PANTIP.COM : W12249753 ..:::.. ..:::.. สรวลเสเฮรัก ..:::.. ..:::.. [บทที่ 17] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

วรมณจิบน้ำอีกหลายอึก ของเหลวหวานเย็นค่อยๆ ไหลลงคออีกหน ช่วยให้สมาธิซึ่งกระเจิดกระเจิงกลับมาได้บ้าง เธอเอ่ยถามโดยพยายามไม่มองหน้าธนิสร์ “ทำไมพวกคุณไม่เคยบอกฉันเลย”

คนเปิดเพลงส่ายหน้า ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกให้เธอหยุดมองเขาด้วยสายตาตำหนิพร้อมร้องห้าม “โทษผมไม่ได้นะ คุณกับโยเจอผมทีไร ก็เรียกผมว่า ‘ฮาร์ท’ ตลอด อยู่ดีๆ จะให้ผมป่าวประกาศว่ามีพี่ชายฝาแฝด มันไม่ตลกเหรอครับ ก็คุณไม่ได้เรียกผมผิดชื่อสักหน่อย โน่น! ไอ้ตัวแสบน่ะ ยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว ด่าเลยครับ”

“ฉันไม่เชื่อว่าพวกคุณไม่ได้ตั้งใจ ถ้าจะบอกกันตรงๆ จริงๆ ป่านนี้ฉันกับโยรู้ไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องมานั่งทะเลาะกันแบบนี้ด้วย”

ธนิสร์หันกลับไปยังทิวทัศน์ซึ่งเต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องใจกลางมหานครกรุงเทพ เอ่ยอย่างไม่เดือดร้อน “ผมตั้งใจ ส่วนฮาร์ทก็แค่ไปตามน้ำ”

“คนมันมีปม อย่าไปถือสาเลยครับ” ธนัชย์บอกวรมณ แอบยักคิ้วหลิ่วตาให้เธอ “แต่ผมคงบอกคุณไม่ได้หรอกว่าปมอะไร เกรงว่าพี่ชายผมอาจจะไล่เตะได้”

“งั้นเราก็ไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก” เธอรู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว หยาดไปด้วยน้ำใสซึ่งรื้นขึ้นรวดเร็วจนเงยหน้ากะพริบตาไล่แทบไม่ทัน “ฉันขอตัวไปทำงานต่อค่ะ”

“เดี๋ยวสิครับ” เห็นท่าไม่ดี ธนัชย์จึงรั้งวรมณไว้ เอ่ยต่ออย่างกระวนกระวาย “คาใจแบบนี้ เป็นบ้ากันพอดี ไหนจะเรื่องที่เรายังติดต่อโยไม่ได้อีก คุณไม่เป็นห่วงตัวเอง ก็เป็นห่วงเพื่อนคุณบ้างเถอะ ถือว่าผมขอร้องล่ะ”

“ฉันบอกไปแล้วไงคะ ว่าไม่รู้จริงๆ”

“เออๆ ผมยอมโดนเตะก็ได้” นักแสดงหนุ่มหน้าบึ้ง เอนหลังลงบนพนักพิง “กิ๊กเก่าเมื่อนานมาแล้วของไอ้โรคจิตพี่ชายผม เธอชอบพี่โฮมมาก แต่เข้าใจมาตลอดเวลาว่าเขากับผมน่ะ คนเดียวกัน จนกระทั่งวันนึงเธอเห็นผมถ่ายโฆษณา เธอคงคิดว่าแค่ได้เป็นพรีเซนเตอร์แล้วจะอนาคตไกลมั้งครับ ก็เลยมาขอผมเป็นแฟน”

ธนัชย์ปรายตามองธนิสร์คล้ายจะสังเกตปฏิกิริยาจากผู้ถูกพาดพิงโดยตรง หากไหล่กว้างยังคงนิ่งเฉย ทำราวกับว่าด้านนอกเป็นขุมทรัพย์น่าค้นหา จนต้องเพ่งมองซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

“แล้วยังไงต่อคะ”

“คนที่เธอขอเป็นแฟน คือผม ซึ่งชื่อฮาร์ท ไม่ได้ชื่อโฮม” เขาว่ายิ้มๆ “ผมไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้งเดียว เราไม่เคยรู้จักกันไม่ว่าทางไหน ผมก็งงสิครับ แล้วผมก็พาเธอไปเจอพี่โฮม คนที่เธอเคยเดทด้วยจริงๆ”

นักแสดงหนุ่มหล่อยกนิ้วขึ้นมานับ ขมุบขมิบปากก่อนจะเล่าต่อ “มันเมื่อประมาณเกือบเจ็ดปีที่แล้ว ที่ผมกับเขาเพิ่งกลายเป็นเด็กกำพร้าโดยสมบูรณ์ แม่เสียตอนผมกับเขาเจ็ดขวบ ท่านเป็นมะเร็ง ส่วนพ่อเสียตอนที่พวกเราอยู่ปีสอง รถยนต์ประสบอุบัติเหตุตอนไปดูงานทางเหนือ เราเลยต้องเริ่มทำงาน ตอนนั้นคุณนายป้ายังไม่อู้ฟู่เหมือนทุกวันนี้ พี่โฮมก็เลยหาเลี้ยงส่งเสียผมกับตัวเองเรียนจนจบ”

“แล้วรถ ไหนจะบ้านนี่อีก ไหนจะเงินที่เอาไปลงทุนเปิดคอนโดฯ ใหม่กับพี่สิงโตอีกล่ะคะ” วรมณอ้าปากค้าง “ใครจะสร้างเนื้อสร้างตัวได้เร็วปานนี้ เงินไม่ใช่น้อยๆ นะคะ ไม่ใช่แค่ไม่น้อย มันฟังดูเหลือเชื่อมากถ้าจะบอกว่าคุณพ่อคุณแม่คุณแทบไม่ทิ้งอะไรไว้ให้เลย”

“เจ็ดปีก็ถือว่านานนะคุณ พ่อก็พอจะทิ้งมรดกไว้ให้บ้าง แต่ไม่มาก ถือว่าเป็นชนชั้นกลางได้สบาย แต่ก็พี่โฮมนี่ล่ะครับเป็นหัวหน้าครอบครัว แรงผลักดันบางส่วนก็มาจากผู้หญิงคนนั้นแหละ”

วรมณเห็นเขามองชื่นชมยกย่องพี่ชายชนิดไม่ปิดบัง สำหรับธนัชย์...ธนิสร์เป็นยิ่งกว่าวีรบุรุษ ซึ่งเขาเคารพรักและเทิดทูนบูชาไม่น้อยไปกว่าบุพการี

“พอเธอรู้ว่าพี่โฮมกับผมเป็นฝาแฝดกัน แล้วคนที่เธอกิ๊กมาตลอดไม่ใช่นายแบบโฆษณาอย่างที่เธอเข้าใจ แถมยังเป็นพวกเจ๊งหุ้นต๊อกต๋อย เธอก็จากไปพร้อมกับสบประมาทไว้ซะแสบ เธอบอกว่าถ้าเขาไม่เอาดีทางด้านเป็นดาราเหมือนผม ก็คงไม่มีผู้หญิงคนไหนคบไปตลอดชาติ”

ร่างสูงสง่าริมหน้าต่างขยับกายเล็กน้อย ระหว่างที่ธนัชย์เอ่ยต่อ “จากนั้นพอไปไหนมาไหนแล้วมีแมวมองมาแจกนามบัตร พี่โฮมก็เก็บมาให้ผมหมด ไม่เคยเฉียดกายเข้าใกล้วงการบันเทิง ขนาดว่าเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาได้เงินเยอะแยะและทำงานไม่นาน เขาก็ไม่ทำ แต่เขาทำงานอื่นๆ ทุกอย่าง ลงทุนเป็นบ้าเป็นหลัง ผมกับเขาเคยทะเลาะกันจะเป็นจะตายเพราะเขาจะลงทุนหมดตัว แต่ทุกวันนี้ผมไม่กล้าทะเลาะกับเขาหรอก เดี๋ยวไม่มีตังค์กินขนม”

แม้ธนัชย์จะพูดติดตลก ผ่อนคลายบรรยากาศตึงเครียด หากวรมณยังคงไม่คลายปมบนหน้าผากและหว่างคิ้ว เอ่ยถามเสียงขุ่น “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะคะ ทำไมต้องปล่อยให้ฉันเข้าใจผิด”

“เพราะเขาชอบคุณไง อย่าบอกนะว่าคุณดูไม่ออก เขาชอบคุณจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วมั้งน่ะ!”

ไม่ใช่ไม่รู้สึกอะไรเลย... แต่เพราะเธอเข้าใจมาตลอดเวลาว่าเขาถูกเพื่อนสาวซึ่งสนิทที่สุดในชีวิตตรีตราจองหัวใจ เธอจึงไม่กล้าคิดถึงความเป็นไปได้สำหรับเรื่องระหว่าง ‘เธอกับเขา’ เพราะกลัว ‘เพื่อน’ จะกลายเป็นฝ่ายระทมทุกข์และเสียอกเสียใจ

ยังไม่ทันที่วรมณจะเอ่ยตอบธนัชย์ นักแสดงหนุ่มกลับตะโกนดังลั่น เมื่อเห็นว่าธนิสร์กำลังเดินหนีขึ้นบันได “เฮ้ยๆ นั่นจะไปไหน”

“กลับบ้านมาแต่งตัว จะไปงานเปิดตัวห้องเสื้ออรพลิน การ์ดเชิญวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว ถ้าจะไปด้วยกันก็รีบๆ แต่งตัว”

“เดี๋ยวๆ” ร่างสูงโปร่งรีบลุกไปคว้าบัตรเชิญบนโต๊ะมาเพ่งพินิจ มองตัวอักษรเก๋ไก๋ซึ่งพิมพ์ไว้สวยงาม “ห้องเสื้ออรพลินอย่างเดียว หรือเจ้าของชื่ออรพลินด้วย”

“ทั้งสองอย่าง” ธนิสร์หันมาตอบ ใบหน้าหล่อเหลาสงบนิ่งเยือกเย็น เขาหันไปหาวรมณ เอ่ยเป็นการเป็นงาน “อ้อ! คุณเหมียว กลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณต้องไปกับผม เพราะงานนี้คุณนายป้าไปด้วย”

สู้ไว้เหมียว ยิ้มสู้ไว้! หน้าที่รับผิดชอบกับหัวใจ แยกกันให้ออก สู้ๆ!

“งั้นไม่ไปดีกว่า” ธนัชย์ตัดสินใจทันทีหลังธนิสร์เอ่ยจบ ทำท่าทางขยาดขลาดกลัวจนน่าหมั่นไส้ “ผมฝากการบ้านข้อนึงนะครับคุณแม่บ้าน ช่วยนึกทีว่าจะหาโยได้ที่ไหน”

“ฉันนึกไม่ออกหรอกค่ะว่าจะหาโยได้ที่ไหน แต่ฉันพอจะตอบได้ว่า จะหาโยได้ยังไง พรุ่งนี้ตอนฉันมาทำงานบ้าน คุณฮาร์ทอยู่มั้ยคะ”

“ผมมีคิวถ่ายละคร” พระเอกหนุ่มเรื่องลมรัติกาลเม้มปากหนักใจ “ยาวไปจนถึงปลายอาทิตย์หน้าเลยล่ะครับ ทำยังไงดี”

วรมณระดมและเรียบเรียงความคิดในสมองอย่างละเอียด ปรากฏแผนการที่ค่อยๆ เริ่มชัดเจนเป็นรูปเป็นร่าง ตอบธนัชย์พร้อมรอยยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะจัดการให้ แล้วเดี๋ยวจะโทรบอกคุณ”

“คุณพูดเหมือนคุณคิดออกแล้ว”

“ถึงฉันจะดูไม่ออกว่าคุณมีพี่ชายฝาแฝด แต่ฉันก็ฉลาดในระดับนึงล่ะค่ะ แม้จะไม่มากก็เถอะ”

‘พี่ชายฝาแฝด’ ก้มหน้ากลั้นยิ้ม ก้าวหนักๆ ลงบนขั้นบันได พยายามซ่อนนัยน์ตาพราวระยับ ขณะเดียวกับธนัชย์บิดขี้เกียจ ปิดปากหาววอด ทว่ายังมีแก่ใจส่งยิ้มประจบให้วรมณ สำทับด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้มน่าฟัง “ผมเชื่อคุณหมดตัวหมดใจเลยล่ะ!”

จากคุณ : zjoyz

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 15:59:01

ความคิดเห็นที่ 3

ห้องเสื้ออรพลินตั้งอยู่ภายในอาคารบนถนนทองหล่อ ผนังกรุกระจกใสเพ้นท์ลวดลายเสื้อผ้าหลากสีสันฉวัดเฉวียนไปมา นับว่ารสนิยมทางศิลปะของ ‘อรพลิน’ ใช้ได้ทีเดียวในสายตาผู้หลงไหลเสื้อผ้าอาภรณ์และเครื่องประดับสตรี

เหล่านางแบบและนายแบบเดินเฉิดฉายวนเวียนไปมาปะปนกับบรรดาผู้มีเกียรติซึ่งมาร่วมงาน แปลกกว่าตรงชุดที่สวมใส่ยังคงห้อยป้ายชื่อผู้ออกแบบ เนื้อผ้า ราคา และติดตราสัญลักษณ์อรพลินเด่นหรา

อาหารว่างง่ายๆ ถูกจัดวางบนโต๊ะตามมุมต่างๆ พร้อมเครื่องดื่มหลากชนิด หากทุกคนพร้อมใจกันละวางทุกสิ่งไว้เบื้องหลัง จับจ้องบุรุษสูงสง่าในชุดสูทสากลซึ่งเคียงกันมากับสุภาพสตรีสาวสวยเรือนร่างอรชรในชุดกระโปรงเกาะอกเข้ารูปแต่งลูกไม้น้ำเงินเข้มรอบตัว...

ผมยาวม้วนเป็นลอนถูกเกล้าขึ้นกึ่งหนึ่ง ปล่อยปอยด้านหลังเคลียบ่า หลายคนสังเกตเห็นธนิสร์ยกแขนขึ้นให้อีกฝ่ายทาบมือเรียวบางลงมาอย่างเอาใจ อีกมือหนึ่งถือกระเป๋าหนังจาก Salvatore Ferragamo ใบเล็กรุ่นล่าสุดซึ่งผลิตออกมาพร้อมรองเท้าเข้ากันอย่างเหมาะเจาะลงตัว

ถูกสั่งให้มายืนยิ้ม ก็ยิ้มๆ ไปแล้วกันเหมียว เดี๋ยวงานก็เลิก!

ริมฝีปากอิ่มสวยคลี่ออกยามเจ้าของห้องเสื้ออรพลินเดินมารับถึงหน้างาน เธอเป็นสาวสวยหน้าหวาน ท่าทางมาดมั่นและบุคลิกภาพโดดเด่นเกินใคร สวมชุดราตรียาวสีขาวไข่มุก ซึ่งวรมณนึกทึ่งและชื่นชมในใจ...

หุ่นไม่ดี ใส่แบบนี้ไม่ได้นะเนี่ย! เอ๊ะเดี๋ยวก่อน...ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ลงข่าวในนิตยสารนี่นา

“ขอบคุณที่มานะคะพี่โฮม” อรพลินยิ้มทักทายธนิสร์อย่างสนิทสนม ไม่ลืมหันมาทางวรมณ “และท่านนี้คือคุณ...”

“คุณเหมียว เป็นว่าที่คู่หมั้นผม” เสียงทุ้มตอบราบเรียบ ปลดมือนุ่มนิ่มออกจากแขนพลางขยับเข้าโอบเอวบางไว้แทน “ฮาร์ทไม่ได้มา ต้องขอโทษแทนด้วย”

‘ว่าที่คู่หมั้น’ เกือบเผลอขมวดคิ้วกับสถานะใหม่หมาดๆ นิ่งไปหลายอึดใจกว่าจะเอ่ยทักตอบ “ยินดีที่ได้รู้จัดค่ะ ห้องเสื้อเก๋จังค่ะ”

“ขอบคุณค่ะคุณเหมียว ไม่เคยทราบมาก่อนเลยนะคะว่าพี่โฮมมีคู่หมั้นแล้ว แถมยังสวยขนาดนี้”

เป็นหนแรกที่ธนิสร์โล่งอกเหลือเกินกับการได้เห็นพิศมัยแทรกเข้ามาในวงสนทนา หญิงสูงวัยสวมชุดผ้าไหมตัดเย็บประณีตฝีมือคนไทยแท้ๆ หยุดยืนอยู่ระหว่างธนิสร์กับอรพลิน ปรายตาสำรวจวรมณพร้อมอมยิ้มพึงพอใจ

“อะไรสวยอะไรไม่สวยจ๊ะหนูลิน”

อรพลินหันมาเกาะแขนพิศมัย ขยายความเสียงหวาน “ลินกำลังชมว่าที่คู่หมั้นพี่โฮมน่ะค่ะคุณป้า เวลาผ่านไปเร็วจังเลยนะคะ ตอนลินรู้จักพี่โฮมใหม่ๆ พี่โฮมยังเป็นนักศึกษาอยู่เลย เจอกันคราวก่อนก็ยังไม่มีแฟนอยู่แท้ๆ วันนี้ควงสาวสวยมาเปิดตัวเป็นคู่หมั้นแล้ว”

“เวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน” ธนิสร์เอ่ยลอยๆ เสเปลี่ยนเรื่องทันที “คุณนายป้ามาถึงนานแล้วเหรอครับ”

“นานแล้วล่ะ เขาลือกันให้ทั่วงานว่าฮาร์ทจะมาด้วย ไหนล่ะพ่อน้องชายตัวดีของเราน่ะ ตกลงมารึเปล่า”

คนเป็นพี่ชายส่ายหน้ายิ้มๆ “ไม่ได้มาครับ คนแถวนี้จะเหมาเอาว่าผมเป็นฮาร์ทก็ได้นะ ไม่ถือ” และเมื่อสิ้นประโยค เขาจึงได้เห็นปฏิกิริยาต่างกันออกไป...

วรมณขยับกายคล้ายจะขืนออกจากวงแขนแข็งแกร่ง หากธนิสร์กระชับเอวบางแน่นเข้า หันหน้าไปกดริมฝีปากบางลงบนขมับหอมกรุ่นหนักๆ เป็นเชิงเตือนโดยไร้คำพูดใดๆ ว่าให้เธอหยุดขยุกขยิก

ส่วนอรพลินยืนหน้าชา ยิ่งมองเขาแสดงความรักให้หญิงอื่นต่อหน้ายิ่งรู้สึกสมเพชตนเองเป็นเท่าทวี!

อดีตที่ผ่านมาอรพลินเดินจากเขาโดยไร้เยื่อใย แค่เพราะเข้าใจว่าธนิสร์ไม่ได้เป็นบุคคลซึ่งเธอต้องการ หากปัจจุบัน เขากลับสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าธนัชย์ ยิ่งกว่าใครที่อรพลินเคยผ่านพบหรือคบหา ธนิสร์เปรียบเสมือนเทพบุตรเดินดิน เขาร่ำรวยด้วยรูปสมบัติ ทรัพย์สมบัติ เป็นเหนือทุกปรารถนาที่อรพลินถวิลหามาชั่วชีวิต

“พี่ฮาร์ท!”

ลลนาเดินนวยนารถเข้ามาทักพร้อมกับอมรสินี ไม่ลืมพนมมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าอย่างนอบน้อมเกินปกติ ธนิสร์จึงเอ่ยแนะนำ “คุณป้าพิศมัยครับ คุณป้าของผมกับฮาร์ท”

“อ้อจ้ะ ไหว้พระนะหนูๆ” พิศมัยรับไหว้ “นี่น่ะไม่ใช่ฮาร์ทหรอก เขาชื่อโฮม เป็นพี่ชายฝาแฝดกัน”

‘หนูๆ’ ประสานสีหน้าและสายตาตกตะลึงไปยังร่างสูงโปร่ง อมรสินีหลุดอุทานเสียงแผ่ว “ในโลกนี้มีคนหน้าตาเหมือนกันขนาดนี้ด้วยเหรอคะเนี่ย เอ่อ...โอ๋ค่ะ ชื่อโอ๋ เล่นละครเรื่องเดียวกับพี่ฮาร์ทน่ะค่ะ”
ทว่าลลนารีบตั้งสติรวดเร็ว เพราะมารดาเคยเกริ่นกับเธอว่าธนัชย์กับธนิสร์เป็นพี่น้องคลานตามกันออกมา อายุไล่เลี่ยเพียงไม่กี่นาที นักแสดงสาวเปรี้ยวจึงระบายยิ้มให้ธนิสร์เผื่อแผ่ไปยังหญิงสาวหน้าตาคุ้นๆ ข้างกายชายหนุ่ม หากยังนึกไม่ออกว่าเคยพบกันที่ใดมาก่อน

“ลีน่าค่ะ ยินดีที่ได้พบกันนะคะ แล้วสาวสวยที่คุณโฮมควงมานี่ล่ะคะ จะไม่แนะนำหน่อยเหรอคะ”

“คุณเหมียว เป็นคู่หมั้นผมครับ”

เห็นว่าท่าทางจะต้องแนะนำกันไปมาอีกยืดยาวหลายรอบหากมีใครเดินมาสมทบอีก ธนิสร์จึงพึมพำขอตัว อ้างว่าเขาและวรมณยังไม่ได้ทานอาหารอะไรเลย เลี่ยงมาปุ๊บต่างฝ่ายต่างถอนหายใจชนิดไม่ปิดบังปั๊บ!

อาหารคำเล็กคำน้อยซึ่งถูกจัดวางบนโต๊ะกลม เรียงรายกันราวกับจะใช้ประดับตกแต่งมากกว่าให้รับประทานได้จริง วรมณจึงเลือกหยิบขนมเพียงไม่กี่ชิ้นใส่จาน เวลาเดียวกับที่ธนิสร์เดินหายไปอีกทาง กลับมาพร้อมน้ำองุ่นยื่นส่งให้เธอ

“คุณลินคือคนที่คุณฮาร์ทเล่าให้ฟังใช่มั้ยคะ”

“ผมว่าคุณรู้อยู่แล้ว” เขาบอกง่ายๆ เบี่ยงประเด็นไปเป็นเรื่องกันยาวีร์ชนิดไม่ให้วรมณทันคิดถึงคำถามข้อต่อไปซึ่งเธอยังอยากรู้เกี่ยวกับอรพลิน “คุณจะทำยังไงเรื่องเพื่อนคุณ”

ธนิสร์เห็นคิ้วเรียวขมวดมุ่น ร่องรอยสับสนกังวลฉายชัดจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ ใช้เวลาเรียบเรียงไม่นานนัก วรมณจึงกล่าวตอบ “ฉันมั่นใจว่าโยได้อ่านทุกข้อความที่ฉันส่งไป เราอาจจะใช้ช่องทางนั้น หรือขอให้ใครสักคนที่รู้จักทั้งคุณฮาร์ทและโยช่วย เดี๋ยวฉันจะตัดสินใจอีกทีค่ะ”

“เรา...”

“ใช่ค่ะ ฉัน คุณ แล้วก็คุณฮาร์ท เราทุกคนต้องช่วยกัน”

“ผมไม่ช่วยใครฟรีๆ หรอกนะครับ” หนึ่งใน ‘เรา’ ยักไหล่ยิ้มยียวน “แถมยังไม่ใช่ธุระกงการอะไรของผมอีกต่างหาก”

“เพราะคุณนั่นแหละตัวต้นเหตุ” วรมณตวัดค้อนขวับๆ กัดฟันกรอดพลางจ้องหน้าเขาเอาเรื่อง “ปล่อยให้เข้าใจผิดอยู่ได้ตั้งนานสองนาน โยแยกไปอยู่คนเดียวก็เพราะคุณนั่นแหละค่ะ”

“ผมจะไม่ช่วยคุณ จนกว่าผมจะได้ค่าตอบแทนที่น่าพอใจ” ธนิสร์ไหวไหล่คล้ายไม่เดือดร้อน “อีกอย่าง แค่คุณกับฮาร์ทก็น่าจะพอแล้ว ทำไมต้องมีผมไปเกี่ยวด้วย”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณต้องเกี่ยว แต่แค่คิดว่าคุณควรจะรับผิดชอบอะไรบ้าง” เธอกระซิบลอดไรฟัน หากไม่ได้อยู่ในงานเลี้ยง วรมณรับรองว่าจะแหวให้ลั่น “อยากได้เท่าไหร่ก็เรียกมาเลยค่ะ แต่ฉันบอกไว้ก่อนนะ ว่ายังไงคุณก็ต้องช่วย”

“อย่างงี้ค่อยเหมือนคนที่ผมรู้จักหน่อย ผมชอบนางแมวป่าหน้าดาดุๆ มากกว่าแมวเหมียวเซื่องๆ ซึมๆ เป็นไหนๆ”

“ปากคุณนี่มัน...”

ธนิสร์ยิ้มทั้งปากทั้งตา เกือบโดนว่าอีกยืดยาวอยู่รอมร่อยังไม่สะทกสะท้าน “คุณน่าจะรู้ดีกว่าใครเชียวล่ะ ว่ามันเป็นยังไง”

จากคุณ : zjoyz

เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 16:00:59