ความคิดเห็นที่ 1 แสงตะเกียงไหววูบเมื่อประตูกระท่อมเปิดออก จากกระท่อมที่มีเพียงพิชิต นางอัมพรและสิงห์ ผลใหม่ บัดนี้เพิ่มชายฉกรรจ์หน้าดุอีกสี่คนยืนอยู่สองฟากข้างประตู แต่ละคนสวมบู๊ทเหล็ก กางเกงลายพรางและเสื้อยืดสีดำอันเป็นสัญลักษณ์การแต่งตัวของลูกสมุนคำหลู่ “ป๊าครับ!ม๊าครับ! อั๊วมาแล้ว!” เสียงฝีเท้าเดินเข้ามาพร้อมเสียงร้องเรียกของทิวากร จนปัญญาที่พิชิตจะร้องห้ามเพราะเขาถูกกะเหรี่ยงฉกรรจ์คนหนึ่งใช้ฝ่ามือหยาบหนาปิดปากและล็อคตัวอยู่มุมอับของสายตาผู้มาเยือน มันเป็นมุมที่อยู่ทางซ้ายมือด้านในของประตู เมื่อใครก็ตามเปิดประตูเข้ามา ร่างของเขาจึงถูกบานประตูปิดบังมิดชิด ทิวากรก้าวเท้าเข้ามาเป็นคนแรกด้วยความร้อนรน เห็นร่างของมารดาแน่นิ่งเพราะถูกกรอกยานอนหลับนอนอยู่บนแคร่ก็รีบถลาเข้าไปหาอย่างไม่สนใจอะไรอีก กว่าจะรู้ตัวว่าในกระท่อมมีบุคคลอื่นอยู่ก็เมื่อปืนในมือถูกเตะกระเด็นไปโดยกะเหรี่ยงฉกรรจ์คนหนึ่ง พร้อมกับที่ร่างของเขาหมุนคว้างตกจากแคร่ด้วยลูกเตะของชายฉกรรจ์อีกหนึ่งคน สายตาหนุ่มตี๋พร่าพรายไปชั่วขณะ แต่หูของเขายังทำงานสมบูรณ์ ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแหวกอากาศดังวูบ เขาพลิกกายหลบตามสัญชาตญาณ บู๊ตเหล็กข้างนั้นจึงกระทืบลงบนพื้นดินบริเวณที่ทิวากรนอนอยู่เมื่อวินาทีก่อน ทิวากรได้ยินเสียงริสากับรัมภากรีดร้องพร้อมกัน เขายันกายลุกขึ้นยืน หมัดของคนที่เตะปืนลอยวาบเข้ามา ทิวากรโยกหลบได้อย่างหวุดหวิด แต่ก่อนที่จะปล่อยหมัดสวนกลับ เขาก็ถูกชายคนที่เตะเขาตกจากแคร่ถีบยอดอกเต็มรัก ทิวากรเซมาติดผนังกระท่อมไม่ห่างจากจุดที่ร่างของสิงห์ ผลใหม่นอนกองอยู่ สองชายฉกรรจ์แยกเขี้ยวปรี่เข้ามาเตะซ้ำ หนุ่มตี๋ได้แต่งอตัวยกการ์ดป้องกัน พยายามไล่ความมึนงงออกจากสมอง พลัน เสียงของเดโชก็ตวาดขึ้น “เฮ้ย หยุด!” สองกะเหรี่ยงฉกรรจ์ชะงักมือและถอยกลับไปยืนที่เดิมตามคำสั่งเป็นอย่างดี ทิวากรหอบหายใจ คุกเข่าซ้ายลงกับพื้น สะบัดศีรษะเพื่อสลัดความมึนงง สายตาเขาเห็นชัดเจนขึ้น จึงรีบเงยหน้ามองภาพตรงหน้า ภายใต้แสงตะเกียงนั้น ร่างของพิชิตถูกเหวี่ยงมานอนพังพาบอยู่กลางห้อง ริสากำลังถูกชายฉกรรจ์ซึ่งคุมตัวพิชิตอยู่หลังประตูเมื่อครู่ล็อคมือไพล่หลังและมีปืนกระบอกหนึ่งจ่อใต้คาง ประตูกระท่อมถูกปิด รัมภายืนอยู่ชิดผนังปลายแคร่ ชายฉกรรจ์อีกคนหนึ่งกำลังยกปืนจ่อเธออยู่ และเดโชกำลังคำรามใส่ชายฉกรรจ์คนนั้นให้ลดปืนที่จ่อรัมภาลง ไม่ได้มีเจตนาสั่งห้ามการทำร้ายทิวากรแต่อย่างใด “ลื้อเอาปืนไปจ่อคุณหนูทำไม!” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาตะคอกสมุนกะเหรี่ยง ทั้งที่ขมับขวาของตนเองก็ยังมีปืนของนักฆ่าหนุ่มจ่ออยู่ดังเดิม กะเหรี่ยงผู้ถูกตะคอกลดปืนลง รัมภายืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม แม้แต่จะก้าวขาสักก้าวก็ยังไม่มีแรงมากพอ   ทิวากรบดกรามกรอด กวาดตามองรอบกระท่อม สถานการณ์ขณะนี้พลิกกลับตาลปัตรไปหมด เขา บิดา และริสาล้วนตกเป็นเป้าของปลายกระบอกปืนในมือกะเหรี่ยงฉกรรจ์ มีเพียงพีภัทรเท่านั้นที่ยังมีปืนอยู่ในมือและคุมตัวเดโชไม่ยอมปล่อย แต่เมื่อทิวากรเห็นดวงตาของเดโชที่ละออกจากรัมภา เขาก็ตระหนักว่าทุกอย่างจบลงแล้ว เป็นอย่างที่หนุ่มตี๋คาดคิดจริงๆ “ไอ้สันขวาน ถ้าลื้อยังไม่ปล่อยตัวอั๊ว อั๊วจะให้ไอ้กะเหรี่ยงนั่นยิงอีนังคุณหนูริสาทิ้งเดี๋ยวนี้!” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาคำราม มองทะลุว่าระหว่างไอ้นักฆ่ากับลูกสาวพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ต้องมีอะไรบางอย่างที่พิเศษต่อกันตั้งแต่ที่มันค้นตัวเขาและยื่นปืนให้คนที่มันถูกจ้างมาสังหารใช้ป้องกันตัวแล้ว พีภัทรชำเลืองมองริสา เมื่อครู่ที่เกิดเหตุโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว เขาเห็นเธอถูกกะเหรี่ยงฉกรรจ์คนนั้นจับข้อมือและบิดดังกร็อบ ปืนที่เธอถืออย่างเก้ๆ กังๆ หลุดหล่นบนพื้น เธอกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หากเขาผละไปช่วยเธอตอนนั้น เดโชก็จะหลุดเป็นอิสระ แต่มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด ไม่ว่าเขาจะเลือกทำอย่างไร ผลก็ออกมาไม่แตกต่างกันเลย ในตอนนี้หากเขาไม่ปล่อยเดโช ริสาตายแน่ พีภัทรลดปืนลงอย่างเจ็บแค้น เขาไม่มีวันชนะเดโชได้เลยหรือ? เดโชหัวเราะในลำคอ ตวัดมือคว้าหมับจับแขนพีภัทรแล้วเหวี่ยงข้ามไหล่ทุ่มมาด้านหน้า เดโชเป็นชายที่แข็งแรงเกินวัย ร่างของนักฆ่าหนุ่มถูกทุ่มลอยคว้างข้ามไหล่ฟาดพื้นดังพลั่ก ก่อนที่ปืนคู่ใจจะถูกกระชากเข้าไปถือในมือของเดโช สำหรับชีวิตของนักฆ่า ไม่มีอะไรเจ็บปวดมากไปกว่าการที่คนที่รักและอาวุธคู่ใจ ตกไปอยู่ในกำมือของศัตรูอีกแล้ว เดโชชี้ปลายปืนลงบนศีรษะของพีภัทร รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนริมฝีปาก เขาหันกลับไปสั่งกะเหรี่ยงฉกรรจ์ที่ยืนคุมรัมภา “ไปตามไอ้ซานกับไอ้เฟยลูกน้องอั๊วมา” กะเหรี่ยงฉกรรจ์ค้อมศีรษะรับคำสั่งแข็งทื่อ หมุนกายเปิดประตูก้าวออกไปจากกระท่อม ไม่ถึงนาทีซานกับเฟยก็เดินเข้ามา หน้ากระท่อมยังมีลูกสมุนยืนออรอคอยอยู่เต็มกำลัง เดโชสั่งเฟย “พาคุณหนูกลับไปหาแม่ที่คฤหาสน์บุษบายุธ อั๊วจะอยู่เคลียร์กับไอ้พวกนี้ก่อน” “ไม่นะคะคุณลุง หนูไม่ไป!” รัมภาเรียกสติกลับคืนมา เธอร้องขัดขืนเมื่อเฟยย่างสามขุมเข้ามาหา “คุณลุงจะทำอะไรพวกเขาไม่ได้นะคะ!” “อะไรกันยัยภา อย่าดื้อสิหลานลุง” เดโชหันกายไปทางรัมภา เป็นจังหวะเดียวกับที่เด็กสาวมุดลอดใต้แขนเฟยถลาไปหลบหลังทิวากรซึ่งเหยียดกายลุกขึ้นยืนตรง ไม่สนใจต่อกะเหรี่ยงฉกรรจ์ที่ขยับกายเข้ามาพร้อมปืนที่จ่อหน้าอก “พวกคุณลุงเป็นคนไม่ดี หนูไม่ไปไหนทั้งนั้น” รัมภาซบใบหน้าที่เปรอะน้ำตาลงบนต้นแขนของพระเอกในดวงใจ “พูดอะไรอย่างนั้น หนูโดนไอ้คนพวกนี้เป่าหูแล้วรู้รึเปล่า ลุงไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลยนะ” เดโชตอบหน้าตาย ริสาส่ายศีรษะ พูดออกมาช้าๆ “ยัยมินรู้ความจริงหมดแล้ว คุณเป็นคนวางแผนฆ่าพ่อของพวกเรา!” เดโชชำเลืองมองริสาอย่างไม่แยแส ก่อนหันกลับมองไปที่ทิวากรและรัมภา ดวงตาปรากฏความปวดร้าวอีกวูบหนึ่งและโดยไม่สนใจตอบคำใดอีก บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาซึ่งเส้นเลือดกำลังปูดโปนสองขมับในเวลานี้ ก้มกายลงกระชากตัวพีภัทรให้ลุกจากพื้น แล้วหันไปส่งสัญญาณเรียกสมุน บรรดาลูกสมุนที่รออยู่ด้านนอกกรูเข้ามาในกระท่อมตามคำสั่ง กระจายกำลังไปมัดมือพีภัทร ริสา และทิวากรไขว้หลังไร้ทางดิ้นรน ขณะเดียวกันซานกับเฟยก็เข้ามากระชากตัวรัมภาออกไปได้สำเร็จเพราะเดโชขู่ว่าหากเธอไม่ไป จะยิงทิวากรทิ้งเสียตรงนี้ “ลุงก็ไม่อยากทำอย่างนี้กับหนูหรอกนะ แต่หนูบังคับลุงเอง” เดโชกระซิบขณะรัมภาถูกซานและเฟยคุมตัวขนาบข้างเดินผ่านไปราวนักโทษหลบหนีที่กำลังจะถูกจับกลับเข้าห้องขังอีกครั้ง รัมภาก้มหน้ารับฟังน้ำตาไหล ก่อนออกไปจากกระท่อม แอบชำเลืองมองกลับมาที่ทิวากร หนุ่มตี๋ถูกคุมตัวให้มานั่งคุกเข่าร่วมกับพีภัทรและริสา เขาทันเหลือบมองประสานสายตากับเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย แล้วรัมภาก็ถูกลากตัวออกไปพ้นกรอบประตู หากนี่จะเป็นการพบกันครั้งสุดท้ายระหว่างทิวากรกับรัมภา มันก็เป็นการจากลาที่ไม่มีคำอำลาใดๆ ทั้งสิ้น “อาเล้ง ลื้อรู้ใช่มั้ยว่าคืนนี้ยังมีทางรอดสำหรับลื้อและเมีย” เดโชพูดอย่างสงบราบเรียบกับพิชิตผู้ถูกจับคุมตัวอยู่ข้างแคร่ไม้ “ครับเฮีย” พิชิตตอบแผ่วเบาพลางก้มหน้ามองพื้น “แต่ถ้าอั๊วจะบอกว่า ทางรอดสำหรับพวกลื้อในคืนนี้ คือทางตายของลูกชายลื้อล่ะ ลื้อจะยอมรับได้มั้ย?”เดโชแสยะยิ้ม “อั๊วรับได้” พิชิตตอบอย่างไม่มีใครคาดคิด ทิวากรเงยหน้ามองบิดา บิดาเงยหน้าสบตาเดโชอย่างอ้อนวอน ในหัวนึกถึงใบหน้าของชายหน้าซูบผู้ถูกคุมตัวอยู่ในกระท่อมถัดจากกระท่อมหลังนี้ไปสองหลังด้วยสภาพสาหัสพอๆ กับสิงห์ ผลใหม่ “แล้วเหลาเฟอล่ะครับ เฮียจะเอายังไง?” พิชิตถามกลับ “ถ้าลื้อทำตามที่อั๊วสั่ง มันก็จะปลอดภัย” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาตอบพร้อมชำเลืองมองสามเชลยผู้นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า “เฮียอยากให้อั๊วทำอะไรครับ?” พิชิตถามจากด้านหลัง เดโชจ้องมองใบหน้าของทิวากรขณะตอบ “ฆ่าลูกลื้อซะ” ทิวากรคอตก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงในฉับพลัน พีภัทรเงยหน้าพินิจใบหน้าของพิชิต ไม่มีความสะทกสะท้านใดปรากฏบนนั้น คล้ายพิชิตคาดคิดอยู่แล้วว่าสิ่งที่เดโชจะสั่งให้เขาทำ ต้องไม่พ้นเรื่องทำนองนี้ แต่สิ่งที่ทำเอาพีภัทรและทุกคนประหลาดใจก็คือ พิชิตกล่าวตอบว่า “เพื่อชีวิตอั๊วและเพื่อชีวิตอาหยง รวมถึงเหลาเฟอด้วย สามชีวิตแลกกับหนึ่งชีวิตเป็นสิ่งที่คุ้มค่าอยู่แล้ว แต่อั๊วขอบอกตรงๆ เลยว่าถ้าเฮียจะให้อั๊วฆ่าอาหมิงที่นี่ ตรงนี้ อั๊วทำไม่ได้” “ทำไมวะ?” เดโชหันขวับกลับไปจ้องตาน้องชาย พิชิตข่มใจ จ้องตอบกลับไป “อั๊วไม่มีสมาธิ” เดโชแผดเสียงหัวเราะ “การฆ่าคนต้องใช้สมาธิด้วยรึ ถ้าอย่างนั้นลื้อจะให้แบกพวกมันไปฆ่าที่ไหนหา อย่าคิดวางแผนยื้อเวลาให้ลูกลื้อเลยดีกว่า อาเล้ง ยังไงคืนนี้ถ้ามันไม่ตายด้วยมือลื้อ มันก็ต้องตายด้วยมืออั๊วอยู่ดี ผิดกันที่ว่าหากมันตายด้วยมืออั๊ว คนที่จะตายตามมันไปก็จะมีลื้อ เมียลื้อ แล้วก็ไอ้คนขับรถของลื้อคนนั้น!” ใบหน้าของพิชิตปรากฏความหวาดหวั่นวูบหนึ่ง แต่มันก็จางหายไปอย่างรวดเร็วเมื่อเขายื่นข้อเสนอว่า “อั๊วฆ่าแน่ เฮียเลิกกังวลได้เลย แต่ต้องเป็นที่ๆ มันสงบกว่านี้ มีคนน้อยกว่านี้ และเราสามารถไปถึงได้ในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง” “ที่ไหน?” เดโชเลิกคิ้วถาม ดวงตาอำมหิตฉายประกายนึกสนุกในอะไรบางอย่าง พิชิตตอบราบเรียบ แต่เน้นเสียงทีละคำ “ผาอ้ายคอย” ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 09:44:12

ความคิดเห็นที่ 2 เมืองลำปาง,ห้างฉัตร ผาอ้ายคอย ผาอ้ายคอยมาถึงได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงดั่งที่พิชิตพูด หากมาเยี่ยมชมทิวทัศน์ในเวลากลางวัน มันจะเป็นสถานที่แห่งหนึ่งที่มีทัศนียภาพสวยงามตระการตา แต่การที่ผานี้ตั้งอยู่ในบริเวณควบคุมของกะเหรี่ยงค้ายาและไม้เถื่อน มันจึงเป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีใครกล้าย่างเท้าเข้ามานัก เส้นทางขึ้นผาแม้จะคับแคบจนน่าหวาดเสียว แต่สองข้างทางก็มีเชือกสีแสดขึงกั้นและไฟหน้ารถยนต์ที่ขับไล่ความมืดให้เห็นชัดเจน ประกอบกับความเป็นคนพื้นที่อย่างพวกของคำหลู่ จิ๊ปเชอโรจีทั้งสองคันจึงสามารถไต่ขึ้นมาตลอดการเดินทางสามสิบนาทีแรกอย่างไร้ปัญหา แต่อีกสิบห้านาทีให้หลัง  คำหลู่และลูกน้องอีกสามคนก็ต้องคุมตัวพีภัทร ริสา และทิวากรเรียงตามลำดับเดินเท้าบุกขึ้นมาผ่านเส้นทางที่สูงชันโดยมีเดโช พิชิตและซานรั้งท้ายขบวน แต่กระนั้น เส้นทางก็สะดวกสบายขึ้นเมื่อใกล้ถึงที่หมาย  ทางเดินผายออกกว้าง บรรดาต้นไม้เริ่มปรากฏรกทึบ เหลืออุปสรรค์เพียงอย่างเดียวคือสายลมเย็นกรรโชกจนตัวชากับน้ำค้างที่พรำลงมาให้ริสาครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะไม่สบายขึ้นมาอย่างกะทันหัน สุภาพสตรีกุหลาบแดงถูกคุมตัวอยู่ตรงกลางระหว่างพีภัทรและทิวากร ตอนนี้จิตใจของเธอรู้สึกสงบอย่างประหลาด สองเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า ท่อนแขนขาวปราศจากเสื้อคลุมสั่นระริกจากความหนาว เธอแน่ใจว่าหากรอดชีวิตไปได้ ก็คงไม่รอดไข้หวัดที่รอคอยอยู่แน่ พลัน ห้วงคิดของเธอหวนกลับไปนึกถึงตอนที่อยู่ในรถตู้กับน้องสาว มันเป็นตอนที่พีภัทรและทิวากรกระโดดลงไปให้พวกกะเหรี่ยงจับตัว  ริสารีบใช้เสื้อแจ็คเก็ตของพีภัทรสวมคลุมทับให้รัมภาเพื่อปกปิดรอยนูนของปืนสองกระบอกที่หลังเอว และจังหวะที่สวมแจ็คเก็ตเสร็จ รัมภาก็กระซิบถามเธอว่า “ดินสอของพี่โรส หนูขอได้มั้ยคะ?” ริสาเบิกตาโต เห็นภาพวงหน้าที่จ้องมองอย่างสนใจของรัมภาขณะพีภัทรสอนเธอให้ใช้ดินสอเป็นอาวุธป้องกันตัวในห้องพักของโรงแรมภูนิล “มินจะเอาไปทำไม?” “หนูจะเอาไว้...ไว้หนีค่ะ” “หนี? มินจะหนีไปไหน?” “หนูไม่รู้ หนูรู้เพียงแต่ว่าหนูไม่อยากทิ้งพวกพี่เอาตัวรอดไปคนเดียว” “โธ่ ยัยเด็กโง่...” ริสาไม่รู้ว่ารัมภาจะทำอะไรกับดินสอแท่งนั้น และเธอก็ไม่รู้ว่าตนเองคิดถูกหรือไม่ที่ให้ดินสอกับรัมภาไปอย่างนั้น... “คราวก่อนลื้อมากับไอ้เชาไอ้เฟยได้ยังไงวะ ทางชันชิตหาย” เสียงของเดโชที่พูดกับซานฉุดริสาหลุดจากภวังค์ เธอพบตนเองอยู่บนลานหินเรียบกว้างใหญ่ ด้านหนึ่งมีถ้ำดำมืดและต้นไม้ขึ้นสูงทะมึนมืดครึ้มน่าหวาดกลัว ส่วนอีกด้านเป็นหน้าผาที่แลเห็นผืนป่าใต้แสงจันทร์กับหุบเหวและทิวเขาไกลลิบสุดลูกหูลูกตา “คราวก่อนคำหลู่ก็พามาครับ พวกผมไม่ได้มาเอง” ซานตอบ หลังลากพีภัทรให้มาคุกเข่ากลางลานหินซึ่งกำลังจะกลายเป็นลานประหารในไม่ช้า เดโชเลิกคิ้ว หันมองหัวหน้ากะเหรี่ยงผู้รู้จักกันมาเป็นสิบปีๆ พลางส่งยิ้มคล้ายแสดงความขอบคุณ ทว่าในใจจริงกลับครุ่นคิดว่าคำหลู่คงรู้ความลับของเขาอยู่ไม่น้อย เสร็จจากงานนี้ เห็นทีคงต้องหาทางขจัดทิ้งในภายหลัง ทิวากรและริสาถูกคุมตัวมานั่งคุกเข่าขนาบข้างพีภัทร นักฆ่าหนุ่มไม่มองทิวากร แต่หันมาเหลือบมองริสา แต่มองได้เพียงแวบเดียว ก็ตวัดสายตากลับมาที่เดโชซึ่งเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้า ด้านหลังเดโชยืนไว้ด้วยพิชิตและคำหลู่ ด้านหลังพีภัทร ริสาและทิวากรยืนไว้ด้วยซานและกะเหรี่ยงฉกรรจ์สามนาย “เงียบสงบแบบนี้ สมาธิของลื้อคงมีเต็มที่พร้อมลงมือแล้วสินะ” เดโชพูดกับน้องชายร่วมสาบาน แต่สองตาจ้องมองใบหน้าของเชลยทีละคน “ครับเฮีย” พิชิตรับคำเบาๆ เดโชล้วงปืนของพีภัทรออกมาถือ “แต่อั๊วจะฆ่าใครก่อนดี ลื้อช่วยอั๊วคิดทีสิ” พิชิตก้มศีรษะ ไม่สามารถเปล่งเสียงออกจากลำคอ เดโชหัวเราหึๆ โยนปืนของพีภัทรให้ซานรับไว้ แล้วตนเองจึงหยิบมีดพับออกจากกระเป๋าแจ็คเก็ตด้านใน เสียงตวัดมือดังขวับ ใบมีดขาววับเด้งออกมาอวดโฉมใต้แสงดาว เดโชยื่นมีดเข้าไปจ่อปลายจมูกพีภัทรและพูด “ได้กลิ่นเลือดของลื้อมั้ย นพคุณ เลือดของเด็กทารกที่มันไม่มีปัญญาแม้แต่จะขัดขืนคมมีดที่กรีดหน้ามันน่ะ” ใบหน้าของพีภัทรไม่ปรากฏอารมณ์ใดๆ เดโชเลื่อนใบมีดไปทาบไว้ข้างรอยกากบาทบนแก้มของนักฆ่าหนุ่ม ทำท่าจะปาดซ้ำรอยเดิมอย่างอดใจไม่อยู่ แต่ก็ยั้งมือไว้   “รู้มั้ยว่าในคืนที่พ่อแม่ลื้อตาย อั๊วทำอะไรลงไปบ้าง?” เขาถาม ใบหน้าของพีภัทรยังคงไม่มีความเปลี่ยนแปลง “อั๊วฆ่าพ่อลื้อก่อน แล้วค่อยฆ่าแม่ลื้อทีหลัง นั่นหมายความว่าอะไร?” เดโชกระซิบ “นั่นหมายความว่าแม่ลื้อต้องเห็นคนรักของตัวเองถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา ลื้อเดาความรู้สึกนั้นออกมั้ย ตลอดชีวิตที่ฆ่าคนมากมาย ถ้าคนที่ลื้อรักถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตาบ้าง ลื้อจะรู้สึกยังไง?” ฉับพลันนั้น บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาก็เคลื่อนกายไปหยุดเบื้องหน้าริสา นัยน์ตาของพีภัทรวาวโรจน์เมื่อเห็นเดโชจับใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดงให้เงยแหงนรับแสงจันทร์ มีดเล่มนั้นถูกวางทาบลงบนแก้มนวลของเธอ “อีคุณหนูคนนี้คงสวยมากเสียจนลื้อฆ่าไม่ลงเลยสินะ” เดโชชำเลืองมองกลับมาที่พีภัทร “แต่คืนนี้ อั๊วจะส่งคุณหนูคนสวยของลื้อลงไปอยู่กับแม่บังเกิดเกล้าของมันที่ก้นเหว แต่ที่พลาดไม่ได้ อั๊วจะส่งมันลงไปต่อหน้าลื้อนี่แหล่ะ ลื้ออยากดูมั้ย?” “แม่...” ริสาพึมพำออกมาเมื่อเดโชหันกลับมามองเธอ “...แกทำอะไรแม่ฉัน!” “แกทำอะไรแม่ฉัน” เดโชเลียนเสียงหญิงสาว ยกมีดออกจากใบหน้าของริสา เขาสั่นศีรษะ ป้องตามองไปทางหน้าผา “อั๊วแค่ส่งไปทัวร์ก้นเหวแค่นั้น สงสัยจะติดใจ ไปเป็นสิบปีไม่ยักกลับมาสักที” ความจริงที่ได้รับไม่ทำให้ริสาประหลาดใจนัก เพราะพีภัทรเคยเสนอทฤษฏีการหายตัวไปของแม่เธอในคืนหนึ่งว่าเดโชเป็นคนจัดฉากเพื่อสร้างสถานการณ์ให้ผู้หญิงของตนเองอย่างเรณูได้มีโอกาสขึ้นเวทีแห่งการแสดงครั้งนี้ แต่ที่ทำให้ริมฝีปากของริสาสั่นระริกด้วยความโกรธแค้นก็คือบุรุษผู้ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ คือคนที่จบความสดใสในชีวิตของเธอในทุกๆ ด้าน เขาฆ่าแม่เธอ ฆ่าพ่อเธอและต้องการจะฆ่าเธอ ด้วยเหตุผลง่ายๆ คือเพื่ออำนาจและเงินทองเท่านั้นเองหรือ? ริสาพยายามกัดริมฝีปากและควบคุมอารมณ์ แต่มันก็สุดที่จะอดกลั้นเมื่อนึกถึงใบหน้าอันเศร้าหมองของพ่อขณะได้รับทราบข่าวจากลูกน้องว่าการตามหาตัวแม่เธอคว้าน้ำเหลว พ่อส่งคนตามหาแม่ไปทั่วห้างฉัตร ทั่วลำปางและทั่วประเทศ แต่ตลอดหลายเดือนนั้น สิ่งที่พ่อได้รับกลับมามีเพียงความชอกช้ำในใจ ตอนนั้น เดโชคงแอบหัวเราะเยาะพ่อเธออยู่ในเงามืดเหมือนตอนนี้   ริสาเกลียดรอยยิ้มบนใบหน้านั้นเหลือเกิน “พ่อลื้อมันสมควรตายอยู่นะ อั๊วรับใช้มันเป็นสิบๆ ปี แต่ในพินัยกรรมไม่มีชื่ออั๊วสักบรรทัด” บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาถอยออกจากริสา บดกรามกรอดเมื่อนึกถึงชายหนุ่มร่วมรุ่นที่เติบโตมาในตระกูลร่ำรวย อยากได้อะไรก็เสกโดยการชี้นิ้วสั่ง ผิดกับลูกนักแสดงในโรงงิ้วกระจอกๆ อย่างเขาที่แม้แต่เกลือสักก้อน ยังต้องทำงานแทบตายเพื่อไปแลกมา ครอบครัว...โรงงิ้ว...ความตาย... เดโชสบถ ไล่อดีตวัยเยาว์อันเป็นสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยงนึกถึงออกจากสมอง  เขาเดินกลับมายืนหน้าทิวากร กำด้ามมีดพับในมือแน่น ครุ่นคิดครู่หนึ่งก็แสยะยิ้ม หมุนตัวกลับไปที่พิชิต อ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง ฉับพลันนั้น เสียงโทรศัพท์ของซานก็ดังขึ้น เดโชหันขวับมองสมุน ทันใดนั้นก็แน่ใจว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นเมื่อเห็นแววตาของซานเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เมื่อซานวางโทรศัพท์ลง ผู้เป็นนายก็คำรามว่า “มีอะไร?” “พวกข้างล่างแจ้งข่าวมาครับนาย” ซานตอบเบาหวิว มือที่ยัดโทรศัพท์กลับเข้าด้านในแจ็คเก็ตสั่นเทาเล็กน้อย “ข่าวอะไร?” เดโชพูดเน้นเสียง “คุณหนูเธอเอาดินสอแทงคอไอ้เฟยและหนีออกไปจากรถ หายไปไหนไม่ทราบครับ” ซานก้มหน้าตอบราวกับสิ่งที่รายงานเป็นความผิดของตน แม้จะไม่ทราบอย่างเป็นทางการว่าคุณหนูรัมภาเป็นลูกสาวของเดโชและเรณู แต่สมุนคนสนิทก็รู้ว่าเจ้านายและคุณนายใหญ่ของตระกูลบุษบายุธไม่ใช่พี่น้องกันจริง ดังนั้นจึงพอคาดเดาออกว่าคุณหนูรัมภามีความหมายมากเพียงใดสำหรับเจ้านายของตัวเอง “หายไป?” เดโชพูดอย่างไม่เชื่อหู “ตั้งแต่เมื่อไหร่?” “เอ่อ...ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนครับ” ซานยังคงก้มหน้า “ไอ้เฟยขับรถพาคุณหนูออกจากโรงเลื่อยไม้ได้สองกิโล คุณหนูเธอก็ใช้ดินสอแทงคอไอ้เฟยจากข้างหลัง แล้วเปิดประตูวิ่งหนีเข้าป่าข้างทางไป โชคดีที่ไอ้เฟยไม่เป็นไรมาก ดินสอแทงไม่ลึก มันเลยโทรศัพท์ให้พวกที่โรงเลื่อยช่วยกันออกตามหาครับ แต่ตอนนี้ยังไม่เจอตัว” “ยังไม่เจอตัว!” เดโชตวาด หายใจฟืดฟาด มองซ้ายมองขวาหาที่ระบายอารมณ์ “สั่งให้พวกชาวบ้านช่วยหาด้วยหรือยัง?” “ยะ...ยังครับ” ซานตอบด้วยท่าทีที่พยายามรักษาความเยือกเย็นให้มากที่สุด “ก็รีบสั่งสิโว้ย!” เดโชคำราม ใช้ฝ่ามือซ้ายตบศีรษะซานอย่างแรง ซานลนลานหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรกลับไปที่พวกพ้อง ความเป็นห่วงบุตรสาวพลุ่งพล่านในใจเดโช เด็กสาวตัวเล็กๆ กับป่าที่กว้างใหญ่ไพศาล พลัดหลงคืนเดียวอาจพลัดหายไปทั้งชีวิต ต้องจัดการเรื่องบนนี้ให้จบเร็วที่สุด ความบันเทิงใจที่เตรียมใจรับชมต้องตัดทิ้งไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว เดโชหมุนกายกลับมาที่พิชิต พูดอย่างกราดเกรี้ยว “หากให้ลื้อฆ่าลูกคงต้องรออีกเป็นชาติ คืนนี้อั๊วจะจัดการมันให้เอง!” จบคำเดโชก็ล้วงปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวกะเหรี่ยงฉกรรจ์ผู้อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนตวัดปลายกระบอกชี้ตรงไปที่ศีรษะของทิวากรเป็นรายแรก ฉับพลันนั้น พิชิตก็ลงมือ! คำหลู่มองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย เพราะการฆ่าปิดปากในหมู่แก๊งทรชนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว จึงไม่ได้ตื่นตัวและระมัดระวังพิชิตผู้ยืนอยู่ไม่ห่าง อีกทั้งปืนซึ่งอยู่ในมือก็ถูกถืออย่างหลวมๆ กว่าคำหลู่จะเอะใจว่ามีภัยใกล้ตัวข้อมือก็กระตุก สีข้างเจ็บแปลบปวดจี๊ด เนื่องเพราะพิชิตกระชากปืนออกมาและกระทุ้งศอกเข้าใส่ชายโครงเต็มรัก ร่างของคำหลู่กระเด็นไปนอนหงายเก๋งบนพื้น พิชิตหันกระบอกปืนยิงใส่ท้ายทอยเดโช แต่เดโชได้ยินเสียงต่อสู้เมื่อครู่ก็มุดกายหลบราวตาเห็น กระสุนจึงพุ่งใส่กลางใบหน้ากะเหรี่ยงผู้เป็นเจ้าของปืนในมือเดโช สิ้นใจตายแทนเดโชทันที บัดดลนั้น การต่อสู้อันแสนชุลมุนก็บังเกิดขึ้น หลังจากหลบกระสุนมาได้ เดโชก็เอี้ยวกายแล้วพุ่งใช้หัวไหล่กระแทกลำตัวของพิชิต พวกเขาล้มคะมำกลิ้งทับกันไปบนพื้น ปืนในมือต่างกระเด็นหลุดออกไป โชคเข้าข้างที่พิชิตเป็นฝ่ายคร่อมอยู่เหนือร่างเดโชเมื่อการกลิ้งหยุดลง เขาระรัวหมัดซัดใส่ใบหน้าเดโช ลืมนึกไปว่าปืนในมือเดโชหลุด แต่มีดในมืออีกข้างไม่หลุด ชายโครงเขาจึงปวดปลาบเมื่อคมมีดทิ่มทะลุเสื้อ ผ่านผิวหนังทะลวงเนื้อ ส่งเลือดไหลทะลักเมื่อเดโชชักมีดออกและผลักร่างของพิชิตกระเด็นออกจากร่างของตนเอง ซานและกะเหรี่ยงฉกรรจ์ที่เหลือได้สติ ล้วงปืนออกมาหมายยิงไปที่ร่างของพิชิตซึ่งกลิ้งออกจากร่างของเดโช ฉับพลันนั้น พีภัทรดีดกายลุกขึ้น มือของเขาเป็นอิสระตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครทราบ เขาตวัดมือวูบ ปืนของเขาในมือซานเข้ามาอยู่ในมือเขาพร้อมที่ร่างของซานกระเด็นหงายหลังไป กะเหรี่ยงที่ขนาบข้างซานทั้งสองคนชะงักกึก วินาทีต่อมาขมับของคนทางซ้ายแตกกระจุยเมื่อกระสุนจากปืนในมือพีภัทรพุ่งผ่าน พอคนทางขวาเบนปลายปืนหมายเล่นงานพีภัทรก่อน ทิวากรซึ่งสองมือถูกจับไพล่หลังก็ดีดกายโถมตัวใส่เต็มแรงทำลายจังหวะลั่นไก กะเหรี่ยงฉกรรจ์เสียหลักล้มลง กระสุนพลาดเป้าหมาย พีภัทรหันขวับกระตุกนิ้วส่งกระสุนเจาะทะลุคอ จังหวะนั้นซานยันกายลุกขึ้น นักฆ่าหนุ่มจึงเบนปืนยิงใส่ศีรษะหนึ่งนัด กะโหลกศีรษะซานแหลกกระจุยแตกโผละ มันสมองเกลื่อนกระจายรอบบริเวณ ทันใดนั้น เสียงของริสากรีดร้องขึ้น “คุณ ระวังข้างหลัง!” พีภัทรหมุนตัวกลับมา ปืนลูกโม่อีกหนึ่งกระบอกของหัวหน้ากะเหรี่ยงเป็นประกายวับกลางแสงจันทร์ พีภัทรเห็นลูกกระสุนพุ่งเข้ามาหาเป็นภาพสโลว์โมชั่น ขณะเดียวกันเขาก็ยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกสวนกลับไป กระสุนของหัวหน้ากะเหรี่ยงเจาะหัวไหล่แผลเก่าของพีภัทร ร่างเขาหมุนคว้างและล้มลงตามแรงกระสุน แต่กระสุนของพีภัทรพุ่งทะลวงดั้งจมูกของคำหลู่ ร่างของหัวหน้ากะเหรี่ยงยืนนิ่งค้างในวินาทีแรก แล้วจึงล้มตึงไปตลอดกาลในวินาทีถัดมา ช่วงเวลาอันแสนชุลมุนทั้งหมด เกิดขึ้นภายในเวลาไม่เกินสิบวินาที เดโชจ้องมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตา ในมือของเขามีเพียงมีด ส่วนปืนนั้นอยู่ไกลเกินเอื้อม สัญชาตญาณบอกให้เขาหนีกลับไปตั้งหลักที่จิ๊ปเชอโรกีซึ่งมีอาวุธสำรอง เดโชม้วนกายลุกขึ้นวิ่ง ในขณะพีภัทรกัดฟันลุกขึ้น ใช้มือซ้ายเหนี่ยวไกแทนมือขวาที่ยกไม่ขึ้น กระสุนถูกปล่อยออกไปสี่นัด แต่ไม่มีนัดไหนที่เฉียดใกล้เดโชมากกว่าหนึ่งนิ้ว พิชิตหน้าตาบิดเบี้ยว ยันกายลุกขึ้นอย่างเจ็บปวด ชายโครงของเขาเปียกแฉะด้วยเลือด แต่พิชิตไม่รับรู้อีกแล้ว เขาจะปล่อยให้พี่ชายร่วมสาบานกลับลงไปจากผาอ้ายคอยไม่ได้ อาหยงและเหลาเฟอยังอยู่ในกำมือของเดโช พิชิตสับเท้าวิ่งตามหลังพี่ชายไปอย่างรวดเร็วที่สุดเท่าที่ผู้บาดเจ็บคนหนึ่งจะทำได้ ขณะที่พิชิตวิ่งตามเดโชไป พีภัทรกระชับปืนในมือซ้าย  ความเจ็บปวดจากหัวไหล่แล่นแปลบขยายไปทั่วแขนขวา เขากำลังจะวิ่งตามไปก็ได้ยินเสียงทิวากรร้องว่า “อย่าเพิ่งไป แก้มัดให้อั๊วก่อน!” พีภัทรคิดว่าตนเองจะวิ่งต่อไป แต่อะไรบางอย่างในส่วนลึกของจิตใจกลับฉุดเท้าเขาให้อยู่กับที่และหมุนกายเดินกึ่งวิ่งกลับมาตรงจุดที่ทิวากรนอนตะแคงอยู่ข้างกองเลือดของกะเหรี่ยงฉกรรจ์ พีภัทรย่อกายลงแก้มัดด้วยมือเพียงข้างเดียว พลัน พวกเขาก็แว่วเสียงระเบิดกึกก้องติดๆ กันหลายครั้ง ก่อนตามมาด้วยเสียงปืนแผดคำรามลอยมาตามสายลมคล้ายเกิดสงครามขึ้นกลางป่า พีภัทรแก้มัดให้ทิวากรเสร็จพอดี เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังออกมาจากศพของซาน ทิวากรไม่สนใจอะไรแล้ว เขาผลักพีภัทรกระเด็นออกจากทาง ก่อนยันกายขึ้นวิ่งไล่กวดลงไปตามทางลาดชันที่เดโชและบิดาวิ่งหายไปในความมืด เสียงปืนยังดังไม่หยุด เสียงระเบิดยังดังไม่หยุด เสียงโทรศัพท์ยังดังไม่หยุด พีภัทรเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ เขายกแนบหูขณะริสาค่อยๆ ขยับกายมานั่งคุกเข่าอยู่ด้านข้าง “พี่ซาน พวกเราโดนโจมตี!” เสียงในโทรศัพท์ตะโกนแข่งเสียงปืนและเสียงหวีดร้องอย่างร้อนรน “ใคร?” พีภัทรถาม ในเวลาฉุกละหุกเช่นนี้อีกฝั่งหนึ่งของสายคงยังไม่ทันสังเกตว่าผู้ที่รับโทรศัพท์ไม่ใช่ซาน “ไม่รู้พี่ มันขี่มอ’ไซค์วิบากมากันเป็นสิบๆ คน ทุกคนมีอาวุธครบมือ” เสียงในโทรศัพท์สบถ “มันเผาโรงเลื่อยหมดแล้วพี่ ชิตหายกันหมดทีนี้!” บังเกิดเสียงระเบิดดังตูมแทรกเข้ามา ก่อนที่เสียงในสายจะรายงานกระหืดกระหอบ “สงสัยจะต้านไม่อยู่แน่ครับ จะทำยังไงดี!” นักฆ่าหนุ่มระบายลมหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุด พวกของภุชงค์ก็มาถึงแล้ว “พี่ซาน พี่ เอาไงดี – ” พีภัทรกดวางสาย โยนโทรศัพท์ทิ้งไปก่อนหันหน้ามาทางริสา เขาจับเธอหมุนตัวและแก้มัดให้จากด้านหลังโดยไม่พูดอะไร เมื่อเชือกพันธนาการถูกปลดออก พีภัทรก็หยิบปืนและลุกขึ้นยืน แต่ริสาเอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้ นักฆ่าหนุ่มหยุดกายนิ่ง  ริสาลุกขึ้นและถามแผ่วเบา “คุณจะไปไหน?” “เสียงปืนและเสียงระเบิดที่พวกเราได้ยินเป็นฝีมือของเพื่อนผม ทุกอย่างกำลังจะจบลงแล้ว” นักฆ่าหนุ่มตอบโดยไม่หันมองเธอ “และผมจะเป็นคนไปจบมันด้วยตัวเอง” “คุณจะกลับมาอีกใช่มั้ย?” สุภาพสตรีกุหลาบแดงถาม พีภัทรไม่ตอบ เขาสะบัดมือเธอออก แล้วก้าวเท้าออกเดิน เสียงร้องกระซิกของริสาลอยมาเข้าหูจากด้านหลัง นักฆ่าหนุ่มเดินกุมหัวไหล่ข่มใจไม่หันมองกลับไป เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอก้าวตามมาด้านหลังประมาณสองสามก้าวก็เงียบหาย เขาเดินมาไกลแล้ว ทันใดนั้น เสียงตะโกนของริสาก็ดังขึ้นไล่หลัง “ตอบฉันสิว่าคุณจะกลับมาหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเธอตรึงเท้าของพีภัทรให้หยุดอยู่กับที่ เบื้องหน้าเขาตอนนี้คือทางลาดชันที่ใช้เป็นทางขึ้นและทางลงจากผาอ้ายคอย ไม่มีร่องรอยของเดโช พิชิตหรือทิวากรเหลืออยู่ สามคนนั้นคงไปได้ไกลแล้ว พีภัทรต้องรีบเร่งมากกว่านี้ แต่เขาก็ไม่อาจขยับกายได้เมื่อได้ยินเสียงสุภาพสตรีกุหลาบแดงตะโกนถามย้ำพลางวิ่งตามเข้ามาในที่สุด “คุณจะกลับมาใช่มั้ย?” พีภัทรรู้โดยไม่ต้องหันมองว่าขณะนี้ริสาได้วิ่งมาหยุดยืนหอบหายใจอยู่ด้านหลังของเขาแล้ว แผลบนหัวไหล่ปวดตุบๆ แต่แผลในใจปวดยิ่งกว่า นักฆ่าหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงหันกลับไปจ้องมองเธอและตอบอย่างนั้น “รออยู่ที่นี่อย่าไปไหน” เขาพูด “ผมไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่คืนนี้...” ริสาเงยหน้าสบตาเขาเมื่อคำพูดของเขาเลือนหายไปกลางคัน “แต่คืนนี้...” พีภัทรพูดอีกครั้งอย่างยากลำบาก “...ถ้าไม่ตายเสียก่อน ผมจะกลับมา” รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของสุภาพสตรีกุหลาบแดง เธอยกมือป้ายน้ำตา มองเขาหันหลังให้และวิ่งเหยาะๆ ลงไปตามทางลาดชันจนลับตา ----------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 09:45:11

ความคิดเห็นที่ 3 บทนี้ต้องปรบมือให้พิชิต เป็นตัวแปรที่สำคัญในการเปลี่ยนสถานการณ์ ถ้าไม่มีพิชิต เราก็คงไม่รู้ว่ารูปการตะออกมาในแบบไหน ลุ้นต่อบทต่อไปลาะครับ และรออ่าน 13 สยอง Love Like Blood ^_^.. จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 10:40:49

ความคิดเห็นที่ 4 ...แผนของคน หรือจะสู้ ฟ้าลิขิต ตัวแปรเล็กๆ น้อย คือองค์ประกอบแห่งความเปลี่ยนแปลง สุดท้าย ย่อมส่งให้ทุกชีวิต ดำเนินไปตามทางแห่งตน... ผลกรรม ไม่มีช้า หรือ เร็ว อย่างที่หลายคนชอบตัดพ้อ ผลกรรม ไม่ลำเอียงอย่างที่หลายคนสงสัย หากเรารู้ว่า ผลกรรมที่แท้ คือสิ่งใด ผมค่อยๆ เดินหายลงไปในทะเล เฮ้ย...คือหิวข้าวน่ะครับ เลยเพ้อ ไปกินข้าวดีกว่า จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 12:12:38

ความคิดเห็นที่ 5 ครบรสจริงๆค่ะ ซึ้งกับ...  ผาอ้ายคอย ขำกับ...“พู้หยียูหนา?” ทีแรกนึกว่ารหัสลับ ทวนอีกรอบ...ถึงบางอ้อ  555 ลุ้น...ตอนท้ายว่าพีภัทร จะตอบว่ายังไง... ปอลิง. สว. = ตามนั้นค่ะ ^___^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 13:08:35

ความคิดเห็นที่ 6 แหม ... ไม่จูบลาหน่อยล่ะคะ ตอนท้ายบทนี้ได้อยู่นะ พีภัทรจะได้มีแรงไปผจญมารได้อีก ริสาก็จะได้สัญญาหวาน ๆ ไว้ปลอบใจด้วย ฮี่ ๆ ^ . . . แต่ถ้าให้จูบแล้วจบด้วยตบอีกสิบที ไม่เอาก็ได้นะ แหะ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 18:56:30

ความคิดเห็นที่ 7 ฮึ คุณทะเลเดือดฯ ชอบให้ลุ้นหัวใจวายตอนจบบทอีกละ :( ถ้าตอนหน้าออกมาไม่ถูกใจแม่ยกนี่โป้งจริงๆ ด้วยนะ :) สงสารคุณพระเอกจริงจริ๊ง เจ็บอีกแล้วววววว งานนี้ต้องปูเสื่อรอบทต่อไปอย่างใจจดจ่อ อิอิ ;) จากคุณ : ซาฟียะห์ (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:00:04

ความคิดเห็นที่ 8 @กรรมเอ๋ย  กรรมใด   ใครก่อ กรรมหนอ   กรรมนั้น   สนอง กรรมดี       กรรมส่ง    ป้องปักษ์ กรรมชั่ว     กรรมหนัก  เผาผลาญฯ   @รักเจ้าเอ่ย     รู้เห็นไหม        ใครทอถัก สุดจะทัก            ถามใจ            ให้ใคร่ตอบ ใจเจ้าเอ๋ย           ลอบปลอบ       ตอบชนมา คงเป็นธรรม        นั้นหนา            มาแต่กรรมฯ อินจนได้เป็นกลอนเลยนะเรา^^"ตามกระแสวันสุนทรภู่กะเค้าหน่อยละกัน ปล.บทหลังเป็นของฝากจากในป่าเลยนะ ผมแต่งให้พีภัทรอะ อิอิ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 20:07:54

ความคิดเห็นที่ 9 แอบอินด้วยคนค่ะ แอบแก้กลอนคุณน้ำพรมหนำให้ถูกฉันทลักษณ์ด้วย ผิดถูกประการใดขออภัยนะคะ ^___^ + + + +   @กรรมเอ๋ย กรรมใด      ใครก่อ กรรมหนอ     กรรมนั้น       ตามสนอง กรรมดี         กรรมส่ง       จงตรอง กรรมชั่ว       กรรมหมอง   ลองยล   @รักเอ๋ย   จากใคร        ทอถัก สุดทัก         ถามใจ         สับสน ใจเอ่ย         เฉลยตอบ     บัดดล ธรรมนั้น      ส่งผล           ตามกรรมฯ + + + + ปล. ถ้าริสาเคยเป็นนักวอลเล่ย์ พีภัทรต้องเคยเป็นนักวิ่งแน่ๆ มีถนอมกำลังด้วยการวิ่งเหยาะๆด้วย (อะ แซวเล่นนะ ^^' ) บทนี้ตื่นเต้นดีจ้า ^__^ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 22:03:23

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณ คุณรุจิกะ มากครับที่ช่วยแก้ให้ถูกต้องและเป็นกลอน ที่จริงก็ไม่ค่อยกล้าเรียกว่ากลอนเท่าไหร่ เพราะผมแต่งตาม สภาพอากาศและอารมณ์ที่พอจะอำนวยบ้างเป็นครั้งคราว เลยขอเรียกว่าบทความที่คล้องจองจะดีกว่า แอบ จขกท. มาแก้กลอนกันซะงั้น ไปดีกว่า ^^" จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 15:00:19

ความคิดเห็นที่ 11 สงสารอาหมิง อีคงจะอึ้ง เพราะไม่รู้แผนของปะป๊า น้องมิน ช่างมีสติ รู้ผิด รู้ควร ดีจัง หนุกหนาน อ่านไปลุ้นไป พระเอกเราช่างเท่ห์ทุกอริยาบท จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 17:38:36

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 22:06:57

ความคิดเห็นที่ 13 รอติดตามตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้โปรเจ็คต่อๆไปของคุณทะเลเดือดด้วยค่ะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 23:39:38

ความคิดเห็นที่ 14 ฮ่าๆๆๆๆ น้องทะเล ขอ พิซซ่าหน้าทะเล   ที่พี่ไม่เคยสั่งเลยอ่ะ . . . คือไม่ชอบ หอย และ ปลาหมึก (จริงๆ บ่ใช่ปลา แต่เป็นหอย ) เลยสั่งพิซซาหน้าอื่นมาตลอด . . . พี่เลยไปฉก จาก net ให้ทะเลนะ . . . แต่ทะเล หม่ำ ทะเล . . ไม่เป็นไรแน่เหรอ จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 20:54:45