ความคิดเห็นที่ 1 อ่านจบ อึ้งในเนื้อหาประมาณสามจุดแปดวินาที เรื่องนี้เขียนดีมากๆๆๆ ฮะ ถึงมันจะเขียนมาจากเรื่องจริงก็ตาม แต่ก็ปรับให้เป็นเรื่องสั้นได้สบายเลยครับ เรื่องทั้งหมดสงสารเด็กสุดเนอะ พ่อแม่แบบนี้ เฮ้อ เศร้า ปล.แอบดีใจที่พี่ไหมไม่ใช่ผู้หญิงที่โน้มเอียงไปทางกระแสศัลยกรรมนะฮะ ธรรมชาติสร้างมาให้แบบไหนอ่ะดีแล้ว ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าคนที่มีพลาสติกอยู่ในตัวเขาภูมิใจหรือดีใจตรงไหน สวยหรือหล่อตอนนี้ แต่ตอนแก่สิครับ ดูไม่จืดสักคน แต่ก็นะ ร้อยคนร้อยความคิด ล่าสุดผมเห็นข่าวหนุ่มอายุสิบแปด-สิบเก้าศัลยกรรมมาแล้วสิบหกครั้ง เชื่อไหมฮะ หมอนี่ชาชินกับการกรีดหน้า เย็บริมฝีปาก ยัดซิลิโคนใส่จมูกถึงขั้นซื้อเข็มฉีดยามาฉีดสารใส่หน้าตัวเองได้แล้วอ่ะ สยองสุดๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 19:36:04

ความคิดเห็นที่ 2 เศร้าถ้าเป็นชีวิตจริง โศกถ้าเป็นเรื่องนิยาย แต่ก็มีเค้าความเป็นจริงเช่นกัน ชีวิตก็เป็นเช่นนี้เอง จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 22:53:07

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วเศร้า...  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 22:55:17

ความคิดเห็นที่ 4 อ่าน สองสามรอบ Concept เรื่อง  OK ภาพรวม  OK มาสะดุดๆความรู้สึก ตรงที่ ใช้คำว่า นึง แทน ที่จะเป็น หนึ่ง มาคิดต่อ ว่าคนเขียนอาจใช้ภาษาพูด แทน บทบรรยาย ซึ่งก็เป็นกลวิธีหนึ่ง ในการเขียน แต่ผมยังข้องใจอยู่ดี เพราะส่วนใหญ่ยังใช้ภาษาเขียนในบทบรรยายนี่นา ไม่รักไม่บอกตรงๆนะนี่ แต่ก็แล้วแต่คนเขียนจะวิเคราะห์เนอะ นักอ่านเป็นเพียงคนแสดงความเห็นน้อยๆแต่น่ารัก คนเขียนไม่จำเป็นต้องเชื่อ เพราะคนอ่านมีมากมาย ร้อยคนร้อยความเห็น คนเขียนจึงน่าจะเป็นการรวบรวมข้อมูล วิเคราะห์ แล้วค่อยสรุปเป็นความรู้สึกของตัวเอง ซึ่งอาจไม่ต้องอิงกับกฏทฤษฏีใดๆ เพราะแต่ละคนก็มีกรอบอ้างอิง..(คงจะประมาณ (frame of reference.หรือเปล่านี่ อิอิ..) และเหตุผล รวมทั้งความชอบธรรมส่วนตัว ที่จะสร้างงานออกมา หว่าย...พล่ามอะไรนี่เรา....เผ่นล่ะ ปล. จาก.. อนิจจา…เด็กน้อยผู้หน้าสงสารและไม่รู้อิโหน่อิเหน่ .....หน้าสงสาร / น่าสงสาร พิมพ์ผิดครับ แก้ไขเมื่อ 19 มิ.ย. 55 23:02:41 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 มิ.ย. 55 23:01:16

ความคิดเห็นที่ 5 # 1 น้องเลเดือด ...ใช่แล้วค่ะ เด็กน่าสงสารสุด  ยิ่งพี่ไหมได้สัมผัสชีวิตจริงของเค้าแล้วบอกได้ว่าน่าสงสารมากๆ...มีอยู่วันหนึ่งเด็กผู้หญิงอาละวาด เพราะเค้าโดนคนเลี้ยงตี สาเหตุน่าจะมาจากแย่งของเล่น...เด็กเหมือนจะแค้นใจมากขว้าไม้กวาดจะฟาดคนเลี้ยง สายตาอาฆาต น่ากลัวมากๆ สุดท้ายพี่เลี้ยงเหลืออดไม่รู้ว่าทำโทษท่าไหน  เด็กร้องไห้โหยหวน เกือบครึ่งชั่วโมง  แต่ก็ไม่มีใครสนใจ บอกว่าปลอบแล้วเด็กไม่ยอมหยุด พี่อดที่จะสงสารไม่ได้ก็เลยเข้าไปปลอบ  ถามเค้าว่ารักน้องไหม เด็กก็พยักหน้ามองมาที่น้องชายที่ยืนดูอยู่ตรงประตู พี่ก็เลยบอกว่า ถ้ารักน้องก็หยุด ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวน้องร้องตาม สุดท้ายเด็กก็ค่อยเงียบ และเงียบไป พี่เอาน้ำให้เด็กดื่มเสียงเค้ายังสะอื้นเป็นระยะๆ น่าสงสารมาก ขอบคุณสำหรับกำลังใจคับผม ^____^ # 2 คุณ ravio เป็นเรื่องจริงที่เศร้ามากๆค่ะ  ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ^___^ # 3 คุณ รุริกะ ชีวิตจริงของพวงเค้าเศร้ามากๆค่ะ  ยิ่งตอนที่แม่แต่งตัวเดินออกนอกห้องแล้วเด็กร้องตาม เป็นที่น่าเวทนามากๆ ไหมอดที่จะคิดไม่ได้ว่าเธอเป็นแม่ภาษาอะไร  เสียงร้องไห้ทุรนทุรายของลูกเธอไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยรึยังไง ขนาดเราเป็นคนอื่นยังทนไม่ได้ ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ตลอดมานะคะ  ขอบคุณมากๆค่ะ ^___^ # 4 คุณ Psycho man อาจารย์น่ารักที่สุดเลยค่ะ ไหมอยากให้มีคนแบบนี้เยอะๆ แมนมากๆ (ขอ-บอก) ติเพื่อก่อ ชอบมากๆค่ะ  ถ้าไม่รักกันจริงคงไม่บอกตรงๆ เยี่ยมมากกกๆๆค่ะ^_____^ แก้ไขแล้วนะคะ รวมทั้งคำผิดด้วย ขอบคุณสำหรับความน่ารัก และกำลังใจดีๆที่มอบให้ตลอดมา ขอบคุณมากๆค่ะ ^___^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 07:28:41

ความคิดเห็นที่ 6 ชีวิตจริงบางเรื่อง มันจริงยิ่งกว่าที่จะคิดค้นมาเขียน อย่างเรื่องนี้แหละครับ ดีที่จบแค่นี้   ให้ได้คิดกันต่อไปถึงอนาคตของทั้งสี่คน ว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 10:28:04

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านช่วงแรกๆ สงสารแม่มากมากๆเลย ทำไมไม่เอาลูกน้อยที่น่ารักเป็นแรงใจต่อสู้ต่อไป โดยไม่ต้องง้อความรักจากสามี สุดท้ายเด็กน้อยทั้งสองคนน่าสงสารที่สุด ไม่รู้ว่าใครจะให้ความรักหล่อเลี้ยงเขาได้บ้างนะ ขนาดพ่อแม่ยังไม่ต้องการ จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 12:23:32

ความคิดเห็นที่ 8 เรื่องนี้เศร้า... เค้าเก็บไว้ก่อน ยังไม่อ่านนะ (เดี๋ยวอิน) 55+ ^__^ จากคุณ : กานต์กัลรวีส์ เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 14:44:25

ความคิดเห็นที่ 9 กลับมาอ่านซ้ำเป็นรอบที่สอง อ่านแล้วก็พาลให้จินตนาการต่อไปอีกว่า เด็กน้อยทั้งสองคนเมื่อโตขึ้นจะมีปมทุกข์ที่บีบรัดเพียงใด เขาคงต้องโหยหาความรักที่เติมไม่เต็มสักที ทำให้นึกถึงชายคนหนึ่งที่ตามหาพ่อแม่ ในรายการโทรทัศน์รายการหนึ่ง เขาเองก็มีปมในใจ โหยหาความรักไม่ต่างกัน "ดูละครแล้วต้องย้อนมาดูตัว" คนที่ถูกพ่อแม่ทอดทิ้งในโลกนี้นั้นมีจริง บางคนไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่ บางคนไม่เคยได้รับความรักจากแม่พ่อ เราเองที่มีทั้งพ่อแม่พร้อมหน้า มีพ่อแม่ให้ความรักหล่อเลี้ยง แล้วเราให้ความรักต่อท่าน ดูแลท่าน ให้สมกับความลำบากที่ท่านเลี้ยงดูเรา ถึงครึ่งหนึ่งที่ท่านให้เราแล้วหรือยัง? ขอขอบคุณ คุณใยไหมที่นำเรื่องดีๆ สะท้อนสังคมเป็นกระจกสะท้อนให้ได้แง่คิดดีๆ จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 14:44:28

ความคิดเห็นที่ 10 "ครอบครัว" เป็นสิ่งต้องร่วมประคับประคองไปด้วยกัน หากภาระต่างๆมีเพียงแค่คนๆเดียวแบกรับไว้ สักวันหนึ่งมันย่อมพังทลาย อ่านเรื่องแบบนี้แล้วไม่แปลกใจถึงแม้จะสะเทือนใจอยู่บ้าง เพราะเรื่องราวในโลกของความเป็นจริงที่ได้รับรู้บางครั้งโหดร้ายกว่าเรื่องที่อ่านอยู่นี้ด้วยซ้ำ เมื่อไม่กี่ปีก่อนยังเจอข่าวที่ดังไปทั่วญึ่ปุ่นหรือแทบจะช็อกคนอีกหลายๆประเทศ เป็นเรื่องที่คุณแม่ลูกสองซึ่งถูกสามีทิ้งไปขังลูกไว้ในอพาตเม้นโดยที่ตนไปอยู่กับผู้ชายที่เธอซื้อมา ทิ้งไปเป็นสัปดาห์จนกระทั่งลูกสาวสองขวบและลูกชายวัยหนึ่งขวบตาย สภาพศพนั้นน่าหดหู่ และเพราะสังคมญี่ปุ่นเป็นสังคมที่เป็นปัจเจกสูงจึงไม่มีใครยุ่งเรื่องของใครถึงแม้จะได้ยินเสียงเด็กร้องก็ตาม กว่าที่จะพบเด็กทั้งสองก็เป็นศพแล้ว และที่เจ้าหน้าที่พบก็เพราะมีคนแจ้งว่าได้กลิ่นเหม็นมากๆออกมาจากห้องนั้น ต่อมาผู้เป็นแม่ถูกจับและพบว่าเธอเป็นโรคซมเศร้าขั้นรุนแรง เมื่อตอนที่รับรู้กาแฟฯเองนั่งร้องไห้อยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นจึงไปทำบุญอุทิศให้กับเด็กน้อยทั้งสอง การเลี้ยงดูเด็กสักคนหรือสองคน คนที่ไม่เคยผ่านการเลี้ยงดูเด็กเล็กๆจะรู้สึกว่ามันไม่ยากหรอก เด็กๆน่ารักน่าเอ็นดูจะตาย แต่อยากจะบอกว่า การเลี้ยงเขาให้เติบโตโดยจะต้องสู้รบกับเขาทั้งวันทั้งคืนนั้นมันยิ่งกว่าการทำงานนอกบ้านหลายเท่านัก ที่กาแฟฯบอกได้แม้จะเป็นแม่ทำงานแต่ก็เพราะลางานมาเลี้ยงดูลูกเกือบหนึ่งปีเต็ม เลี้ยงด้วยตัวเอง และผ่านอาการซึมเศร้าหลังคลอดมาด้วยตนเอง เคยเป็นหนักขนาดที่ว่ารู้สึกอยากตายไร้พลังและไม่รับรู้ถึงเสียงร้องของลูก กลัวมาก กลัวจนต้องโทรหาจิตแพทย์ แต่เพราะมีกำลังใจและความเข้าใจจากคนรอบข้างรวมถึงคนสำคัญที่สุดคือสามีจึงทำให้ผ่านพ้นมาได้ และเมื่อผ่านมาแล้วจึงพยายามมองทุกคนอย่างเข้าใจ ซึ่งในเรื่องของคุณไหมผู้เป็นแม่ในเรื่องนี้เธอรู้สึกขาดรักในขั้นวิกฤติ รู้สึกว่าตนเองไร้ค่าและพยายามแสวงหาการมองเธออย่างมีคุณในที่ใดที่หนึ่ง ช่วงแรกอาจจะคิดว่าหากเะอสวยขึ้นเธอจะได้รับสิ่งนั้นจากสามี ต่อมาเมื่อไม่ได้ก็จึงออกไปแสวงหาจากแห่งอื่น การเลี้ยงลูกที่เป็นเด็กพิเศษต้องทุ่มเทและใช้พลังแรงใจเป็นอย่างมาก ในเมื่อเธอเองก็ต้องการเยียวยาแล้วเธอจะมีเหลือมอบให้ใครได้อีกแม้คนๆนั้นคือลูกของเธอก็ตาม... ที่เขียนมายืดยาวแค่อยากจะแชร์ประสบการณ์บางประการที่พบเจอ สังคมเดี๋ยวนี้มีปัญหาทางจิตเยอะ ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัวค่ะ ....เขียนได้ดีและสำนวนอ่านไหลลื่นมากค่ะ... จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 16:30:37

ความคิดเห็นที่ 11 นี่ล่ะชีวิตจริงที่น่าหดหู่ เขียนดีมากเลยนะจ๊ะคนเก่ง จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 19:13:17

ความคิดเห็นที่ 12 # 6 คุณ ห้าสิบป่าย ... ใช่แล้วค่ะ  เรื่องจริงบางเรื่องก็ยิ่งกว่านิยาย  ฉะนั้นจึงมีประโยคนี้ตามมา "ดูละครแล้วให้ย้อนดูตัว"...ที่เขียนมามันจบแค่นี้จริงๆค่ะ ส่วนชีวิตจริงของพวกเค้า  ไหมภาวนาขอให้จบแบบแฮปปี้  เพราะสงสารเด็กๆค่ะ...ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ  ขอบคุณค่ะ^__^ # 7 , 9 คุณ Shaolin boy ตอนแรกที่ไหมเขียน  คิดแล้วคิดอีกค่ะ เพราะคืนนั้นหลังจากที่น้องทะเลฯ จุดประกาย...ทำให้นึกขึ้นได้ถึงเรื่องนี้...เจตนาของไหมคือ มันมีเนื้อหาที่น่าจะเป็นประโยชน์และแง่คิดสำหรับใครบางคนที่เผชิญปัญหานี้อยู่...เขียนจบแล้วก็ยังลังเลว่าจะแปะดีหรือไม่ดี  สุดท้ายก็ยอมลง  คิดว่าเรามีเจตนาที่บริสุทธิ์...ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ และขอบคุณที่เห็นว่าเรื่องที่ไหมเขียนมีประโยชน์ต่อใครบางคน...ชื่นใจมากๆค่ะ ^___^ # 8 คุณ กานต์กัลรวีส์ ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะคะ และขอบคุณมากๆสำหรับกำลังใคค่ะ...ขอบคุณค่ะ^___^ # 10 คุณ กาแฟเย็นเพิ่มช็อต ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆที่ร่วมแชร์นะคะ...ไหมเห็นด้วยค่ะ ที่คุณกาแฟบอกว่า... "สังคมเดี๋ยวนี้มีปัญหาทางจิตเยอะ ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัวค่ะ" ถ้าคนที่รู้ตัวก็ดีไปนะคะ แต่คนที่ไม่รู้ตัวนี่สิ... ...ในเมื่อเธอเองก็ต้องการเยียวยาแล้วเธอจะมีเหลือมอบให้ใครได้อีกแม้คนๆนั้นคือลูกของเธอก็ตาม...น่าคิดมากๆค่ะเรื่องนี้ ซึ่งใครหลายๆคน รวมถึงไหมด้วยก็ลืมนึกถึงเรื่องนี้...ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ...ขอบคุณากๆค่ะ ^___^ # 11 คุณแพรวดาว พี่ฟ้า...ขอบคุณสำหรับความน่ารัก และกำลังใจที่มอบให้ ในทุกๆสถานการณ์นะคะ ^^ ขอบคุณๆๆ มากๆๆ ค่ะ ^____^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 09:06:39

ความคิดเห็นที่ 13 ปอมมาอ่านเรื่องของ คุณไหม จ้า . . . เคยอ่านเจอเรื่องคล้ายๆกัน คือ สามีทำงานนอกบ้าน . . . แล้วภรรยาเป็นแม่บ้าน เวลาผ่านไป . . . สามีก้าวหน้าในหน้าที่การงาน . . . แล้วเริ่มคุยคนละภาษากับภรรยา . . . จนวันหนึ่งคิดว่าภรรยาที่ร่วมทุกข์ - ร่วมสุขกันมายาวนาน . . .ไม่คู่ควรกับตัวเอง ทั้งการศึกษา . . รูปลักษณ์ . . . และหน้าตาทางสังคม . . . .................................... แต่ภรรยาในเรื่องของคุณไหม . . . ปอมว่าเขารักตัวเอง มากกว่าลูกทั้งสอง . . . อยากจะประชดสามี . . . ซึ่งไม่น่าจะใช่ทางออกที่ดี . . .   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:26:54

ความคิดเห็นที่ 14 # 13 คุณกาปอมซ่า...คุณปอมขา ขอบคุณสำหรับเค้กนะคะ^__^ และขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้กันเสมอมา และที่ขาดไม่ได้ "ขอบคุณสำหรับความน่ารักเนอะ" ^^ ขอบคุณสำหรับกิฟต์น่ารักๆจากทุกๆท่านค่ะ ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค, Kiwi_brown, รุริกะ, Psycho man, zoi, Shaolin boy, กานต์กัลรวีส์, กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, แพรวดาว, กาปอมซ่า...ขอบคุณมากๆค่ะ ^___^ ปอลิง. คุณShaolin boy ขอบคุณสำหรับคลิปดีๆที่นำมาให้ชมนะคะ  ดูแล้วน้ำตาไหลเลยค่ะ  ซึ้งมากๆเลย  ขอบคุณค่ะ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 09:36:06

ความคิดเห็นที่ 15 แย่จัง สงสารเด็กๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 14:52:24