ความคิดเห็นที่ 1 โลกิทอดถอนใจขณะดึงตัวเองกลับมาสู่ปัจจุบัน โดยไม่ทันคิดไตร่ตรอง เขาถอดเสื้อโค้ดหนาราคาแพงคลุมร่างของเด็กคนนั้น พร้อมกับร่ายมนต์สำทับเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครมาแย่งมันไปจากเขา เว้นแต่ว่าเขาจะนำมันไปขายหรือแลกกับอาหาร แน่นอนว่าเทพหนุ่มไม่รู้ชะตากรรมของมนุษย์ แต่เขาไม่คิดว่าเสื้อโค้ดตัวเดียวจะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเด็กคนนี้ได้ ต่อให้เด็กคนนี้จะต้องหนาวตายในอีกห้านาทีหรือภายภาคหน้าจะกลายเป็นนายกรัฐมนตรีของสหรัฐอเมริกา สุดท้ายแล้วมันก็ต้องเป็นไปตามลิขิต โลกิเรียนรู้เรื่องพวกนี้จากประสบการณ์โดยตรงของตัวเองเลยทีเดียว   เทพหนุ่มยิ้มเมื่อร่างผอมโซของเด็กคนนั้นหยุดสั่น พ่อหนูซุกใบหน้าลงกับผ้าเนื้อหนาเพื่อสร้างความอบอุ่นให้แก่ร่างกาย แต่พอลมหนาวพัดผ่านมาวูบหนึ่ง โลกิก็ได้รู้ว่าความโชคร้ายมาเยือนตนเสียแล้ว ตอนนี้เขามีเพียงเสื้อคอกลมแขนยาวสีดำไว้ป้องกันทัณฑ์ทรมานจากอุณหภูมิอันเหน็บหนาวเท่านั้น เนื่องจากไม่รีบร้อน โลกิจึงเดินย้อนกลับไปที่ย่านการค้าเพื่อหาซื้อเสื้อโค้ดตัวใหม่ ไม่ต้องกังวลว่าร้านรวงจะปิดเพราะหน้าเทศกาลใกล้ปีใหม่เช่นนี้ทุกห้างร้านเต็มใจเปิดจนถึงสว่างอยู่แล้ว และเมื่อได้เสื้อโค้ดที่ถูกใจ เทพหนุ่มก็เลือกเดินไปยังอีกเส้นทางเพื่อหลีกเลี่ยงการพบเห็นเด็กเร่ร่อนผอมโซที่จะเปิดโอกาสให้เขาได้ทำตัวเป็นนักบุญอีกครั้ง แต่มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาด โลกิถึงกับสบถเมื่อเห็นชายหญิงหลายคู่กำลังแสดงความรักต่อกันในที่สาธารณะ ทั้งที่พวกเขาเพียงแค่กอดและจูบขณะชี้ชวนกันดูแสงไฟกับบอลลูนประดับ หากภาพเหล่านั้นทำให้โลกิรู้สึกเจ็บปวดหัวใจจนต้องเบือนหน้าหนี เพราะมันทำให้เขาคิดถึงรักครั้งแรก คิดถึงภรรยาคนแรกของเขา ซิยิน สายเกินไปแล้วที่จะย้อนกลับไปทางเก่า เทพหนุ่มจึงกัดฟัน ก้าวเท้าต่อด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง แต่เมื่อดวงตาเหลือบไปเห็นใบหน้ายิ้มแย้มของหญิงสาวคนหนึ่งซึ่งกำลังกอดเอวชายหนุ่มข้างกายเธอ โดยมีเด็กหญิงตัวน้อยกำลังหัวเราะร่าอย่างตื่นเต้นขณะขี่คอของชายคนนั้น โลกิถึงกับต้องกำหมัดและหลับตาแน่นเพื่อห้ามน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอกับภาพอดีตอันเลือนราง ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เขาเคยบอกกับซิยินว่าเขาอยากมีลูกสาวที่มีดวงตาสีน้ำตาลอ่อนโยนเหมือนนาง “มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”   คำถามนั้นฉุดเทพหนุ่มออกจากความคะนึงหาในอดีต โลกิจับน้ำเสียงทอดสะพานของแม่สาวคนนี้ได้อย่างชัดเจน แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ในอารมณ์เจ้าชู้จนสามารถขึ้นเตียงกับผู้หญิงคนไหนก็ได้ จึงพยายามฝืนตัวเองให้กลับมาอยู่ในสภาวะปกติแล้วตอบเธอ “ไม่ครับ” “แต่คุณยังหลับตาอยู่เลยนะคะ คุณไม่สบายหรือเปล่า” “ผมสบายดีสาวน้อย ทำไมคุณไม่ไปจับผู้ชายคนอื่นล่ะ” เทพหนุ่มได้ยินเสียงอุทานอย่างไม่พอใจ ก่อนที่เสียงผู้หญิงอีกคนจะดังขึ้น “ให้ตายเถอะ เขาหยาบคายมากเลยนาตาลี ฉันว่าเราทิ้งหมอนี่แล้วไปที่อื่นกันดีกว่า” เขาฉวยโอกาสนั้นไล่ส่งเสียเลย “ลาก่อนครับ” “เชอะ เล่นตัว” นั่นเป็นเสียงของแม่สาวคนแรก ก่อนที่พวกหล่อนจะจากเขาไป โลกิยิ้มและค่อยๆ ลืมตา พวกหล่อนจะรู้ไหมนะว่าถ้าเขาลืมตาขึ้นมองทันทีที่พวกหล่อนทัก สิ่งที่เขาเห็นจะไม่ใช่หญิงสาว แต่เป็นตอตะโกที่น่าสมเพชสองร่าง “แล้วทำไมเจ้าไม่เผาพวกนางเสียล่ะ” คำถามรู้ทันของผู้หญิงคนหนึ่งทำให้เขาสะดุ้ง นางคงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในโลกที่ทำให้เขาหวาดผวาได้ทุกครั้งทั้งที่ไม่เคยทำร้ายเขาเลยแม้แต่น้อย และนางคงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เห็นตลกร้ายของเขาเป็นเรื่องขำขัน นางคือการเวก ตามปกติแล้ว ร่างเดิมของผู้กำเนิดจากพลังแห่งปฐมกาลสี่รายแรกจะมีรูปลักษณ์เป็นสัตว์ใหญ่ดึกดำบรรพ์ที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้เลยว่าพวกเขาเป็นอะไรแม้แต่มหาเทพโอดิน ซึ่งการเวกก็เป็นหนึ่งในนั้น หากมันไม่ใช่ประเด็นสำคัญในเมื่อพวกเขาสามารถเปลี่ยนร่างได้ตามใจชอบ แต่พอคิดถึงความจริงอีกข้อที่ว่าพวกเขา ‘ทั้งหมด’ ล้วนไร้ชื่อ มันจึงเป็นความบังเอิญอย่างเหลือเชื่อว่าเทพีแห่งความพินาศอย่างราบคาบองค์นี้ใช้ชื่อ การเวก มาแล้วสองครั้ง โดยครั้งแรกเธอปรากฏตัวเป็นแม่มดแก่ขี้บ่น ทำตัวน่ารำคาญโดยการเดินขอทองไปทั่วแอสการ์ด แน่นอนว่าโอดินไม่เคยรู้เลยว่านางเป็นใคร “ท่านมาทำอะไรที่นิวยอร์กล่ะ ข้าคิดว่าท่านกำลังตามจับปิศาจอยู่เสียอีก” โลกิถามขณะมองเด็กสาวผมดำร่างเล็กที่สูงแค่ระดับอกของเขา เมื่อคิดถึงพลังอันมากมายของนางแล้ว เทพหนุ่มไม่คิดเลยว่านางจะสามารถซ่อนมันไว้ได้อย่างมิดชิด ซึ่งเขาเดาว่านางคงจงใจปกปิดมันเพื่อหาความสำราญจากการทำลายสิ่งเล็กๆ น้อยๆ อย่างพวกฝูงปิศาจเกิดใหม่หรือมนุษย์ชั่วช้า... สักหลายๆ คน การเวกยิ้ม “ข้าได้ข่าวบางอย่างมา เลยต้องตรวจสอบดูสักหน่อย”   “ข่าวร้ายสินะครับ” “ก็สำหรับเจ้าล่ะนะ” หัวใจของโลกิหล่นวูบอย่างพรั่นพรึง “ข้าไปทำอะไรที่ดูน่าสงสัยสำหรับท่านหรือสภาของท่านงั้นรึ” สภาของการเวก ถูกจัดตั้งโดยผู้มีพลังอำนาจจากบรรพกาลซึ่งเป็นน้องๆ ของนาง มีหน้าที่พิทักษ์รักษาเหล่ามนุษย์ผู้เป็นฟันเฟืองสำคัญของชะตากรรมแห่งมวลมนุษยชาติ การสูญเสียพวกเขาไปแม้เพียงรายเดียว อาจนำพาภัยพิบัติมาสู่ทุกวงศ์วาน ไม่เว้นแม้แต่เทพ ปิศาจหรือกระทั่งผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นมา เรื่องน่าตลกคือสภาแห่งนี้ถูกจัดตั้งขึ้นหลังการก่อกำเนิดของปิศาจตนหนึ่ง ซึ่งมีที่มาจากช่วงที่เบลเซบัส น้องชายเทพผู้สร้างของการเวกได้จมนครลิมูเรียลงสู่ก้นมหาสมุทร เมื่อพิจารณาจากนิสัยรักสงบของเทพหนุ่มองค์นั้นแล้ว โลกิต้องยอมรับว่าหมอนั่นสร้างปิศาจได้โฉดชั่วชนิดที่เทพอสูรยังต้องยอมศิโรราบ แต่เนื่องจากเบลเซบัสเป็นเพื่อนรักเพียงรายเดียวของเขา โลกิจึงเลือกจะหุบปาก ไม่ล้อเลียนเพื่อนในข้อนั้น และถึงแม้ว่าการเวกจะมีบุญคุณกับเขามากโขอยู่ หากมันไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องยอมลงให้นางทุกกรณีนี่ “ขอเถอะการเวก ข้าใช้เวลานานกว่าจะบรรเทาความเจ็บปวดจากรอยแผลในอดีตได้ ท่านจะใจร้ายกรีดมันซ้ำอย่างนั้นรึ” ใบหน้าของการเวกเครียดเขม็ง ก่อนที่นางจะถอนหายใจ “ข้าขอโทษจริงๆ โล” ก่อนที่เทพหนุ่มจะทันได้พูดหรือขอร้องอะไรต่อ การเวกก็แตะนิ้วลงบนหน้าอกของเขาเบาๆ เท่านั้นเอง ภาพในอดีตที่เขาเพิ่งคิดถึงไปก่อนหน้าทั้งหมดก็ย้อนคืนมาเหมือนภาพยนตร์ที่ถูกกรอกลับอย่างรวดเร็ว ยิ่งร้ายกว่านั้นคืออดีตบางส่วนที่เขาแสนชิงชังถูกขุดคุ้ยขึ้นมาด้วย ในอกของโลกิปวดร้าวจนเขาอยากจะกู่ร้อง แต่เทพีที่แสนโหดร้ายไม่อนุญาตให้เขาทำ   เมื่อเสร็จสิ้นการตรวจสอบ เทพหนุ่มก็ทรุดลงนั่งคุกเข่าบนทางเดิน เขาหายใจหอบกระชั้นและกำหมัดแน่นจนเลือดไหล ทั้งหมดเพียงเพื่อไม่ให้ตัวเองน้ำตาริน “ท่าน... ท่านกล้าดียังไง” การเวกไม่ตอบแต่วางมือลงบนบ่าของเขา มันไหวสะท้านอย่างหนักจนนางนึกเวทนา นางอ้าปากเหมือนอยากจะกล่าวคำปลอบ แต่คำพูดที่หลุดออกจากปากนางคือ “ข้าจำเป็นต้องทำ เด็กน้อย” ดวงตาของโลกิเบิกกว้าง จำเป็นอย่างนั้นรึ ทั้งที่นางรู้จักเขาดียิ่งกว่าใคร ทั้งที่นางรู้ว่าโอดินทำกับเขาอย่างไรบ้าง เทพอสูรกำหมัดแน่นขึ้น ถลึงตาใส่นางและคำราม “ได้โปรด ไปให้พ้นหน้าข้าเดี๋ยวนี้ การเวก” นางตบบ่าของเขาเบาๆ สองครั้งและหายตัวไป โลกิสบถเมื่อเห็นการเวกหายไปต่อหน้าต่อตาคนมากมาย ก่อนจะคิดได้ว่าเทพีองค์นี้สามารถทำให้ทุกคนมองไม่เห็นนางได้ถ้านางต้องการ ต่อให้เป็นพ่อมดเมอร์ลิน เขาก็จะไม่มีวันเห็นนางถ้านางไม่ต้องการให้เห็น แต่เขาจะรู้สึกได้ว่ามีนางอยู่ด้วยเท่านั้น อันที่จริง การเวกจะตรวจสอบเขาโดยไม่ขออนุญาตและไม่แสดงตัวให้เขาเห็นก็ได้ หากโลกิรู้ดีว่านางให้เกียรติเขา เขาควรเห็นว่านางจะทำอะไรบางอย่างที่โหดร้ายกับเขามากต่อหน้าต่อตา นางยุติธรรมและเปิดเผยเสมอ แม้โลกิจะขอยอมตายดีกว่าให้นางทำเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่อาจต้านทานพลังของการเวกได้หรอก ที่น่าเจ็บใจกว่าคือนางรู้อดีตของเขาอย่างหมดไส้หมดพุงมานานแล้ว หากนางยังกระทำซ้ำเติม เพียงเพื่อดูว่าเขาเคยคิดอะไรที่เป็นปฏิปักษ์กับนางบ้างหรือไม่ ได้เลย ตอนนี้เขาจะคิดล่ะ ขอให้นางปิศาจนั่นขึ้นคานชั่วนิรันดร! แต่พอคิดได้ว่าการเวกคงรู้สึกพึงพอใจกับคำสาปแช่งทำนองนั้นมากกว่า เขาก็สบถออกมาอย่างหยาบคาย ผู้คนเริ่มมองดูเขาอย่างสนใจ โลกิรู้ตัวแล้วว่าตอนนี้เขาตกเป็นเป้าสายตาของพวกมนุษย์จึงพยายามจะลุกขึ้นยืน แต่เรื่องราวในอดีตทำร้ายเขาหนักหนาสาหัสมากจนแทบไม่มีกำลังเหลือ เขาต้องหาทางระบายมันออกมาโดยเร็วที่สุด เทพหนุ่มวางฝ่ามือทั้งสองของตัวเองลงบนพื้น ทางเดียวที่จะบรรเทาความปวดร้าวได้คือถ่ายเทความทรงจำทุกอย่างที่การเวกเพิ่งขุดขึ้นมาออกไปจากร่างกาย ใส่ลงไปในอะไรก็ได้ที่ไร้ชีวิตหรือไร้ปากซึ่งจะนำเรื่องราวของเขาไปโพนทะนา ไม่ต้องกังวลว่าพวกเทพ ปิศาจหรือพ่อมดจะล่วงรู้ความลับของเขาหากเดินมายังถนนสายนี้อีกด้วย เพราะพวกนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปทั้งโลหิตและวิญญาณ ต้องขอบคุณอำนาจของโซ่ตรวนที่ล่ามเขาไว้ก่อนถึงวันแอสการ์ดล่มสลาย มันทำให้เขาสามารถปกป้องความทรงจำเลวร้ายในอดีตจากผู้ที่มีความแข็งแกร่งอย่างยิ่ง ผู้ที่จะเห็นความลับของเขาได้ต้องเป็นส่วนผสมของความอ่อนแอและเข้มแข็งในสัดส่วนที่เท่ากัน ไม่มากไม่น้อยกว่าแม้กระผีกลิ้น แต่ถึงมีคนแบบนั้นจริง ความทรงจำที่ถูกถ่ายทอดออกไปจากร่างก็มีช่วงเวลาที่คงอยู่ มันจะอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นพลังงานที่มองไม่เห็นเพียงสองสัปดาห์ จากนั้นมันจะค่อยๆ จางและหายไป ดังนั้นช่วงที่เขาควรระวังคือสองสัปดาห์แรกเท่านั้น แน่นอนว่ายกเว้นพวกที่มองเห็นอดีต ปัจจุบันและอนาคตได้อย่างเบลเซบัสหรือการเวก โชคดีที่พวกเขาเหล่านั้นไม่ช่างพูด รวมถึงไม่พยายามทำอะไรที่เลวร้ายอย่างการเห็นอกเห็นใจ เรื่องจึงกลายเป็นว่ามีแค่ส่วนน้อยเท่านั้นที่ล่วงรู้ความลับของโลกิ เมื่อรู้สึกดีขึ้น เทพหนุ่มก็พร้อมจะออกเดินทางอีกครั้ง เขาลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าทว่ามาดมั่น แต่จากนั้นเขาก็รู้สึกถึงการตกเป็นเป้าสายตา ไม่ใช่ตัวเขา แต่เป็นบาลเดอร์ ในที่สุด พลังแห่งการก่อกำเนิดก็เมตตา ส่งของขวัญวันปีใหม่ล่วงหน้ามาให้เขา ไม่ว่าบาลเดอร์จะมาเดินเตร็ดเตร่อยู่แถวย่านการค้าด้วยเหตุผลอะไร หมอนั่นต้องได้รับบทเรียนจากโทสะของเขาซะบ้าง โลกิบันดาลให้แผ่นปูพื้นถนนที่เทพแห่งแสงสว่างกำลังจะก้าวผ่านนูนขึ้นเล็กน้อย แต่แล้วมันก็หลุบตัวกลับไปสู่จุดเดิมทันทีที่บาลเดอร์เข้าใกล้ โลกิสบถลั่นทันที ลืมไปได้อย่างไรนะว่าไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ทำร้ายบาลเดอร์ได้นอกจากมิสเซิลโท และช่วงเทศกาลแบบนี้ พวกมันถูกแปรสภาพเหมือนเป็นพวงมาลัยประดับดอกไม้และกระดิ่งสีทองสวยสด ที่เขาต้องการคือโยนมันไปคล้องคอบาลเดอร์ ให้หมอนั่นได้รับความอับอาย อาจไม่เลวนักก็ได้ หรือหนทางที่ไวกว่าคือประเคนกำปั้นใส่หน้าไอ้ลูกแหง่นั่นสักหมัด เร็วเท่าความคิด โลกิปราดไปยืนขวางหน้าบาลเดอร์แล้วกอดอกยิ้มเยาะ “วันนี้หยุดเลียก้นพวกขี้เมาหรือไง ไอ้ลูกแหง่” ถ้าสังเกตสักนิด เทพแห่งไฟจะได้เห็นความร้อนรนในแววตาบนสีหน้านิ่งสนิทของบาลเดอร์ ปกติแล้วเทพหนุ่มองค์นี้จะสุภาพเรียบร้อยและใจเย็นกับทุกคน แน่นอนว่ายกเว้นโลกิ “ถอยไป โล” “โอ๊ะโอ นี่เราสองคนสนิทกันจนถึงขั้นเรียกชื่อเล่นแล้วหรือ บัล” “เลิกทำตัวงี่เง่าสักเดี๋ยวได้ไหมโลกิ ข้าต้องไปตามหาคน” “ใครล่ะ นานนาหรือฟอร์เซ็ตติ” บาลเดอร์แยกเขี้ยวเมื่อโลกิพูดถึงชื่อภรรยาและลูกชายของเขา ก่อนก้าวไปกระแทกไหล่เทพแห่งไฟอย่างจงใจ เทียบรูปร่างกันแล้ว บาลเดอร์จะสูงใหญ่กว่าโลกิและมีใบหน้าคร้ามคมสมชายมากกว่า มันเป็นรูปลักษณ์ที่โลกิเกลียดชังจับใจสำหรับคนที่ไม่เคยตายอย่างนักรบ แต่เมื่อพูดถึงประสบการณ์ในการต่อสู้ โลกิมีมากกว่า ร่างกายของเขาจึงไม่ขยับสักนิดเมื่อถูกบาลเดอร์กระแทก แถมเทพตัวแสบยังแสยะยิ้มเยาะให้เทพหนุ่มอีก “โตแต่ตัวนี่หว่า ไอ้หนูบัล” “ลงนรกไปอยู่กับลูกสาวเจ้าเถอะ โลกิ” “ดีเลย ข้าจะได้บอกเฮลว่าเจ้าฝากความคิดถึง” บาลเดอร์กำหมัดแน่น ดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาโชนแสงจ้าฉายแววเกรี้ยวกราด แต่ก็มีความหวาดกลัวล้ำลึกผสานอยู่ในนั้นด้วย โลกิไม่รู้หรอกว่าเฮลทำให้เขาต้องเจอกับอะไรบ้างตลอดเวลาที่อยู่ในนรก หากอย่างน้อยเขาก็รักศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่นอนกับนางเพียงเพื่อขอแลกการยุติทัณฑ์ทรมานชั่วครั้งชั่วคราว ใช่ เขามีศักดิ์ศรี ไม่เหมือนเทพตรงหน้าเขาคนนี้ บาลเดอร์ยิ้มเมื่อนึกถึงความหลังบางอย่างของโลกิที่โอดินเคยบอกเขา ความหลังนั้นเคยถูกเล่าลือไปทั่วแอสการ์ด ปกติแล้วเขามักให้เกียรติและอ่อนน้อมกับผู้คนเสมอ แม้กระทั่งคนที่ต่ำต้อยที่สุด แต่สำหรับโลกิ การถูกเหยียดหยามประณามเป็นสิ่งเดียวที่หมอนี่ควรได้รับจากเขา “เชิญฝากความคิดถึงของข้าไปให้นางปิศาจสารเลวนั่นได้เลย ไอ้โสเภณี” ไม่ต้องมองโลกิในตอนนี้ บาลเดอร์ก็รู้ว่าเทพแห่งไฟกำลังโกรธจัด แต่ช่างหัวมันปะไรล่ะ ใครจะสนความรู้สึกของเทพชั่วองค์หนึ่งที่ยอมขายตัวเองกับนางแม่มดอังกอโบดาเพียงเพื่อขออำนาจเพิ่มเติมอีกไม่กี่อย่าง และเหตุผลทั้งหมดที่โลกิทำลงไปไม่มีอะไรมากไปกว่าอิจฉามหาเทพโอดิน พ่อของเขาเท่านั้นเอง “หุบปาก บาลเดอร์”       นั่นไม่ใช่เสียงของโลกิ เทพหนุ่มนิ่วหน้าขณะหันไปยังทิศทางที่เสียงเตือนนั้นดังขึ้น เขาเห็นการเวกยืนจ้องเขาอย่างตำหนิข้างโคมไฟสูงสำหรับส่องทางถัดออกไปไม่ไกลนัก บาลเดอร์ไม่เคยเข้าใจว่าเหตุใดการเวกจึงปกป้องโลกิอยู่ตลอดเวลา นางเป็นเช่นนั้นเสมอ แต่พอคิดได้ว่านางคือเทพีที่ชมชอบความหายนะทุกรูปแบบก็สมควรอยู่ ด้วยลำดับชั้น บาลเดอร์คือเหลนของนาง เขาค้อมศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพต่อนาง แค่เพียงพริบตาการเวกก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว “เจ้ามีธุระอะไรก็รีบไปทำเสีย บาลเดอร์” นางสั่ง “และจงอย่าพูดประโยคเมื่อครู่อีกเป็นครั้งที่สอง ไม่อย่างนั้นข้าจะส่งเจ้าไปอยู่กับเฮลทันที และข้าสาบานว่าคราวนี้สิบโอดินก็ช่วยเจ้าไม่ได้” ดวงตาของเทพแห่งแสงสว่างปรากฏความไม่พอใจ เขากัดฟันแน่นจนกรามขึ้นเป็นสันนูน เทพหนุ่มสงสัยมาตลอดว่าทำไมพ่อของเขาจึงละเลยการเวกในตอนที่ไปขอร้องเหล่าเทพทั้งผองให้ปกป้องเขาหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาจากความตาย จะเป็นไปได้หรือที่เทพผู้รอบรู้อย่างโอดินจะไม่ทราบถึงการมีตัวตนอยู่ของนาง แต่ถึงจะโกรธจัดเพียงใดเขาก็ยังค้อมศีรษะทำความเคารพต่อนางก่อนจากไป การเวกมองบาลเดอร์ แล้วเหลือบมองโลกิซึ่งก้มหน้านิ่งอยู่ ด้วยสีหน้าและแววตาไม่ต่างจากที่นางมองบาลเดอร์เลย แม้เทพสององค์นี้จะยังเด็กนักในสายตาของเทพีแห่งความพินาศ แต่การขุดคุ้ยอดีตอันน่าอัปยศอดสูมาสาดเทใส่กันเพียงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกเจ็บปวดบ้างเป็นเรื่องน่าทุเรศ โลกิไม่รู้ว่าบาลเดอร์พบความเจ็บปวดรูปแบบไหนในนรก เช่นเดียวกับที่บาลเดอร์ไม่รู้ว่าโอดินทำให้โลกิต้องพบกับอะไรในช่วงที่อาศัยอยู่ในแอสการ์ด และคำพูดที่แค่อยากเอาชนะคะคานกันแบบเด็กๆ นี่แหละ ยิ่งตอกย้ำรอยแผลของแต่ละฝ่ายให้เจ็บแสบสันต์ ร้าวลึกและหายช้า “เจ้าก็จงอย่าพูดแบบนั้นกับบาลเดอร์อีก โลกิ” โลกิถามกลับทั้งที่ยังก้มหน้า “ทำไม ท่านจะจับข้าขังในมิดการ์ดอีกครั้งหรือไง” เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงความกระด้างกระเดื่องต่อนาง ไม่สิ ครั้งแรกนั้นเพิ่งผ่านมาเมื่อครู่นี้เอง นี่เป็นครั้งที่สองต่างหาก การเวกยิ้มเย็น “ข้าทำได้ดีกว่าโอดินเยอะ โล” สายตา รอยยิ้มและคำพูดของนางทำให้โลกิสั่นสะท้าน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าการเวกจะทำให้ทัณฑ์ทรมานของโอดินกลายเป็นความเมตตาปรานีอย่างถึงที่สุดสำหรับเขาไปเลย “ขอโทษครับ การเวก” เทพหนุ่มพูด “ข้าไม่ใช่คนที่สมควรจะได้รับคำนั้นจากเจ้าหรอก” การเวกบอก “แต่สักวัน เจ้าจะพบกับคนที่เจ้าจะกล่าวคำขอโทษได้จากใจจริง เพราะสิ่งที่เจ้าได้กระทำลงไปในวันนี้” ก่อนที่โลกิจะทันสอบถาม การเวกก็หายตัวไปอีกครั้งต่อหน้าต่อตาผู้คน แน่นอนว่าไม่มีใครเห็นเจ้าหล่อนหรอก โลกินึกอยากสบถกับเรื่องนั้น แต่วันนี้เขาสบถมามากพอแล้ว เสียงกรีดร้องของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆ นี่เอง ผู้คนทั้งหลายเริ่มมองหาที่มาของเสียงตื่นตระหนกนั้น แต่โลกิกลับเห็นบาลเดอร์วิ่งฝ่าฝูงชนไปยังทิศทางตรงข้ามกับตรอกที่จะออกสู่ถนนนิวสตรีท เทพหนุ่มตัดสินใจวิ่งตามเขาไป และเห็นเทพแห่งแสงสว่างหยุดยืนอยู่หน้าตรอกแคบๆ ด้านหลังสถานที่หาความบันเทิงของพวกนักธุรกิจเหมือนชะงักต่ออะไรบางอย่าง มีกลุ่มคนยืนมุงอยู่หน้าตรอกนั้นบ้างแล้ว โลกิคิดว่าอะไรในตรอกคงไม่ใช่สิ่งที่เป็นอันตรายต่อมนุษย์เท่าใดนักจึงก้าวเข้าไปดูบ้าง ด้วยความสูงของเขา โลกิไม่จำเป็นต้องยืดคอชะเง้อชะแง้ เขาสามารถเห็นสิ่งที่อยู่ในตรอกได้ชัดตาทีเดียวแม้จะต้องยืนอยู่ด้านหลังของชายวัยรุ่นคนหนึ่ง สิ่งที่กองอยู่บนพื้นเฉอะแฉะนั้นคือมนุษย์ อย่างน้อยก็เคยเป็นมนุษย์ผู้หญิงคนหนึ่งที่หน้าตาสะสวยทีเดียว สาเหตุที่เขารู้เพราะศีรษะของหล่อนยังคงครบถ้วนสมบูรณ์ดี แต่ร่างกายของหล่อนนี่สิ ราวกับถูกฝูงปิศาจขย้ำฉีกกิน มันยับเยินไม่เหลือชิ้นดีและน่าสยดสยองอย่างยิ่ง โลกิรู้ว่าหล่อนคือสาร พวกมันไม่ทำลายใบหน้าของหล่อนเพราะต้องการให้ใครก็ตามที่รู้จักหล่อนเห็นสารที่พวกมันบอก หล่อนตายเพราะคนๆ นั้น แต่พวกมันจะบอกสารนี้กับใคร และเพื่ออะไร บาลเดอร์เดินออกมาจากกลุ่มผู้คนด้วยสีหน้าลำบากใจและเศร้าโศก แต่เมื่อเห็นโลกิ ดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นความชิงชังล้ำลึก ทันใดนั้น โลกิก็รู้ว่าบาลเดอร์กำลังตามหาผู้หญิงคนนี้อยู่เมื่อครู่ ส่วนตามไปเพื่ออะไรนั้นเขาไม่สนใจหรอก สะใจเหลือเกินที่เห็นไอ้ลูกแหง่ผิดหวังที่ทำภารกิจของตัวเองไม่สำเร็จ โอ... ไม่สิ คนที่สมควรจะได้รับความผิดหวังคือใครก็ตามที่ส่งไอ้เด็กเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อคนนี้มา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครคนนั้นคือไฮล์มดัล “ขอให้สนุกนะ” โลกิยิ้มเยาะเขา บาลเดอร์คำรามใส่แล้วแค่นยิ้มตอบ “ไปบอกเบลเซบัสเองเถอะ” เทพแห่งไฟตัวชาทันที โอ ไม่สิ เขาตกใจ แต่ไม่ถึงกับตัวชา ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าเบลเซบัสจะไปขอความช่วยเหลือจากบาลเดอร์ ไม่หรอก บีสคงไม่ได้ขอ แต่ไอ้เด็กอวดเก่งนั่นคงขันอาสาเอง ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ทว่ารอยยิ้มของบาลเดอร์ก่อนจากไปนั่นทำให้เทพหนุ่มอดคิดมากไม่ได้ โลกิสนิทสนมกับเบลเซบัสและการเวกมานาน เขาจึงรู้ว่าเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสองจะไม่ปล่อยให้ฟันเฟืองสำคัญต้องตายด้วยฝีมือของปิศาจหน้าโง่ที่หิวกระหายเลือดเนื้อ ดังนั้นการตายของผู้หญิงคนนี้ในลักษณะนี้เป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้นอยู่แล้ว หล่อนตายเพื่อให้ฟันเฟืองของอีกสิ่งหมุนต่อไป เดี๋ยวก่อนสิ หรือว่าหล่อนจะเป็นตัวปัญหาของเบลเซบัส! ด้วยรู้สึกสังหรณ์ประหลาด โลกิจึงเดินเลี่ยงตรอกนั้นไปยังอีกทางที่มืดมิดและไร้ผู้คนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาหายตัวและกลับมาปรากฏอีกครั้งหน้าห้องชุดบนชั้นที่ยี่สิบหกของอาคารที่พักอาศัยแห่งหนึ่ง ห้องชุดแห่งนี้เป็นของเบลเซบัส และมันถูกลงมนตราบางอย่างไว้ด้วย เทพหนุ่มต้องได้รับคำเชิญจากผู้ที่อาศัยอยู่ในห้องจึงจะเข้าไปได้ แต่เขาลังเลที่จะเคาะประตู เขากำลังนึกถึงคำพูดของการเวกที่บอกว่าเขาจะต้องกล่าวคำขอโทษอย่างจริงใจต่อใครคนหนึ่ง บางทีคนๆ นั้นอาจจะเป็นเบลเซบัส ไม่หรอก ถ้าเบลเซบัสยังไม่พบตัวปัญหาของเขา แล้วทำไมเขาจะต้องลงมนตราห้องนี้ไว้ด้วยล่ะ ก่อนที่โลกิจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง คนที่เขากำลังคิดถึงก็ปรากฏตัวออกมายืนอยู่ข้างเขา หน้าตาของเทพหนุ่มแห่งลิมูเรียดูไม่สบอารมณ์พิกลขณะกอดอกทำหน้าหาเรื่องใส่ แต่โลกิก็เข้าใจในทันที ดูจากเสื้อผ้าที่ออกนอกลู่นอกทางของเพื่อน เขาเดาได้ว่าเบลเซบัสพบตัวปัญหาของตนเองแล้ว และคงกำลังทำความรู้จักกับหล่อนอยู่อย่างถึงพริกถึงขิงเลยทีเดียว “มีธุระอะไรหรือ โล” นั่นปะไร เสียงบ่งบอกอย่างชัดเจนเลยว่าเบลเซบัสกำลังหงุดหงิดอย่างแรง “ก็นิดหน่อย พอดีฉันเจอบาลเดอร์” “นายจะทะเลาะอะไรกับไอ้หนูบัลก็เป็นเรื่องของนาย อย่าเอามารบกวนฉันตอนนี้ได้ไหม” โลกินิ่วหน้าใส่ “แสดงว่านายไม่ได้ใช้บาลเดอร์หรอกรึ” “ใช้รึ ฉันมีสิทธิ์อะไรไปใช้หมอนั่น” ก็จริง คำสัญญาของเทพเกือบทุกองค์ที่ให้ไว้กับโอดินทำให้บาลเดอร์ยังคงเป็นลูกแหง่ เป็นเช่นนั้นตลอดกาล เกือบทุกองค์ เว้นแต่ผู้ที่กำเนิดจากพลังแห่งปฐมกาลสี่รายแรกที่มีชีวิตอยู่เหนือเทพีแห่งชะตากรรม แล้วทำไมบาลเดอร์ถึงบอกให้เขามาหาเบลเซบัสล่ะ เทพโกหกไม่ได้ไม่ใช่รึ ซึ่งก็อีกนั่นแหละ โกหกไม่ได้ ไม่ใช่หลีกเลี่ยงความจริงไม่ได้ แค่จงใจไม่พูดความจริงทั้งหมดก็พอแล้ว เทพแห่งไฟโลกิทำออกบ่อยไป “งั้นก็ขอโทษที่มารบกวน” เทพหนุ่มว่าและกำลังจะหายตัวไป แต่เบลเซบัสเรียกเขาไว้ “เกิดอะไรขึ้นรึ โล” “ไม่มีมากนักหรอก ฉันเจอบาลเดอร์และปะทะคารมกันนิดหน่อย อ้อ มีศพผู้หญิงคนหนึ่งถูกพวกปิศาจทำร้ายอยู่แถวย่านการค้าด้วย” สีหน้าของเบลเซบัสกระด้างขึ้นทันที ดวงตาสีดำของเขาส่องประกายประหลาดอย่างที่เทพแห่งไฟอ่านออกว่าเบลเซบัสรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้ว แต่โลกิไม่ห่วงใยใครก็ตามมากไปกว่าตัวเขาเองหรอก “บีส เรื่องนี้เป็นความผิดของฉันหรือเปล่า” เทพหนุ่มแห่งลิมูเรียสูดลมหายใจลึก และตอบ “เป็นชะตากรรมของเธอคนนั้นอยู่แล้ว” โลกิยักไหล่ด้วยสีหน้าไม่แยแส “ถ้าอย่างนั้นฉันก็สบายใจละ กลับไปสนุกกับปัญหาของนายต่อเถอะ” จากนั้นเทพแห่งไฟก็หายตัวไป แต่เบลเซบัสยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม สายตาของเขาทอดมองไกลออกไปอย่างปวดร้าวและพึมพำ “นายไม่รู้หรอกว่าคำพูดของนายเป็นจริงมากแค่ไหน โล” เบลเซบัสจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทางอีกครู่ใหญ่ แล้วหายตัวกลับเข้าไปในห้อง เขาไม่ใช่คนที่จะต้องบอกเรื่องนี้กับมอร์แกน แต่อีกไม่นานเธอก็จะรู้ว่าเพื่อนสนิทที่สุดของเธอตายแล้ว โลกิกลับมาสู่ย่านการค้าอีกครั้ง รอบบริเวณเกิดเสียงไซเรนจากรถตำรวจดังระงมไปทั่ว ซึ่งไม่น่าแปลกใจเลยในเมื่อมีผู้หญิงคนหนึ่งกลายเป็นศพสภาพสยดสยองอยู่ในตรอกไม่ไกลจากนี้นัก แต่เทพหนุ่มไม่สนใจกับเรื่องเหล่านั้นอีกแล้ว เช่นเดียวกับผู้คนส่วนใหญ่ที่มาเที่ยวเดินดูแสงไฟประดับและสินค้าลดราคาต่างๆ นั่นแหละ ผิดกันแค่เขากลับมาที่นี่เพื่อตรวจสอบว่าจะมีคนน่าสงสัยหลงทางไปยังสถานที่ซึ่งเขาปลดปล่อยความทรงจำไว้หรือไม่เท่านั้น แน่นอนว่าคนแบบนั้นหาได้ไม่ง่ายนักแต่เขาก็อยากป้องกันไว้ก่อน เทพหนุ่มเดินเรื่อยเปื่อยมองแสงไฟและสินค้าในตู้โชว์จากร้านค้าจนทั่ว ผ่านไปเกือบชั่วโมงก็ยังไม่พบใครที่เข้าข่าย จนเมื่อโลกิเริ่มรู้สึกเบื่อหน่ายกับการเดิน เขาจึงยืนพิงเสาไฟทอดมองผู้คนที่เดินผ่านไปมาด้วยสายตาว่างเปล่า โลกเปลี่ยนแปลงไปมากจากยุคของเขาโดยใช้เวลาแค่ไม่กี่พันปี พวกผู้ชายไม่ต้องสู้รบกันจนตายตั้งแต่ยังหนุ่มเพียงเพื่อจะไปดื่มเหล้าน้ำผึ้งในวัลลาฮา รอคอยที่จะตายอีกครั้งในศึกแรกนาร็อก ผู้ชายในยุคนี้บางคนยินยอมจะแก่เฒ่าอย่างน่าอดสูตามความเชื่อเก่าๆ ของชาวนอร์ส เพราะต้องการจะเฝ้ามองลูกหลานของเขาเติบโตและมีครอบครัวสืบไปอย่างเป็นสุข อันที่จริงแล้วในกาลนั้นเมื่อสมัยยังเป็นเพียงชาวบ้าน โลกิเคยนึกฝันว่าตัวเองจะต้องตายอย่างคนธรรมดา เขาคิดว่าเขาจะอยู่กินกับซิยินไปจนแก่เฒ่า เฝ้ามองลูกๆ เติบโตและแต่งงานออกไป นานๆ ครั้งลูกของเขาอาจจะพาหลานๆ กลับมาเยี่ยมบ้าง ทุกคนจะหัวเราะและแบ่งปันเรื่องราวภายในครอบครัวระหว่างที่รับประทานอาหารร่วมกัน เขาอาจทำงานฝีมือเล็กๆ น้อยๆ ให้หลานทุกคนของเขาด้วย แต่นั่นเป็นแค่ความฝัน ลูกชายทั้งสองของเขาที่เกิดจากซิยินไม่มีวันมีหลานได้ พวกเขาตายเพราะคำสาปของโอดิน   เทพหนุ่มสะดุ้งเมื่อรู้สึกถึงความเย็นตรงปลายจมูก ณ จุดนั้นมีละอองสีขาวเหมือนปุยนุ่นเกาะอยู่ เขาทำให้มันระเหยไปด้วยอำนาจของตน แต่แล้วเขาก็รู้สึกได้ว่าอุณหภูมิรอบตัวเริ่มเย็นลงทุกขณะ และละอองสีขาวนั้นกำลังโปรายปรายลงมาจากท้องฟ้าจำนวนมาก ผู้คนที่เดินผ่านไปมาส่งเสียงอึงอลด้วยความตื่นเต้น โดยเฉพาะเด็กๆ ที่พ่อแม่อนุญาตให้นอนดึกเป็นพิเศษเพื่อมาดูแสงไฟประดับกันทั้งครอบครัว เด็กสาววัยรุ่นบางคนที่เดินควงแขนอยู่กับคนรักถึงกับร้องกรี๊ดด้วยรอยยิ้มกว้าง โลกิรู้สึกโมโหจนมึนศีรษะ เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมมนุษย์ส่วนใหญ่นิยมชมชอบเจ้าปุยน้ำแข็งสีขาวๆ นี้กันนัก โลกิ อาจจะเกลียดหลายสิ่งหลายอย่าง แต่หนึ่งในสิ่งที่เขารู้สึกชิงชังอย่างลึกซึ้งคือหิมะ เพราะมันพรากความฝันอันแสนสุขไปจากเขา เกือบทั้งหมด รวมถึงครอบครัวของเขาด้วย เทพหนุ่มกระชับเสื้อโค้ดของตนให้แนบกับลำตัวมากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความหนาวเย็นจนผิดปกติ สังหรณ์ใจว่าบางทีในอีกไม่ช้าอาจจะเกิดพายุหิมะ และเขาไม่ต้องการเผานิวยอร์กเพียงเพราะอยากได้ความร้อนที่เพิ่มขึ้นสักยี่สิบองศา โลกิมองจุดที่เขาปลดปล่อยความทรงจำของตนเอาไว้อีกครู่ใหญ่ด้วยสายตากังวล แต่แล้วก็ทอดถอนใจเมื่อคิดได้ว่าอย่างน้อยอากาศอันหนาวเย็นจนทรมานจะทำให้ผู้คนทั้งหลายอยู่แต่ในบ้าน อาจรวมไปถึงคนที่เข้าเงื่อนไขของเขาด้วยก็ได้ อย่างไรก็ตาม เขาจะกลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ หมายถึงถ้าหิมะหยุดตกแล้วนะ เขาขยับผ้าพันคอของตนเพื่อไม่ให้เส้นผมที่ถักเป็นเปียยาวพันรอบคอเกิดประจุไฟฟ้าเมื่อเสียดสีกับเนื้อผ้าไหมพรม แต่มันกลับร่วงหลุดลงมาและดูกระเซอะกระเซิงอย่างน่าหงุดหงิด โลกิสบถก่อนรื้อผ้าพันคอออกเพื่อพันเส้นผมของตนใหม่อีกครั้ง เขาอดทนกับเส้นผมสีทองหนาของตัวเองเพราะมันเป็นสิ่งที่ซิยินรักและเขารักที่จะมองดูนางลูบไล้มันอย่างหวงแหน การคิดถึงนางคือความสุขเดียวที่เหลืออยู่ของเขา โลกิเกือบสะดุ้งเมื่อรู้สึกว่าตนถูกจ้องขณะถักเปียใหม่ แต่พอเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งยืนมองเขาอยู่ด้วยความสนใจก็ผ่อนคลายลง เขาเห็นมือน้อยๆ ของเธอถือลูกกวาดอยู่สองแท่ง เทพหนุ่มเลิกคิ้วมองเธอตอบ เด็กน้อยส่งยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรและยื่นลูกกวาดอันหนึ่งให้เขา โลกิไม่รับ แต่จ้องเธออยู่อย่างนั้นเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด ผู้หญิงคนหนึ่งปราดมาอุ้มเด็กน้อยแล้วมองโลกิด้วยสายตาไม่เป็นมิตรนัก เขาจึงยิ้มหว่านเสน่ห์ให้ แต่เธอกลับสะบัดหน้าพรืดใส่เขา โอ... เผาทิ้งเสียเลยดีไหม แต่เด็กคนนั้นกลับร้องโยเย “แม่ขา หนูจะให้ลูกกวาดพี่ชาย” “ฟีบี้ เราจะกลับบ้านกันแล้วนะลูก” เด็กหญิงยิ่งร้องจ้า สองมือไขว่คว้าเหมือนอยากมาหาเขา เทพหนุ่มได้แต่ทำสีหน้าเบื่อหน่าย คิดอย่างประชดประชันว่าทำไมปวงเทพถึงไม่ส่งสาวสวยโฉมงามมาให้เขาแทนเด็กผู้หญิงอายุหกขวบหนอ หากก่อนจะทันไตร่ตรองอะไรมากกว่านั้น เขาก็ใช้ปลายนิ้วแตะมือน้อยของเธอเบาๆ และรับลูกกวาดมาอย่างอ่อนโยน “ขอบใจจ้ะ เทพีแสนสวย” ด้วยความสูงหกฟุตสี่นิ้ว เขาต้องย่อเข่าและโน้มตัวเล็กน้อยเพื่อสบตากับเธอ แต่จากนั้นเขาก็เหมือนต้องมนตร์สะกดกับดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่จ้องตอบกลับมาอย่างไร้เดียงสาซึ่งปะปนด้วยความง่วงงุนเล็กน้อย โอ... ปวงเทพทั้งหลาย เขาเคยใฝ่ฝันจะมีลูกสาวแบบนี้สักคน เคยพูดกับซิยินด้วยซ้ำว่าลูกคนที่สามของเขากับนางต้องเป็นลูกสาวที่มีดวงตาเหมือนแม่ และ โอ... เขาจำได้อย่างแม่นยำเลยว่าเขาพูดกับนางในวันที่มีหิมะตกปรอยๆ อย่างนี้ละ เทพหนุ่มยิ้มอย่างพลั้งเผลอให้แม่หนูตัวน้อย หากคราวนี้คนที่ยิ้มตอบกลับมาไม่ได้มีแค่เจ้าหล่อน โลกิเลิกคิ้วมองแม่ของเด็ก เธอกระแอมอย่างอายๆ “ดึกมากแล้วนะนางฟ้าน้อยของแม่ ลูกต้องกลับบ้านแล้วจ้ะ” เด็กหญิงโบกมือให้โลกิพลางหาว แม่ของเธอมองเขาและก้มหน้าให้เล็กน้อยเป็นเชิงลา โลกิโบกลูกกวาดในมือ นึกอยากอวยพรให้เธอมีความสุขแต่ก็ยั้งปากไว้ ด้วยไม่แน่ใจนักว่าพรของเทพอสูรจะกลายเป็นความโชคดีหรือโชคร้ายสำหรับสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นางนี้กันแน่ แต่ระหว่างที่เขายืนลังเล เขาก็ได้ยินเสียงเด็กหญิงคนนั้นลอยมาตามสายลมอันเหน็บหนาว “ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ พี่ชาย”     โลกิยิ้ม และตัดสินใจได้ในบัดเดี๋ยวนั้น เขาเป็นเทพ แม้เป็นเทพอสูรที่คอยแต่จะสาปแช่งหลายสิ่งหลายอย่างให้พังพิณ แต่นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่เขาจะอวยพรให้มนุษย์คนหนึ่ง “มีความสุขมากๆ เช่นกันจ้ะ ฟีบี้ เทพีแสนสวย” จบ พอดีนึกถึงนิยายซีรีส์ที่เคยวางพล็อตไว้ค่ะ ยังไม่มีโอกาสเอามาทำต่อ เลยเอาเรื่องสั้นที่เกี่ยวกับเรื่องนั้น แต่เรื่องสั้นนี้ไว้ฝึกสำนวนการเขียนค่ะ เลยนำมาลง อาจจะงงกันไม่ใช่น้อยเนอะ ^^ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : วันสุนทรภู่ 55 21:03:01

ความคิดเห็นที่ 2 งงไหม ไม่งงนะ แต่รู้ว่ามันยังมี ตัวละคร เนื้อหา ที่ยังไม่ได้กล่าวถึงอยู่อีกครับ อ่านแล้วนึกถึง American Gods ที่เคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว มีแรงลุยทำซีรีส์เมื่อไรอย่าลืมส่งข่าวกันบ้างนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 11:28:38

ความคิดเห็นที่ 3 ขอบคุณค่ะ ช่วงนี้ยังยุ่งๆ อยู่เลยไม่มีเวลาหาสมุดทรีตเม้นท์ของซีรีส์ชุดนี้เลย T^T ว่าแต่ American Gods นี่เนื้อหาเป็นยังไงหรือคะ ไทยมีแปลไหม ท่าทางน่าสนุกอ่ะค่ะ ^_^ จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 17:58:01

ความคิดเห็นที่ 4 American Gods ยังไม่น่าจะมีใครแปลนะครับ(ไม่แน่ใจ) เห็นมีแปลแต่ Neverwhere ของ นีล เกแมน เหมือนกัน เล่มนี้ก็สนุก อเมริกัน ก๊อด เป็นเรื่องของเทพโบราณที่ย้ายมาในอเมริกาตามผู้อพยพ ทั้งหมดมีตัวตน มีพลัง เมื่อมีคนเชื่อ พลังของพวกเขาจึงเสื่อมถอยลงเรื่อยๆ พร้อมกับมีเทพสมัยใหม่ที่พยายามไล่ล่ากำจัดพวกเขา สงครามระหว่างเทพโบราณ มี โอดิน เป็นผู้นำ กับเทพสมัยใหม่ที่เป็นเหมือนมาเฟีย ตัวตัดสินคือพระเอกที่เป็นลูกครึ่ง ลูกของโอดินเอง เขาต้องออกเดินทางเพื่อหาทางฟื้นพลังให้เทพโบราณได้ออกรบอีกครั้ง โลกของเทพ กับ ความเป็นจริง ซ้อนทับ ลักหลั่นกัน จุดหักมุมที่ทำให้อึ้ง อ่านสนุกครับ ที่ทำให้นึกถึงคือมันเป็นเทพกลุ่มเดียวกัน ในโลกยุคปัจจุบันเหมือนกันครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:05:01

ความคิดเห็นที่ 5 แป่วววว ไม่มีใครแปล อดอ่านเลย T___T ภาษาอังกฤษของเราไม่แข็งแรงค่ะ 555 แต่เนื้อหาน่าสนใจมากค่ะ นิยายเมืองนอกนี่น่าสนุกเยอะจัง จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 19:50:55