ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ มือบางจุ่มลงในอ่างน้ำใบเล็กเพื่อชำระล้างก่อนจะซับกับผ้านุ่ม นางข้าหลวงนางนั้นแทบกลั้นใจเมื่อเห็นนิ้วเรียวหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมา อีกนิดเดียวเท่านั้น ขอเพียงขนมชิ้นนี้ล่วงเข้าปากเจ้าหญิงจามเทวีไป หน้าที่ของนางก็จะสิ้นสุดเสียที พิษห่อนั้นแม้พระนางปริชมันจะบอกมาว่าใช้เพียงเล็กน้อยก็พอ แต่นางก็กลับโรยไปทั้งห่อ เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาดได้ เพราะอย่างนั้น อย่าว่าแต่กลืนลงไปเลย แค่แตะลิ้นก็น่าจะได้ผลแล้ว มือชื้นเหงื่อที่วางเหนือตักกำแน่นอย่างเผลอตัว ทว่าจู่ๆ ขนมชิ้นนั้นก็ถูกยื่นส่งมาตรงหน้าเสียก่อน “เอ้า เราแบ่งให้ ขนมมากมายเรากินคนเดียวไม่หมดหรอก” นางข้าหลวงเหงื่อแตกพลั่ก กระถดตัวถอยหนีทันทีอย่างมีพิรุธ เจ้าหญิงจามเทวีเอียงคอมองอย่างงุนงงกับท่าทางนั้น “เป็นกระไรไปเล่า เราแบ่งให้แล้ว ไยจึงไม่รับไป” “ม...ไม่เจ้าค่ะแม่นาย ข้ายังไม่หิว” “ด้วยเหตุใด” คราวนี้น้ำเสียงจอมนารีเข้มขึ้น นัยน์ตาคมดุคู่นั้นจับนิ่งที่หน้านางข้าหลวงอย่างคาดคั้น ฝ่ายนั้นยิ่งหน้าซีดตัวสั่นอย่างระงับไม่อยู่ เจ้าหญิงจามเทวีวางขนมชิ้นนั้นคืนที่เดิมพลางหัวเราะเบาๆ แต่คนฟังถึงกับหนาวเยือกไปทั้งตัว “ไม่กินเพราะไม่หิว หรือว่าเพราะเจ้ารู้ดีว่าในขนมนี่มีพิษกันแน่” “อ...เอ้อ...ค..คือ” รอยยิ้มชนิดหนึ่งปรากฏขึ้นบนดวงหน้างดงาม เจ้าหญิงจามเทวีตบมือขึ้นดังๆ สามคาบ เกษวดีกับปทุมวดีก็เดินออกมาจากที่ซ่อนภายในเรือนแพนั้น นางข้าหลวงคนนั้นเห็นแล้วก็ตกใจแทบสิ้นสติ กระถดตัวถอยกรูดพยายามจะออกไปจากกเรือนแพให้ได้ แต่ช้ากว่าปทุมวดีที่ปราดเข้าจับแขนนางบิดไพล่หลังเต็มแรงแล้วมัดด้วยผ้าผืนยาวติดกับไม้ระเบียงเรือนแพ ก่อนขยับเข้ามานั่งอารักขานายสาว ปล่อยหน้าที่ซักพยานเป็นของเกษวดีต่อไป เกษวดีหยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาถือไว้ในมือด้วยสีหน้าแววตาดุดันไม่ต่างจากนายสาว นางพุ่งเข้าไปหาแล้วบีบปากนางข้าหลวงเคราะห์ร้ายยัดขนมชิ้นนั้นลงไปในปากทันที “เคี้ยวแล้วกลืน เร็ว” เกษวดีบอกเกือบเป็นตะคอก นางข้าหลวงจำใจเคี้ยวกลืนทั้งน้ำตา ทว่าพอล่วงลงท้องไปแล้วก็ไม่เกิดอาการใดๆ ขึ้นอย่างที่ควรเป็น ทำให้นางแปลกใจนัก “ไม่ต้องแปลกใจ ในเมื่อยาพิษของจริงอยู่นี่” เกษวดีสำทับเสียงดุพร้อมล้วงห่อผ้าเล็กๆ ออกมาจากชายพก นางยิ้มเยาะนิดๆ ที่เห็นอีกฝ่ายมีแววสงสัย ห่อยานี้ได้มาก็เพราะจันทรีโดยแท้ การสลับห่อโดยไม่ให้เหลือร่องรอยใช่เรื่องยากสำหรับคนอย่างนาง ที่เหลือก็แค่ทำทีเดินไปตามแผนของพระนางปริชมันเท่านั้นเอง   “คงไม่ต้องพิสูจน์กระมังว่าจริงหรือปลอม เพราะถ้าเจ้าอยากให้แน่ใจ ข้าก็จักกรอกปากเจ้าพิสูจน์เสียเอง บอกมา พระนางปริชมันใช้เจ้ามาใช่ฤๅไม่” “ข...ข้า ข้าไม่รู้” “บอก!” เกษวดีตวาดซ้ำ มือที่ถือห่อยาเริ่มแกะออกทีละน้อยและตั้งท่าจะกรอกปากเชลย นางข้าหลวงสาวส่ายหย้ายิก ทั้งน้ำตาทั้งเหงื่อเปียกชุ่มเต็มหน้า ความกลัวตายจนถึงขีดสุดทำให้นางยอมแพ้ “ข...ข้าบอกแล้ว ใช่..คนที่ใช้ข้ามาก็คือ...” ยังไม่ทันสิ้นความดี ร่างนั้นก็สะดุ้งเฮือกขึ้นสุดตัวนัยน์ตาเหลือกลาน แล้วคอพับลงในบัดดล เกษวดีลุกพรวดเข้าไปดูก็เห็นแผ่นหลังนางข้าหลวงเคราะห์ร้ายมีธนูดอกหนึ่งปักตรึงอยู่ บาดแผลเล็กๆ เท่านั้นไม่ทำให้ถึงตายก็จริง แต่รอยจ้ำเขียวที่ผุดเด่นขึ้นในชั่วเพลาไม่ถึงอึดใจกับเลือดที่ออกจากบาดแผลเป็นสีดำราวกับหมึกนั้นต่างหาก ที่บ่งชัดว่าปลายศรนั้นเคลือบพิษร้ายแรงเอาไว้ นางขบกรามแน่น ช้าไปอีกก้าวหนึ่งเสียแล้วสิหนอ “ช่วยทันฤๅไม่ พี่เกษวดี”   เจ้าหญิงจามเทวีถาม นัยน์ตามองกวาดไปรอบตัวอย่างระวังภัย   “ไม่ทันเจ้าค่ะแม่นาย ถูกปิดปากเสียแล้ว หางศรก็ไม่บ่งชี้เลยว่าเป็นของผู้ใด” “หางศรปลายตัดเฉียงซ้ายหรือเปล่า” เกษวดีหันไปพิจารณาดูอีกครั้งก็เห็นตามคำของนายสาวว่าไม่ผิดเพี้ยน “เจ้าค่ะ” “ไม่ผิดหรอกพี่ ในลวปุระนี้มีคนเดียวเท่านั้น แต่อย่าไปรุกไล่ถามเลย ลงว่าวางแผนมาได้เพียงนี้แล้ว ก็ต้องหาทางแก้ต่างตนเองไว้เสร็จสรรพ” เจ้าหญิงจามเทวีทอดถอนใจยาว คาดคั้นเจ้าชายกฤตมุขไม่เท่าไหร่ แต่พระนางปริชมันต่างหากที่จะหาเหตุผลดิ้นหลุดจากข้อหาไปได้ในที่สุด ตราบใดที่ยังจับคาหนังคาเขาไม่ได้ ก็ยากที่จะทำให้พระนางยอมรับความผิดได้ “แล้วแม่นายจักปล่อยให้เขามาทำร้ายแม่นายอยู่ร่ำไปหรือเจ้าคะ นี่หมายชีวิตแล้ว หาใช่กลั่นแกล้งกันเช่นแต่ก่อน” “แล้วจักให้เราทำประการใดเล่าพี่ พี่รู้จักน้าปริชมันดีพอๆ กับข้านั่นล่ะ รอ พี่เกษวดี รอเท่านั้นจริงๆ เราเชื่อว่าเพลาของเราจักต้องมาถึงในไม่ช้านี้ เพลาที่เรื่องราวพวกนี้จักจบสิ้นลง” นัยน์ตาคู่สวยหมองลงนิดหนึ่ง “พี่ช่วยจัดการศพนางข้าหลวงคนนั้นก่อนเถิด แล้วอย่าอึงไปเล่า เรื่องนี้เราไม่อยากให้รู้ถึงหูเจ้าพี่” ทว่าเย็นวันเดียวกันนั้นเอง เจ้าชายรามราชกลับจากว่าราชการก็ล่วงรู้ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับชายาจนได้ เพราะบังเอิญได้ยินเกษวดีกับปทุมวดีที่ไม่สู้จะเห็นด้วยกับนายสาวนัก ปรึกษากันด้วยคิดจะนำความขึ้นแจ้งต่อพ่ออยู่หัวธรรมปารัช จึงคาดคั้นถามจนรู้ความแล้วเรียกสองนางให้ตามเข้าไปพบเจ้าหญิงจามเทวีที่เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องพระเล็กๆ พอเห็นหน้าบดีเข้า เจ้าหญิงจามเทวีก็ถอนใจหนักหน่วง รู้ว่าความลับแตกเสียแล้ว “เจ้าพี่เจ้าคะ” “ไม่ต้องพูดกระไรแล้วเจ้าจามเทวี เรื่องมันร้ายแรงถึงเพียงนี้จักให้พี่นิ่งเฉยทนดูน้องถูกทำร้ายอีกหรือไร พอกันที พี่จักให้คนเก็บข้าวของของน้องทั้งหมดเสียแต่วันนี้ ไม่เกินเจ็ดวันน้องต้องออกเดินทางไปรามนคร” “เจ้าพี่ ฟังน้องก่อนสิเจ้าคะ” “ไม่ฟังแล้วจามเทวี พี่ฟังมามากแล้ว ถึงคราวที่น้องต้องฟังพี่บ้าง” “เจ้าพี่เอาแต่ใจ” “น้องเองก็ไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าพี่หรอกนะจามเทวี” เจ้าชายรามราชเริ่มเสียงดังใส่บ้างด้วยความห่วงใยแกมโกรธที่อีกฝ่ายช่างมองไม่เห็นความหวังดีของตนบ้างเลย สองพี่เลี้ยงเห็นท่าไม่ดีก็จะเข้าช่วยห้ามปราม แต่เจ้าหญิงจามเทวียกมือขึ้นปรามไว้ก่อน “ไม่ต้องพี่ พวกพี่ลงไปข้างล่างก่อนเถิด” เกษวดีทำท่าจะพูดต่อแต่ปทุมวดีเห็นสายตาของนายสาวแล้วก็ไม่กล้าขัดใจ รีบกระตุกแขนสหายให้ลุกตามไปโดยเร็ว ครั้นลับร่างสองพี่เลี้ยงแล้ว เจ้าหญิงจามเทวีก็หันมามองบดีที่ทำหน้าเคร่งอยู่ “น้องเคยบอกแล้วมิใช่ฤๅเจ้าคะ ว่าเหตุผลที่น้องไม่ไปรามนครเพราะเหตุใด ไฉนเจ้าพี่จึงจักมาขืนน้ำใจน้องอีกเล่า” “ต้องให้พี่เห็นน้องตายตกไปตรงหน้านี่หรือถึงจักพอใจ พี่ขอเถิดจามเทวี ให้พี่คุกเข่ากราบเท้าก็ได้” เจ้าชายรามราชจะทำอย่างที่พูดจริงๆ ร่างสูงเริ่มทรุดตัวลงนั่งคุกเข่าไปแล้วข้างหนึ่ง ร้อนถึงเจ้าหญิงจามเทวีที่ต้องเข้าประคองกึ่งห้ามปรามไม่ให้ทำเช่นนั้น แต่แล้วร่างบางก็กลับมีอันต้องซวนเซเสียเอง เจ้าชายรามราชเห็นแล้วก็ตกใจรีบตวัดแขนรับร่างนางเอาไว้ทันท่วงที     “จามเทวี เป็นกระไรไป” “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ หน้ามืดเท่านั้นเอง” ปากว่าเท่านั้นเอง แต่ใบหน้าเผือดซีดแทบไม่มีสีเลือด เจ้าชายรามราชไม่รอฟังจนจบความรีบร้องสั่งสองพี่เลี้ยงให้ไปตามหมอหลวงมาโดยเน็ว ก่อนจะช้อนร่างชายาขึ้นอุ้มเดินก้าวยาวๆ เข้าไปในห้องนอนอย่างรวดเร็ว เจ้าชายรามราชมองชายาที่หลับสนิทอยู่อย่างกังวลใจ หมอหลวงกลับไปนานแล้วก็จริง แต่คำบอกเล่าอาการของเจ้าหญิงจามเทวียังคงก้องอยู่ในหูไม่รู้วาย ความอ่อนเพลียอันเนื่องมาจากอาการแพ้ท้องเริ่มสำแดงชัด ทำให้ช่วงเพลานี้ต้องคอยดูแลอย่างใกล้ชิด มหาอุปราชลวปุระทรุดตัวลงนั่งเคียงเจ้าดวงใจ เอื้อมมือปัดปอยผมที่ปรกหน้าผากนางออกอย่างเบามือ หากเป็นเช่นนี้แล้ว ที่ตั้งใจว่าจะให้นางเดินทางออกจากลวปุระภายในเจ็ดวันนี้เป็นอันต้องเลื่อนออกไปจนกว่านางจะแข็งแรงดี ซึ่งก็บอกไม่ได้ว่าจะต้องใช้เพลายาวนานสักเท่าไร มหาอุปราชลวปุระยกมือขึ้นลูบหน้าตนเอง ดูเหมือนเพลานี้เหล่าเทพเทวาจะไม่เข้าข้างฝ่ายตนเลยสักนิด ยิ่งเจ้าหญิงจามเทวีอยู่ในลวปุระนานเท่าไร อันตรายก็จะยิ่งคืบคลานเข้ามาใกล้มากเท่านั้น นี่หมายว่าดวงแก้วควรเมืองจะต้องสิ้นแสงเพียงเท่านี้แล้วล่ะฤๅ   ข่าวความล้มเหลวในการลอบสังหารเจ้าหญิงจามเทวีมาถึงพระนางปริชมันในเย็นวันนั้นพร้อมกับข่าวการตั้งครรภ์ของเจ้าหญฺงจามเทวี พระนางปริชมันยิ่งขัดเคืองใจหนักขึ้น เพราะนั่นเท่ากับว่าจะมีคนคอยอารักขาคุ้มกันศัตรูคนสำคัญเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว และทำให้สิ่งที่พระนางจะลงมือทำต่อไปจากนี้ลำบากเพิ่มขึ้นด้วย “แต่ลูกได้ข่าวมาว่ารามราชคิดจักพาเมียของมันไปอยู่เสียที่รามนครนะแม่ท่าน” เจ้าชายกฤตมุขบอก หวังใจว่าข่าวนี้จะช่วยให้มารดาอารมณ์ดีขึ้นบ้าง “ก็แค่ 'จักพาไป' ลงว่าจามเทวีท้องเสียแล้ว รามราชไม่มีทางปล่อยให้เมียมันอยู่ห่างหูห่างตาหรอก” “ก็แล้วถ้ารามราชลงมือทำจริงเล่าแม่ท่าน แม่ท่านอย่าลืมว่าถึงอย่างไรที่รามนครก็ปลอดภัยกว่าลวปุระนี่” พระนางปริชมันหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด จริงสิ ถึงอย่างไรรามนครก็ยังไม่มีคนของพระนางแทรกตัวเข้าไปอยู่ เจ้าชายรามราชคิดเช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ในที่สุดพระนางก็ยิ้มออกมาได้ “เช่นนั้นให้คนของเราไปสืบความมาให้แน่ว่ารามราชจักส่งเมียมันไปเมื่อใด วันที่จามเทวีออกจากลวปุระ วันนั้นแหละที่แม่จักดับลมหายใจของมันเสีย” ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย พระนางปริชมันบอกกับตัวเองเช่นนั้น เพลานี้พระนางไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งปวงจงอวยโอกาสให้พระนางอีกสักครั้งเถิด ข้าปริชมันขอสาบาน หากครั้งนี้ไม่สำเร็จข้าขอมอบชีวิตตนต่างเครื่องพลีนั้นเถิด           นับแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกเพลาที่ล่วงผ่านในลวปุระไม่ต่างอันใดกับเส้นเชือกที่เขม็งเกลียวเข้ามาทุกขณะ รอวันที่จะขาดลงจากกันในชั่วลมหายใจใดลมหายใจหนึ่งเท่านั้น เจ้าชายรามราชไม่ยอมให้เจ้าหญิงจามเทวีอยู่ห่างตาอีกเลย ขณะที่ฝ่ายพระนางปริชมันเองก็คอยเงี่ยหูฟังกำหนดที่เจ้าชายรามราชจะพาเจ้าหญิงจามเทวีออกจากลวปุระด้วยใจจดจ่อ ท่ามกลางความตึงเครียดและคุมเชิงกันทั้งสองฝ่ายนั้น พ่ออยู่หัวธรรมปารัชมองเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยความหนักใจไม่แพ้กัน แต่ท่านอยู่ในฐานะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเสียแล้ว ไม่ว่าท่านจะลงมือหรือแสดงตัวว่าเข้าข้างฝ่ายใดโดยออกนอกหน้า  ฝ่ายตรงข้ามก็พร้อมแล้วที่จะช่วงชิงความได้เปรียบนั้นรุกไล่ทันที ทุกวันท่านจึงได้แต่ภาวนาขอให้มีสิ่งที่จะทำให้ท่านคลายความอิหลักอิเหลื่อใจนี้ลงเสียที ทหารนายหนึ่งวิ่งตึกๆ เข้ามาหาวิเทภะที่กำลังจะเดินขึ้นไปบนท้องพระโรงเพื่อประชุมเสวกามาตย์อย่างที่เคยทำมา เสียงฝีเท้านั้นทำให้วิเทภะหันไปมองก็เห็นฝ่ายนั้นหอบน้อยๆ พร้อมกับยกมือไหว้ และทำท่าจะนั่งคุกเข่าลงกับพื้น แต่วิเทภะห้ามไว้เสียก่อน “ไม่ต้องนั่ง มีเรื่องกระไรรึ” “ทหารจากประตูวังให้ข้ามาบอกท่านวิเทภะว่า บัดนี้สุกกทันตะฤๅษีพร้อมผู้คนอีกจำนวนหนึ่งมาขอพบพ่ออยู่หัว ท่านวิเทภะจักให้ท่านเข้ามาเลยฤๅไม่เจ้าข้า” “ท่านฤๅษีมารึ” วิเทภะกล่าวอย่างยินดีนัก ครานี้เมฆหมอกแห่งความอึดอัดคงจะเคลื่อนผ่านฟ้าลวปุระเสียทีกระมัง “ท่านมาด้วยการใด ได้แจ้งไว้ฤๅไม่” “เห็นว่าเชิญสาสน์ของท่านวาสุเทพฤๅษีมาจากเมืองเหนือเจ้าข้า” “เชิญท่านเข้ามาเถิด ข้าจักไปแจ้งพ่ออยู่หัวและมหาอุปราชเสียก่อน” วิเทภะสั่งความด้วยสีหน้ายิ้มละไมอย่างที่ไม่เห็นมานานแล้ว ทหารนายนั้นรับคำแล้ววิ่งกลับออกไปอย่างรวดเร็ว ส่วนขุนนางใหญ่นั้นไม่ขึ้นไปบนท้องพระโรงแต่กลับเดินไปทางเรือนหลวงซึ่งอยู่เลยไปทางด้านขวามือแทน พ่ออยู่หัวธรรมปารัชยินคำของวิเทภะก็แสนยินดีนัก นับว่าคำภาวนาของท่านไม่สูญเปล่าเสียทีเดียว เจ้าชายรามราชซึ่งรู้จักสุกกทันตะฤๅษีมาก่อนแล้วก็พลอยยินดีไปด้วย แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าท่านฤๅษีมีการสำคัญอย่างไรจึงได้เชิญสาสน์มาด้วยตนเองเช่นนี้ “พ่อท่าน จำเดิมนั้นท่านสุกกทันตะฤๅษีเคยเชิญสาสน์มาด้วยตนเองฤๅไม่” “ไม่เคยเลย ชะรอยว่าจักเป็นเรื่องร้อนกระมัง นี่แน่ะเจ้าราม เจ้าเร่งไปรับจามเทวีมาที่ท้องพระโรงด้วยกันเถิด ท่านฤๅษีเห็นศิษย์เอกมาต้อนรับด้วยคงชื่นใจหนักหนา พ่อจักไปต้อนรับท่านเสียก่อน” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชตอบ ไม่นึกเฉลียวใจเลยสักนิดว่าสาสน์ฉบับนี้จะนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในลวปุระ และชีวิตของธิดาคนโปรดไปตลอดกาล ขณะที่เจ้าชายรามราชนั้นพอได้ยินคำตอบของพ่อตา ความยินดีที่มีมาก่อนนี้พลันมลายหายไปอย่างสิ้นเชิง เหลือแต่ความรู้สึกเหมือนในอกว่างโหวงอย่างประหลาด ใช่ เหมือนหัวใจตนถูกควักออกมากระนั้น ไยจึงรู้สึกเยี่ยงนี้หนอ แต่มหาอุปราชลวปุระก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา คงไปรับตัวชายาตามที่พ่ออยู่หัวธรรมปารัชบอกแต่โดยดี ตั่งนั้นปูลาดด้วยผ้าสีขาว แล้ววางอาสนะอันทำมาจากหนังกวางไว้เหนือผ้าขาวอีกชั้นหนึ่ง เหนืออาสนะคือร่างสูงในเครื่องนุ่งห่มสีเปลือกไม้นั่งขัดสมาธิด้วยท่าทีอันสงบนิ่ง ส่วนกลางท้องพระโรงนั้นเป็นขบวนทูตของควิยะที่นั่งพับเพียบเรียบร้อย ตรงหน้าควิยะคือเครื่องบรรณาการครบสิ้นตามประเพณี และเหนือพานทองอันตั้งอยู่เหนือแท่นไม้ทาสีแดงขนาดพอเหมาะระหว่างกลางต้นไม้เงินต้นไม้ท้องนั้น คือสุพรรณบัฏจารึกข้อความอย่างหนึ่งเอาไว้ วางเคียงกับกลักสารทองคำพร้อมสรรพ เมื่อเจ้าชายรามราชพาพระชายามาถึง เจ้าหญิงจามเทวีที่ก้าวเข้ามาในท้องพระโรงพอเห็นพระอาจารย์ก็ยิ้มแล้วเดินเข้าไปทรุดตัวลงนั่งกับพื้น หมอบกราบลงด้วยกิริยาอันงดงาม เรียบร้อยแล้วจึงหันไปกราบบิดาที่นั่งยิ้มละไมอยู่ เจ้าชายรามราชก็กระทำกิริยาดุจเดียวกันนั้น แล้วทั้งสองก็ลงนั่งอยู่ใกล้กับตั่งของสุกกทันตะฤๅษีนั่นเอง “ศิษย์ขออภัยครูท่านที่ออกมาช้านักเจ้าค่ะ” เจ้าหญิงจามเทวีบอกเสียงอ่อน สุกกทันตะฤๅษียิ้มรับอย่างเข้าใจ ด้วยก่อนหน้านี้พ่ออยู่หัวธรรมปารัชได้แจ้งข่าวอันน่ายินดีของศิษย์รักให้ทราบแล้ว แต่แววตาลึกๆ ของท่านมีความลำบากใจหาน้อยไม่ เพราะการครานี้ใช่เพียงการพรากผัวพรากเมีย หากยังเป็นการพรากลูกพรากพ่อเขาด้วยเล่า “ไม่เป็นไร เจ้าหญิงจามเทวี ถึงเยี่ยงไรเราก็ต้องรอเจ้าหญิงอยู่นั่นเอง ด้วยการที่เรามาในวันนี้ก็เกี่ยวด้วยเจ้าหญิงโดยตรง” “เกี่ยวด้วยศิษย์หรือเจ้าคะ” เจ้าหญิงจามเทวีกล่าวอย่างฉงนยิ่ง สุกกทันตะฤๅษีพยักหน้ารับแล้วบอกให้ควิยะถวายบรรณาการและสุพรรณบัฏนั้นแก่พ่อเมืองลวปุระ ครั้นเสร็จสิ้นแล้ว สุกกทันตะฤๅษีจึงเอ่ยถามพ่ออยู่หัวธรรมปารัชตามวิถีแห่งการทูตขึ้นว่า “มหาบพิตรเอย ท่านผ่านลวปุระนี้ด้วยความสำราญหฤทัยเป็นที่ตั้ง อุปัทวเหตุน้อยใหญ่อันใดมิได้มี ดั่งนี้แล้วมหาบพิตรบำเพ็ญธรรมทั้งปวงดีอยู่ฤๅ ท่านดูแลประชาราษฎร์ให้เกษมศานต์โดยทั่วหน้ากันฤๅ ทั้งนานารัฐราชอันขึ้นตรงด้วยลวปุระนี้ยังสามัคคีกันดีอยู่ฤๅไฉน” “ข้าแต่ท่านมหาฤๅษี เรานี้มีกุศลจิตสบายดี ทั้งอุปัทวภัยอันใดมิได้กรายกล้ำ ดั่งนี้แล้วธรรมใดๆ อันควรแก่ผู้ครองนครอันมีทศพิธราชธรรมเป็นต้นนั้น จึงดำรงคงอยู่มิได้ขาดไปสักน้อยหนึ่ง อันว่าประชาราษฎร์นั้นก็ดี หาความเดือดเนื้อร้อนใจมิได้เลย ทั้งนคราน้อยใหญ่อันขึ้นด้วยลวปุระนี้ยังคงสมานฉันท์ มิได้สามัคคีเภทแตกไปแต่อย่างใด” เมื่อได้ตอบความสุกกทันตะฤๅษีไปแล้ว ก็เป็นคราวของพ่ออยู่หัวธรรมปารัชที่จะตั้งคำถามกลับคืนบ้าง “ข้าแต่ท่านมหาฤๅษีผู้มั่นอยู่ในศีลสัตย์อันดีทั้งปวง ท่านเดินทางมาแต่แดนไกลหนเมืองเหนือต้นน้ำนั้น ระหว่างทางจวบถึงกาลนี้ ท่านมีอาพาธโรคาสิ่งใดแผ้วพานบ้างฤๅหาไม่ ทั้งหนทางที่มานั้นพานพบด้วยอุปสรรคใหญ่น้อยฉันใด ขอท่านมหาฤๅษีโปรดแจ้งแก่ข้านี้เถิด” “มหาบพิตรเอย อันว่าโรคาพาธนั้นย่อมมีเป็นธรรมดา หาได้หนักหนาเป็นที่ต้องกังวลไม่ อันว่าหนทางที่สัญจรมาสู่ลวปุระนี้ไซร้มิได้มีเภทภัยอันตรายใดแผ้วพาน ด้วยศีลและบุญญาของมหาบพิตรเจ้าเป็นดั่งวัชรชาล คือข่ายเพชรแก้วคุ้มครองมาตราบถึงลวปุระนี้”   การสนทนาถามตอบเช่นนี้ดำเนินไปจนครบถ้วนกระบวนความ สุกกทันตะฤๅษีจึงได้โอกาสแจ้งถึงเหตุที่เชิญสาสน์มาสู่ลวปุระต่อไปว่า “ที่เรามาสู่ลวปุระนี้ ก็ด้วยเชิญสาสน์จากวาสุเทพฤๅษีมามอบมหาบพิตร มหาบพิตรพอแจ้งเรื่องที่เราและวาสุเทพได้สร้างนครใหม่อยู่ทางเมืองเหนือแล้วใช่ฤๅไม่” “แจ้งแล้ว ท่านมหาฤๅษี” “บัดนี้นครนั้นจวนแล้วเสร็จสมบูรณ์ แต่ตัวผู้ที่จักปกครองเมืองนั้นยังหามิได้ เราและวาสุเทพหารือกันแล้วเห็นว่าชนพื้นเมืองเหล่านั้น แม้จักมีกำลังก็จริง แต่ก็มิได้มีศีลและปัญญาที่จักปกครองไพร่ฟ้าฝุ่นเมืองด้วยทศพิธราชธรรมได้เลย เมื่อเป็นดั่งนี้แล้ว เผือเราทั้งสองจึงคิดเห็นตรงกันว่า อันลวปุระนี้มีชาติเชื้อขัตติยาอยู่หลายคน จึงใคร่มาขอเชิญไปปกครองนั่งเมืองนั้นเพื่อเป็นศรีแก่นคราซึ่งสร้างใหม่” “มหาฤๅษีท่านประสงค์คนใดแล้ว จงแจ้งมาเถิด” พ่ออยู่หัวธรรมปารัชไม่แจ้งความที่สุกกทันตะฤๅษีบอกกับเจ้าหญิงจามเทวีก่อนหน้านี้ เพราะท่านลดเสียงลงยินเพียงสองคนเท่านั้น สุกกทันตะฤๅษีมองหน้าศิษย์รักแวบหนึ่งก็ตอบว่า “เชื้อขัตติยราชแห่งลวปุระมีหลายคน แต่ที่เผือเราทั้งสองประสงค์นั้น คือหน่อท้าวพระยาอันมีนามว่าเจ้าหญิงจามเทวี ก็ด้วยเหตุนี้วาสุเทพจึงให้เราและควิยะนำผู้คน เครื่องบรรณาการทั้งปวง และสาสน์นี้มาถวายมหาราชเจ้า เพื่อขอมหาราชเจ้าจงเมตตา ยกเจ้าหญิงจามเทวีให้เราพาไปเป็นนางพญาครองนคราที่สร้างใหม่นั้นเถิด” สิ้นคำของสุกกทันตะฤๅษี ในท้องพระโรงชัยนั้นพลันเงียบกริบด้วยผู้ฟังต่างนิ่งตะลึงกันไปทั้งหมด เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่าพ่ออยุ่หัวธรรมปารัชต้องการให้ธิดาคนนี้ขึ้นผ่านเมืองเป็นนางพญาเหนือลวปุระอยุ่แล้ว เมื่อสุกกทันตะฤๅษีมาขอเยี่ยงนี้ จึงทำให้ทุกคนต่างรอฟังคำตอบจากพ่ออยู่หัวธรรมปารัชจนแทบลืมหายใจ ไม่เว้นแม้แต่เจ้าชายรามราชเอง ขณะที่เจ้าหญิงจามเทวีไม่แสดงสีหน้าตกใจหรือความรู้สึกใดๆ ออกมาเลย แววตาของนางบัดนี้ไม่ต่างกับผิวน้ำในสระลึกในวันที่ไร้คลื่นลมจนนิดเดียว                                                                                 อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:17:54

ความคิดเห็นที่ 2 ความเดิมค่ะ บทที่ ๔ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12153610/W12153610.html บทที่ ๕  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168754/W12168754.html บทที่ ๖ (ท่อนเริ่ม)  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12183483/W12183483.html บทที่ ๖ (ท่อนจบ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12205073/W12205073.html บทที่ ๗ (ท่อนเริ่ม) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12236032/W12236032.html คุยกันท้ายบท ^^ ขอบคุณกิฟท์จากคุณ : มานีโอลา, mimny, สามปอยหลวง, Sniper-1500watt และคุณนวลน้ำผึ้ง ค่ะ (^^) ตอบคุณ : mimny รับเคราะห์แทนหรือเปล่าก็ไม่รู้น้อ แผนลอบสังหารยังคงดำเนินต่อไป บทสรุปใครจะตายด้วยแผนบ้าง ต้องรอลุ้นบทหน้าค่ะ มานอกฝันค่ะ แต่ไม่ได้คุยกับเจ้าตัวเขาตรงๆ หรอก ต้องผ่านพี่อีกคนค่ะ กับพระแม่ก็เหมือนกัน ต้องผ่านพี่เขา อินสื่อเองไม่ได้เลย ง่า สัมผัสพิเศษอินมีหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจง่ะ อินรับสื่อผู้หญิงไม่ค่อยได้ค่ะ ได้แต่ฝั่งชายหนุ่มเท่านั้น ที่ได้ตรงๆ คือมนตราปาหนันกับสัญญารักฯ ที่เป็นภาคต่อค่ะ แบบว่าท่าน (พญาเจ้า) อยากสื่อท่านก็สื่อเอง อินกะเกณฑ์ไม่ได้เลยเชียว ><  (แต่บทแอบวายนั่น อินใส่เองแแหละ จริงๆ ท่านไม่ได้เชยคางอะไรแบบน้านนน) *********** ตอบคุณ : nasa nasa อืมมมม นะ เห็นคห. แต่ละคนแล้ว เห็นทีต้องจัดการเจ้ารามจริงจังเสียแล้ว *********** ตอบคุณ : Sniper-1500watt 55555555555+ บิดหมอนมีมาเป็นพักๆ ค่ะ บิดบ่อยตอนมีเรื่องหนักๆ นี่คงไม่เวิร์คเท่าไหร่ อิอิ *********** ตอบคุณ : นวลน้ำผึ้ง อ่ะนะ เห็นภาพค่ะ หุหุ แต่ว่ามันชินซะแล้วนี่สิ เอาเป็นว่าจะพยายามลงอย่างยาวววววววววววววววววววว โดยไม่ตัดนะคะ ว่าแต่คนอ่านไหวไหมเอ่ย 55+ *********** มี MV ซีรีย์มาฝากเล็กน้อยค่ะ ชุดใหญ่จัดไป อันนี้น้องบอกว่าเป็นแซมเปิ้ล แบบสมบูรณ์ได้พรุ่งนี้ค่ะ เดี๋ยวมีชุดเล็กมาให้ดูด้วย ^^ จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:37:04

ความคิดเห็นที่ 3 แหงะ บ่ขึ้น เอาใหม่ๆ http://www.youtube.com/watch?v=lp1KVSvWOTM&feature=youtu.be แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 55 16:40:53 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:40:31

ความคิดเห็นที่ 4 ฮ่วย ต่อไปชุดเล็กค่ะ ชุดใหญ่ไม่ขึ้นก็รอพรุ่งนี้ละกัน หุหุ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:41:43

ความคิดเห็นที่ 5 ช่วยโพสต์ค่ะ จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:43:34

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมจะต้องเป็นการพรากผัวพรากเมียพรากพ่อพรากลูก ก็ให้เจ้ารามราชไปกับเจ้าหญิงจามเทวีด้วยไม่ได้เหรอ เจ้าจามเทวีก็นั่งเมืองไปเจ้ารามราชก็คือพระสวามี ลวะปุระก็คงไม่สิ้นไร้ถึงขนาดจะหาเจ้าชายที่ดีเก่งกล้าสามารถมานั่งเมืองไม่ได้เลยสักคนหรอกมั้ง ซีรีย์ทั้งชุดใหญ่ชุดเล็กลงให้อ่านครบแล้วใช่มั้ยคะ ตามไปอ่านลิงก์ที่เคยให้ไว้ใช่หรือเปล่าคะ แก้ไขเมื่อ 21 มิ.ย. 55 18:15:21 จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 17:07:59

ความคิดเห็นที่ 7 เห็นด้วยกะคุณ mimmy ค่ะ ย้ายไปทั้งครัวเลยไม่ได้เหรอคะ จบแบบแฮปปี้เอนดิง เผื่อจะมีบทจิก ตบ บิด ขยี้ ข่มขืนหมอนเพิ่ม (<---- ไปไกลแล้ว ฮ่า ๆ) จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 18:56:34

ความคิดเห็นที่ 8 อย่าพรากเจ้ารามไปเลยค่ะ คนดีควรเก็บไว้นานๆ ถ้าเจ้านางไปอยู่เมืองใหม่ แล้วเจ้ารามไปด้วยไม่ได้เหรอ จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 11:10:46

ความคิดเห็นที่ 9 MV สมบูรณ์มาแล้วค่ะ ^^ คุณมิ้ว ค่ะ ตามลิงค์ที่เคยให้ไว้เลยค่ะ ลงครบทุกเรื่องแล้ว ^^ http://www.youtube.com/watch?v=Zlb3Xw1ixSg&feature=youtu.be แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 19:27:13 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:26:47

ความคิดเห็นที่ 10 ง่ะ บ่ขึ้น แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 19:28:57 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:27:48

ความคิดเห็นที่ 11 ยังไงก็ไม่ยอมขึ้นค่ะ สงสัยต้องรบกวนคลิกลิงค์แล้วนะคะ T~T แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 19:28:44 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:28:11

ความคิดเห็นที่ 12 แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 19:31:41 จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 19:31:32

ความคิดเห็นที่ 13 .. จากคุณ : Cissnei เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 20:44:18

ความคิดเห็นที่ 14 เครียดครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 20:56:19

ความคิดเห็นที่ 15 ฝีมือหนูอิน ระดับมืออาชีพ แล้วครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 21:13:21