PANTIP.COM : W12262280 : + : + : + : แผนก่อนการรัก : + : + : + : [ตอนที่ ๓๗] (เอื้อมวิมาน) ตีพิมพ์กับ อรุณ วางแผงกรกฏาคมนี้จ้า [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

เมื่อพนักงานรับฝากรถประจำลานจอดของห้างสรรพสินค้าชื่อดังนำแอสตันมาร์ตินเคลื่อนมาจอดตรงหน้า ศิราก็ออกปากชวนอย่างมั่นใจว่านั่นจะทำให้อารมณ์คนข้างๆ ดีขึ้นได้แน่นอน

“ไปขับรถเล่นกันให้หายอารมณ์เสียดีกว่า” และอันดามันก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง

“ดีค่ะ เอ็มเห็นด้วยที่สุดเลย” พูดจบเจ้าตัวก็ทำท่าจะเปิดประตูก้าวขึ้นยังที่นั่งประจำของตน แต่ก็ช้ากว่าศิราที่คว้าข้อมือเธอไว้ก่อน

“มีอะไรคะ”

“เอ็มขับดีกว่า” ศิราออกปาก “เอาไอ้อารมณ์เฮงซวยกับเรื่องห่วยๆ ที่เจอเมื่อครู่ทิ้งไว้ตรงนี้ แล้วเราก็ขับรถหนีไปให้ไกลสุดโลกไปเลย แบบนี้ดีไหม”

สีหน้าเหมือนเด็กชวนหนีเที่ยว กอปรกับท่าทีเอาอกเอาใจกัน ทำให้หญิงสาวนัยน์ตาเป็นประกายจนซ่อนไม่อยู่ สุดท้ายจึงปล่อยมือจากคันเปิดประตูรถที่จับไว้แต่โดยดี “ให้เอ็มขับจริงนะคะ”

เพียงเจ้าของรถพยักหน้า อันดามันก็ก้าวกระฉับกระเฉงอ้อมหน้าหม้อรถไปยังฝั่งคนขับด้วยมาดสง่างาม หญิงสาวประคองรถออกตัวช้าๆ แล้วจึงเปลี่ยนเกียร์แตะคันเร่งปล่อยให้รถทะยานออกไปบนท้องถนนราวนกเสรีที่โบยบินไปในอากาศ

ยิ่งวิ่งออกนอกเมืองซอกแซกไปตามถนนสายรองเพื่อเลี่ยงรถบรรทุกและการจราจร แสงไฟก็เริ่มบางตา ท้องนภาสุกสกาวกระจ่างยิ่งขึ้น นานทีจึงจะมีรถแล่นสวนมาสักคัน รอบด้านมีเพียงเรือกสวนที่บัดนี้มืดมิด สงัดงันมองแทบไม่เห็นแสงไฟ หมู่ดาริกากะพริบวับวาวอยู่ตรงหน้า จนเหมือนกับว่าหากพุ่งทะยานรถไปด้วยความเร็วที่มากพอ ก็อาจสามารถเอื้อมคว้าดวงดาวที่ทอประกายงามตระการมาไว้ในมือได้

“ผมขอโทษนะ ที่ปล่อยให้ตี้มาพูดจาไม่ดีกับคุณเมื่อกี้” ศิราเปรยขึ้นลอยๆ เพื่อทำลายความเงียบ

“คุณเล็กไม่ได้เป็นคนพูด จะมาขอโทษแทนกันทำไมคะ” คนพูดตวัดเสียงขึ้นจมูกจนทำให้ศิราแปลกใจจนต้องเหลียวไปพิจารณาสีหน้าอันดามันชัดๆ

“คุณโกรธผมเหรอ”

“เอ็มไม่ได้พูดอะไรสักคำ จะว่าเอ็มโกรธได้ยังไงกันคะ”

“ไม่พูด แต่ทำเสียงห้วนๆ อย่างนั้นเนี่ยนะ เขาเรียกโกรธชัดๆ เลย”

“เอ๊ะ! บอกว่าไม่โกรธก็ไม่โกรธสิคะ” คนพูดเสียงแข็งขึ้นกว่าเดิม

“โกรธเรื่องอะไร บอกผมมาเถอะน่า...สาวน้อย”

“อย่ามาเรียกเอ็มว่าสาวน้อยนะ!” หญิงสาวตวาดแว้ดทันควัน

ศิราอึ้งไปเล็กน้อย แล้วก็ยิ้มออกมาได้เมื่อนึกบางสิ่งออก เขายักไหล่ อมยิ้ม พลางเอื้อมไปหยิกแก้มคนที่กำลังขับรถอยู่เบาๆ อย่างมันเขี้ยว “เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเอ็มนี่ก็ขี้งอนไม่เบาเหมือนกัน นี่อย่าบอกนะว่าคุณโกรธผมเพราะเรื่องตี้น่ะ”

“เอ็มไม่มีสิทธิ์โกรธหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณนี่คะ”

ศิราหัวเราะก้อง บอกชัดว่าขบขัน เมื่อรู้ว่าตนเองเดาสาเหตุแห่งความเย็นชาของอันดามันได้ถูกเผง!

“เอ็มจ๋า...ผมยอมรับนะว่าผมกับตี้เคย ‘สนุก’ กันมาก่อน แต่ผมมั่นใจว่าไม่มีความรู้สึกอะไรในความสัมพันธ์พวกนั้นแน่ๆ เอ็มไม่เชื่อใจผมหรือ” ตอนท้ายเขาทอดเสียงอ่อน

“งั้นคุณก็ใจร้ายมากเลยนะคะ ที่นอนกับผู้หญิงคนนั้นได้โดยที่ไม่ได้รักใคร่ไยดีอะไรในตัวเขาเลยสักนิด”

“ผมยินดีให้คนทั้งโลกประณามนะเอ็ม แต่มันคือความจริง ผู้ชายจะนอนกับผู้หญิงสักคน มันไม่ต้องใช้ความรักอะไรมากมายนักหรอก ขอแค่ความใคร่ ปิดไฟแล้วก็ใช้ได้ทั้งนั้นแหละ”

อันดามันเหยียบเบรคอย่างแรง “คุณเล็กกำลังดูถูกผู้หญิงให้เอ็มฟังอยู่นะคะ”

“ผมก็นึกว่าเอ็มอยากฟังคำตอบแบบนั้นเสียอีก”

คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวได้สติ ต้องสลัดศีรษะแรงๆ ด้วยความมึนงง ไม่เข้าใจตนเองเช่นกันว่าเหตุใดจู่ๆ เธอจึงโกรธศิราและพาลหาเรื่องเขาไปเสียทุกคำพูดในประโยคเช่นนี้

ที่งอแง ฟังอะไรก็ไม่เข้าหูไปซะหมดอย่างนี้ นี่เธอหวังจะได้ยินอะไรจากศิรากันแน่? อยากให้เขาพูดว่ารู้สึกรู้สากับผู้หญิงคนนั้นจนเกินเลยกันไปถึงไหนต่อไหนอย่างนั้นหรือไร?

แค่คิดหัวใจเธอก็ร้อนรุ่มราวกับสุมด้วยกองเพลิงเสียแล้ว!

ไม่ใช่! เธอน่าจะต้องพอใจมากกว่าที่ศิราใจร้ายกับคนได้ทั้งโลก เพียงเพื่อประโลมใจให้เธอฟังคำอธิบายของเขาแล้วรู้สึกดีน่ะ!

อันที่จริงแล้วเหตุการณ์การเผชิญหน้ากันในงานแสดงนาฬิกานั่น ชายหนุ่มมิได้แสดงกิริยาใดที่น่าตำหนิแม้แต่น้อย เขาเป็นคู่ควงที่แสนวิเศษของเธอเสียด้วยซ้ำ

มีแต่ภรตีนั่นแหละที่พยายามเท้าความถึงความสัมพันธ์ลึกซึ้งเก่าๆ นั่น ถ้าจะมีใครที่เธอควรโกรธ...ก็น่าจะเป็นยายนักแสดงคนนั้นมิใช่หรือ?

อันดามันย้ำกับตัวเองข่มใจให้เยือกเย็นเข้าไว้ แต่ภายในกลับยังรุมร้อนแปลกๆ เมื่อจนด้วยคำอธิบายต่อหัวใจของตน หญิงสาวเพ่งสายตาไปตามถนนสายเล็กไร้รถราที่ทอดยาวอยู่เบื้องหน้า มีเพียงแสงไฟจากหน้ารถที่ทอดเป็นลำไปในระยะไม่ไกลจากตัวรถเท่าไรนักเท่านั้น

รถทั้งคันเงียบสงัด อันดามันเหลือบมองคนข้างๆ แล้วตัดสินใจเข้าเกียร์หักพวงมาลัยเลี้ยวรถย้อนกลับเส้นทางเดิมเพื่อมุ่งหน้าสู่กรุงเทพฯ แทน

ความเงียบของศิราเป็นเชื้อเพลิงชั้นดีที่ทำให้หญิงสาวกรุ่นโกรธกระแทกกระทั้น เมื่อลงกับคนไม่ได้ ความไม่พอใจทั้งหลายจึงถูกทุ่มเทไปยังรถสปอร์ตคันหรูของเขาแทน แอสตันมาร์ตินสีดำสนิทจึงแล่นฉิวไปตามท้องถนนสมฉายาจรวดทางราบ

ความคิดอึงอลสับสนอยู่ในหัว อันดามันไม่เข้าใจเลย ตอนจูงมือกันออกจากงานเธอก็ยังอารมณ์ดีอยู่แท้ๆ แต่จู่ๆ ทำไมถึงเกิดอารมณ์บูดขึ้นมาเสียดื้อๆ อย่างนี้ก็ไม่รู้

“ถ้าเมื่อกี้ผมพูดจาอะไรให้เอ็มโกรธ ผมขอโทษนะ” ศิราคนที่มั่นใจมาตลอดทั้งชีวิตว่าเขาไม่เคยผิด กลับเป็นฝ่ายออกปากขอโทษง่ายๆ

ประโยคนั้นทำให้อันดามันประหลาดใจ หันขวับไปทางชายหนุ่มทันควัน

ศิราเอื้อมมาแตะมือเธอบนพวงมาลัย “จอดรถก่อนดีไหม ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

อันดามันเลื่อนรถเข้าข้างทางทันใจ อารมณ์ที่คลายความขุ่นเคืองทำให้เธอใจเย็นมากพอ และมีสติใคร่ครวญสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด

เมื่อรถจอดสนิท หญิงสาวจึงพลิกมือตนเองดึงมือของศิราที่แตะอยู่บนนั้นเข้าไว้ในอุ้งมือแทน

“อันที่จริงคุณเล็กก็ไม่ได้พูดอะไรผิด ไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก”

“แต่เอ็มโกรธผมนี่นา”

อันดามันลูบหน้าแรงๆ “นั่นสิคะ เอ็มโกรธ! เอ็มก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมอยู่ๆ ถึงโกรธขึ้นมาอย่างนั้น”

คำอธิบายตรงๆ เช่นนั้นทำให้คนฟังใจชื้น ยินดีเสียมากมายแค่ได้รู้ว่าเธอมิได้กรุ่นโกรธอะไรเขาเลย

ศิราหันไปหยิบถุงกระดาษจากด้านหลังที่นั่ง ดึงกล่องหุ้มหนังสีแดงออกมาส่งให้เธอ

“ตอนไปเอาเครื่องดื่มให้ตี้ ผมแอบไปซื้อไอ้นี่มาให้เอ็มด้วย”

“เอ็มบอกแล้วไงคะว่าไม่อยากได้ ไม่อยากรับของๆ คุณเล็กแบบนี้” อันดามันไม่เปิดดูด้านในด้วยซ้ำ แค่เห็นยี่ห้อสีทองที่ติดอยู่บนกล่องก็เดาได้แล้วว่าของข้างในคงไม่พ้นเป็นนาฬิกาเรือนละครึ่งล้านที่เขาชี้ให้เธอดูในงานเมื่อครู่แน่ๆ

บรรยากาศที่เพิ่งจะดีขึ้น เริ่มขุ่นมัวอีกครั้ง

“ทำไมเอ็มจะรับของจากผมไม่ได้ ในเมื่อผมเต็มใจให้”

“แล้วคนอื่นเขาจะมองเอ็มยังไงคะ” อันดามันเสียงแข็ง

“เอ็ม! คุณไม่เคยแคร์คนอื่น ไม่เคยสนใจว่าใครจะคิดยังไงกับคุณ จู่ๆ ทำไมถึงมานึกกังวลเอาป่านนี้” ศิราย้อนถามอย่างไม่เข้าใจ

“ก็...” อันดามันชะงัก หาคำตอบให้ตนเองไม่ได้เช่นกัน

จริงสินะ ขนาดโดนใครต่อใครเข้าใจผิด ประณามว่าเธอเอาตัวเข้าแลกงาน เรื่องใหญ่กว่านี้ สำคัญกว่านี้ เธอยังไม่เคยสนใจเลยสักนิด

ตลอดเวลาที่ผ่านมา อันดามันให้ความสำคัญแค่กับสิ่งที่เธอรู้ดีว่าตนเองเป็น ใครจะมองอย่างไร เธอไม่เคยเก็บมาเป็นธุระในอารมณ์เลยสักครั้ง

แต่วันนี้...ไฉนเธอกลับห่วงใยไปสารพัด ไม่อยากให้คนเข้าใจเธอในแง่ร้าย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่อยากให้ศิราคิดว่าเธอละโมบ คบหากับเขาเพื่อผลประโยชน์!

หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอยากเย็น เมื่อคำๆ หนึ่งผุดขึ้นมาในหัว

“คุณแคร์ใช่ไหม กลัวว่าผมจะมองคุณในแง่ร้าย” ศิราถามราวกับเข้ามานั่งอยู่ในใจ

อันดามันเสเมินออกไปเบื้องนอก หน้าตาร้อนฉ่าแปลกๆ ทั้งที่เครื่องปรับอากาศทำงานดีเยี่ยมจนภายในรถเย็นฉ่ำ

บ้าไปแล้วแน่ๆ! เธออยากเป็นผู้หญิงที่ดี อยากให้ใครมองเธอในแง่งดงาม เพียงเพราะอยากจะเป็นผู้หญิงที่ดีกว่าอันดามันคนเก่าเนี่ยนะ!

เธอไม่เคยอยากเป็นคนที่ดีกว่านี้เลยสักครั้ง เพราะที่ผ่านมาหญิงสาวมั่นใจว่าเธอดีที่สุดแล้ว

แต่วันนี้...ความรู้สึกพวกนี้มันคืออะไรกัน ความคิดที่ว่าอยากเป็นคนดีกว่าเคยเป็น เพียงเพราะไม่อยากให้ผู้ชายข้างกายไปมองผู้หญิงคนอื่นๆ อีกแม้แต่แค่ชายตา!

คำถามที่เธอไม่กล้าหาคำตอบให้ตนเอง! หรือว่าเธอจะ...

อันดามันกัดริมฝีปาก รีบเคลื่อนรถออกไปอีกครั้ง เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามนั้น

“เอ็ม...ว่ายังไงล่ะ คุณยังไม่ตอบผมเลยนะ” ศิรานั้นนกรู้ว่ากำลังถือไพ่เหนือกว่า จึงกระตุ้นจะเอาคำตอบให้ได้

“ตอนอยู่ในงานเมื่อกี้ เอ็มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกสุมอยู่บนกองไฟเลย คุณเล็กรู้ไหมคะ” อันดามันโพล่งขึ้นมาลอยๆ “หงุดหงิดเป็นบ้าเลยที่ต้องทนฟังผู้หญิงคนนั้นพูดว่าเขาสนิทกับคุณเล็กขนาดไหน”

“เสียหน้าหรือ?”

“ก็ใช่น่ะสิคะ เอ็มไม่เคยยอมให้ใครมาหยามได้ง่ายๆ หรอกนะ แหม...นี่ถ้าเป็นสถานการณ์อื่น เอ็มคงจะจิกตาด่า แล้วก็ประณามยายคนนั้นกลับไปแรงกว่าที่ทำไปเป็นร้อยเท่าล่ะมั้ง”

“อ้าว! แล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ทำล่ะ” ศิราทำหน้าตามีเลศนัยอีกคำรบ

“ขืนเอ็มให้คุณเห็นโหมดโหดๆ อย่างนั้น แล้วเกิดคุณรับไม่ได้ เอ็มจะทำยังไงล่ะ”

“เอ็ม!” ศิราอุทาน ทั้งปลื้มและปีติกับสิ่งที่ได้ยิน

คนพูดดูจะยังไม่รู้ตัว “ตอนที่ยายคนนั้นมากอดแขนคุณนะ เอ็มล่ะอยากจะปรี่เข้าไปกระชากแขนยายนั่นออกจากมือคุณ แล้วก็ผลักออกไปให้ไกลๆ ชะมัดเลย”

“สงสัยเขาจะเรียกว่าหึงหวงนะนั่น” ศิราเย้า

“ไม่จริงหรอกค่ะ เอ็มรู้น่าว่าหึงหวงคือความรู้สึกแบบไหน ครั้งแรกที่รู้ว่าเอ้อ...คุณรัณเขาต้องแต่งงานกับคนที่แม่เลือกให้ นั่นแหละ เอ็มจำความรู้สึกวันนั้นได้ เอ็มกรี๊ดเลยนะคะ โกรธเป็นบ้าเลยที่เขาไม่ต่อสู้อะไรเพื่อเอ็มสักนิด พอยิ่งใกล้วันที่ครบกำหนดที่เขาเคยสัญญากับเอ็มไว้ เอ็มงี้แทบนับวันรอที่จะได้ใส่ชุดแต่งงานยืนคู่กับลูกชายเขาไม่ไหวเลย เอ็มจะได้บอกแม่คุณรัณว่าต่อให้หล่อนรังเกียจเอ็มแค่ไหน สุดท้ายเอ็มก็ชนะได้ลูกชายของเขามาครอบครองอยู่ดี”

“ใครสอนคุณหืม ว่านั่นคือความหึงหวง? เอ็มแค่กำลังสะใจต่างหาก”

เมื่อรถเริ่มเคลื่อนเข้าสู่ความจอแจของตัวเมือง อันดามันจึงชลอความเร็วลงทีละนิด

“ไม่จริงหรอกค่ะ เอ็ม...”

ศิราไม่ปล่อยให้เธอขัดคอ เขารีบเอ่ยต่อ “ความหึงหวงน่ะ คือความรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุข พาลฉุนเฉียว โกรธโดยไม่มีเหตุผลเพียงแค่ได้รู้ว่าคนที่เรารักกำลังอยู่กับคนอื่น พูดคุย หัวเราะ หยอกล้อ หรือแม้กระทั่งแค่รู้ว่าเขานึกถึงคนอื่นอยู่ เราก็หงุดหงิด อารมณ์เสียไปหมด ในใจนึกแต่ว่าอยากให้เขาคนนั้นมีแต่เราคนเดียว คิดถึงแต่เราคนเดียว ยิ้ม หัวเราะ แล้วก็ร้องไห้แบบนั้น กับเราแค่คนเดียว

“ถามตัวเองดีๆ เถอะ ว่าเอ็มเคยหึงผมบ้างไหม เพราะในความเป็นจริงแล้ว ผมน่ะ...หึงทุกครั้งที่เอ็มพูดถึงผู้ชายคนอื่น ต่อให้เป็นพ่อก็ตาม! ผมหวงคุณมากรู้ไหม ไม่อยากได้ยินคุณพูดถึงเรื่องเก่าพวกนั้นอีกแล้ว ผมอยากให้คุณพูดถึงแต่เรื่องของผม เรื่องของ...เรา!”

อันดามันชะงัก รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทั่วท้องขึ้นมาดื้อๆ เพราะสิ่งที่ศิราเพิ่งเอ่ยมาเมื่อครู่ บรรยายแทนทุกสิ่งที่เธอรู้สึกได้ราวกับนั่งอยู่ในใจกระนั้น!

ก็รู้อยู่หรอกนะว่าตัวเธอ ’ชอบ’ เขามาก และพร้อมจะเปิดโอกาสลองคบหาทำความรู้จักกันให้มากขึ้น แต่คำที่เขาพูดเมื่อกี้มันเหมือนกับคำที่ยืนยันว่า...

เธอ ‘รัก’ ผู้ชายคนนี้เข้าแล้วจริงๆ หรือนี่?

คำถามที่จู่โจมเข้ามาในใจทำให้อันดามันซึ่งเพิ่งแตะเบรคชลอความเร็วเตรียมเลี้ยวเข้าคอนโดมิเนียมของเธอ ถึงกับตกใจกระแทกเท้าลงบนแป้นเบรคอย่างแรง เป็นผลให้รถหยุดกะทันหัน

เอี๊ยด!

ทันใดนั้นเองจากปลายตาทางซ้าย หญิงสาวเห็นเปลวไฟเล็กๆ พร้อมกับเสียงทึบๆ ที่ดังขึ้น

ปุ! ปุ!

กระจกหน้ารถแตกร้าวเป็นไยแมงมุมบดบังทัศนวิสัยไปเกือบครึ่งบาน

ศิราเปิดลิ้นชักหน้ารถดึงอาวุธคู่ใจที่ผู้เป็นบิดาเคยมอบไว้ให้ป้องกันตัวขึ้นมากระชากสไลด์เพื่อขึ้นลำกล้องปืนให้พร้อมสำหรับใช้งาน

เสียงเร่งเครื่องดังขึ้นบอกให้รู้ว่ามันเตรียมจะหนี

อันดามันมองผ่านกระจกที่ถูกแรงกระสุนอัดจนร้าวเป็นไยแมงมุมไป และเพียงเห็นไอ้คนนั่งซ้อนท้ายยกวัตถุสีดำมะเมื่อมเล็งเป้าหมายมาที่ศิรา สติรับรู้ทุกสิ่งก็ปลิวออกจากใจ

หญิงสาวกดเท้าพรวดลงที่คันเร่งจนรถแซงหน้ามอเตอร์ไซค์คันที่ก่อเหตุไป มอเตอร์ไซค์เครื่องเพียง ๑๒๕ ซีซี มีหรือจะอาจหาญสู้ความเร็วของเครื่องยนต์ที่รีดสมรรถนะของม้าทั้งห้าร้อยกว่าตัวออกมาอย่างสุดความสามารถ เพียงเสี้ยววินาที แอสตันมาร์ตินก็ตีคู่ขึ้นมากับมอเตอร์ไซค์คันนั้น โชคดีที่ละแวะนั้นคือถนนสายเศรษฐกิจที่แทบไม่มีซอยเล็กน้อยให้จักรยานยนต์คันเล็กซอกซอนหนีได้เลย

แล้วเธอก็หักพวงมาลัยไปทางขวาอย่างรุนแรง พร้อมกับยกเบรคมือขึ้น เป็นผลให้ล้อหน้าหยุดสนิท รองเท้าหรูลูบูแตงจิกลงบนคันเร่งเพิ่มความเร็ว แอสตันมาร์ตินที่ขับเคลื่อนด้วยล้อหลัง ทั้งยังถูกเร่งความเร็วจึงปั่นเร็วจี๋จนสะบัดไปด้านข้าง เป็นเหตุให้รถหมุนคว้างกลางถนน กวาดมอเตอร์ไซค์ให้ล้มคว่ำไปด้วยทันควัน เสียงโลหะครูดกับพื้นจนเกิดประกายไฟ ขณะยางบดกับท้องถนนเป็นกลิ่นไหม้คลุ้ง ควันสีขาวฟุ้งขึ้นรอบตัวรถ

คนบนหลังมอเตอร์ไซค์กระเด็นออกนอกรัศมีการหมุนตัวของรถ แรงเหวี่ยงที่ไม่คาดคิดทำให้คนขับขี่พาหนะในการลงมือซึ่งขนาดสวมหมวกกันน็อคอยู่ยังหมดสติเพราะศีรษะกระแทกพื้นอย่างแรง ส่วนคนซ้อนท้ายปลิวหวือไปตกอยู่ไม่ห่าง แม้จะแทบหมดสภาพ แต่มือของมันยังคงกระชับด้ามปืนมั่น

อันดามันลดเบรคมือรถ ราคันเร่ง และเหยียบเบรคอัตโนมัติ แล้วจานเบรคสมรรถนะสูงก็หยุดรถได้สมกับราคาของมัน ศิราถือปืนพุ่งลงจากรถไปหาเจ้าคนร้ายทันที

ปัง!ปุ!

เสียงปืนดังขึ้น อันดามันสะดุ้งโหยง แทบตะกายออกจากรถไม่ถูก หญิงสาวพุ่งพรวดเข้าไปหาศิราด้วยความเร็วที่เจ้าตัวเองคงจะแปลกใจว่าทำได้อย่างไรบนรองเท้าสูงขนาดนั้น!

“คุณเล็ก! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ดวงตาที่เบิกกว้างชำเลืองมองรอบกายอย่างเสียขวัญ โดยเฉพาะเมื่อเห็นคนร้ายที่ถือปืนนอนจมกองเลือดอยู่ไม่ห่าง

ศิราอ้าแขนเล็กน้อย และเธอก็โผเข้าไปกอดเขาไว้ทันควัน

“ผมไม่เป็นไร เจ้ามือปืนมันคิดจะยิงผมน่ะ พอดีว่าคุณตำรวจที่ตู้จราจรกลางสี่แยกวิ่งมาเห็นเข้าซะก่อน เลยจัดการวิสามัญมันซะ เอ็มล่ะ เป็นอะไรไหม?”

“ไม่ค่ะ คุณเล็กปลอดภัยจริงๆ นะคะ” หญิงสาวผละออกห่างเล็กน้อย แตะบ่ากว้างของอีกฝ่ายไล่มาตามท่อนแขนเพื่อสำรวจตรวจตราอย่างไม่วางใจ

“ปลอดภัยจ้า” ศิรายิ้ม กอดเธอแน่นเข้าอีกครั้ง

นายตำรวจเข้าไปสำรวจศพมือปืน และเตะปืนที่ติดตั้งกระบอกเก็บเสียงออกห่างตัวคนร้ายอีกรายเพื่อความไม่ประมาท

ศิรารายงานเหตุการณ์ให้เจ้าหน้าที่ฟังอย่างละเอียด หลังวิทยุเรียกรถพยาบาลไม่นาน คนร้ายอีกคนที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นก็ถูกส่งตัวเข้ารับการรักษา โดยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจตามประกบไปด้วย

นายพลกิตติแห่งสำนักงานตำรวจแห่งชาติรับเรื่องจากศิราโดยตรง พาเจ้าพนักงานติดตามมายังสถานที่เกิดเหตุโดยด่วน ศิราเล่าเหตุการณ์ให้สหายของบิดาฟังอย่างละเอียด เจ้าหน้าที่ตำรวจบางส่วนจึงต้องย้อนกลับไปเก็บหลักฐานที่เกิดเหตุจุดแรก อันเป็นบริเวณที่ถูกซุ่มยิงเพื่อหาปลอกกระสุนมาประกอบคดีด้วย

ตลอดเวลาอันดามันยืนอยู่ข้างๆ ชายหนุ่ม ไม่มีเสียงกรีดร้องโวยวาย หรือท่าทีตื่นตระหนกสักนิด เธอรับมือกับสถานการณ์ได้ด้วยความสงบอย่างเหลือเชื่อ

กระทั่งนายตำรวจระดับสูงยังอดออกปากชื่นชมมิได้ โดยเฉพาะที่เธอตัดสินใจ ‘ดริฟท์รถ’ เพื่อจับตัวคนร้ายเอาไว้ หญิงสาวถอนหายใจมองแอสตันมาร์ตินที่เคยหรูสง่างาม ซึ่งบัดนี้มีข้างตัวรถด้านหนึ่งมีจักรยานยนต์ที่ถูกบดจนแทบกลายเป็นเพียงเศษเหล็กขัดอยู่ใต้ท้อง ด้านซ้ายทั้งแถบมีรอยถูกโลหะขูดขีดจนเป็นลายพร้อย กระจกด้านหน้าถูกกระสุนเจาะเป็นรู บานกระจกแตกร้าวเป็นไยแมงมุม แทบไม่เหลือสภาพรถหรูสุดหวงของศิราให้เห็นเลย

“เอ็มทำรถคุณพังหมดเลย” คนพูดเสียงอ่อยเมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพัง

“คิดมากไปได้ ทำไมไม่คิดบ้างล่ะว่าถ้าไม่ใช่เพราะเอ็ม ผมอาจจะตายไปแล้วก็ได้”

อันดามันบีบมือกันแน่น แม้จะปวดแปลบที่ใต้ไหปลาร้าด้านขวานิดๆ แต่เธอก็ฝืนเก็บกิริยาด้วยเข้าใจว่าคงเป็นเพราะแรงกระชากของสายเข็มขัดนิรภัยตอนที่เธอหยุดรถกะทันหัน

“เมื่อไหร่เราถึงจะกลับบ้านได้คะ”

“เอ็มยังกลับบ้านไม่ได้หรอก” ศิราเอ่ยอย่างลำบากใจ “ไม่คิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ ที่คนร้ายเลือกลงมือที่หน้าคอนโด.คุณน่ะ แล้วปกติรถคันนี้ผมก็เป็นคนขับ”

คำบอกเล่าเพียงแค่นั้นแต่ก็มากพอที่จะทำให้คนฟังหน้าซีด มือกำแน่น ขณะหัวใจระโหยเจ็บปวด

เหตุการณ์ล่วงเลยมาจนถึงขนาดที่เธอขอนัดพบเพื่อเจรจากันแล้วแท้ๆ แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังไม่วางมือ

และทั้งที่เธออยู่กับลูกชายของเขาแท้ๆ แต่คีรีก็ยังกล้าสั่งการให้คนของเขาลงมือ

หรือว่า...วิธีเดียวที่จะทำให้เขาหยุดได้ คือเธอจะต้องแลกมันด้วยชีวิตจริงๆ!

ศิราพยักหน้าแทนการยืนยันให้อีกฝ่ายทราบว่าสิ่งที่เธอกำลังคิดนั้น...ถูกต้อง

“คุณลุงเชื่อว่าคนร้ายตั้งใจลอบยิงคุณ มันน่าจะมาชี้ตัวกันไว้นานแล้ว ถึงได้เลือกจุดลงมือที่หน้าคอนโด.และเล็งเป้ามายังคนนั่งข้างคนขับ เราสองคนโชคดีที่คุณหยุดรถกะทันหัน กระสุดนัดแรกถึงได้เจาะเสาเอ ฝั่งผม ส่วนนัดที่สองก็พลาดเป้าเพราะรถของพวกมันถลำไปข้างหน้าแล้ว จังหวะที่มันจะซ้ำ เอ็มก็ชนรถมันเข้าเสียก่อน เพราะฉะนั้นผมยอมให้เอ็มกลับไปพักที่คอนโดฯตามลำพังไม่ได้หรอกนะ ใครจะรู้ว่าคราวหน้าเราอาจไม่โชคดีอย่างนี้ก็ได้”

ดวงหน้าขาวเผือดของคนที่ยืนอยู่ข้างกาย ทำให้ชายหนุ่มต้องคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น

“ผมจะปกป้องคุณเอง” เขากระซิบคำพูดที่แม้แต่ตนเองก็ยังแปลกใจ ศิราเพิ่งรู้ว่าเขาหมายความเช่นนั้นทุกคำพูด!

ชายหนุ่มดันตัวอันดามันออกเล็กน้อย เมื่อรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เปียกชื้นอยู่ตรงอกเสื้อ มือคร้ามแตะรอยแฉะนั้นและยกขึ้นมองอย่างมึนงง

“เลือดนี่คะ คุณเล็กถูกยิงหรือ” สีหน้าอันดามันร้อนใจ

คำอุทานนั้นเป็นผลให้ชายหนุ่มก้มลงลูบแผงอกเบื้องซ้ายด้วยความงุนงง เพราะมันไม่ปรากฏบาดแผลใดๆ ทั้งสิ้น เขาแตะมือบนอกเสื้อเนิ่นนาน ก่อนจะนึกได้ ขนตามเนื้อตัวเขาลุกเกรียวเมื่อสังหรณ์ถึงบางสิ่ง ศิราอ้อมมือข้างหนึ่งไปโอบเอวหญิงสาวไว้ แตะปลายนิ้วคร้ามไล้ไปตามช่วงบ่าและไหล่ของเธอไล่ลงมาจนถึงแนวไหปลาร้าที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ชุดเดรสสีดำสนิท รอยฉีกขาดเล็กๆ บนตัวเสื้อหากไม่สังเกตก็คงไม่เห็น เพราะหญิงสาวสวมเสื้อยืดเนื้อบางเฉียบไว้ข้างใต้เพื่อความสุภาพ

ของเหลวเปียกชื้นที่เหนอะอยู่บนมือทำให้ศิรามือสั่น

“เอ็ม! ทำใจดีๆ ไว้นะ คุณ...ถูกยิง” เสียงครางที่เบาจนแทบไม่พ้นลำคอ แต่ก็สั่นประสาทคนฟังได้อย่างเหลือเชื่อ

อันดามันแตะมือลงตรงตำแหน่งเดียวกับที่ศิรากดแผลห้ามเลือดไว้ ก็พบว่าเลือดเปรอะเต็มมือเธอ

“เอ็มไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ” คนพูดฝืนยิ้ม พยายามวางท่าเข้มแข็ง ทั้งที่ความวิงเวียนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ลมหายใจเริ่มกระชั้นแปลกๆ คล้ายจู่ๆ อากาศก็ไม่พอให้หายใจ และก่อนที่จะรู้ตัวสติของหญิงสาวก็ดับวูบ!

ศิราช้อนร่างอ่อนปวกเปียกที่เกือบจะร่วงลงไปกองกับพื้น เข้ามาโอบไว้โดยอัตโนมัติแทบจะในวินาทีเดียวกัน ชายหนุ่มตระกองกอดร่างที่หมดสติไว้แน่น ท่าทีหันรีหันขวางบอกชัดว่าตกใจจนเบลอไปหมด

เมื่อได้สติ เขาจึงโวยวายขอรถตำรวจจากนายพลกิตติ พาตัวหญิงสาวไปส่งที่โรงพยาบาลทันที

เสียงพร่ำเรียกชื่อหญิงสาวที่ดังไปตลอดทาง บอกแทนทุกความรู้สึกในหัวใจจนหมดสิ้น

ศิราจะไม่มีวันยอมสูญเสียเธอไปโดยเด็ดขาด!

ซองเอกสารสีน้ำตาลถูกร่อนลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง เพียงฤทัยมองภาพสะท้อนของสตรีใบหน้าซีดเซียวจากกระจกเงาตรงหน้าด้วยความห่อเหี่ยว เมื่อบัดนี้เธอได้กลายเป็นหญิงม่ายโดยสมบูรณ์แบบ ฐานะภรรยาของบุรัณกลายเป็นเพียงอดีตอันลิบลอยหลุดมือไปแล้ว ผู้หญิงวัยยี่สิบเจ็ดปีกำลังจ้องตอบมาด้วยท่าทีเฉยชา เมื่อต้องยอมรับความจริงว่าเธอคือผู้หญิงที่สามีของตนไม่ต้องการอีกต่อไปแล้ว!

ดวงตาเธอปวดตุบๆ จากที่เคยคิดว่าคงจะต้องร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง เอาเข้าจริงหัวใจกลับแห้งผาก จนไม่เจ็บปวดอะไรเลย

หญิงสาวถอดแหวนแต่งงานออกวางบนซองเอกสารด้วยอาการเหม่อลอย หยิบของใช้จำเป็นเข้าไปอาบน้ำผลัดเสื้อผ้าเป็นชุดนอนรัดกุม แล้วจึงสวมเสื้อคลุมคว้าหมอนมากอดเตรียมตัวออกจากห้องนอน

ทว่าบุรัณก็ผลักประตูห้องนอนเข้ามาเสียก่อน “นั่นฤทัยจะไปไหน”

“จะไปนอนที่ห้องพักแขกค่ะ”

“ทำไมล่ะ นอนที่นี่เหมือนเดิมไม่ได้หรือ”

“พี่รัณก็ทราบ ว่าอะไรๆ มันไม่ ‘เหมือนเดิม’ อีกแล้ว” เพียงฤทัยฝืนยิ้มทำสีหน้าร่าเริงกลบเกลื่อนรอยอาดูรในดวงตา เธอจะบอกเขาได้อย่างไรว่าไม่ต้องการนอนร่วมเตียงหรือใช้ห้องซึ่งเคยเป็นห้องหอกับ ‘อดีตสามี’ อีกต่อไปแล้ว ในเมื่อหัวใจเธอเองไม่เคยคิดอย่างนั้นจริงๆ ได้เลยสักหน

“ฤทัยไม่ได้โกรธพี่ใช่ไหม”

“โธ่...จะโกรธทำไมล่ะคะ ฤทัยบอกแล้วไงคะว่าฤทัยเข้าใจพี่รัณดี”

“งั้นก็นอนที่นี่อย่างเดิมนี่แหละ ไม่ต้องลำบากไปนอนที่อื่นหรอก อีกอย่าง...พี่ไม่คุ้นถ้าจะต้องนอนคนเดียว” บุรัณเสริมเพื่อเอาใจคนฟัง โดยไม่รู้เลยว่านั่นกลับทำให้หญิงสาวยิ่งรานร้าวในหัวใจยิ่งเข้าไปใหญ่

ชายหนุ่มเข้ามาดึงหมอนจากมืออดีตภรรยา แล้วจูงมือเธอกลับไปยังที่นอน เขากุลีกุจอจัดที่นอนให้กับเพียงฤทัย “ฤทัยนอนเลยก็ได้นะจ๊ะ เดี๋ยวพี่อาบน้ำแป๊บเดียว”

มือใหญ่กดบ่าอีกฝ่ายให้นั่งลงบนเตียง แล้วก้มลงจูบแก้มปะเหลาะประจบประแจงอย่างเคยกระทำ ทั้งยังยิ้มดีใจเมื่อเพียงฤทัยว่าง่ายล้มตัวลงนอนแต่โดยดี

หญิงสาวหลับตาลงนอนฟังเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไป ตามด้วยเสียงงับประตูห้องน้ำเบาๆ แล้วน้ำตาที่เคยคิดว่าจะไม่มีวันไหลรินก็พรูจากหางตาช้าๆ ไร้กระทั่งรอยสะอื้น ไหล่บอบบางตึงเขม็งด้วยอาการเกร็งกลั้นมิให้เสียงนั้นเล็ดรอดออกจากลำคอแม้แต่น้อย!

นาน...กว่าเธอจะรู้สึกถึงน้ำหนักที่ยวบลงบนที่นอนอีกฟาก แล้ววงแขนเย็นฉ่ำก็รัดเธอไว้จากเบื้องหลัง มือแข็งแรงไล้ไปตามแนวลำตัวของเธอด้วยความเคยชิน ทำให้สุดท้ายเพียงฤทัยหมดความอดทน พลิกตัวกลับมาเผชิญหน้าอดีตสามี

“อย่าทำแบบนี้เลยค่ะพี่รัณ ฤทัยไม่อยากรู้สึกผิดต่อคุณเอ็มไปมากกว่านี้” เธอพยายามกดน้ำเสียงให้ราบเรียบเป็นปกติ มั่นใจว่าความมืดจะทำให้อีกฝ่ายไม่มีวันสังเกตเห็นคราบน้ำตาของเธออย่างแน่นอน

“ฤทัยไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดเลย พี่ต่างหากที่ผิด” เขาลูบแก้มเธอเบาๆ “เอ๊ะ! ฤทัยร้องไห้หรือ”

“เปล่าค่ะ”

“เปล่าอะไรกัน เห็นกันอยู่นี่นา” บุรัณเอ่ยจบก็ก้มลงจูบซับน้ำตาที่ปลายหางตา ก่อนจะไล้ริมฝีปากไปตามวงหน้าของหญิงสาว

“พี่รัณคะ อย่าทำอย่างนี้...”

บุรัณถอนหายใจ เขาทิ้งตัวลงบนที่นอน มือยังโอบเอวผู้เป็นอดีตภรรยาตามกฎหมายไว้ดังเดิม

“งั้น...พี่ขอกอดฤทัยไว้อย่างนี้ ขอแค่นี้เท่านั้น คงจะได้นะ”

เพียงฤทัยขยับจะค้าน แต่กลับหาคำพูดใดในพจนานุกรมไม่พบ หญิงสาวนึกสมเพชตนเองกับความจริงที่ว่าเธอไม่เคยใจแข็งกับผู้ชายคนนี้ได้เลยสักครั้ง!

บุรัณกระเถิบเข้ามาสวมกอดเธอแนบแน่นจนแผ่นหลังชิดแผงอกแกร่ง เขาเอื้อมตัวขึ้นมาจูบที่ริมขมับของเธอ พึมพำเสียงเบา “พี่รักฤทัย”

เพียงฤทัยเบือนหน้าหลบไปอีกทาง หลับตาลง ปล่อยน้ำตาร้อนๆ หยาดลงมาตามร่องแก้ม

ผู้ชายที่บอกว่ารักผู้หญิงสองคนได้ในเวลาเดียวกัน

ที่จริงแล้ว...เขารักตัวเองที่สุดต่างหาก!

“เล็ก! หนูเอ็มเป็นยังไงบ้าง”

คีรีถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงร้อนรนเป็นสิ่งแรกเมื่อมาถึงหน้าห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลที่อันดามันเข้ารับการรักษาตัว

“ใจคอจะไม่ถามถึงผมบ้างเลยหรือครับ” ศิราย้อนถามเสียงเรียบ

“ก็พ่อเห็นอยู่ว่าเล็กปลอดภัยดี แต่หนูเอ็มเขาถูกยิงนี่ ว่าแต่เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่”

“ผมเข้าใจว่าตอนที่เอ็มหยุดรถกะทันหัน กระสุนคงจะเฉี่ยวๆ โดนตัวเข้า ดูจากบาดแผลแล้วไม่ได้ถูกยิงเข้าไปตรงๆ ที่หมดสติก็เป็นเพราะเสียเลือดเท่านั้นเอง พ่อไม่ได้บอกแม่ใช่ไหมฮะ ผมกลัวแม่จะตกใจ”

“อืม...พ่อบอกแม่เขาแค่ว่าบัณฑิตมีปัญหานิดหน่อย เลยต้องออกมาช่วยน่ะ”

ศิรามีท่าทางโล่งใจชัดเจน

“ว่าแต่...ทำไมหนูเอ็มถึงอยู่กับลูกตอนค่ำๆ มืดๆ อย่างนั้น” คีรียังคงมีข้อสงสัย

“คนเป็นแฟนกัน จะแปลกอะไรล่ะฮะ” ศิราอธิบายด้วยน้ำเสียงสบายๆ สบายเกินไปด้วยซ้ำ

“เป็นแฟน...” คนฟังครางเสียงระโหย “ไม่จริงใช่ไหมเล็ก ไหนเล็กเคยบอกพ่อว่าจะไม่ทำอะไรให้น้องเขาเสียหาย”

“ควงกันไปมาโดยไม่มีสถานะมันก็เสียหายสิครับ ผมก็เลยเปิดตัวเอ็มให้ใครๆ รู้ซะเลยว่าผมรักผู้หญิงคนนี้ เธอเป็นคนรักของผม แค่นี้เอ็มก็ไม่มีอะไรต้องห่วงกังวลอีกต่อไปแล้ว” ศิราย้ำคำท้ายๆ เสียงหนัก ประกาศและแสดงความเป็นเจ้าของเต็มปากเต็มคำ

เขารู้อยู่แล้วว่าอันดามันมิได้เสน่หาในเชิงชู้สาวกับบิดาเขาแน่นอน แต่ถ้าเป็นความรู้สึกจากคีรีฝ่ายเดียวล่ะไม่แน่! เห็นกันอยู่ว่าพ่อห่วงอันดามันจนออกนอกหน้าขนาดนี้

คีรีมีสีหน้าเจ็บปวด “เล็ก! ลูกรักผู้หญิงคนอื่นไม่ได้หรือ ทำไมต้องเป็นหนูเอ็มด้วย”

“พ่อก็ถามแปลก ความรักมันเลือกบังคับใจกันได้ที่ไหนล่ะฮะ”

“แล้วถ้าพ่อขอร้องล่ะ”

“เหตุผลล่ะครับ”

คีรีจนด้วยคำตอบก็ตอนนี้เอง บุรุษสูงวัยหันรีหันขวางทำท่าจะพูดบางสิ่ง สุดท้ายก็ตัดใจ...

“พรุ่งนี้เช้าพ่อจะไปหาเล็กที่คีรีธารา เรามีเรื่องต้องคุยกัน!” คีรีเอ่ย แล้วหลบไปนั่งคอยอยู่ที่มุมหนึ่ง คอยจนแพทย์ออกจากห้องฉุกเฉินมาแจ้งว่าอันดามันปลอดภัยแล้ว จึงวางใจยอมกลับไปพักผ่อนแต่โดยดี

รัฐมนตรีอาวุโสหันไปมองบุตรชายที่ยืนกรานจะอยู่เฝ้าอาการคนเจ็บด้วยสีหน้าไม่สู้ดีจนเหลียวหลัง เขาหอบความไม่สบายใจกลับบ้านไปด้วย รู้ดีว่ากังวลไป...ก็ไร้ประโยชน์!

จากคุณ : สิริณ (แม่มณี)

เขียนเมื่อ : 20 มิ.ย. 55 06:35:59