ความคิดเห็นที่ 1             “อ้าวฝัน ยังไม่กลับเหรอ”  เมษาร้องทักทันที             “ยังๆ พอดีเราลืมบทไว้ในห้องแต่งตัวน่ะ”             “อ๋อ ที่เมื่อครู่นี้พี่แต๋ววิ่งออกไปน่ะเหรอ เห็นบอกว่าฝันลืมของไว้ในห้องเลยจะไปบอก เดี๋ยวเราไปเอาเป็นเพื่อนไหม”             “อ๋อ ไม่เป็นไรๆ เราจะไปเอาตอนนี้นี้แหละ แล้วนี่จะกลับกันหรือยังคะ”  ดุจฝันหันไปถามคนอื่นๆที่ยืนอยู่ด้วยกัน             “กำลังจะกลับแล้วเนี่ย ถ้ายังไงเจอกันพรุ่งนี้นะ ดูแลตัวเองดีๆด้วยฝัน ห้ามเป็นลมอีกนะ”  คุณลุงผู้กำกับยิ้มกว้างอย่างใจดี ดุจฝันหัวเราะน้อยๆที่โดนแซวเข้าให้             “ค่ะ ฮ่าๆ กลับดีๆนะคะ”             “ฝันก็เช่นกันนะ กลับดีๆ”  เมษากล่าวลาขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินจากไปพร้อมกลุ่มคนที่เหลือ ดุจฝันนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เมษาก็ได้ไปเยี่ยมเหมือนกันแถมด้วยขนมของโปรดเธอเซ็ตใหญ่ ทำให้เธอมองเพื่อนร่วมวงการคนนี้ดีขึ้นมาบ้างว่าอย่างน้อยก็ยังมีน้ำใจแม้จะข่าวฉาวเยอะไปหน่อยก็ตามที หรือบางทีอาจจะเป็นอคติของตัวเธอเองที่มองนั่นมองนู่นไม่ดี ดุจฝันได้บทเรียนครั้งใหญ่หลังจากการเข้าโรงพยาบาลที่ทำให้รู้ว่าควรจะปรับปรุงพฤติกรรมเสียทีหลังจากที่นิสัยเสียของตัวเองทำให้ต้องเจอกับเรื่องราวร้ายๆมากมาย โรงถ่ายละครแห่งนี้มีสภาพที่เก่าพอสมควรเนื่องจากถูกสร้างมาได้นับสิบปีแล้ว ประกอบไปด้วยอาคารเตี้ยๆหลายอาคารที่ภายในมีสตูดิโอหลากหลายรูปแบบไว้สำหรับถ่ายละคร โดยที่ลึกเข้าไปข้างในอีกนั้นจะเป็นสวนและป่าขนาดเล็กๆที่ถูกสร้างไว้เพื่อประกอบฉากเผื่อเรื่องไหนไม่ต้องการที่จะออกไปถ่ายฉากป่าไกลถึงต่างจังหวัด ดุจฝันเร่งเดินเลียบเข้าไปยังอาคารที่มีห้องแต่งตัวและห้องพักนักแสดงซึ่งเป็นอาคารข้างในสุดติดอยู่กับป่าแห่งนี้ บรรยากาศยามค่ำคืนของโรงถ่ายที่ไร้ผู้คนเนื่องจากกลับบ้านกันไปหมดแล้วทำให้คนลืมของรู้สึกใจไม่ค่อยดีเท่าใดนัก ทางเดินที่เธอเดินอยู่เป็นทางเดินนอกอาคารที่อยู่ติดกับส่วนป่าพอดี มีเพียงแสงของหลอดไฟทางเดินที่ถูกเปิดเป็นบางหลอดเท่านั้นที่ส่องให้พอเห็นทาง ดุจฝันไม่รอช้าเปิดประตูเข้าไปในห้องแต่งตัวทันทีที่เดินถึงพร้อมทั้งรีบเปิดไฟในห้อง ห้องแต่งตัวที่มีเสื้อผ้าแขวนเป็นระเบียบเรียงกันบนราวบัดนี้รกไปด้วยเหล่าเสื้อผ้าวางกองระเกะระกะเต็มบริเวณอยู่ที่พื้นราวกับว่าฝ่ายคอสตูมลืมเก็บชุดเหล่านี้แขวนขึ้นราวดังเดิม ทั้งห้องนั้นเป็นห้องทึบที่ไม่มีหน้าต่างเนื่องจากเป็นห้องแต่งตัวจึงกลัวว่าใครจะสามารถมองเข้ามาได้ ดุจฝันกวาดสายตาไปทั่วบริเวณเพื่อหาบทของตัวเองที่ลืมไป ปัง! ประตูที่เปิดอ้าไว้ในตอนแรกถูกลมแรงตีจากภายนอกกระแทกปิดเข้ามาเสียงดัง ทำเอาคนที่อยู่ในห้องตกใจสะดุ้งโหยง พลางท่องขวัญเอ๊ยขวัญมาปลอบตัวเองแล้วมองหาบทต่อ เมื่อไม่เห็นบทที่วางไว้บนโต๊ะ ดุจฝันจึงรีบรื้อกองเสื้อผ้าระเกะระกะนั้น เธอพบบทของเธอนอนอยู่ภายใต้กระโปรงยาวผ้าชีฟองสีดำ สงสัยบทของเธอคงหล่นจากกระเป๋าตอนที่คว้ากระเป๋าออกไป เธอไม่รอช้ารีบคว้าบทลงกระเป๋าทันทีแล้วลุกขึ้น กริ๊ก ยังไม่ทันที่จะเดินไปถึงประตู เธอก็ได้ยินเสียงลงกุญแจจากภายนอก ก่อนที่ไฟในห้องจะดับวูบลงทันที ตอนนี้ทุกอย่างนั้นมืดไปจนมองไม่เห็นอะไร ดุจฝันชักใจเสียรีบคว้าโทรศัพท์มือถือออกมาใช้แทนไฟฉายแล้วเดินไปบิดลูกบิดประตูพร้อมกับกดสวิตช์ไฟ เปิดประตูไม่ออก... ไฟก็ไม่ติด... อย่าบอกนะว่าเธอกำลังถูกขังอยู่ในห้องมืดนี้... “อย่าเพิ่งล็อกได้ไหมคะ มีคนอยู่ข้างในค่ะ!” คนถูกขังเคาะประตูในตอนแรกก่อนจะเปลี่ยนเป็นทุบรัวทันที             “มีใครอยู่ไหมคะ... ช่วยด้วยค่ะ”             ไม่มีเสียงตอบรับ...             ดุจฝันรีบกดโทรหาน้องสาวทันที หากแต่พยายามเท่าไรก็ไม่มีคนรับ ดุจฝันเหงื่อเริ่มแตกเพราะความอบอ้าวในห้อง พลางมองดูเปอร์เซ็นต์แบตเตอรี่ที่เหลือของโทรศัพท์             2%             หญิงสาวเริ่มโกรธตัวเองที่เมื่อคืนมัวแต่เล่นเกมเพลินจนลืมชาร์จโทรศัพท์ แถมจะชาร์จที่นี่ก็ชาร์จไม่ได้เพราะดูเหมือนว่าไฟฟ้าโดนตัดไปแล้วเป็นที่เรียบร้อยจากการที่เปิดไฟไม่ติด เธอโทรหาปิลันธน์แทนน้องสาวทันทีโดยที่ใช้ความพยายามถึงสามรอบกว่าที่เขาจะรับสาย จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:14:45

ความคิดเห็นที่ 2             “ว่าไงฝัน ถึงบ้านยัง”  เสียงตอบกลับมานั้นเต็มไปด้วยเสียงแทรกรบกวนจนดุจฝันต้องแนบโทรศัพท์กับหูมากขึ้น เพราะปิลันธน์นั้นกำลังอยู่ในงานฉลองจึงไม่แปลกที่ปลายสายจะเสียงดังมากขนาดนี้             “ถึงอะไรเล่าปริ๊นซ์ ติดแหง่กโดนขังอยู่ในห้องแต่งตัวเนี่ย!”             “ว่าอย่างไรนะ”             “เราโดนขังอยู่ที่กองถ่ายเนี่ย ติดอยู่ในห้องแต่งตัว”             คราวนี้ปลายสายถามกลับมาด้วยเสียงร้อนรนทันที             “ทำไมไปติดอยู่ในนั้น”             “เราลืมบทไว้ในห้องเลยต้องย้อนกลับมาเอา ปรากฏพอจะออกก็โดนล็อกกุญแจจากข้างนอก ปริ๊นซ์ เราทำอย่างไรดี เราไม่อยากนอนที่นี่ ไฟก็ถูกตัด”             “เราจะไปช่วยเดี๋ยวนี้แหละ แต่ฝันรอก่อนได้ไหม แม่เจ้าสาวเขาให้เราขึ้นไปพูดอวยพร ตอนนี้เรารอพูดอยู่”             ดุจฝันใจแป้วขึ้นมา แม้ว่าจิตสำนึกส่วนลึกจะอยากตะโกนเร่งให้เขารีบทิ้งงานตรงนั้นมาช่วยเธอทันที หากแต่ความเกรงใจและเข้าใจในหน้าที่นั้นยังมีอยู่ ทำให้เธอได้แต่กล่าวว่าไม่เป็นไร             “เดี๋ยวเสร็จเมื่อไรเราจะรีบไปจริงๆ แล้วนี่โทรบอกน้องฟ้ายัง”             “โทรไปสิบกว่ารอบแล้ว ไม่รับ”             ดุจฝันรอว่าคนปลายสายจะตอบว่าอะไรหากแต่ไร้คำตอบ เสียงบรรยากาศในงานที่ดังในช่วงแรกตอนนี้ก็ดับไปแล้ว หญิงสาวถือโทรศัพท์ค้างกับหูก่อนจะภาวนาไม่ให้เป็นแบบที่เธอคิดแล้วค่อยๆถือห่างออกมาเพื่อดูหน้าจอที่ดำมืดไปแล้วแบบที่กดปุ่มไหนก็ไม่สว่างวาบขึ้นมาแบบที่ควรจะเป็น แบตเตอรี่ลาตายไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย             คนถูกขังนั่งหน้าเสียอยู่คนเดียวในความมืด ช่วงนี้มันเวรมันกรรมอะไร สบถไปก็นึกถึงความซวยที่เกิดขึ้นก่อนหน้าตั้งแต่เจอกับผู้ชายบ้าๆแบบภาคภูมิ ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะเขา ถูกเจาะยางรถยนต์ แถมยังมาโดนขังในห้องมืดน่ากลัวแบบนี้ สงสัยว่าช่วงนี้เธอจะทำบุญไม่พอเป็นแน่แท้กรรมเก่ามันเลยตามทันติดจรวดขนาดนี้             หรือว่านี่จะเป็นฝีมือของใครสักคน... เรื่องที่เธอเข้าโรงพยาบาลแน่นอนว่ามันเป็นฝีมือของภาคภูมิ แต่เรื่องถูกเจาะยางกับเรื่องตอนนี้ แม้ว่าภาคภูมิจะเป็นศัตรูอันดับหนึ่งของเธอ ก็คงไม่ใช่ฝีมือของเขาเป็นแน่แท้เพราะดูว่าจะไม่มีหลักฐานใดๆที่เกี่ยวข้องกันเลยแม้แต่น้อย วันก่อนตอนที่เธอได้คุยกับอู่รถยนต์ พนักงานบอกเธอว่ารถของเธอนั้นยางรั่วเพราะถูกเจาะ โดยที่ยางทั้งสองล้อฝั่งคนขับนั้นมีตะปูตำอยู่ถึงข้างละห้าหกอัน พอถึงวันต่อมาไปพูดเรื่องนี้กับคนในกอง ก็พบว่ารถของพี่ช่างแต่งหน้ากับตัวประกอบในเรื่องอีกคนโดนเจาะยางเช่นกัน เลยสันนิษฐานกันเบื้องต้นว่าอาจจะเป็นเพราะมีคนไม่หวังดีกับทางกองถ่าย แล้วแถมเรื่องวันนี้อีกที่เธอโดนจับขัง จะคิดให้เป็นเรื่องดวงซวยอย่างไรก็ไม่ได้จริงๆเมื่อเรื่องร้ายๆมันเกิดขึ้นติดกันถี่เกินไป หรือคนที่ลงกลอนล็อกห้องนี้จะไม่ใช่คุณลุงภารโรง...   แล้วเขาคนนั้นคือใครกัน... คืนนี้เขาจะทำอะไรอีกไหม... เขาต้องการอะไร ความกลัวในใจของดุจฝันทวีคูณขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไป เธอได้แต่ภาวนาให้ปิลันธน์รีบมาช่วยเธอได้เร็วๆ             ชายชราในชุดนอนเดินถือไฟฉายตรวจตราบริเวณโรงถ่ายอีกรอบเป็นครั้งสุดท้าย นี่เป็นหน้าที่ก่อนนอนทุกวันถ้าหากว่าไม่มีละครเรื่องไหนถ่ายข้ามคืน ลุงโชคคือชื่อของภารโรงผู้ซึ่งประจำอยู่ที่โรงถ่ายละครย่านชานเมืองแห่งนี้มาตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่นจนตอนนี้ก็อายุอานามเกือบเหยียบหกสิบแล้ว เป็นเรื่องปกติที่ลุงโชคจะไล่ลงกุญแจเรียงไปตามตึกโดยเริ่มจากอาคารสตูดิโอด้านหน้าก่อนจนไปถึงอาคารหลังสุดที่ติดอยู่กับป่า วันนี้ก็เหมือนเดิม... เมื่อนักแสดงสาวคนหนึ่งในกองถ่ายที่ลุงคุ้นหน้าแต่จำชื่อไม่ได้เดินมาบอกว่าทุกคนกลับบ้านไปหมดแล้วก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาที ลุงจึงเริ่มไล่ล็อกกุญแจพร้อมสับคัตเอาท์ลงเพื่อป้องกันเพลิงไหม้ตั้งแต่อาคารแรกพร้อมทั้งฮัมเพลงลูกทุ่งจังหวะคึกครื้นตามที่ได้ยินจากหูฟังอย่างอารมณ์ดี พอแน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว ชายชราหันหลังจะเดินกลับแต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงประหลาดในช่วงเงียบรอยต่อตอนเปลี่ยนเพลง             ปึงๆ!             เสียงเคาะประตูรัวราวกับว่ามีใครต้องการถูกปลดปล่อยออกมาทำให้ลุงโชคชักใจไม่ดี ความเฮี้ยนของโรงถ่ายละครแห่งนี้นั้นเป็นที่ร่ำลือกันมานานแล้ว ที่ดินของโรงถ่ายว่ากันว่าเคยเป็นโรงพยาบาลร้างมาก่อน ชายชรากลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วกดเพิ่มเสียงวิทยุขนาดเล็กที่พกติดตัวมาทันที แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกรอบเมื่อได้ยินเสียงเล็กของหญิงสาวดังแผ่วมากับลมที่พัดแรงขึ้นทุกทีๆ             “...ช่วยด้วยค่ะ...”             นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลุงโชคได้ยินเสียงทำนองนี้             ...และทุกครั้งที่ได้ยิน ก็จะรีบวิ่งกลับไปที่บ้านพักหลังเล็กใกล้ๆกับโรงถ่ายทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:16:48

ความคิดเห็นที่ 3               ไม่ว่าจะพยายามอีกกี่รอบปิลันธน์ก็ไม่สามารถโทรหาดุจฝันติด เขาพอจะเดาได้ว่าเครื่องมือสื่อสารของคนปลายสายนั้นคงลาโลกไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย เมื่อยังไม่สามารถออกจากงานตรงนี้ได้ ปิลันธน์จึงคิดหาทางช่วยเหลือเพื่อนสนิทด้วยการโทรหาน้องสาวของเธอ             “ปริ๊นซ์ ไม่ท่องสคริปต์หน่อยเหรอว่าจะอวยพรพี่เขาอย่างไร มัวแต่จับมือถืออยู่นั่นแหละ”             ผู้เป็นบิดาที่นั่งอยู่ข้างๆบนโต๊ะเลี้ยงฉลองเดียวกันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าลูกชายเอาแต่กดโทรศัพท์ ปิลันธน์เงยหน้าขึ้นมาอย่างเครียดจัด             “ผมจำได้แล้วครับ อีกอย่างอวยพรมันไม่ต้องมีสคริปต์หรอก มันดูไม่จริงใจ”             ปิลันธน์รีบว่าแล้วก้มลงมองหน้าจอเตรียมโทรออก แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีหญิงสาวสวยในชุดราตรีสีสันสดใสกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาหาเพื่อขอถ่ายรูปด้วย ชายหนุ่มตอบรับด้วยสีหน้านิ่งพร้อมทั้งนึกหน่ายความดังของตัวเอง เป็นเวลาเกือบสิบนาทีที่ผู้หญิงเหล่านั้นเอาแต่ชื่นชมยกยอปอปั้น ทันทีพวกเธอเหล่านั้นจากไป ปิลันธน์แกล้งขอตัวไปเข้าห้องน้ำชั่วครู่ก่อนจะรีบต่อสายดั่งฟ้า             “อ้าวพี่ปริ๊นซ์ ฟ้าว่าฟ้าจะโทรหาอยู่พอดีค่ะ”  คนปลายสายตอบเสียงเดาอย่างที่พอจะคาดเดาได้ว่าเธอคงจะยังอยู่ที่ทำงาน             “เรื่องฝันใช่ไหม”             “ใช่ค่ะ พี่ฝันมิสคอลมาเยอะมาก แล้วโทรกลับก็ไม่รับแล้ว”             “พี่ฝันเขาติดอยู่ที่กองถ่ายน่ะครับ”             “ติดในกองถ่าย”  ดั่งฟ้าเร่งทวนคำ  “ติดอย่างไรคะ”             “ฝันลืมบทไว้ในห้องแต่งตัว พอกลับไปเอาเสร็จแล้วจะออก ห้องก็โดนล็อกแล้ว”             เสียงคนปลายสายถึงจะเบาแต่ก็รับรู้ถึงความร้อนใจอย่างยิ่ง             “ฟ้าออกไปไม่ได้ค่ะ ทำอย่างไรดี นี่ฟ้าก็แอบคุยในห้องประชุมค่ะเนี่ย”             ปิลันธน์ขมวดคิ้ว นับว่าเป็นคราวเคราะห์ของดุจฝันแท้ๆที่ทั้งเพื่อนและน้องสาวต่างมาพร้อมใจกันไม่ว่างแบบนี้             “ถ้าอย่างนั้นน้องฟ้าคิดว่ามีใครที่พอจะช่วยได้บ้างไหมครับ”              “มีคนนึงค่ะ...”  ดั่งฟ้าเว้นวรรค  “ฟ้าว่าเขาเต็มใจช่วยมากๆด้วย” เข็มสั้นบนนาฬิกาแขวนผนังเรือนหรูอยู่ชี้ไปยังเลขสิบตรงเป๊ะ ภาคภูมิถอนหายใจแล้วเลื่อนสายตาลงมามองจอโทรทัศน์เบื้องหน้าต่อ ผู้ชายขาวตี๋หน้าตาดีจัดที่มองแล้วก็รู้ว่าเป็นพระเอกกำลังยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างยิ่งใส่นางเอกแสนสวยท่าทางเริงร่าที่พยายามพูดด้วย “อย่าหยิ่งนักสิพระเอก!” เสียงคนข้างตัวฟังแล้วก็รู้ว่าดูอินจัดกับละคร ภาคภูมิเกาหัวแกรกๆ เมื่อนึกถึงตอนหัวค่ำที่ถูกแม่ลากมาให้นั่งดูละครเกาหลีเป็นเพื่อนเพราะว่าเหงาที่พ่อกับพิธกรไม่อยู่บ้านทั้งคู่ ฝั่งพ่อนั้นไปเยี่ยมญาติที่ต่างจัง ในขณะที่พิธกรก็ออกต่างจังหวัดเช่นกันเพื่อไปดูไซต์งานแล้วจะจะกลับมาพรุ่งนี้เช้า “โอ๊ยพระเอกงี่เง่า แม่ล่ะรำคาญ” “งี่เง่าแล้วแม่ดูทำไมครับ”  ภาคภูมิแอบบ่นอุบแบบไม่ได้จริงจังเท่าใดนัก เขาอดยอมรับไม่ได้ว่าละครเหล่านี้ดูไปดูมาก็สนุกดีเหมือนกัน ชวนให้คิดถึงละครน้ำเน่าหลังข่าวที่ดุจฝันเล่นป็นนางเอกซึ่งกำลังออนแอร์อยู่ทุกคืนวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ เขาได้ข่าวมาว่ากำลังโกยเรตติ้งกระฉูดอยู่ในขณะนี้ หลายครั้งแล้วที่มือเตรียมกดรีโมตย้ายช่องไปดูแต่ก็เพราะรู้ว่าเธอนั้นเล่นกับพระเอกหน้านิ่งที่เขาเจอที่โรงพยาบาลซึ่งต้องมีฉากกุ๊กกิ๊กกันพอสมควรตามกระแสรักโปรโมทอะไรนั่น จุดนี้ทำให้ภาคภูมิได้แต่ปิดโทรทัศน์ทุกครั้งเพราะกลัวว่ายิ่งดูจะยิ่งแสลงใจแบบไร้เหตุผล ชายหนุ่มสะบัดหัวไล่ความคิดเมื่อรู้ตัวว่ากำลังคิดถึงดุจฝันอยู่ ความจริงที่ว่าเธอเกลียดเขาจนขนาดที่ตายก็ยังไม่หายเกลียดนั้นทำให้ได้แต่หดหู่มากขึ้น เขาพยายามแกล้งลืมมันก่อนจะตั้งสมาธิกับละครตรงหน้า แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้นเสียก่อน บนหน้าจอขึ้นเบอร์แปลกที่เขาไม่คุ้นเลยแม้แต่น้อย             “สวัสดีครับ”             “คุณไพรด์หรือเปล่าครับ”             “ใช่ครับ เอ่อ ไม่ทราบว่าจากใครครับ” ภาคภูมิตอบพลางคิดตาม คนโทรมาหาเรียกว่าเขาว่าคุณแล้วตามด้วยชื่อเล่น ไม่น่าจะใช่ลูกศิษย์แน่นอน             “ผมชื่อปริ๊นซ์ครับ เป็นเพื่อนของฝัน”             “ปริ๊นซ์...”  คนฟังเงียบไปก่อนจะมุ่นคิ้วขึ้นทันทีอย่างประหลาดใจ  “คุณคือ... คุณปริ๊นซ์ที่เป็นดาราน่ะเหรอครับ”             “เอาจริงไม่ถึงขั้นดาราหรอกครับ แต่จะว่าแบบนั้นก็ได้เอาง่ายๆ ผมขอเข้าเรื่องเลยละกันเพราะด่วนมาก ตอนนี้ฝันถูกขังอยู่ที่โรงถ่ายละคร”  ปิลันธน์อธิบายสถานการณ์ก่อนจะเอ่ยขอร้อง             “ผมอยากให้คุณไปช่วยฝันก่อนตอนนี้เลย แล้วผมจะรีบตามไปหลังเสร็จธุระ คุณสะดวกไหมครับ”             ภาคภูมิลุกขึ้น ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถที่วางอยู่บนโต๊ะไม่ห่างไปเท่าใดนัก             “อ้าว ไปไหนน่ะลูก”             “ขอโทษนะครับแม่ แต่ผมมีธุระด่วนจริงๆ ถ้าอย่างไรแม่ปิดไฟขึ้นนอนก่อนได้เลยนะครับไม่ต้องรอ”  ชายหนุ่มก้มหน้าลงเป็นเชิงขอโทษแล้วเดินออกจากบ้านทันทีพร้อมกรอกเสียงลงโทรศัพท์             “โรงถ่ายที่ว่าอยู่ที่ไหนครับ คุณปริ๊นซ์ช่วยบอกทางมาเลย”   จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:18:39

ความคิดเห็นที่ 4             เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วโมงหากแต่ยาวนานราวกับสองปีในความคิดของคนที่ถูกขังอยู่ในห้อง ดุจฝันนั่งชันเข่าเอาแขนปาดเหงื่อเป็นรอบที่ร้อย นอกจากจะมืดแล้ว ที่ห้องนี้ยังอบอ้าวราวกับอยู่ในไมโครเวฟ จะเปิดแอร์ก็เปิดไม่ได้เพราะแม้แต่ไฟก็ยังเปิดไม่ติด             ความกลัวในตอนแรกทวีขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนเมื่อเธอคิดฟุ้งซ่านไปต่างๆ เธอแทบไม่รู้ว่าตอนนี้ดึกขนาดไหนแล้ว ตอนแรกที่เข้ามาเอาของก็ตั้งสองทุ่มครึ่ง ถ้าให้เดาป่านนี้ก็คงใกล้ๆห้าทุ่มไม่ก็เที่ยงคืน... ดึกป่านนี้ปิลันธน์ก็ควรที่จะมาช่วยเธอได้ตั้งนานแล้ว แสดงว่านี่คงโดนแฟนคลับในงานแต่งอะไรนั่นรุมอยู่เป็นแน่แท้ถึงปลีกตัวออกมาไม่ได้             ดุจฝันหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน สงสัยว่าคืนนี้ดีไม่ดีคงได้ค้างที่นี่จริงๆ พลางคิดถึงการ์ตูนญี่ปุ่นการ์ตูนยอดนักสืบที่เคยอ่านเมื่อสมัยเด็ก ถ้าเกิดมีคนมาทำอะไรเธอในห้องนี้จริงๆ... คงจะต้องถูกเรียกว่าคดีฆาตกรรมในห้องปิดตาย... ว่าแล้วก็ด่าตัวเองเข้าให้ว่าคิดอะไรอัปมงคลดีแท้ เธอเองตอนนี้ยังไม่ได้ถูกใครฆ่าทั้งนั้น เธอแค่อยู่ในห้องปิดตาย...  แค่...เท่านั้น...             แค่อยู่ในห้องปิดตาย... มันไม่แค่หรอก ดุจฝันกัดฟันกรอด... ห้องทั้งมืดทั้งร้อนขนาดนี้ แทนที่จะโดนฆ่าคงได้ตายเองก่อนเพราะความอบอ้าวอันแสนทรมาน ดูท่าทางว่าข้างนอกจะล็อกหน้าจนประตูขยับแทบไม่ได้ ที่สำคัญ...             โบร๋ว...             จะมาหอนอะไรตอนนี้!             คราวนี้คนถูกขังพยายามข่มตาให้หลับแบบจริงจังเพื่อกลบความกลัว นานเท่าไรกันที่ต้องอยู่ที่นี่... ในเมื่อไม่มีใครสามารถตอบเธอได้ ดังนั้นเธอก็จะขอหลับเพื่อหนีความจริงแล้วค่อยตื่นมาพรุ่งนี้เช้าตอนที่ลุงโชคมาเปิดห้องก็แล้วกัน แต่ยังไม่ทันจะนับแกะ ดุจฝันก็สะสะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงเรียก             “มีคนอยู่ข้างในหรือเปล่าครับ”             เธอกำลังฝันไป             ดุจฝันบอกตัวเองพลางลูบท้องที่เริ่มส่งเสียงประท้วง น่าจะเป็นเพราะความหิวที่ทำให้หูเธอฝาด ก่อนจะเอะใจอีกรอบ... หรือนั่นจะเป็น...             “ถ้ามีก็ตอบหน่อย ฝัน... อยู่ข้างในใช่ไหม”             ปิลันธน์มาช่วยเธอแล้ว...             ดุจฝันร้องตอบไปทันที             “ปริ๊นซ์ เราอยู่ข้างใน รีบพาเราออกไปที”             ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจนดุจฝันใจแป้ว เธอตะโกนใหม่อีกครั้ง             “ปริ๊นซ์... ปริ๊นซ์ได้ยินเราใช่ไหม”             “ได้ยิน... รอก่อนนะกำลังช่วยเอากุญแจออกอยู่”             แล้วเสียงกุกกักดังขึ้นจากภายนอกอยู่หลายนาทีจนดุจฝันลุ้นว่าทำไมเปิดไม่ออก เพียงครู่นึงที่คิดดังนั้นประตูก็เปิดเข้ามาข้างในดังปังทันที จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:19:04

ความคิดเห็นที่ 5                                                     บทที่ 18                                                            แสงสลัวจากพระจันทร์ในคืนเดือนเต็มดวงสาดส่องเข้ามาในห้องพร้อมฉายให้เห็นถึงผู้มาช่วย ผู้ชายที่เธอคาดไว้ว่าจะต้องใส่สูทเซ็ตผมเนี้ยบเพราะเพิ่งมาจากงานเลี้ยงกลับกลายเป็นชายหนุ่มในเสื้อยืดสีขาวท่อนล่างกางเกงเลรองเท้าแตะเหมือนว่ากำลังอยู่บ้านแล้วถูกลากออกมา แม้จะเห็นไม่ชัดนักเพราะไร้แสงหลอดไฟ หากแต่ประกายแสงจากดวงจันทร์ที่ส่องกระทบแว่นตาก็ทำให้เธอรู้ดีถึงผู้มาเยือน นี่เขาอีกแล้วหรือ... คนที่เธอเผลอเรียกปริ๊นซ์ออกไป  “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม อยู่ในห้องมืดแบบนี้ตั้งนาน”             แม้ว่าจะรู้สึกดีใจอยู่ไม่เบาที่สามารถออกมาจากห้องมืดได้ หากแต่ทิฐิมันกลับมีมากกว่าที่จะเอ่ยขอบคุณผู้ที่มาช่วยเอาไว้             “มาทำไม”  “มาช่วยคุณ”             คำตอบซื่อๆตรงๆของภาคภูมิที่หลุดออกมาทำให้ดุจฝันรู้สึกร้อนๆที่หน้านิดหน่อย หากแต่เธอต้องรีบสละความคิดแบบนั้นออกไปแล้วรีบเดินออกมาจากห้องแต่งตัวให้เร็วที่สุด โดยยังไม่ทิ้งฟอร์มทำเป็นไม่สนใจในความทุกข์ร้อนของตัวเอง             “อีกไม่นานเดี๋ยวก็เช้า ฉันอยู่ได้ ไม่ตายหรอก”             “ถ้าอย่างนั้นก็กลับเข้าไปอยู่ในนั้นอีกรอบไหม”             คำดักของภาคภูมิทำเอาดุจฝันแทบคะมำ แค่เกือบสามชั่วโมงที่อยู่ในนั้นเธอยังกลัวแทบตาย แต่ผู้ชายคนนี้กลับเอาเรื่องนี้มาย้อนเข้าตัวเธอ พลางนึกโทษปากตัวเองที่ถึงแม้ว่าจะทิฐิแรงขนาดไหนก็ตาม ก็ไม่น่าพูดแบบนั้นออกไป             “หน้าซีดเลยเหรอ แน่ใจว่าจะอยู่ไหว? กว่าจะเช้าก็อีกตั้งเจ็ดแปดชั่วโมง ออกมาได้ตอนนี้ล่ะดีแล้ว”             ภาคภูมิถอนหายใจ เขาเองก็นึกเป็นห่วงเธอไม่น้อยที่ต้องไปติดอยู่ข้างในตั้งนานแถมคัตเอาท์ไฟก็โดนตัดไป ก่อนที่แสงไฟตามทางเดินจะสว่างพรึบขึ้นมาพร้อมทั้งไฟในห้องแต่งตัวที่มืดมานาน ดุจฝันมองโดยรอบอย่างโล่งใจ อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ได้ออกมาเจอแสงไฟข้างนอกแล้ว...             เพียงครู่นึง ผู้ชายหล่อเหลาที่เธอคาดคิดไว้ว่าจะเป็นคนทีเดินเข้ามาช่วยเธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับคุณลุงภารโรงประจำที่แห่งนี้             “เจอคุณลุงพร้อมกุญแจแล้วครับ โทษทีที่หายไป ไปยกคัตเอาท์ขึ้น”  ปิลันธน์รีบพูดกับภาคภูมิก่อนจะสังเกตเห็นคนข้างตัวแล้วทักขึ้นอย่าง  “อ้าว... ออกมาได้แล้วเหรอฝัน”             “ไหนว่าจะมาเร็ว”  คนรอนานตัดพ้อ             ปิลันธน์แตะบ่าคาถามด้วยความรู้สึกผิด ก่อนจะขอโทษที่มาช้า ดุจฝันที่ยังหน้าซีดอยู่พยักหน้าอย่างไม่ว่าอะไรแล้วถาม             “แล้วนี่ไปไหนมา”             “ตามหาลุงโชค เจออยู่ที่เซเว่น ขอให้คุณลุงมาช่วยเปิดให้ ว่าแต่... นี่คุณไพรด์เปิดได้อย่างไรครับ”             ภาคภูมิเหลือบมองไปที่พื้น เลื่อยอันเก่านอนอยู่บนนั้น ทุกคนได้คำตอบทันที             “ขอโทษนะครับคุณลุง พอดีผมใจร้อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะซื้อกุญแจล็อกชุดใหม่มาใช้คืน”             “ได้ๆพ่อหนุ่ม ลุงต่างหากที่ต้องขอโทษ ลุงขอโทษด้วยนะหนูดุจฝัน ลุงไม่รู้ว่าหนูยังอยู่ข้างใน”             “เอ่อ... แล้วคุณลุงไม่ได้ยินเสียงหนูเหรอคะ”             แม้ว่าจะถามเช่นนั้น หากแต่ดุจฝันก็โล่งใจไม่น้อยที่รู้ว่าคนที่ลงกุญแจล็อกห้องไม่ใช่ผู้ประสงค์ร้ายที่ไหนหากแต่เป็นคุณลุงภารโรงผู้คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดี             “ได้ยิน แต่ลุงนึกว่าเป็น...” ลุงโชคเงียบไปแล้วละไว้ในฐานที่เข้าใจ ดุจฝันเกาหัวแกรกๆ ...นี่เธอกลายเป็นผีห้องแต่งตัวไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ก็ไม่แปลกเท่าไรที่ลุงจะคิดเช่นนั้นเพราะเคยได้ยินมาว่าที่นี่เฮี้ยนไม่เบา พอนึกไปถึงเสียงหมาหอนที่ได้ยินตอนนั้นด้วยแล้วทำให้ดุจฝันนึกอยากที่จะรีบออกจากโรงถ่ายละครแห่งนี้ให้เร็วที่สุด             “ไม่เป็นไรค่ะ อย่างไรก็ออกมาได้แล้ว ถ้าอย่างไรรีบแยกย้ายกันดีกว่า ขอบคุณคุณลุงนะคะ”             ผู้ต่ำอาวุโสกว่าทุกคนยกมือไหว้พร้อมกันก่อนจะเดินออกมา ดุจฝันเดินชิดกับปิลันธน์โดยที่ภาคภูมินั้นได้แต่เดินตามห่างๆ             “ร้อนไหมฝัน ขอโทษนะที่มาช้า”             “ไม่เป็นไรปริ๊นซ์ อย่างน้อยก็มานี่”             “แต่คุณไพรด์เป็นคนที่ช่วยฝันเอาไว้ แถมมาถึงก่อนเราอีก”             ดุจฝันเงียบไปเมื่อได้ยินเช่นนั้น แม้ว่าจะอยากรู้ว่ามาได้อย่างไรหากแต่เพราะอคติยังคงอยู่ที่เดิม ปิลันธน์เห็นท่าทีของเพื่อนที่เดินข้างๆก็พอเข้าใจ             “ก็เราออกจากงานไม่ได้สักทีเลยโทรหาน้องฟ้า น้องฟ้าก็บอกให้โทรหาคุณไพรด์ คุณไพรด์มาถึงที่นี่ก่อนนานแล้วแต่คงหาทางช่วยฝันอยู่ เรามาถึงทีหลังเลยไปตามหาลุงโชคที่บ้านจะขอกุญแจมาเปิด...”             “ไม่ต้องอธิบายเพิ่มหรอก ไม่ได้อยากรู้”             คนเกือบถูกขังทั้งคืนเอ่ยเสียงเรียบเย็น แต่ข้างในใจก็แอบคิดถึงตอนที่ชายหนุ่มผู้มาช่วยต้องเดินมาตามทางมืดๆผ่านหลายอาคารนี้เพียงคนเดียว เผลอๆก็อาจจะหลงอีกเพราะไม่เคยมาที่นี่... เขาใช้ความพยายามเท่าไรในการตามหาเพื่อจะช่วยเธอออกมา             ดุจฝันไม่หันไปมองคนเดินตามหลังเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงรู้สึกถึงสายตาที่มองมา... ภาคภูมิคงเป็นห่วงเธอไม่ใช่น้อย ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่รีบออกจากบ้านมาในสภาพเสื้อยืดกางเกงเลขนาดนั้น เธออดถอนหายใจไม่ได้ก่อนจะหยุดเดินเมื่อมาถึงรถของเพื่อนสนิท สงสัยว่าวันนี้ต้องไหว้วานให้เขาไปส่งเสียแล้ว จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:19:59

ความคิดเห็นที่ 6             “ฝัน... เราก็อยากไปส่งฝันนะ แต่พอดีว่าเราต้องกลับไปที่งานเลี้ยงต่อ เราคง...”             คนหวังติดรถหน้าเหวอไป ก่อนจะแสร้งตีหน้าเฉยทันที             “ไม่เป็นไรหรอกปริ๊นซ์ ขอบคุณมากนะ”             “ถ้าอย่างไรรบกวนส่งเพื่อนผมกลับบ้านด้วยนะครับ”             และนี่ก็เป็นประโยคที่ดุจฝันกลัวที่สุด เธอรีบส่ายหน้าทันที             “เดี๋ยวเราเรียกแท็กซี่จากแถวนี้กลับเองปริ๊นซ์ ขอบคุณมากจริงๆ”             “นี่มันชานเมือง จะกลับแท็กซี่ได้อย่างไร อันตราย ให้คุณไพรด์ช่วยไปส่งน่ะดีแล้ว”             “กลับได้สิ ช่วงนี้กลับบ่อยออก”             “หยุดดื้อได้แล้ว”  ปิลันธน์พูดทันทีเมื่อเห็นว่าดุจฝันทำท่าจะเถียงอีกยาว เขาจัดการดันตัวหญิงสาวไปหยุดตรงหน้าภาคภูมิแล้วรีบโบกมือลาพร้อมขึ้นรถทันที ดุจฝันยืนงงชั่วครู่ก่อนจะเก็ท เธอรีบวิ่งตามรถที่แล่นออกไปโดยเร็วหากก็ไม่ทันเมื่อรถของเพื่อนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดรอ เธอยืนกัดฟันกรอดอยู่ตรงที่เดิมพลางรู้ทันทีว่านี่ต้องเป็นแผนของปิลันธน์แน่ๆ             “กลับเถอะครับ”             เสียงเรียกนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงนั้นปราศจากความเกลียดชังอีกต่อไป ดุจฝันหันมาประจันหน้ากับเขาทันที             “ขึ้นรถ เดี๋ยวผมไปส่ง”             “ไม่”             “ขึ้น”             “ไม่ขึ้น!”             ดุจฝันหันหน้าหนีแล้วเดินออกไปทางด้านหน้าโรงถ่ายละคร             “แล้วจะกลับอย่างไร             “แท็กซี่”             “ห้าทุ่ม... คุณไม่เคยได้ยินข่าวแท็กซี่ลวงผู้หญิงไปข่มขืนแล้วฆ่าหมกป่าอ้อยริมทางตอนประมาณห้าทุ่มเที่ยงคืนแถวนี้เหรอ ข่าวนี้ดังมากเลยนะ”             ภาคภูมิพยายามตีหน้านิ่ง ป่าอ้อยริมทางมันมีที่ไหนกันแถวนี้ แต่สำหรับเรื่องที่คนขับแท็กซี่พาผู้โดยสารหญิงไปทำมิดีมิร้ายน่ะ เรื่องจริง แถมเกิดขึ้นบ่อยเสียด้วย... แล้วก็ได้ผล เมื่อส้นสูงที่เดินกระแทกพื้นโดยเร็วนั้นหยุดชะงักก่อนจะหันมาจ้องเขม็งทันที             “ถ้าอย่างนั้นฉันจะโทรเรียกน้องให้ขับรถมารับ”             “น้องคุณก็บอกให้ผมช่วยส่งคุณกลับ ผมว่าคงไม่ยอมมาหรอก เอาอย่างนี้ จะขึ้นดีๆ...”  ว่าแล้วภาคภูมิก็ค่อยๆเดินเข้ามาประชิดตัวของหญิงสาว  “หรือจะให้ผมช่วยพาขึ้น”             แล้วภาคภูมิก็รับรู้ถึงประสิทธิภาพของคำพูดนี้ทันทีเมื่อเห็นว่ารองเท้าส้นสูงนั้นกระโดดขึ้นรถอย่างเร็วโดยที่เขาเองเปิดประตูให้แทบจะไม่ทัน เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะรังแกเธอเลยแม้แต่น้อย นี่เป็นเพียงแค่แผนให้คนดื้อยอมขึ้นรถก็เท่านั้นเอง             คนขับแอบยิ้มน้อยๆเมื่อเหลือบมองดุจฝันที่เอาแต่นั่งหน้าบูดแล้วมองออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา เขาไม่คาดคิดว่าจะมีโอกาสได้ขับรถไปส่งเธอแบบนี้อีกแล้วหลังจากครั้งนั้นที่ไปวัดด้วยกัน แม้ว่าจะเป็นเพราะสถานการณ์บังคับก็ตามแต่อย่างน้อยเธอก็ยอมขึ้นรถกับเขา ภาคภูมิเริ่มไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้นกับการที่เธอนั่งอยู่ข้างๆ เขาจึงรีบกดวิทยุเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัด เพลงสากลท่วงทำนองไพเราเนื้อหาหวานซึ้งนั้นบรรเลงช้าๆ แทนที่จะบรรเทาความตื่นเต้นกลับขับกล่อมให้หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงมากขึ้นทุกที             ดุจฝันมองแสงไฟระยิบระยับที่ประดับอยู่ตามท้องถนนเมื่อรถเข้าเขตตัวเมือง เธอเจอแต่เรื่องยุ่งจนลืมไปแล้วว่ากำลังเข้าสู่ช่วงเทศกาล เสียงเพลงสากลซึ่งมีแซ็กโซโฟนเป็นเครื่องดนตรีหลักดังคลอไปในรถทำให้ใจของเธอรู้สึกผ่อนคลายราวกับว่านี่กำลังนั่งรถเล่นชมไฟยามกลางคืน ดุจฝันไม่เข้าใจตัวเองที่รู้สึกอึดอัดกับชายหนุ่มน้อยลง... อาจจะเป็นเพราะเขาช่วยเธอไว้ถึงสองครั้งติดก็เป็นได้ ว่าแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแอบเหลือบดูคนขับรถ ดวงหน้าใส่แว่นนั้นมองตรงไปข้างหน้า ดุจฝันเลื่อนสายตาลงมาก็เห็นท่าทีจับพวงมาลัยที่ดูแปลกๆของชายหนุ่ม เขากระดกนิ้วทุกนิ้วขึ้นแล้วใช้เพียงแค่ฝ่ามือแตะพวงมาลัยบังคับรถ             ตุ๊ดหรือไง จับพวงมาลัยแบบนั้น...             ดุจฝันแอบขมวดคิ้วในความมืดกับท่าจับพวงมาลัยที่ดูเพี้ยนไป ก่อนที่จะรีบหันออกไปมองภายนอกเช่นเดิมเมื่อชายหนุ่มเอ่ยถามคำแรก             “ไม่หิวเหรอ”             “...”             “ไปหาอะไรกินกันไหม”             “...”             โครก...             ดุจฝันนึกอยากชกท้องตัวเองแรงๆที่ดันมาประท้วงไม่ได้กาลเทศะแบบนี้             “โอเค คุณไม่ต้องตอบแล้ว ท้องคุณตอบแทนแล้ว แถวคอนโดคุณที่ไหนมีของกินอร่อยๆบ้าง”             “มี แต่ไม่บอก”             คนหิวเอ่ยเสียงเย็นชา พลางคิดถึงบะหมี่เกี๊ยวเจ้าประจำ เอาไว้ภาคภูมิกลับมาเมื่อไรเธอจะไปโซ้ยให้หนำใจในคืนนี้             “จะบอกไหมครับ”             “...”             “ถ้าคุณยังยืนยันที่จะนั่งเงียบอยู่อย่างนั้น ผมก็ขับรถวนหาของกินไปเรื่อยๆแบบนี้ทั้งคืน ดีไหม ถือซะว่าเปลี่ยนที่จากห้องมืดมานั่งอยู่ในรถมืดๆกับผมจนถึงเช้าละกัน”              ดุจฝันหันไปมองเขม็ง แล้วรู้ทันทีว่าแววตาหลังแว่นนั้นทำท่าว่าจะเอาจริง เธอถึงกับละลั่กละล่ำรีบบอกออกมาทันที             “บะหมี่เกี๊ยวถัดไปหนึ่งซอยจากคอนโด” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:21:15

ความคิดเห็นที่ 7             คนขับแอบยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะขับรถไปเงียบๆพักใหญ่ เขาเข้าซอยตามดุจฝันบอกก่อนจะเจอละแวกรถเข็นขายอาหารมื้อดึกริมทาง             “อ้าววันนี้มีคนมากินด้วยเหรอครับ”             อาแปะแก่ๆผู้คุ้นเคยกับนางเอกสาวเป็นอย่างดีเอ่ยทักขึ้นพร้อมกับมือที่ลวกเส้นไปด้วย “ไม่ใช่ค่ะ”             “ใช่ครับ”             ทั้งคู่ตอบแทบจะพร้อมกัน ดุจฝันหันไปกัดฟันกรอดใส่คนที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้             “วันนี้เอาเหมือนเดิมไหมจ๊ะ”             “เอาค่ะ ขอพิเศษด้วยนะคะ”             “แล้วพ่อหนุ่มล่ะ”  ชายชราเจ้าของร้ายบะหมี่เกี๊ยวไม่ลืมที่จะหันมาถามคนมาด้วยกัน             “เหมือนกันครับ”             “คิดเองไม่เป็นหรือไง”             “นี่ไม่ใช่ร้านประจำผม กินตามคนกินประจำก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ ผมไม่รู้อะไรอร่อยไม่อร่อย”             ดุจฝันรีบเดินหนีก่อนที่ภาคภูมิจะจบประโยคแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ไกลที่สุดทันที ภาคภูมิไม่รอช้าเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม เขาแอบเหลือบมองหญิงสาวเป็นระยะๆระหว่างที่รอบะหมี่ พลางถามตัวเองว่าทำไมตอนนี้เขาถึงเห็นเธอน่ารักขึ้นมาเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะข้อดีของเธอที่เขาค่อยๆเรียนรู้ไปหลังจากที่อคติบังดวงตาเขามาเสียนาน             “คุณกินที่นี่บ่อยไหม”             “แล้วจะรู้ไปทำไม”             หญิงสาวย้อนถามอย่างไม่สบอารมณ์แล้วรับชามก๋วยเตี๋ยวจากลูกจ้างที่นำมาเสิร์ฟ ภาคภูมิหยิบตะเกียบยื่นให้ ดุจฝันมองนิ่งก่อนจะเมินหันไปหยิบเอง แต่แล้วก็สังเกตเห็นความผิดปกติอะไรบางอย่างที่มือของชายหนุ่ม มือของเขาที่กุมตะเกียบกับช้อนนั้นสั่นน้อยๆ เมื่อมองลึกเข้าไปในมือก็เห็นว่ามือดูแดงผิดปกติแถมเหมือนเห็นของเหลวสีเข้มซึมออกมา ดุจฝันลืมไว้ฟอร์มเช่นเคยรีบดึงตะเกียบออกจากมือของชายหนุ่มแล้วจับแบออก พร้อมกับเสียงโอ๊ยของชายหนุ่มเบาๆ บริเวณฝ่ามือนั้นมีแผลขนาดกลางที่เลือดกำลังไหลซึมออกมาหน่อยๆ ในขณะที่มีรอยถลอกและขีดข่วนทั้งมือจนแดงเต็มไปหมด ดุจฝันรู้สึกใจแป้วทันทีเพราะรู้ว่าแผลพวกนี้เกิดจากการที่เขาพยายามช่วยเธอโดยการใช้เลื่อยนั่นตัดแม่กุญแจ... อาจจะเป็นเพราะความมืดที่ทำให้เขาได้แผลมากมายขนาดนี้ พลางนึกไปถึงท่าจับพวงมาลัยตอนขับรถ... นี่เขาเจ็บมือมาตลอดทางโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลย             “คุณเจ็บ”             เสียงดุจฝันอ่อนลงมาหน่อย             “ไม่เท่าไรหรอก กินต่อเถอะ”             ภาคภูมิถอนหายใจแล้วพยายามดึงมือทั้งสองข้างกลับแล้วจับตะเกียบอย่างทุลักทุเลต่อ ดุจฝันรีบคว้ามันออกจากมือชายหนุ่มก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงินสำหรับก๋วยเตี๋ยวสองชามที่เพิ่งกินไปได้ไม่กี่คำ ก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะ ภาคภูมินั้นยังคงนั่งงงกับพฤติกรรมแปลกๆของเธอ              “นี่คุณทำอะไร เดี๋ยวผมจ่ายเอง แล้วนี่ยังกินไม่หมดเลยนะ”             “มือเจ็บแล้วยังจะห่วงกินอีกเหรอ เลือดไหลลงชามจะทำไง”             “มันไม่เยอะขนาดนั้นหรอก”             “นี่คุณหยุดยอกย้อนก่อนได้ไหม แล้วมากับฉัน เร็วๆเลย”             ดุจฝันพูดด้วยท่าทางที่อารมณ์เสียสุดขีด เนื่องจากเพราะอารมณ์ที่ตีกันระหว่างทิฐิที่ไม่อยากจะคุยกับเขา กับความรู้สึกผิดที่เห็นว่าภาคภูมิกำลังเจ็บเพราะเธอ สิ่งที่เธอแสดงออกมาตอนนี้เลยกลายเป็นความแปรปรวนทางอารมณ์ราวพายุ             “แล้วทำไมต้องอารมณ์เสีย”             ดุจฝันพยายามข่มใจไม่ตอบคำถามของภาคภูมิ ทันใดนั้นเองที่โทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้น เขาส่งมันให้ดุจฝันทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมา             “ฟ้า”             “อ้าวพี่ฝันเหรอ โอเคมั้ย เพลียมั้ย ดีนะที่พี่ไพรด์เขาไปช่วยไว้”              “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ โอเคแล้ว”             “นี่ต้องขอบคุณพี่ไพรด์เขานะเนี่ย เขาเป็นห่วงมากเลยรู้หรือเปล่า เขาไปช่วยพี่ฝันก่อนพี่ปริ๊นซ์อีก ระหว่างนั้นก็เอาแต่โทรเช็คว่าทุกสิบห้านาทีว่าพี่ถึงคอนโดฯหรือยัง เผื่อว่าพี่ฝันจะกลับมาถึงแล้ว บ้านพี่ไพรด์เขาก็อยู่ตั้งฝั่งธนฯแน่ะ กว่าจะขับไปถึงตรงโรงถ่ายละครที่อยู่ชานเมือง นี่ฟ้าล่ะโล่งที่พี่เขาช่วยออกมาได้” ดุจฝันฟังน้องสาวพูดจ้อก่อนจะแอบมองไปยังคนเจ็บข้างๆตัว “เรื่องนั้นไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้ เอาผ้าพันแผลกับเบตาดีนลงมาที่ล็อบบี้ให้หน่อยสิ เอาเทปพันแผลมาด้วย”             “ไม่ขึ้นมาข้างบนล่ะ” “เอาลงมาเถอะ แล้วจะรู้เอง” “เหรอ แล้วนี่เป็นอะไรมากไหม ไปทำอะไรมาเนี่ย”  ดั่งฟ้าเอ่ยลั่น “ไม่มีใครตายหรอก ไม่ต้องถาม เอาลงมานะ ด่วน พี่จะรออยู่ที่ล็อบบี้ แต่ตอนนี้อยู่ร้านแปะบะหมี่เกี๊ยว กำลังไป” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:22:58

ความคิดเห็นที่ 8             ดุจฝันส่งโทรศัพท์คืนแล้วสะบัดหน้าใส่ภาคภูมิ เธอเดินดิ่งออกจากร้านอย่างรวดเร็ว             “ตามมา”             “จะเดินไปคอนโดเหรอ เอารถผมไปดีกว่ามั้ย”             “แล้วคุณจะขับได้หรือไง มือก็เจ็บขนาดนั้น”             “แล้วคุณว่าผมขับได้ไหมล่ะ พาคุณจากโรงถ่ายละครมาส่งที่นี่ได้”             ชายหนุ่มว่ายิ้มๆ เขาอดดีใจไม่ได้ที่คนตรงหน้ากำลังพูดมากกว่าที่เคยเป็น             “คุณนี่เจ็บแล้วก็ช่างยอกย้อนจริงๆ”             “คุณอารมณ์เสียนะ” “ฉันไม่ได้อารมณ์เสีย” “เสีย” ดุจฝันได้ยินคำเถียงดังนั้นก็ปรี๊ดขึ้นทันที “อยู่เงียบๆได้ไหมคุณ”  “ทำไมหงุดหงิด?” คนอารมณ์เสียสงบนิ่งไปทันที พลางเริ่มทบทวนตามที่เขาถาม... นั่นสิ แล้วทำไมเธอถึงต้องอารมณ์เสียขนาดนี้ด้วย แม้ว่าสมองนั้นจะทำงานหนักเพื่อหาคำตอบเท่าใดก็กลับทำไม่ได้จนกระทั่งเธอขึ้นรถตามเขาไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ภาคภูมิถึงได้ย้อนถามอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ “เพราะเป็นห่วงผมเหรอ”             “คุณนี่ตรรกะห่วยจริงๆคิดได้ไงว่าฉันจะเป็นห่วงคุณ”  ดุจฝันตอบกลับแทบจะทันที แม้ในใจจะเริ่มรู้ดีว่ามันไม่ใช่แบบที่เธอเพิ่งยืนยันไป             “ก็คุณอารมณ์เสีย”             “แล้วมันเกี่ยวอะไร”             “เอาเถอะ ก็อาจจะไม่เกี่ยว แต่คุณอารมณ์เสียแบบนี้ก็ดีนะ พูดกับผมเยอะขึ้นแล้ว”             คนพูดเยอะขึ้นไม่ตอบกลับอะไรเมื่อนึกได้ตามนั้น เธอลืมที่จะทำตัวเย็นชาใส่เขาไปเสียสนิท                   “ไม่ว่าผมกลับล่ะ ว่าสิ ว่าเยอะๆเลย ผมอยากฟัง”             “...”             “เพราะอย่างน้อย ผมก็รู้สึกดีกว่าการที่คุณทำเฉยเมยใส่ผมตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา”             ดุจฝันยังคงนั่งเฉยมองข้างทางที่คุ้นเคย จนกระทั่งรถจอดสนิทตรงหน้าคอนโดมิเนียม “พี่ไพรด์ ขอบคุณนะคะ ช่วยไว้ไม่พอยังอุตส่าห์มาส่ง ขอบคุณมากจริงๆ”             ดั่งฟ้าในชุดอยู่บ้านไหว้แล้วไหว้อีกจนภาคภูมิต้องรีบโบกไม้โบกมือไปมาเป็นเชิงให้หยุด ล็อบบี้ที่ยังคงสว่างไสวในยามเกือบเที่ยงคืนไม่มีใครอื่นนอกจากสองพี่น้องผู้พักประจำกับคนนอกอย่างภาคภูมิ ดุจฝันนั่งมองกล่องปฐมพยาบาลอย่างไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรระหว่างที่ฟังบทสนทนาของน้องสาวตัวเองและคนที่เธอเกลียดเป็นอันดับหนึ่ง             “ไม่เป็นไรหรอกครับ”             “พี่ฝันขอบคุณพี่ไพรด์หรือยัง ขอบคุณสิ พี่เขาช่วยพี่ไว้นะ”             คนปากหนักถึงกับสะดุ้งเมื่อโดนน้องสาวเล่นเข้าให้ ก็ ก่อนที่จะรีบขว้างค้อนอันใหญ่ใส่ โดยที่ไม่กล้าหันไปมองหน้าของคนที่ช่วยตัวเองเอาไว้ เมื่อความรู้สึกของเธอจริงๆแล้วก็อยากขอบคุณเขาอยู่ แต่ด้วยความโกรธที่มันยังคงอยู่ที่เดิมในใจ ทำให้คำขอบคุณที่ควรจะเอ่ยได้ตั้งนานแล้วกลับกลายเป็นหายสาบสูญ อย่างไร้ร่องรอย             “ฟ้า พี่เป็นพี่นะ พี่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร”             ผู้เป็นน้องรู้ทันท่าทีของพี่สาว ท่าทางล่อกแล่กแบบนี้... ยังไม่ได้พูดแน่ๆ             “งั้นก็ทำสิ อะไรที่ควรทำน่ะ”             “หยุดพูดไปเลย แล้วขึ้นไปนอนได้แล้ว”             “แล้วนี่ให้เอาไอ้พวกนี้ลงมาทำไม”             ดั่งฟ้าชี้กล่องพยาบาลซึ่งวางบนโต๊ะ ดุจฝันไม่ตอบอะไรแต่โบ้ยหน้าไปทางมือของชายหนุ่มที่บัดนี้ทั้งแดงทั้งบวมรวมไปถึงเลือดออกซิบๆอยู่หลายแผล             “โอ... หายไวๆนะคะ มือเจ็บเพราะช่วยพี่ฝันไว้ใช่มั้ยคะ อย่างนี้พี่ฝันต้องยิ่งขอบคุณใหญ่เลย”             มีแต่รอยยิ้มที่เป็นคำตอบจากภาคภูมิเพราะรู้ว่าคนเป็นน้องกำลังเปิดทางให้อย่างเต็มที่             “ถ้าอย่างไรฟ้าขึ้นก่อนนะคะ โชคดีนะคะพี่ไพรด์ หายไวๆ พี่ฝัน แล้วเจอกันข้างบนนะ”             “ฝันดีนะครับ”             ดุจฝันไม่พูดอะไรพร้อมมองตามน้องสาวด้วยสายตาคาดโทษ หมายมั่นไว้ในใจว่าขึ้นไปดั่งฟ้าถ้าไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต ก่อนที่จะเห็นสายตาหลังแว่นมองมาพร้อมประกายระยิบระยับ ดุจฝันก้มหน้าหามือของเขาทันทีพลางหยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลมาไว้ในมือ    จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:25:25

ความคิดเห็นที่ 9   “ยื่นมือมา” “ทำให้เหรอเนี่ย คิดว่าจะต้องทำเองซะแล้ว” “แล้วอยากทำเองเหรอ” “เปล่า ดีแล้ว ขอบคุณมาก”  ชายหนุ่มรีบกล่าวดักเอาไว้ ดุจฝันค่อยๆจับมือเขาไว้เบาๆ คำที่เธอควรพูดหากแต่หลุดออกมาจากปากของผู้ที่ช่วยเธอเอาไว้ ดุจฝันไม่ตอบรับคำขอบคุณนั้นพร้อมราดแอลกอฮอล์ลงไป เธอสังเกตเห็นชายหนุ่มตรงหน้าแอบทำหน้าเหยเก แต่พอเธอมองก็ทำเป็นขรึม ดุจฝันสะใจอยู่เล็กน้อยเมื่อบุรุษผู้มีรอยยิ้มเสมอกำลังเจ็บจนแสดงสีหน้าที่แท้จริงออกมา             “แสบเหรอ”  คนทำแผลให้ถามเสียงเรียบ             “ไม่แสบ”             “งั้นใส่อีกนะ ฆ่าเชื้อเยอะๆ เลื่อยนั่นดูสกปรกจะตาย แสบมั้ย”             แม้จะไม่พูดอะไรออกมา แต่สีหน้านั้นก็แทนคำตอบได้เป็นอย่างดี ดุจฝันนึกสนุกลึกๆอยู่ในใจที่ได้แกล้งคนฟอร์มจัด หากแต่ก็เริ่มสงสารขึ้นมาจริงๆเมื่อเห็นมือสองข้างที่มีแต่แผลรอยบาดเต็มไปหมด วันนี้เขายอมเจ็บตัวเพื่อเธอทั้งๆที่ก่อนหน้านี้มีแต่เขาที่อยากจะทำให้เธอเจ็บ อะไรกันที่ทำให้เขาสำนึกได้... ดุจฝันพันแผลไปเงียบๆพร้อมคิดถึงคำตอบของคำถามนี้ก่อนที่กำแพงทิฐิในใจของเธอจะเริ่มกร่อนลงมาบางส่วน   “ขอบคุณ” ดุจฝันเอ่ยเสียงเบาจัดราวกับกระซิบ “เมื่อกี๊พูดว่าอะไรนะ”             “ ”              “พูดอีกรอบได้ไหม”             ภาคภูมิถามอีกครั้งพลางถือโอกาสจับมือเธอไว้แน่น โดยที่ถึงโดนแผลจะเจ็บก็ตามที ยิ่งมือนั้นดิ้นยิ่งทำให้เจ็บแสบมากขึ้น แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยอมเจ็บ เพราะอยากได้ยินคำนั้นอีกรอบจากปากของผู้หญิงคนที่เบื้องหน้า... คำที่วันนี้เขาไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากเธอ             “ปล่อย”             “ไม่ปล่อย พูดก่อนแล้วจะปล่อย”             “คุณยึดติดกับคำๆเดียวหรือไง”  ดุจฝันย้อน             “ใช่ ผมอยากแน่ใจว่าผมได้ยินไม่ผิด ไม่ว่าคุณจะพูดคำนั้นมาจากใจหรือเพราะตามมารยาท แต่ผมก็อยากได้ยินมันอีกรอบ” ภาคภูมิพยักหน้าพลางส่งสายตาจริงจัง             “พอได้แล้ว ฉันพูดว่าฉันขอบคุณ”             ชายหนุ่มค่อยๆคลี่ยิ้มอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น             “คุณยอมพูดดีๆกับผมแล้ว”             “ได้คืบจะเอาศอกรึไง”             คนทั้งสองเงียบไป ปล่อยให้เวลาไหลไปพร้อมกับการพันแผลที่ค่อยๆม้วนทบกันไปมาเรื่อยๆ บรรยากาศนั้นดำเนินไปชั่วอึดใจ ก่อนภาคภูมิจะเริ่มเอ่ยในขณะที่คนฟังยังแกล้งทำเป็นนิ่ง             “ผมรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมทำเรื่องที่เลวร้ายกับคุณไว้มาก ผมรู้ว่ายากที่คุณจะให้อภัยผม”             “...”             “คุณเชื่อผมอีกครั้งได้ไหม ว่าครั้งนี้ผมจะไม่ทำร้ายความรู้สึกของคุณอีกแล้ว”             ดุจฝันไม่สามารถที่จะทำเป็นนิ่งเฉยพันแผลให้เขาต่อไปได้ เธอหยุดนิ่งก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขา ความรู้สึกหวั่นไหวในใจที่ไม่ได้เกิดมานานมันกลับมาอีกครั้ง แต่ก็ต้องรีบห้ามใจไว้ทันที             แล้วเธอจะเชื่อเขาได้อย่างไรกัน...             คำพูดคราวที่แล้วมันทำให้เธอเจ็บปวดมามากนัก คราวนี้เธอก็ไม่อยากที่จะเชื่อมันอีกต่อไป แต่การกระทำแสนดีและช่วยเหลือเธอตลอดเวลาที่ผ่านมามันก็ช่วยพิสูจน์ได้ว่า เขาพยายามแค่ไหนที่จะขอร้องความเชื่อใจคืน             ดุจฝันเลี่ยงที่จะไม่ตอบ ความคิดในหัวยังคงตีกันสับสน พลางเอ่ยขึ้นเมื่อสอดปลายพ้าพันแผลเข้าในทบบนมือบาดเจ็บทั้งสองข้างนั้น             “เสร็จแล้ว”             “ครั้งนี้ผมอยากให้คุณไปคิดดู ผมก็ไม่อยากพูดอะไรมากแล้ว เพราะผมพูดไปคุณก็คงยังไม่ไว้ใจผมอยู่ดี”             ดวงตากลมโตคู่สวยยังคงสบนิ่งกับดวงตาเรียวหลังแว่นที่ฉายความจริงใจออกมา... จริงทุกอย่างของเขา ดุจฝันยังไม่คิดที่จะไว้ใจชายที่อยู่เบื้องหน้าตรงนี้ด้วยบทเรียนราคาแพงที่อาจารย์หนุ่มสอนเธอมาก่อนหน้านี้             “แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเองก็เสียใจ... เสียใจที่ทำสิ่งแย่ๆเหล่านั้นกับคุณ ผมเสียใจทุกวันนับตั้งแต่วันที่บอกความจริงวันนั้น ยิ่งผมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณเจ็บ ผมรู้สึกได้แล้วว่าผมเองก็เจ็บไปพร้อมคุณทุกครั้ง”             “พอได้แล้วค่ะ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:36:47

ความคิดเห็นที่ 10             แม้ว่าปากนั้นจะบอกให้หยุด แต่ท่าทีของคนฟังนั้นอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเจน พลางก้มมองเวลาที่ปรากฏบนโทรศัพท์มือถือ  “กลับบ้านเถอะ เที่ยงคืนแล้ว ขับกลับได้ใช่มั้ย” ประโยคสุดท้ายภาคภูมิได้ยินแล้วพยายามที่จะไม่เข้าข้างตัวเองว่าหญิงสาวกำลังเป็นห่วงเขาอยู่             “ได้”             “กลับดีๆละกัน”             ดุจฝันเอ่ยแล้วลุกขึ้นหันหลังให้ทันที ขานั้นก้าวเดินไปทางลิฟต์อย่างรวดเร็วโดยแทบไม่หันหลัง ภาคภูมิเอ่ยลอยตามไปทันที             “ขอบคุณที่ฟัง ผมกลับก่อนนะ ฝันดีนะครับ”             คนเร่งเดินหยุดนิ่งทันที             อย่าว่าแต่ฝันเลย... ท่าทางว่าคืนนี้เธอก็คงจะหลับไม่ลงเพราะคำพูดเผยความในใจของคนที่เธอเพิ่งหันหลังมาให้เมื่อครู่นี้ To be continued ขออภัยด้วยนะคะที่ตอนนี้ค่อนข้างยาว ยิ่งมาสองตอนพร้อมกันยิ่งยาวเหยียด 55555 แต่ก็เป็นตอนที่แต่งแล้วรู้สึกสนุกที่สุดในเรื่องเลยค่ะ (จากตอนที่พระเอกกับนางเอกยังฉะกันอยู่นั้นก็รู้สึกชอบรองลงมาหน่อย)  ตอนแรกที่คิดพล็อตเรื่องนี้ไว้ก็เริ่มแต่งจากตอนนี้เป็นตอนแรกสุดเลยค่ะ (เมื่อประมาณหนึ่งปีที่แล้วได้ 555) แล้วก็ค่อยๆเสริมนู่นนี่นั่นเอาเรื่อยๆค่ะจนมาถึงขั้นนี้ คราวนี้พระเอกได้พูดกับนางเอกตรงๆสักทีหลังจากหลบกันไปมาตั้งนาน นางเอกก็ยอมนั่งฟังดีๆแล้ว เห็นพัฒนาการทางด้านเหตุผลของทั้งคู่แล้วก็รู้สึกดีใจเองค่ะ 55555 ตอนหน้าจะมีของเด็ดนะคะ:)))) ขอบคุณทุกท่านที่ยังติดตามกันจริงๆ แม้คนจะไม่เยอะแต่ก็มีกำลังใจมากๆเลยค่ะ เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้รู้สึกว่าต้องแต่งให้จบให้ได้ 55555555555 เพราะถ้าไม่ลงที่พันทิปก็คงนอนเป็นไฟล์ร้างอยู่ในคอมจนถึงตอนนี้ ตอนที่แล้วขอบคุณกิฟต์จากคุณ Cookies 'n Cream Frappe, N_Foxtrot, :::อาราเร่::: และคุณแลนซ์ลอทมากๆนะคะ พบกันตอนหน้าค่ะ :) คุณ N_Foxtrot >>พี่ภาคภูมิจัดหนักแล้วค่า ตอนหน้ารับรองมาแรงค่ะ โทนเรื่องจะเริ่มกลับมาเป็นโหมดสดใสแล้วค่า :) ขอบคุณอีกรอบนะคะที่มาแวะกันทุกตอนเลยยย XD  คุณ scottie >>เหนื่อยมาเยอะเจ็บมาเยอะแล้วค่ะ สงสารทั้งสองคนเลยค่ะ TT TT ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะะะ คุณ :::อาราเร่::: >>หวังว่าตอนท้ายตอนนี้คงไม่ทำให้งอนนะคะ 5555555 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 17 มิ.ย. 55 21:57:11

ความคิดเห็นที่ 12 เมื่อไหร่พระเอกนางเอกจะได้กุ๊กกิ๊กกันบ้างละเนี่ย รออยู่นะค่ะ 5555 จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 18 มิ.ย. 55 12:00:37

ความคิดเห็นที่ 13 เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ จากคุณ : Cookies 'n Cream Frappe เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 01:57:01

ความคิดเห็นที่ 14 ดีกันได้แล้ว หวานกันดีกว่าเนอะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 20:45:26

ความคิดเห็นที่ 15 ชอบแบบนี้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 11:30:58

ความคิดเห็นที่ 16 มาตามเก็บค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 14:35:25