ความคิดเห็นที่ 1 -๑บ่วงบงกช๑-                                โดย บรรณบุรินทร์ ราวพุทธศักราช ๒๒๐๕ ในรัชสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช เป็นช่วงที่กรุงอโยธยาศูนย์กลางของอาณาจักรสยามได้สงบปราศจากศึกสงครามมาช้านาน ทว่าก็ยังคงประสบภัยคุกคามจากชาวฮอลันดาที่เข้ามาควบคุมการผูกขาดการค้า และอังกฤษที่มีแสนยานุภาพมากอันอาจเป็นอันตรายต่อการถูกยึดครองเป็นอาณานิคม สมเด็จพระนารายณ์มหาราชทรงเล็งเห็นว่าฮอลันดามีการแสดงออกถึงความเป็นศัตรูและอันตรายมากกว่าเป็นมิตร จึงมีพระราโชบายให้ความสำคัญและอภิสิทธิ์แก่ฝรั่งเศสเพื่อเป็นการถ่วงดุลอำนาจไว้ โดยการยินยอมให้ชาวฝรั่งเศสตั้งชุมชนเพื่อค้าขาย และเผยแผ่คริสตศาสนาในราชอาณาจักร ตลอดจนมีอิทธิพลต่อการเมืองภายในราชอาณาจักรในช่วงนั้นด้วย และด้วยพระปรีชาจึงสามารถรักษาเอกราชของสยามให้รอดพ้นจากการล่าอาณานิคมได้ในที่สุด บทที่๑ คู่หมาย รุ่งอรุณของเดือนหกสายฝนพัดพริ้วระเรี่ยยอดข้าวเขียวขจี นกกาส่งเสียงร้องเป็นสัญญาณออกหากินในเช้าวันใหม่ ภายในเรือนของพระศรีมหาสมบัติ บัดนี้เป็นเวลาที่บ่าวไพร่ต่างเดินกันขวักไขว่เพื่อรับใช้นายของตนตามแต่หน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย และที่ท่าน้ำหน้าเรือนมีหญิงสาวร่างอรชรนางหนึ่งนั่งรอตักบาตรพระสงฆ์เช่นเคย เธอกระชับผ้าคลุมไหล่ให้แน่นเข้าอีกนิดเพื่อบรรเทาความหนาวเย็น ดวงหน้ารีรูปไข่ที่มักประดับไว้ด้วยรอยยิ้มพริ้มเพราอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน วันนี้กลับดูหม่นเศร้าจนบ่าวคนสนิทที่นั่งอยู่ด้านหลังเริ่มจะลุกลี้ลุกลนด้วยความสงสัย “แม่หญิงบัวแก้ว วันนี้อากาศเย็นเหลือเกินนะเจ้าคะ”นางเพียนเปรยขึ้น เพราะใคร่รู้ว่านายของตนเจ็บไข้ประการใด “จริงของเจ้า เย็นจากฝนตกเมื่อกลางคืน แต่ก็หาได้มีสิ่งใดเย็นเยือกเกินกว่าใจข้าไม่ เพียนเอ๋ย” “กระไรเจ้าคะ วันพรุ่งก็จะเป็นวันออกเรือนแล้วแล้ว บ่าวว่าแม่หญิงควรสำราญใจเสียมากกว่า” “เพียน เจ้าพูดเหมือนไม่ได้อยู่กับข้ามานานวัน เจ้าก็รู้ดีว่าออกหลวงไชยท่านเป็นเช่นไร”ดวงตาแสนหวานกลับหมองลง “โถ แม่คุณของบ่าวออกหลวงท่านแม้จะมิเคยมาเยี่ยมเยือนแต่หากฟังจากคุณพระ แลแม่นายท่าน ออกหลวงผู้นี้จัดว่ามีน้ำใจงามทีเดียวนะเจ้าคะ”นางเพียนเอียงหน้าเสนอ “แต่ข้ามิเคยรู้จักอัธยาศัยของท่านผู้นี้เลย อีกทั้งท่านมีมารดาเป็นชาวฟร้องนอกรีต เช่นที่คนอื่นเขากล่าวกันให้ทั่ว ข้ากลัวเหลือเกินเพียน” “มิต้องกลัวดอกเจ้าค่ะ ออกพระท่านแลแม่นาย คงไม่ปล่อยให้แม่หญิงทุกเข็ญได้ยากเป็นแน่เจ้าค่ะ”บ่าวคนสนิทหมดหนทางที่จะปลอบไปใจนายตนได้ดีกว่านี้อีกแล้ว มันจึงกระเถิบเข้าไปเกาะแขนเป็นการให้กำลังใจ จนกระทั่งพระพายเรือมาถึง บัวแก้วจึงตักบาตรและรับพรไปเช่นปกติทุกวัน ขณะรับพรพระภายในใจหญิงสาวก็ได้แต่ภาวนาให้ชีวิตของหล่อนพบกับแสงสว่างนำทาง แม้การออกเรือนจะไม่สามารถขัดใจผู้เป็นบิดามารดาได้ ทว่าก็อย่าให้ชีวิตหลังการออกเรือนประสบชะตากรรมอันขมขื่นเลย นางเพียนได้แต่มองตามผู้เป็นนายที่เดินจากไปแล้ว สำหรับบ่าวเช่นมัน บัวแก้ว ถือเป็นหญิงที่งามพร้อมในคุณสมบัติของแม่ศรีเรือนจนหาใครเสมอเหมือนได้ยากยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นกิริยามารยาท รสมือการทำกับข้าว หรือ แม้แต่เย็บปักถักร้อย แม่หญิงผู้นี้ก็ทำได้ดีทั้งหมดสิ้น หากเป็นเรื่องหน้าตาผิวพรรณด้วยแล้วยิ่งมิต้องเอ่ยถาม ด้วยนายของมันนั้นงดงามนัก แต่เหตุใดเล่าเธอช่างอาภัพนักหนามิอาจเลือกคู่ออกเรือนได้สมแก่ใจตน เมื่อคิดมาถึงชีวิตของทาสขี้ริ้วเช่นมันนี้ กลับมีสุขในการเลือกคู่กว่าผู้เป็นนายเสียอีก แล้วออกหลวงคู่หมายก็เหลือกระไรภารกิจมากมายจนไม่มีเวลามาพบปะแม่หญิงบัวแก้ว ซ้ำร้ายยังผิดจารีตมิยอมจัดงานหมั้นหมายเช่นคนอื่น กลับจะหมั้นแลออกเรือนในวันเดียวกันเช่นนี้ แล้วจะได้รู้จักมักคุ้นกันเสียก่อนได้เช่นไร เมื่อคิดถึงตอนนี้มันก็ได้แต่ทอดถอนใจด้วยความสงสารผู้เป็นนาย บัวแก้ว บุตรีคนเดียวของออกพระศรีมหาสมบัติผู้เป็นข้าหลวงแห่งกรมคลัง เธอได้ถูกทาบทามให้ออกเรือนกับออกหลวงไชยนรเศรษฐ์ผู้เป็นข้าหลวงกรมท่าสังกัดเดียวกับบิดา ด้วยเหตุผลเดียวกันกับการคลุมถุงชนโดยทั่วไป ก็คือ บิดาของทั้งสองเป็นเกลอเก่ากันมาแต่ยังเยาว์ บัวแก้วเองมิได้คิดดื้อดึงขัดขืน หากแต่เศร้าหมองและเป็นกังวลกับเรื่องราวของออกหลวงผู้เป็นคู่หมาย ด้วยมารดาของเขาเป็นต่างชาติ ต่างศาสนา ผู้เป็นอนุของออกพระคลังเดชา ดังนั้น หลวงเทพผู้นี้จึงมีสายเลือดครึ่งหนึ่งเป็นต่างชาติ แม้เธอจะได้ยินมาบ้างว่าท่านเป็นคนที่มีสามารถในการใช้ภาษาฟร้อง ในการติดต่อค้าขายและปฏิบัติราชการในกรมท่า อีกทั้งสนใจงานการยิ่งกว่าสิ่งใด จนได้เลื่อนบรรดาศักดิ์เป็นหลวงตั้งแต่อายุยังน้อย ทว่าเธอหาได้สนใจยศ ศักดิ์ มากกว่าเรื่องความเป็นอยู่ไม่ กลับคิดว่าเธอจะอยู่กับเขาอย่างราบรื่นได้เช่นไรกัน ในเมื่อจารีตของเธอกับเขานั้นแตกต่างกันมากนัก ทั้งวันบัวแก้วได้แต่เก็บตัวอยู่ในห้องเพื่อเตรียมเสื้อผ้าข้าวของที่จะต้องใช้สำหรับออกงานในวันรุ่งขึ้นด้วยจิตใจที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งนางเพียนเข้ามาตามให้ออกไปพบกับแม่หญิงทับทิมเพื่อนรักที่มาช่วยเตรียมของหวานมงคลและกับข้าวไว้ใช้ต้อนรับแขกเหรื่อ บัวแก้วจึงค่อยใจชื้นด้วยจะมีเพื่อนคุยพอให้คลายกังวลลงบ้าง จนบ่ายคล้อยเมื่อเห็นว่าได้ช่วยเหลือการงานเพื่อนรักจนเสร็จสิ้นแม่ทับทิมจึงได้ลากลับไปเตรียมหาผ้าผ่อนของตนบ้าง บัวแก้วเดินออกมาส่งเพื่อนที่ศาลาท่าน้ำก็พอดีได้พบกับขุนเทพผู้เป็นคู่หมายของทับทิมที่มาคอยรับ ทับทิมจึงกลับไปพร้อมขุนเทพโดยให้บ่าวที่มาแยกพายเรือกลับไปคนละลำ “แม่ทับทิมได้แจ้งเรื่องออกหลวงไชยให้แม่บัวแก้วรับทราบบ้างหรือไม่”ขุนเทพรีบถามคนรักเมื่อพายเรือไกลออกมาจากท่าน้ำแล้ว แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 55 18:57:53 แก้ไขเมื่อ 24 มิ.ย. 55 18:48:56 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 18:48:04

ความคิดเห็นที่ 2 “เรื่องที่หลวงไชยอาจมีพฤติการณ์น่าสงสัย ว่าจะเอนเอียงให้อภิสิทธิ์แก่พวกตาน้ำข้าวเกินควรงั้นรึ ฉันไม่กล้าพูดดอก เกรงแม่บัวแก้วจะไม่สบายใจมากกว่านี้ แค่นี้แม่ก็ทุกข์ใจจนมิอยากออกเรือนแล้ว” “เช่นนั้นเมื่อออกเรือนไปแม่คงจะเห็นเองว่าผัวตนนั้นเป็นเช่นไร คนนอกอย่างเราจะตักเตือนกระไรก็หามีผลดีไม่ แลหากหลวงไชยมีพฤติการณ์เช่นนั้นจริง ฉันคงมิยอมดอก คงต้องมีการวางแผนจับพิรุธกันสักหน่อย” “หากเป็นเช่นนั้นจริง แม่บัวแก้วก็คงทุกข์ยากเหลือแสน หลังจากออกเรือนไป”ทับทิมก้มหน้าสลด “นี่ละหนาแม่ทับทิมเอ๋ย ท่านจึงได้กล่าวไว้ว่า หญิงนั้นจักได้ดีหรือมีชั่วก็อยู่ที่ผัวตน หากเป็นดังนั้น ข้าก็เวทนาแม่บัวแก้วนักแล้ว แต่เจ้ามิต้องกลัวดอกเพราะข้าจะไม่ทำให้เจ้าได้ชั่วเป็นแน่”ผู้พูดละมือจากไม้พายไปแตะมือเรียวบางของแม่ทับทิมหญิงสาวคู่หมั้นถึงกับเอียงอายเมื่อถูกเกี้ยวพาอย่างไม่ตั้งตัว ออกขุนเทพรักษาญาติผู้พี่ของแม่หญิงบัวแก้วเริ่มรับราชการในวัยไล่เลี่ยกับหลวงไชยนรเศรษฐ์ ทว่าไม่ได้รับความเจริญก้าวหน้าในหน้าที่การงานทัดเทียมกัน แม้ตลอดเวลาจะไม่ได้คิดชั่วร้ายต่อหลวงไชยผู้นี้แต่ความขัดข้องที่ฝังในใจกลับมีผลให้รับฟังคำพูดของขุนนางอื่นๆที่คอยยุยงจนมีความคิดคล้อยตามไปในที่สุด และเมื่อเห็นญาติของตนจะออกเรือนไปกับหลวงไชยก็ให้เป็นห่วงว่าจะพบเจอคนไม่ดี หากแต่ไม่สามารถขัดขวางได้ในเมื่อผู้เป็นอาเห็นดีให้ลูกสาวของท่านออกเรือนไป ค่ำวันนั้นหลังจากที่สวดมนต์ไหว้พระที่หอพระด้วยกันแล้ว แม่นายเยื้อนยังไม่ได้กลับไปนอนตามปกติ แต่ยังให้โอวาทแก่บัวแก้วบุตรีก่อนวันออกเรือน “แม่บัวแก้วเจ้าจงกระเถิบมานั่งใกล้ๆ แม่สิลูก”แววตาของหญิงกลางคนแสดงออกถึงความรักความเมตตาเปี่ยมล้น “สร้อยทองประดับพลอยล้อมเพชรเส้นนี้ เป็นของที่คุณยายเจ้าให้แม่ก่อนออกเรือนแลท่านยังสอนสั่งสมบัติของแม่เรือนที่ดี มาวันนี้เจ้าจะออกเรือนแล้ว แม่จึงมอบสร้อยเส้นนี้ต่อให้แก่เจ้า”แม่นายเยื้อนกล่าวไปพร้อมกับสวมสร้อยนั้นให้แก่บุตรสาว “ขอบพระคุณแม่ท่านเจ้าค่ะ”บัวแก้วน้ำตาคลอด้วยความปีติ โผเข้ากอดผู้เป็นแม่ ด้วยในวันพรุ่งนี้แล้ว ที่เธอต้องออกเรือนไปไม่ได้อยู่ไหว้พระกับท่านเป็นประจำเช่นนี้อีก “นั่นปะไร ยังงอแงเช่นเด็กน้อย เจ้ากำลังจะเป็นแม่เรือน และต่อไปก็จะเป็นแม่คนแล้ว จงฟังคำสอนของแม่เถิดลูกเอ๋ย”แม่นายเยื้อนช้อนใบหน้าของลูกสาวขึ้นมาให้ตั้งใจฟังในสิ่งที่เธอกำลังจะสอนสั่ง “แม่เรือนที่ดีนั้น จักต้องพร้อมมูลไปด้วยสมบัติเหล่านี้ เจ้าจงจำให้มั่น ไฟในอย่าได้นำออก ไฟนอกอย่าได้นำเข้า พึงให้แก่คนให้แลไม่ไห้ พึงนั่งให้เป็นสุขไม่เกะกะขวางทางพ่อแม่สามีแลผู้ใหญ่ พึงตื่นก่อนนอนทีหลังพ่อแม่สามีแลสามี เรื่องข้าวปลาอาหารนั้นก็อย่าให้ขาดตกบกพร่องจงตระเตรียมให้พร้อมสรรพ และที่สำคัญเจ้าต้องเคารพยำเกรงสามี แลญาติผู้ใหญ่ ทั้งหมดนี้จำได้รึไม่ แม่บัวแก้ว” “จำได้เจ้าค่ะแม่ท่าน แต่ลูกสงสัยอยู่ประการหนึ่ง ที่แม่ท่านกล่าวว่า พึงให้แก่คนที่ให้และไม่ให้นั้นเป็นเช่นไรหรือเจ้าคะ” “นั่นหมายถึง การสงเคราะห์ญาติและมิตรสหาย แม้เขาจะนำมาคืนหรือไม่ก็ตาม เมื่อเห็นว่าเป็นการสมควร หรือเขาเป็นคนดีควรแก่การเกื้อหนุนอนุเคราะห์ก็ควรให้” “ขอบพระคุณแม่ท่านเจ้าค่ะ ลูกจะจดจำให้ขึ้นใจทีเดียว”หญิงสาวโผกอดผู้เป็นแม่อย่างประจบเอาใจดังเคย แม่นายเยื้อนจึงลูบเรือนผมลูกสาวเชิงปลอบประโลมด้วยความอาทร “บัวแก้ว แม่รู้ดอกว่าเจ้ากังวลใจเรื่องใดอยู่ แต่ขอให้เจ้าจงฟังแม่สักนิดเถิด พ่อบง นั้นแม่เห็นมาแต่เล็กแต่น้อย เขาเป็นเด็กดีรักเรียนแลช่วยเหลืองานผู้เป็นบิดามิได้ขาด อีกทั้งพฤติการณ์เจ้าชู้เสเพลก็หามีไม่ แม้ผู้ใหญ่หลายคนเดียจฉันท์ว่ามีเชื้อสายต่างด้าวไม่อยากดองด้วย แต่ก็มีอีกไม่น้อยที่ชื่นชมเด็กหนุ่มผู้นี้จนหมายไว้เป็นลูกเขย แต่ออกหลวงไชยท่านก็หาพึงใจหญิงใดไม่ แม่ว่าเจ้าเป็นหญิงที่โชคดีผู้หนึ่งในอโยธยาทีเดียว” “เช่นนั้นหรือเจ้าคะ เพราะแม้ชื่อก็ยังแลประหลาดนัก ชื่อบง อีกทั้งยังมีเสียงเล่าลือกันว่า ออกหลวงไชยผู้นี้หน้าตาดูมิคล้ายคลึงคนในอโยธยาเรา ร่างกายก็สูงใหญ่เกินใคร ดวงตานั้นเป็นสีน้ำข้าว รวมความแล้ว ลักษณะของท่านผู้นี้มิเป็นดังเช่นปีศาจดอกหรือ”เมื่อสิ้นคำพูดของหญิงสาว แม่นายเยื้อนถึงกับหัวเราะขบขัน “นี่แน่ะแม่บัวแก้ว ใครหนอมันช่างร่ำลือยุยงเกินจริงไป เอาเถิดๆเจ้าจงมั่นใจเถิดว่าพ่อกับแม่นั้นดูคนไม่ผิด แลแม่เชื่อว่าออกหลวงไชยผู้นี้จักรักแลดูแลลูกของแม่ให้มีสุขได้ นี่ดึกมากแล้วไปนอนกันเสียทีพรุ่งนี้ต้องตื่นมาเตรียมของแต่เช้า” “เช่นนั้นคืนนี้แม่ท่านไปนอนกับลูกนะเจ้าคะ”หญิงสาวส่งสายตาวิงวอน “แม่ลูกคนนี้นี่กระไรไม่รู้จักโต แต่เอาเถิดแม่จะไปนอนกับเจ้าสักครา” ในคืนนั้นเมื่อผู้เป็นแม่หลับไปแล้ว บัวแก้วยังคงนอนลืมตาปล่อยให้จิตใจล่องลอยไปตามสายลมที่แผ่วพริ้วท่ามกลางความมืด จากพรุ่งนี้ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ผลของมันจะเป็นเช่นไรนั้นคงต้องให้โชคชะตาเป็นผู้กำหนด หากบุญแต่เก่าก่อนจนปัจจุบันที่ได้สร้างสมไว้นั้นมากเพียงพอ คงจะดลบันดาลให้ชีวิตของเธอพ้นทุกข์โศกก็เป็นได้ -๑ โปรดติดตามตอนต่อไป ๑- จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 18:54:16

ความคิดเห็นที่ 3 โหหห... ลงทีเดียวสองเรื่องเลยเหรอเนี่ย ^__^' จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 19:02:36

ความคิดเห็นที่ 4 นี่ๆ สะกิดๆๆ แน่ใจนะว่า จะเอาตัวเอง(งานเขียน) ให้รอด เรื่องแรก ก็ยัง โซเซๆ อยู่ เขียนสั้นนิดเดียว แต่มาวางเรื่องใหม่ เฉย ชักจะขยัน เกิน เหตุ แล้วนะ ฮึ่ม เอามือมาให้ตี ซะ ดีๆๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 24 มิ.ย. 55 21:03:10

ความคิดเห็นที่ 5 มาอ่านครับ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 20:12:15

ความคิดเห็นที่ 6 #3 อิอิ #4 อิอิ จริงๆแล้วก็ไม่มั่นใจเท่าไรค่ะว่าจะไปรอดมั้ย     แต่ถ้าไม่ลองไปดูก็ไม่รู้ว่าจะไปรอดมั้ย(เอ๊ะ งง)     ลองดูค่ะ เป็นกำลังใจให้ด้วยน้า :) #5 ยินดียิ่งนักค่ะ ;) แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 20:56:22 จากคุณ : บรรณบุรินทร์ (Kiwi_brown) เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 20:55:37

ความคิดเห็นที่ 7 ให้กำลังใจค่ะ  เอาให้จบเด้อ ม่ายงั้น...แง่มๆๆ อย่าให้เข้าทางอาจารย์ล่ะ  อิอิ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 09:16:52

ความคิดเห็นที่ 8 คนยุคนั้นจะเรียกฟร้องจริงๆ หรือคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:26:04