PANTIP.COM : W12269471 มนตราปาหนัน บทที่ ๑๒ : มนตราแห่งปาหนัน [นิยาย]

มนตราปาหนัน บทที่ ๑๒ : มนตราแห่งปาหนัน

บทที่ ๑๒ : มนตราแห่งปาหนัน

ทั้งสามตกลงใจเลือกห้องทำงานของสินธุเป็นจุดรวมพล เพราะความที่เจ้าของห้องชอบเก็บวัตถุหรือเอกสารโบราณเอาไว้เพื่อการศึกษา ทำให้บรรดาคนรับใช้ไม่กล้าเข้ามายุ่มย่าม นอกจากจะได้รับคำสั่งจาก 'คุณธุ' ให้เข้ามาทำความสะอาดเป็นคราวๆ ไป แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปด้วยความจำใจมากกว่าจะเต็มใจ เพราะแต่ละคนก็ฝังใจว่าของเก่าต้องมีเจ้าของเดิมที่ตามข้าวของมาด้วย สินธุบอกให้อติรุทธ์กับปาหนันรออยู่ที่ห้องก่อน แล้วผลุบหายออกไปครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะกลับมาพร้อมกับพระพุทธรูปปางมารวิชัยขนาดหน้าตักห้านิ้วที่เจ้าตัวอุ้มเดินเข้ามาในห้อง อติรุทธ์เหลียวไปเห็นก็อดหัวเราะไม่ได้

“เอากันอย่างนี้เลยหรือวะไอ้ธุ ปลุกพระกันเลยเรอะ”

“เออ กันไว้ก่อนเว้ย ขึ้นชื่อว่าผียังไงก็ต้องกลัวพระ อาราธนาท่านมาอยู่ด้วยจะได้อุ่นใจหน่อย”

“แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเห็นกลัว ห้องนี้ก็มีสารพัดสมบัติอยู่”

“เฮ่ย พวกนี้เขาไม่เคยแสดงอิทธิปฏิหาริย์นี่หว่า ไม่เหมือนรายนี้ เดี๋ยวนะ ขอหาที่วางท่านก่อน”

สินธุว่าพลางเหลียวหาที่เหมาะสมสำหรับตั้งบูชาองค์พระ ในที่สุดก็เลือกบนชั้นหนังสือชั้นบนสุดที่ยังว่างอยู่ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงเดินมานั่งที่โต๊ะทำงานซึ่งอติรุทธ์กับปาหนันนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

ปาหนันไม่ยิ้มเลยนับแต่กลับมาจากบ้านของอติรุทธ์ ดวงหน้าสวยมีแววของการครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลา และแทบไม่พูดจากับใครเลยหากไม่จำเป็นจริงๆ อติรุทธ์จับสังเกตหญิงสาวมานานพอดู เขาเอื้อมมือมากุมมือหล่อนที่วางอยู่บนตักบีบเบาๆ ปาหนันหันมาก็สบเข้ากับสายตาห่วงใยอาทรที่มองอยู่ก่อนแล้ว ความอบอุ่นผุดวาบขึ้นกลางใจ หล่อนวางมือข้างที่ว่างทับลงบนมือของอีกฝ่ายแล้วกุมแน่นเป็นเชิงบอกว่าหล่อนไม่เป็นไร

“ฮะแอ้ม ขอโทษนะครับคุณอติรุทธ์ คุณปาหนัน จะหวานกันผมไม่ว่า แต่อย่าทำต่อหน้าผมบ่อยๆ อย่างนี้ ผมอิจฉานะครับ”

อติรุทธ์กับปาหนันหัวเราะเก้อๆ รีบปล่อยมือจากกันทันใด ชายหนุ่มเสหยิบปั๊บสาออกมาจากถุงออกมาวางกางลงบนโต๊ะ หากยังไม่ทันได้อ่าน ไฟในห้องก็กะพริบติดๆ ดับๆ สามคนมองสบตากันทันที อติรุทธ์รีบเก็บปั๊บสาผูกนั้นคืนไว้ในถุงเหมือนเดิม แล้วถือเอาไว้ทันก่อนที่ไฟฟ้าจะดับพรึ่บลงเพียงเสี้ยววินาที

“มันดับจริงหรือแม่เล่นเราวะเนี่ย”

สินธุบ่น ร่างสูงอาศัยความเคยชินเดินสืบเท้าไปทางหน้าต่างห้อง เมื่อไปถึงก็เลิกผ้าม่านหนาที่บังอยู่ขึ้นและพบว่า ความมืดมิดนั้นไม่ได้จำเพาะที่บ้านของตนเท่านั้น หากเป็นทั้งหมู่บ้านทีเดียว

“ค่อยยังชั่วหน่อย เป็นทุกหลังเลย ไฟดับอย่างนี้อีกนานแหละกว่าจะมา เอายังไงดี อ่านต่อหรือว่ายกยอดไปพรุ่งนี้ ถ้าอ่านต่อฉันจะได้ให้เด็กเอาเทียนเข้ามาให้”

“พักผ่อนดีกว่าค่ะ วันนี้พวกเราก็เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว คิดเสียว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านอยากให้เราพัก”

ปาหนันชิงบอกขึ้นก่อน ความผิดหวังและเสียใจที่ถูกคนเคยเป็นพี่สาวทรยศต่อความเชื่อใจ ทำให้หล่อนยังไม่พร้อมจะรับรู้อะไรทั้งสิ้นในตอนนี้ แต่ไม่กล้าพูดขัดใจสองหนุ่ม เมื่อเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นหล่อนจึงโล่งใจไม่น้อย ขอให้ได้เตรียมใจสักคืนก็ยังดี จากนี้แล้วอะไรจะเกิดขึ้นหล่อนก็พร้อมยอมรับโดยปราศจากข้อเกี่ยงงอนอีก

“ฉันเห็นด้วยกับหนันนะธุ สี่ทุ่มกว่าแล้วคงเข้านอนกันหมด ฉันว่าอย่าไปปลุกพวกเขาลุกมาหาเทียนให้เราเลย อีกอย่างพรุ่งนี้ฉันก็มีสอนตอนเช้าด้วย”

เสียงข้างมากสองเสียงเห็นพ้องต้องกันเสียแล้ว เสียงข้างน้อยอย่างเขาจะว่าอย่างไรได้ นอกจากทำตามต้องการแต่โดยดี สินธุอาศัยความเป็นเจ้าของสถานที่เข้ามาจูงมือเพื่อนให้เดินตาม อติรุทธ์จับมือปาหนันอีกต่อหนึ่ง แล้วเดินเรียงเป็นงูกินหางออกมาจากห้องทำงาน พอออกมาได้ แสงจากไฟฉายก็สาดมาปะทะ มนชนกนั่นเอง

“อ้าว เจ๊ยังไม่นอนอีกเหรอ”

“เกือบแล้ว พอดีนึกได้ว่าลืมกินยาก่อนนอนเลยลงมา พอเปิดประตูห้องไฟดันดับเสียอีก ดีที่วางไฟฉายไว้หัวเตียงพอดี แล้วพวกเธอล่ะ ทำไมยังไม่นอนกันอีก”

“ผมลงมาตามเจ้ารุทธ์น่ะเจ๊ มันบอกว่าลืมของ แล้วไงไม่รู้หายจ้อยเลย ตามมาเลยถึงบางอ้อ ที่ช้าเพราะจีบหญิงอยู่นี่เอง”

สินธุอาศัยความกะล่อนลื่นไหลไปได้โดยที่มนชนกไม่สงสัย อติรุทธ์กับปาหนันลอบเป่าปากอย่างโล่งอก ถึงจะรู้สึกขัดหูกับเหตุผลนั้นก็ตาม แต่ทั้งสองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า มันเป็นเรื่องที่ดูสมเหตุสมผลที่สุดแล้ว ถ้ามนชนกถามเขาหรือปาหนันคนใดคนหนึ่งคงแย่ เพราะไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในภาควิชา อดยิ้มขันๆ ไม่ได้ที่เช้าวันนี้มิรันตีนั่งจิบกาแฟอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะพิมพ์ดีดกลางของภาควิชา ซึ่งตั้งอยู่ข้างๆ กับโต๊ะทำงานของเลขานุการภาคที่เจ้าหล่อนไม่ถูกชะตาด้วย อติรุทธ์ตวัดปากกาเซ็นชื่อลงเวลาทำงานแล้วก็ยักคิ้วให้กับยุวดีทีหนึ่งพร้อมกับบุ้ยปากไปทางคนที่ก้มหน้าก้มตาอ่านนวนิยายในหนังสือพิมพ์ติดพันอยู่อย่างไม่สนใจสิ่งใดรอบตัวทั้งสิ้น ยุวดีอมยิ้มตอบรับ แล้วทำมือข้างหนึ่งหมุนวนๆ อยู่ตรงหน้าแทนคำถามว่าเขาจะดื่มโกโก้ร้อนหรือไม่ อติรุทธ์พยักหน้าแล้วเดินหลบไปทางห้องของตนเองโดยไม่ให้เกิดเสียง ส่วนยุวดีก็ลุกจากโต๊ะเดินไปทางส่วนของแพนทรีซึ่งอยู่ทางด้านหลังของปีกขวา มิรันตีอ่านจบ จึงพลิกหน้าต่อไป เมื่อไม่เห็นใครอยู่เป็นเพื่อนก็ทำหน้าหวาดๆ รีบเหลียวซ้ายแลขวามองหายุวดีที่ตอนนี้หล่อนยอมสงบศึกเป็นการชั่วคราว เมื่อได้ยินเสียงก๊อกแก๊กและกลิ่นโกโก้ร้อน ประจวบเหมาะกับอาจารย์ท่านหนึ่งเดินเข้ามาพอดี หล่อนก็ค่อยใจชื้นขึ้น

เลขานุการสาวเดินถือถ้วยโกโก้จะนำไปให้อติรุทธ์ที่ห้องตามปกติ หล่อนทำหน้าหน่ายเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตนเอง แล้วปรับสีหน้าเป็นปกติหันมาทางต้นเสียง

“คะ”

“ถ้วยนั้นน่ะหล่อนจะเอาไปให้ใคร”

“ภาควิชานี้มีคนเดียวเท่านั้นล่ะค่ะที่ดื่มโกโก้”

ยุวดีไม่ตอบตรงๆ ในเมื่ออีกฝ่ายเคยเป็นอดีตคนรักเก่าของอติรุทธ์ บอกเท่านี้ก็น่าจะรู้ แต่พอได้ยินคำตอบหล่อนก็แทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เพราะมิรันตีเอ่ยชื่ออาจารย์ท่านหนึ่งออกมา

“อาจารย์หัสดินทร์น่ะหรือ”

หล่อนไม่เถียงว่าด้วยวัยใกล้เกษียณของอาจารย์หัสดินทร์อาจทำให้มิรันตีเข้าใจผิด หากที่ขำเพราะเจ้าหล่อนแสดงชัดว่าไม่เคยรู้จักอติรุทธ์เลยสักนิด

“คงอย่างนั้นมั้งคะ”

ยุวดีตอบแล้วก็ขอตัวผละไป กว่ามิรันตีจะรู้ความจริงก็ตอนที่อติรุทธ์เดินออกมาเตรียมจะไปสอนแล้ว อาจารย์สาวมองเลขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ หากยุวดีทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองไป มิรันตีจะโวยวายก็ไม่ถนัด เพราะตอนนี้หัวหน้าภาควิชามาถึงแล้ว ซ้ำห้องพักยังอยู่ตรงกับส่วนที่ทำงานของยุวดีเสียอีก จึงได้แต่ฮึดฮัดขัดใจอยู่คนเดียว

นิ้วเรียวเคาะรัวลงบนโต๊ะเป็นเชิงทักทาย เจ้าของโต๊ะเงยหน้าขึ้นจากหนังสือตรงหน้า ก็เห็นอีกฝ่ายยืนยิ้มเผล่รออยู่ก่อนแล้ว อติรุทธ์บุ้ยใบ้ให้เพื่อนดูนาฬิกาเรือนใหญ่มุมห้องที่บอกเวลาจวนเที่ยง

“เที่ยงแล้ว หิวแล้วด้วย ไปกินข้าวข้างนอกกันเร็ว”

“ฉันกลายเป็นคนขับรถของนายตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ชะๆ สั่งได้สั่งดี”

“ไม่ไปก็ตามใจ ขอยืมรถแล้วกัน”

“พูดง่ายดี ฉันปฏิเสธตอนไหนไม่ทราบ ไปน่ะไปได้ แต่มีข้อแม้นะ นายต้องชวนคุณยุไปด้วย”

“เมื่อวานยังไม่พออีกเหรอ”

“น่า ชดเชยช่วงเวลาที่ยายตีรันทำเสียอารมณ์ ช่วยหน่อยนะเพื่อน”

อติรุทธ์หัวเราะ ไม่ตอบว่าอะไร กลับนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะ มือลากโทรศัพท์เข้ามาใกล้ก่อนกดเบอร์ภายในของภาควิชาตนเอง พูดอยู่สองสามคำก็ทำหน้าขรึมก่อนวางสาย ท่าทีนั้นทำให้สินธุใจแป้ว

“คุณยุไม่ไปเหรอ”

“อืม ไม่”

“โธ่ เซ็งเลย”

“ฟังให้จบก่อนค่อยเซ็ง” อติรุทธ์ฉีกยิ้มกว้างแล้วบอกต่อไปว่า “คุณยุบอกไม่ปฏิเสธ แต่มีข้อแม้ว่าเราห้ามเลี้ยงเธอเด็ดขาด”

“พูดง่ายทำยากแฮะ ชวนเขามาแล้วยังให้จ่ายเองอีก” ใจที่พองฟูในตอนแรกกลับแฟบลงไปอีกเมื่อได้ยินข้อเสนอนั้น

“นายต้องเข้าใจคุณยุ เอาน่า ตามใจเธอเล็กๆ น้อยๆ ไม่เป็นไรหรอก ดีกว่าฝืนความรู้สึกเขา พูดไปแล้วก็อิจฉานายว่ะ คนที่นายชอบยังทำงานอยู่ที่เดียวกัน ฉันสิ จากธารารินไปโรงพยาบาลไกลไม่ใช่เล่น แถมถ้าไปก็ไม่รู้ว่าหนันจะว่างหรือเปล่า”

สินธุเอื้อมมือมาตบไหล่เพื่อนพลางบอกว่า

“อิจฉาอะไรวะ นายแค่ไม่ได้กินข้าวกลางวันกับเขาแค่มื้อเดียวเท่านั้นเอง อย่าลืมว่าช่วงนี้นายต้องไปนอนที่บ้านฉัน ยังไงนายก็ได้เห็นหน้าหนันก่อนนอน ตอนเช้าตื่นมาก็เจอกันอีก ดีกว่าฉันตั้งแยะ”

“มันจะดีกว่านี้ ถ้าไม่มีเรื่องบ้าๆ เข้ามาแทรกกลาง”

อติรุทธ์บอกอย่างขุ่นเคือง หน้าสารภีผุดเด่นขึ้นมาในความคิด เขาทำอะไรให้ หล่อนถึงตามจองเวรเขากับปาหนันไม่มีที่สิ้นสุด

หลังเสร็จสิ้นจากมื้ออาหาร ชายหนุ่มก็ขอให้สินธุช่วยไปส่งเขาที่บ้านซึ่งเป็นทางผ่านระหว่างร้านอาหารกับมหาวิทยาลัยพอดี สินธุทำตามความต้องการของเพื่อนโดยไม่ถามสักคำ ก่อนลงจากรถ อติรุทธ์ให้คำมั่นกับยุวดีว่าจะกลับไปที่ภาควิชาไม่เกินบ่ายสามโมง ระหว่างนี้ขอให้หล่อนช่วยบอกคนที่อาจจะบังเอิญมาหาเขาด้วย ซึ่งหญิงสาวก็รับคำอย่างเต็มใจ

วัดเจ็ดยอดวันนี้นักท่องเที่ยวค่อนข้างบางตา อาจเพราะเป็นวันจันทร์ต้นสัปดาห์ก็เป็นได้ ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคณะทัวร์สองสามคณะที่เดินชมและถ่ายรูปอยู่ตามจุดต่างๆ ร่างสูงเดินมาตามถนนเล็กๆ ที่ปูด้วยอิฐรูปตัวหนอน สองข้างทางร่มรื่นด้วยต้นไม้ใหญ่น้อย มุ่งตรงไปยังพระสถูปบรรจุพระบรมอัฐิของพระเจ้าติโลกราช

ลมทุ่งยังคงพัดแรงเหมือนทุกครั้ง อติรุทธ์ยกมือไหว้อนิมิสเจดีย์ แล้วเดินตัดลงข้างทางสู่สนามหญ้าเขียวขจี ผ่านแท่นปูนสำหรับบูชา ดอกไม้ช่อที่เขานำมาเมื่อวันก่อนแห้งเหี่ยวอยู่ตรงที่เดิม ชายหนุ่มเดินเข้าไปในพระสถูปนั้น กลิ่นหอมประหลาดอวลเข้าจมูกเหมือนหนึ่งการทักทาย

“เจ็บท้องข้องใจอันใดรึ หานไสสูง”

สุรเสียงกลั้วสรวลดังอยู่ข้างตัวโดยไม่ปรากฎพระวรกาย อติรุทธ์ยกมือไหว้สาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“มิได้ครับพญาเจ้า ผมแค่รู้สึกเหนื่อยกับเรื่องที่เกิดขึ้น เลยมาหาที่สงบเท่านั้นเอง”

“วัดอื่นก็มี ไยจำเพาะต้องเป็นโพธาราม”

พระเจ้าติโลกราชยังคงรับสั่งเย้าดุจเคย

“อาจเป็นเพราะพญาเจ้าอยู่ที่นี่กระมังครับ”

อติรุทธ์พูดทีเล่นทีจริง ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งพิงผนังหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อนกับสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่สนใจว่าจะมีใครผ่านมาเห็นหรือไม่ เขารู้สึกถึงน้ำหนักที่กดทับบนไหล่ตน เมื่อลืมตาก็เห็นหัตถ์ใหญ่วางอยู่ในตำแหน่งนั้น พอไล่สายตาสูงขึ้นไป พระเจ้าติโลกราชส่งรอยแย้มพระโอษฐ์ละไมมาให้อยู่ก่อนแล้ว ด้วยเครื่องทรงอย่างที่เขาเคยเห็นมาก่อนในนิมิต

“เรื่องใดๆ บนแผ่นดินนี้ย่อมมีเหตุที่มาด้วยกันทั้งสิ้น ความทุกข์นั้นก็เช่นเดียวกัน แม้นรู้เหตุแห่งทุกข์นั้นแล้ว ก็ย่อมที่จะคิดหาหนทางดับทุกข์นั้นลงได้”

“แล้วคนที่ไม่รู้ต้น แต่รู้เพียงเบื้องปลายนั้นเล่าพญาเจ้า จะทำอย่างไร”

“เดิมข้าตั้งใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวเรื่องนี้ ทว่าวิญญาณดวงนั้นไม่ยอมปล่อยวาง ทั้งยังทำร้ายคนบริสุทธิ์ด้วย เจ้าเองก็ช่างกระไร ทั้งที่ความจริงอยู่ตรงหน้ากลับมองไม่เห็น มนตราแห่งปาหนันสำแดงเห็นประจักษ์ครั้งแล้วครั้งเล่า ไยไม่แจ้งซึ่งความ ฤๅต้องรอให้ถึงวันเดือนดับ ให้กงล้อแห่งกาลหมุนมาทับรอยเดิมก่อนจึงจะแจ้งใจ”

สุรเสียงนั้นไม่เจือสรวลอย่างเคย ตรงข้ามกลับมีแววตำหนิด้วยซ้ำ

“มนตราปาหนันหรือครับ หมายความว่ายังไง” อติรุทธ์ทวนคำอย่างไม่เข้าใจ

“หลับตาลง อุปนิกขิตแห่งข้า”

สุรเสียงกังวานเปี่ยมด้วยอำนาจ ทั้งที่อยากถามมากกว่านี้ แต่ชายหนุ่มกลับพูดอะไรไม่ออก ประกาศิตแห่งมหาราชเจ้าเชียงใหม่ส่งให้เปลือกตาของเขาหนักจนลืมไม่ขึ้นอีกแล้ว

..................................หอมเอยหอมปาหนัน.............ผูกพันใจไม่หน่ายหนี
.............ถนอมรักในฤดี..........................................จำหลักมั่นในวิญญา
.............อย่าเลือนอย่าลืมได้..................................ชาติภพไหนจงตรึงตรา
.............รักเดียวคือสัญญา.....................................ขอเคียงครองทุกชาติไป

บทลำนำแสนคุ้นเคยคล้ายแว่วมาตามลมพร้อมกับกลิ่นปาหนันที่อวลไปทั้งบริเวณ ภาพอดีตกาลที่ตกตะกอนอยู่ในความทรงจำค่อยๆ แจ่มชัดขึ้นทีละน้อย บัดนี้อติรุทธ์ได้ถอยกลับไปสู่ความเป็นหานไสสูงโดยสมบูรณ์

*** มีต่อค่ะ

จากคุณ : อินทรายุธ

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:58:49

ความคิดเห็นที่ 1

**** มีต่อค่ะ

ดวงหน้าสวยหงิกง้ำทันใดที่เห็นร่างสูงก้าวขึ้นจากเรือจ้างขึ้นมาบนท่าน้ำ ขณะที่คนมาเยือนอมยิ้มขำกับกิริยานั้น นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเป็นประกายระยับเมื่อเห็นกำไลขอนนั้นยังสวมติดอยู่กับข้อมือนาง แล้วมองเลยไปในมือของเจ้าตัวที่ถือกิ่งกระแตบูดๆ เบี้ยวๆ จ้องนิ่งอยู่เป็นนานแต่ไม่พูดว่าอย่างไร จนคนถูกมองเป็นฝ่ายอดรนทนไม่ได้เสียเอง

“มองกระไรของเจ้า พ่อค้าหน้าดุ”

เสียงใสตวาดแว้ดแล้วเอากระแตกิ่งนั้นซ่อนเอาไว้ด้านหลัง นึกอายไม่น้อยกับแววตาแสดงความขบขันที่ไม่รู้จักซ่อนเร้นเสียบ้างเลยคู่นั้น

“แล้วกัน ข้าพระเจ้าบอกชื่อไปแล้ว ไยแม่หญิงจึงไม่เรียกเล่า”

“อยากเรียกเยี่ยงนี้ จักทำกระไรข้า แล้วนี่มาที่เรือนข้าด้วยเหตุใด”

“มาพบคุณพระอินทเดช”

“การใดอีก พี่ชายข้าให้อัฐเจ้าไปแล้ว ยังไม่พอใจอีกรึ”

ลำเจียกยังทำเสียงสูงใส่ไม่เลิก ไม่สนใจกับชายผ้านุ่งที่ถูกกระตุกนิดๆ เป็นเชิงเตือนของบ่าวคนสนิท

“เห็นข้าพระเจ้าเป็นคนเยี่ยงนั้นรึ แม่หญิงลำเจียก”

โมกพ้อนิดๆ ก่อนหันไปทางบ่าวที่นั่งอยู่กับพื้นข้างผู้เป็นนาย

“พี่สุก วานบอกฉันทีเถิด คุณพระท่านอยู่เรือนหรือไม่”

“อยู่จ้ะ สั่งความเอาไว้ว่าหากพ่อมาถึงเมื่อใด ให้ขึ้นไปพบบนเรือน”

ลำเจียกชะงัก มองหน้าคนตรงหน้าสลับกับบ่าวของตนอย่างไม่เชื่อหู ออกจะเสียหน้าใช่น้อยที่ต่อว่าต่อขานไปเสียพอแรงทั้งที่ไม่รู้ความจริง โมกมองแม่สาวน้อยยิ้มๆ แล้วเดินผละไป ปล่อยให้หญิงสาวนั่งหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายอยู่กับนางสุกอยู่ที่เดิม

ดวงหน้าสวยหวานเงยขึ้นจากผ้าที่กำลังปัก เมื่อได้ยินเสียงไม้พื้นเรือนข้างตัวลั่นขึ้นเบาๆ ตาต่อตาสบประสานอย่างไม่ตั้งใจ หญิงสาวรีบหลบด้วยใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ เอ่ยถามออกไปทั้งที่ก็รู้ความดีอยู่

“มาหาพี่แสนหรือคะ”

“ใช่ คุณพระให้ข้าพระเจ้ามาพบ นี่ท่านไปไหนเสียเล่า”

น้ำเสียงที่ตอบกลับมาเรียบเฉยและรักษาระยะห่างอย่างคนที่เพิ่งรู้จักกัน

“อยู่ในห้องกระมัง วง เอ็งไปตามพี่แสนที เรียนท่านว่าพ่อโมกมารอพบ”

สารภีวานบ่าวที่อยู่ใกล้ที่สุด หล่อนขวยเขินนิดหนึ่งที่ต้องเอ่ยชื่อชายหนุ่ม หากเจ้าของชื่อกลับมิได้ใส่ใจ ซ้ำยังลุกเดินไปดูบัวในอ่างที่ตั้งห่างออกไปทางด้านหนึ่งของชานเรือนเสียอีก ครู่หนึ่งพระอินทเดชก็เดินออกมาจากห้อง เมื่อเห็นโมกยืนดูบัวในอ่างก็ร้องเรียกอย่างยินดี

“พ่อโมก ฉันนึกว่าพ่อจักไม่มาเสียแล้ว”

“ตกปากไว้แล้ว อย่างไรก็ต้องมาขอรับ”

โมกบอกพลางหันมาไหว้ กำลังจะเดินกลับมาที่หอนั่งซึ่งเจ้าของบ้านลงนั่งรออยู่แล้ว ทว่ายังไม่ทันก้าวเท้า คนที่เพิ่งเดินขึ้นบันไดเรือนมา ก็แกล้งเดินชนแขนโดยแรงแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินไปนั่งข้างพี่ชาย นางสุกที่เดินตามมาเสียอีกที่ต้องเป็นฝ่ายออกปากขอโทษแทนนาย โมกกลั้นยิ้ม ก่อนเดินไปนั่งร่วมกับเจ้าของเรือนเสมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

พระอินทเดชมองน้องสาวคนเล็กอย่างระอาใจนัก หากมิได้พูดว่าอย่างไร รอจนกระทั่งแขกนั่งลงเรียบร้อยแล้วจึงออกปากบอกด้วยเสียงดุๆ

“ลำเจียก ขอโทษพ่อโมกเขาเสีย”

“ขอโทษ เรื่องกระไรเจ้าคะพี่แสน” ลำเจียกแสร้งทำไขสือ

“รู้แก่ใจยังต้องให้พี่พูดอีกรึ ใช่เพียงพี่คนเดียว สารภีก็เห็นว่าเจ้าทำการใด หรือจักให้พี่ถามนังสุกอีกคน”

นัยน์ตาคมตวัดค้อนคนต้นเรื่องที่นั่งยิ้มน้อยๆ ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างขุ่นเคือง แต่พอเห็นสายตาดุๆ ของพี่ชายที่จับนิ่งอยู่ก็จำใจต้องยกมือขึ้นไหว้พร้อมบอกเสียงห้วน

“ขอโทษ”

“เปลี่ยนคำขอโทษเป็นของที่แม่หญิงวางแอบไว้ข้างตัวแทนได้หรือไม่”

พูดไปแล้วก็นึกได้ว่าพี่เขานั่งอยู่ตรงนี้พร้อมหน้าทั้งสองคน หากพลั้งปากไปเสียแล้วจะแก้ไขก็คงไม่ทัน เช่นเดียวกับงาช้างที่งอกแล้วไม่หดคืน สารภีนั่งหน้าเผือดอาจเป็นเพราะคงคิดไม่ถึงว่าเขาจะกล้ากระมัง ข้างแฝดผู้น้องก็นิ่งงันวางหน้าไม่ถูก ส่วนพระอินทเดชนั้นยากจะอ่านสีหน้าแววตาออกว่ารู้สึกเยี่ยงไร โมกรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เมื่อคิดว่างานใหญ่จะเสียก็เพราะปากตนครานี้แล้วกระมัง

“กระแตเบี้ยวๆ นี่น่ะรึ พ่อจะเอาไปทำอันใด”

พระอินทเดชฉวยกระแตกิ่งที่วางข้างน้องสาวขึ้นมาชูพร้อมถามเสียงเรียบ สายตาคมราวมองทะลุถึงกลางใจของเจ้าพ่อค้าหนุ่ม ผู้ชายด้วยกันไยจะดูกันไม่ออกเล่าว่าเจ้าตัวติดตาต้องใจแม่น้องสาวคนเล็กเข้าเสียแล้ว

“เอ้อ กระผมนึกเสียดายมันขอรับ ไม่อยากให้ทิ้งไปเปล่าๆ ปลี้ๆ”

“ก็เอาสิ ลำเจียกน้องจักว่าอย่างใด”

พระอินทเดชบอกยกให้หน้าตาเฉย สารภีมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ แต่ไหนแต่ไรมาพระอินทเดชไม่เคยทำเยี่ยงนี้มาก่อน ครั้งที่ขุนณรงค์มาติดพันด้วยนางนั้น เขาหมั่นเทียวไปเทียวมาที่เรือนซ้ำยังเข้าหาผู้ใหญ่อย่างถูกต้อง แต่พระอินทเดชยังกีดกันเสียหนัก จนขุนณรงค์ถอดใจเปลี่ยนไปติดพันหญิงอื่นแทน แล้วนี่กระไรกับผู้ชายคนนี้และลำเจียก พระอินทเดชจึงมีท่าทีเหมือนสนับสนุนทั้งที่ปะหน้ากันเพียงครั้งสองครั้งเล่า

“แม้นเขาอยากได้ ก็ให้ไปเถิดเจ้าค่ะ เอ้อ ถ้าไม่มีการใด น้องขอไปดูกับข้าวที่ครัวก่อนนะเจ้าคะ พี่สารภีจ๋า พี่จักไปกับน้องหรือไม่จ๊ะ”

ตั้งแต่ขึ้นรุ่นสาว ไม่เคยสักครั้งที่จะมีชายใดกล้าพูดจาเยี่ยงนี้ด้วย ซ้ำในอกยังวูบไหวอย่างประหลาด ความรู้สึกหมั่นไส้นับแต่แรกเห็นบัดนี้หล่นหายไปข้างใดเสียก็ไม่รู้ กระนี้แล้วจะให้หล่อนทนสู้หน้าเขาอย่างไรได้ หล่อนว่าแล้วก็ลุกขึ้นเดินหนีทันที ไม่ทันเห็นแววตาอย่างหนึ่งของพี่สาวฝาแฝดที่ตวัดมองมา แต่ก็ยอมเดินตามน้องสาวไปโดยไม่ปริปากว่าอย่างไร

รอจนสองพี่น้องฝาแฝดเดินลับลงไปจากเรือนแล้ว พระอินทเดชจึงโบกมือไล่บ่าวที่ทำงานอยู่บนเรือนให้ลงไปก่อน เมื่อปลอดคนแน่แล้ว จึงเริ่มเอ่ยปากขึ้นก่อน

“มาวันนี้ ข้าหวังใจว่าคงเป็นเรื่องน่ายินดีนะ”

รอยยิ้มของคู่สนทนา ทำให้โมกค่อยใจชื้นขึ้น

“ขอรับ ข้าพระเจ้าตกลงจักรับราชการเยี่ยงที่คุณพระบอก หากเรื่องหนังสือนี่สิที่ข้าพระเจ้ายังหนักใจ”

“เป็นไรเล่า ข้าจักให้เจ้าติดสอยห้อยตามไปก่อน อ่านหนังสือแตกเมื่อใด ข้าจักหาช่องพาเจ้าไปพบเจ้าคุณอภัยราชาท่านให้ช่วยพาเจ้าเข้าฝากตัวทำราชการ”

“นานหรือไม่ขอรับ”

“เร็วที่สุดเท่าที่จักเป็นไปได้ ระหว่างนี้เจ้าต้องเร่งอ่านเขียนหนังสือให้แตกฉาน แลต้องฝึกมารยาทเข้าเจ้าเข้านายเสียให้คล่อง จริงสิ เจ้าเก็บข้าวของมาด้วยฤๅไม่”

“เก็บมาด้วยเหตุใดขอรับ” โมกถามอย่างสงสัย

“เจ้าต้องมาอยู่กับข้าที่เรือนนี่ ข้าสั่งคนจัดห้องหับไว้รอท่าแล้ว วันนี้คงฉุกละหุกไปกระมัง เอาอย่างนี้ เจ้ากลับไปเก็บข้าวของเสีย แล้ววันพรุ่งก็มาแต่ย่ำรุ่ง”

“ขอรับ เอ้อ ข้าพระเจ้าขอถามคุณพระสักข้อหนึ่งจักได้หรือไม่ขอรับ”

“กระไรรึ”

“ไฉนคุณพระจึงดูเร่งร้อนถึงเพียงนี้ ท่านเพิ่งปะหน้าข้าพระเจ้าไม่กี่วัน ประมือกันรึก็ไม่เท่าใด จู่ๆ จักฝากตัวข้าพระเจ้าเข้ารับราชการเสียแล้ว ออกจักดูวิกลอยู่”

สิ้นคำถามนั้น รอยยิ้มของเจ้าของเรือนจึงเลือนหายจากใบหน้า พระอินทเดชมองคนตรงหน้านิ่งอยู่อึดใจใหญ่ ก่อนบอกด้วยน้ำเสียงต่ำลึกในคอ

“กรุงศรีอยุธยาต้องการคนมีฝีมือเยี่ยงเจ้า เจ้าเป็นคนสองแควคงจักพอรู้เรื่องที่เจ้าสองแควคนเก่าเอาใจออกห่างไปเข้าด้วยเชียงใหม่ จนได้ดิบได้ดีเป็นพระยาสุทธสีลกินเมืองพะเยามาบ้าง”

“ขอรับ”

มิใช่ 'พอรู้' หาก 'รู้แจ้งชัด' เพราะเหตุการณ์ครั้งนั้นเขาก็อยู่ด้วย พระอินทเดชพยักหน้าช้าๆ

“นั่นล่ะ ตั้งแต่ครานั้นเชียงใหม่ก็มีอำนาจเพิ่มมากขึ้นทุกที เรื่องนี้จักปล่อยผ่านไปมิได้ ด้วยจักเป็นภัยต่อกรุงศรี พ่ออยู่หัวท่านจึงมีพระดำริจักเสด็จไปปราบ หากได้คนดีมีฝีมือเยี่ยงเจ้ามาร่วมทัพมากๆ ชัยชำนะย่อมเป็นของฝ่ายเราแน่แท้”

ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันโดยไม่รู้ตัวกับวาจาที่พระอินทเดชบอกเล่า การสงครามระหว่างกรุงศรีกับเชียงใหม่เกิดขึ้นแน่แล้ว เขาจะยอมให้บ้านเกิดเมืองนอนต้องตกล่มจมดินด้วยฝีมือของศัตรูอย่างไรได้

“จักไปเมื่อใดขอรับ”

“ยังกำหนดชัดมิได้ จนกว่า...”

พระอินทเดชละคำไว้แต่เพียงเท่านั้น อุปนิกขิตจากล้านนาต่อความได้ไม่ยาก ก็เอา ดูทีหรือว่าข่าวจากกรุงศรีอยุธยากับข่าวจากเชียงใหม่ ข่าวใดจะล่วงรู้ถึงผู้เป็นนายเหนือหัวก่อนกัน

ร่างใครคนหนึ่งเคลื่อนเข้ามาบังแสงไฟตะเกียง ก่อให้เกิดเงาดำทาบทับไปบนฝาเรือนและคนที่กำลังเก็บผ้าไม่กี่ผืนใส่ลงในไถ้ เจ้าของเงาทรุดตัวลงนั่ง แสงสีทองที่สาดจับเสี้ยวหน้าด้านข้างส่องให้เห็นริ้วรอยอันเกิดจากวัยที่ล่วงผ่าน ใจแก้วลดเสียงลงพอได้ยินกันสองคน และใช้ภาษาไทยกลางแทนจะใช้ภาษาล้านนา เพื่อให้คุ้นลิ้น

“ระวังตัวให้จงหนักพ่อโมก เจ้าต้องไปอยู่ในหมู่ศัตรู ทำการใดจงมีสติ อย่าให้ผู้ใดรู้ความเป็นมาของเจ้าได้ หาไม่แล้ว เจ้าอย่าหมายได้คืนเชียงใหม่อีกเลย”

“ขอรับพ่อลุง ข้าจักจดจำไว้ให้มั่น”

โมกตอบพลางยกมือขึ้นไหว้อีกฝ่าย ใจแก้วยิ้มก่อนตบไหล่ชายหนุ่ม

“ดีแล้ว อีกสิ่งที่เจ้าจักลืมเสียมิได้”

“กระไรหรือขอรับ”

“ตราบใดที่ยังอยู่ในกรุงศรีอยุธยา เจ้าจักปลงใจด้วยนางใดมิได้ ด้วยความรักจักทำให้เจ้าลังเล ไม่กล้าตัดสินใจลงมือทำการใด สตรีเดียวที่เจ้าจงรักมั่นไว้ได้คือพระแม่ธรณีของนพบุรีศรีนครพิงค์ จงจำคำข้าไว้ให้จงดี หานไสสูง”

เสียงที่ขานชื่อจริงหนักแน่นเฉียบขาด หากใจแก้วไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนบอกกับชายหนุ่มตรงหน้านั้นช้าเกินการเสียแล้ว ด้วยบัดนี้ใจแกร่งของอุปนิกขิตล้านนาปรากฏเงาร่างของสตรีนางหนึ่งเข้ามาทาบทับอยู่เต็มหัวใจ โมกหลุบสายตาลงต่ำอย่างมีพิรุธพร้อมรับคำเสียงเบา ทั้งที่รู้แน่แก่ใจว่าทำได้ยากเย็นนัก

“ขึ้นชื่อว่ารักเสียแล้ว จะให้หักใจเลิกราอย่างไรได้ ยิ่งเจ้ากับลำเจียกมาอยู่ในอาณาเขตเรือนเดียวกันเยี่ยงนี้แล้ว ความยากที่ว่าก็ยิ่งยากเป็นทวีคูณ”

อติรุทธ์ลืมตาขึ้นทันทีที่ได้ยินสุรเสียงรับสั่งกลั้วสรวลของพระเจ้าติโลกราช มหาราชเจ้าเชียงใหม่ยังทรงยืนทอดพระเนตรอยู่ตรงหน้าเขาเช่นเดิม

“สองหญิงหนึ่งชาย วุ่นวายทุกคราว” พระเจ้าติโลกราชรับสั่งบอก “ข้าเปิดอดีตชาติให้เจ้าแล้ว จงใช้มันให้เป็นประโยชน์เถิด อีกไม่นานก็จะถึงวันเดือนดับอมาวสี เจ้ามีเพลาถึงแค่วันนั้นเท่านั้น ด้วยมันคือวันที่กาลจะถอยคืนสู่จุดเริ่มต้น หากพ้นไปแล้ว เจ้าจะไม่มีโอกาสได้แก้ไขและตัดกระแสแห่งกรรมที่ผูกพันกันมาอีกเลย”

รับสั่งเท่านั้นก็ทรงหันปฤษฎางค์กลับ แล้วเสด็จหายลับเข้าไปในกำแพงพระสถูป ชายหนุ่มผวาลุกขึ้นจะตามแต่ไม่ทัน จึงได้แต่ถอนใจออกมาอย่างหนักหน่วง แรมสิบห้าค่ำอย่างนั้นหรือ เขาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมา แล้วดึงปฏิทินพกออกมาดูก็ต้องถอนใจออกมาอีกครั้ง อีกสิบห้าวันเท่านั้นเอง เวลาเพียงเท่านี้ เขาจะหามันพบหรือเปล่านะ

แนวที่นั่งหินขัดที่สร้างยาวขนานไปตลอดทางเดินหน้าภาควิชานั้น มีนักศึกษากลุ่มหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว เมื่อหันไปเห็นอติรุทธ์เดินเลี้ยวมุมตึกเข้ามาทุกคนก็พร้อมใจกันยกมือไหว้ อติรุทธ์พยักหน้ารับแล้วทำท่าจะเดินเลยเข้าไปในภาควิชา เพราะเป็นเรื่องปกติที่เด็กๆ จะมานั่งออกันอยู่ตรงนี้ เพื่อมาส่งใครคนใดคนหนึ่งในกลุ่มเข้าพบอาจารย์ที่สอนตนเอง หรือเข้าพบอาจารย์ที่ปรึกษา พอเดินเข้ามาในภาค ก็เห็นนักศึกษาสาวคนหนึ่งที่กำลังเกาะเคาน์เตอร์ไม้เตี้ยๆ คุยกับยุวดี หรือที่เด็กๆ เรียกว่า 'พี่ยุ' อยู่ เกือบจะเดินเลยไปที่ห้องพักอาจารย์แล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงยุวดีพูดอยู่แว่วๆ

“แน่ะ พูดถึงก็มาพอดีเลย”

เด็กสาวหันขวับมาอย่างดีใจ ถ้าทำได้หล่อนคงกระโดดเข้ากอดอาจารย์หนุ่มเสียด้วยซ้ำ

“โอย หนูนึกว่าวันนี้จะไม่ได้พบอาจารย์แล้วค่ะ”

“พบผม เรื่องอะไร”

“เอ๊า อาจารย์ลืมนัดหนูหรือคะเนี่ย ก็อาจารย์นัดให้หนูมาคุยเรื่องหัวข้อสัมมนาเดี่ยววันนี้ตอนบ่ายโมงนี่คะ”

อติรุทธ์เพิ่งนึกออก เขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็เห็นหน้าปัดบอกเวลาเกือบสามโมงแล้ว

“จริงสิ เอาล่ะ คุณไปรอผมที่ห้องก่อน เดี๋ยวผมตามไป”

เด็กสาวรับคำ แล้วเดินค้อมตัวผ่านอาจารย์เข้าไปรอในห้องอย่างว่าง่าย ยุวดีรู้หน้าที่ของตัวเองก็ลุกขึ้นจะเดินไปทางแพนทรีเพื่อรินน้ำเย็นมาให้ชายหนุ่ม แต่อติรุทธ์ห้ามไว้เสียก่อน

“ไม่เป็นไรคุณยุ ผมเรียบร้อยมาแล้ว ขอโทษนะที่กลับมาช้า”

“ยุนึกว่าอาจารย์จะไม่เข้ามาแล้วด้วยซ้ำค่ะ น้องเขามาที่ภาคสามสี่รอบแล้ว กะว่าถ้าสามโมงสิบห้าอาจารย์ยังไม่มา ยุจะบอกให้แกกลับบ้านก่อน”

“ช่วงนี้ผมมีเรื่องยุ่งๆ น่ะ เลยลืมว่านัดใครไว้บ้าง สงสัยต้องเอาตารางนัดของนักศึกษามาฝากคุณไว้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวจะทำให้เด็กเสียเวลารออย่างวันนี้อีก”

เด็กสาวนั่งอ่านสิ่งที่เขียนมาในกระดาษ เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการซักถามที่จะเกิดขึ้น อติรุทธ์เดินอ้อมมานั่งที่เก้าอี้ของตนเอง แล้วเลื่อนของที่อยู่ในมือไปตรงหน้าลูกศิษย์

“ขนม แทนคำขอโทษของผมที่ทำให้คุณเสียเวลา”

แม่สาวน้อยหัวเราะกิ๊ก ในหมู่นักศึกษาเป็นอันรู้กันว่าอาจารย์อติรุทธ์ใจดีที่สุดในภาควิชาแล้ว และมีมุมอบอุ่นที่ทำให้นักศึกษาสาวๆ หลายคนแอบปลื้ม

“ไม่ใช่ขนมปลอบใจเพราะเสนอหัวข้อไม่ผ่านเหรอคะ อาจารย์”

“อันนั้นก็ต้องดูก่อน” เขาบอกกลั้วหัวเราะ “แล้วคุณจะทำเรื่องอะไรล่ะ”

“อยากทำเรื่องดอกไม้ในวรรณคดีและเทพปกรณัมน่ะค่ะ”

“ทำไมถึงอยากทำ”

“เพราะดอกไม้แต่ละชนิดมีการสื่อความหมายแฝงอยู่ในตัวมันเองค่ะ”

“น่าสนใจ ลองว่ามาซิ”

อติรุทธ์นิ่งฟังเจ้าหล่อนอธิบายถึงวัตถุประสงค์ของการเลือกทำหัวข้อนี้ อาจารย์หนุ่มพยักหน้าบ้าง ซักถามบ้างตามสมควร กระทั่งเด็กสาวยกตัวอย่างดอกไม้ขึ้นมา

“อย่างดอกลำเจียกหรือปาหนันนี่ ทางศาสนาพราหมณ์เขาถือกันว่าเป็นดอกไม้ต้องสาปค่ะ”

“ดอกไม้ต้องสาปอย่างนั้นหรือ” เขาทวนคำ

“ค่ะ ว่ากันว่าเป็นดอกไม้แห่งความไม่ซื่อสัตย์และการหลอกลวงค่ะ ทางพราหมณ์จึงไม่มีใครใช้ดอกปาหนันเป็นเครื่องบูชาเทพเลย”

อติรุทธ์ขยับตัวฟังเด็กสาวอย่างตั้งใจและสนใจ เรื่องนี้เขาไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อน และจากนั้นก็ดูเหมือนว่าสมองเขาจะครุ่นคิดอยู่แต่เรื่องนี้จนกระทั่งไม่รู้ตัวว่าเจ้าหล่อนอธิบายจบตั้งแต่เมื่อไหร่

นักศึกษาสาวกลับออกไปนานแล้ว แต่อติรุทธ์ยังคงนั่งอ่านกระดาษที่เจ้าตัวทำเป็นบทคัดย่อบางส่วน ในหน้าที่สอง ได้กล่าวถึงดอกปาหนันเอาไว้อย่างคร่าวๆ โดยอิงจากตำนานลิงคอุทภวมูรติ ซึ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับกำเนิดศิวลึงค์ ตำนานนั้นเล่าถึงการแข่งขันระหว่างมหาเทพสองพระองค์ คือพระวิษณุกับพระพรหมที่ถกเถียงกันว่าใครเป็นใหญ่ยิ่งกว่ากันและใครกันแน่ที่เป็นผู้สร้างจักรวาล แต่มหาเทพทั้งสองก็ตกลงกันไม่ได้ ขณะนั้นเองก็ปรากฏเสาเพลิงขนาดใหญ่ผุดพ้นจากพื้นดิน และพุ่งขึ้นสู่ฟ้าจนมองไม่เห็นยอด มหาเทพทั้งสองเกิดข้อสงสัยว่าสิ่งนี้คืออะไร มีจุดเริ่มต้นและสิ้นสุดที่ตรงไหน จึงตกลงกันว่า ฝ่ายใดที่หาโคนและยอดของเสาเพลิงนี้ได้ก่อน จะถือว่าฝ่ายนั้นเป็นผู้ชนะ

พระวิษณุแปลงเป็นเศวตวราหะหรือหมูป่าเผือกขุดดินลงไปหาส่วนโคน ข้างพระพรหมแปลงเป็นหงส์บินไปหาส่วนปลายเสา เทพทั้งสองใช้เวลาค้นหานานนับพันปีก็ยังไม่พบ มหาเทพทั้งสองต่างคิดถอดใจยอมแพ้แล้ว แต่จู่ๆ พระพรหมก็เห็นดอกเกตกีร่วงลงมาจากเบื้องบน จึงรับเอาไว้แล้วถามดอกเกตกีว่ามาจากที่ใด

ดอกเกตกีตอบว่าตนเป็นดอกไม้เครื่องประดับเศียรพระศิวะ กว่าจะร่วงลงมาถึงพระพรหมก็ใช้เวลานานหลายกัลป์อยู่ ครั้งนั้นพระพรหมจึงคิดแผนการให้ตนเองเป็นผู้ชนะในการเดิมพัน ด้วยการเก็บดอกเกตกีนี้มาลวงพระวิษณุว่า เป็นดอกไม้ที่มาจากบนยอดเสาไฟนั้น พระวิษณุสำคัญว่าเป็นความจริง ก็ทรงยอมรับความพ่ายแพ้โดยดุษณี แต่สิ่งที่ไม่มีใครคาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ๆ พระศิวะเจ้าก็ทรงแหวกเสาเพลิงนั้นออกมา พร้อมกับประกาศว่า

“เสาเพลิงนี้เป็นสิ่งอันเกิดขึ้นด้วยพลังอำนาจแห่งข้า เป็นพลังซึ่งไม่อาจวัดประมาณค่าได้ จึงไม่มีทั้งจุดตั้งต้นและจุดสิ้นสุด หากมันจะดำรงคงอยู่เป็นนิรันดร์กาล เพื่อเป็นแกนแห่งโลก ทั้งเบื้องบนและเบื้องต่ำสุดนี้”

“เช่นนั้นดอกเกตกีนี้เล่า” พระวิษณุที่ยอมรับในพลังอำนาจของพระศิวาแล้วรับสั่งถามขึ้น

“เกตกีนี้ร่วงมาจากเครื่องประดับเศียรข้าจริง แต่มิใช่พระพรหมได้พบยอดแห่งเสานี้ ด้วยเหตุที่ข้ากล่าวไว้ก่อนหน้า นั่นหมายถึงพระพรหมหาได้พบส่วนปลายยอดเสาไม่”

พระศิวะบอกความจริงให้ทรงทราบ ก่อนจะสาปไม่ให้พระพรหมมีเทวาลัยหรือแม้แต่นิกายของตนเอง เพราะความไม่ซื่อสัตย์ของพระพรหมนั่นเอง และพระศิวะยังห้ามไม่ให้ผู้ใดนำดอกเกตกีมาบูชาพระองค์หรือแม้แต่เทพองค์อื่นๆ เพราะเกตกีคือสัญลักษณ์แห่งความหลอกลวง

ตำนานจบลงเพียงเท่านั้น แต่อติรุทธ์กลับอ่านทวนซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวจะท่องจำให้ขึ้นใจ หากปาหนันคือดอกไม้แห่งการลวงหลอก แล้วมนตราแห่งปาหนันนั้นเล่า ฤๅแท้แล้วคือ มนตราแห่งความรักอันหลอกลวง

ที่สุดแล้ว เขาคือต้นเหตุของเรื่องนี้ใช่หรือไม่ ถ้าใช่ ก็ควรแล้วที่สารภีจะเคืองแค้นขนาดนี้ แต่ถ้าเป็นตรงกันข้ามเล่า ผู้ใดสร้างเงื่อนปม ผู้นั้นต้องเป็นคนคลายเงื่อนนั้นเอง นี่คือความจริงแท้ เพียงแต่ตอนนี้ เขายังไม่แน่ใจ ระหว่างเขา ลำเจียก และสารภี ใครเป็นผู้ก่อเรื่องทั้งหมด

อินวกา

จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ)

เขียนเมื่อ : 21 มิ.ย. 55 16:59:45