้าไปด้านในก็เห็นตงเหลียนกำลังนั่งคุกเข่านวดถวายพระนางเต๋อเฟยอยู่บนพรม พระนางทรงเอนพระกายกับหมอนอิงใบใหญ่ ปรือพระเนตรน้อยๆ ตงเหมยคอยป้อนน้ำหวานถวายทีละจิบ ฉันเดินเข้าไปหาอย่างแผ่วเบา สองสาวตระกูลตงหันมาทางฉันและพยักหน้าให้น้อยๆ ฉันสังเกตสีพระพักตร์ของพระนางดูแดงเรื่อผิดปกติ บางทีก็ทรงไอ ขอบพระโอษฐ์แตกแห้ง ฉันจึงลองยื่นมือไปอังพระนลาฏเบาๆ...ร้อนจริงๆ ด้วย! คงทรงมีไข้ แต่ก็ไม่น่าจะหนักหนา
ตงเหมยขยับเข้ามาใกล้ “เสี่ยวเวยเจ้าว่าควรจะทูลองค์ชายสี่หรือไม่ องค์ชายสิบสามและองค์ชายสิบสี่ต่างเสด็จไปไกล ข้าเกรงว่า...”
ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นจะแย่ ใจคิดจะพยักหน้าเห็นด้วย แต่เหลือบเห็นพระนางทรงขยับเปลือกพระเนตร พระขนงขมวดแน่นคล้ายกับจะทรงตื่น ฉันรีบเปลี่ยนความคิดกระซิบบอก
“อย่าเพิ่งรีบร้อนเลย รอให้หมอหลวงดูพระอาการก่อนค่อยว่ากันเถอะ เวลานี้องค์ชายสี่ทรงรับมอบหมายพระราชกิจของฝ่าบาท ทิ้งงานมาง่ายๆ ไม่ได้หรอก และถ้าหากพระอาการไม่ค่อยดีจริงๆ เราค่อยทูลเชิญเสด็จก็ยังไม่สาย”
ตงเหมยคิดแล้วก็พยักหน้า หันไปโบกมือให้บรรดาสาวใช้แยกย้ายไปทำงาน ฉันแอบมองพระนางแวบหนึ่ง ยังทรงหลับพระเนตรอยู่ แต่มุมพระโอษฐ์แย้มพระสรวลน้อยๆ คงจะทรงพอพระทัยในวิธีของฉัน ฉันถอยมาอีกด้านหนึ่งเพื่อเอาผ้าชุบน้ำในอ่างมาส่งให้ตงเหมยเช็ดพระพักตร์ลดอุณหภูมิให้พระนาง ฉันหยิบจับทำเป็นมือไม้ไม่ว่างเพื่อหาเหตุผลให้ได้รอดูอยู่ในนี้
ม่านเลิกขึ้นแล้ว หลีไห่เอ๋อร์โผล่เข้ามาคุกเข่าคำนับ
“ทูลพระนาง ท่านหมอหลวงลู่มาถึงแล้ว ให้เขาเข้ามาเลยไหมพ่ะย่ะค่ะ”
ตงเหลียนลุกขึ้นยืนและช่วยตงเหมยปล่อยชายมุ้งลง มีเพียงพระกรข้างหนึ่งของพระนางเท่านั้นที่โผล่พ้นมุ้งออกมา ตงเหมยพับแขนฉลองพระองค์ เลื่อนพระกำไลขึ้น และวางผ้าขนหนูผืนหนึ่งปิดข้อพระกรของพระนางตามกฎมนเทียรบาล เสร็จแล้วจึงหันไปโบกมือให้หลีไห่เอ๋อร์ ขันทีน้อยโค้งคำนับก่อนจะหันตัวออกไปเชิญหมอหลวงลู่ ฉันจำเขาได้ เมื่อตอนที่องค์ชายสี่และองค์ชายสิบสามได้รับบาดเจ็บครั้งก่อน เขาเป็นคนถวายการรักษา เป็นคนที่มีฝีมือการแพทย์ดีมากๆ ทีแรกฉันคิดว่าเขาตามเสด็จฝ่าบาทเสียอีก ไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ถวายการรับใช้พระนางเต๋อเฟยทางนี้ ดูท่าพระนางจะทรงเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาทมากจริงๆ เพียงแต่ไม่รู้ว่าจักรพรรดิคังซีทรงรักพระนางจริงๆ? หรือเพราะพระโอรสที่เกิดแต่พระนางสมดังพระทัย?
ฉันคิดเพ้อเจ้ออยู่ข้างๆ ขณะที่หมอหลวงลู่ถวายบังคมคล่องแคล่วว่องไว แล้วเขาก็นั่งลงบนม้านั่งที่ตงเหลียนจัดไว้ให้เพื่อตรวจพระชีพจรของพระนาง ภายในห้องเงียบสนิทพักหนึ่ง แทบจะไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจ
ฉันหวังให้เขาบอกว่าพระอาการของพระนางค่อนข้างหนัก เพราะจะทำให้ฉันจัดการอะไรได้สะดวกขึ้น แต่ฉันก็รู้แก่ใจดี ภายในวังหลวงถือเรื่องป่วยไข้มากๆ ถึงแม้พระอาการจะหนัก แต่หมอหลวงลู่ย่อมไม่พูดออกมาตรงๆ แน่ ครู่หนึ่งหมอหลวงก็ยืดตัวขึ้นกล่าวเสียงแจ่มชัด
“พระพลานามัยของพระนางมิได้เป็นอันใดมาก เพียงแต่ต้องลมบนเขามากจึงทรงมีไข้ กระหม่อมจะสั่งพระโอสถที่บรรเทาพระอาการไข้ ขจัดพิษ และขับไอชื้น ให้พวกแม่นางต้มถวายเสวยไม่เกินสามครั้ง พระอาการก็จะหายพ่ะย่ะค่ะ”
“อืม รบกวนท่านหมอลู่แล้ว เสี่ยวเวย...”
พระนางทรงเรียกฉันอย่างกะทันหันจนฉันตกใจ
“เพคะ”
“เจ้าตามท่านหมอหลวงลู่ไปรับใบยาแล้วให้คนไปต้มมานะ”
“เพคะ หม่อมฉันรับบัญชา” ฉันค้อมตัวถวายความเคารพก่อนประสานมือคำนับหมอหลวงลู่ “ท่านหมอหลวงเชิญทางนี้เจ้าค่ะ”
หมอหลวงลู่ยิ้มใจดี
“แม่นางเกรงใจเกินไปแล้ว เชิญ” เขาเก็บเครื่องมือลงกล่องแพทย์แล้วเดินตามฉันไปที่ห้องข้างๆ เพื่อเขียนใบสั่งยา

ปุดๆๆ...
กลิ่นยาจีนฉุนๆ ตลบอวลไปทั่วครัว ขันทีฉินอวี้เหงื่อผุดเต็มหน้าคอยดูหม้อยาไม่ให้ไฟแรงเกิน ไม่งั้นจะทำให้เสียฤทธิ์ยา การต้มพระโอสถนั้นต้องมีเจ้าหน้าที่เฉพาะ ก่อนฉินอวี้จะเข้าวังมาเขาเคยเป็นลูกมืออยู่ในร้านยามาก่อน ก็เลยพอเข้าใจหลักอยู่บ้าง ส่วนฉันไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเลย แล้วก็ไม่กล้ายุ่มย่ามอะไรด้วย เรื่องที่เกี่ยวกับความเป็นความตายแบบนี้ไม่เอาด้วยเด็ดขาด
ฉันเดินไปเดินมาอยู่ด้านหนึ่ง คิดถึงคำพูดของหมอหลวงลู่เมื่อกี้นี้ พระอาการของพระนางไม่ได้รุนแรง แค่พักรักษาดีๆ ก็พอ อากาศบนภูเขาบริสุทธิ์ขนาดนี้ยิ่งเป็นผลดีกับการรักษา ที่ต้องทำก็คือจัดเครื่องเสวยอ่อนๆ ถวายเท่านั้น ส่วนพระนางเองก็ทรงไม่ต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ ฉันเลยหมดเรื่องจะอ้างเลยคราวนี้...โอ๊ย ปวดหัวจนต้องนวดขมับ...อาหารอ่อนๆ เหรอ! ฉันจำได้ว่าเวลาเป็นหวัดลิ้นเราจะไม่รับรส แถมยังห้ามกินเค็มเพราะมีผลต่อการขับเหงื่อ ร่างกายจะขาดน้ำ ทำให้หวัดหายช้า ดีไม่ดีอาจจะอาการหนักขึ้นด้วยซ้ำ
“ฮ่า!” ฉันร้องดีใจพาให้คนในครัวตกใจหันมามองกันเป็นตาเดียว ฉันยิ้มเขินเดินไปอีกทางหนึ่ง คนอื่นๆ เห็นว่าไม่มีอะไรเลยหันกลับไปทำงานของตัวเองต่อไม่สนใจฉันอีก...ฮ่าๆๆ ฉันแอบหัวเราะในใจ การใส่ยาพิษจะทำให้ถึงตาย แต่ถ้าใส่เกลือล่ะ? ฉันแกล้งทำเป็นเดินดูโน่นดูนี่เรื่อยเปื่อย สอดส่ายสายตามองหาว่ากระปุกเกลืออยู่ตรงไหน ดีที่โต๊ะข้างเตามีกระปุกวางเรียงเป็นแถว เลยเดาว่าน่าจะเป็นกระปุกเครื่องปรุง ถึงฝีมือการทำอาหารของฉันจะแค่ขั้นธรรมดา แต่ก็แยกออกนะว่าอันไหนเกลืออันไหนน้ำตาลทราย แต่การจะเดินเข้าไปหยิบเนี่ยสิ ไม่ใช่ง่ายๆ เลย พ่อครัวใหญ่เห็นฉันยุ่มย่ามเกะกะจึงชะโงกหน้ามาพูดเย้า
“แม่นางหมิงเวย อยากกินอะไรท่านบอกข้าได้นะ เดี๋ยวข้าจะทำให้”
“งั้นก็ต้องขอบคุณท่านจริงๆ พักนี้ข้าท้องไส้ไม่ค่อยดี อยากจะกินข้าวต้มผัก”
พ่อครัวหลิวยิ้ม “ไม่ง่ายไปหน่อยหรือ” แล้วเขาก็หันไปมองฉินอวี้ก่อนจะยิ้มบอกอีกครั้ง “พระโอสถของพระนางท่านคงไม่งวดในเร็วๆ นี้หรอก เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านเดี๋ยวนี้เลย”
ฉันยิ้มตาหยี “ดีเลย ต้องขอบคุณท่านจริงๆ”
นางในระดับนางข้าหลวงอย่างฉันจริงๆ แล้วก็พอมีอำนาจให้คนประจบเอาใจอยู่บ้าง แต่ฉันไม่ชอบใช้อำนาจแบบนั้น ก็เลยไม่ค่อยได้ไปสุงสิงกับพวกเขาเท่าไหร่ แต่คราวนี้ฉันมาแบบมีจุดประสงค์ พ่อครัวคนนี้เองก็ไม่ทันระวังระไว คิดแต่จะอาศัยโอกาสตีสนิทกับฉัน ฉันก็ขอใช้เขาเป็นเครื่องมือหน่อยแล้วกัน
พ่อครัวหลิวใช้เวลาไม่นานกลิ่นข้าวต้มหอมๆ ก็ลอยมาเตะจมูก ประเดี๋ยวเดียวข้าวต้มผักร้อนๆ ชนิดเห็นข้าวปุดๆ ก็รอพร้อมอยู่ในชาม พ่อครัวหลิวส่งชามให้ฉัน
“ระวังหน่อยนะแม่นาง ประเดี๋ยวจะลวกมือ”
ฉันรับมาพร้อมกล่าวขอบคุณ จากนั้นฉันก็ชิมดู รสชาติเยี่ยมทีเดียว แต่ฉันก็ต้องทำเป็นแลบลิ้นแผลบๆ หันไปยิ้มพูดกับเขา
“ดูเหมือนรสจะอ่อนไปนิด”
“อ๊ะ จริงหรือ ท่านรอประเดี๋ยว!” ว่าแล้วเขาก็หันไปหยิบเกลือออกมาจากกระปุกลายครามทางด้านหนึ่งแล้วโรยใส่ชามให้ฉัน ฉันหรี่ตามองอย่างละเอียด จากนั้นก้มลงดื่มน้ำข้าวต้มก่อนเงยขึ้นมายิ้ม
“กำลังดีแล้ว”
ฉันหันกลับไปมองทางฉินอวี้ ยาที่ต้มไว้จวนจะได้แล้วเหมือนกัน ฉันเลยให้ขันทีน้อยคนหนึ่งเอาชามข้าวต้มไปไว้ในห้องของฉันก่อน แล้วจึงหันไปโปรยยาหอมให้พ่อครัวหลิวอีกรอบ ก่อนจะนำฉินอวี้ให้ยกยามาส่งที่ห้องบรรทมของพระนาง
พระนางเต๋อเฟยเสวยยาแล้วก็ทรงพักพระอิริยาบถ แต่เพราะทรงปวดพระเศียรมาก ตงเหลียนจึงนวดถวายและทูลถามว่าทรงอยากเสวยอะไร พระนางส่ายพระพักตร์ ฉันยังไม่ทันพูดอะไรตงเหมยก็ทำท่าพยักพเยิดกับฉัน ฉันจึงทูลพระนางว่าท่านหมอแนะให้เสวยอะไรบ้าง จะช่วยให้หายไวขึ้น พระนางจึงพยักพระพักตร์
“เช่นนั้นก็ทำข้าวต้มอ่อนๆ มาให้ข้าสักชามก็พอ”
ฉันค้อมหน้ายิ้มรับรีบไปที่ครัว เมื่อสั่งกับพ่อครัวหลิวเขาก็ไม่กล้ารอช้าลงมือตั้งไฟทันที และเพราะครัวนี้ใช้ต้มพระโอสถ จึงกลัวว่าถ้ามากคนจะทำให้สกปรกเลอะเทอะ ไม่เป็นผลดีกับพระอาการ จึงมีคนประจำอยู่เพียงไม่กี่คน ฉันอาศัยจังหวะที่พ่อครัวหลิวเผลอหยิบเกลือกำใหญ่ใส่ในถุงพกด้วยความเร็วแบบสายฟ้าแลบ หางตาเหลือบเห็นเงาขันทีน้อยยกข้าวต้มมาหยุดเยื้องไปด้านหลังจึงหันกลับมารับชามข้าวต้มไปเอง จากนั้นฉันก็มองซ้ายมองขวาแอบโรยเกลือส่วนหนึ่งลงไป คนให้เข้ากันแล้วจึงยกไปถวาย
ตงเหมยและตงเหลียนพยุงพระนางขึ้นและช่วยจัดเตรียมสถานที่ให้ฉันวางเครื่องเสวย ฉันทำตามกฎคือต้องเทียบสำรับพิสูจน์พิษให้พระนางก่อน...แม่เจ้า! น้ำตาฉันแทบร่วง เค็มมหาเค็มเลย! แผลร้อนในในปากมันปวดแสบปวดร้อนไปหมด พวกนักโทษที่ถูกโบยแล้วโดนสาดน้ำเกลือซ้ำเขาทรมานอย่างนี้นี่เอง
ฉันแอบหวั่นในใจ ถ้าพระนางยังทรงพอรับรสได้ฉันแย่แน่ ฉันตักข้าวต้มคำหนึ่งเชิญให้พระนางเสวยช้าๆ แข็งใจสู้มองพระนาง...ทรงกลืนไปแล้ว
“เสี่ยวเวย” ตงเหมยสะกิดฉันทีหนึ่งแล้วทำปากบุ้ยใบ้...เหวอ...พระนางทรงรอให้ฉันป้อนคำต่อไปอยู่นานแล้ว ฉันรีบตักข้าวต้มป้อนถวายต่อ โล่งเหมือนยกภูเขาออกจากอก ตงเหลียนแซวฉันประมาณว่าถวายการรับใช้ไม่ได้เรื่อง แต่ฉันก็แกล้งทำหูทวนลมไม่รู้ไม่ชี้ พระนางเสวยได้ครึ่งชามก็ทรงหันมามองฉันอย่างพินิจ พาให้ใจฉันหล่นวูบ
“เสี่ยวเวย เจ้าร้อนในใช่หรือไม่ ปากเจ้ามีตุ่มพอง”
“อ๊ะ เพคะ เอ๊ย ไม่เป็นไรเพคะ” ฉันยิ้มเจื่อนตอบตะกุกตะกัก หัวใจเต้นด้วยอัตราร้อยห้าสิบครั้งต่อนาที
ตงเหมยนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ พลางทูลตอบพระนางแทนฉันว่าเป็นมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่วันที่องค์ชายสิบสามเดินทางตามเสด็จ ฉันถลึงตาใส่ตงเหมย พระนางทรงได้ยินก็แย้มพระสรวล
“เช่นนั้นเจ้าก็ไปพักเถอะ” ตรัสพลางเอนพระกายพิงหมอน
ฉันยิ้มตอบ ”ไม่เป็นไรเพคะ พระองค์ประชวรเช่นนี้หม่อมฉันกลับไปพักก็คงไม่สนิทใจ” พูดได้หน้าไม่อายจริงๆ เลยฉัน
พระนางทรงตีหลังมือฉันเบาๆ “เช่นนั้นเจ้าเอาข้าวต้มชามนี้ไปกินต่อเถิด ถึงข้าจะไม่รู้รส แต่ก็รู้สึกคล่องคอ เจ้าร้อนในอยู่ กินนี่แล้วคงดี” แล้วพระนางก็ทรงเอนพระกายบรรทมเพราะพระโอสถของพระนางมีฤทธิ์ทำให้รู้สึกง่วง
ฉัน...เข้าใจแล้วว่าอะไรคือน้ำตาตกใน อะไรคือให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว ฮือ...ได้แต่ยิ้มเหยขอบพระทัยในพระกรุณาธิคุณ ฉันยกชามมาทางหนึ่ง มองข้าวต้มแล้วก็ต้องกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ อยากจะสะบัดแขนสาดข้าวต้มทิ้งไปนอกหน้าต่างจริงๆ เลย แต่ตามกฎมนเทียรบาลแล้วหากเจ้านายประทานเครื่องเสวยมาให้ก็ต้องกินให้หมด ฉันคนๆ ข้าวต้มอย่างอ้อยอิ่ง ทำยังไงก็ไม่กล้าตักขึ้นมาจนตงเหลียนเดินมามองฉัน
“รีบกินเข้าสิ เย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ”
ฉันฉีกยิ้มแต่ในใจขมขื่น ใช่! เธอพูดถูก ข้าวต้มเย็นๆ เค็มๆ คงแย่กว่าตอนร้อนๆ ฉันหลับตาแข็งใจตักเข้าปาก...ที่แท้ในโลกมีวิธีตายอีกหนึ่งวิธี...เค็มตายแบบนี้ไง คืนนั้นฉันเลยต้องวิ่งเข้าห้องน้ำหลายรอบ ช่วยไม่ได้นี่นา ก็ดันดื่มน้ำตามมากไปหน่อย
ฉันทำแบบนี้มาสองวัน ไม่ว่าจะข้าวต้มหรือน้ำแกงฉันจะเติมเกลือให้พระนางทุกครั้ง แต่พระอาการก็ไม่ได้ทรุดลงเลย พระองค์เพียงบ่นว่าคอแห้งมากและเสวยอะไรไม่รู้รส ท่านหมอหลวงลู่ก็ไม่เข้าใจสาเหตุเหมือนกัน จับพระชีพจรบอกได้ว่าไอชื้นไม่ได้ขับออก ครั้นขอยาที่แรงขึ้นเขากลับไม่กล้าสั่งให้ เพราะถ้าหากรับยาที่แรงเกินไปเขาอาจจะรับผลที่ตามมาไม่ไหว พระนางทรงดีเหลือเกิน เพียงแต่ทุกครั้งที่ฉันป้อนพระกระยาหารพระนางก็จะประทานส่วนที่เหลือให้ฉันเรื่อยไป มีคนเคยบอกว่ากินเกลือมากๆ จะกลายเป็นค้างคาว ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปฉันกับพระนางเต๋อเฟยคงมีปีกงอกจริงๆ แน่
ฉันต้องดื่มน้ำวันละหลายๆ ชามใหญ่ จากนั้นก็ไปปล่อยเบาวันละหลายๆ รอบ ริมฝีปากแห้งแตกจนคิดว่าภารกิจคงจะล้มเหลวในไม่ช้า นี่ถ้าองค์ชายสี่ยังไม่มาอีกล่ะก็ ฉันจะกลายร่างเป็นมนุษย์ค้างคาวแล้วนะ เป็นค้างคาวที่ขโมยเกลือเก่งซะด้วย
ฉันเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็มีคนร้องทัก
“เสี่ยวเวย เจ้าไปไหนมาหรือ”
สองวันมานี้ฉันหัวตื้อจนตาลาย เลยเห็นแค่เงาอยู่ด้านหน้า พอมองดูดีๆ ถึงพบว่าเป็นอวี้เกอเอ๋อร์ เธอเข้ามาดึงฉันไป
“เจ้าจะทำอะไร” ฉันมึนๆ งงๆ ไม่หาย
“องค์ชายสี่เสด็จมา ตอนนี้เจ้านายทั้งสองทรงประทับอยู่ที่เรือนกลางแล้ว”
อะไรนะ?! คราวนี้ฉันตื่นตัวทันทีและเป็นฝ่ายดึงเธอรีบเดินไป ทำเอาอวี้เกอเอ๋อร์งงงวย
เมื่อมาถึงด้านนอกเรือนกลางฉันก็เห็นองค์ชายสี่กำลังยืนวางตัวตามสบายอยู่ในนั้น เฮ้อ...เขามาแล้วจริงๆ ฉันทำสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันกลัวว่าถ้าสั่วเอ๋อถูลงมือแล้วองค์ชายสี่จะมาไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันภาวนาขอให้เขาลงมือเร็วๆ เลย องค์ชายสี่จะได้กลับไปไม่ได้แทน
อวี้เกอเอ๋อร์เดินเข้าไปด้านในก่อน ฉันเดินตามเข้าไปก็เห็นองค์ชายสี่ลงนั่งข้างๆ เตียงพระบรรทมของพระนางพอดี เขาได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงหันมามอง ดวงตาสีดำของเขามองฉันแบบสังเกตหลายทีแล้วก็หยุดชะงัก คงจะเห็นสีหน้าซีดเซียวของฉัน... ฉันเดินเข้าไปทำความเคารพเขา เสียงตอบรับขององค์ชายสี่ยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน จากนั้นฉันก็ถอยออกมายืนหลบอยู่ข้างๆ ตงเหลียน ฟังพระนางตรัสคุยกับองค์ชายสี่
“แม่กลัวว่าจะทำให้เจ้าเสียเวลา ใครจะรู้ว่าพวกบ่าวไพร่ทั้งหลายจะเจ้ากี้เจ้าการนัก เรียกเจ้ามาจนได้”
พระนางตรัสแล้วก็ทรงไอ องค์ชายสี่จึงรีบเข้าลูบพระปฤษฎางค์เบาๆ
“หากลูกทราบเร็วกว่านี้ก็คงมาถึงนานแล้ว เสด็จแม่วางพระทัยเถิด องค์รัชทายาททรงฝากให้ลูกมาคารวะเสด็จแม่เช่นกัน ในเมืองนั้นมิได้มีกิจอันใดนัก ต่างก็มีผู้ดูแลจัดการอยู่แล้ว พระพลานามัยของเสด็จแม่สำคัญกว่า” เขาหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยต่อ “เมื่อครู่ลูกได้คุยกับท่านหมอลู่ หากจะเพิ่มพระโอสถก็มิน่าเป็นปัญหา”
พระนางทรงพยักพักตร์อย่างโรยแรง “ทำตามที่เจ้าเห็นสมควรเถิด”
“พ่ะย่ะค่ะ” องค์ชายสี่ค้อมตัวน้อมรับ “เสด็จแม่พักผ่อนเถิด ลูกก็จะไปพักเช่นกัน”
“อืม เจ้ารีบเดินทางมาคงเหน็ดเหนื่อยไม่น้อย รีบไปเถิด”
พระนางเต๋อเฟยหันพระกายลงนอน ตงเหมยจึงรีบเข้าไปดูแล องค์ชายสี่ถอยออกไปจากห้อง ส่วนฉันยังยืนอยู่ ไม่อยากจะออกไปเท่าไหร่ แม้จะสามารถทำให้องค์ชายสี่เลี่ยงออกมาจากเมืองหลวงได้ แต่จะรั้งเขาไว้ยังไงฉันก็ยังไม่รู้ ยิ่งไปกว่านั้นคือฉันไม่กล้าพบเขาเพราะเรื่องถุงพกนั่น
ในที่สุดพระนางก็บรรทม พวกเราออกมาจากห้องอย่างแผ่วเบา ฉันแอบถามหลีไห่เอ๋อร์
“องค์ชายสี่เล่า”
ขันทีน้อยบอกว่าเขาไปปรึกษาเรื่องพระอาการกับหมอหลวงลู่ ฉันเลยกลับห้องของตัวเองด้วยความโล่งอก
ภายในเรือนที่ฉันพักกับพวกของตงเหลียนเงียบสงัด ไม่มีใครอยู่สักคน ดีเหมือนกัน ฉันจะได้นอนอย่างสงบสักที หลายวันที่ผ่านมาฉันแบกรับอะไรไว้มากพอดู ยังไงเสียองค์ชายสี่ก็คงจะไม่รีบกลับหรอกน่า เมื่อเขามาถึงที่นี่แล้วก็คงจะรอให้พระอาการของพระนางดีขึ้นก่อน เว้นแต่ว่า... ฉันส่ายหน้าไม่อยากคิดต่อ ขอไม่คิดถึงเรื่องนั้นชั่วคราว ในที่สุดวันนี้ฉันก็ได้บอกลาเจ้าเกลือแล้ว! เฮอะๆ...ฉันผลักประตูเปิดกำลังจะก้าวเข้าไปก็พลันรู้สึกถึงความผิดปกติ ฉันล็อกเอาไว้นี่นา ทำไมถึง... ฉันเงยหน้าขึ้นมองทันที แล้วก็ต้องค้างอยู่ตรงประตู องค์ชายสี่ยืนหันหลังอยู่หน้าโต๊ะหนังสือ
ชั่วขณะนั้นเสียงลมหายใจของฉันเหมือนดังสะท้อนอยู่ภายในห้อง องค์ชายสี่ค่อยๆ หันตัวมาช้าๆ แค่เห็นใบหน้าด้านข้างของเขาสมองฉันก็ว่างเปล่า ปากพลันหลุดประโยคที่ไม่ได้คิดออกไป
“ขอโทษที เข้าห้องผิด” พูดจบฉันก็หมุนตัวเดินออกทันที ใจคิดจะวิ่งหนี แต่ก้าวได้แค่สองก้าวก็ถูกมือมือหนึ่งจับเข้าที่แขน
“อ๊าย!”
ฉันร้องตกใจและบิดแขนดิ้นหนี องค์ชายสี่จึงชะงักก่อนคลายการเกาะกุม แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งสติเขาก็กลับกระชากฉันเข้าไปหา ฉันถูกบังคับให้ต้องสบตา สีหน้าของเขาเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงดูไม่ดีเลย ฉันดิ้นออกจากมือของเขาอย่างนิ่มนวลได้ในที่สุด รีบถอยหลังและย่อกายบังคม
“ถวาย...”
แต่ฉันก็พูดได้แค่นั้นเพราะองค์ชายสี่ทำเสียงฮึดฮัดใส่
“นอกจากคำกล่าวพิธีรีตองพวกนี้เจ้าพูดอย่างอื่นไม่เป็นหรือไร”
ฉันก้มหน้ากัดฟันนิ่ง เขาจะบีบคั้นอะไรฉันอีก ความเจ็บปวดที่ยากจะกดกลั้นแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ ฉันเงยหน้าขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มเรียบเฉย องค์ชายสี่สะอึก จ้องฉันนิ่ง
“ถ้าทรงหมายความจะให้หม่อมฉันเรียกพระองค์ว่า ‘พี่สี่’ เกรงว่าตอนนี้จะเร็วไปกระมังเพคะ”
พูดออกไปแล้วก็นึกเสียใจเหมือนกัน หน้าขององค์ชายสี่ซีดเสียจนแทบจะโปร่งแสง แต่ดวงตากลับดำเข้มจนมองไม่เห็นก้นบึ้ง เขาจ้องฉันเขม็งไม่ละสายตาไปไหนเลยแม้แต่นิด ริมฝีปากสั่นน้อยๆ เขาจึงกัดมันอย่างไม่ปรานี และแล้วเลือดก็ซึมออกมาให้เห็น น้ำตาของฉันเอ่อขึ้นมาทันใด เผลอกุมสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอกของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว
องค์ชายสี่มองฉันเนิ่นนาน อาจเพราะท่าทางของฉันมันบอกชัดถึงความรู้สึกข้างใน เขาจึงค่อยๆ เยือกเย็นลงและกลับมาเป็นคนที่จักรพรรดิคังซีทรงขนานนามว่า ‘ผู้เข้มแข็งที่ไม่อาจมีสิ่งใดช่วงชิงปณิธาน’ เขาเป็นคนฉลาดหลักแหลมคนหนึ่ง จะมองไม่ออกได้ยังไง
ฉันหลับตาลง “เมื่อครู่หม่อมฉันแสดงกิริยาไม่สมควร ไม่ทราบว่าองค์ชายสี่มีกิจอันใดให้หม่อมฉันรับใช้หรือเพคะ”

จากคุณ : piyanof

เขียนเมื่อ : 16 มิ.ย. 55 21:17:34

ความคิดเห็นที่ 6

ใบไผ่ลู่ไหวตามแรงลมเป็นเสียงสาดซ่า ฟังแล้วเหมือนเสียงสวรรค์ที่แว่ววังเวง ฉันนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงข้างหน้าต่าง มองผ่านบานหน้าต่างที่เปิดอยู่ออกไปด้านนอกเห็นลมฝนกำลังจะมาก็รู้สึกอึดอัดใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝนจะตกหรือเปล่า
วันนี้พระนางเต๋อเฟยทรงเรียกฉันไปหาตั้งแต่เช้า เข้าไปปุ๊บก็เห็นตงเหลียนกำลังหัวเราะและหลิ่วตาให้ฉัน เดาได้ทันทีว่าเรื่องอะไร ฉันสงบใจก้าวไปทำความเคารพพระนาง ทรงโบกหัตถ์เป็นสัญญาณให้เข้าไปใกล้ๆ

‘สองวันนี้สีหน้าเจ้าดีขึ้นมาก ดวงตาก็สดใสแล้ว’ พระนางเหลือบพระเนตรมองฉันอย่างละเอียด
ฉันยิ้มน้อยๆ ‘ดีขึ้นแล้วเพคะ หม่อมฉันทำให้พระนางทรงเป็นห่วง’
‘อืม’ พระนางทรงหันไปรับถ้วยชาจากตงเหลียนและทรงเป่าไล่ฟองชา ‘รู้เรื่องของเจ้าบ้างแล้วใช่ไหม’
พระนางตรัสจบก็ทรงเบนสายพระเนตรมา ฉันเลียปากอย่างลืมตัวก่อนจะตอบอ้ำอึ้ง
‘ทราบบ้างแล้วเพคะ...'
‘ฮึๆ’
พระราชชายาทรงพระสรวลเบาๆ ขณะที่ตงเหมยก็ยิ้มกล่าวเสริม
‘พระนางทรงทอดพระเนตรสิเพคะ นางตื่นเต้นเชียว’
ฉันยืนคว้างอยู่ด้านหนึ่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะพูดอะไรดี จนเมื่อพระนางทรงหยุดพระสรวลแล้วตรัสเสียงค่อย
‘แม่เด็กคนนี้...’ พระนางไม่ตรัสต่อ ทรงเห็นว่าฉันมองใจจดใจจ่อรอฟังจึงทรงหลุบพระเนตรกระแอมไอเบาๆ วางถ้วยชาลงเพื่อหยิบห่อผ้าไหมสีแดงบนโต๊ะขึ้นมา เมื่อทรงเปิดออกทีละชั้นๆ ก็เห็นกล่องไม้จันทน์อยู่ด้านใน พระนางกวักพระหัตถ์ให้ฉันเข้าไปรับ ฉันค่อยๆ เปิดกล่องออก ข้างในนั้นบรรจุห่วงคล้องคอทองคำฝังอัญมณี ฝีมือประณีตอย่างที่สุด แม้ฉันจะไม่สันทัด แต่ก็พอรู้ว่าของสิ่งนี้มีมูลค่าไม่ใช่น้อยๆ ฉันเข้าใจพระประสงค์ของพระนางดีแต่ก็ต้องทำท่าเกรงใจที่จะรับไว้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่สำเร็จอยู่แล้ว ฉันจึงขอบพระทัยพระนางด้วยความสำนึกในพระกรุณาธิคุณ
‘เจ้าอยู่กับข้าประพฤติตัวดีเสมอมา ข้าพอใจเจ้านัก เมื่อเจ้าจะออกเรือนไปข้าย่อมต้องแสดงความยินดี ของสิ่งนี้เป็นสิ่งที่ข้านำมาจากบ้านเมื่อครั้งมาเมืองหลวง ข้าให้เจ้า ถือเป็นสิ่งให้ระลึกถึงกัน ต่อไปวันหน้าจะหาโอกาสได้พบกันนั้นมิใช่เรื่องง่าย’ พระกระแสเสียงของพระนางอ่อนโยนยิ่งนัก
พระดำรัสครั้งนี้ทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ น้อยครั้งที่จะเห็นพระสนมชายาที่ทรงดำรัสน้อยเช่นพระนางตรัสยาวๆ แบบนี้ ฉันแย้มยิ้มที่มุมปากพลางคิดว่าน่าจะต้องพูดอะไรเป็นการแสดงความจงรักภักดีสักหน่อย แต่พระนางทรงโบกพระหัตถ์เสียก่อน
‘ตลอดเวลาที่ผ่านมาต้องลำบากเจ้าเช่นกัน นี่ถือเป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับแล้ว’
ฉันฟังแล้วก็จุกในอก รีบก้มหน้าซ่อนความรู้สึกปวดร้อนตรงเบ้าตา...

ฉันมองห่วงคอที่วางอยู่บนโต๊ะ นึกถึงสีพระพักตร์ที่ราวกับละแล้วซึ่งทางโลกของพระนางเต๋อเฟย
หมายความว่ายังไงนะ นี่เป็นของตอบแทนสิ่งที่ฉันเสียสละเพื่อพระนางและโอรสของพระนางใช่ไหม ที่แท้ฉันก็มีค่าเท่ากับห่วงทองห่วงหนึ่งน่ะเอง แม้มันจะดูล้ำค่าราคาแพง แต่มันก็เป็นของที่จะส่งต่อให้ใครก็ได้ เฮ้อ...ฉันได้แต่ส่ายหน้ายิ้มเศร้า
ลมพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ พัดพาเอากลิ่นไอดินมาด้วย ฉันหลับตาสัมผัสได้ถึงละอองฝนหยิมๆ ที่ปลิวใส่หน้า ความเย็นสดชื่นที่ไม่มีอะไรเทียบสายหนึ่งซึมซาบเข้าสู่หัวใจช้าๆ ฉันนั่งสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ ไม่ยอมปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมฝนซัดสาดเข้ามาในห้อง แม้ข้างนอกจะมีเสียงสายลม สายฝน และเสียงฟ้าคะนองของต้นฤดูร้อน แต่ฉันกลับรู้สึกถึงความสงบที่ไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว เสียงฟ้าร้องดังขึ้นทุกขณะ สายฝนก็เทหนักขึ้น เสื้อด้านหน้าโดนฝนสาดเปียกหมดแล้ว แต่ฉันกลับสุขใจ
“โอย...แม่สาวคนนี้ทำอะไรของเจ้าเนี่ย” ตงเหมยร้องตกอกตกใจ
ฉันลืมตาขึ้นหันไปมองตงเหมยที่ปราดเข้ามาปิดหน้าต่างในห้องมือเป็นระวิง ปากก็บ่นกระปอดกระแปดไม่หยุด ฉันยิ้มก้าวหลบทั้งเท้าเปล่า ตงเหมยมาหยุดตรงหน้าแล้วถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้
“ร่างกายยังไม่ทันหายดี อยากจะล้มหมอนนอนเสื่ออีกหรือ ยังจะยิ้มอีก เจ้านี่...”
ฉันส่ายหน้าน้อยๆ พูดเสียงเรียบเรื่อย
“ไม่ใช่เสียหน่อย ข้าแค่เตรียมตัวรับการต่อสู้เท่านั้น” ว่าแล้วก็ไม่สนว่าเธอจะงงกับคำพูดฉันยังไงบ้าง “ไม่ต้องคิดหรอก ไปกันเถอะ”
“ไปไหนหรือ” เธอยังไม่ทันจะหายสับสนก็ต้องถามขึ้นอีก
ฉันยิ้มให้พร้อมกับพูดเลียนแบบนางเอกงิ้ว “กี้อี่อีอี้อิน...ข่าว (กินข้าว)”
“ฮึๆ ฮ่าๆๆ” ตงเหมยหัวเราะร่วน
ฉันไม่ยอมให้เธอพูดอะไรต่อ รีบดึงเธอไปทันที
ฉันเดินเคียงคู่ตงเหมยมาตามระเบียงทางเดิน สองหูได้ยินเสียงเธอเล่าเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาตลอดทาง ฉันส่งเสียงตอบรับบ้างเป็นบางช่วง แต่จริงๆ แล้วฉันกำลังคิด...นี่ถ้าแต่งงานกับอิ้นเสียงไปแล้วฉันต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้แย่งชิงจริงๆ จะทำยังไงดี เมื่อก่อนฉันเป็นแค่คนดูอยู่ข้างสนาม อย่างมากที่สุดก็แค่แอบส่งลูกให้พวกองค์ชายสิบสามบ้าง แต่ตอนนี้ฉันต้องเอาตัวเข้าไปอยู่ในวงนั้นด้วยแล้ว ไม่ใช่แค่จะถูกจดบันทึกลงในพงศาวดาร แต่จะกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในเกมอำนาจของจักรพรรดิด้วย แล้วฉันก็จะต้องมีจุดจบอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ดีก็ร้าย...เฮ้อ! ทำได้แค่รอตั้งรับตามสถานการณ์สินะ

หวีผมประดับเกล้า สวมอาภรณ์ตกแต่งหน้า...ฉันเหมือนลูกข่างที่ถูกคนรอบข้างจับหมุนไปหมุนมา ฉันสูดลมหายใจลงท้องอย่างอดไม่ได้ ผมฉันถูกดึงรั้งจนแทบจะหลุดติดมือคุณข้าหลวงอยู่แล้ว มือหนักชะมัด ตงเหลียนที่อยู่อีกข้างหนึ่งพูดกลั้วหัวเราะ
“เกล้าผมก็เช่นนี้แหละ ต้องแน่นๆ ถึงจะดี ถ้าไม่แน่นจะไม่งาม” พูดจบก็ช่วยคุณข้าหลวงหวีทึ้งต่อ พอเห็นฉันกัดฟันทำหน้าเหยเกก็ส่ายหน้าหัวเราะอีก “เจ้าทนหน่อยนะ เจ้าสาวคนไหนๆ ก็ต้องทรมานอย่างนี้ทั้งนั้น”
ฉันยิ้มขื่นพลางยกมือจะลูบหัวตรงที่เจ็บก็พลันถูกตงเหมยตีเข้าดังเพี๊ยะ
“ห้ามจับนะ กว่าจะทำได้ไม่ใช่ง่ายๆ”
เธอมองซ้ายทีขวาทีสำรวจดูผลงาน แล้วก็หันไปถามตงเหลียน “ตึงพอหรือไม่”
หนังหัวฉันแทบจะถูกถลกออกมาอยู่แล้วนะยะ...ฉันมองตงเหมยผ่านกระจกด้วยสายตาขุ่น
“ตึงพอหรือไม่งั้นเหรอ?! ขืนตึงกว่านี้ก็ไม่เรียกเกล้าผมแล้ว เรียกถลกหนังหัวจะดีกว่า!”
“ฮ่าๆๆ” ผู้คนที่อยู่ในห้องหัวเราะออกมาเป็นเสียงเดียว พี่น้องสองสาวก็หัวร่องอหายไม่หยุด หน้าฉันคลี่ยิ้มเช่นกัน ไม่ใช่เพราะยินดีปรีดาอะไรหรอกนะ แต่เพราะหน้าถูกดึงรั้งขึ้นต่างหาก
เมื่อศีรษะครอบมงกุฎเจ้าสาว ตัวสวมอาภรณ์มงคลเลื่อมลายหงส์ และใส่รองเท้ากระถางคู่เอี่ยมอ่องเรียบร้อยฉันก็เดินไปถวายบังคมลาพระนางเต๋อเฟยที่ตำหนักใหญ่ของพระนางก่อน ด้วยกฎมนเทียรบาลในวัง การแต่งงานแบบนี้จะไม่ให้ฝ่ายพ่อแม่เข้ามายุ่มย่าม จะว่าไปกฎนี้ก็ดูไร้มนุษยธรรมจริงๆ แต่มันเหมาะกับฉันมากเลย ก็นายท่านกับนายหญิงบ้านนั้นไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆ ของฉันนี่นา อีกอย่างฉันกลัวว่าถ้าต้องเจอพวกเขาอีกจะเกิดเรื่องอะไรตามมาก็สุดรู้ ตอนที่ไปเข้าเฝ้าพระนางทีแรกคิดว่าจะต้องย่อกายหรือคุกเข่าโขกศีรษะเสียอีก แต่คงเพราะบนหัวต้องแบกเครื่องประดับมากมาย แค่เดินธรรมดายังโคลงเคลงจะหล่นไม่หล่นแหล่ จึงละเว้นธรรมเนียมโขกศีรษะได้ พระนางทรงสั่งเสียด้วยพระกระแสเสียงนุ่มนวล และทอดพระเนตรประกายวาววับของห่วงคอทองคำห่วงนั้นบนคอฉันอย่างพอพระทัย แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกจองจำด้วยคา*ที่ไร้รูปร่าง
ยังเวียนหัวกับคำแนะนำเรื่องพิธีการไม่หายฉันก็ถูกคุณข้าหลวงพามาถึงประตูชั้นในของวังฉางชุน ไม่ทันได้บอกลาตงเหมยและพรรคพวกที่ยืนตาแดงกันเป็นแถวก็ต้องคลุมผ้าปิดหน้าเจ้าสาวแล้ว คุณข้าหลวงยัดแอปเปิ้ลใส่มือให้ฉันถือไว้ตามความเชื่อที่ว่าชีวิตจะราบรื่นสุขสงบเหมือนชื่อภาษาจีนของมัน กำชับที่ข้างหูว่าห้ามทำหล่นเด็ดขาด
ฉันมองเห็นแต่ผ้าผืนแดงพลิ้วไปตามจังหวะก้าว ต้องอาศัยคนจูงเดินไป ทันใดนั้นเท้าฉันก็เหยียบถูกอะไรเข้าไม่รู้ ทำเอาเซเกือบล้มแน่ะ ฉันรีบควานหาแอปเปิ้ลจากมือของคนที่ช่วยพยุงไว้ ดีนะที่ไม่หล่น หัวใจฉันมันตุ๊มๆ ต่อมๆ ไปหมด รู้สึกเหมือนเดินทางไกล ในที่สุดก็ได้ขึ้นนั่งบนเกี้ยวสักที ฉันแอบหงุดหงิด ใครกันนะช่างหาแอปเปิ้ลลูกใหญ่แบบนี้มาได้ มือข้างหนึ่งของฉันจับได้แค่ก้นลูกเท่านั้นเอง เจตนาจะแกล้งกันหรือเปล่าเนี่ย
เกี้ยวถูกยกลอยขึ้นมาจากพื้น ก้าวแต่ละทีก็โคลงไปทางหนึ่งที ออกเดินไปได้ไม่เท่าไหร่ฉันก็เริ่มผะอืดผะอมซะแล้ว โอย...อยากอ้วก! ฉันพยายามอดกลั้น หวังเหลือเกินว่าอีกไม่นานก็คงถึงวังจงชุ่ย**ที่อิ้นเสียงพัก ไม่อย่างนั้นคนกว่าครึ่งค่อนพระราชวังคงได้เห็นของที่ฉันกินไปเมื่อเช้าแน่ ดีจังเลยที่วังของอิ้นเสียงอยู่ไม่ไกลจากวังฉางชุนมากนัก เดินไปไม่นานเกี้ยวก็หยุดลง เสียงผู้คนด้านนอกเกี้ยวสับสนวุ่นวายมาก เสียงดนตรีก็ดังแข่งกัน แม้ว่างานแต่งในวังจะไม่เหมือนงานแต่งของคนธรรมดาสามัญ แต่เสียงอึกทึกครึกโครมก็แสดงถึงบรรยากาศของความปีติยินดีได้เป็นอย่างดี ถึงตอนนี้ฉันยังไม่รู้ว่าฝ่าบาททรงให้พวกเราแต่งงานด้วยวัตถุประสงค์ใดแอบแฝงหรือเปล่า แต่ก็ต้องขอบพระทัยในพระมหากรุณาธิคุณของพระองค์ เพราะงานสมรสครั้งนี้ยิ่งใหญ่ไม่เบาเลยจริงๆ อาศัยลำพังยศศักดิ์ของอิ้นเสียงแล้วงานคงไม่ครึกครื้นมากขนาดนี้หรอก
ฉันนั่งแกร่วอยู่ในเกี้ยวคนเดียว หายใจเข้าออกลึกๆ สงบอาการเมื่อกี้ลงหน่อย ฉับพลันก็มีรองเท้าหนังข้างหนึ่งเตะชายม่านตรงประตูเกี้ยวพาให้ฉันสะดุ้ง แต่พอตั้งสติได้ก็รู้ว่าเท้านั้นเป็นอิ้นเสียงนั่นแหละ ก่อนหน้านี้พระนางเต๋อเฟยทรงให้ผู้รู้มาสอนพิธีบ้างแล้ว รู้สึกจะเรียก ‘พิธีเตะเกี้ยวเจ้าสาว’ เพื่อแสดงอำนาจของตนว่าเหนือกว่าเจ้าสาว เป็นวัฒนธรรมที่เกิดจากความเชื่อของสังคมศักดินา และค่านิยมที่ชายหญิงไม่มีความเท่าเทียมกัน...กำลังคิดอยู่เพลินๆ แสงสว่างก็ส่องผ่านผ้าแดงตรงหน้าฉัน ม่านเกี้ยวถูกเปิดออกแล้ว ใครคนหนึ่งยื่นมือเข้ามาจูงฉันออกไป เดินไปได้หน่อยก็ก้าวข้ามกระถางไฟ จากนั้นก็ขึ้นไปยืนอยู่บนแท่น แอปเปิ้ลในมือถูกหยิบออกไปแล้ว ฉันกำลังงงๆ ก็มีแจกันชุบทองวางบนมือฉัน...อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว
ดีนะที่รู้ว่าฝีมือยิงธนูของอิ้นเสียงแม่นขนาดไหน เขาไม่มีทางยิงพลาดทำร้ายเจ้าสาวหรอก ฉันเลยไม่ห่วง เพียงแต่คิดว่าท่าทางเทินแจกันไว้บนหัวของฉันคงไม่ต่างจากภาพวาดราศีภุมภ์ที่เป็นรูปคนถือคนโท
ฉึก! เสียงหนึ่งดังขึ้น ฉันยืนแข็งอย่างไม่ตั้งใจ
ฉึก! ฉึก! เสียงนั้นดังขึ้นอีกสองครั้ง ตามด้วยเสียงร้องชมจากรอบด้าน ใครคนหนึ่งหยิบแจกันออกไปแล้วยัดผ้าแพรสีแดงใส่มือฉัน แพรนั้นตึงเหมือนมีคนดึง ฉันจึงต้องก้าวตามไปทางนั้น ใช่แล้ว คนที่ถือปลายอีกด้านหนึ่งก็คืออิ้นเสียง...สบายใจได้แล้ว
พิธีแต่งงานของชาวแมนจูกับชาวฮั่นแตกต่างกันมาก ชาวแมนจูไม่ต้องคำนับฟ้าดิน แต่ส่งเข้าห้องหอได้เลย ฉันนั่งอยู่บนเตียงคั่งเพียงลำพัง อิ้นเสียงถูกลากไปข้างนอกเพื่อดื่มรับอวยพรก่อน ฉันรู้สึกเหมือนฝันไป ทุกอย่างราวกับจับต้องไม่ได้ พวกสาวใช้และคุณข้าหลวงรอบข้างจัดการนู่นนี่อย่างเบาไม้เบามือ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่นานแค่ไหน ทันใดนั้นเสียงประตูเปิดออกก็ดังขึ้น เสียงฝีเท้าหนักๆ ก้าวเข้ามา พาให้หัวใจฉันหยุดเต้นไปชั่วขณะก่อนจะเต้นรัวจนน่ากลัว ตื่นเต้นจังเลย!
พี่เลี้ยงเจ้าสาวที่รายล้อมอยู่ผลัดกันเข้ามากล่าวคำอวยพร ตามด้วยคำแสดงความยินดีของบ่าวรับใช้และผู้ติดตามไม่ขาดสาย จากนั้นเสียงฝีเท้านั่นก็เดินใกล้เข้ามาทางฉัน ฉันเผลอยกมือขึ้นกุมอกเสื้อของตัวเองแน่น ฝ่ามือเต็มไปด้วยเหงื่อ ฉันมองลอดชายผ้าคลุมเห็นรองเท้าหนังคู่เดิมมาหยุดลงตรงหน้า ไม้คันชั่งสำหรับเปิดหน้าเจ้าสาวสอดเข้ามาช้าๆ ผ้าคลุมหน้าถูกเลิกเปิดขึ้นอย่างแผ่วเบา ฉันนั่งก้มหน้านิ่ง ไม่ใช่เพราะรู้สึกเขินอายหรอกนะ แต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงต่างหาก บรรดาเหล่าพี่เลี้ยงเอ่ยชมไม่หยุดปาก ‘งดงามจริง’ บ้างล่ะ ‘บ่าวสาวงามสมกัน’ บ้างล่ะ แล้วลูกพุทราจีน ลำใย ถั่วลิสงก็โปรยปรายลงมารอบตัวเรา
มือข้างหนึ่งยื่นมาจะเชยหน้าฉันขึ้น แต่ฉันยังกดคางตัวเองลงขืนกำลังไว้ ก็ไม่อยากเงยหน้านี่นา... มือข้างนั้นชะงัก เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้นเหนือหัว ฉันร้อนวูบวาบไปทั้งหน้า เหงื่อไหลท่วมตัว จู่ๆ หน้าของอิ้นเสียงก็มาโผล่ตรงหน้าฉัน ฉันผงะถอยทันที เพิ่งเห็นว่าเขาคุกเข่าลงมายิ้มมองฉัน รอบห้องเงียบกริบไปชั่วขณะ บรรดาพี่เลี้ยงยืนอึ้งอยู่ข้างๆ ทำอะไรไม่ถูก ฉันมองใบหน้าแดงซ่านของอิ้นเสียง ดวงตาดำขลับคู่นั้น และริมฝีปากได้รูปชัดเจน พลันให้นึกย้อนไปถึงครั้งแรกที่เราเจอกัน เจ้าหนูหน้าตาดื้อดึงที่หล่อเหลือเกินคนหนึ่งพูดกับฉันว่า
‘จะแต่งกับเจ้าให้ได้...’
ใจของฉันอ่อนยวบเป็นขี้ผึ้งทันที ฉันมองเขานิ่งนาน รอยยิ้มเปิดเผยปรากฏขึ้นบนหน้าเขา พวกพี่เลี้ยงที่ได้สติแล้วรีบก้าวเข้ามาพาองค์ชายสิบสามนั่งประจำที่แล้วจับเสื้อผ้าของเราทั้งสองผูกชายหลวมๆ ไว้ด้วยกัน
เมื่อก่อนนี้เคยไปงานแต่งคนอื่นเห็นเขาป้อนเหล้ากันดื่มท่ามกลางสายตาของแขกที่มาร่วมงาน ฉันยังเขินแทน แต่ตอนนี้เมื่อถึงตาตัวเองฉันกลับดื่มรับความสุขเต็มจอกโดยไม่สนใจเลยว่าในห้องนี้ยังมีใครอยู่บ้าง พี่เลี้ยงทั้งหลายส่งขนมมงคลให้เราคนละชิ้น แม้ฉันจะไม่รู้ว่ามันสื่อความหมายอะไร แต่ฉันก็พร้อมจะแบ่งปันกับอิ้นเสียงด้วยความยินดี
ทันใดนั้นนอกประตูก็เกิดเสียงเอะอะมะเทิ่งขึ้น ฉันกับอิ้นเสียงสบตากันอย่างฉงน ยังไม่ทันจะพูดอะไรกันประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามา...องค์ชายสิบนำขบวนพี่น้องผู้สูงศักดิ์เข้ามาก่อกวนถึงห้องหอ

จากคุณ : piyanof

เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 06:17:59