|
ลมสะบัดพัดไปพาใจเหงา
โอ้ ตัวเราเหมือนดอกหญ้าน่าอดสู
อยู่ริมทางยากไร้ใครเชิดชู
เขามองดูแล้วจากไปไม่เหลียวแล
เป็นดอกหญ้าต่ำต้อยด้อยค่านัก
เขาหมดรักก็ทิ้งไปไม่แยแส
แค่ดอกหญ้าข้างทางไร้คนแคร์
มีค่าแค่แก้เหงาเศร้าใจจริง
เป็นดอกหญ้าที่พริ้วไหวด้วยใจเศร้า
โดดเดี่ยวเหงาเขาจากไปไร้ทุกสิ่ง
ยากจะหาใครมารักดอกหญ้าจริง
ถูกทอดทิ้งให้อยู่เดี่ยวเปลี่ยวเอกา
เสียงกระซิบถามดอกหญ้าว่าเคยไหม
ยามที่ไม่มีใครคอยห่วงหา
นั่งร้องไห้ให้กอไผ่เช็ดน้ำตา
เอื้อมมือคว้าเมฆหมอกมาประดับใจ
อยากบอกเธอว่าดอกหญ้าอย่างฉัน
ได้เพียงฝันให้มีใครมาเคียงใกล้
ยามอ่อนล้าร้องให้ไม่มีใคร
ดอกหญ้าเพียงพริ้วไหวไร้ใครยล
ได้เพียงแหงนหน้ามองบนท้องฟ้า
เมฆหมอกที่งามตาบนเวหน
มิอาจเอื้อมคว้ามาเคียงใจตน
ได้แต่ทนเหงาเหงาเศร้าเดียวดาย
เป็นดอกหญ้าโบกพัดไปอย่างไร้คู่
อีกมวลหมู่ภุมรีก็ห่างหาย
สักวันดอกหญ้าคงเหงาจนเฉาตาย
ปล่อยชีพวายปลิวสลายกับสายลม
คนข้างใจ
แก้ไขเมื่อ 22 มิ.ย. 55 16:12:41
| จากคุณ |
:
leonnoom   
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 มิ.ย. 55 15:18:50
|
|
|
| 
ดอกหญ้ารำพึง
