ความคิดเห็นที่ 1 *********************************************** แว่วเสียงโห่ฮิ้วดังมาแต่ไกล ยิ่งบีบรัดหัวใจของใครบางคน .ขบวนขันหมากของเจ้าบ่าวร้องตะโกนฮิ้วโห่อย่างรื่นเริงเปรมปรีดิ์ .เสียงร้องรำขับขานประสานกันครื้นเครง  ได้ยินไปทั่วทั้งคุ้งน้ำใกล้ไกล แว่วใกล้เข้ามา เข้ามา ความเร่าร้อนภายในใจของอีกฝ่ายยิ่งเพิ่มทวีคูณ บุรุษรูปงามในชุดราชประแตนเสื้อสีขาว ผ้านุ่งสีทองยกดอก ดูสง่าผ่าเผย มาดแมนสมชายชาตรี ใบหน้าของเขาอิ่มเอม ฉีกยิ้มกว้างตลอดเวลาในสายตาผู้พบเห็น .ผิดแผกจากผู้เฝ้าแอบมองอย่างสิ้นเชิง ส่วนอีกมุม บุรุษผู้มีสีหน้าและแววตาเศร้าหมอง  ยืนหลบที่โคนต้นไม้ใหญ่ชะเง้อมองด้วยความกระวนกระวายใจยิ่งนัก  ในมือของเขากำอะไรบางอย่างไว้แน่นจนเหงื่อเปียกชื้น .ขบวนแห่ค่อยๆทะยอยเดินเข้าประตูมา  ใบหน้าของอริ ศัตรูหัวใจของเขาลอยเด่นมาแต่ไกล ความเจ็บปวดรวดร้าวแผ่ซ่านทุกอณูขุมขนจนไม่อาจที่จะต้านทานไหว  เขาละสายตาจากภาพตรงนั้น .หันหลังพิงโคนต้นไม้ใหญ่ก่อนจะทรุดกายลงช้าๆอย่างไร้เรี่ยวแรง “อาหยาง อาหยาง เจ้าอยู่ที่ใด” เสียงฝ่าเท้าย่ำกรอบแกรบพร้อมกับเสียงเรียกขานที่ดังมาจากข้างหลัง ถึงมันจะเป็นเสียงที่เล็ดลอดออกมาเพียงแผ่วเบา  แต่เขาก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี “กระผมอยู่นี่ .ขอรับ” เขารีบโผล่หน้าออกมาลุกขึ้นยืนในทันที “เจ้าไม่ควรมาที่นี่เลยนะ หากมีผู้ใดพบเห็นมันจะไม่งาม เจ้ารีบกลับไปเถิดนะ  คิดซะว่าคุณหนูเธอมีความสุขไปแล้วนะเจ้า” หญิงวัยสี่สิบต้นๆรีบเบี่ยงกายเข้าหลบที่โคนต้นไม้ “คุณช้อยขอรับ กระผมอยากพบคุณหนูสักครั้ง หากแม้ว่าชาตินี้เราจะไม่มีวาสนาต่อกัน แต่อย่างน้อยขอให้กระผมได้พบเจอเธอสักครั้ง  ถึงแม้ว่าต้องตายกระผมก็จะได้ตายตาหลับนะขอรับ” “อาหยาง เจ้าก็รู้ว่าสิ่งที่เจ้าร้องขอ มันเป็นไปไม่ได้ วันนี้เป็นวันมงคลของคุณหนู  เธอจะปลีกตัวมาได้อย่างไรกันล่ะเจ้า ข้าก็ต้องรีบกลับขึ้นไปบนเรือนเหมือนกัน เดี๋ยวมีคนสงสัย เออ เจ้าเอานี่ไปนะ คุณหนูฝากข้ามา แล้วเจ้ารีบกลับไปซะนะ” กล่าวจบนางได้เอาบางสิ่งออกมาจากชายพกจับยัดใส่มือของชายหนุ่มก่อนจะหันหลังกลับ “คุณช้อยหยุดก่อนขอรับ กระผมฝากของสิ่งนี้ไปให้เธอด้วยขอรับ” เขาร้องเรียก พลางยัดห่อผ้ากำมะหยี่สีแดงใส่มืออีกฝ่ายอย่างเร่งรีบ “อาหยาง ข้าว่ามันไม่งามนะเจ้า คุณหนูเธอมีเจ้าของแล้ว เธอจะรับของจากชายอื่นได้อย่างไรกันเล่า” “กระผมขอร้องนะขอรับ ของสิ่งนี้คือหัวใจของกระผม ที่อยากมอบให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายนะขอรับ” เขายัดเยียดใส่มือของนางไม่ยอมปล่อย “เฮ้อ อาหยางเอ้ย  สุดแท้แต่วาสนาบุญกรรมที่กระทำมา เจ้าดูแลตัวเองดีๆนะเจ้า  รีบกลับเรือนไปเถิดนะพ่อ หากค่ำมืดจะแจวเรือลำบาก  นี่ก็ร้อนอบอ้าวเหลือที่จะทน ฟ้าฝนก็ตกผิดแผก  ข้าว่าเย็นนี้คงเทหนักล่ะเจ้า อย่าเถลไถลล่ะเดี๋ยวเตี่ยเจ้าจะเป็นห่วง ข้าจะขึ้นเรือนแล้วล่ะเดี๋ยวคุณท่านแลคุณหญิงจะสงสัย  ป่านฉะนี้คุณหนูคงชะแง้คอคอยข้าแล้วล่ะเจ้า โชคดีมีชัยนะพ่อ” กล่าวจบนางเอามือตบไหล่เขาเบาๆ ก่อนที่จะเอาห่อผ้าซุกไว้ที่ชายพก เดินแกมวิ่งออกไปอย่างลุกลี้ลุกลน “ชาตินี้ข้า ด้อยวาสนา ถึงกายข้าจะเป็นของผู้ใด  แต่ดวงใจข้าเป็นของเจ้า หากภพหน้ามีจริง ข้าขอสาบาน .ว่าจะรักและเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียว ” บุหลัน มืออันสั่นเทากำกระดาษไว้แน่น  น้ำตาของชายชาตรีไหลย้อยเป็นทางยาว  กายทรุดลงที่พื้นดินอย่างสิ้นไร้เรี่ยวแรง เสียงที่ดังอื้ออึงมาจากเรือนใหญ่มาบัดนี้เงียบสงัดในความรู้สึกของเขา เหมือนกับว่าทุกสิ่งอย่างในกายของเขาจะดับมอดไหม้ไปด้วย เนิ่นนานสักเพียงใดเขาหาได้ใส่ใจไม่  ท้องฟ้าที่เริ่มมืดมิดปกคลุมไปด้วยเมฆหมอกสีดำสลัว เป็นสิ่งสุดท้ายที่ย้ำเตือนให้เขาลุกจากที่กำบัง เขายันกายลุกขึ้นอย่างอ่อนแรง  ไม่วายที่จะกวาดตามองไปรอบๆบริเวณเรือนใหญ่ที่ๆหัวใจของเขาหลุดลอยไปอยู่ที่นั่น .หากแต่เขาคิดว่าจะเจอนางอันเป็นที่รักเป็นครั้งสุดท้าย ความว่างเปล่าไร้ซึ่งเงาของคนที่หมายปอง  หน้าต่างบานใหญ่ที่เคยเป็นกระจกให้ทั้งคู่ได้แลเห็นกัน .มาวันนี้มีเพียงม่านสีชมพูอ่อนสะบัดพลิ้วไหวไปตามแรงลม เขาก้มหน้าเหมือนจะยอมรับในโชคชะตาก่อนจะหันหลังกลับโซซัดโซเซเดินลัดเลาะไปตามสุมพุ่มไม้น้อยใหญ่ หาได้ใส่ใจกับเรือแจวคู่ชีพที่จอดซุกริมฝั่งเฉกเช่นทุกคราที่เขาแอบหลบซ่อนตัวมา ท้องฟ้ามืดดำ สายฝนเริ่มลงโปรยปราย หากแต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน มุ่งหน้าเดินต่อไปอย่างไม่รู้เหนือใต้ จิตใจที่เคยสับสน  รุ่มร้อน บัดนี้เหลือเพียงความว่างเปล่า “ เฮ้อ นั่นผู้ใดมาเดินย่ำตอกค่ำๆมืดๆ ฟ้าฝนก็กำลังลงเม็ด  ด้วยเหตุอันใดถึงมาเดินในเพลานี้” เสียงที่ดังมาจากกระท่อมเล็กๆที่อยู่ปลายนาชายป่า “พ่อ นั่นอาหยาง ลูกชายของอาแปะส่งของให้กับเรือนใหญ่นี่นา” บุตรชายวัยสิบสามขวบร้องบอกหลังจากที่เพ่งมองจนแน่ใจ “แล้วทำไมมันมาเดินค่ำๆมืดๆ อาหยาง อาหยางโว้ย” ผู้พ่อตะโกนเรียกเสียงดังแข่งกับเสียงลมที่เริ่มพัดโบกแรงขึ้น พร้อมกับกวักมือเรียก ชายผู้ถูกเรียกหยุดมองชั่วขณะจิต   ชั่งใจชั่วครู่ก่อนจะเดินเข้าไปตามเสียงเรียก กลิ่นเหล้าต้มคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ  เขาเหลือบมองบนแคร่ไม้เห็นไหเหล้าตั้งอยู่ไม่ไกล “ลุง ขอกระผมดื่มสักนิดได้ไหมขอรับ” เขาเอ่ยปากขอมองที่ไหเหล้าไม่วางตา “ได้สิ นี่เจ้าเดินมาแต่ไกล อีกทั้งยังเจอลมฝน .คงจะหนาวสิท่า พอดีข้าไปช่วยงานที่เรือนใหญ่เลยถือติดมือมา” ชายหนุ่มหาได้สนใจในคู่สนทนาไม่ เขารีบยกไหเหล้าขึ้นจรดปาก กรอกน้ำที่อยู่ภายในเข้าปาก ไหลผ่านลำคอเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติของมัน “เฮ้อ!! พอๆ อาหยางเมาตายกันพอดีล่ะพ่อ” เจ้าของไหเหล้าลุกขึ้นยื้อแย่งไหออกจากปากชายหนุ่ม “มีอีกไหมขอรับ กระผมจะขอติดมือกลับไปสักไห รสชาติดีมากเลยขอรับ คงแก้หนาวได้ดีไม่น้อย”เขาเอ่ยปากขอ  ทำเอาชายเจ้าของไหเหล้าทำตัวไม่ถูก ยืนมองเก้ๆกังๆอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง  ก่อนจะ  บอกให้ลูกชายไปยกจากในกระท่อมมาให้ตามคำขอ เมื่อได้ของตามที่ขอแล้ว  ชายหนุ่มไม่วายที่จะขอบคุณและเอ่ยคำอำลา  ก่อนจะเดินมุ่งหน้าต่อไป  ไม่ฟังแม้คำทัดทานของชายผู้เป็นเจ้าของกระท่อม ************************************************************ ทุกๆวันขึ้น 15 ค่ำ ของทุกเดือน .พ่อค้าชาวจีน ที่มีนามว่า อาเม้ง ได้ล่องเรือสำเภาแล่นมาตามแม่น้ำแม่กลอง  ค้าขายรอนแรมเรื่อยมา สิ้นสุดที่คุ้งน้ำเรือนท่านเจ้าคุณหลวงบริรักษ์  เขาทำมาค้าขายเป็นเวลานานหลายสิบปี  จนกลายเป็นที่คุ้นเคยของคนในระแวกนั้น .ต่อมาเมื่อบุตรชายคนเดียวของเขา ผู้มีนามว่า อาหยาง เติบใหญ่ขึ้น  เขาและบุตรชายวัยแปดขวบได้ล่องสำเภามาด้วยกัน  เหตุที่ว่าภรรยาของเขาได้เสียชีวิตลงเพราะโรคระบาด ท่านเจ้าคุณบริรักษ์ มีเรือนใหญ่น้อย หลายสิบหลัง หากแต่ว่าไม่มีบุตรไว้สืบสกุลแม้แต่คนเดียว มีเพียงบุตรีวัยไล่เลี่ยกันตั้งห้าคน  หนึ่งในจำนวนนั้น คือคุณหนูเรือนใหญ่ที่ถือกำเนิดจากคุณหญิงดารา  ผู้มีนามว่า บุหลัน อาหยาง หรือนามที่บิดาของเขาและคนทั่วๆไป เรียกขานด้วยความเอ็นดูก็คือ  ตี๋น้อย เด็กชายผิวขาว ตัวผอมบาง นิสัยค่อนข้างขี้อาย เป็นที่น่าเอ็นดูของผู้ที่ได้พบเห็น .ด้วยความมีมานะ หมั่นเพียรทั้งที่อายุยังน้อย  บวกกับกิริยาที่อ่อนน้อมถ่อมตน เด็กชายและบิดาจึงได้รับเมตตาจากท่านเจ้าคุณเป็นพิเศษ   ศาลาท่าน้ำจึงกลายเป็นที่พักพิงของทั้งคู่ในเวลาที่เขารอนแรมมา ความเป็นคนมีเมตตาของท่านเจ้าคุณและคุณหญิงเป็นสิ่งที่ทุกคนยกย่องกล่าวขานถึง ตี๋น้อย และเด็กอื่นๆได้รับความเมตตาให้ได้รับการศึกษาเล่าเรียนไปพร้อมกับบุตรีของท่านในเวลาที่มีครูมาสอน .นี่คือจุดเริ่มต้นของความผูกพัน ที่นำมาสู่โศกนาฏกรรม ที่ไม่มีใครหยั่งรู้ล่วงหน้าได้เลย สิบปีผ่านไป  จากเด็กชายผอมบาง  บัดนี้ อาหยางโตเป็นหนุ่มรูปงาม ผู้มีใบหน้าคมคาย ไม่ผิดแผกจากเชื้อสายบรรพบุรุษ เขาเป็นตัวแทนของบิดาอย่างเต็มตัว ณ.บัดนี้บิดาของเขาแก่ชราไปมาก ไม่สามารถที่จะถ่อสำเภารอนแรมได้  ชายหนุ่มจึงรับหน้าที่นี้แต่เพียงผู้เดียวจวนจะครบสามปีแล้ว ความผูกพันตั้งแต่วัยเยาว์ระหว่างคุณหนูเรือนใหญ่ กับชายหนุ่มผู้รอนแรม หาได้รอดพ้นจากสายตาของ คุณช้อยแม่นมของคุณหนูไม่ ชายหนุ่ม หญิงสาว หาใช่ความผูกพันฉันมิตร  หากแต่ว่าเป็นปฏิพัทธ์ทางใจที่ทั้งคู่ต่างรู้ดี คุณช้อยจึงกลายเป็นตัวแทนสื่อสารให้กับคนทั้งคู่ไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ก็เพราะความรัก ความภักดี ที่นางมีต่อนาย ในความเป็นจริงแล้ว ทั้งคู่ต่างรู้ซึ้งถึงฐานันดรศักดิ์ อาเม้งผู้บิดาพร่ำสอนบุตรให้รู้จักที่ต่ำที่สูง และความกตัญญูรู้คุณ ส่วนแม่นมผู้ภักดีคอยเฝ้าย้ำเตือนคุณหนูผู้เป็นประดุจแก้วตาดวงใจ ให้รู้ว่าเธอมีคู่ตุนาหงันที่บิดาหมายปองไว้ให้แล้ว  รอแค่วันและเวลาที่เหมาะสมเท่านั้น ************************************************************* บุรุษหนุ่มนอนซมสั่นสะท้านอยู่ใต้โคนต้นไม้ใหญ่ ผิวกายของเขาร้อนดั่งไฟด้วยพิษไข้จับสั่นผสมพิษสุรา  ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับการดูแล  แต่อาการก็ยังคงไม่ลดละ ตั้งแต่เช้าที่พบเห็น  จนป่านนี้ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย เขาก็ยังไม่ได้สติ “อาหยาง แข็งใจดื่มยาหม้อสักอึกเถิดนะพ่อ   ข้าปรุงมาตั้งแต่สาย ฝืนใจหน่อยเถิด” พระธุดงค์หนุ่มพยายามจะเรียกสติ สองมือประคองที่บ่าของเขา ตั้งคอให้ชันก่อนจะจรดกระบอกไม้ไผ่ที่ริมฝีปากกรอกยาลงไปทีละนิดอย่างช้าๆ คนเจ็บเหมือนจะได้สติ เขาหรี่ตาขึ้นช้าๆ ก่อนจะสำลักและไอเบาๆ “ค่อยๆนะอาหยาง  ฝืนใจสักนิดเถิด”เสียงเย็นยะเยือกแฝงด้วยความอ่อนโยน ทำเอาเขาลืมตามองอย่างเต็มตา  ค่อยๆยันกายลุกขึ้นนั่งพนมมือไว้ที่อก “หลวงพี่ กระผม กระ ”เสียงที่แหบพร่า ทำเอาอีกฝ่ายต้องโบกมือห้าม  ประคองให้เขานอนลงที่เดิม “เจ้าต้องรักษากายของเจ้าให้หายก่อนเถิด” “ถึงกายกระผมหายแล้วจะมีประโยชน์อันใดเล่า หัวใจของกระผมมันแตกสลายมอดไหม้ไปแล้ว ” แววตาที่แห้งผาดริมฝีปากขาวซีดเป็นที่น่าเวทนายิ่งนัก  พระ ธุดงค์หนุ่มถึงกับเบนสายตาหนี เพราะหนุ่มน้อยที่นอนซมอยู่ตรงหน้า คือกระจกเงาที่สะท้อนอดีตของท่านให้หวนกลับมาอีกครั้ง “เจ้าอย่าได้คิดเยี่ยงนี้เลย บาปกรรมจะตามติดเจ้าไปไม่รู้กี่ภพต่อกี่ภพ การทำร้ายตัวเองเป็นบาปอย่างมหันต์มิได้มีสิ่งใดจะลบล้างได้ ป่านฉะนี้บิดาของเจ้าจะเป็นเยี่ยงใด จะห่วงใยเจ้าเพียงไหน” “กระผมต่ำต้อยด้อยวาสนา ไม่อาจจะแทนคุณเตี่ยได้  หากภพหน้ามีจริงกระผมจะขอทดแทนในภพต่อๆไป ขอรับ” มาถึงตอนนี้เขาไม่อาจกลั้นน้ำตาไว้อยู่ “อาหยาง นามของเจ้าเป็นที่กล่าวขาน ว่ากตัญญูยิ่งนัก *หยาง มีความหมาย ว่าพระอาทิตย์ เหตุไฉนหัวใจเจ้าถึงไม่แกร่งสมกับนามของเจ้าเล่า” “กระผมอ่อนแอยิ่งนัก ละอายแก่ใจเกินกว่าที่จะไปพบหน้าผู้ใด พระอาทิตย์ที่แรงกล้า  มาบัดนี้พ่ายแพ้แก่ พระจันทร์อย่างสิ้นเชิง ภพนี้กายและหัวใจของกระผมมอบให้แด่นาง กระผมจะขออธิษฐานต่อหน้าหลวงพี่แลพื้นพสุธา หากภพหน้ามีจริง กระผมขอพบเจอนางอีกสิบภพ  และทุกๆภพที่เจอขอให้กระผมเป็นผู้ชนะตลอดกาล ” “อาหยาง ข้ารู้ว่าเนื้อแท้ของเจ้ามิใช่คนอาฆาตพยาบาทเยี่ยงนี้ ในเพลานี้กายแลจิตของเจ้าเจ็บหนัก... ข้าขอบิณทบาตรเถิดนาเจ้า อย่าได้กล่าววาจาเยี่ยงนี้อีกเลย อย่าได้จองเวรจองกรรมต่อกันเลย ไม่ว่าภพนี้หรือภพไหนๆ” “กระผมให้ตามที่หลวงพี่ขอมิได้ดอกขอรับ หากกระผมทำเยี่ยงนั้นภพนี้คงตายตาไม่หลับ” สีหน้าและแววตาของเขามุ่งมั่นเกินกว่าที่จะทัดทานไหว “อาหยาง จิบยาสักนิดเถิดนะพ่อ” “อโหสิกรรมให้กระผมเถิดนะขอรับ” เขากล่าวเสียงแผ่วเบาก่อนจะหลับตาลงช้า “แล้วเหตุอันใดเจ้าถึงไม่อโหสิกรรมต่อผู้อื่นล่ะเจ้า เจ้ารู้รึไม่ว่าผลของมันจะเป็นเยี่ยงใด  การที่เจ้าหลับตาใช่ว่าเจ้าจะหนีพ้นจากทุกสิ่งอย่าง ความตายเป็นการเอาตัวรอดอย่างโง่เขลา  พระอาทิตย์ผู้แรงกล้า  หาใครเทียมเท่า เหตุใดถึงพ่ายแพ้ให้กับอิสตรีถึงขั้นเอาชีวิตเข้าแลก บิดาของเจ้าจะมีชีวิตอยู่ได้เยี่ยงใด เจ้าจะอกตัญญูเทียวรึ เจ้าไม่สมควรเกิดมาเป็นชายชาตรี  เจ้าจะมายอมแพ้ง่ายๆได้เช่นไร" พระธุดงค์หนุ่มแทบจะลืมหายใจ  กับภาพที่อยู่ตรงหน้า...ร่างที่ยังอุ่นอยู่ไม่มีท่าทีว่าจะไหวติง... "อาหยาง! อาหยาง!! อาหยาง!!! ” ความเงียบสงบเข้าครอบงำ ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจแผ่วๆ  แม้ว่าอีกฝ่ายจะเรียกสติ และเขย่าแรงสักแค่ไหน .อนิจจา! พระอาทิตย์ผู้แรงกล้าได้มอดดับไปต่อหน้าต่อตาเพียงแค่เสี้ยวพริบตา  ด้วยพิษของไข้จับสั่น และพิษสุรา... “หลับสบายเถิดตี๋น้อย เวียน ว่าย ตาย เกิด ใช่ว่าจะมีภพเดียว หากแต่ว่ามนุษย์แลสรรพสัตว์จะต้อง เวียน   ว่าย ตาย เกิด  เยี่ยงนี้อยู่อีกร้อยภพ พันภพ  กุศลผลบุญที่ทำมาในแต่ละภพต่างหาก ที่จะนำพาไปสู่ภพที่ดีงามนิรันดร” ...ทุกๆภพของเจ้า จะยังมีข้าคอยตามติด...ข้าจะมิปล่อยให้เจ้าหลงทางเยี่ยงนี้ดอกนาเจ้า... ***************************************************************** แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 55 08:42:41 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 00:29:59

ความคิดเห็นที่ 2 ขอขอบคุณ...ทุกๆกำลังใจที่มอบให้ไหมตลอดมานะคะ^___^ นี่คือนิยายเรื่องแรก...หลังจากที่ลองเขียนเรื่องสั้นมาหลายเรื่อง...ผิดพลาดประการใด ขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยนะคะ ติเพื่อก่อ...ชมเพื่อเป็นกำลังใจ น้อมรับทุกประการค่ะ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 00:35:28

ความคิดเห็นที่ 3 โดยภาพรวมแล้วน่าอ่านทีเดียวล่ะ^^... น่าจะก้าวนำหน้างานแบบเรื่องสั้นไป 1 ก้าวแล้ว มาสะดุดตรงนี้ครับ จาก......... พระธุดงค์หนุ่มถึงกับเบนสายตาหนี เพราะหนุ่มน้อยที่นอนซมอยู่ตรงหน้า คือกระจกเงาที่สะท้อนอดีตของเขาให้หวนกลับมาอีกครั้ง.......ของเขา? .......ในการเรียกพระภิกษุ ตามพระวินัยสรรพนามบุรุษที่ 2 จะใช้คำว่า "ท่าน" ดังนั้นข้อความดังกล่าวจึงควรจะเป็น ...... พระธุดงค์หนุ่มถึงกับเบนสายตาหนี เพราะหนุ่มน้อยที่นอนซมอยู่ตรงหน้า คือกระจกเงาที่สะท้อนอดีตของท่านให้หวนกลับมาอีกครั้ง ปล. รู้สึกว่ามีการใช้คำว่า "เขา" อยู่ค่อนข้างมากครับ บางข้อความสามารถตัดคำว่า "เขา" ออกไปได้โดยไม่เสียอรรถรสในการอ่าน หรือไม่ก็ใช้คำอื่นแทนก็ได้ครับ ^__^..... แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 55 01:39:13 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 01:32:01

ความคิดเห็นที่ 4 ตั้งข้อสังเกตเรื่องบทประพันธ์นะคะ ต้นฉบับเป็นกาพย์ยานี แต่คุณใยไหมนำมาเรียงเหมือนเป็นกลอนแปด เลยดูเหมือนผิดฉันทลักษณ์ แต่ที่จริงไม่ผิด ถ้านำมาเรียงใหม่ (ซึ่งก็ยังไม่ได้สัมผัสนอกในวรรคสุดท้ายนะคะ)      สาดซ่า ฝนหน้าร้อน            ใจราญรอน อกอ่อนไหว ฝ่าฝน จนหนาวใจ                     กายเปียกปอน ซ่อนน้ำตา      ไม่ใช่ เพียงกายเปียก           ใจร่ำเรียก เพรียกภาษา ครวญคร่ำ ช้ำชีวา                      ถูกคนรัก หักหัวใจ      ตรอมตรม เดินก้มหน้า          ฝนสาดซ่า น้ำตาไหล หมดแรง อยากแปลงไป              เป็นน้ำฝน ปรนน้ำตา     รักเธอ เท่าชีวิต                    เธอไม่คิด เสน่หา เห็นฉัน มันไร้ค่า                        เหมือนกรวดหิน เศษดินทราย      รักคน ที่ไร้รัก                      หัวอกหัก รักสลาย โลกแตก แยกทะลาย                  ไม่หนักเท่า เรารักราน      จะอยู่ สู้อย่างไร ?                 ในเมื่อใจ เธอไร้ขาน เครียดแค้น แสนทรมาน               โลกมืดมิด ทิศมืดมน      เดินหยุด สะดุดล้ม                มือค้ำข่ม จมแอ่งฝน ผมตก ปรกหน้าตน                      ใจแตกหาย ตายทั้งเป็น      ฝนไหล ล้นใบหน้า                กลบน้ำตา ใครอย่าเห็น คนเศร้า เถ้าเศษเดน                    ถูกทอดทิ้ง ช่างชิงชัง      ฝนซา พายุพ้น                     กัดฟันทน ไม่ยลหลัง ปล่อยไป รักพ่ายพัง                     เชิดหน้าชู สู้แสงทอง ฯ ๒๔ มีนาคม ๒๕๕๔ เขียนโดย อวิชฺชาภิกขุ (นามแฝง) + + + + + เสร็จแล้วทีนี้ หากเป็นกลอนประกอบนิยาย เรามักไม่นำกลอนของคนอื่นมาลงค่ะ ถ้าไม่แต่งเอง ก็ควรใช้บทประพันธ์ของผู้ประพันธ์รุ่นเก่าๆ เพื่อเพิ่มความขลัง และมีมานานพอจะเป็นประวัติศาสตร์ คนเขียนไม่ตามมาเก็บค่าลิขสิทธิ์ ยกตัวอย่างบทประพันธ์อารมณ์นี้ ก็เช่น บทกวี "เสียเจ้า" ของคุณอังคาร  กัลยาณพงศ์ค่ะ (ลองอ่านดูช้าๆ ให้อารมณ์โศกซึมซับนะคะ ^^) ๏ เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย ๏ จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤๅรอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ๏ หากเจ้าอุบัติบนสรวงสวรรค์ ข้าขอลงโลกันตร์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ ๏ แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกาลปาวสาน แม้นชาติไหนเกิดไปพบพาน จะทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ๏ ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย. + + + + ส่วนเนื้อหานิยายน่าติดตามกว่าเรื่องสั้นจริงๆด้วยค่ะ หยางตายไปพร้อมกับความรักปนแค้นซีนะคะ แล้วยังอธิษฐานจองเวรไปอีกหลายชาติ สงสัยได้อ่านเรื่องเศร้าอีกยาวเลย :( จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 08:09:10

ความคิดเห็นที่ 5 ปอมว่านะคะ . . . ความรักของอาหยาง และคุณบุหลัน . . เห็นจุดจบตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว . . .  ยุคก่อนพ่อค้าแม้จะร่ำรวยสักเพียงใด . . . ก็ไม่ได้ถูกยกย่องเทียบเท่าขุนนาง ชาติตระกูลดูเป็นเรื่องใหญ่โต . . . เป็นหน้าเป็นตา . . . สืบย้อนสายเลือดกันหลายชั่วคน (เคยคุยเล่นๆกับเพื่อนว่า จะต้องขอดู pet degree กันไหมจ๊ะ) ยิ่งเป็นลูกคุณหญิง . . . เส้นทางยิ่งมืดมน . . . คู่มั่นหมายคงถูกกำหนดไว้แต่แรกแล้ว ..................................................................................................... จนยุคสมัยเปลี่ยนไป . . . ราชนิกูล ยังแต่งกับนายวานิชที่มีชื่อเสียง . . . คนหนุ่ม รักแรง แค้นแรง ขาดสิ่งยึดเหนี่ยว . . . ได้แต่บอกว่า  " เสียดาย " ส่วนกลอนของท่านอังคาร ที่ คุณงุงิ นำมาลง . . . ปอมเคยอ่านที่ท่านหนึ่งเอามาแปลงสนุกดีค่ะอ่านนานมากแล้วจำไม่ค่อยได้ แต่ต้นฉบับ . . เป็นที่แพร่หลาย จนกลายเป็นตำนานไปแล้วจ้า . . . เชิญทานขนมยามบ่ายด้วยกันนะคะ (อยากให้กิ๊ฟ แต่หมด . . อดให้จ้า) จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 14:51:31

ความคิดเห็นที่ 6 ... เข้ามาดู จากคุณ : Mr. Fusion เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 19:28:38

ความคิดเห็นที่ 7 แล้ว คุณ ใยไหมฯ ก็...ยุขึ้นจริงๆ ด้วย เฮ สู้ สู้ ครับ ^ ว่าแต่...Mr. Fusion เนี่ยนะ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 08:16:08

ความคิดเห็นที่ 8 เด๋วคืนนี้เข้ามาคุยค่ะ ^___^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 09:15:10

ความคิดเห็นที่ 9 ว๊ากกกก เมื่อคืนอ่านข้ามนิยายเรื่องนี้ไปได้ไงหว่าเรา หงิ อ่านจบแล้วนะฮะ ทั้งรักทั้งแค้น เฮ้อ ความรักบางทีมันก็ร้ายกาจจริงๆ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 11:13:53

ความคิดเห็นที่ 10 คุณ Psycho man ขอบคุณค่ะอาจารย์ สำหรับคำชี้แนะ แก้ไขไปบ้างแล้วค่ะ ไว้ตอนหน้า...จะพยายามให้รอบคอบกว่านี้ค่ะ ขอบพระคุณมากๆค่ะ^__^ ************** คุณ รุริกะ ขอบคุณสำหรับคำชี้แนะค่ะ เรื่องกลอน  เป็นเรื่องที่ลำบากใจมากๆ เพราะไหมไม่สันทัดในเรื่องนี้เท่าที่ควร คราวหน้าคิดว่าจะลองแต่งเอง ไม่รู้จะรอดรึป่าว55 ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ ^__^ ***************************** คุณ กาปอมซ่า ขอบคุณสำหรับขนมแลกำลังใจค่ะ^^ เมื่อก่อนเรื่องฐานันดรศักดร์ เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ แต่ตอนนี้ทุกๆอย่างได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว เหมือนอย่างที่คุณปอมบอก **************** คุณ Mr. Fusion ขอบคุณ...ที่เข้ามานะคะ ^^ ************* คุณ Zoi ไหมอยากลอง ว่าจะทำได้มั๊ย... จะพยายามให้รอดค่ะ 55 ขอบคุณค่ะ^___^ *********************** คุณ ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค ทั้งรักทั้งแค้น...ถ้าไม่มีเหตุ เรื่องก็ดำเนินไปไม่ได้ค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจครับผม^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 09:38:00

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งจะได้เข้ามาอ่านของคุณใยไหมเป็นครั้งแรกค่ะ เลยไม่สามารถเปรียบเทียบกันตอนที่เป็นเรื่องสั้นได้ แต่อ่านๆไปแล้วก็งงๆนิดหน่อยกับการเรียกนะคะ ไม่รู้ว่าเป็นยุคสมัยไหนเลย(ไม่ได้ว่านะคะ แค่อยากบอกว่าคนอ่านงงเท่านั้นค่ะ) ลงท้ายด้วยเจ้าตอนแรกนึกว่าคนเหนือ ไรแบบนี้เลยงงๆนิดหน่อยคะ ส่วนเนื้อเรื่อง น่าติดตามมากค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่า ภพหน้าและภพต่อๆไปจะเป็นอย่างไร สู้ๆค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่ค่ะ ปล. พุดถึงกลอนน่าจะมีกลอนมาเกริ่นนำในทุกๆตอนต้นของบทนะคะ คงจะเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งเลยทีเดียว แก้ไขเมื่อ 26 มิ.ย. 55 22:20:34 จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 22:19:38

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ N_Foxtrot ขอบคุณที่แวะมาทักทายกันนะคะ^^ คำชี้แนะ...เป็นสิ่งที่ไหมต้องการค่ะ จะได้นำไปพัฒนาในตอนต่อๆไป... ขอบคุณสำหรับกำลังใจด้วยค่ะ^___^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 07:30:06

ความคิดเห็นที่ 13 จริงๆแล้ว เข้ามาอ่านเพราะสะดุดตรงชื่อ "ใยไหมกะใบม่อน" มากกว่าชื่อเรื่อง - - แต่เข้ามาอ่านแล้ว ไม่ผิดหวัง สนุกมากคะ และคงต้องไปตามงานเรื่องสั้นของคุณใยไหมฯ ต่อ ^^ พอดีอ่านคอมเมนต์ของคุณรุริกะ แล้วเกิดข้อสงสัยคะ ขอถามเป็นความรู้นะคะ  ในกรณีของนิยาย อย่างการเอากลอนของคนอื่นแต่งมาลง แล้วใส่ที่มาว่าใครแต่ง ในกรณีที่ตีพิมพ์เป็นหนังสือ เราต้องทำเรื่องขออนุญาตหรือขอความยินยอมจากเจ้าของกลอนหรือเปล่าคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 01:32:04

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ IAmJin ขอบคุณที่แวะมาทักทายนะคะ^^ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ ส่วนคำถามที่ฝากถาม...ไหมบอกตามตรงว่าไม่สันทัดในเรื่องนี้เท่าที่ควร เดี๋ยวไหมจะลองถามจากท่านอื่นๆนะคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 07:46:43

ความคิดเห็นที่ 15 ตาม พ.ร.บ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 เลยค่ะคุณ IAmJin     หากมีการทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ งานที่มีลิขสิทธิ์แล้ว ก็ต้องขออนุญาตเจ้าของก่อน (การลงชื่อผู้แต่งไว้ โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้แต่ง จึงไม่มีผลนะคะ) ทีนี้เพื่อให้ได้มาซึ่งการอนุญาต ก็มาจากการร้องขอ อาจด้วยการเลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ หรือซื้อลิขสิทธิ์กันมาเป็นหมื่นเป็นแสน ก็แล้วแต่ตกลงกันค่ะ :-) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 08:40:43

ความคิดเห็นที่ 16 ลองโพสต์รูปนะคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 19:23:37