ความคิดเห็นที่ 1 ทุสโมสจับมือเนเฟอร์ติติให้เดินเคียงคู่กันไป ยังทิศทางที่เมโนฟิสกำลังยืนพูดคุยและหัวเราะอยู่กับบรรดาสาวๆ ที่ห้อมล้อมอยู่นั้น “น่าอิจฉาเจ้าเสียจริง เขาเนื้อหอมในหมู่สาวๆ จนข้ายังนึกเลยว่าข้าด้อยสิ่งใด เหตุใดไม่มีใครห้อมล้อมเยี่ยงนี้”ทุสโมสพูดจาหยอกล้อกับน้องชายและสาวๆ ที่รายล้อม “ท่านมีหญิงงามที่สุดเคียงกาย ยังไม่พอใจอีกหรือ อย่าบอกว่ายังต้องการหญิงอื่นๆ อีก”หญิงสาวผู้เป็นพระญาติและพระสหายพูดกับองค์ชายรัชทายาท “หากข้ายังมองหานางอื่น ข้าคงต้องสูญเสียยอดหทัยของข้าเป็นแน่ เจ้าอย่าหาเรื่องให้ข้าเลยน่า”ทุสโมสหันไปพูดคุยกับหญิงสาวผู้นั้น จึงเป็นโอกาสให้อเมโนฟิสและเนเฟอร์ติติได้พูดคุยกันบ้าง “เจ้าคงสบายดี”อเมโนฟิสกล่าว “ใช่ ข้าสบายดี แต่ท่านไปอยู่กองทหารสองปี คงไม่สุขสบายเฉกเช่นที่นี่” “แค่ทุกข์กายข้ารับได้ แต่ทุกข์ใจนี่สิ ข้าคงต้องพยายามอีกนาน”เขาบอก นัยน์ตามีร่องรอยความเศร้าหมอง “ความทุกข์มันแค่เข้ามาในชีวิตเพื่อให้เราจดจำและผ่านไป ไม่มีสิ่งใดจะคงอยู่ตลอดกาล แม้แต่ความสุข ความทุกข์ก็เช่นกัน มันจะผ่านพ้นไป”เนเฟอร์ติติพูดราวกับปลอมใจตัวเองไปในตัว เสียงสาวๆ ที่อยู่ห้อมล้อมอเมโนฟิสเริ่มไม่พอใจที่เห็นทั้งสองพูดคุยกัน นั่นเพราะมันเป็นการดึงเวลาของเขาจากพวกนาง ซึ่งทำให้พวกนางเสียเวลา และเสียโอกาสที่จะสานความสัมพันธ์กับองค์ชายรองแห่งอียิปต์ “ข้าว่าไปหาอะไรรองท้องกันดีกว่าอเมโนฟิส”หญิงสาวคนหนึ่งชักชวน เนเฟอร์ติติยิ้มและพยักหน้าให้เขา ราวกับจะบอกว่าทำตามหญิงสาวผู้นั้นบอกเถิด “เจ้าหิวหรือไม่”อเมโนฟิสถาม “ไม่ ข้าอิ่มแล้ว ท่านไปเถิด”เนเฟอร์ติติกล่าวพร้อมส่งยิ้มให้ ทำเหมือนไม่รู้สึกเศร้าเสียใจ หากเขาจะไปจริงๆ เป็นเวลาเดียวกับที่ทุสโมสสิ้นสุดการสนทนา แล้วหันกลับมาสนใจเนเฟอร์ติติกับอเมโนฟิสอีกครั้ง “ว่าไง คุยอะไรกันอยู่”ทุสโมสเดินเข้ามาใกล้นางผู้เป็นดวงใจ มือของเขาแตะเอวนางไว้ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ “ข้าว่าเราออกไปสูดอากาศในสวนเถิด อเมโนฟิสจะได้มีเวลาส่วนตัว”เนเฟอร์ติติหันมาบอกกับเจ้าของมือที่โอบเอวนางไว้ “อืม ก็ดีเหมือนกัน”เจ้าชายรัชทายาทไม่ปฏิเสธ อเมโนฟิสได้แต่แอบน้อยใจนางผู้เป็นยอดหทัย เขาหรือปรีดาจนแทบไม่อาจปกปิดอาการดีใจที่มีนางอยู่ใกล้ๆ แต่ดูนางเถิด ช่างหมางเมินกับเขาเสียนี่กระไร *.........................................................................................................* ขณะที่ออกมาเดินเล่นในสวน เนเฟอร์ติติก็พยายามจะไม่มองกลับไปข้างในห้องจัดงานเลี้ยง การกลับมาเจอกันคราวนี้มีหลายอย่างแปรเปลี่ยนไป อเมโนฟิสร่างกายสูงใหญ่ กำยำกว่าเมื่อก่อนมาก สมกับเป็นชายชาติทหาร ใบหน้าหล่อเหล่า ดวงตาแห่งพญาเหยี่ยวคู่นั้นกำลังจิกหัวใจ แล้วกระชากโบยบินไป จะทำฉันท์ใดจึงจะนำใจนางกลับคืนมาดั่งเดิม ครั้งก่อนว่าหลงรักเขามากแล้ว แต่มาครั้งครั้งกลับรู้สึกรักมากขึ้นกว่าที่เคยเป็น มันเพราะอะไร แล้วนางจะต้องทำอย่างไรกับสถานการณ์นี้ “คิดอะไรอยู่”ทุสโมสถามเมื่อเห็นร่างน้อยที่ยืนเคียงข้างเขานิ่งเงียบ ราวกับครุ่นคิดบางอย่าง “ไม่มีอะไร แค่รู้สึกง่วง”เนเฟอร์ติติบอกก่อนจะส่งยิ้มให้เขา แค่รอยยิ้มของนางก็สามารถทำให้หมดข้อสงสัยใดๆ บางครั้งความรักก็ทำให้คนตาบอดได้เช่นกัน ทุสโมสยินดีจะเป็นคนตาบอด หากบอดแล้วจะทำให้มีนางเคียงข้างตลอดไป “เนฟ”เขาเรียก เนเฟอร์ติติเงยหน้าขึ้นมองด้วยความสงสัยว่า เขาเรียกทำไม แต่แล้วทุกอย่างก็กระจ่าง เมื่อศีรษะของทุสโมสโน้มลงมา ริมฝีปากของเขาจรดบนหน้าผากนาง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของใครอีกคนพอดี อเมโนฟิสเดินเลี่ยงหลบผู้คนออกมา เพื่อตามหาทุสโมสและเนเฟอร์ติติที่ออกมาชมสวน ซึ่งภาพที่เห็นอยู่ในตอนนี้แทบทำให้ใจสลาย นางเปลี่ยนไปแล้ว เนเฟอร์ติติไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป นางเป็นของทุสโมส หาใช่อเมโนฟิสคนนี้ไม่ อเมโนฟิสเดินกลับเข้ามาในงานเลี้ยง สีหน้าของเขาโศกเศร้ายิ่งนัก อย่างเดียวที่องค์ชายรองเรียกหาในตอนนี้มีเพียงน้ำจันทร์เท่านั้น เขาอยากจะลืมนางเฉกเช่นที่นางลืมเขา ตลอดเวลาในวันวานเขามีเพียงนางที่เข้าใจ คอยอยู่เป็นเพื่อนคู่คิดเสมอมา นางไม่ใช่แค่คนที่ผูกพันแค่ทางใจ แต่นางคือผู้กุมหัวใจของเขาเอาไว้ทั้งดวง เมื่อเนเฟอร์ติติและทุสโมสกลับเข้ามาในงานเลี้ยงอีกครั้ง ปรากฏว่าอเมโนฟิสกำลังดื่มเหล้าโดยมีสาวๆ รายล้อม อ้อมแขนขวาของเขาโอบกอดหญิงสาวคนหนึ่งไว้ ส่วนมือซ้ายกำลังยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เนเฟอร์ติติไม่อยากมองภาพนั้นให้ปวดใจ นางจึงบอกกับทุสโมสว่าดึกมากแล้ว รู้สึกง่วงจนอยากกลับไปนอนหลับพักผ่อน ซึ่งองค์ชายรัชทายาทเองก็เห็นควรแก่เวลาแล้วเช่นกัน เขาจึงเป็นคนไปส่งนางยังตำหนัก *.....................................................................................................* จากคุณ : ฟินนิกซ์ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 10:54:39

ความคิดเห็นที่ 2 ครั้งเมื่อกลับมายังตำหนักของตัวเอง เนเฟอร์ติติก็หาได้นอนหลับอย่างที่กล่าวอ้างไม่ นางไม่ได้ง่วง แต่อาการที่เป็นมันคือความเศร้าหมอง น้ำตานองหน้าทันทีที่อยู่ในห้องเพียงลำพังคนเดียว ภาพความสนิทสนมเมื่อครั้งยังเยาว์ระหว่างนางและอเมโนฟิสปรากฏ ตอกย้ำให้ช้ำใจ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ความสุข และความทุกข์ของเขา เป็นนางที่รับรู้ เนเฟอร์ติติเป็นที่ปรับทุกข์ให้เขา ทุกครั้งที่อเมโนฟิสเสียใจ น้อยใจจากองค์ฟาโรห์และพระราชินีติเย เขามักจะเสียน้ำตา และเป็นนางที่อยู่เคียงข้าง คอยปลอบใจ ทุสโมสคือลูกรัก ผู้เป็นบิดามารดาเอาใจไม่เว้นวาย ทว่า อเมโนฟิสกลับได้รับเพียงคำตำหนิ หากครั้งใดทะเลาะกับผู้เป็นพี่ชาย รับรองได้เลยว่าผู้เป็นน้องอย่างเขาจะต้องเป็นฝ่ายผิดเสมอ ตอนแรกเนเฟอร์ติติไม่รู้เลยว่า อเมโนฟิสได้แอบไปนั่งร้องไห้เพียงลำพังบ่อยครั้ง โดยโหยหาความรักของฟาโรห์และราชินี ที่หยิบยื่นให้ลูกไม่เท่าเทียมกัน เนเฟอร์ติติได้แต่สงสาร เมื่อรู้แล้วว่าเขาโหยหาความรัก นางจึงหยิบยื่นความรัก ความสงสารนั้นให้ จนสุดท้ายเป็นนางเองที่รักเขาเสียมากมาย และเป็นนางเองที่น่าสงสาร เพราะไม่สามารตัดใจจากบ่วงรักนั้นได้ “ข้าเกลียดท่าน เมฟิส”เนเฟอร์ติติพูดด้วยความเจ็บใจตัวเองที่รักเขา ทั้งๆ ที่เห็นอยู่แล้วว่าอเมโนฟิสไม่ได้ไยดีแม้แต่น้อย ในอ้อมแขนของเขามีหญิงอื่นเคียงกาย ทางด้านอเมโนฟิสถูกพยุงกลับมายังตำหนักของตัวเอง หญิงสาวคนเดิมยังคงอยู่ในอ้อมแขน นางยืนยันว่าจะมาส่งเขาด้วยตัวเอง นั่นเพราะคิดหมายมั่นเอาไว้แล้วว่า หากไม่ใช่ค่ำคืนนี้ จะมีครั้งใดอีกที่นางจะได้ใกล้ชิด ชายที่หญิงสาวทั่วอียิปต์ใฝ่ฝันผู้นี้ “ข้ากลับเองได้ เจ้ากลับไปเถิดเซเคเซน”อเมโนฟิสบอกพร้อมทั้งเดินขึ้นรถม้า เพื่อกลับตำหนักของตัวเอง “ให้ข้าไปส่งเถิด”นางยังคงยื่นไมตรี อเมโนฟิสยิ้มตรงมุมปาก รู้ดีว่าหญิงสาวต้องการสิ่งใด ใช่ว่าเขาจะไม่เคยมีใครคลายเหงา ตอนอยู่ที่กองทหารก็มีนางเล็กนางน้อยคอยปรนนิบัติ หากแต่เขาไม่ได้คิดอะไรกับผู้หญิงเหล่านั้นเกินกว่านางบำเรอ “หากเจ้าคิดจะผูกมัดข้าเพียงเพราะเอากายเข้าแลก ข้าขอบอกว่าเป็นวิธีที่โง่มาก เพราะข้าจะไม่ยอมมีอะไร กับผู้หญิงที่เรียกร้องให้ข้าแต่งงานด้วยเป็นอันขาด”อเมโนฟิสบอก “ข้าก็จะไม่ขอร้องให้ท่านแต่งงานด้วย ข้าเพียงแค่ต้องการใกล้ชิดท่านกว่าหญิงใด”นางตอบกลับด้วยแววตาวาบหวาน อเมโนฟิสแสยะยิ้มตรงมุมปาก เขาเจอผู้หญิงพวกนี้มามากมาย พวกนางมารยาร้อยเล่มเกวียน ตอนแรกก็พูดเช่นนี้ หากแต่หลังๆ กลับเรียกร้องและต้องการให้เขาแต่งงานด้วย “ถ้าเจ้าไม่เรียกร้องการแต่งงาน ก็ได้”ท้ายที่สุดอเมโนฟิสตัดสินใจให้นางก้าวเข้าสู่ตำหนักของเขา ขณะที่อีกฟากฝั่ง ณ อีกตำหนัก เนเฟอร์ติติร่ำไห้จนพอใจ นางลุกขึ้นจากเตียง แล้วตรงไปยังสระน้ำขนาดใหญ่ภายในห้องโถงอาบน้ำ จากนั้นก็เปลื้องผ้าออก กองไว้ตรงขอบสระแล้วก้าวเท้าลงไปในน้ำ ว่าจะไม่ร้องแล้ว แต่น้ำตาเจ้ากรรมยังไหลร่วงลงมาอีกจนได้ เนเฟอร์ติติจึงเดินลงไปยังจุดที่น้ำลึกก่อนจะดำลงไปใต้น้ำ ความลึกของน้ำคงไม่ลึกเท่าใจคน ต่อให้น้ำลึกก็หยั่งรู้ แต่ใจคนนั้นยากจะหยั่งถึง ความรักที่มั่นคง หรือจะเทียบได้กับความยาวแห่งไนล์ จงอย่าหมายในรักที่ยาวนาน กาลเวลาจะกลืนกินซึ่งความรักให้ส่างซา ทางด้านอเมโนฟิสและเซเคเซนกำลังเติมเชื้อไฟให้กัน ทั้งสองกอดจูบกันด้วยความปรารถนา สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือการปลดปล่อย ขณะที่อีกฝ่ายต้องการคืออำนาจ นางได้แต่แอบหวังในใจว่า การตอบสนองให้องค์ชายรองพอใจ จะเป็นบันไดไปสู่การเป็นพระชายาของเขา “อเมโนฟิส ได้โปรด”นางร้องขอ เมื่ออยู่ๆ เขาหยุดชะงัก ราวกับมีความคิดบางอย่างวูบเข้ามาให้กลุ้มใจ อเมโนฟิสสลัดภาพของทุสโมสที่จูบเนเฟอร์ติติในสวนออกไป ภาพนั้นยังใหม่ ยังทำใจไม่ได้ ความหึงหวงทำให้รุมร้อน เผาไหม้เขาแทบกลายเป็นจุลในเวลานี้ เสื้อผ้าของทั้งสองหลุดร่วงลงบนพื้น เหลือเพียงกายเปล่าเปลือยของสองร่างที่นอนทาบทับกันอยู่บนเตียง อเมโนฟิสก้มลงจูบหญิงสาวที่อยู่ใต้ร่างของตนด้วยไฟแห่งราคะ นางเองก็จูบตอบเขาด้วยความเร่าร้อนเช่นกัน ริมฝีปากแนบริมฝีปาก ลิ้นทักทายลิ้น หยอกเย้าให้ปั่นป่วนอารมณ์ เซเคเซนพยายามร่ายมนต์สวาทให้อีกฝ่ายติดใจ นางแอ่นอกขึ้นเพื่อให้ปทุมถันอวบอิ่ม สัมผัสกับแผงอกของอเมโนฟิส เขาเองใช่จะเป็นรูปปั้นไร้ความรู้สึก โดนยั่วเย้าขนาดนี้ มีหรือความต้องการจะไม่มากเป็นทวีคูณ เนเฟอร์ติติใช้ผ้าคลุมกายไว้ พาตัวเองออกมาจากห้องโถงอาบน้ำ นางนั่งมองเงาตัวเองที่สะท้อนกลับมาในกระจก ดวงตาตอนนี้บวมแดงเนื่องจากการเสียน้ำตา เสียใจเพราะความไร้ใจของใครบางคน “ก็ได้ ในเมื่อท่านหมดรักข้าแล้ว ..นับจากนี้ไปข้าก็จะลบท่านออกจากใจเช่นกัน”นางปฏิญาณกับตัวเอง แต่หยดน้ำตากลับทรยศร่วงหล่นลงมาหยดแล้วหยดเล่า “หยุดร้อง พอเสียที”เนเฟอร์ติติพูดกับเงาของตัวเองในกระจก ที่ยังคงสะท้อนคราบน้ำตา ราวกับสายธารจากไนล์ไหลผ่านก็ไม่ปาน ส่วนคนที่เป็นสาเหตุแห่งความเสียใจของหญิงงามแห่งลุ่มน้ำไนล์ ยังคงแสดงบทรักอยู่กับหญิงอีกนาง โดยไม่อาจล่วงรู้ว่า ผู้ที่เขาเฝ้ารักเฝ้ารอ เจ็บปวดและเสียใจไม่ต่างจากเขาเลย อเมโนฟิสขยับร่างกายอยู่เหนือร่างของเซเคเซน เสียงของนางแหบพร่า เมื่อเขานำพานางไปแตะสรวงสวรรค์ “อเมโนฟิส”นางเรียกชื่อเขาเมื่อดวงดาวแตกออกเป็นนับแสนดวง องค์ชายรองขยับกายเร็วขึ้น ๆ เมื่อตัวเองกำลังจะแตะขอบฟ้าด้วยอีกคน ทว่าชื่อที่เขาเรียกออกมานั้นหาใช่ชื่อหญิงสาวที่เขากำลังครอบครองไม่ “เนฟ ..ฟ”ชื่อของนางผู้เป็นที่รักหลุดออกมาจากปากของเขา ใบหน้าของนางเข้ามาแทนที่ผู้หญิงคนที่เขากำลังเริงรัก ไม่มีใบหน้าใดที่ทำให้เขาไปถึงจุดสูงสุดแห่งสวรรค์ได้ นางเดียวเท่านั้นที่ใจถวิลหา นั่นคือเนเฟอร์ติติ ผู้ที่เขาเฝ้าฝัน แต่ไม่อาจครอบครอง นางกลายเป็นของร้อน ที่ต้องมอดไหม้ แต่เขาพร้อมจะมอดไฟ ไขว่คว้าไฟร้อนนั้นไว้ แม้นสุดท้ายต้องตายเพราะไฟที่กลับมาเผากาย ก็ยอมแม้นกลายเป็นเถ้าธุลี ชีพนี้ยอมพลี ขอเพียงได้นางมาแนบอุรา *..............................................................................................* จากคุณ : ฟินนิกซ์ เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 10:55:02