ความคิดเห็นที่ 1 -๑บ่วงบงกช๑-                                โดย บรรณบุรินทร์ บทที่๒ ชายในชุดดำ     แม้เป็นยามดึกของคืนก่อนออกเรือน หลวงไชยนรเศรษฐ์ขุนนางเจ้าท่าก็ยังตรวจดูค่าจังกอบและภาษีปากเรือที่เก็บได้จากขนอนที่อยู่ในการดูแล แม้การตรวจทานความถูกต้องก่อนที่จะรายงานให้แก่ออกพระผู้เป็นนาย จะเป็นเรื่องที่ทำเป็นปกติ ทว่าคืนนี้สีหน้าที่เคยสุขุมเรียบเฉย กลับแสดงออกถึงความกังวลจนคิ้วขมวดมุ่น เพียงไม่นานก็ละมือที่กำลังเขียนอยู่ลงฉับพลัน แล้วรีบขมวดม้วนบัญชีไปวางรวมกับกองกระดาษข้างๆอย่างไม่แยแส “พันแสง พันรบ ข้าอยากไปขนอนในเพลานี้ให้เห็นกับตา” “พุทโธ่หลวงท่าน ข้าก็นึกว่ากำลังหนักใจที่จักออกเรือนวันพรุ่งเสียอีก ที่แท้ก็ยังคิดเรื่องที่ทหารญี่ปุ่นมาซูโมโตมาแจ้งเมื่อเย็นนี่หนา”คำพูดนั้นเหมือนหยั่งเชิง “ถูกแล้ว ข้าหาได้กังวลเรื่องออกเรือนไม่ การออกเรือนมีสิ่งใดให้กังวลกันนัก เมื่อเย็นหลังจากมาซูโมโตกลับไปแล้วท่านพ่อก็เรียกหาข้าไปสั่งสอนเสียเป็นการใหญ่”พูดจบก็ลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายพลางอมยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้านวล “ประเดี๋ยวเถอะ จะหาว่าพวกข้ามิเตือน หญิงนั้นมิใช่จักควบคุมดูแลได้โดยง่ายเช่นบัญชีจังกอบหรอกหนา หากมิตระเตรียมเรียนรู้ไว้เสียบ้างจักเสียทีโดยง่าย”เสียงหัวเราะดังประสานกันครื้นเครงทั้งพันแสงพันรบ อีกฝ่ายถึงกับครางในลำคอด้วยความเดือดดาล “ชะรอยพวกท่านอยากถูกข้าควบคุมดูสักคราใช่หรือไม่”ขุนนางหนุ่มทำเป็นขึงขังใส่หน้าสมุนพันทั้งสอง “มิกล้าๆ” ปากบอกไม่กล้าแต่ยังคงหัวเราะตามกันเช่นเดิม “ไปกันเถิด ข้าอยากรู้นักว่าผู้ใดมันกล้าข่มเหงเรือสำเภาจีน ดูจากบัญชีจังกอบ สำเภาที่เคยมาเมื่อปีกลายกลับลดลงไปหลายรายทีเดียว”ดูเหมือนจะเป็นการชักนำให้เปลี่ยนเรื่องพูด แต่แล้วเมื่อเห็นหัวพันทั้งสองกำลังจะเดินอ้าวออกจากเรือนก็ร้องห้าม “ช้าก่อน เราจะไม่ไปให้พวกนั้นรู้ตัวดอก อำพรางไปเห็นจะดีกว่า” “เช่นนั้นก็ได้ เรื่องโลดโผนเช่นนี้สมใจพวกข้านัก”ไม่มีใครคิดจะฉุดรั้งใครอีกแล้ว ด้วยเรื่องเช่นนี้ช่างถูกจริตของนายและสมุนทั้งสอง แล้วทั้งสามก็กลับกลายเป็นชายในชุดดำที่อำพรางหมดสิ้นทั้งหน้าตาและผมเผ้า กระทั่งชายที่มีร่างสูงโปร่งที่สุดในกลุ่มแม้เดิมจะมีผิวขาวจัดแต่กลับดำมืดด้วยดินทา ในที่สุดเรือลำเล็กที่อาศัยมาก็ถูกจอดซุ่มไว้ข้างกอไม้ ย่านตลาดยามดึกสงัดเช่นนี้แม้ร้านค้าที่เคยคึกคักก็พลอยเงียบราวกับป่าดึก จะมีก็แต่โรงสุรานายเลิศท้ายบ้านที่ยังประดับด้วยแสงสลัว ฝีเท้าทั้งสามเงียบราวกับแมวย่องเบาลัดเลาะไปตามอาคารร้านค้าอย่างรวดเร็ว เมื่อทะลุออกไปยังทางดินอีกด้านหนึ่ง ก็เริ่มมองเห็นหลังคาด่านเก็บอากรแล้ว แต่เพื่อให้สังเกตการณ์ได้ถนัดถนี่จึงย่องเข้าไปหมอบอยู่หลังกองสินค้าขนาดใหญ่ที่รอการตรวจสอบจากทางการ “อีกประเดี๋ยว สำเภาของเจ้าสัวจินก็คงมาเทียบขนอน ดูสิว่าจะมีอันใดเกิดขึ้นบ้าง”มีเพียงเสียงพูดราวกระซิบจากผู้เป็นหัวหน้า เมื่อซุ่มอยู่เพียงไม่นานก็ปรากฏร่างของชายจีนในชุดแพรสีน้ำเงินเข้มพร้อมสมุนอีกจำนวนหนึ่ง เดินมาติดต่อกับขุนนางอโยธยาและพวก เหตุเพราะหลบอยู่ในความมืดชายชุดดำทั้งสามจึงเห็นหน้าบุรุษในที่สว่างได้ชัดเจน ‘ขุนพิทักษ์มนตรี’ ทั้งสามเห็นพ้องต้องกันในใจ แล้วซุ่มดูเหตุการณ์ต่อไป “อาขุงท่าง เหตุใดมิปล่อยสำเภาอั๊วออกจากท่าเสียทีเล่า ตองนี้ลมทาเลกำลังดีเทียว”เจ้าสัวจินพูดพลางยกมือขึ้นไหว้ปะลกๆ “ข้าปล่อยเรือเจ้าหาได้ไม่ เจ้ายังจ่ายจังกอบมิครบตามจำนวน” “ช้าก่อง อาขุงท่าง ข้าจ่ายจังกอบเป็นสิ่งของตามจำนวงเลี้ยว ไม่เชื่อก็นับดูหม่ายซี”ผู้พูดยังคงยกมือคารวะเช่นเดิม “เอ้ ไอ้เจ้าสัวนี่เอ็งหาว่าข้าเลอะเลือนงั้นหรือ ข้าบอกว่ายังไม่ครบ ก็คือยังไม่ครบสิ เอ้านายอาการทั้งหลายจงไปนับของมาเพิ่มให้ครบ”ขุนพิทักษ์ทำท่าทางวางตนข่มผู้อื่นอย่างเห็นได้ชัด “โธ่ อาขุงท่านได้โปรดเถิก หากหักของข้าเพิ่ม ค้าขายจาได้กำไรที่ใดกัง ช่วยข้าด้วยเถิก”เจ้าสัวจินถึงกับคุกเข่าขอร้องน่าเวทนานัก เมื่อเห็นว่าเจ้าสัวนายของตน ไม่ยินยอมให้เอาสินค้าไปเป็นจังกอบเพิ่ม พวกสมุนชาวจีนที่ตามมาก็ช่วยกันฉุดรั้งทหารทั้งหลายให้หยุดริบฉวยสินค้า ทำให้นายอากรพวกนั้นกระทำการยากลำบากขึ้น “ได้โปรดเจรจากันก่องเถิก อย่าข่งเหงกังเลย”เจ้าสัวขอร้องท่ามกลางความชุลมุน “หามีอันใดต้องเจรจา คนของเจ้าอยากก่อเรื่องวุ่นวายเอง เฮ้ย จัดการมันเสีย หากมีอ้ายเจ๊กคนใดไปฟ้องร้อง ข้าจักแจ้งว่ามันเล่นงานนายอากรก่อน ถึงตอนนี้มันจักโดนหนักกว่านี้หลายเท่านัก ฮ่ะ ฮะๆ”น้ำคำของขุนพิทักษ์ให้ข่มเหงนัก ผู้ที่ซุ่มดูอยู่ในความมืดเห็นว่าคงเป็นเรื่องวิวาทโดยทั่วไปจึงไม่อยากยื่นมือเข้าข้องเกี่ยวในทีแรก ทว่าสักพักเรื่องราวเริ่มปะทุรุนแรง พวกนายอากรเหล่านั้นลงมือต่อชาวจีนอย่างหนักหน่วงเหมือนจะซ้ำเติมกันให้ตาย ยิ่งเจ้าสัวแก่นั่นโดนลงมือหนักเช่นนี้มิต้องหวังเลยว่าจะรอดพ้นความพิการไปได้ “ข้าจักไปช่วยเจ้าสัวเฒ่าเอง ส่วนท่านหัวพันทั้งสองจงเร่งไปช่วยเหล่าสมุนเฒ่า แล้วไปพบกันที่เรือนของมัน”เมื่อสิ้นคำสั่งเด็ดขาด ชายลึกลับทั้งสามก็กระจายกันเข้าสู่เป้าหมายที่นัดแนะ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ค. 55 16:27:22 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 22:34:59 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 22:27:56 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 22:08:23

ความคิดเห็นที่ 2 “โอย...”เสียงครางเจ็บปวดทรมานของเจ้าสัวจินดังลั่น เมื่อคมดาบของขุนพิทักษ์เฉือนเข้าที่โคนแขนจนเลือดสาด หลังจากที่มันใช้หมัดมวยเข้าขัดขวางการทำงานของนายอากรที่ริบเอาสินค้ากองใหญ่ไป แม้แผลจะบาดลึกจนเฒ่าจินคิดว่าแขนมันคงขาดแล่งไปเสียแล้ว ทว่ายังคงขัดขืนและใจสู้ไม่ถอย “ยังมิหยุดอีกไอ้เฒ่า เอาสิกูจักสั่งสอนให้ขยาดไปจนวันตายเทียว”ก่อนที่คมดาบอำมหิตจะรังแกผู้บริสุทธิ์มากกว่านี้ ก็มีท่อนขาใหญ่ลอยแหวกความมืดมาเหยียบอกหนาของขุนพิทักษ์เข้าเต็มแรง จนขุนนางโฉดกระเด็นล้มลงไม่เป็นท่า จากนั้นชายร่างสูงในชุดดำก็เข้าประคองเจ้าสัวจินหนีไปทันที “เฮ้ยมีคนมาช่วยมันไปแล้ว อ้ายบุญรีบตามไปจับไอ้เฒ่าจินให้จงได้”ผู้ที่นั่งจุกอยู่กับพื้นตะโกนเรียกสมุนมีฝีมือให้ติดตามเจ้าสัวจินไป การช่วยเหลือเจ้าสัวจินเป็นไปด้วยความยากลำบาก เนื่องจากเจ้าสัวอายุมากแล้วหนำซ้ำยังมาบาดเจ็บจึงทำให้วิ่งหนีได้อย่างเชื่องช้านัก “เจ้าสัวท่านวิ่งเร็วกว่านี้ได้หรือไม่ ข้าได้ยินว่าอ้ายบุญมันกำลังติดตามเรา”ชายหนุ่มเหลือบมองไปหน้าของผู้เฒ่า แม้ในความมืดยังเห็นได้ว่าหน้านั้นซีดเผือด เช่นคนที่เสียเลือดไปมาก “พ่อหนุ่ม อั๊วแก่เลี้ยว เจ้าทิ้งอั๊วไว้ที่นี่เถิก”พูดจบก็ทรุดล้มลง “มิได้ดอก ทิ้งคนแก่เผชิญความตายเพียงลำพังหาใช่วิสัยชายอโยธยาไม่”แม้ไม่เห็นใบหน้าผู้พูด ทว่าเฒ่าจินยังเห็นสายตาแน่วแน่เฉียบขาดของเขา “เรือนท่านอยู่ที่ชุมชนชาวจีนใช่หรือไม่ มันอยู่ไกลจากที่นี่มากนักมิอาจเดินไปได้ดอก ข้าจักนำเรือไปส่ง ไป”ขณะกำลังจะฉุดร่างเจ้าสัวขึ้น ดาบคมหนึ่งก็ลอยคว้างผ่าลงมากลางศีรษะ ชายในชุดดำจึงผลักเฒ่าจินให้หลบไป ก่อนจะตอบสนองผู้บุกรุกด้วยหมัดมวยที่เหนือชั้นกว่า เพียงไม่กี่กระบวนท่าเขาก็ยึดดาบมาจากฝ่ายตรงข้ามได้ แล้วใช้มันเป็นอาวุธเข้าหวดตีฝ่ายตรงข้ามเช่นไม้หวดแมว จนอ้ายบุญกลัวความตายยอมพ่ายแพ้หนีไป “มันหนีไปแล้ว ไปเถิดข้าจักไปส่ง”ทว่าชายหนุ่มกลับถูกเฒ่าจินรั้งไว้ “เรืองของอั๊วมิได้อยู่ที่ชุมชงจีงดอก ข้าอยู่ด้วยกับมาซูโมโต”ชายหนุ่มออกจะสงสัยกับแหล่งที่อยู่ของเจ้าสัวนัก “เป็นคนจีนเหตุใดไปอยู่ที่ชุมชนญี่ปุ่นเล่า แต่เอาเถิดข้าพอรู้จักเรือนของมัน”ว่าแล้วชายหนุ่มก็รีบประคองเจ้าสัวไปลงเรือที่ซุ่มจอดไว้ เรือนหลังเล็กของมัตซูโมโตในชุมชนญี่ปุ่น เป็นเรือนหลังหนึ่งในบรรดาเรือนที่ปลูกสร้างเรียงรายทอดไปตามคลองเล็กๆ ให้พอมีน้ำไว้ใช้สอย เมื่อทั้งสองมาถึง เรือนทุกหลังก็ดับแสงตะเกียงจนมืดมิดไปแล้ว เหลือเพียงแต่เรือนหลังสุดท้ายที่ยังคงทิ้งแสงตะเกียงให้พอสว่างไสวเสมือนรอการมาของเขาและเฒ่าจินก็ไม่ปาน และก็เป็นดังเช่นที่ชายชุดดำคาดคิด เมื่อเจ้าของเรือนได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกเขาก็รีบออกมาปรากฏตัว และเมื่อเห็นว่าเจ้าสัวจินได้รับบาดเจ็บก็รีบเข้ามาประคองด้วยความตกใจ “นี่มันลงมือกันถึงเพียงนี้เชียวรึ”มัตซูโมโตเบิ่งตามองที่บาดแผลลึกของเจ้าสัว “เจ้ามียาสมานแผล แลยาหม้อหรือไม่ บาดแผลฉกรรจ์เช่นนี้หากไม่ได้ยาคง...”ชายชุดดำหยุดพูดเพียงเท่านั้น ระหว่างที่ทั้งสองปรึกษากันว่าจะหายาเหล่านั้นได้จากที่ใดกัน ก็มีเสียงเล็กๆของหญิงนางหนึ่งดังมาจากภายในของเรือน “อาเตี่ย ใครทำให้ลื้อเป็นเช่นนี้ ฮือ ”ภาพที่ชายชุดดำเห็นนั้นคือหญิงจีนร่างสันทัด ที่โผเข้าซบอกเจ้าสัวเฒ่าที่หลับไม่ได้สติไปแล้ว นางสะอื้นจนเห็นแผ่นหลังกระตุกเป็นจังหวะหนักหน่วง พร้อมหยาดน้ำตารินรดบาดแผลของบิดาจนมัตซูโมโตต้องดึงเธอขึ้นมาเพื่อปลอบประโลม ‘อ้ายขุนพิทักษ์ นี่หรือข้าหลวงแห่งอโยธยา รังแกแม้ราษฎรไม่มีทางสู้ แม้พวกจีนจักเป็นต่างด้าว หากแต่ก็เป็นผู้ซึ่งเข้ามาพักพิงใต้ร่มพระบรมโพธิสมภารเฉกเช่นเดียวกัน มิน่าทำกันได้ถึงเพียงนี้ เถิดหนาข้าจักต้องสืบรู้ให้จงได้ว่าผู้ใดกันให้หางเจ้าถึงเพียงนี้’ ออกหลวงไชยนรเศรษฐ์ในร่างบุรุษชุดดำเขม้นมองบาดแผลของเจ้าสัวจินภายในใจก็คุกรุ่นถึงข้าหลวงกังฉิน “เหม่ยฮัว เจ้าอย่าได้โศกเศร้าให้หนักนักเลย ตอนนี้ท่านเจ้าสัว ยังปลอดภัยอยู่ เพียงแต่หมดสติเพราะพิษบาดแผล จงไปตรวจดูในหีบยาของพ่อเจ้าเถิด มียาสมานแผลเก็บไว้บ้างรือไม่ หากมีก็นับว่าพ้นเคราะห์แล้ว”คำพูดของมัตซูโมโตเหมือนเป็นการเรียกคืนสติของทั้งสองคน เหม่ยฮัวรีบเข้าไปหายาตามที่มัตซูโมโตสั่ง สักพักก็หาพบจนได้ด้วยเจ้าสัวจินนั้นสอนสั่งให้เธอรอบคอบและเตรียมพร้อมอยู่เสมอ ด้วยหยูกยาก็เสมอเหมือนข้าวปลามิควรจะให้ขาดเรือน เมื่อเช็ดคราบเลือดและทายาปากแผลก็ปิดลงและเลือดหยุดไหลแล้ว เหม่ยฮัวจึงใช้น้ำอุ่นเช็ดตามเนื้อตัวให้ผู้เป็นบิดา เมื่อสบายใจขึ้นมาเปราะหนึ่งก็ทำให้หญิงสาวเริ่มเหลือบแลไปยังชายชุดดำที่เข้ามานั่งอยู่ตั้งแต่ทีแรก เธอมองมายังใบหน้าที่ยังคงโพกผ้าอยู่เป็นเชิงถาม ทว่าชายชุดดำกลับหลบสายตาไปทางอื่น มิได้ตอบความสงสัยในแววตานั้น นั่นยิ่งทำให้เธอประหลาดใจมากขึ้น แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามชายหนุ่มก่อนให้เสียกิริยา สักพักชายชุดดำจึงลากลับไปโดยมีมัตซูโมโตเดินออกไปส่งที่หน้าเรือน “ขอบพระคุณออกหลวงนักขอรับ ท่านช่วยเหลือเจ้าสัวจินไว้มากเหลือเกิน ข้าขอคารวะแก่ท่าน”มัตซูโมโตคุกเข่าแล้วก้มศีรษะแนบพื้นดินให้แก่ชายในชุดดำที่ยังมิยอมเปิดเผยตัวจนบัดนี้ “เจ้ารู้ว่าเป็นข้างั้นรึ เหตุใดกัน เช่นนั้นการอำพรางกายของข้าจึงหาได้แนบเนียนไม่”ชายชุดดำยอบกายประคองให้ผู้ที่ทำการคารวะให้ลุกขึ้น “หาใช่ขอรับ หากมิใช่ข้า ผู้อื่นคงมิอาจล่วงรู้ได้ว่าเป็นท่าน”เขายืนยันความจริงด้วยตาใสซื่อ “เช่นนั้นเจ้ารู้ได้อย่างไรกันเล่า”ถึงอย่างไรชายหนุ่มก็ยังไม่ยอมปลดผ้าปิดบังใบหน้าลง ทว่าหางตารียาวมากขึ้นคล้ายแย้มยิ้ม “ท่านเป็นขุนนางที่มีใจยุติธรรมแลชอบช่วยเหลือราษฏร หลังจากที่ข้าไปแจ้งเรื่องแก่ท่าน ข้าก็เชื่อว่าท่านจักต้องมาช่วยท่านเจ้าสัวเป็นแน่ขอรับ”เขาผงกหัวเคารพชายในชุดดำอีกครั้ง “เอาเถิด เจ้าจงดูแลเจ้าสัวให้ดี หายาให้ท่านเป็นเวลาด้วย แล้วอย่าได้แพร่งพรายเรื่องนี้ให้เอ็ดอึงไป”เพียงเท่านั้นมิรอฟังคำตอบชายชุดดำก็รีบรุดจากไป เมื่อมาถึงเรือน ออกหลวงไชยนรเศรษฐ์ก็เห็นว่าทางปลอดโปร่งดี มิได้มีบ่าวไพร่คนใดที่จักตื่นมารับรู้เรื่องที่เขาออกไปโลดโผนโจนทะยานมาเมื่อครู่ จึงจุดตะเกียงนั่งรอคอยหัวพันสมุนทั้งสอง แล้วเช็ดดินโคลนที่ใช้ทาอำพรางกายออกอย่างใจเย็น เมื่อเห็นผิวขาวแท้ของตนก็ให้นึกเสียดายผิวดำเยี่ยงชายชาตรีที่ทาไว้เมื่อครู่นัก นี่เพราะเขามีเลือดผสมของชาวตะวันตกจึงมิได้มีผิวกายทองแดงเช่นทหารหาญแห่งอโยธยา “บง ฌอง เดอเอโร่”เสียงสตรีที่คุ้นเคยดังขึ้น จนคนฟังเสียวสันหลังวาบ “แม่มากรี”ผู้พูดตาเบิกโพลงด้วยความพรั่นพรึง “ท่านรู้ไหม หากท่านได้รับอันตราย แม่หญิงบัวแก้วต้องเป็นม่ายขันหมากในวันพรุ่งเป็นแน่”หญิงกลางคนชาวตะวันตกร่างสูงระหง เดินมานั่งลงใกล้ๆผู้เป็นบุตรชาย “แต่ลูก...”กำลังจะเอ่ยปากอธิบายก็เป็นอันหมดโอกาส “แม่รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว พันแสง แลพันรบเขาเล่าให้แม่ฟังทั้งหมดแล้ว” “หัวพันทั้งสองนี่เอง” “อย่าไปว่าเขาเลย ท่านจักห่วงแต่ราษฎรจนลืมห่วงคนในเรือน แลเมียไม่ได้ดอกนะ”คำพูดของเธอมิได้ชัดเจนคล่องแคล้วเช่นเจ้าของภาษา ทว่าก็สื่อสารได้คล่องเพราะมาอาศัยอยู่ที่อโยธยานานปี “ขอรับ แม่มากรี”ชายหนุ่มยื่นจมูกโด่งงามนั้นไปแตะที่แก้มของผู้เป็นแม่ตามธรรมเนียมตะวันตกก่อนจะขอตัวเข้านอน อีกไม่กี่เพลาแล้วที่เขาจักได้อยู่กินกับแม่หญิงในดวงใจ หล่อนมิเคยล่วงรู้เลยว่าได้เข้ามานั่งอยู่กลางใจรักนี้มาแสนนานเพียงใด ‘แม่บัวแก้วพรุ่งนี้แล้วสิหนาที่ข้าจักได้สบสายตาหวานซึ้งของเจ้า’ แล้วชายหนุ่มก็หลับไปอย่างเป็นสุข - ๑ โปรดติดตตามตอนต่อไป ๑ - แก้ไขเมื่อ 27 มิ.ย. 55 21:17:00 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 23:05:06 แก้ไขเมื่อ 25 มิ.ย. 55 22:58:15 จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 22:17:07

ความคิดเห็นที่ 3 มาให้กำลังใจคนขยันจ้า  ฤดูกาลที่แล้วพลาดแชมป์เพราะมัวแต่ปั่นนิยายสินะ  สำนวนดีขึ้นเยอะเลยจ้า   (แต่พระเอกก็ยังกรุ้มกริ่มเหมือนเดิมนั่นแหละ ) ส่วนเนื้อหาก็ขอรอดูอีกหลายๆตอนก่อนนะ  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 25 มิ.ย. 55 23:43:18

ความคิดเห็นที่ 4 ^ ^ ^ พระเอกกรุ้มกริ่มยังไง จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 07:03:58

ความคิดเห็นที่ 5 ย่อหน้าสุดท้าย อิอิ จากคุณ : via iPad (รุริกะ) เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 07:20:41

ความคิดเห็นที่ 6 ขยันจังเลยนะคะ...ให้กำลังใจก่อน^^ ช่วงนี้ไหมยุ่งๆยังไงไม่รู้ค่ะ  เด๋วมาตามอ่านนะคะ^__^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 09:12:40

ความคิดเห็นที่ 7 ร่วมด้วยช่วบตรวจ...สียงหัวเราะดังประสานกันครื้นเครงทั้งพันแสงพันรบ อีกฝ่ายถึงกับครางในลำคอด้วยความเดือดดาน......เดือดดาล ว่าแต่พระเอกนี่ ใช้มวยไทย หรือมวยจีน กันนะ..^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 10:49:39

ความคิดเห็นที่ 8 # 5 ออกขุนท่านแค่ดีใจที่จักได้ออกเรือนกับหญิงอันเป็นที่รักต่างหากเล่า...แม่ป้า จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 13:41:57

ความคิดเห็นที่ 9 #3 ขอบน้ำใจแม่หญิงรุริกะนักแล้ว อิอิ กรุ้มกริ่ม เพราะกินซาหลิ่มและติ่มซำบ่อยๆ     555 งงอ่ะดิ เค้าก็งง #6 งานยุ่งขมวดขะมุ้น เอ้ย ขะมักเขม้นแท้ รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ #7 ผสมปนเปกันยุ่งแล้วซี นาทีนั้นไม่รู้ออกหมัดอะไรดี เอาตัวรอดมาเป็นพอ 555      #8 ออกหลวง มิใข่ ออกขุน นะแม่นายท่าน จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:15:27

ความคิดเห็นที่ 10 “บง ฌอง เดอเอโล่” นี่จะบอกว่าอะไรคะ ขอตัวสะกดเลยดีกว่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:52:21

ความคิดเห็นที่ 11 ถือดีอย่างไรถึงได้เรียกฉันว่าแม่นาย...ฮึ!!! ชะรอยว่าอยากจะเปิดศึกใช่หรือไม่ มาสิ...แม่ยาย โฮะ ๆๆๆๆๆ (รีบออกจากกระทู้ดีกว่า เดี๋ยวถูกแพ่นกบาลเอา อิอิ) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 21:13:55

ความคิดเห็นที่ 12 # 9 ฉันขอขมาเถิดจ้ะ ที่เรียกออกหลวงท่านผิดไป หวังว่าท่านคงไม่ถือยศถือศักดิ์หรอกหนา จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 21:17:58

ความคิดเห็นที่ 13 ออบหลวง  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 21:47:32

ความคิดเห็นที่ 14 เอ่อ...แม่ป้าเจ้าคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 08:15:15

ความคิดเห็นที่ 15 #10 “บง ฌอง เดอเอโล่” นี่จะบอกว่าอะไรคะ ขอตัวสะกดเลยดีกว่า ????   ก่อนอื่นต้องขอออกตัวแบบแรงๆก่อนเลยว่า โดยส่วนตัวไม่ได้จบมาทางด้าน การเรียนศิลป์ภาษาเลยจริงๆ ที่หมกมุ่นอยู่ในชีวิตประจำวันจะเป็นงานสายวิศวกรรม ดังนั้นจึงเป็นแค่คนนึงที่มีใจรักในงานเขียนแล้วสมัครใจนำพาตนเองให้เข้ามาอยู่ใน ถนนนักเขียนนี้ และไม่เคยคิดว่าคิดผิดที่เข้ามาที่นี่เพราะมันเป็นประสบการณ์ชีวิต ที่ล้ำค้ายิ่ง เอาล่ะเข้าเรื่องเสียทีนะคะ ออกตัวแรงและยาวไปเสียแล้ว Bon Jean De Héro 'บง ฌอง เดอเอโร่'(ไม่ใช่ เดอเอโล่ ขออภัย)นั้นไม่ได้เป็นประโยคที่จะพูดสื่อความใดๆ แต่เป็นชื่อตัวละคร ก็คือ พระเอก(ท่านออกหลวงไชยนรเศรษฐ์) ตอนที่คุณได้อ่านไปนั้นเป็นฉากที่แม่เรียกชื่อลูกค่ะ ด้วยความที่ท่านออกหลวงผู้นี้ มีบิดาเป็นขุนนางชาวสยาม แต่มารดาเป็นชาวฝรั่งเศส มารดาของท่านจึงอยากตั้งชื่อบุตรชายเป็นภาษาฝรั่งเศสเอาไว้เรียกขานเฉพาะตนเอง ส่วนที่มาของชื่อพระเอกว่าทำไมจึงเป็น บง ฌอง เดอเอโร่ นั้น มีที่มาด้วยกันทั้งหมด 4 เหตุผล 1) ด้วยผู้เขียนไม่เคยเรียนภาษาฝรั่งเศส จึงค้นคว้าด้วยการเทียบเคียงจากชื่อของ    ราชฑูตที่เข้ามาติดต่อกับกรุงศรีอยุธยาในช่วงนั้น ซึ่งประกอบไปด้วย    คนแรก ท่าน ซีมง เดอ ลา ลูแบร์ Simon de La Loubère    คนที่สอง ท่าน เชอวาลิเยร์ เดอโชมองต์ Chevalier de Chaumont      ผู้เขียนพบว่าชื่อของท่านเหล่านั้นจะประกอบด้วย ... + de + ...    จึงเป็นที่มาของคำว่า de 2) เนื่องจากบิดาของออกหลวงเป็นคนไทยจึงอยากตั้งชื่อลูกว่า บุญ    แต่แม่มากรีออกเสียงยากจึงขอให้ตั้งเป็น บง ซึ่งตรงกับคำว่า Bon ในภาษาฝรั่งเศส    ซึ่งแปลว่า ดี จึงอนุมานว่าความหมายใกล้เคียงกับ บุญ(ความดี)    จึงเป็นที่มาของชื่อต้น Bon 3) แม่มากรีอยากตั้งชื่อลูกว่า ฌอง จึงนำมาผสมเข้ากันทั้งความคิดของพ่อและแม่    จึงเป็นที่มาของ บง-ฌอง หรือ Bon-Jean 4) ส่วน เดอ เอโร่ หรือ De Héro นั้น มาจากจินตนาการของผู้เขียนเองว่า    สายเลือดของแม่มากรีควรได้รับการสืบทอดมาจากครอบครัวผู้กล้า    จึงได้ถ่ายทอดสืบมาจนเป็นลักษณะของบุตรชายด้วย    ผู้เขียนจึงไปค้นคว้าในห้องสมุดแล้วพบคำ De Héro ว่าเป็นประมาณฮีโร่    จึงเป็นที่มาของนามสกุลของคนในตระกูลนี้ ทั้งหมดที่ได้กล่าวมานี้ เพื่อให้เข้าใจถึงที่มาและความตั้งใจของผู้เขียนที่พยายาม จะสร้างสรรค์ผลงานแม้จะเป็นทางที่ไม่ถนัด เพื่อเป็นการเปิดมุมมองและโลกทัศน์ ให้กับตัวเอง ถึงแม้จะผิดพลาดไปบ้าง ก็ถือเป็นประโยชน์ให้ได้เรียนรู้ แม้งานเขียนชิ้นนี้จะเป็นเพียงแค่งานชิ้นหนึ่งที่ยังต้องการการเรียนรู้อีกมาก แต่เชื่อเถอะค่ะว่าทุกอย่างที่ผู้เขียนได้เขียนขึ้นมานั้น เป็นความพากเพียรพยายาม อย่างไม่หวังสิ่งใดตอบแทน นอกจากหวังจะพัฒนาตนเองเท่านั้น หากใครเข้ามาพบเห็นและผ่านตาได้อ่านเนื้อหาของงานเขียนนี้ถึงแม้ไม่ถูกต้องตามหลักวิชาไปเสียทุกอย่าง แต่คุณเชื่อเถอะว่า อย่างน้อยคุณก็ได้อ่านความตั้งใจของคนๆหนึ่งไปแล้วและถึงแม้บางอย่างไม่มีให้อ้างอิงในตำราหรือกูเกิ้ล แต่อย่างน้อยมันก็อิงจากความตั้งใจโดยแท้จริง หากคุณscottieเชื่อใจกันและมีความสุขกับมันบ้างก็อ่านต่อไปเถอะค่ะ แต่ถ้าอ่านแล้วไม่สนุกและขัดใจในบางจุดมากจริงๆ ก็ปล่อยให้ บง ฌอง เดอเอโร่ เขาเดินตามทางของเขาต่อไปเถอะค่ะ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 21:15:50

ความคิดเห็นที่ 16 ไหมว่าคุณกีวีน่าจะถนัดแนวนี้นะคะ ...หน้าออกหลวงลอยมา...ไหมนึกถึงศิลปินคนนี้ กันต์ เดอะสตาร์ รอยยิ้มเมื่อนึกถึง บัวแก้ว คงประมาณนี้...นึกถึงเพลงนี้เลยคะ ออกหลวงเจ้าคะ...ใจร่มๆนะเจ้าคะ ฟังเพลงๆ...นะเจ้าคะ^____^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 21:50:44

ความคิดเห็นที่ 17 อ่ะๆคุณไหม ต้องตามด้วยเพลงนี้ถึงจะครบเครื่อง อิอิ จากคุณ : Kiwi_brown เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:02:57

ความคิดเห็นที่ 18 ตอนแรกไหมจดๆจ้องๆเพลงนี้อยู่นะคะ...สุดท้ายเลือก รักเอย ไม่คิดว่า ออกหลวง จะแอบมีใจตรงกัน (หมายถึงเพลงค่ะ) เนื้อเรื่อง...นำพาไปหาเพลงสุดริด ฟังเพลงแรก แล เพลงที่สอง...ฮ่วย!! ...อ่านนิยาย ได้เพลง^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 07:40:55

ความคิดเห็นที่ 19 กระดื้บๆๆๆๆ มาแจกขนมก่อนนะคะ . . . แล้วจะมาตามเก็บอ่านจ้า คุณกีวี . . .   จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 20:57:26