ความคิดเห็นที่ 1 ลานหน้าบ้านพักสำหรับลูกค้าตอนช่วงสายค่อนข้างวุ่นวายเพราะกองถ่ายเริ่มการทำงานเป็นวันแรก อรุณรุ่งตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นผู้คนมากหน้าหลายตาเดินขวักไขว่อยู่เบื้องหน้า ผิดจากช่วงเช้ามืดที่เธอเข้ามาในรีสอร์ตพร้อมกับมารดาจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชั่วขณะหนึ่ง สางสาวอยากหนีกลับเข้าไปในบ้านพักพนักงานที่คนของทางรีสอร์ตจัดไว้ให้เธอกับมารดาและขังตัวเองอยู่ในนั้นจนชั่วกัปกัลป์ แต่ก็ทำไม่ได้เพราะสาวิตรีจับมือเธอไว้พลางออกแรงลากเธอไปยังกลุ่มคนที่อยู่ในกระโจมสร้างเองแบบง่ายๆ ตรงจุดนั้น ผู้ชายที่เคยใส่ชุดขาวและปรามาสแม่ของเธอเมื่อวานนี้กำลังสั่งงานลูกน้องของตน ถัดไปอีกนิด อรุณรุ่งเห็นด้านหลังของผู้ชายผมสีชมพู เขานั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกสีขาวและบอกให้ผู้หญิงคนหนึ่งทำอะไรสักอย่างกับใบหน้าของเขา แต่คนที่ทำให้หัวใจของสางสาวเต้นแรงคือผู้ชายคนถัดไป เนื่องจากเขานั่งตะแคงข้างจึงทำให้เห็นเสี้ยวหน้าได้อย่างชัดเจน คุณนายแบบลูกครึ่งเกาหลี! การได้เห็นใบหน้าของผู้ชายที่ตนชอบไม่ทำให้มีกำลังใจมากขึ้นเลยสักนิด ตรงกันข้าม สางสาวขืนตัวและพยายามจะวิ่งหนี ทำให้คนเป็นแม่ต้องส่งสายตาดุปรามแม้ว่าในอกจะเจ็บปวดอย่างเหลือแสน สาวิตรีเข้าใจความกลัวของลูกสาว เพราะเมื่อช่วงเช้ามืดนี่เองที่อรุณรุ่งได้พบกับมนุษย์คนอื่นอีกสามคนชนิดประจันหน้ากัน และถึงแม้ว่านายแพทย์พิชัยจะโอบกอดสางสาวอย่างไม่รังเกียจเดียดฉันท์ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้จัดการรีสอร์ตสองคนที่ตามมาต้อนรับด้วยนั้นมีสีหน้าหวาดผวาอย่างเห็นได้ชัด อันที่จริงแล้วสาวิตรีก็อยากจะยืดเวลาออกไปเพื่อให้อรุณรุ่งได้ทำใจมากกว่านี้ แต่ในเมื่ออีกไม่ช้า ลูกสาวของนางก็จะมีอายุครบยี่สิบสี่ปีบริบูรณ์ อีกทั้งกองถ่ายของนิตยสารก็เช่าที่พักไว้เพียงสัปดาห์เดียว นางจึงไม่ยอมผัดวันประกันพรุ่งและเดินหน้าชน แม้ว่าการกระทำนั้นอาจทำให้ลูกสาวที่ตื่นตระหนกจนตัวสั่นจะยิ่งหวั่นวิตกมากกว่าที่เป็นอยู่ก็ตาม “สูดลมหายใจเข้าไว้อรุณรุ่ง ลูกเป็นลูกของแม่ เป็นแลงฟอร์ดคนหนึ่ง ลูกต้องเชื่อมั่นและผ่านมันไปให้ได้” สางสาวไม่รู้ความหมายของคำพูดมารดา จนกระทั่งดวงตาของเธอปะทะกับผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งโดยบังเอิญ แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังขึ้น ช่วงเวลาที่น่าหวาดกลัวเกิดขึ้นแล้ว เมื่อผู้คนที่อยู่รอบบริเวณหยุดการทำงานของตนเพื่อมองหาต้นเหตุของเสียง ซึ่งไม่นานพวกเขาก็พบ แต่สาวิตรีหาได้สั่นสะท้านกับเสียงและสายตาของผู้คนนับสิบที่มองมายังนางและลูก นางยังคงกึ่งจูงกึ่งลากอรุณรุ่งไปหาก้องภพที่ยืนอยู่ในกระโจม สายตาของเขาก็เหมือนกับผู้คนส่วนใหญ่ที่นี่ นั่นคือตื่นตระหนก พรั่นพรึงและเต็มไปด้วยคำถาม “คะ--คุณสาวิตรี นี่...” “อรุณรุ่ง ลูกสาวของฉันค่ะ” สาวิตรีตอบ ไม่สนใจอาการอึกอักของคู่สนทนาพลางดันตัวลูกสาวมาอยู่ข้างหน้า “รุ่ง นี่คือคุณก้องภพ เขาจะให้คำแนะนำลูกในการทำงานในกองถ่าย” ชายหนุ่มอ้าปากค้าง ดวงตาแทบถลนขณะมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อาการอึกอักพูดไม่ออกทำให้อรุณรุ่งก้มหน้ามองพื้น ไม่กล้าขยับตัว ท่ามกลางบรรยากาศที่อึดอัด ใครบางคนก็พูดขึ้น “ไม่แปลกใจเลยที่เห็นเธออีก” น้ำเสียงเย็นชากึ่งไม่พอใจทำให้อรุณรุ่งเงยหน้าขึ้น แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นผู้ชาย – อันที่จริงเธอเริ่มลังเลแล้วว่าเขาเป็นผู้ชายจริงหรือไม่ ถึงแม้ว่าเขาจะสูงและมีเสียงเข้มทรงอำนาจ แต่ใบหน้าสวยอ่อนหวานที่แต่งแต้มด้วยสีชมพูเฉดเดียวกับสีผม งดงามจนไม่อาจละสายตาได้เลย และที่สำคัญ เขาใส่ชุดกระโปรงสีขาวล้วนยาวกรอมเท้าได้สวยราวกับเทพธิดา อรุณรุ่งอยากวิ่งหนีกลับบ้านพักและคลุมตัวเองตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรมเลยที่ผู้ชายคนหนึ่งจะใส่กระโปรงได้สวยกว่าผู้หญิงอย่างเธอ ก่อนที่ความน้อยใจจะยิ่งเลยเถิด ฮันเตอร์ก็พูดขึ้นอีก “แค่แอบดูคงไม่เพียงพอใช่ไหม ตอนนี้ถึงได้อยากเข้ากองถ่ายโดยอ้างเรื่องงานเพื่อจะได้ใกล้ชิดพวกเซเลบ” “คุณเคยพบอรุณรุ่งหรือคะ” คำถามของสาวิตรีทำให้ชายหนุ่มปรายตามองนาง “สองครั้งครับ เธอมาแอบดูกองถ่ายตั้งแต่เมื่อวานแล้ว” คนนี้เอง ที่อรุณรุ่งบอก สาวิตรีมองผมสีชมพูของนายแบบหนุ่มด้วยสายตาเรียบเฉยไร้อารมณ์ น่าแปลกที่ถึงแม้ผู้ชายคนนี้จะหน้าสวยมาก และชุดกระโปรงสีขาวทำให้เขาดูอ้อนแอ้น แต่นางกลับไม่คิดว่าเขาเป็นผู้หญิงในร่างผู้ชาย แต่เขาเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงได้ดูหยิ่งยโสนัก “ต้องขอโทษด้วยค่ะถ้าลูกสาวของฉันสร้างความรำคาญให้คุณ” สาวิตรีพูดพร้อมกับแย้มยิ้มแบบนักธุรกิจ “ทั้งก่อนหน้าและนับจากนี้ไป” น้ำเสียงกับท่าทางที่ไม่สำนึก แถมยังให้ท้ายลูกสาวหน้าตาเฉยสร้างความโกรธจนฮันเตอร์แทบควันออกหู แต่ชายหนุ่มควบคุมสติได้อย่างรวดเร็วและส่งยิ้มตอบออกไป “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจว่าพวกลูกติดแม่ทำอะไรไม่เป็นนักหรอก กระทั่งการแนะนำตัวเองสักเล็กน้อยตามมารยาท ก็ต้องคอยให้ผู้ปกครองจัดการให้” สางสาวกะพริบตาปริบๆ กับคำพูดในเชิงประชดของเขาก่อนเหลือบมองมารดาราวจะขออนุญาต ซึ่งสาวิตรีก็พยักหน้า อรุณรุ่งจึงสบดวงตาของฮันเตอร์ครู่หนึ่งแล้วก้มหน้าก้มตาพูด   “ฉันชื่อ อรุณรุ่งค่ะ เรียกว่ารุ่ง...” เสียงกรี๊ดดังขึ้นอีกครั้งทั้งที่เธอยังพูดไม่จบ อรุณรุ่งรีบหุบปากฉับ น้ำตาเอ่อคลอและตัวสั่นเทา ฮันเตอร์เห็นอาการนั้นอย่างชัดเจน เขาจึงปรายตาไปยังต้นเหตุของเสียงกรี๊ดซึ่งเป็นทีมงานสาวหน้าตาสวยพอใช้คนหนึ่งแล้วติง “ร้องทำไม เสียมารยาท” “ก็...เสียงของผู้หญิงคนนั้นน่ากลัวมากเลยนี่คะ” หล่อนพูดพลางทำตัวสั่น ในดวงตามีหยาดน้ำเอ่อคลอคล้ายจะร้องไห้ ภาพนั้นทำให้ก้องภพกลอกตาขึ้นฟ้าแล้วถอนหายใจ เขายอมรับว่ากลัวแม่สาวลายเสือคนนี้ด้วยเหมือนกัน วูบหนึ่งด้วยซ้ำที่เขาคิดถึงตำนานสางที่พวกชาวบ้านบอก แต่พอเห็นท่าทางตัวลีบตัวห่อ หูลู่ไหล่ตกเหมือนลูกหมาถูกรังแก เขาก็เปลี่ยนความคิด แม่นี่ก็แค่ผู้หญิงพิการ ผิดปกติที่ผิวหนัง ดวงตาและเสียงเท่านั้นไม่ใช่หรือไง หากยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะตำหนิอาโออิ ชายคนหนึ่งก็เดินมาหยุดอยู่ทางด้านหลังของหล่อนพอดี หญิงสาวมองชายคนนั้นด้วยสายตาออดอ้อนขอความช่วยเหลือก่อนจะเอ่ยฟ้อง “คุณพัชระ ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าจะมาทำงานกับเราค่ะ” หล่อนพูดพลางกอดแขนเขาไว้ แต่พัชระเพียงมองด้วยสายตาเตือนและเดินไปหาสาวิตรีกับแม่สาวลายเสือ ไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าคนที่เกาะแขนอยู่จะเดินตามหรือปล่อยแขนกลางทาง “เจอกันอีกแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดพลางยิ้มให้อรุณรุ่ง ก่อนจะหันไปหาสาวิตรี “เรื่องเมื่อวาน ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณ...” “สาวิตรี แลงฟอร์ดค่ะ นี่ลูกสาวฉัน อรุณรุ่ง แลงฟอร์ด” ฮันเตอร์ขมวดคิ้วกับนามสกุลที่เขาคุ้นหู แต่คนที่โพล่งออกมาคือนายแบบผิวขาวลูกครึ่งเกาหลีซึ่งลุกจากเก้าอี้และเดินมาสมทบกับกลุ่ม “แลงฟอร์ด คุณเป็นอะไรกับมิสเตอร์ราม แลงฟอร์ด เจ้าของสถาบันการเงินระดับโลกที่มีสำนักงานใหญ่อยู่อเมริกาครับ” “รามเป็นพี่ชายคนโตของฉันค่ะ” สาวิตรีตอบเรียบๆ แต่คำว่าเจ้าของสถาบันการเงินระดับโลกทำให้ก้องภพตาโต “นี่พวกคุณรู้จักคุณสาวิตรีด้วยหรือครับ แล้วเรื่องสถาบัน...คือ... เอ่อ ผมไม่ค่อยเชี่ยวชาญทางด้านนี้ครับ” “คุณพ่อของผมท่านทำงานให้กับบริษัทในเครือของบริษัทแลงฟอร์ดครับ” ปาร์คกุงซูอธิบาย แล้วยิ้มให้กับสาวิตรี “เป็นเกียรติมากจริงๆ ไม่คิดว่าจะพบแลงฟอร์ดถึงสองคนในประเทศไทย” คำพูดของนายแบบหนุ่มทำให้แม่สาวหน้าเสือดูเหมือนบุคคลสำคัญระดับโลกขึ้นมาทันตา ทุกคนต่างวิพากษ์วิจารณ์ถึงตระกูลที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักอย่างแลงฟอร์ด โดยมีพนักงานบางคนที่พอจะติดตามข่าวเศรษฐกิจอยู่บ้างคอยให้ข้อมูล “ตระกูลแลงฟอร์ดที่ติดอันดับมหาเศรษฐีของโลกไง อยู่อันดับที่ห้าหรือหกนี่แหละ เห็นว่าครอบครัวนี้เป็นชาวอินเดียที่ไปตั้งรกรากอยู่ในอเมริกา ที่ดังๆ ในบ้านเราก็คุณปัทมา แลงฟอร์ดไง คนที่เป็นเจ้าของโรงแรมในภูเก็ตกับพัทยา” “อ๋อ เจ้าของโรงแรมแลงตันฮิล จำได้แล้วแก ฉันเคยไปพักกับครอบครัวพี่เขยอยู่สองสามวัน ขอบอกว่าโรงแรมหรูเลิศอลังการมาก บริการก็สุดยอด อาหารก็อร่อย นี่ฉันกะจะไปอีกนะถ้าโบนัสปีนี้เลขสวยพอ” เสียงอึงอลที่ดังขึ้นเริ่มเป็นไปในแง่ที่ว่ามีบุคคลร่ำรวยระดับโลกตัวเป็นๆ อยู่ต่อหน้าพวกเขา อำนาจเงินทำให้สางสาวกลายเป็นเจ้าหญิงผู้อาภัพทันที อรุณรุ่งมองคนนั้นคนนี้อย่างหวาดวิตก เธอคาดหวังว่าจะได้รับคำด่าทอ เสียงกรีดร้องหรือก้อนหิน แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้รับคำชื่นชมหรือสงสารเห็นใจ อย่างไรก็ตาม เมื่อมองเข้าไปในแววตาของผู้คนส่วนใหญ่แล้ว เธอต้องยอมรับว่าอยากให้พวกเขาต้อนรับเธอด้วยไม้หน้าสามเสียยังจะดีกว่า เพราะเกือบทุกคนมองเธอเหมือนแหล่งน้ำหรือผลไม้หายาก แต่ก็มีบางคนที่ยังมองเธอด้วยแววตาเหมือนเดิม เหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน เช่น ผู้หญิงในร่างผู้ชายผมสีชมพูคนนี้ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาน่ากลัวจนอรุณรุ่งต้องหลบด้วยการก้มมองพื้น ฮันเตอร์กอดอกจ้องหน้าของแม่สาวหน้าเสืออย่างไม่คิดจะหลบสายตาเลยสักนิด อันที่จริง ท่าทางของเขาไม่ได้ดูหวาดกลัวหรือขยะแขยงแม้แต่น้อย มีเพียงความหงุดหงิดไม่พอใจที่แสดงอยู่บนใบหน้า ผิดกับอีกสามหนุ่มที่เหลือที่ทำตัวตีสนิท พูดคุยประหนึ่งรู้จักกับแม่และเธอมาเนิ่นนาน “ทำอะไรเป็นบ้าง” คำถามของนายแบบระดับโลก ทำให้เสียงจอแจเงียบลง จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 01:48:02

ความคิดเห็นที่ 2 อรุณรุ่งกลืนน้ำลายก่อนจะตอบคำถามของเขาโดยที่ยังมองพื้นอยู่ “ทำความสะอาด ซักผ้า เย็บผ้า เก็บผัก แล้วก็ทำอาหารค่ะ” นายแบบหนุ่มหรี่ตาลงเล็กน้อย “อาหารอะไร” “ผักต้ม ผักลวก ผักนึ่ง ผัดผัก อ้อ ฉันบดพริกได้ละเอียดดีด้วยค่ะ” สางสาวเงยหน้าขึ้นเมื่อพูดถึงประโยคสุดท้าย ดวงตาของเธอบ่งบอกถึงความภาคภูมิใจ แต่คนมองกลับเลิกคิ้ว วางท่าประหนึ่งราชินีเช่นเคย “ฉันไม่กินเผ็ด” อรุณรุ่งกะพริบตาปริบๆ แล้วทำหน้าเจื่อนลง สาวิตรีจึงเอ่ยขึ้น “ถ้าคุณต้องการเชฟอาหารนานาชาติ ทางเราจะจัดหาให้ค่ะ” “ผมแค่อยากให้เธอจำไว้เท่านั้น” นายแบบหนุ่มพูดเสียงเย็นชา เขาเกลียดความช่างปกป้องจนเกินเหตุของผู้หญิงคนนี้เหลือเกิน “ถ้าเธอทำเรื่องง่ายๆ อย่างเช่นจำว่าลูกค้าคนไหนทานอาหารแบบใดยังไม่ได้ ผมคิดว่าคุณควรจะเก็บเธอไว้ที่บ้านเหมือนเดิมดีกว่า” คำพูดของชายผู้หยิ่งผยองทำให้สาวิตรีโมโหจัดจนแสดงออกทางสีหน้า อรุณรุ่งเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอ่ย “ฉันทำได้แน่นอนค่ะ คุณ เอ่อ...” “ฮันเตอร์” “ค่ะ ฉันจะพยายามดูแลทุกคนอย่างสุดชีวิตเลยค่ะ คุณฮันเตอร์” นายแบบหนุ่มทำเพียงยักไหล่ให้กับคำรับรองของสางสาว แล้วหมุนตัวกลับไปนั่งให้ช่างแต่งหน้าทำงานของตนต่อไป ขณะที่พัชระยื่นมือมาตรงหน้าเธอ “ผมชื่อพัชระ เรียกว่าแพทก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ อรุณรุ่ง” รอยยิ้มอบอุ่นทำให้สางสาวยิ้มตอบเขาโดยไม่รู้ตัว กระนั้นเธอก็ยังไม่ยอมสัมผัสมือกับเขา การไม่รู้ธรรมเนียมก็เรื่องหนึ่ง แต่สาเหตุหลักแล้วคือใครก็ตามที่มีกรงเล็บแหลมคมราวกับเสือ ไม่ควรจะสัมผัสกับสิ่งที่บอบบางอย่างมือของมนุษย์ ทว่าพัชระกลับฉวยมือของเธอไปจับได้โดยที่ไม่เป็นอะไร “มีอะไรให้ผมช่วยก็ยินดีนะ ขอโทษด้วยที่ครั้งก่อนเสียมารยาทกับคุณ” “อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ ผู้คนส่วนใหญ่เป็นลมได้ง่ายอยู่แล้ว” อรุณรุ่งพูดพลางปล่อยให้มือของตัวเองถูกเขย่าเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ยื่นมือไปทางปาร์คกุงซูโดยคาดหวังว่าเขาจะมีวิธีจับเช่นเดียวกับพัชระ แต่ชายหนุ่มกลับทำเพียงยิ้มให้เธอ “ปาร์คกุงซู ยินดีที่ได้รู้จักครับ เจ้าหญิงอรุณรุ่ง” แค่คนที่แอบชอบเรียกว่าเจ้าหญิง สางสาวก็รู้สึกว่าใบหน้าของตนร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่อยู่ มือข้างที่ยื่นออกไปกลับมาสอดประสานกับมืออีกข้าง นิ้วโป้งสองนิ้วหมุนวนไปมาเล็กน้อยด้วยความขวยเขิน สาวิตรีซึ่งไม่ละสายตาจากลูกสาวไล่มองชายหนุ่มทั้งสามทีละคน นางไม่ชอบใจผู้ชายผมสีชมพูที่ดูหยิ่งยโสเจ้าอารมณ์คนนั้น และเทคะแนนเล็กน้อยให้กับผู้ชายที่ชื่อพัชระ อย่างไรก็ตาม นางจำได้ว่าเขาเป็นคนเดียวกับที่พยายามแอบฟังนางคุยกับผู้จัดการรีสอร์ตเมื่อวานนี้ จึงเป็นไปได้ว่าเขาทำดีกับลูกสาวนางเพราะหวังผลอะไรสักอย่าง ส่วนนายแบบที่ชื่อปาร์คกุงซูคะแนนติดลบ โทษฐานเมินฝ่ามือของอรุณรุ่ง “ถ้าทุกคนไม่มีปัญหาแล้ว ฉันก็ขอฝากลูกสาวด้วยค่ะ” สาวิตรีสรุปก่อนยิ้มให้ลูกสาว “อดทนเข้าไว้นะจ๊ะ ลูกรัก แล้วสิ่งที่ลูกตั้งใจจะต้องประสบความสำเร็จแน่นอน” ฟังผิวเผินอาจจะคิดว่าผู้เป็นมารดาให้ลูกอดทนเรื่องงาน ฮันเตอร์จึงกลอกตาขึ้นฟ้าอย่างรำคาญกับความช่างโอ๋ของคุณแม่มหาเศรษฐี ขณะที่พัชระยังยิ้มเยื้อนเช่นเดียวกับปาร์คกุงซูและก้องภพ ส่วนอรุณรุ่งซึ่งรู้ตื้นลึกหนาบางดีกว่าใครพยักหน้าหงึกหงักนัยน์ตาเป็นประกาย “ค่ะแม่ รุ่งจะพยายาม” สาวิตรียิ้มรับก่อนจะทิ้งลูกสาวไว้ที่กองถ่าย ส่วนนางมีเรื่องต้องจัดการอีกมากมาย อย่างเช่นสืบประวัติของสามนายแบบหนุ่มว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร มีพื้นเพเช่นไร ทั้งหมดนี่ไม่ใช่เพื่อตระกูลแลงฟอร์ด แต่เพื่ออรุณรุ่ง ลูกสาวสุดที่รักของนาง แม้ได้รับการฝากฝังเป็นอย่างดี แต่พอคล้อยหลังมารดา อรุณรุ่งก็กลายเป็นคนที่ไม่มีใครคุยด้วยและว่างงานไปโดยฉับพลัน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะกองถ่ายเริ่มการทำงานกันแล้ว หลายคนจึงแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน ขณะที่อีกส่วนไม่กล้าเข้าใกล้เธอ เนื่องจากหวาดกลัวเกินกว่าจะทำใจเข้าไปตีสนิท แต่ส่วนที่เหลือมักเป็นไปในแง่ของความรังเกียจเดียดฉันท์ อรุณรุ่งจึงต้องยืนหน้าละห้อยมองการถ่ายแบบอยู่ตามลำพังข้างต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง แต่การถ่ายแบบมีอะไรที่น่าตื่นตาตื่นใจไม่น้อย โดยเฉพาะผู้ชายผมสีชมพูที่ชื่อฮันเตอร์ เพียงมองเขาไม่ถึงสองนาที อรุณรุ่งก็พบว่าผู้ชายคนนี้เหมาะสมกับคำว่าสวยไม่ว่าจะในแง่มุมไหน เขามีใบหน้าที่เล็กมาก รวมไปถึงจมูก ตาและปาก เมื่อยืนเคียงข้างนายแบบที่รูปร่างสูงใหญ่กว่าอีกสองคน ฮันเตอร์จึงดูอรชรอ้อนแอ้นน่าทะนุถนอมราวกับสาวน้อย ยิ่งไปกว่านั้น ผมสีชมพูทำให้ดวงตาคมกริบที่เคยจ้องเธออย่างดุดันดูอ่อนละมุนจนใกล้เคียงกับคำว่าอ่อนโยน และเมื่อเขาแย้มยิ้ม สางสาวก็ถึงกับตกตะลึงตาค้างในความงามของผู้ชายคนนี้ น่าเสียดายที่คนสวยขนาดนี้ไม่สามารถมอบความรักที่แท้จริงให้ใครได้ เพราะเขาเป็นผู้หญิงในร่างผู้ชาย แล้วสายตาของเธอก็เบนไปที่ปาร์คกุงซูซึ่งสวมเสื้อตาข่ายสีดำกับกางเกงสีดำ เผยให้เห็นแผ่นอกกำยำแบบวับๆ แวมๆ ที่ตัดกับชุดสีขาวของฮันเตอร์และผิวขาวจัดของเขา ท่วงท่าราวกับจะลูบไล้ทุกสัดส่วนของนายแบบผมสีชมพูช่างเต็มไปด้วยเสน่ห์จนสางสาวรู้สึกว่าตนร้อนวูบวาบไปทั้งร่าง ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกเหมือนถูกจับตามอง เมื่อใช้สัญชาตญาณค้นหาเธอก็พบว่ามีคนมองเธออยู่จริงๆ พัชระซึ่งท่อนบนสวมเพียงสร้อยคอจ้องมายังเธอด้วยสายตาที่ชวนให้รู้สึกตะครั่นตะครอ ด้วยเหตุผลบางประการที่ตอบตัวเองไม่ได้ อรุณรุ่งไม่ชอบแววตาที่คล้าย:-)ำลังเล็งเหยื่อของเขาเลย แต่ในขณะที่สางสาวหาทางหลบเลี่ยง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างตัว “ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นหรอกยายอัปลักษณ์ คุณพัชระเขามองฉันต่างหากล่ะยะ” อรุณรุ่งเหลียวไปทางต้นเสียงและเห็นสาวสวยหน้าใสคนที่กรีดร้องก่อนใครเมื่อเห็นเธอเป็นครั้งแรก เจ้าหล่อนมองเธอด้วยหางตาพลางเบ้ปากใส่ “ถ้าหล่อนไม่รวยก็คงไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอกยายหน้าแมว ขอบอกให้รู้ไว้นะยะว่าคุณพัชระเป็นของฉัน” “อ้อ ค่ะ” อรุณรุ่งตอบพร้อมกับนึกสงสัยว่ามาบอกทำไมกัน อย่างไรก็ตาม เมื่อได้ทราบความจริงจากผู้หญิงคนนี้ สางสาวก็โล่งใจไปเปลาะหนึ่งว่าสายตาร้อนแรงของพัชระไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ตนเอง แต่เป็นสาวสวยคนนี้ต่างหาก แล้วคนสวยก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกระโชกโฮกฮาก “แล้วหล่อนมายืนเซ่ออยู่ตรงนี้ทำไม อีกเดี๋ยวก็พักกองแล้ว น้ำดื่มผ้าเย็นต้องเตรียมไว้ให้นายแบบนะยะ ทำไมไม่ไปจัดหามาเสียที” “อ้อ ค่ะ ขอบคุณที่บอกค่ะ” สางสาวพูดแล้วปลีกตัวออกไปเพื่อจัดการหาน้ำดื่มและผ้าเย็นตามที่สาวสวยบอก โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองถูกแกล้งเอาเสียแล้ว เพราะไม่รู้ว่าเวลาไหนควรจะนำน้ำดื่มกับผ้าเย็นไปให้ อรุณรุ่งจึงเตรียมทุกอย่างใส่ถาดพลาสติกจนแน่นแล้วเดินถือไปใกล้จุดที่ตากล้องกำลังถ่ายภาพอยู่ คนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าเพราะคิดว่างานกำลังจะเสร็จแล้ว ส่วนอีกคนก็ก้าวถอยหลังเพราะหาตำแหน่งเหมาะๆ เพื่อกดชัตเตอร์ “ระวัง!” พัชระตะโกนออกมาก่อนใครเมื่อเห็นอรุณรุ่งเข้าใกล้จุดที่ตากล้องก้าวถอยหลังอย่างน่าหวาดเสียว แต่คำเตือนก็ช้าเกินไป เมื่อทั้งสองคนชนกันค่อนข้างแรง เกิดเสียงดังโครมครามเพราะถาดวางขวดน้ำพลัดหลุดจากมือข้างหนึ่ง ส่วนตากล้องเสียหลักผงะหงายหลัง ความปลอดภัยของคนที่บอบบางกว่าต้องมาก่อน สางสาวจึงปล่อยถาดพลาสติกทิ้งอย่างไม่ใยดี พร้อมกับยื่นสองแขนโอบประคองผู้ชายที่ตัวใหญ่กว่าเธอมากจากทางด้านหลัง “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง แต่ชายคนนั้นมีสีหน้าตกตะลึงก่อนจะรีบสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุมแล้วเดินหนีไปอยู่ห่างๆ อย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สางสาวมองตามตาปริบๆ ขณะที่พัชระรีบถลาเข้าไปหาเธอพร้อมกับถามด้วยสีหน้าและแววตาห่วงใย “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ คุณรุ่ง” คนถูกถามส่ายศีรษะเป็นคำตอบก่อนจะก้มลงหยิบถาด ก้องภพเดินเข้ามายังจุดเกิดเหตุทันที “ผมว่าคุณอรุณรุ่งไปทำอย่างอื่นดีกว่าครับ ตรงนี้พวกนายแบบกำลังทำงานกันอยู่ ปกติแล้วจะห้ามผู้ไม่เกี่ยวข้องเข้าใกล้อย่างเด็ดขาด” “ค่ะ” สางสาวตอบพลางก้มหน้าก้มตาเก็บผ้าเย็นและขวดน้ำที่เปื้อนดินใส่ถาด ท่าทางกับน้ำเสียงขึ้งโกรธของก้องภพทำให้เธอไม่กล้าเงยหน้าสบตาใครๆ แต่ขณะลุกขึ้นยืน เสียงของฮันเตอร์ก็ดังขึ้น “เดี๋ยว ก่อนไปขอน้ำขวดหนึ่งก่อน” อรุณรุ่งมองเขาก่อนจะหยิบขวดน้ำจากถาดส่งให้ แต่นายแบบหนุ่มไม่รับ “ทำความสะอาดขวดแล้วเปิดให้ด้วยสิ” สางสาวใช้เสื้อตัวเองเช็ดขวดน้ำจนสะอาด แล้วบิดเปิดฝาเกลียวทั้งที่ยังไม่เอาพลาสติกหุ้มฝาขวดออกก่อนส่งให้เขา ฮันเตอร์พูดคำว่า Thanks ก่อนจะรับน้ำไปดื่ม หลังจากนั้นฝ่ายแต่งหน้าก็ก้าวเข้ามาเติมแป้งและลิปสติกให้เขา แม้จะถูกเมินเฉยอย่างสิ้นเชิงในเวลาต่อมา แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยแน่ใจนัก อรุณรุ่งรู้สึกว่าตนไม่ได้ถูกทิ้งขว้างเสียทีเดียว จบบทที่ 4 ======== พูดคุยกันค่ะ ^^ คุณพิมพ์นรา - น่าสงสารกันอย่างต่อเนื่องค่ะ ฮา คุณกุหลาบมอญ - นั่นสิเนอะ พระเอกเรื่องนี้นี่ตัวป่วนแท้ ^^ คุณMoony_Lupin - ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ ทำงานต่อเนื่องเรื่อยๆ พิมพ์ไป เกลาไป หยุดไปค่ะ ฮา~~ (งานเลยช้าไง = ='') พบกันใหม่เดือนหน้าค่ะ ^o^ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 01:51:50

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบฮันเตอร์ค่ะ ปากร้ายใจดี(หรือเปล่า) จากคุณ : กุหลาบมอญ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 09:14:20