ความคิดเห็นที่ 1   ดุจฝันนึกถึงตอนคนดื้อคนนี้โดนชก ครั้งนั้นก็เช่นกัน เขาไม่ได้พูดความจริงอะไรออกมาว่าถูกทำร้ายเพราะเธอเป็นสาเหตุ ครั้งนี้ก็เช่นกัน... ความรู้สึกผิดเริ่มก่อกำแพงขึ้นมาช้าๆ                 ดุจฝันเริ่มชั่งใจ บางทีเธอควรจะบอกความจริงไป                 “คือว่า จริงๆแล้ว...”                 เสียงโทรศัพท์พิธกรดังแทรกขึ้นมา เขารับสายแล้วพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะหันมาหาเธอตอนที่วางไปแล้วเรียบร้อย “ได้เวลาทำงานแล้ว พี่ต้องไปก่อน เอาไว้เดี๋ยวจะแวะมาคุยใหม่นะครับ”                 “เอ้อ...”  คนอยากพูดละล้าละลัง “มีอะไรหรือเปล่า “ไม่มีอะไรค่ะ ขับรถกลับดีๆนะคะ”                 รถยนต์ของพิธกรเคลื่อนตัวห่างไปนานแล้ว หากแต่เรื่องราวที่เขาเล่ายังคงทิ้งอยู่ตรงที่ดุจฝันยืนอยู่ เธอถอนหายใจช้าๆคิดเป็นห่วงคนเจ็บมือขึ้นมาชั่วครู่ก่อนจะรีบสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปแล้วเดินกลับเข้ากองถ่ายทันที                 “ผ้าพันแผลนั่นน่ะ...เปลี่ยนเถอะ”                 พิธกรมองดูผ้าพันแผลที่พันอยู่บนมือของญาติผู้พี่ด้วยความอเน็จอนาถ ผ้าพันแผลที่ปัจจุบันเริ่มมีสีน้ำตาลแบบรอยเปื้อนเพราะความสกปรกของบรรยากาศรอบตัวที่ภาคภูมินั้นต้องเอามือไปสัมผัสในชีวิตประจำวันแม้จะแค่วันเดียวก็ตามที                 “ไม่”                 ผู้เป็นพี่ตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันกลับมาที่โต๊ะของตนเองแล้วนั่งใช้นิ้วที่ไม่มีรอยบาดนั่งพิมพ์งานต่ออย่างไม่คิดจะใส่ใจ                 “กลัวผมเปลี่ยนไม่เป็นเหรอ ถ้าอย่างไรโรงพยาบาลก็ได้นะ”                 “ไม่เอา”                 “ทำไม”                 ภาคภูมิหยุดพิมพ์ทันที สาเหตุน่ะมี... แต่เขาบอกน้องชายไม่ได้เด็ดขาด                 เพียงเพราะดุจฝันเป็นคนทำแผลให้...                 ถ้าเขาตอบไปอย่างนี้ พิธกรคงทำหน้าตาปุเลี่ยนๆใส่เขาอย่างแน่แท้                 “ไม่ตอบล่ะ ทำไมเหรอ”                 “พยาบาลเป็นคนพันให้พี่”                 “แล้วไงต่อ”                 “ก็...”  ภาคภูมิพยายามหาข้ออ้างต่อ  “สวยมาก ไม่เคยเจอใครสวยเท่านี้มาก่อนเลย เห็นแล้วถึงเก็บไปฝัน”                 แล้วก็ได้ผลเมื่อพิธกรไม่ถามอะไรต่อทันที อย่างน้อยยอมเป็นไอ้โรคจิตในสายตาน้องก็ยังดีกว่าให้รู้ความจริงแล้วเอามาตามล้อทีหลัง                 “เอาไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวผมพาไปโรงพยาบาลละกัน บอกด้วยละกันว่าโรงพยาบาลไหนที่มีพยาบาลแสนสวยคนนั้น”                 ภาคภูมิพยักหน้าให้พิธกรที่เดินออกไปจากห้องแล้วหันกลับมาตั้งใจพิมพ์งานต่อ ระหว่างที่พิมพ์ก็เห็นแต่ผ้าพันแผลเต็มมือก็ยังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงพยาบาลจำเป็นผู้พันแผลให้เขา มือที่เคยพิมพ์อย่างรวดเร็วก็กลับหยุดลงทันที พลางเพิ่งจะรู้ตัวว่าหลังๆมานี้เขาคิดถึงเธอบ่อยเหลือเกิน                 “โตจนจะแต่งงานได้แล้วยังไม่ห่วงตัวเองอีก ผ้าพันแผลนั้นน่ะถ้าไม่อยากเปลี่ยนเองเดี๋ยวแม่เปลี่ยนให้ไหม”                 เสียงประตูห้องดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงบ่นแบบไม่จริงจังของผู้ให้กำเนิดที่ปรากฏตัวขึ้นอยู่ตรงหน้าห้อง ภาคภูมิยิ้มให้แล้วส่ายหน้า ปากก็ว่าทันที                 “นี่ไอ้พีทฟ้องแม่เหรอครับ”                 “เปล่า แม่ก็แค่พูดไปตามที่เห็น”                 “แล้วนี่ขึ้นมาเพื่อบ่นผมเลยเหรอครับเนี่ย”                 “เปล่า”                 “อ้าว”                 “แม่จะมาขอดูทีวีห้องลูกหน่อยสิ ห้องใหญ่เป็นอะไรไม่รู้ ตอนนี้ให้พ่อซ่อมอยู่”  ผู้เป็นมารดาไม่รอช้าเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงของลูกชายคนเดียวแล้วกดรีโมทเปิดโทรทัศน์จอแบนที่แขวนติดผนังทันที เสียงหวานของนักแสดงที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นแปลกๆดังขึ้นมา ภาคภูมิอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามอง แล้วก็ต้องสะดุ้งไปนิดหน่อยเมื่อเห็นว่าคนที่เล่นละครอยู่ในจอเป็นใคร                 “แม่ดูเรื่องนี้เหรอครับ”                 “ใช่ ทำไม” คนเป็นลูกเกาหัวแกรกๆ เขาจะบอกแม่ได้อย่างไรว่าละครที่แม่เขาดูอยู่นั้นมีผู้หญิงคนที่ทำให้เขากระวนกระวายใจอย่างยิ่งรับบทนางเอก ก่อนจะพยายามไพล่ออกไปนอกเรื่องโดยเร็ว จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:29:21

ความคิดเห็นที่ 2                 “ก็ผมเห็นว่าปกติแม่ไม่เคยดูละครไทย เห็นเอาแต่ดูซีรี่ส์เกาหลีโอปป้งโอปป้าอาจุมม่าอะไรนั่น แล้วนี่?”                 “แม่ชอบนางเอก ดูสิ ฝันเขาน่ารักออก”                 ไม่ใช่แม่คนเดียวหรอกที่คิดว่าเขาน่ารัก...                 ชายหนุ่มพยายามห้ามปากตัวเองไม่ให้เผลอพูดออกไป                 “เรื่องนี้นี่น่าสงสารนะ โดนพระเอกรังแกตลอดเลย พระเอกนี่ก็ร้าย อยากจะแก้แค้นนางเอกเพราะนางเอกทำน้องตัวเองอกหัก” ภาคภูมิถึงกลืนน้ำลายเอื๊อก เรื่องนี้มันดูแล้วคุ้นๆ เหมือนกำลังฟังเรื่องของตัวเองอย่างไรชอบกล พลันเสียงเรียกจากด้านล่างก็ดังขึ้นมา                 “แม่ ข้างล่างดูได้แล้วนะ พ่อซ่อมให้แล้ว”                 “ถ้าอย่างนั้นแม่ไม่กวนแล้ว แม่ลงไปดูข้างล่างดีกว่า ตั้งใจทำงานนะลูก ให้แม่ปิดทีวีให้เลยไหม”                 “เอ่อ ไม่ต้องครับแม่ เดี๋ยวผมปิดเอง”                 ประตูปิดไปแล้วเหลือเพียงภาคภูมิที่นั่งอยู่คนเดียวในห้องนอนของตัวเอง แม้ว่าจะไม่ชอบดูละครไทย แต่ก็ไม่คิดจะปิดมันตามที่พูดไว้กับแม่ สายตาเขาในยามนี้จับจ้องอยู่ที่หญิงสาวหน้าตาสะสวยที่กำลังตีหน้าเครียดอยู่ในจอ พลางพิจารณาทุกองค์ประกอบบนหน้าของเธอ นัยน์ตาคู่โตที่ดูเหมือนจะฉายแววสดใสไปพร้อมกับปากบางได้รูปทุกครั้งที่ยิ้ม เรือนผมยาวสีน้ำตาลเข้มที่ถูกมัดรวบไว้เกลี่ยหน้าตาให้ดูสว่างยิ่งขึ้น ดวงหน้านั้นมีเสน่ห์เสียจนภาคภูมิไม่อาจละสายตาไปได้ นานมาแล้วที่เขาเคยดูละครของเธอก่อนช่วงที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ หากแต่ตอนนั้นเขาก็ยังมองเธอเป็นแค่ดาราในวงการบันเทิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไร หากแต่ใครเล่าจะรู้ว่าหลายปีให้หลังเธอจะมีอิทธิพลกับเขามากถึงเพียงนี้                 “เธอนี่มันผู้หญิงร้ายกาจ ทีต่อหน้าคนอื่นล่ะทำเป็นอ่อนโยน แต่ขอโทษ ฉันรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอหมดแล้ว”                 ปิลันธน์พูดอย่างโมโหจัดอยู่ในโทรทัศน์อย่างที่ดูขัดกับบุคลิกจริงๆของเขา นี่สินะวงการบันเทิง ทุกคนต้องสามารถแสดงได้ทุกบทบาท ภาคภูมิจ้องมองปิลันธน์ที่อยู่ในจอแล้วอดรู้สึกหน่วงๆไม่ได้เมื่อคิดว่าเขาคนนี้ได้มีโอกาสกอดดุจฝันไปแล้วกี่ครั้งกัน                 “เพราะเธอ น้องชายฉันถึงได้เป็นแบบนี้”                 “...”                 “ทำไมไม่เถียงล่ะ เถียงสิ”                 “คุณนี่จะเอาอย่างไรคะ พอฉันพูด คุณก็จะขัดขึ้นมาโดยที่ไม่ฟังว่าอะไรจริงไม่จริง พอฉันไม่พูดเพราะเหนื่อยที่จะพูดกับคนงี่เง่าแบบคุณแล้ว คุณก็มาหาว่าฉันไม่ยอมพูดอีก”                 “นี่เธอยอกย้อนฉันเหรอ”                 ดีนะที่ชีวิตจริงเขาไม่ได้เป็นพระเอกที่ร้ายกาจขนาดนี้...                 ภาคภูมิคิดพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่านี่เขากำลังจินตนาการว่าตัวเองเป็นพระเอกของดุจฝันอยู่ ก่อนจะรีบสะบัดไล่ความคิดนั้นออกไปอย่างรู้สึกทะ:-)ๆในใจ                 “ฉันพูดความจริง”                 “กลับมา”                 ดุจฝันเดินหนีอย่างรวดเร็ว เหมือนกับตอนที่เธอหันหลังเดินให้เขาในวันที่เขาบอกความจริงกับเธอไม่มีผิด แต่ต่างกันตรงที่ในฉากนั้นวิ่งตามไป ส่วนตัวเขาเองได้แต่นั่งเจ็บใจอยู่กัยที่                 “เรายังคุยกันไม่จบ”                 “คุยอะไร มีแต่คุณที่พูดอยู่คนเดียว คุณรู้ตัวไว้ด้วยว่าคุณมันไร้เหตุผล ไม่เคยฟังใคร ดวงตาของคุณมันถูกบังด้วยอคติ”                 “พูดพอหรือยัง”                 “ฉันไม่แปลกใจเลยที่หน้าคุณดูไม่มีความสุขตลอดเวลาเพราะจิตใจเป็นแบบนี้ แล้วก็ปล่อย...!”                 โดยที่ไม่ทันคาดคิด ปิลันธ์ก้มลงแนบหน้าชิดกับหญิงสาวผู้ซึ่งกำลังเถียงเขาแต่ก็เถียงไม่จบเมื่อปากคู่งามนั้นถูกปิดเสียก่อน ฉากนี้คงจะเป็นฉากที่แม่ยกละครไทยหลายคนนั้นถูกใจจนตบเข่าฉาดเข้าให้ หากแต่มีอยู่ชายคนนึงที่นั่งเหวอไม่ไหวติงอยู่หน้าจอโทรทัศน์เมื่อฉากนี้ปรากฏขึ้น                 ...จูบจริง ไม่ใช้มุมกล้อง                 ภาพนั้นยังคงติดตาภาคภูมิ แม้ว่าตอนนี้ละครจะถูกตัดเข้าสู่โฆษณาขายประกันแล้ว หากแต่สิ่งที่ภาคภูมิเห็นในจอก็ยังคงเป็นภาพของนางเอกสาวผู้ถูกพระเอกจุมพิต พระเอกที่ไม่ใช่เขา...                 แม้จะรู้ว่าเป็นการแสดงก็ตาม แต่หัวใจมันกลับถูกสั่นคลอนแปลกๆทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวหนักขนาดนี้                 เป็นครั้งแรกในชีวิตของอาจารย์ภาคภูมิ... ที่ได้ทำความรู้จักกับคำว่าหึง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:30:51

ความคิดเห็นที่ 3   บทที่ 20                 “จูบจริงเหรอพี่ฝัน ทำไมไม่เห็นบอกเลย”                 ภายหลังจากที่ฉากเลิฟซีนในโทรทัศน์ตัดไปยังโฆษณา ดั่งฟ้าก็หันมาดิ้นเร่าๆใส่พี่สาวที่นั่งทำหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนนั่งดูโทรทัศน์ด้วยกันอยู่ข้างๆทันที                 “แล้วทำไมพี่ต้องบอกอ่ะ”                 “ก็นั่นพี่ปริ๊นซ์เชียวนะ”                 ดั่งฟ้าทำหน้าเคลิ้มถึงนักแสดงหนุ่มรูปหล่อผู้ซึ่งเล่นละครคู่กับดุจฝัน พลางนึกในใจว่าพี่สาวเธอตายด้านหรืออย่างไรถึงได้ไม่เขินปิลันธน์เลยแม้แต่น้อย                 “เขินอะไร มันเป็นงาน”                 “งานพี่แล้วฟ้าเขินไม่ได้หรือไง พี่ได้จูบกับพี่ปริ๊นซ์ โอยยยยย พี่ปริ๊นซ์เชียวนะ”                 “พี่ล่ะสงสัยเหลือเกินว่าทำไมฟ้าไม่พูดบ้างว่า นั่นมันพี่ฝันเชียวนะ น่าอิจฉาพี่ปริ๊นซ์จากที่ได้จูบพี่ฝัน”                 “อ้าว ก็พี่เป็นพี่นี่ อีกอย่าง เป็นชะนี ฟ้าก็ไม่สนอยู่แล้ว”                 ดุจฝันโพล่งขึ้นมาเสียงเรียบเย็น                 “ตัดเงินดีไหม”                 “ไม่ๆๆๆๆ อย่านะคะ น่าอิจฉาพี่ปริ๊นซ์แทนผู้ชายทั่วประเทศจังเลย” “เว่อร์”  คนเป็นพี่บ่นอุบเมื่อน้องสาวทำท่าว่าจะยอเกินตัว “แต่... ก็ไม่แน่นะ อาจจะมีคนที่กำลังนั่งหวั่นไหวอยู่หน้าทีวีเพราะเห็นฉากนี้ก็ได้”                 “หือ... ใคร?”                 แม้ปากจะถามว่าใคร แต่ในหัวก็กลับคิดถึงผู้ชายใส่แว่นคนนั้นที่ป่านนี้คงกำลังนั่งตรวจงานของเหล่าลูกศิษย์อยู่ ก่อนที่จะรีบสะบัดหัวอย่างไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมใบหน้าแรกที่ปรากฏขึ้นมาจะต้องเป็นเขา                 “พี่ไม่คิดจะบอกเขาหน่อยเหรอ ว่าพี่มีฉากแบบนี้ สงสัยป่านนี้อยู่หน้าทีวีนั่งแข็งเป็นหินแล้วมั้ง”                 ดุจฝันนิ่งไปชั่วครู่แล้วรีบบอกปัดโดยเร็ว                 “แล้วทำไมพี่ต้องสนใจล่ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องอะไรเลย”                 “ก็แค่ดูอย่างเมื่อวานสิ พี่เขาเป็นเดือดเป็นร้อนแทบตายที่พี่ถูกขังอยู่ที่โรงถ่าย แล้วนี่ไม่คิดเหรอว่าถ้าเขาเห็นฉากนี้ขึ้นมา เขาก็คงจะรู้สึกเดือดร้อนอยู่เหมือนกัน”                 “เดือดร้อนยังไง พี่ไม่ได้ติดอยู่ที่ไหนอีกแล้วนี่ อีกอย่าง มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของพี่ที่จะไปบอกเขา ช่างมันเถอะ พี่ไปนอนก่อนแล้ว ง่วง”                 “อ้าว ไม่ดูให้จบเหรอ ละครตัวเองนะ”                 “ดูไปเถอะ ไปล่ะ”                  นั่นสินะ... เขาจะคิดอย่างไร                 ดุจฝันคิดพลางเปิดประตูห้องนอนตัวเอง แล้วถามตัวเองอีกรอบว่าทำไมต้องเก็บมาเอามาใส่ใจกันด้วย                 “อาจารย์ภาคภูมิคะ... อาจารย์คะ... เอ่อ... อาจารย์”                 “...”                 “อาจารย์คะ”                 คราวนี้ภาคภูมิติ่นจากภวังค์ทันทีเมื่ออาจารย์สาวเพื่อนร่วมงานแตะไหล่เบาๆ กลิ่นกาแฟชงเสร็จใหม่ๆหอมหรุ่นลอยแตะเข้าให้ที่ปลายจมูก เขาตอบรับทันทีเมื่อแก้วกาแฟร้อนๆถูกวางลงตรงหน้า                 “ค...ครับ!”                 “กาแฟสักหน่อยไหมคะ ชงมาเผื่อ” “ขอบคุณมากครับ”                 ภาคภูมิค่อยๆเป่ากาแฟให้คลายร้อนลงก่อนจะยกดื่ม แล้วสะบัดไล่ความเบลอที่มีมาแทบทั้งวัน เพราะละครเมื่อวานแท้ๆเลยจริงๆที่ทำให้เขาเป็นหนักถึงขนาดนี้                 “น้องพลอย เมื่อวานได้ดูมั้ย โอย พี่ล่ะกรี๊ดลั่นบ้านจนลูกสะดุ้งตื่น”                 อาจารย์ผู้สอนวิชาการตลาดรุ่นใหญ่ร้องถามอาจารย์สาวผู้เพิ่งวางแก้วกาแฟให้ภาคภูมิ                 “ได้ดูค่ะพี่สมศรี สนุกเนอะ”                 “แล้วภาคภูมิได้ดูบ้างหรือเปล่า”                  อาจารย์หนุ่มผู้ถูกถามสำลักกาแฟ ก่อนจะรีบวางแก้วลงบนโต๊ะแล้วตีหน้าขรึมทว่าน้ำเสียงร้อนลน                 “ไม่ได้ดูครับ ไม่ได้ดูเลย ไม่รู้เรื่องเลย”                 “แล้วทำไมต้องตอบลุกลี้ลุกลน อ๋อใช่ ลืมไป เราเป็นแฟนคลับของนางเอกเขานี่นา ใช่ไหม”                 นั่นกระไร... มาอีกแล้ว จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:35:44

ความคิดเห็นที่ 4   “ไม่ใช่ครับไม่ใช่”                 ภาคภูมิรีบปฏิเสธเมื่อดูท่าว่าหัวข้อนี้จะชวนไปสู่บทสนทนายาวเหยียดซึ่งไม่เกี่ยวข้องกับการศึกษาเลยแม้แต่น้อย เขาขอตัวออกมาจากห้องพักครู ชายหนุ่มก้มลงมองดูมือที่ยังถูกพันไว้ สงสัยว่าวันนี้เขาคงต้องไปเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้วจริงๆ พอคิดได้เช่นนั้นนิ้วก็เริ่มเลื่อนหาชื่อแล้วกดโทรออกทันที                 “สวัสดีครับ น้องฟ้า พี่ขอถามอะไรหน่อย”                 ดุจฝันเดินออกจากอาคารเรียนซึ่งคุ้นเคยกันมาสองปีด้วยความโล่งใจ เธอส่งวิทยานิพนธ์ชิ้นสุดท้ายไปแล้ว คาดว่าถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด ก็จะได้รับปริญญามหาบัณฑิตภายในปีการศึกษาหน้า ปริญญาใบที่เธอคิดจะไขว่คว้ามันมาด้วยตัวเอง ต่างจากก่อนหน้านี้ที่คอยพึ่งเอาแต่สมองของคนอื่นเพื่อให้บรรลุความสำเร็จทางการศึกษา ดุจฝันยังจำความรู้สึกเมื่อหลายวันก่อนตอนที่ทำวิทยานิพนธ์เสร็จด้วยความสามารถของตัวเองเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ การที่ได้รับรู้ว่าตัวเองก็สามารถทำได้โดยไม่ต้องหลอกใช้ใครทำให้เธอรู้สึกมั่นใจในความสามารถของตนเองมากยิ่งขึ้นหลังจากที่พยายามหนีปัญหาโดยการทำตัวรักสบายตลอดเวลาที่ผ่านมา                 สายลมเย็นเริ่มพัดโชยมาเป็นระยะเป็นเครื่องเตือนที่ฤดูหนาวที่ย่างก้าวเข้ามาเยือน ไร้แดดร้อนดังที่เคยเป็นมา หัวใจของหญิงสาวรู้สึกสงบลงมาบ้างหลังจากเจอเรื่องราวมามากมาย                 “ฟ้า มารับพี่หน่อยดิ”                 ดุจฝันกดโทรหาน้องสาวที่สัญญากันไว้ว่าจะมารับตอนห้าโมงครึ่ง                 “ตอนนี้ยังไม่ได้ออกจากบริษัทเลย ยังไม่ค่อยลงตัวเท่าไรอ่ะพี่ฝัน”                 ดั่งฟ้าตัดสินใจลาออกจากบริษัทเดิมสามวันที่แล้วหลังจากที่เพื่อนร่วมงานผู้เห็นใจเธอช่วยกันเปิดโปงความเลวร้ายของเจ้านายคนนั้น ประกอบกับมีบริษัทอื่นเห็นความสามารถที่แท้จริงในตัวดั่งฟ้าจากผลงานที่ผ่านมาจึงขอซื้อตัวโดยยื่นข้อเสนอเงินเดือนที่มากกว่าเดิมถึงสองเท่า ดั่งฟ้ารับข้อเสนอนั้นโดยไม่ลังเลเพราะอยากที่จะเริ่มต้นทำงานในสถานที่ใหม่ๆที่ไม่ต้องทนเห็นเจ้านายคนเดิมอีกต่อไป และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่เธอย้ายเข้าที่ทำงานใหม่                 “ไม่เป็นไรฟ้า พี่ไม่รีบ ทำอะไรให้เรียบร้อยไปเถอะ แต่รู้ไว้ด้วยว่าพี่รออยู่”                 “แหม ไม่รีบเลยเนอะ เสียงแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็รอต่อไปละกันนะ ถ้ารีบนักเดี๋ยวโทรบอกให้ใครสักคนไปรับแทน เอาไหม”                 ดุจฝันขยับแว่นสายตาที่สวมอยู่พลางรู้ทันทีว่า’ใครสักคน’ที่ว่าอาจจะเป็นคนที่เธอไม่อยากเจอก็เป็นได้                 “ไม่ต้องเลย ส่งใครมาก็ไม่ได้เรื่องสักคน พอๆ พี่รอละกัน หรือถ้าจะกลับแท็กซี่แล้วเดี๋ยวจะบอกนะ”                 “จ้า จะเสร็จแล้ว อีกแป๊บนะ”                 ปลายสายวางไปแล้วเรียบร้อย ดุจฝันเดินลัดเลาะชมต้นไม้ใบหญ้าในมหาวิทยาลัยไปแบบเพลินๆจนทะลุออกทางประตูใหญ่ด้านหน้าคณะ เธอตัดสินใจยืนอยู่บนฟุตบาธริมทางทั้งหยิบบทขึ้นมาท่องรอ                 เสียงเครื่องยนต์แล่นมาใกล้เรื่อยๆก่อนจะเงียบลงตรงหน้าคนท่องบทอยู่ ดุจฝันเงยหน้ามามองหวังว่าจะเป็นรถของน้องสาว ทว่าแถบสีเหลืองเขียวบนรถนั้นบ่งบอกว่าคันที่มาจอดอยู่ตรงหน้านี้เป็นเพียงแท็กซี่ ดุจฝันถอนหายใจเบาๆก่อนเตรียมที่จะก้มหน้าดูบท แต่ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้นต่อเมื่อประตูรถด้านหลังเปิดออกมาปรากฏร่างสูงของชายหนุ่มผู้ไม่คาดฝันว่าจะมาอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้                 “ส่งงานเรียบร้อยดีแล้วเหรอ”                 ดุจฝันเผลอพยักหน้าตอบไปทั้งที่ยังงงๆ ก่อนจะยืนนิ่งพิจารณาคนตรงหน้า วันนี้เขาไม่ได้ใส่เสื้อยืดกางเกงเลดังเช่นวันก่อนที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ หากแต่เป็นเสื้อเชิ้ตสีแขนยาวดำพร้อมเนคไทผูกอย่างเรียบร้อยกับกางเกงสแล็คสีเทาที่เข้าชุดกัน เสริมให้ใบหน้าใจดีนั้นดูคมเข้มและน่าค้นหากว่าที่เคยเป็น เขายิ้มน้อยๆให้เธอเหมือนกับหลายเดือนก่อนแล้วก็ไม่พูดอะไรออกมาจนดุจฝันต้องเป็นฝ่ายเริ่ม                 “แล้วมือ... เป็นอย่างไรบ้าง” “ก็ว่าวันนี้จะมาให้คุณช่วยพันให้ใหม่” อาจารย์หนุ่มว่าพลางยกมือขึ้นมาพลิกไปพลิกมาให้เห็นผ้าพันแผลที่เริ่มหลุดลุ่ย “แล้วไม่พันเองล่ะ” “ก็ไม่อยากทำเอง เห็นว่าคุณทำเรียบร้อยดี” คนเจ็บยิ้งกว้างอย่างอารมณ์ดีในขณะที่คนฟังชักจะเริ่มยัวะ ดุจฝันเดินไปริมทางแล้วรีบโบกแท็กซี่ที่วิ่งเข้ามาชิดเลนซ้ายทันทีก่อนจอดตรงหน้า เธอไม่รอช้าเปิดประตูแล้วดันตัวภาคภูมิที่ยังยืนงงอยู่เข้าไปในรถทันที                 “พาเขาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ” ดุจฝันเตรียมปิดประตู แต่ว่าคนที่อยู่ข้างในใช้แขนยันเอาไว้                 “คุณไปด้วยกันไหม”                 “ทำไมฉันต้องไป”                 สิ้นเสียงดุจฝันก็ได้ยินรถคันหลังบีบแตรไล่รัวๆ ดุจฝันหันไปมองคนขับเสียมารยาทคนนั้นก่อนที่จะถูกดึงเข้านั่งในรถข้างๆกันโดยไม่ทันตั้งตัว ภาคภูมิเอี้ยวตัวปิดประตูโดยเร็วแล้วบอกให้โชเฟอร์ออกรถทันที จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:37:06

ความคิดเห็นที่ 5                 “ลากเข้ามาทำบ้าอะไรคะ ฉันไม่ไปกับคุณ”                 คนถูกลากโวยวายลั่นพลางจับประตูรถเตรียมเปิด                 “คุณลุงคะ รบกวนช่วยจอดให้ลงหน่อยค่ะ” “นี่รถขับอยู่กลางถนน จะลงได้ไง คราวนั้นก็เกือบโดนชนไปแล้วทีนึงนะคุณ” ดุจฝันเบะปาก ก่อนที่คนนั่งข้างๆจะพูดอย่างอารมณ์ดีต่อไป                 “ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไปเป็นเพื่อนผมเถอะ”                 “แต่ฉัน... ฉันมีงานต่อ คุณให้ฉันลงเดี๋ยวนี้นะ”  นางเอกสาวพยายามหาข้ออ้าง                 “ผมไม่เชื่อว่าคุณมี”                 “คุณเป็นฉันหรือไง ทำไมไม่เชื่อ ฉันยุ่งจะตาย”                  “วันนี้งานคุณหมดแล้ว ผมโทรถามน้องฟ้ามา ผมถึงได้มาหาคุณถูกที่ไง” ภาคภูมิตอบอย่างรู้ทัน ดุจฝันกัดฟันกรอด น้องสาวของเธอคนนี้ทำไมมันถึงชอบชักศึกเข้าบ้านเสียเหลือเกิน                 “นี่คุณเป็นสโตล์กเกอร์เหรอ”                 คนถูกถามแกล้งหลุบตาต่ำดูมือตัวเองแล้วพูดเสียงเบา                 “วันนี้เจ็บมือจนทำงานแทบไม่ได้เลยแฮะ”                 คนฟังเผลอสงสารชั่วครู่ ก่อนจะนึกได้ทันที                 “ไม่ต้องทำมาเปลี่ยนเรื่อง สอนไม่ใช่เหรอ ใช้แต่ปากนี่คะ แล้วใช้มือทำอะไร”                 “เขียนกระดาน”                 ภาคภูมิโกหกหน้าตาย ความจริงเขาใช้แค่สไลด์กับโปรเจ็คเตอร์เป็นอุปกรณ์การสอนแต่เพราะเห็นหญิงสาวเถียงอย่างสนุกเลยอยากแกล้งต่อปากต่อคำอีกหน่อย ก่อนที่โชเฟอร์วัยดึกจะเอื้อมมือไปเปิดวิทยุอย่างชวนสงสัยว่าจะเริ่มรำคาญเสียงทะเลาะของผู้โดยสารทั้งสองคนนี้ เพลงลูกทุ่งทำนองปลุกใจชวนเต้นดังกระหึ่มอยู่พักใหญ่จนถึงช่วงรอยต่อระหว่างเพลง                 “รู้ทั้งรู้ว่าเกลียด รู้ทั้งรู้ว่าไม่ชอบขี้หน้า จะตามมาหาทำไมนักหนา”                 ดุจฝันบ่นอุบเมื่อได้จังหวะนั้น ก่อนจะนิ่งไปเมื่อได้ยินคำตอบ                 “ก็เพราะรู้ไงถึงได้มา”                 รถเคลื่อนช้าลงพร้อมจอดสนิทเทียบหน้าตึกใหญ่ของโรงพยาบาล ในระหว่างที่ภาคภูมิควักเงินจ่ายค่าแท็กซี่อยู่ โชเฟอร์ที่นั่งเงียบมานานก็หันหลังมาทางดุจฝันแล้วกล่าว                 “เอ้ออย่าหาว่าลุงยุ่งเลยนะหนู หนูได้แฟนดีขนาดนี้ เขายอมหนูทุกอย่าง หนูอย่าไปว่าเขาเลย ผู้ชายดีๆเดี๋ยวนี้หายากนะหนู ได้มาดีๆคนนึงก็เก็บรักษาดีๆเถอะ” ‘แฟนดี’ยิ้มกว้างพลางกล่าวขอบคุณพร้อมแถมทิปให้โชเฟอร์ชุดใหญ่ก่อนจะรีบเปิดประตูเดินตามคนที่ออกจากรถไปก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว                 “ได้ยินที่ลุงเขาพูดไหมคุณ”                 ดุจฝันหยุดเดินแล้วหันหน้ามาทันที “ไม่ต้องมายิ้มดีไป” แต่ไม่ว่าจะอย่างไรภาคภูมิก็ยังหุบยิ้มไม่ได้ พลางแอบสังเกตท่าทางน่ารักของคนตรงหน้าด้วยหัวใจพองโต ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไปเงียบๆจนกระทั่งถึงเคาท์เตอร์ติดต่อทำบัตรผู้ป่วย “ผมเขียนไม่ค่อยได้น่ะคุณ ช่วยหน่อยสิครับ” “แล้วทำไมฉันต้องช่วยกรอก”  ดุจฝันย้อนถามด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์เมื่อใบประวัติและปากกาถูกยื่นมาอยู่ตรงหน้าเธอ “ก็เพราะผมเขียนเองไม่ได้ครับ” ว่าแล้วก็คว้าบัตรประชาชนมาวางให้เธอยืนลอกข้อมูลตาม ดุจฝันจำใจกรอกไปอย่างเสียไม่ได้ในเมื่อตัวเองเป็นต้นเหตุให้มือของเขาใช้การไม่ได้แบบนี้ พลางแอบซึมซับข้อมูลไปอย่างช้าๆโดยที่ไม่ทันรู้ตัว เธอเพิ่งรู้ว่าเขาเองเกิดเดือนเดียวกันหากแต่เขาเกิดก่อนถึงสองปี คิดได้ในตอนนั้นทันทีว่ายังมีอีกอย่างนักที่เธอยังคงไม่รู้เกี่ยวกับผู้ชายที่ชื่อภาคภูมิ “เชิญนั่งรอที่ด้านนั้นเลยค่ะ” ภาคภูมินั่งลงบนเก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดพร้อมทั้งเว้นที่ไว้ให้ดุจฝัน หากแต่เธอกลับเดินไปนั่ง เก้าอี้ที่ห่างกันถึงอีกสี่แถว เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วพิมพ์ข้อความส่งไปถึงดุจฝัน ‘ขอบคุณนะที่มาเป็นเพื่อน’ พร้อมทั้งหันหน้าไปทางดุจฝันที่กำลังอ่านข้อความนั้นอยู่ เธอไม่เงยขึ้นมาสบตาเขา เพียงครู่เดียวก็มีข้อความตอบกลับมา ‘พูดเองเออเอง ฉันไม่ได้อยากมาด้วย’                 “คุณภาคภูมิค่ะ”                 เสียงพยาบาลเอ่ยเรียกให้ภาคภูมิเดินเข้าไปในห้องตรวจ ดุจฝันมองตามไปพร้อมย้อนอ่านข้อความเดิมอีกครั้ง อดคิดไม่ได้ว่าที่เขาเข้ามาแบบนี้ก็เพราะไม่รู้ว่ามีแผนอะไรอีกหรือเปล่า เธอยอมรับกับตัวเองว่าส่วนลึกแล้วก็ยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าภาคภูมิเท่าใดนัก จึงตัดสินใจเดินออกไปทันทีโดยที่ไม่คิดจะรอคนเจ็บ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:39:13

ความคิดเห็นที่ 6                 “อ้าว ผู้หญิงคนที่นั่งอยู่เก้าอี้ตรงนั้นไปแล้วเหรอครับ”                 ภาคภูมิเอ่ยถามพยาบาลหน้าห้องขึ้นหลังจากที่พันผ้าพันแผลใหม่แล้วเรียบร้อย                 “ไปแล้วค่ะ ไปตอนที่คุณเข้าไปน่ะค่ะ นี่ใบเสร็จนะคะ”                 ชายหนุ่มพยักหน้าตามก่อนเดินไปจ่ายเงิน เขาว่าแล้วว่าเธออาจจะหนีไปแบบนี้ พลางคิดต่อไปว่าแล้วจะไปตามเธอต่อที่ไหนดี                 “นี่แก เมื่อกี๊ฉันเห็นฝัน... โธ่ ก็ฝันที่เป็นดาราไง นั่งอยู่ที่สวนสาธารณะข้างโรงพยาบาล ใช่ๆ ตัวจริงสวยมาก วันนี้ใส่แว่นตาอ่ะ ตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอก แต่ที่แน่ๆไม่หยิ่งด้วย ขอถ่ายรูปก็ให้ถ่าย”                 หญิงสาวที่นั่งข้างเขารอจ่ายเงินคุยโทรศัพท์อย่างออกรถ เมื่อเธอวางสายไปแล้ว ภาคภูมิจึงได้โอกาสทันที                 “ขอโทษนะครับ ฝันอยู่ตรงไหนของสวนสาธารณะครับ”                   ท้องฟ้าสีส้มฉานเริ่มคลายความจัดจ้านลงเมื่อเวลาค่ำเข้ามาเยือน พร้อมกับสายลมเย็นที่พัดโชยมาผ่านหมู่แมกไม้ ขณะนี้ ผู้คนเริ่มบางตาไปจากสวนสาธารณะกลางเมืองแห่งนี้ ดุจฝันนั่งมองเหล่าคนที่มาออกกำลังกายกำลังเดินออกไปจากสวนสาธารณะแล้วสงบนิ่ง ก่อนจะละสายตามามองยังสระน้ำใหญ่ที่อยู่เบื้องหน้าของตน พร้อมถึงรับรู้ความสงบที่ก่อตัวขึ้นในจิตใจอย่างช้าๆหลังจากที่ไม่ได้พบกับมันมาเสียนาน ป่านนี้จะทำแผลเสร็จหรือยังนะ... ดุจฝันเผลอใจลอยไปถึงคนที่อยู่ในโรงพยาบาลขณะนี้ แต่ก็รีบส่ายหัวทันทีเมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเสียหน่อย เขาจะเป็นอย่างไรก็เรื่องของเขาเถอะ ดุจฝันรู้ตัวว่าเธอจะต้องแข็งใจให้มากกว่านี้ เพราะผู้ชายคนนี้มีแผนที่พร้อมจะทำให้เธอติดกับทุกเมื่อ สีของท้องฟ้าที่เริ่มจางหายละลายไปกับความมืดทำให้ดุจฝันระลึกได้ว่านี่มันก็ค่ำแล้ว พร้อมทั้งเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ เมื่อเห็นว่าอีกสิบนาทีก็จะหนึ่งทุ่ม ท้องฟ้าในช่วงนี้มืดเร็วเพราะใกล้ฤดูหนาว ดุจฝันหันหลังกลับเพื่อที่จะเดินออกไปเรียกแท็กซี่ที่อยู่ทางด้านหน้าของสวนสาธารณะทันที แต่ก็ไม่ได้ก้าวเดินเพราะมีคนมายืนขวางเอาไว้ เป็นภาคภูมิคนเดิมนั้นเองที่มาหยุดตรงหน้า ดุจฝันเดินเลี่ยงสวนเขาไปทันที “ผมเดินตามหาคุณ แต่คุณต้อนรับผมด้วยวิธีแบบนี้เหรอครับ” เสียงนั้นเอ่ยแผ่วเบาจนดุจฝันต้องหยุดเดินแล้วเงี่ยหูฟัง “แม้แต่คำลาก็จะไม่มีเหรอ” “กลับล่ะนะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างเสียไม่ได้  “แค่นี้พอใจหรือยัง”                 แต่แล้วก็มีสัมผัสของผ้าพันแผลมาจับเข้าที่ข้อมือจากทางด้านหลัง ดุจฝันหันหลังไปหมายมั่นว่าจะต้องสะบัดให้หลุด พร้อมกับคำพูดของชายหนุ่มที่เธอคาดไม่ถึง                 “เมื่อคืน ผมดูละครที่คุณเล่น”                 “บอกฉันทำไม”                  ภาคภูมิยังคงจับข้อมือเธอไว้อย่างค่อยๆ ในขณะที่ดุจฝันหันหลังให้กับเขาอย่างไม่สบตา                 “มีฉากนั้นทำไมไม่เห็นบอกผมสักคำ”                 “ฉากไหน”                 “...เลิฟซีน”                 คนถูกรั้งเงียบไป พลางนึกถึงบทสนทนาของเธอกับน้องสาวเมื่อคืนนี้... นี่ภาคภูมิดูจริงๆด้วย                 “แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณล่ะ”                 ไม่มีคำตอบจากภาคภูมิ ความเงียบเท่านั้นที่ส่งเสียงดังที่สุดในยามนี้                 “ถ้าไม่มีอะไรก็ปล่อยได้แล้ว”                 “...”                 “ปล่อย”                 “ผมรู้ว่ามันเป็นการแสดง มันเป็นงานของคุณ แต่...”                 “...”                 ภาคภูมิปล่อยมือเธอแล้วเดินอ้อมหลังมาเผชิญหน้ากับนางเอกสาว                 “ผมรู้สึกทนไม่ได้ที่เห็นคุณกำลังจูบกับคนอื่นแม้จะรู้ว่ามันเป็นละคร”                 เขาตัดสินใจพูดออกไปด้วยหัวใจไหวหวั่น เมื่อพออยู่ตรงหน้าดุจฝันแล้ว ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอมันยิ่งชัดเจนออกมาจนเขาทนปิดไว้ไม่ไหวอีกต่อไป                 “ทำไมคุณต้องมาทนไม่ได้”                 “เพราะผมหึงคุณ”                 ความร้อนผ่าววิ่งขึ้นไปทั่วใบหน้าพร้อมกับหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะแรงขึ้นมา พร้อมทั้งกับบอกตัวเองว่านี่เป็นแผนของผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นสมองก็สั่งการให้พูดทันที                 “นี่เป็นแผนอะไรของคุณอีกใช่ไหม จะหลอกให้เชื่ออะไรอีกล่ะ”                 ภาคภูมิคิดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น... นี่เธอคงคิดว่าเป็นแผนของเขาอีกแล้ว เขาควรจะทำอย่างไรเพื่อให้เธอรู้ซึ้งถึงความจริงใจ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:41:01

ความคิดเห็นที่ 7                 “ไม่มีอะไรอีกใช่ไหม ฉันกลับแล้ว ขี้เกียจอยู่ดูละครของคุณ”                 “ทำไมคุณต้องคิดว่าทุกอย่างต้องเป็นแผนการของผมไปหมด”                 ภาคภูมิยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมพูดเสียงทุ้ม ภายใต้แสงสลัวท่ามกลางต้นไม้ในยามค่ำนี้ เขาแค่อยากจะมองเห็นความรู้สึกของคนตรงหน้าให้ชัดเจน                 “เพราะคุณแผนเยอะ ใจจริงแล้วคุณก็คงยังแค้นฉัน แต่ที่ช่วยไปทั้งหมดก็หน้านี้ก็แค่บังหน้าให้ฉันตายใจ คุณมัน...”                 ไม่ทันที่จะได้พูดต่อ ปากคู่สวยก็ถูกปิดอย่างไม่มีทางเลือก นางเอกสาวพยายามดิ้นรนให้หลุดออกจากห้วงสัมผัสนั้น หากก็ต้องยอมแพ้เมื่อภาคภูมินั้นจับข้อมือเธอไว้เสียแน่นแต่ก็ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งเมื่อเธอเริ่มอ่อนแรงลงพร้อมคล้อยตามแรงปรารถนา ชายหนุ่มจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นกอดเธอเอาไว้อย่างทะนุถนอม                 สัมผัสนั้นมันช่างอบอุ่น และอ่อนหวาน... ต่างจากในละครที่เป็นเพียงการแสดงไม่ได้เกิดความรู้สึกอะไรขึ้นมา เธอรู้สึกถึงจังหวะหัวใจที่เต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกจากอก จนภาคภูมิค่อยๆถอนริมฝีปาก ก่อนจะกระซิบอย่างแผ่วเบาที่ข้างหู                 “อย่างน้อยผมก็ไม่เคยวางแผนว่าผมจะหึงคุณ”                 คนฟังยืนเงียบแข็งทื่อ ความร้อนยังอยู่บริเวณริมฝีปากจนพูดอะไรไม่ออก รับรู้ได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวเพราะเขา ภาคภูมิผละตัวออกมาเห็นสีหน้าอึ้งๆของเธอก็พอรู้ได้ว่าคิดอะไรอยู่                 “เมื่อกี๊ด้วย ผมไม่ได้วางแผนจริงๆ”                 รอยยิ้มบางกลับมาบนใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง                 “กลับเถอะ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่ไปส่งคุณ”                 ดุจฝันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างไม่คิดจะขยับตัวแม้แต่น้อย เธอยังคงอึ้งกับเหตุการณ์เมื่อครู่นี้จนสมองตื้อไปหมด เธอไม่ได้โกรธ ไม่ได้เกลียดภาคภูมิที่ทำแบบนั้นเลยแม้แต่น้อย                 เพราะอะไรกัน...                 ดุจฝันถามตัวเอง จนกระทั่งภาคภูมิหันมาหาอีกครั้ง                 “ผมจะไปส่งคุณ”                 ทันใดนั้นสมองก็ใช้การได้ทันทีเมื่อคิดได้ว่าทิฐินั้นยังหายไปไม่หมด                 “ฉันกลับเอง”                 “ผมลากคุณมา ผมต้องพาคุณกลับ”                 “...”                 “ถ้าคุณไม่กลับกับผม นี่มันก็ค่ำแล้ว ผมจะยืนอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนคุณจนกว่าคุณจะกลับ ผมไม่อยากให้คุณกลับคนเดียว มันอันตราย”                 หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่แฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้นด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอสบตาของชายหนุ่มที่อยู่หลังแว่น ก่อนจะตระหนักได้แล้วว่าเขาคิดอย่างไรกับเธอเพราะทุกอย่างมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนผ่านแววตาระยิบระยับคู่นั้น                 ห้ามหวั่นไหว...                 ดุจฝันเฝ้าย้ำตัวเอง เขายังคงยืนเคียงข้างเธอ ความเงียบระหว่างคนทั้งสองยังดำเนินต่อไปอีกแค่ชั่วครู่ ก่อนเธอจะเอ่ยเบาๆเมื่อท้องฟ้ามืดสนิท                 “ถ้าอย่างนั้นกลับเถอะ”                 ตลอดทางกลับบ้านนั้นต่างจากขามาที่มีแต่การเถียงกัน ดุจฝันเอาแต่นั่งเงียบมองนอกหน้าต่างรถแท็กซี่ในขณะที่ภาคภูมินั้นก็เอาแต่มองเธอ                 เธอคงจะรู้ความในใจเขาไปหมดแล้ว                 นับจากวันนี้จะเป็นอย่างไร ก็คงขึ้นอยู่กับเวลาที่จะช่วยพิสูจน์ความจริงใจของเขาที่มีต่อเธอ เมื่อถึงคอนโดมิเนียม ดุจฝันเปิดประตูรถลงทันทีอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดจะลา ภาคภูมิไม่ลืมที่จะพูดส่งท้ายให้เธอได้ยินก่อนที่ประตูรถจะปิดลงอีกครั้ง                 “ต่อจากนี้... ผมอยากให้คุณรู้ไว้ว่าผมจะไม่มีแผนอะไรทั้งสิ้น ผมแค่ทำตามที่ใจเรียกร้องเท่านั้น” To be continued จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:45:02

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีเช่นเคยค่า :) ฉะกันมาเยอะ ต่อจากนี้ของดฉะแล้วค่า เรื่องตอนหน้าเป็นต้นไปจะเดินหน้าสู่การคลายปมสมัยเด็กในใจนางเอกแล้วเพื่อที่จะเปิดรับพระเอกได้เต็มที่ 555 รับรองนางเอกไม่งอนน่ารำคาญอีกแล้วค่ะ 555 อ่านตอนนี้แล้วแอบมีความรู้สึกว่าพระเอกซกมกใช้ได้เลย 55555 สำหรับตอนนี้ก็ขอขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ยังติดตามกันนะคะ อดทนอีกไม่กี่สัปดาห์ค่ะ ไม่เกินเดือนนึงก็จะลงจบแล้วแน่นอนค่ะ :) คราวที่แล้วขอบคุณกิฟต์จากคุณ N_Foxtrot, Cookies 'n Cream Frappe และคุณ :::อาราเร่::: มากๆค่ะ คุณsolitaly_sp   >>ตอนนี้จัดกุ๊กกิ๊กได้มากสุดเท่านี้ค่ะ ต่อจากนี้จะเพิ่มดีกรีค่ะ ขอโทษที่ทำให้รอฉากหวานค่า 5555 คุณCookies 'n Cream Frappe >>ขอบคุณมากๆนะคะะะ XD คุณ:::อาราเร่:::   >>ไม่รู้จะถูกใจแบบนี้ไหมนะคะ แต่ที่แน่ๆนางเอกไม่ขัดขืนค่ะ 5555555 คุณห้าสิบป่าย >>ขอบคุณมากๆนะค้าาา :> จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 22 มิ.ย. 55 23:53:46

ความคิดเห็นที่ 9 มาตามเก็บค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 15:31:46

ความคิดเห็นที่ 10 หวานอ่ะ ชอบ ชอบมาก จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 20:43:15

ความคิดเห็นที่ 11 ไม่เคยอ่านมาก่อน เพิ่งได้อ่าน และย้อนไปอ่านตอนต้นๆ สนุกมาก รออ่านต่อไปจ้า จากคุณ : พ่อระนาด เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 15:10:57

ความคิดเห็นที่ 12 ว๊าวๆๆๆ  ฉากนี้ที่รอคอยมาถึงซะทีนะค่ะ แล้วไม่มีเรื่องกุ๊กกิ๊กของปริ๊นซ์บ้างหรอค่ะ รออยู่นะ55555 จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 16:19:36

ความคิดเห็นที่ 13 ยอมๆ ไปเหอะเนอะ อิอิ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 23:34:06

ความคิดเห็นที่ 14 สนุกอ่ะ เด๋วอ่านย้อนดีกว่า จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 21:22:42