อยากเขียนค่ะ แต่ยังไม่จบ ไม่รู้พอจะมีแววไหม
|
 |
แสงแห่งวัน
ตะวันโพล้เพล้เต็มทีเมื่อพระวัดใกล้ ๆ ย่ำระฆังดังแว่วมา ลำแสงสุดท้ายของดวงอาทิตย์กำลังจะถูกบดบังด้วยม่านเทาๆของความมืด ปลายฝนต้นหนาวอย่างนี้มักจะมืดเร็วเป็นธรรมดา ท่ามกลางแสงสลัวยังมองเห็นหญิงวัยกลางคนก้ม ๆ เงย ๆ อยู่เหนือเตียงนอนริมห้องกว้างที่มีร่างเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยนอนนิ่งสนิทอยู่บนเตียง มือที่แตะอยู่บนหน้าผากเด็กชายตัวน้อยยกยกขึ้นพร้อมเสียงถอนหายใจแผ่วเบา ลูกชายคนเล็กของเธอตัวร้อนมาตั้งแต่บ่าย ยาแก้ไข้เด็กที่มีติดบ้านกรอกไปตั้งแต่เริ่มตัวร้อน ก็ยังไม่สามารถบรรเทาอาการไข้ให้ลูกชายได้ นับนาทีมีแต่ตัวจะร้อนขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับความมืดที่คืบคลานเข้ามาทุกที
เสียงน้ำกระฉอกเบื้องล่างเรียกสายตาที่เหม่อมองอยู่ในความลางสลัวให้ก้มลงมอง สายน้ำเอื่อย ๆ ที่ไหลอยู่ในความมืดบางช่วงบางตอนจะเป็นพรายระยิบระยับเพราะต้องแสงไฟจากบ้านเรือนริมน้ำที่เริ่มเปิดให้แสงสว่างกันบ้างแล้วแสงแวบ ๆ จากหิ้งห้อยตัวน้อยกระพริบวิ๊บแว๊บอยู่ในกอต้นลำภูฝั่งตรงข้าม จากหน้าต่างที่ยืนอยู่ยังพอมองเห็นผักตบกอใหญ่ลอยติดอยู่กับเสาบ้านตรงมุมห้องนอน สายน้ำตรงนั้นเหมือนจะชะลอตัวเพื่อหาทางไป บางส่วนหมุนอ้อมเสาบ้านแล้วไหลลิ่วไปสู่จุดหมายปลายทาง อะไรบางอย่างที่พะอยู่กับกอสวะเป็นเงา ๆ ลอยกระเพื่อมตามแรงน้ำที่ไหลมาปะทะ สายตาที่จับจ้องงเพ่งมองอยู่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจยาว สิ่งที่ไม่ถึงปรารถนาอีกแล้ว เธอไม่ชอบให้มีสิ่งแปลกปลอมลอยเข้ามาติดเสาบ้าน
บ้านทรงไทยหลังนี้ปลูกยื่นลงไปในคลองประมาณครึ่งหลัง อย่างน้อยเสาบ้าน 3 ต้นก็ตั้งอยู่ในคลองตลอดเวลา หรือเมื่อน้ำขึ้นมาก ๆ เสาอีก 3 ต้น ของตัวบ้านก็จะตั้งอยู่ในน้ำเช่นเดียวกันและสายน้ำที่ไหลขึ้นไหลลงตลอดเวลาก็มักจะพาเอาสิ่งชองแปลกปลอมเข้ามาพะกับเสาบ้านเสมอ ๆ มันเหมือนเป็นการเพิ่มงานเพราะทำให้เธอต้องคอยเอาไม้เขี่ยดันมันให้พ้นออกไปจากเสาบ้าน เธอไม่ชอบบ้านริมน้ำหลังนี้ตั้งแต่แรกเห็น แต่ก็จำใจต้องอยู่มาหลายปี และไม่มีทีท่าว่าจะทำใจให้ขอบมันได้สักครั้งเดียว
หลังจากแต่งงานกับสามีและมีลูกคนแรกสามีก็หอบหิ้วเธอและครอบครัวมาอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุผล ที่นี่หากินยาก ถ้าอยู่ที่โน้นแม้จะตกงานแต่ก็พอหาของกินปะทะปะทังให้ลูกอยู่ได้ ใช่เพราะเมื่อหมดงานก่อสร้างสามีของเธอก็จะลอยเรือออกไปใต้เงาร่มไม้วางเบ็ดตกปลาอย่างใจเย็น แล้วก็ได้ปลามาเป็นอาหารเสมอ ๆ หรือแม้บางครั้งน้ำลงจนเกือบแห้งสามีเธอก็จะลงไปงมกุ้ง ที่มักจะเกาะแฝงตัวอยู่ตามรากไม้ริม ๆตลิ่ง ได้มาเป็นอาหารอย่างอุดมสมบูรณ์ กุ้งแม่น้ำตัวโต ๆ ก้ามเขียวๆ ถูกดัดแปลงเป็นอาหารอันโอชะให้ลูกได้ลิ้มลอง ซึ่งหากแม้นยังไม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ยากนักที่ลูกจะได้กิน
แม้ใจจะเห็นด้วยว่าอยู่ที่นี่ไม่อดตาย อาหารการกินอาจจะดีกว่าที่เก่าเสียด้วยซ้ำ แต่จนแล้วจนรอดเธอก็ไม่ขอบมัน เธอเกลียดสายน้ำในลำคลองที่เห็นไหลเอื่อย ๆ เหมือนไม่มีพิษภัย ถึงจะเป็นคลองเล็ก ๆ กว้างไม่กี่เมตร มิหนำซ้ำมันยังเป็นแหล่งอาหารให้เธอและลูก ๆ ได้ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ แต่เธอก็ไม่ชอบมัน ค่าที่เธอว่ายน้ำไม่เป็น ความกลัวสารพัด
| จากคุณ |
:
คุณอาต๋อง 
|
| เขียนเมื่อ |
:
23 มิ.ย. 55 20:14:47
|
|
|
| 
