ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 18 ตุลาคม 2554 ‘นางพญาผมขาวกลับมาแล้ว เลิกงานกลับบ้านด่วน!’ นัยน์ตาสีดำสนิทดังท้องฟ้าไร้ดาวยามราตรีจ้องข้อความบนหน้าจอโทรศัพท์เคลื่อนที่ มุมปากหยักกระตุกขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะยิ้ม ก้าวเข้าประตูอาคารซึ่งสูงทั้งราคาและจำนวนชั้น ร่างสูงโปร่งเดินช้าๆ อย่างสบายอกสบายใจเข้าไปในลิฟต์ กดหมายเลขพร้อมใส่รหัสรวดเร็ว ร้องเพลงคลอเบาๆ ระหว่างรอให้ถึงที่หมาย หญิงสูงวัยร่างอวบท้วมเดินสำรวจ Penthouse ซึ่งเป็นที่อยู่ใหม่ของหลานชายหัวเพชรหัวพลอยโดยละเอียด พยักหน้าพึงพอใจเมื่อพบว่าการตกแต่งภายในและเครื่องเรือนโอ่อ่าสมกับชื่อบริษัทเฟอร์นิเจอร์ซึ่งพิศมัยดำรงตำแหน่งประธานกรรมการ นานๆ ทีจะได้เป็นผู้สนับสนุนหลานๆ สักที มีหรือพิศมัยจะยอมให้น้อยหน้า ยิ่งรู้ว่าธนัชย์กำลังโด่งดัง เป็นถึงดาราภาพยนตร์ ยิ่งต้องทุ่มให้เป็นหลายเท่าสำหรับ Penthouse เพราะอีกไม่นานคงมีรายการหรือนิตยสารต่างๆ มาขอถ่ายทำ บริษัทเฟอร์นิเจอร์จะได้ถือโอกาสถูกประชาสัมพันธ์ไปด้วยในตัว ไม่ต้องเสียเงินอีกต่างหาก “คุณนายป้า” ธนัชย์ร้องเรียกอย่างดีใจทันทีที่ออกจากลิฟต์ “มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ แล้วพี่พีไม่มาด้วยเหรอครับ” “ตาพีไปหาสิระ เห็นว่าต้องคุยกันยาวตามประสาเพื่อนเก่า สองคนนั้นเขารุ่นเดียวกันนี่นะ” ผู้อาวุโสกว่าซึ่งเป็นพี่สาวแท้ๆ ของบิดาธนัชย์ กล่าวยิ้มแย้มพลางเดินเข้ามาสวมกอดหลานชายให้หายคิดถึง เอ่ยถึงบุตรคนเดียวต่อคล้ายนินทา “ดูสิเนี่ย แม่กลับมาเมืองไทยทั้งที ไม่ยอมมารับ ตาพีน่ะชอบแล่นไปเรื่อย ถ้าไม่ได้โฮมช่วยดูบริษัทป้า มีหวังเจ๊งแน่ๆ” ‘โฮม’ ออกจากหลังเค้าท์เตอร์เครื่องดื่มพร้อมกับชาร้อนบนถาดในกากระเบื้อง วางลงบนโต๊ะหน้าชุดโซฟารับแขก ก่อนจะรินและยื่นให้พิศมัย พยักเพยิดให้ธนัชย์นั่งลงจิบชาด้วยกัน “แต่ถ้าพี่พีไม่รู้จักพี่สิงโต บริษัทคุณนายป้าไม่ได้ลูกค้ารายใหญ่ต่อเนื่องแบบนี้นะครับ ถึงคุณป้าจะรู้จักคุณพ่อคุณแม่พี่สิง แต่คอนโดฯ ที่พี่สิงจะสร้างใหม่เป็นของตัวเอง ได้ข่าวว่ามีพรรคพวกที่เป็นเพื่อนๆ เขามาเสนอราคาต่ำกว่าเราตั้งหลายคน” หลานชายคนโตเอ่ยเรียบๆ รินชาให้ตนเองพลางทรุดกายลงนั่งตรงข้ามธนัชย์ พิศมัยจึงละจากตู้หนังสือ ก้าวตามมาสมทบพร้อมถาม หากไม่ได้ติดใจเอาคำตอบจริงจัง อยากชมเชยธนิสร์มากกว่า นอกจากเขาจะหาเลี้ยงน้องชายและส่งเสียค่าเล่าเรียนมาตั้งแต่บิดามารดาเสียชีวิต ธนิสร์ยังเป็นที่พึ่งของพิศมัยและพีรชัชบุตรชายได้เสมอ   “โฮมก็ไปช่วยตาพีคุยกับสิระเหมือนกันไม่ใช่เหรอ แล้วไหนจะที่สิระยอมให้หุ้นด้วยอีกล่ะ” “ยังไงความสนิทสนมระหว่างผมกับพี่สิง ก็คนละชั้นกันกับพี่พีล่ะครับคุณนายป้า” “ผมว่าเราอย่าคุยเรื่องงานเลยดีกว่า” ธนัชย์แทรกขึ้น เอนหลังพิงพนักพลางจิบชาร้อน “คุณนายป้าไม่มีอะไรมาฝากพวกเราเลยเหรอครับ”   “ทำไมจะไม่มี” ใบหน้าสะสวยตามวัยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์อย่างลงตัวยิ้มกว้าง เรือนผมขาวแซมเทาเพราะเจ้าตัวไม่ต้องการย้อมด้วยน้ำยาเคมี เพิ่มความน่าเกรงขามให้กับผู้พบเห็น ธนิสร์และธนัชย์รู้สึกเกร็งเมื่อสายตาคมราวเหยี่ยวจับจ้องมา ร่างสูงโปร่งบนเก้าอี้บุนวมตัวหนานิ่มขยับกายเล็กน้อยเหมือนอึดอัด เพราะท่าทาง ‘ของฝาก’ จะไม่ธรรมดา! “เอ้านี่...” พิศมัยเปิดกระเป๋า Hermes ออกและหยิบซองกระดาษแบบยาวสีขาวส่งให้ธนิสร์ “เปิดดูสิว่าชอบรึเปล่า” นักแสดงหนุ่มลุกพรวดเดียวถึงพี่ชาย ชะโงกหน้าลงไปถือวิสาสะมองกระดาษซึ่งธนิสร์เพิ่งเปิดออกจากจดหมาย ไม่มีข้อความใดๆ ปรากฏ เบื้องหน้าคือรูปถ่ายขนาดมาตรฐานของหญิงสาวคนหนึ่ง ธนัชย์รู้จักดีว่าเธอชื่อ ‘ลลนา’ เป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าแม่สื่อบันเทิงฉายา ‘เจ๊ดึงดัน’ “ไม่น่าเกี่ยวอะไรกับผมนี่ครับคุณนายป้า” ธนิสร์ขมวดคิ้วแน่น “ทำไมต้องชอบหรือไม่ชอบด้วยครับ” “ดองกับครอบครัวหนูลีน่า ตาฮาร์ทจะดังค้ำฟ้าเลยนะ ป้าน่ะเจอคุณแม่ของหนูลีน่าตอนไปฝรั่งเศส คุยกันถูกคอ เห็นว่าลูกสาวเป็นดารา แต่กนกวรรณไม่ชอบพวกดาราผู้ชาย เลยอยากจะหาพี่ชายสักคนคอยดูแลหนูลีน่าเผื่อว่าจะชอบพอกัน” “คุณนายป้า!” พี่น้องประสานเสียงโดยไม่ได้นัดหมาย แทบจะโคลงศีรษะกลอกตาไปพร้อมกันด้วยซ้ำ ธนิสร์วางรูปภาพพร้อมซองกระดาษสีขาวลงบนโต๊ะเร็วรี่ รู้สึกเหมือนถืออะไรร้อนจัดจนต้องรีบปล่อยออก นิ่วหน้าเอ่ยถามเสียงเข้ม “นี่เรื่องล้อเล่นใช่มั้ยครับ” “แค่จะให้ไปรู้จักกัน” พิศมัยปรายตามอง แม้หลานๆ จะทำท่าต่อต้าน แต่อุตส่าห์มีโอกาสได้รู้จักกนกวรรณ เรื่องสารสัมพันธ์ต่อใช่ว่าควรจะมองข้ามไปง่ายๆ “ไม่ได้คิดจะคลุมถุงชนอะไรสักหน่อย โวยวายกันไปได้นะพ่อคุณทั้งหลาย” ‘พ่อคุณ’ นึกอยากยกนิ้วมานวดขมับอยู่ครามครัน หากธนัชย์นึกขึ้นได้เสียก่อน จึงรีบบอก “ผมจะรับเล่นละครเรื่องใหม่คู่กับลีน่า เดี๋ยวจะคอยดูให้แล้วกันนะครับว่าผ่านหรือไม่ผ่าน” “แล้วอย่างกับสเป๊กเราสองคนน่ะเหมือนกัน ชอบผู้หญิงกันคนละแบบไม่ใช่หรือไง ฮาร์ทจะดูให้โฮมได้ยังไงล่ะ” “คุณนายป้าครับ ผมกับไอ้คุณพี่ชายที่นั่งข้างๆ อยู่เนี่ย คลานตามกันออกมานะครับ ทำไมผมจะไม่รู้ อีกอย่าง ตอนนี้เขาอาจจะกำลังมองสาวคนอื่น ที่ดีกว่าลีน่าก็ได้ คุณนายป้ารู้ได้ไงครับว่าหลานชายคนโตยังโสดสนิท” ธนิสร์แทบจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก หากพิศมัยไม่ย้อนกลับมาว่า “ก็ได้ แต่ถ้าอีกเดือนสองเดือน ป้ายังไม่เห็นโฮมมีใคร ยังไงเราก็ต้องไปรู้จักลีน่าไว้นะ ไม่อย่างงั้นป้าจะเอาอะไรไปอ้างกนกวรรณ เสียมารยาทแย่เลย” “แนะนำให้ฮาร์ทแทนไม่ได้เหรอครับคุณนายป้า” ผู้เป็นพี่ถามเสียงเหนื่อยหน่าย ไม่สนใจธนัชย์ซึ่งหันมาถลึงตาใส่ “ไหนๆ ก็จะถ่ายละครเรื่องเดียวกันแล้ว” “ก็ถ้ารู้ว่าฮาร์ทจะเล่นละครคู่หนูลีน่า ป้าคงจะพูดชื่อฮาร์ทเยอะๆ หน่อย แต่นี่ดันไปโฆษณาโฮมไว้เยอะกว่าน่ะสิ เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าป้าไม่ซีเรียส แต่หาแฟนมาไวๆ แล้วกัน” “เนี่ยนะไม่ซีเรียส” หนุ่มคนน้องลอบกลืนน้ำลาย ขนลุกกับอาการยิ้มพรายของพิศมัย “ท่าทางช่วงนี้คนบางคนจะดวงตก” “ว่าแต่เราเถอะฮาร์ท เจอลีน่าแล้วก็เทคแคร์น้องดีๆ ล่ะ อย่าให้เสียชื่อป้า สงสัยกนกวรรณจะยังไม่รู้มั้งว่าลูกสาวรับเล่นละครคู่กับฮาร์ท แต่ถ้ารู้แล้วเขาจะลงข่าวซุบซิบเล็กๆ น้อยๆ ก็ไม่ต้องไปใส่ใจรู้มั้ย เอาใจกันเข้าไว้ จะได้ก้าวหน้า” “ครับผม!” ธนัชย์แกล้งตกปากรับคำแข็งขัน กลั้นหัวเราะจนแก้มแทบปริ รับหน้าที่สนทนากับพิศมัยต่อเมื่อธนิสร์นิ่งเงียบไป กระทั่ง ‘นางพญาผมขาว’ ขอตัวกลับบ้าน เขาจึงหันมาทางพี่ชาย หัวเราะลั่นห้องโถงอย่างไม่คิดจะเกรงใจ เล่นเอาอีกฝ่ายจ้องกลับสายตาขุ่นข้นพร้อมสีหน้าบึ้งตึง “หยุดขำเลยไอ้น้องเวร หัวเราะอยู่ได้” “แล้วจะทำยังไงล่ะ ไปหากิ๊กเก่าสักคนมาควงพลางๆ น่าจะรอดอยู่ คุณนายป้าคงไม่คิดจะคลุมถุงชนอะไรจริงจังหรอก” ธนัชย์บอกยิ้มๆ “ตลกชะมัด ดีนะพี่พีชิงแต่งงานไปก่อน ได้ข่าวว่าลูกสะใภ้กับแม่สามี ไม่ค่อยจะกินเส้นกันไม่ใช่เหรอ” “แล้วไง ลูกชายหาสะใภ้ไม่ได้ดั่งใจ เลยมาลงแถวนี้รึ” “เดี๋ยวคุณนายป้ามาได้ยิน ก็โดนโขกกบาลกันหมดหรอก” นัยน์ตาคมสีนิลปกคลุมไปด้วยแววครุ่นคิด ริมฝีปากบางเหยียดตรง มือใหญ่ยกน้ำชาขึ้นดื่มรวดเดียวหมดถ้วย ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปลงๆ “ให้มันรู้ไป ว่าจะหาผู้หญิงแค่คนเดียวมาขัดทัพคุณนายป้าไม่ได้” “เอ้อ! นั่นจะหาแฟน หรือหาไม้กันคุณนายป้า” ธนิสร์ไม่ตอบ เพราะเขายังไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร หากธนัชย์กลับนิ่วหน้าเหมือนสงสัยเต็มที่ มองบุรุษซึ่งมีใบหน้าหล่อเหลาพิมพ์เดียวกับเขาไม่ผิดเพี้ยนแม้อณูเดียวตาปริบๆ แม้นิสัยใจคอจะไม่ได้คล้ายคลึงกันนัก หากธนัชย์รู้สึกปานว่ากำลังส่องกระจก... เห็นเงาสะท้อนกลับมาเป็นตนเองชัดเจน! คนเป็นพี่ระบายลมหายใจออกจากปาก ละจากถ้วยน้ำชาไปยังแผ่นกระดาษชนิดหนาขนาดเท่าฝ่ามือบนโต๊ะข้างๆ รูปภาพลลนา ก่อนจะหยิบมาอ่านคร่าวๆ เงยหน้าถามคนเป็นน้องด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย “บัตรเชิญนี่จ่าหน้าซองชื่อเราสองคน ง่ายๆ ก็คือเชิญทั้งคู่ จะไปรึเปล่า จะได้โทรไปบอกเขาไว้” ธนัชย์ส่ายหน้าโดยไม่แม้แต่จะปรายตามอง ปฏิเสธทันควัน “ไม่เอาล่ะ งานเปิดตัวนาฬิกาพวกนี้คงเหมาะกับท่านมากกว่า ไม่เหมาะกับกระผมหรอก เชิญท่านตามสบายขอรับ อีกอย่าง มีงานเปิดตัวภาพยนตร์ด้วย ต้องเดินสายวุ่นวาย” “หวังว่าคงมีผู้หญิงสวยๆ” “รวยด้วย” นักแสดงหนุ่มต่อให้พร้อมหัวเราะลั่น “ไปหาเอาสักคนในงานนี่แหละ อย่าลืมใส่นาฬิกาเด็ดๆ ไปล่ะ เอาเรือนนั้นก็ได้ กี่ล้านนะ สิบห้าใช่มั้ย ไอ้เรือนที่ไปเจอกิ๊กเก่าคู่สร้างคู่สม...มองประมาณว่าอยากได้นักหนาอยู่ในงาน แล้วไปซื้อตัดหน้าแม่คุณมาน่ะ” “เออ! ก็บ้าไปซื้อกันมาได้ แต่สะใจชะมัด” ธนิสร์เหยียดยิ้มเยาะ เอ่ยต่อขณะโบกบัตรเชิญไปมาในอากาศ “หวังว่าคราวนี้คงไม่ต้องเสียเงิน” “คนจ่ายเงินซื้อโรคจิตโคตรๆ เกิดมาไม่เคยพับเคยเห็น จะแค้นอะไรนักหนากับแค่ลมปากผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียว ไม่รักไม่ชอบก็อย่าไปฝังใจเลย หรือยังลืมไม่ลง" ‘คนจ่ายเงินซื้อและโรคจิต’ ยักไหล่ไม่ยี่หระต่อสุ้มเสียงกึ่งประชดกึ่งทะเล้นจากอีกฝ่าย ย้อนถามเรียบๆ “ทำไมต้องลืม แต่ไม่ลืมก็ไม่ได้หมายความว่ารักหรือชอบ มันคนละเรื่องกัน” “จะว่าไปก็ต้องขอบคุณเธอนะ ถ้าไม่มีประโยคเด็ดวันนั้น เราคงไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนี้” ธนิสร์พยักหน้าลง ทว่าเขาไม่ได้เห็นด้วยกับธนัชย์สักนิดเดียว หากไม่อดทนและทุ่มเทน้ำพักน้ำแรงต่างหาก...ถึงจะไม่ได้ใช้ชีวิตสุขสบายดังปรารถนา! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:17:13

ความคิดเห็นที่ 2 สาวหมวยร่างเล็กก้มลงมองหนังสือพิมพ์บนเตียงอย่างเลื่อนลอย พาดหัวข่าวหน้าบันเทิงยังปรากฏต่อหน้าชัดเจนราวกับตัวอักษรมีชีวิต กำลังตอกย้ำกันยาวีร์ถึงความรักระหว่างชายหนุ่มในฝันกับเพื่อนสนิท เรียกน้ำตาคลอเบ้าได้ง่ายดายเหมือนทุกวัน... ‘ฮาร์ทควงสาวออกงาน เผยหมดเปลือก! เป็นว่าที่คู่หมั้น’ เสียงเคาะประตูหนักๆ ปลุกเธอออกจากภวังค์ กันยาวีร์จึงลุกเดินไปเปิดอย่างเซื่องซึม ทักผู้มาเยือนด้วยสีหน้าหงอยๆ “มาแต่เช้าเลยอิฐ” อิสระเดินเข้ามาข้างใน มองสำรวจห้องพักขนาดมาตรฐานภายในโรงแรมหรูหราและบริการเป็นเลิศระดับห้าดาวติดรถไฟฟ้าสถานีสยามสแควร์แล้วได้แต่ถอนหายใจยาว เขาจัดแจงเปิดผ้าม่านให้แสงสว่างจากภายนอกส่องเข้ามา ก่อนจะนำโจ๊กใส่ชาม เขาหันไปถามคนที่กลับไปนอนคว่ำลงบนเตียง นัยน์ตารีเรียวหม่นหมองจดจ้องหนังสือพิมพ์แบบไม่คิดจะวาง “ไม่คิดจะรับโทรศัพท์เหมียวบ้างเลยเหรอโย” กันยาวีร์ไม่ตอบ แต่ย้อนถามกลับมาแทน “อิฐเบื่อโยแล้วเหรอ” “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่นี่มันก็หลายวันแล้วนะ ใจคอโยจะไม่ให้เหมียวอธิบายเลยเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไหนจะคุณฮาร์ทอีก โยไม่อยากฟังจากปากเขาเหรอ ว่าจริงๆ แล้วเขาชอบใคร” อิสระเทโจ๊กใส่ชาม วางไว้บนโต๊ะตัวเล็กๆ ข้างตู้เย็น กันยาวีร์ฟังเขาเงียบๆ เงยหน้าครุ่นคิด แลเห็นความเป็นห่วงทอดมองจากดวงตาหลังกรอบแว่น เธอจึงยอมลุกขึ้นมาทานอาหารมื้อเช้าที่เขาอุตส่าห์ซื้อมาฝากอย่างไม่อิดออด “ความจริงอิฐไม่ต้องมาทุกวันก็ได้ แถวนี้ก็รถติด ห้างก็อยู่แค่ข้ามถนนนี่เอง ของกินเยอะแยะไปหมด กินทั้งเดือนยังไม่ครบทุกร้านเลย” “เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกัน” อิสระนั่งลงตรงข้าม ระบายยิ้มบางๆ “ใจนึงก็อยากไปบอกเหมียว ว่าโยอยู่ที่นี่” “อย่านะ!” กันยาวีร์ร้องห้ามเสียงหลง “ถือว่าโยขอล่ะ ให้เหมียวกับพี่ฮาร์ทหมั้นกันก่อน โยยังไม่อยากไปเห็นภาพบาดตา อิฐไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง อิฐก็ชอบเหมียวนี่นา” “ก็แค่ชอบ ยังไม่ทันได้เริ่มจีบจริงๆ จังๆ ก็แห้วกินซะแล้ว เดี๋ยวนะ...ถ้ารอจนเขาหมั้นกัน หมายความว่าโยจะอยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ เหรอ ขังตัวเองอยู่ในห้องแคบๆ เนี่ยนะ” “ก็โยรับไม่ได้ มันไม่เป็นอย่างที่โยเคยเห็น” เธอบอกพลางตักหมูสับก้อนนุ่มพอดีคำใส่ปาก เสหลบสายตาหลังกรอบแว่นใสแจ๋วซึ่งมองมาคล้ายจับสังเกต “โยหมายถึง ไม่เป็นเหมือนที่โยเคยฝันไว้” “แล้วทำไมโยถึงหนีมาแบบนี้ล่ะ โยไม่รักเหมียวแล้วเหรอ” มือเล็กๆ ชะงักแน่นิ่ง ปรายตามองหนังสือพิมพ์อีกหนคล้ายพยายามชั่งน้ำหนักหัวใจ สับสนไปหมดระหว่างการหลบหลีกไม่พบผู้ใดจนกว่าจะชินชากับทุกสิ่งที่พานพบและกำลังดำเนินในปัจจุบัน หรือก้าวออกไปเผชิญความจริงให้กระจ่าง เปิดใจคุยกับวรมณเหมือนวันวาน... ความจริงไม่เห็นกัน มันน่าจะดี เรื่องราวต่างๆ ที่มี น่าจะจบไป พอเราไม่พบกัน ฉันกลับแปลกใจ ที่มันยังคิดถึงเธอ ฉันไม่เข้าใจตัวเอง จากไม่เคยอ่อนแอ แพ้ใครไม่เป็น กลับอ่อนไหวให้เห็น ต้นเหตุมันเป็นเพราะเธอ หนึ่งชีวิตที่ฉันมี หนึ่งนาทีไม่เคยนาน มันผ่านไปเพียงแค่อึดใจ ไม่เคยคิดว่าซักวัน แค่เพียงฉันขาดเธอไป ทุกเวลานาทีของหัวใจ ช่างแสนนาน เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งแผดร้องอยู่บนโต๊ะข้างเตียงทำให้อิสระผุดลุก รีบไปหยิบมาให้กันยาวีร์กดรับสาย หากเธอกลับส่ายหน้าไปมา เขาจึงถือวิสาสะก้มลงมองชื่อ พึมพำพลางเลิกคิ้ว “ชื่อพี่กิ๊บเก๋” ร่างเล็กบางนั่งไม่ติด คว้าเครื่องมือสื่อสารจากอิสระมากดรับเร็วรี่จนเขาเกือบผงะถอย “พี่กิ๊บเก๋เหรอคะ” “ใช่จ้ะหนูโยโย่ พี่เองๆ คืออย่างงี้นะ พี่พยาย๊ามพยายามติดต่อพี่ชายของพระเอกสุดหล่อของเราน่ะจ้ะ แต่พี่ติดต่อไม่ได้เลย คุณพี่สารัชท่านนึกถึงหนูขึ้นมาได้ พี่เลยโทรมาหาหนูน่ะจ้ะ” “พี่กิ๊บเก๋มีอะไรให้โยช่วยเหรอคะ” ลางสังหรณ์พร่ำบอกกันยาวีร์ว่าไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเท่าไรนัก ธนัชย์อาจจะเกิดอุบัติเหตุที่กองถ่ายละคร หรือไม่... “โยรีบไปที่โรงพยาบาลนะ” กิติภณรีบร้อนเอ่ยชื่อให้กันยาวีร์ฟัง กำชับหนักๆ “รีบไปเลยนะจ๊ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่นั่นจ้ะ” “พี่ฮาร์ทเป็นอะไรคะพี่กิ๊บเก๋” กันยาวีร์ละล่ำละลักถาม จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว “เขาเป็นอะไรคะ” “อย่าเพิ่งถามอะไรพี่ตอนนี้เลยจ้ะ ไปให้ถึงโรงพยาบาลก่อนเถอะ พี่กลัวคุณอาจะเฉ่งเอา ป่านนี้ยังไม่มีใครติดต่อญาติได้เลย อกพี่กิ๊บเก๋จะแตกค่ะน้องโยโย่” กันยาวีร์ไม่ได้ยินกิติภณอีกแม้แต่คำเดียว เธอเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงยีนส์ หันไปหาอิสระ นาทีถัดมาเขาจึงได้ยินน้ำเสียงกึ่งสั่งกึ่งขอร้องสั่นไหว “ไปส่งโยหน่อยได้มั้ยอิฐ” เพื่อนหนุ่มพยักหน้าตกลงโดยไม่ลังเล! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:17:49

ความคิดเห็นที่ 3 สารถีจำเป็นเปิดวิทยุเพื่อทำลายบรรยากาศเงียบเชียบตึงเครียดภายในรถ ปลอบกันยาวีร์ซึ่งนั่งขวัญหนีดีฝ่ออยู่ข้างกาย “เขาไม่น่าเป็นอะไรมากหรอก ยังไงก็ถึงมือหมอแล้ว อย่ากังวลเลย” วินาทีเดียวกับที่อิสระเลี้ยวรถเข้าไปในโรงพยาบาล กิติภณโทรศัพท์มาหากันยาวีร์อีกหน เขาเห็นเธอจิ้มนิ้วกดรับสายรุนแรงจนนึกสงสารแป้นพิมพ์เล็กจิ๋ว “พี่กิ๊บเก๋คะ โยถึงโรงพยาบาลแล้วค่ะ” “พี่จะโทรมาบอกหนูว่า สุดหล่อทำแผลเสร็จแล้ว เพิ่งกลับออกมาจ้ะ ขอโทษทีนะโยโย่ พี่โทรมาช้าไปใช่ไหม” กิติภณเอ่ยอย่างสำนึกผิด ไม่วายเล่าต่อ “โอ๊ยหนูเอ๋ย ตอนพี่เห็นเลือดสดๆ ไหลออกจากคิ้วบนหน้าหล่อๆ นั่นนะจ๊ะ พี่แทบจะเป็นลมตายคากอง แต่ตอนนี้เขาโอเคแล้วจ้ะ” “กองถ่ายอยู่ที่ไหนคะพี่ วันนี้โลเคชั่นไหนคะ” กันยาวีร์จับใจความได้ว่า “วันนี้โลเคชั่นบ้านพระเอกจ้ะ บ้านเลขที่แปดนะ อยู่หมู่บ้าน...” สิ้นประโยคซึ่งเป็นใจความสำคัญ เธอจึงปล่อยให้รุ่นพี่สตรีในคราบชายหนุ่มร่ายต่ออีกยาวโดยไม่มีใครฟัง “โยจะขอร้องอิฐเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว” เธอหันไปบอกอิสระอย่างเกรงใจ “พาโยไปหน่อยนะ โยอยากรู้ว่าพี่ฮาร์ทเป็นยังไงบ้าง” “ถามจริงนะโย ที่โยไม่เคยรับสายเหมียวสักครั้งเนี่ย คิดบ้างรึเปล่าว่าเหมียวอาจจะป่วย หรือกำลังต้องการความช่วยเหลือจากโยก็ได้” อิสระพายานพาหนะออกจากโรงพยาบาล เหลือบตามองกันยาวีร์นิดหนึ่ง เห็นเธอก้มหน้างุดๆ ปาดน้ำตาป้อยๆ ทว่านั่งนิ่งเงียบ ไร้อาการสะอึกสะอื้น เพราะหวังดีเต็มเปี่ยม เขาจึงตัดสินใจเอ่ยต่อ “บางทีมันอาจจะมีเหตุผลเป็นล้านสำหรับเรื่องนี้ แต่โยไม่ยอมฟัง แล้วคิดดูนะว่าถ้าวันนี้คนที่เจ็บตัวคือเหมียว คิดดูว่าถ้าโยไปถึงโรงพยาบาลแต่เหมียวพูดอะไรกับโยไม่ได้อีกต่อไปแล้ว โยยังอยากได้ยินคำอธิบายจากเพื่อนอยู่รึเปล่า” ป้ายชื่อหมู่บ้านตั้งตระหง่านบนกำแพงสูงซึ่งประดับด้วยน้ำตกจำลอง พนักงานรักษาความปลอดภัยก้มลงถามตามหน้าที่พร้อมให้อิสระแลกบัตรประชาชนไว้ ก่อนจะปล่อยรถยนต์แล่นเข้าไปด้านใน เมื่อคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งเป็นสถานที่ถ่ายทำละครเรื่องลมรัติกาลปรากฏตรงหน้า กันยาวีร์จึงค่อยเรียกสติกลับมาได้ หันไปขอบคุณอิสระ “ขอบคุณมากนะอิฐ” “ถ้าโยยังอยากได้ยินคำอธิบายจากเหมียว ก็หันหน้าคุยกันซะก่อนจะไม่มีโอกาส อย่าเห็นค่าอะไร ต่อเมื่อไม่มีสิ่งนั้นอยู่ในมืออีกต่อไปแล้วเลยโย ทิฐิ...ไม่เคยทำให้ใครมีความสุขหรอกนะ” เธอไม่รู้สึกตัวว่าตอบอะไรเขากลับไป หากรอยยิ้มพึงใจจาก ‘เด็กเนิร์ด’ ทำให้กันยาวีร์ใจชื้นขึ้นเยอะทีเดียว! จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:18:19

ความคิดเห็นที่ 4 อดีตผู้ช่วยฝ่ายเสื้อผ้าและเครื่องแต่งกายนักแสดงประจำบริษัท The Most จำกัด วิ่งเข้าไปภายในบริเวณบ้าน ไหว้พร้อมกล่าวสวัสดีใครต่อใครที่เธอละผ่านมา จนกระทั่งตามหากิติภณพบในที่สุด ร่างบางก้มลงหอบหายใจแรงๆ ขณะทักทายรุ่นพี่ เอ่ยถามทันทีหลังจากคว้าอากาศเฮือกใหญ่ใส่ลงปอดเสร็จเรียบร้อย “พี่กิ๊บเก๋คะ พี่ฮาร์ทล่ะคะ” “เขาปวดหัวน่ะจ้ะ กลับบ้านไปเมื่อกี๊เอง” กิติภณทำราวกับว่าพะอืดพะอมคำพูดที่ต้องเอ่ย กลอกตาไปมาเลิ่กลั่กจนกันยาวีร์ขมวดคิ้ว “อะไรนะคะ”     “กะ....ก็ฮาร์ทเขาปวดหัว ทำท่าว่าจะไข้ขึ้น อีกอย่างแผลสดๆ แถมยังมีเลือดแบบนั้น คุณอาเขาคงไม่ใจร้ายให้ถ่ายต่อหรอกจ้ะที่รัก” แล้วทำไมพี่กิ๊บเก๋ไม่โทรบอกโยบ้างล่ะคะ กันยาวีร์ทำได้เพียงคิดในใจ เพราะไม่ใช่หน้าที่กิติภณเลยแม้แต่น้อยที่จะต้องโทรศัพท์รายงานใครต่อใครว่าธนัชย์จะอยู่ไหน ทำอะไรอยู่ สถานที่ถ่ายทำละครที่กันยาวีร์ดั้นด้นมา เธอเป็นฝ่ายถามกิติภณเองแท้ๆ ด้วยหวังลึกๆ ว่าจะได้พบธนัชย์ อย่างน้อยขอให้เห็นกับตาว่าเขาปลอดภัยดีแล้ว ไม่มีใครเรียกร้องให้เธอมาด้วยซ้ำ! “ขอบคุณมากนะคะพี่กิ๊บเก๋ งั้นโยขอตัวกลับก่อนค่ะ” “โธ่ๆ เด็กน้อยไร้เดียงสา” ลลนาสาวเท้าเข้ามาใกล้ มีอมรสินีขนาบข้าง เอ่ยเสียงเยาะเย้ยถากถางเหมือนจงใจให้ได้ยินกันทั่ว บรรดาพนักงานยกขาตั้งไฟและกล้องต่างหันมามองอย่างสนอกสนใจ รอให้นางเอกชื่อดังพูดต่อ... “ดูเหมือนเธอจะตกข่าวไปเยอะเชียวนะตั้งแต่ออกไปจากเดอะโมสท์ ไม่มีสิทธิ์ขนาดจะโทรหาพี่ฮาร์ทเองเลยเหรอ ถึงขนาดต้องแจ้นมาหาเขาถึงนี่” “ลีน่าจ๊ะ โอ๋จ๊ะ พี่ว่าพวกหนูอย่าออกมายืนหลังบ้านเลยดีกว่านะ ร้อนๆ แบบนี้เดี๋ยวเหงื่อออกแล้วรองพื้นเป็นคราบเอานะคะคนสวย” กิติภณพยายามเบี่ยงประเด็นพร้อมเกลี้ยกล่อม ไม่อยากให้เกิดเรื่องอะไรบานปลาย หนุ่มอวบอ้วนใจสตรีเสร็จภารกิจซึ่งต้องทำตามสัญญาที่ได้ให้ไว้กับธนัชย์แล้ว เขาไม่ปรารถนาความวุ่นวายใดๆ อีกทั้งสิ้น! กันยาวีร์ควรรีบออกไปจากสถานที่ถ่ายทำละครเรื่องลมรัติกาลโดยเร็วก่อนจะถูกลลนาและอมรสินีชวนทะเลาะ ‘คนสวย’ ยิ้มเย็น ไม่สนใจกิติภณที่คอยปกป้องกันยาวีร์ กล่าวต่อโดยไม่แยแสนิจนรีและดารัตน์ซึ่งมองเหมือนตำหนิกลายๆ “เป็นไงล่ะ สุดท้ายก็เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ ทำงานได้แป๊บๆ ก็เลิก” กันยาวีร์อ้าปากจะเถียง หากเสียงหวานใสดังลั่นอันคุ้นหูที่เอ่ยตอกกลับไปไม่ได้ผ่านลำคอเธอ “โยลาออกไปเพราะอยากรักษาชีวิตตัวเองไว้ต่างหากค่ะ บางทีคนเราก็มีเหตุผลจำเป็นบางประการที่คนอื่นไม่เข้าใจ จริงไหมคะคุณลีน่า” ร่างเพรียวบางหันขวับ ม่านน้ำตาซึ่งรื้นขึ้นมาในเวลาเพียงเสี้ยววินาทีบดบังใบหน้าคมขำสะสวยจนเห็นเป็นภาพไม่ชัดเจน ทว่ากันยาวีร์รู้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่เธออยากเจอมากเหลือเกิน... “เหมียว” เสียงเล็กๆ พึมพำเลื่อนลอย เรียกอาการฉงนสงสัยจากลลนาและอมรสินีจนต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันตาปริบๆ “คุณเหมียวมาทำอะไรที่นี่คะ แล้วรู้จักกับโยโย่ด้วยเหรอคะ” “พอดีเหมียวอยู่ใกล้ๆ แถวนี้ตอนที่คุณโฮมโทรศัพท์มาบอกว่าคุณฮาร์ทลืมของไว้ที่กองถ่ายน่ะค่ะ เลยอาสาแวะเข้ามาหยิบให้ ไม่คิดว่าโยก็อยู่ที่นี่ด้วย ค่ะ...เหมียวกับโยเป็นเพื่อนกันค่ะคุณลีน่า เพื่อนสนิทค่ะ เราพักอยู่บ้านเดียวกัน” วรมณอธิบายรวบรัดตัดความ หันไปขยิบตาให้กิติภณนิดหนึ่ง ซึ่งเขาสะดุ้งเล็กน้อย เอ่ยรัวเร็วจนคนฟังกลัวว่าลิ้นจะพันกัน “จริงด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่จะไปหยิบนาฬิกาพระเอกมาให้ แหมๆ อยากได้ของปลอมของกองถ่ายก็ไม่บอกนะสุดหล่อเนี่ย เอานาฬิกาหรูๆ มาถอดทิ้งๆ ขว้างๆ แล้วใส่นาฬิกาปลอมจากแม่สายกลับบ้านไป คนคิ้วแตกก็งี้แหละจ้ะ ต้องให้อภัยเขานะ เดี๋ยวๆ พี่กิ๊บเก๋คนสวยวิ่งไปหยิบมาให้นะจ๊ะ รอแป๊บเดียว” “โลกอะไรมันจะกลมขนาดนี้คะคุณเหมียว” ลลนาเปลี่ยนน้ำเสียง ปรับบุคลิกกลายเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ ยิ้มแย้มแจ่มใสให้วรมณแบบเป็นมิตร “คุณเหมียวเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณโฮม แล้วก็รู้จักโยโย่ด้วยเนี่ยนะคะ” ว่าที่คู่หมั้นของธนิสร์ตามที่ลลนาเข้าใจพยักหน้ายิ้มๆ เอ่ยตอบแผ่วเบาขณะมองเห็นกิติภณวิ่งกลับมาพร้อมนาฬิกา “เรื่องบางเรื่องต้องเล่ากันยาวเชียวค่ะ ถ้าคุณลีน่าว่างๆ จากถ่ายละคร หรือบรรดาแฟนคลับเมื่อไหร่ เหมียวก็ยินดีจะเล่านะคะ” “แหมคุณเหมียว” ลลนายิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคำเยินยอ “ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่มีงานเข้ามาไม่ขาดเท่านั้นเอง” กิติภณส่งนาฬิกาให้วรมณ เธอจึงรับมาพร้อมกล่าวร่ำลาอย่างมีมารยาท ไม่ลืมเผื่อไปถึงอมรสินี ก่อนจะหันไปคว้าข้อมือกันยาวีร์ กึ่งฉุดกึ่งจูงไปจนถึงรถยนต์ซึ่งจอดอยู่นอกรั้วบ้าน หญิงสาวหน้าหมวยน่ารักเหมือนตกอยู่ในภวังค์นานนับนาที จนถูกวรมณจับกดเข้านั่งบนเบาะ ถึงควานหาเสียงแหบแห้งจนเจอ “ที่ฉันไม่เคยหารูปพี่ชายของพี่ฮาร์ทในอินเตอร์เนตเจอ ไม่ใช่เพราะมันไม่มี แต่เป็นเพราะเขาหน้าตาเหมือนกันจนฉันแยกไม่ออกว่าใครเป็นใครใช่มั้ย?!?” “ทีนี้ฉลาดขึ้นมาได้บ้างรึยังล่ะ” วรมณกระแทกเสียงถามหลังจากเล่าทุกอย่างจบลง อยากหัวเราะให้ลั่นเมื่อเห็นกันยาวีร์ทำหน้าเหมือนเห็นผีมาหลอกมาหลอน “ฉันเองก็ถูกปั่นหัวนานไปไม่น้อยกว่าแกหรอก แต่ฉันหลักแหลมกว่าตรงที่ยังหยุดฟังบ้าง ไม่ใช่หุนหันหนีไปแบบที่แกทำ” “แล้วแกมาโผล่ที่โลเคชั่นถ่ายละครได้ไง” “ไม่ทำแบบนี้แล้วจะได้คุยกันมั้ยล่ะ” เธอตอบระหว่างพารถเข้าจอดที่ลานจอดรถหน้าร้านอาหารญี่ปุ่นแห่งหนึ่งโดยไม่ถามความเห็นเพื่อนสนิทว่าหิวหรือไม่ “แกวางแผนเหรอ” กันยาวีร์แทบจะหันไปเขย่าแขนวรมณ “แล้วพี่ฮาร์ทเขาหัวแตกจริงรึเปล่า” “ไอ้ที่เล่าไปน่ะ ตกลงแกเข้าใจหรือไม่เข้าใจ แล้วแกจะกลับมาอยู่บ้านได้รึยัง” “เหมียว...” เสียงเล็กใสครางออดอ้อนวิงวอน “ฉันไม่หิว ฉันเป็นห่วงพี่ฮาร์ท แกบอกมาก่อนว่าเขาเป็นยังไงบ้าง” “เฮ้ย! เราคุยกันคนละเรื่อง” วรมณนึกดีใจที่มาถึงร้านอาหารเรียบร้อย เธอกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย ดับเครื่องยนต์พลางว่า “ไหนๆ ก็พูดกันคนละภาษาแล้ว ลงจากรถเดี๋ยวนี้ ฉันหิว ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย คุยกับแกไม่รู้เรื่องแน่ถ้าอาหารไม่ตกถึงท้อง” เรือนร่างเพรียวบางสมส่วนก้าวฉับๆ หันหลังให้กันยาวีร์ ไม่นึกอภิรมย์กับบรรยากาศอาคารหลังเล็กตรงหน้าซึ่งปลูกสร้างโดยใช้ไม้ไผ่ ตกแต่งน่ารักด้วยประตูเลื่อนแบบฉบับญี่ปุ่นแท้ๆ พนักงานกว่ากึ่งหนึ่งสนทนาภาษาไทยได้เพียงไม่กี่ประโยค เอ่ยทักทายนอบน้อมเมื่อวรมณเข้าไปนั่งด้านใน อยากจะกรี๊ดให้ลั่น ไอ้นิสัยคุยกับคู่สนทนาคนละเรื่องของโยนี่นะ มันแก้ไม่หายเลยจริงๆ ใช่มั้ยเนี่ย? คนถูกนินทาในใจเดินเข้ามาทรุดกายลงตรงข้ามวรมณ แทบไม่สนใจรายการอาหารหน้าตาน่าลิ้มลองเลยสักนิด กันยาวีร์กวักมือเรียกบริกรสาวเป็นเชิงแสดงความประสงค์จะสั่ง ผู้จัดการร้านจึงวิ่งมารับแทน “รับอะไรดีครับ” นิ้วเรียวเล็กซึ่งปราศจากแหวน Vivienne Westwood จิ้มลงบนแผ่นกระดาษแข็งมันวาว เอ่ยรัวเร็ว “จานแนะนำทั้งหมดเนี่ยค่ะ เอามาให้หมดเลย ชาเขียวเย็นสองที่ด้วยนะคะ เพื่อนฉันกำลังหิวมากๆ” รอจนอยู่กันตามลำพัง วรมณจึงแกล้งโวยวายไม่จริงจังนัก “ฉันเป็นคนพาแกมา ตามหลักแล้วฉันควรจะต้องสั่งอาหาร” “แกมัวแต่โยกโย้อยู่ได้ ฉันร้อนใจนะ ไม่งั้นจะไปหาพี่ฮาร์ทถึงที่กองถ่ายทำไมล่ะ” “คุณฮาร์ทสบายดี ไม่ได้เจ็บไม่ได้ป่วย” “อ้าว! แล้วที่พี่กิ๊บเก๋โทรมาบอกให้ฉันรีบไปโรงพยาบาลล่ะ” “มันเป็นแค่การจัดฉากให้สมเหตุสมผล ให้แกมีแรงจูงใจมากพอที่จะรีบแจ้นไปกองถ่ายทันทีที่รู้ว่าคุณฮาร์ทจะอยู่ที่นั่นไงล่ะ จริงๆ คุณฮาร์ทเขาไม่ได้ออกจากกองถ่ายไปไหนเลย เขายังถ่ายละครอยู่ ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือตอนไหนๆ” “แกว่าไงนะ” “เออน่ะ แกได้ยินถูกแล้ว” วรมณยิ้มหวานหยด มองเพื่อนซี้อ้าปากค้างทำตาโต ยอมโดนจ้องตาไม่กะพริบอยู่เป็นนานจึงค่อยเอ่ยต่อ “แล้วฉันก็ไปดักรอแกอยู่หน้าบ้าน จะได้ไปรับแกออกมา ตอนแรกนึกว่าแกจะออกมาเร็วๆ ที่ไหนได้เจอคุณลีน่าดักไว้ โชคดีจริงๆ ที่ฉันตัดสินใจเข้าไปตาม ไม่งั้นล่ะยาวแน่ๆ” “เพราะฉันจะเจอพี่ฮาร์ทที่กองถ่าย แล้วแผนแกก็จะแตกใช่มั้ย” “ใช่น่ะสิยะแม่คุณ” เจ้าของแผนการเปลี่ยนมาทำหน้าบึ้ง “แกน่ะเป็นพวกดื้อด้าน บอกให้ฟังดีๆ ไม่ได้ผล ฉันเลยต้องหาวิธีลากแกออกมา ไม่งั้นก็ไม่ได้อธิบายกันพอดี” “แกอ่ะโรคจิต” กันยาวีร์เบะปากราวกับจะร้องไห้ “ฉันคิดถึงแล้วก็เป็นห่วงพี่ฮาร์ทจะแย่ แกไม่ให้ฉันเจอเขาแล้วยังมีหน้ามาแกล้งกันแบบนี้อีกเหรอ” “ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ แล้วไอ้ที่หายตัวไปไม่ยอมให้ใครติดต่อน่ะ มันอะไรไม่ทราบ ถ้าแกคิดถึงเขาจริงๆ คุณฮาร์ทโทรหาทำไมไม่รับสาย อ้อ! แกกลัวว่าจะได้ยินเสียงฉันแทนใช่มั้ยล่ะ แกคิดว่าฉันสนิทสนมกับเขาถึงไหนต่อไหน” “ก็ฉันไม่รู้นี่นาว่าเขามีพี่ชายฝาแฝด แถมหน้าตายังเหมือนกันอย่างกับเป็นคนเดียวกันอีก จับเขามายืนด้วยกัน ฉันไม่มีทางแยกออกแน่ๆ ว่าใครเป็นใคร” จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:18:52

ความคิดเห็นที่ 5 “ถามจริงเถอะโย มันมีสักเสี้ยวนาทีมั้ยที่แกเป็นห่วงฉัน เหมือนที่ฉันเป็นห่วงแก พยายามคิดทุกวิถีทางเพื่อจะอธิบายให้แกฟังเรื่องบ้าบอทั้งหมดนี่ แล้วอยากให้แกกลับมาอยู่บ้านเราด้วยกันเหมือนเดิม”   กันยาวีร์เงยหน้าสบนัยน์ตาเพื่อนสนิทเพื่อแสดงความจริงใจ เน้นย้ำทุกพยางค์ช้าชัด “แกอาจจะคิดว่าฉันไม่ห่วง ไม่คิดถึง ไม่สนใจแก แต่แกรู้เปล่าว่าฉันต้องการแกในชีวิตมากจนฉันไม่อยากจะพูดหรือบอกแกเพราะมันจะยิ่งตอกย้ำว่าฉันน่ะเป็นพวกอ่อนแอ เหลาะแหละไม่เอาไหน พอฉันได้เจอกับแกวันนี้ ฉันก็ไม่อยากจะรื้อฟื้นว่าตอนที่ฉันอยู่คนเดียว ฉันไม่เคยยอมปิดมือถือ เพราะฉันอยากรู้ว่าแกจะโทรมามั้ย เพราะตราบใดที่ยังมีชื่อแกขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ แปลว่าแกยังมีแรงโทรหาฉัน แกยังไม่เบื่อฉันไปซะก่อน” คนยังมีแรงตามหากันยาวีร์ส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่าไม่เชื่อสิ่งที่กำลังฟัง จ้องมองคนพูดราวกับนั่งดูภาพยนตร์จนถึงจุดหักเหอันเกินคาดและเหนือจินตนาการ! “ฉันกลัวจนไม่กล้ากลับไปง้อแกก่อน ฉันกลัวความจริง เพราะฉันเข้าใจผิดคิดว่าแกกับพี่ฮาร์ทรักกัน ฉันกลัวว่าตัวเองจะขาดสติ พูดอะไรที่รุนแรงกับแกไป ถ้าฉันต้องยกพี่ฮาร์ทให้แก ฉันก็ไม่อยากต้องเสียเพื่อนไปอีกคน แต่ที่จากมาเพราะว่าฉันคิดอะไรไม่ออก แกก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันเป็นพวกสมองเฟื่องๆ แล้วก็ปัญญาอ่อน” เธอลงท้ายด้วยคำสบประมาทตนเองชนิดร้ายกาจซึ่งวรมณชอบถากถางเป็นประจำ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างจนนัยน์ตาเรียวรีหยีลงเกือบจะเป็นเส้นบางๆ “แต่ฉันรู้ว่าแกรักฉัน รักมากด้วย รักมากกว่าใครๆ มากกว่าพี่โฮมด้วย” วรมณกลั้นหัวเราะแทบไม่ไหว ถามกลับไปพร้อมระบายยิ้มเกลื่อนหน้า “เขานับญาติกับแกแล้วเหรอ ไปเรียก ‘พี่’ ซะสนิทสนม” “ถ้าเขาหมั้นกับแก พอแต่งงานกันไป ไม่ใช่ญาติก็เหมือนญาตินั่นแหละ หรือแกจะเถียง” บริกรค่อยๆ นำอาหารมาบริการบนโต๊ะพร้อมชาเขียวใส่น้ำแข็งบรรจุในแก้วใสแจ๋ว คนไม่หิวจึงมัวแต่ตื่นตาตื่นใจกับการประดับตกแต่งจานน่ารักน่าเอ็นดู ไม่ทันสังเกตวรมณขณะได้ยินเสียงหวานปนเศร้าเอ่ย “ฉันกับเขาไม่ได้หมั้นกันจริงๆ เขาแค่ให้ฉันเล่นละครต่อหน้าคุณนายป้ากับใครๆ แลกกับการที่ฉันจะได้ลดเวลาทำงานลงเหลือครึ่งเดียว!” กันยาวีร์คว้าตะเกียบในซองกระดาษออกมาหัก ออกความเห็นครุ่นคิด ปรับสติสัมปชัญญะสู่ภาวะจริงจัง “แต่ฉันว่าระหว่างแกกับพี่โฮมมันต้องมีอะไร ไม่งั้นเขาจะจูบแกทำไม” “ฉัน...ไม่รู้” ‘เพราะเขาชอบคุณไง อย่าบอกนะว่าคุณดูไม่ออก เขาชอบคุณจนจะเป็นบ้าอยู่แล้วมั้งน่ะ!’ “แกนี่ บางทีก็ฉลาดน้อยเกินไปนะ ฉันจะบอกแกให้เอาบุญ ที่ฉันอยากไปให้พ้นๆ ก็เพราะเข้าใจว่าพี่ฮาร์ทรักแก แล้วในอดีตฉันก็เข้าใจว่า พี่โฮมกับพี่ฮาร์ทคือคนๆ เดียวกัน สรุปตามหลักตรรกะได้ว่ายังไงรู้มั้ย สรุปได้ว่า พี่โฮมรักแกไง ทีนี้เข้าใจรึยัง อ้อ! ฉันเป็นเด็กเกียรตินิยมนะ เผื่อแกลืม!” จบบทที่ 18 ค่ะ พบกันใหม่ตอนหน้านะคะ สวัสดีค่ะ ตอนแรกว่าจะไม่ลงวันนี้แล้วค่ะ สังขารไม่ให้เลย แต่พอเห็นลิสต์งานที่ต้องสะสางพรุ่งนี้ (ก่อนวันจันทร์) ก็คิดได้ว่า ลงวันนี้ดีกว่าค่ะ ฮ่าๆๆ ขอบคุณ คุณ  :::อาราเร่:::, คุณ goldensun, และคุณ ห้าสิบป่าย มากนะคะ ทึ่คอยคอมเม้นต์และอยู่เป็นเพื่อนกันตลอด ขอบคุณ พี่โรส กับคุณ Biyubeaut ใน FB ด้วยค่ะ ที่คอยติดตามเป็นเพื่อนกันนะคะ น่ารักมากๆเลยค่ะ สำหรับทุกๆ คอมเม้นต์ อาจจะยังไขข้อข้องใจในบางจุดของเรื่องไม่หมดนะคะ เพราะว่าเขียนและปรับแก้ตลอดๆ แม้กระทั่งวินาทีสุดท้ายก่อนลงนิยาย ก็ยังปรับๆแก้ๆอยู่เลยค่ะ ฮ่าๆ ยังไงจะขอน้อมรับทุกคอมเม้นต์ และนำไปแก้ไข ปรับปรุงจุดที่โหว่ๆ แล้วก็บกพร่องนะคะ คิดเห็นยังไงอย่าลืมบอกกันบ้างนะคะ มือใหม่หัดเขียนยังรอคำติติงจากทุกๆคนอยู่ค่ะ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ ปล. สัปดาห์หน้าไม่แน่ใจว่าจะมาได้มั้ย แต่ยังไงจะพยายามมาลงต่อนะคะ ถ้าไม่เจอกันเสาร์หน้า ขอเป็นเสาร์โน้นเลยนะคะ ขอบคุณค่าาา :) จากคุณ : zjoyz เขียนเมื่อ : 23 มิ.ย. 55 23:19:59

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังคิดถึงอยู่เลย ว่าหายไปไหน หาเจอตัวจนได้ แถมหลอกซะโยจิตตกไปเลย แสดงว่าพี่น้องคู่นี้ไม่ค่อยถ่ายรูปคู่กันหรือคะ แล้วรูปที่ลง ไม่มีการบอกว่ารูปใคร หรือโยไม่อ่านกันแน่ มัวแต่หลงรูป ^^ สาวเหมียวก็ยังต้องรอโฮมยืนยันให้ได้ยินกับหู แสดงออกขนาดนี้แล้ว ยังไม่รับรู้อีก คนนึงก็คิดมากเกินไป อีกคนก็น้อยเกินซะอย่างนั้น จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 18:24:42

ความคิดเห็นที่ 7 ได้คุยกันซะที จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 23:33:43