ความคิดเห็นที่ 1 1...สิ่งที่หวนหา เขาเก็บภาพเธอไว้ในใจตลอดงานเลี้ยงอำลา เธออยู่ในชุดเสื้อยืดกับกางเกงผ้ายีนส์แบบเรียบ ๆ  ผิวขาวเป็นธรรมชาติยามต้องแสงไฟแลเนียนเรียบ ใบหน้าที่ไม่ได้แต่งแต้มแต่อ่อนละมุนน่าทะนุถนอม รอยยิ้มน้อย ๆ กับเพื่อนฝูงข้างกายของเธอนั้นราวกับแสงสุดท้ายของตะวันยามใกล้จะลับฟ้า ท่ามกลางแสงไฟสลัว เขาอยากก้าวไปหาเธอ ทว่า บางอย่างกลับฉุดรั้งไว้  คนเราเวียนมาพบเพื่อพลัดพราก ไม่มีอะไรหยุดยั้งความจริงของโลกใบนี้ เขาก้มมองสองมืออันว่างเปล่าของตัวเอง มือนี้หรือที่จะโอบอุ้มคุ้มครองเธอ ยิ่งดึกงานเลี้ยงยิ่งสนุก ฟลอร์เต้นรำวูบไหวไปด้วยแสงสีและจังหวะเพลงอันเร้าใจ เด็กสาวเพ่งสายตามองรูปเงาของสาวร่างเล็กซึ่งกำลังเหยียดแขนขึ้นโอบรอบคอเขาคนนั้น คนที่เธอมิอาจหักห้ามใจให้เหลือบมองหาแทบทุกนาที “นั่นไง จังหวะสโลว์หน่อย ยัยปองใจคว้าเอากันต์ของตัวไปกอดกลมแล้ว” เสียงเล็ก ๆ ของติรกาดังขึ้นอย่างล้อเลียน นริศราหันมาสบตาเพื่อนสาวผมบ็อบด้านข้าง นัยน์ตาวาบไหวไปด้วยความรู้สึก แม้ปองใจจะมิได้จัดว่าเป็นคนสวย แต่ดวงตาดำอันเป็นประกาย กับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ก็ทำให้หล่อนแลดูน่ารักขึ้นมาได้อย่างประหลาด “ช่างเค้าปะไร ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลย” เธอแย้งเสียงแผ่ว แขนท้วมขาวของลีลาวดีเลื่อนมาโอบบ่าเพื่อน “โถ ๆ ๆ ไม่สนจริงหรือเปล่านุ่น ตาของเธอมันฟ้องนะ” ดวงตากลมโตของคนพูดพราวด้วยรอยยิ้มอย่างจ้องจับผิด “เอาน่านุ่น อย่าเล่นตัวนานนักเลย เรียนจบ ม.6 แล้วนะ เดี๋ยวก็ไม่เจอกันอีกหรอก” คนฟังสะดุ้งเล็กน้อยกับคำหยอกนั้น ‘ไม่เจอกันอีก’ ไม่... ไม่หรอกน่ะ ในเมื่อเขาอยู่ใกล้เธอแค่นั้น ...แต่มันก็เป็นเพียงห้องเช่า “เอาเลยนุ่น ลุกไปขยับสะโพกให้กันต์ช็อคไปเลย”  ติรกาทำเสียงฮึกเหิมชักชวนเพื่อน นริศราส่ายหน้า ทอดมองรูปเงาของคนที่เป็นเป้าสายตากับคู่เต้นรำของเขาซึ่งยังเคลื่อนกายพลิ้วไหวอยู่อย่างครื้นเครง แล้วแกล้งก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ “แม่บอกให้พี่ประวิทย์มารับตอนสองทุ่ม นี่คงใกล้มาถึงแล้ว” เธอว่า ลีลาวดีเอียงหน้ามากระซิบ “ใกล้มาถึงอะไรกัน ลีเห็นจอดรถรออยู่นั่นมาเป็นชั่วโมงแล้ว” เธอบอกแล้วชี้ไปที่อาคารเรียนหลังเก่าซึ่งอยู่ห่างออกไปไกลลิบ “มัวแต่มองที่ฟลอร์อยู่นั่นแหละนุ่น” เด็กสาวเหลียวมองตาม รถสปอร์ทเพรียวสีคุ้นตาจอดนิ่งอยู่ท่ามกลางความสลัว กันต์ธีร์ง้างวงแขนที่กำลังโอบรอบคอเขาออก รู้สึกร้อนรุ่มหงุดหงิดจากการเต้นรำกับเธอมากว่าชั่วโมง “เหนื่อยแล้วเหรอกันต์” เด็กสาวเอ่ยถาม “จะกลับหรือยังปอง” เขาถามห้วน ๆ ชะเง้อมองผ่านร่างเธอตามหลังไว ๆ ของใครคนหนึ่งซึ่งขยับลุกไปจากสายตา “กันต์ไปส่งปองหน่อยสิ ซอยบ้านปองทั้งลึกทั้งเปลี่ยว” แว่วเสียงออดอ้อนของเด็กสาวล่องลอยมา แล้วผ่านเขาไปอย่างไร้ความหมาย เมื่อร่างสูงก้าวพรวดผ่านกลุ่มคนตรงไปยังคนที่เป็นเป้าสายตา “เอ๊ย จะกลับแล้วหรือวะกันต์” เสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมด้วยแรงฉุดรั้งที่แขน ทว่า ไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของเขา “จะรีบไปตายห่าที่ไหนวะ” เสียงรื่นเริงจากงานเลี้ยงค่อย ๆ แผ่วลง   เมื่อสองสาวเดินห่างออกมา “จะกลับแล้วแน่นะ” ติรกาถามย้ำขณะเดินอ้อมสนามหญ้าเพื่อไปส่งเพื่อนที่รถ “จะไม่ไปคุยกับกันต์ซักคำจริง ๆ เหรอ” ดวงหน้าเรียวในเงามืดนิ่ง แววตารำลึก “เธอสองคนมีปัญหาอะไรกันแน่ จะว่าเป็นเรื่องยัยปองใจก็ไม่น่าใช่นะ ยัยนั่นโผล่มาตอนพวกเธอโกรธกันไปแล้ว” คิ้วของคนพูดขมวดมุ่น หลังจากซักไซ้เรื่องนี้กันมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้คำตอบ “นุ่น ” เสียงคุ้น ๆ ดังแผ่วอยู่ข้างหลัง นริศราชะงักเท้า ใจวาบหวิวแม้จะไม่เหลียวมองไป “ว้าว! นั่นไง มาแล้ว” ติรกาเป็นฝ่ายตื่นเต้น ทว่า ใบหน้าเคียดขึ้งของเพื่อนทั้งสองคนก็ทำเอาเธอหัวเราะไม่ออก  เด็กสาวส่งสายตาบอกความนัยเพื่อนหนุ่มไปพลางสะกิดแขนคนข้างตัวเบา ๆ “คุยกันดี ๆ นะ” ร่างของติรกาเลี้ยวลับหายไปตามเส้นทางกลับงานเลี้ยง กันต์ธีร์ทอดมองร่างในเงามืดของเพื่อนสาวอีกคน  ซึ่งยังคงยืนหันหลังอยู่ “จะกลับแล้วเหรอนุ่น” เขาถามเสียงพึมพำ อาการวางเฉยของเธอมีส่วนให้เขาพูดอะไรไม่ถูก “อื่อ” เด็กสาวตอบเสียงห้วน ได้ยินเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ขยับใกล้เข้ามา “กันต์ได้ข่าวว่านุ่นจะเลือกเรียน มช.” เด็กสาวเม้มริมฝีปาก “ระดับคะแนนที่นั่นค่อนข้างสูง ถ้ากันต์เลือกคงไม่มีทางติดแน่ ทำไมนุ่นไม่เลือกเรียนที่กรุงเทพฯ ล่ะ ถ้ากันต์เอ็นฯ ไม่ติด อย่างน้อยเราก็ยังมีโอกาสได้เจอกัน” “จำเป็นต้องเจอกันด้วยเหรอ” เสียงของเธออ่อนล้าส่อแววประชดประชัน ได้ยินเสียงสูดน้ำมูกเบา ๆ ก้องไปในความมืด “จำเป็นสิ” เขากระซิบตอบ  รู้สึกปวดร้าวเหลือจะกล่าว ก่อนจะทุ่มเทความรู้สึกทั้งหมดลงไปกับถ้อยคำต่อไป “เพราะตั้งแต่มาอยู่กรุงเทพฯ กันต์ก็มีนุ่นเป็นเพื่อนแท้ของกันต์” เพื่อนแท้ นริศราหันขวับกลับไปจ้องเขาอย่างเต็มตา ท่ามกลางเงามืดแสงจันทร์อาบไล้ใบหน้าด้านข้างของเด็กสาวแลเห็นหยาดน้ำใส ๆ ในนัยน์ตา “นุ่นเป็นเพื่อนคนเดียวที่ติวเรื่องเรียนให้กันต์ใช่ไหมล่ะ แล้วกันต์ก็ยังมีเพื่อนคนอื่นไว้ใช้ประโยชน์อื่นอีกหลายอย่าง” เขาส่ายหน้า น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดของเธอ ทำให้เขาไม่อาจให้อภัยตัวเองต่อความอ่อนเดียงสาในคราวนั้น “ไม่... ไม่ใช่ซักหน่อย กันต์ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะนุ่น” เงาตาของอีกฝ่ายรื้นไปด้วยน้ำมองเขานิ่ง ก่อนจะหักใจหันหลังให้ เขาถลาเข้าไปคว้าแขนเธอ   “เรา...จ..จะจากกันด้วยความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้นะ น..นุ่น” เสียงของเขาสั่นพร่า เด็กสาวพยายามดิ้นรนสะบัดออก แต่กลับถูกเขายึดไว้แน่น “ปล่อยนะ ปล่อย..” เธอร้องเสียงดัง มืออีกข้างพยายามง้างนิ้วมือที่เหมือนคีมของเขา “อย่าแตะต้องตัวนุ่นนะ ฉัน... ฉันขยะแขยงเธอ” คำนั้นทำเอาความรู้สึกชายหนุ่มว่างเปล่าไปหลายวินาที ก่อนจะทันรู้ตัวเธอก็หลุดออกจากวงแขนเขาแล้ววิ่งหนีไป เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของเพื่อนสาวที่ไกลออกไปในความมืด หลับตาลงหวนรำลึกถึงภาพความหลัง ความผิดบาปที่ได้กระทำลงไปทำลายดอกไม้แห่งมิตรภาพที่ผลิบานงอกงามอยู่ในหัวใจสองดวง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 18:12:37

ความคิดเห็นที่ 2 เขาไม่เคยลืมวันแรกที่เดินทางมาถึงเมืองหลวงแห่งนี้  กรุงเทพฯ เมืองแห่งความฟุ้งเฟ้อและยากลำบาก ชานชาลาพลุกพล่าน สายลมอุ่นจัดพัดผ่านห้องโถงกว้างของอาคารสถานีคละเคล้ากลิ่นท่อไอเสียรถยนต์  ผู้คนแปลกหน้ามากมายเคลื่อนไหววูบวาบดั่งเงา “กันต์!” เด็กหนุ่มวางกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กลงกวาดตามองหาต้นเสียง ภาพของชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา “กันต์ ใช่ไหม” เขาถามย้ำ ชายหนุ่มตัดผมสั้นทรงสุภาพ โค้งรูปหน้าเรียวยาว คิ้วคมเข้ม ผิวพรรณขาวสะอ้าน ผิดกับผิวคล้ำกร้านแดดของเขา “ก้อง...” เขาเรียกเสียงเบาหวิว ขณะเพ่งมองร่างสูงเพรียวตรงหน้า ‘เกียรติก้อง’ ...พี่ชายที่ไร้ซึ่งสายใยผูกพัน ชายหนุ่มยิ้มร่าตรงเข้ามาโอบบ่าน้องชาย “แม่ส่งรูปนายผ่านป้ามาให้ฉันดูแล้ว ป้าบอกว่า ท่าทางแม่เป็นห่วงนายมาก” ร่างสูงพาเขาเดินลัดเลาะผู้คนไปยังข้างสถานีซึ่งเป็นบริเวณป้ายรถโดยสาร กลิ่นเหม็นจากท่อไอเสียรถยนต์ฉุนกึกขึ้น “โรงเรียน ใกล้บ้านที่ฉันดูให้นาย กำหนดว่าเราต้องมีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้านเขตเดียวกับโรงเรียนนานหนึ่งปี เค้าถึงจะยอมรับนายเป็นนักเรียน พ่อเลยเอาชื่อนายไปฝากไว้ที่ทะเบียนบ้านป้าเรียบร้อยแล้ว ปีใหม่นี้นายไปสมัครเรียนกับฉันได้เลย” กันต์ธีร์ฟังเงื่อนไขการศึกษาของเมืองหลวงอย่างงุนงง อีกทั้งมิอาจล่วงรู้เลยว่า ป้าที่เขาพูดถึงนั้นคือใคร “แล้วนายล่ะ เรียนอะไรอยู่” เขาถามขึ้นบ้าง “ราชภัฏ ปีแรก” เกียรติก้องยักไหล่ “ไอ้เรามันคนจนไม่มีเงินกวดวิชาเหมือนอย่างคนอื่นเขา ได้เรียนแค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว” น้ำเสียงนั้นส่อแววประชดประชัน “นายตั้งใจเรียนให้ดีล่ะกัน เผื่อจะเอ็นฯ ติดกับเขาบ้าง” ถนนหนทางอัดแน่นไปด้วยรถ เกียรติก้องพาเขาเบียดเสียดผู้คนขึ้นรถเมล์โดยสารคันหนึ่งแล้วกันที่นั่งให้ กระนั้น แรงสั่นสะเทือนของรถที่ต้องนั่งยาวติดต่อกันเกือบสองชั่วโมงจากปัญหาการจราจรก็ทำเอาท้องไส้ของเด็กหนุ่มปั่นป่วนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน บ้านที่พ่อกับพี่ชายของเขาอาศัยเป็นเพียงห้องเช่าขนาดกลาง ตั้งอยู่ในเขตที่เคยเป็นชานเมืองของกรุงเทพฯ ซึ่งปัจจุบันกลายเป็นแหล่งนิคมอุตสาหกรรมสำคัญ “นายอย่าเสียงดังนะ พ่อยังหลับอยู่” เกียรติก้องกระซิบ ก่อนจะนำเขาผ่านประตูเข้าไป พื้นที่สี่เหลี่ยมเล็ก ๆ ปรากฏขึ้นในสายตา ภายในมีเพียงตู้เสื้อผ้าแบบซิป ตู้เย็น ทีวี และเตียงนอนเดี่ยวของพ่อกับพี่ชายวางขนานกัน เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกเมื่อเห็นร่างผอมสูงของชายวัยกลางคนนอนนิ่งอยู่ “พ่อคงต้องซื้อที่นอนเพิ่มให้นาย ช่วงนี้นายเอาผ้านวมปูนอนตรงกลางไปก่อน” ผู้เป็นพี่ชายบอกพลางหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของเขาไปวางไว้หน้าตู้ “ข้าวของของนายวางรวมกับของฉัน  ถ้าเสื้อผ้านายไม่พอใส่ก็เอาของฉันไปใส่ก่อนได้” เขาพยักหน้าเออออตาม หันไปหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าเดินทางจัดใส่ตู้ ท่าทางเป็นมิตรของพี่ชายช่วยคลายความรู้สึกประหม่าในจิตใจ ชั่วขณะที่เบนสายตากลับมาทางบิดาอีกครั้ง เด็กหนุ่มก็ถึงกับต้องกลั้นลมหายใจ เมื่อดวงตาคู่วาวของผู้ให้กำเนิดกำลังเพ่งมองมาเช่นกัน ภาพของพ่อที่จมลึกอยู่ในส่วนเสี้ยวหนึ่งของจินตนาการผุดขึ้นในจิตสำนึกในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีนั้น   “พ่อผมไปรับกันต์มาแล้วนะ” เกียรติก้องบอกเมื่อเห็นบิดาลืมตา ดวงตาคู่เย็นชาของเกรียงศักดิ์กวาดมองร่างผอมเพรียวของลูกชายคนเล็ก ทุกถ้อยคำถูกดูดกลืนหายไปในกระแสเสียง จมลึกลงไปในความเจ็บปวดครั้งอดีต เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็หลับตาลงแล้วพลิกกายหันหลัง กันต์ธีร์รู้สึกวูบไหววิงเวียนไปชั่วขณะ เมื่อเห็นปฏิกิริยาเพิกเฉยของบิดา “พ่อทำงานกะดึก ต้องนอนกลางวัน เย็นนี้ต้องตื่นไปทำงานแล้ว” ผู้เป็นพี่ชายกระซิบบอกเมื่อเห็นแววตาฉงนของเขา “นายไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนพักเอาแรงซะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อข้าวกลางวันให้” หลายเดือนผ่านไปที่เด็กหนุ่ม ต้องปรับตัวให้คุ้นเคยกับความวุ่นวายของชีวิตในเมืองหลวง  ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับบิดาที่ปฏิบัติต่อเขาราวกับคนแปลกหน้า และพี่ชายที่เปรียบเสมือนเพื่อนใหม่ การต้องนอนเวลากลางวันเพื่อทำงานช่วงกลางคืนของเกรียงศักดิ์ ส่งผลให้ความสัมพันธ์ของพ่อลูกไม่รุดหน้าไปเท่าที่ควร โรงเรียนมัธยมของรัฐบาลที่พี่ชายพาเขาไปสมัครต้องเสียค่าใช้จ่ายสูงกว่าโรงเรียนในชนบทเกือบเท่าตัว ความยุ่งเหยิงของชีวิตที่ต้องเสียเวลาเรียนไปอีกหนึ่งปีการศึกษา ส่งผลให้เด็กหนุ่มมีรูปร่างสูงเก้งก้างกว่าเพื่อนร่วมชั้นเรียน กันต์ธีร์มักทอดสายตามองกลุ่มเพื่อนตัวเล็ก ๆ รอบด้าน เพลิดเพลินกับถ้อยคำและการสนทนาของเพื่อนร่วมชั้น ซึ่งส่วนใหญ่อ่อนวัยกว่าเขาหนึ่งถึงสองปี ภาพของเด็กหญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นในสายตา เธอช่างตัวเล็กกระจ้อยร่อย ถักผมเป็นเปียเล็ก ๆ ไว้ข้างหลัง นัยน์ตากลมแป๋วไร้เดียงสา ผิวขาวกว่าเพื่อนฝูงในกลุ่ม จนเขาแอบจินตนาการเธอเป็นเจ้าหญิงตกยากที่หลงเข้ามาเรียนร่วมชั้นเรียนกับคนจน ๆ อย่างเขา แล้วก็ได้แต่หัวเราะในลำคอกับความฟุ้งซ่านของตัวเอง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 18:13:45

ความคิดเห็นที่ 3 เรื่องราวระหว่างเธอกับเขา เริ่มต้นขึ้นในวันหนึ่งที่เขาออกจากบ้านสู่โลกกว้างของเมืองกรุงเพียงลำพัง “ที่เซ็นทรัลมีร้านสเต๊กจะเปิดใหม่ เค้ากำลังรับคนทำงานเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์ แกไปสมัครวันนี้เลย” พ่อบอกเสียงเข้ม เมื่อเขาเสนอจะหางานพิเศษทำช่วงวันหยุดเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายประจำวันของตน ถนนหนทางในสายวันนั้นช่างโปร่งโล่ง แดดยามสายทอแสงละมุน เด็กหนุ่มเพ่งสายตาอ่านจุดหมายปลายทางข้างรถประจำทางแต่ละคันที่แล่นฉิวผ่านหน้าไปอย่างลังเล ชั่วขณะ เขาเหลือบมองไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังยืนรอรถอยู่ข้าง ๆ จึงตัดสินใจเข้าไปถามเธอ “ขอโทษครับ พอจะทราบไหมว่าไปเซ็นทรัลลาดพร้าวต้องนั่งรถสายอะไร” เธอหันมองมา เป็นนาทีที่สบเข้ากับดวงตาคู่สดใส “อ้าว” เธอตาวาวชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะระบายยิ้มบนใบหน้า “กันต์อยู่แถวนี้เหรอ” เด็กหนุ่มตะลึง กวาดตามองเสื้อยืดแขนสั้นสีชมพูอ่อนแนบเนื้อกับกระโปรงสีขาวที่เธอสวม ผมที่เคยถักเป็นเปียปล่อยยาวคลอเคลียบ่า ทำให้ดูน่ารักเป็นสาวกว่าเด็กหญิงในชุดนักเรียนที่เขาเคยเห็น “หวัดดี” เขาส่งยิ้มตอบแล้วชี้ไปที่อาคารทรงสูงด้านหลัง “กันต์พักอยู่ที่นั่นแหละ แล้วนุ่นล่ะ” เด็กสาวผายมือไปอีกฟากหนึ่งของถนน “นุ่นอยู่หมู่บ้านทิพย์วัลย์” เขามองตามนึกภาพบ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ในซอยหมู่บ้านเล็ก ๆ ฝั่งตรงข้ามซึ่งเคยเข้าไปเดินเล่นกับพี่ชาย บ้านแต่ละหลังกินเนื้อที่มากกว่าห้าสิบถึงร้อยตารางวาเศษ ซึ่งหากประมาณค่าที่ดินของเมืองหลวงแล้วคงมีราคาสุดประมาณ “จะไปเซ็นทรัลลาดพร้าวเหรอ นุ่นกำลังจะไปพอดี ขึ้นรถไปพร้อมกันเลยนะ” เธอบอกอย่างร่าเริง พลางโบกมือเรียกรถ แล้วรีบวิ่งตรงไปอย่างไม่รีรอ  “ไปเร็วกันต์ ไปสายนี้” เธอกระตุกข้อมือเขาเมื่อประตูรถเลื่อนเปิดออก เด็กหนุ่มได้สติรีบกระโดดตามขึ้นไป ภายในห้องโดยสารเย็นสดชื่น ประตูหน้าต่างที่ปิดสนิทช่วยบดบังควันพิษและความร้อนของอากาศ “ไปเซ็นทรัลลาดพร้าวสองคนค่ะ” เสียงนั้นทำให้เขาละความสนใจจากสิ่งแวดล้อมหันมองคนข้างกายซึ่งกำลังจ่ายค่าโดยสารให้ แล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นว่าราคาค่าโดยสารแพงกว่ารถเมล์ธรรมดาของ ขสมก. มาก นริศราชวนเขาเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้คู่ที่ว่างอยู่ “นุ่นไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษ” เด็กสาวบอกชื่อสถาบันสอนภาษาชื่อดังซึ่งเขาเคยได้ยินแต่ในทีวี “แล้วกันต์ล่ะไปทำอะไรที่เซ็นทรัล มีนัดเหรอ” กันต์ธีร์อ้ำอึ้ง รู้สึกประหลาดหากต้องบอกความจริงกับเธอ จึงได้แต่พยักหน้า โล่งใจเมื่อบรรยากาศภายในห้องโดยสารปรับอากาศนี้ช่วยลดอาการคลื่นไส้ วิงเวียนจากการเมารถ “เมื่อกี้นุ่นจ่ายค่ารถไปเท่าไหร่” เขาถามเมื่อฉุกนึกขึ้นมาได้ “ไม่เป็นไรหรอก วันหลังกันต์ค่อยจ่ายให้นุ่น” เธอบอกอย่างไม่ใส่ใจ “กันต์เพิ่งเข้ามากรุงเทพฯ เหรอ” เธอถามคงด้วยจากการสังเกตเห็นอาการเป๋อ ๆ ของเขา “อือ เพิ่งมาตอนเปิดเทอมแหละ” เขาตอบเก้อ ๆ นริศราทอดมองเขาอย่างเอ็นดู “อีกไม่นาน กันต์ก็ไปไหนมาไหนคล่องเองแหละ ต่อไปอาจจะเก่งกว่านุ่นอีกนะ” กันต์ธีร์ลอบมองข้างแก้มใส ๆ ของเพื่อนสาว สัมผัสได้ถึงความอ่อนหวานน่ารักของเธอ เขาและเธอแยกกันบริเวณหน้าห้างสรรพสินค้า เด็กหนุ่มเพ่งมองตามแผ่นหลังที่สะพายกระเป๋าเป้ใบเล็กของเพื่อนสาวเดินหายลับไปท่ามกลางฝูงชน จากนั้นจึงหยิบแผนที่ซึ่งบิดเขียนไว้อย่างคร่าว ๆ ขึ้นมาทบทวนเส้นทาง แสงไฟสีเหลืองนวลจากเพดานสูงสาดส่องสินค้ามากมายกระทบกับนัยน์ตาเขาให้ความรู้สึกสับสนวิงเวียน “หน้าที่ของเรา คอยจดรายการอาหารที่ลูกค้าสั่ง แล้วเอาไปส่งที่ครัวตามลำดับก่อนหลัง ยกอาหารมาเสิร์ฟตามใบสั่ง คอยเก็บจานเช็ดโต๊ะ” สตรีวัยกลางคนร่างท้วมสรุป หลังจากพูดคุยรายละเอียดงานกันอยู่พักใหญ่ ท่ามกลางความวุ่นวายยุ่งเหยิงของการตกแต่งร้าน กลิ่นเหม็นจากสารเคมีของสีทาภายในคลุ้งไปทั่ว “ให้ผมมาวันเปิดร้านเสาร์หน้าเลยใช่ไหมครับคุณป้า” สีหน้าของคู่สนทนาขรึมเข้มลงโดยทันใด หล่อนสูดลมหายใจลึกราวกับกำลังกักเก็บความรู้สึกนานัปประการ “พ่อเธอ...บอกให้เรียกฉันว่าป้าหรือ” ได้ยินเสียงถามห้วน ๆ  เขาแอบเหลือบตาขึ้นมอง  หวาดหวั่นต่อสีหน้าและท่าทางที่เปลี่ยนไปของหล่อน “เปล่าครับ พ่อบอกแต่ว่าให้ผมมาสมัครงานที่นี่”   แววตาของสตรีอาวุโสแลอ่อนโยนลง  เมื่อได้ฟังคำตอบ “งั้นก็แล้วไป เรียกฉันว่า เจ๊ปราณี ละกัน เด็กในร้านเรียกฉันแบบนี้” “ครับ เจ๊ปราณี” ผู้สูงวัยทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างเอ็นดูขึ้น “ท่าทางเอางานเอาการดีนะเรา” เธอพูดขึ้นเบา ๆ แล้วส่งการ์ดใบหนึ่งให้ “การแต่งตัว ให้ใส่เสื้อขาวกับกางเกงขายาวสีดำไปก่อน เอ้า...แล้วนี่บัตรพนักงานชั่วคราว ติดไว้ที่หน้าอกจะได้เข้ามาก่อนเวลาห้างฯ เปิดได้ เจ๊เปิดไว้สองสาขา ถ้ามาแล้วไม่เจอเจ๊ถามหาคุณปิ๋มนะ ลูกสาวเจ๊เองเค้ารับหน้าที่ดูแลร้านนี้” กันต์ธีร์ก้าวออกจากร้านสเต๊กที่กำลังตกแต่ง กวาดสายตามองสรรพสิ่งของโลกภายนอกซึ่งเขาเพิ่งค้นพบ รอบบริเวณรายล้อมไปด้วยร้านอาหารน้อยใหญ่ซึ่งตกแต่งไว้อย่างสวยงามเก๋ไก๋ กาแฟดำถ้วยเดียวที่รองท้องมาตั้งแต่เช้าเริ่มหมดหน้าที่ของมัน ท้องไส้เขาปั่นป่วนไปด้วยความหิว เด็กหนุ่มไล่มองรายการอาหารแปลก ๆ บนเมนูที่วางไว้หน้าร้านอาหารแต่ละแห่ง แล้วก็ต้องตกตะลึงในราคาอันสูงลิบลิ่วของมัน สถาบันสอนภาษาที่นริศราเรียนอยู่เปิดด้านหน้าเป็นผนังกระจกกว้าง มีรายการหลักสูตรต่าง ๆ แสดงไว้ด้วยตัวอักษรสีสดใส กันต์ธีร์เพ่งสายตามองความหรูหราของเฟอร์นิเจอร์ภายใน แล้วได้แต่หยุดยืนรอเธออยู่หน้าระเบียง “อ้าวกันต์”   เด็กสาวหน้าตื่นเล็กน้อยเมื่อพบเขาอีกครั้ง เขาส่งยิ้มให้เธอ “พอดีเสร็จธุระแล้ว เห็นนุ่นบอกว่าเรียนแค่ชั่วโมงเดียวก็เลยมารอ” นริศรายิ้มหน้าบานออกเดินเคียงข้างเขา สายตากวาดมองผ่านขอบระเบียงสีเงินลงไปยังพื้นที่ขายแต่ละชั้นอย่างเพลิดเพลิน “นุ่นจะกลับเลยหรือเปล่า” เขาเอ่ยถามขึ้นขณะก้าวตามเธอลงบันไดเลื่อน “กะจะหาข้าวกินก่อนแล้วค่อยกลับ” เธอตอบ กันต์ธีร์หน้าเสีย เมื่อหวนนึกถึงธนบัตรสีแดงเพียงใบเดียวในกระเป๋ากางเกง รู้สึกแปลก ๆ เมื่อพื้นยางสีดำใต้สองฝ่าเท้าเคลื่อนตัวไปข้างหน้า ภาพบรรยากาศของห้างสรรพสินค้ารอบด้านที่เลื่อนไหลผ่านแลพร่าเลือน หยาดเม็ดเหงื่อผุดขึ้นทั่วร่างผสานกับอาการหนาวยะเยือก ท้องไส้ของเขาบิดเป็นเกรียว แขนขาเริ่มสิ้นเรี่ยวแรง “กันต์! ๆ เป็นอะไรไป กันต์!” เขารู้ตัวอีกครั้งเมื่อโน้มทับอยู่บนร่างเล็กแบบบางของเพื่อนสาว  พนักงานสองคนในร้านไอศกรีมด้านข้างรุดเข้ามาช่วยพยุง แล้วประคองเขาไปนั่งลงบนเก้าอี้ “หน้าซีดเชียว ไม่สบายมาเหรอ” นริศราก้าวตามมา บรรจงซับผ้าเช็ดหน้าลงบนหน้าผากอันผุดไปด้วยเม็ดเหงื่อของเขา “ท่าทางเหมือนหิวข้าวเลยนะ” เธอพูดตรงจุด เด็กหนุ่มหน้าชารีบรับผ้าเช็ดหน้าจากมือเพื่อนมาซับเหงื่อเองด้วยความเก้อเขิน นริศราเอียงคอสังเกตมองอยู่ครู่หนึ่ง จึงลุกจากเก้าอี้เดินอ้อมหลังมาโอบบ่าเขา สัมผัสถูกมือนุ่ม ๆ ของเธอที่จับลงบนท้ายทอย “นุ่นว่า กันต์ทานน้ำหวานก่อนดีไหม น่าจะทำให้ดีขึ้นนะ” เธอว่าแล้วหายไปทางเคาน์เตอร์ของร้านไอศกรีม ก่อนจะกลับมาพร้อมด้วยแก้วน้ำหวานสีแดงและขนมจานเล็ก ๆ ในมือ “ดื่มก่อนสิกันต์” เธอยกแก้วน้ำหวานให้ เขารับมาดื่มอย่างเสียมิได้ ความหวานของน้ำแดงช่วยเจือจางกรดในกระเพาะของเขาให้คลายความแสบร้อน “เป็นยังไง ค่อยยังชั่วไหมกันต์” เธอถามไปพลางใช้ช้อนตัดขนมทรงกลมรูปร่างคล้ายรังผึ้งออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ แล้วใช้ส้อมจิ้มส่งให้เขา “ทานวอฟเฟิลอีกนิดนะ อาหารพวกแป้งจะช่วยให้กันต์ดีขึ้น” กันต์ธีร์เพ่งสายตามองชิ้นขนมตรงหน้าอย่างลังเล ไม่มีเรี่ยวแรงพอจะหันไปดูราคาของมัน “อย่าดื้อสิ เชื่อนุ่น จะทำให้ดีขึ้นจริง ๆ” ว่าแล้วก็ป้อนขนมชิ้นนั้นเข้าปากเพื่อน เขาเคี้ยวช้า ๆ อย่างฝาดเฝื่อน ใบหน้าสดใสของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้น เขาเพ่งมองรอยยิ้มบนกลีบปากสีชมพูอันอ่อนหวานของเธอ ได้กลิ่นหอมจาง ๆ ของมิตรภาพและความรู้สึกดี ๆ อย่างที่ไม่เคยประสบ “ดีขึ้นจริง ๆ ด้วย นุ่นเก่งจัง รู้ได้ยังไง” คนป่วยเริ่มพูดด้วยเสียงที่สดใสขึ้น “นุ่นเคยเป็นน่ะสิ” เด็กสาวตอบอย่างร่าเริง “ตอนลดความอ้วนไง” กันต์ธีร์เบิ่งตาโต กวาดตามองเรือนร่างอันผอมแห้งบอบบางของเธออย่างไม่เชื่อหู “นุ่นนี่อ่ะนะ ไม่เห็นจะอ้วนเลย” พวงแก้มของเด็กสาวกลายเป็นสีชมพูจาง ๆ “อื่อ ...เผลอพูดไปหน่อย คือพอดีช่วงนั้น มีกระโปรงแฟชั่นแบบหนึ่งกำลังฮิต เอวมันเล็กนิดเดียวเอง มีพุงหน่อยก็ใส่ไม่สวยแล้ว นุ่นเลยต้องอดข้าว กันต์เป็นผู้ชายไม่เข้าใจเรื่องของผู้หญิงหรอก” กันต์ธีร์นิ่งอึ้งรู้สึกแปลกใจกับค่านิยมประหลาดของเด็กเมืองกรุงเช่นเธอ “แต่ตอนนี้เลิกแล้วล่ะ ไม่ไหว” เธอเบนสายตาไปทางอื่นอย่างขวยเขิน “อีกอย่าง ถ้าแม่รู้นุ่นต้องโดนดุแน่ ๆ” เด็กสาวเปลี่ยนเรื่องพูดด้วยการจิ้มขนมอีกชิ้นหนึ่งส่งให้เขา “กินอีกสิกันต์ กินเยอะ ๆ จะได้มีแรง” เขารับขนมชิ้นนั้นใส่เข้าปากตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเหลียวหลังกลับไปดูราคาที่เคาน์เตอร์ แล้วถึงกับสะดุ้งจนแทบสำลัก “ม.. เมื่อกี้ นุ่นจ่ายค่าน้ำกับขนมไปท่าไหร่” เด็กสาวส่ายหน้า รู้สึกแปลกใจกับอาการตื่นเต้นของเขา “ไม่กี่ตังค์หรอก ไม่เป็นไร เดี๋ยวกันต์เลี้ยงข้าวนุ่นแทนละกัน” เขากลืนน้ำลาย ยกมือขึ้นคลำกระเป๋ากางเกงอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดใจปฏิเสธ “กันต์คงกินข้าวไม่ลงหรอกนุ่น ค...คือว่าไม่ค่อยสบายอ่ะ ถ้านุ่นกินกันต์จะรอนะ” เด็กสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มกว้างอย่างร่าเริง “งั้นไม่เป็นไร นุ่นกำลังอยากกินไอศกรีมพอดี สั่งร้านนี้มากินดีกว่า แล้วค่อยกลับไปกินข้าวกลางวันกับแม่” เธอว่าแล้วลุกไปที่เคาน์เตอร์ไอศกรีมอีกครั้ง เขาได้โอกาสถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งอก วันนั้นเขาจึงทำได้เพียงจ่ายค่าโดยสารขากลับให้เธอ ซึ่งราคาค่าโดยสารปรับอากาศสองคนรวมกันแล้วลดค่าธนบัตรใบเดียวในกระเป๋าเขาไปเกือบทั้งหมด .................................................. 2...ฉากหนึ่งของความรัก http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12299078/W12299078.html แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 12:24:58 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 18:14:43

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊ะ พอจำได้เลาๆ ค่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 21:07:44