ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1  ฟาเบียน  ฮาร์เดนเบิร์ก เข็มนาฬิกาเดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอสอดคล้องกับท่วงทำนองของกาลเวลาที่มนุษย์มองไม่เห็น   ฉันนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีขาวราคาแพงในห้องพักสุดหรูริมฝั่งแม่น้ำไรน์ ใจกลางกรุงโคโลญ   สายตาของฉันจับจ้องไปที่ยาเม็ดเล็กๆสีฟ้า    ซึ่งวางอยู่ข้างแก้วน้ำเปล่าใสสะอาดบนโต๊ะกระจกทรงกลม   เสียงแหบแห้งที่คุ้นเคยของชายร่างเล็กแว่นตาหนาเตอะ  ผู้ซึ่งเมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้ยังคงเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้าสำหรับฉันกล่าวขึ้น “ถึงเวลาที่คุณต้องทานยาแล้ว  แอนนามาเรีย...” ฉันยังคงนั่งนิ่งและไม่แสดงปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ   ปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศของห้อง     ร่างกำยำของชายหนุ่มที่ยืนอยู่หลังดอกเตอร์    เริ่มขยับเขยื้อนเล็กน้อยด้วยความกระวนกระวาย ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาคู่สนทนาอย่างช้าๆ   สายตาของดวงตาสองสีที่อยู่ใต้เลนส์แว่นตาหนาจ้องมองกลับมาที่ฉันด้วยความมุ่งมั่น  แน่วแน่ อะไรทำให้ดอกเตอร์อิริคเชื่อว่า  ฉันจะทำได้ภารกิจนี้ได้สำเร็จ?? ฉันเอื้อมมือช้าๆไปหยิบยาที่วางอยู่บนโต๊ะ  นี่คือวินาทีที่ฉันต้องเลือกและตัดสินใจ!   ยาเม็ดเล็กๆนี้จะช่วยให้ฉันมีชีวิตอยู่ได้ในกล่องแคปซูลสีฟ้า   ที่ที่ระบบการทำงานของสมองของฉันจะถูกเชื่อมโยงเข้ากับร่างกายของชายผู้หนึ่ง...   ร่างกายของชายผู้ที่ยังมีชีวิต  แต่สมองไร้การสั่งการ...  หน้าที่ของฉันคือการควบคุมร่างกายชายผู้นี้   จนกว่าภารกิจจะสำเร็จ... แม้ว่าดอกเตอร์จะรับรองถึงความปลอดภัยของฉัน  แต่ฉันก็ยังอดใจไม่ได้  ที่จะถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ดอกเตอร์แน่ใจนะคะ   ว่าทั้งหมดนี่ไม่เป็นอันตรายต่อฉัน?” ดอกเตอร์อิริคพยักหน้านิ่งๆหนึ่งครั้ง...   ฉันหายใจเข้าและออกช้าๆหนึ่งรอบ  เพื่อเติมเต็มความมั่นใจให้กับตัวเอง  แล้วค่อยๆบรรจงวางสารเคมีเม็ดสีฟ้าลงบนลิ้น   ฉันปล่อยทิ้งให้ยาค้างอยู่บนลิ้นอย่างนั้น...  จนกระทั่งฉันเริ่มสัมผัสถึงรสชาติสุดขมของยา...  ฉันกัดฟันแน่น...  แล้วรีบยกน้ำในแก้วขึ้นดื่มทันที   ในชั่วพริบตาเดียว...  ฉันสัมผัสได้ถึงสารเคมีที่แผ่กระจายเข้าไปตามเส้นเลือดทั่วร่างกายของฉันอย่างรวดเร็ว...   สายตาของฉันเริ่มเบลอ  กล้ามเนื้อบริเวณดวงตาเริ่มหนักมากขึ้นทำให้ฉันต้องหลับตาลง   ร่างกายของฉันถูกรบกวนไปด้วยความอ่อนเพลีย...   อาการง่วงทำให้ฉันต้องทิ้งตัวล้มลงนอนบนโซฟาในที่สุด เสียงแหบแห้งของดอกเตอร์อิริค  ดังแว่วเข้าหูของฉัน... “อารอน...  เคลื่อนย้ายร่างของเธอไปยังห้องแล็ปชั้นในทันที  ผมจะต้องติดตั้งเครื่องมือให้สำเร็จเรียบร้อย  ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวขึ้นอีกครั้ง ในอีก  15 ชั่วโมง...” เสียงร่างกำยำขยับเขยื้อนทำงานอย่างกระตือรือร้น...   และนั่นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...  ก่อนการจมลึกเข้าสู่ภวังค์นิทรา...   ******************************************* เสียงสายธารน้ำไหล  เคล้าคลอกับเสียงสายลมที่พัดอย่างแผ่วเบา   ฉันเดินไปตามเส้นทางที่ถูกปูขึ้นโดยธรรมชาติ    รอบๆตัวฉันเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ใบสีเขียวรายล้อม  และธารน้ำตกเล็กๆที่ไหลเซาะระหว่างโขดหิน...   นี่คือดินแดนแห่งความฝัน... ความสุขถูกเติมเต็มเข้ามาในหัวใจของฉัน   ฉันค่อยๆเดินไต่ตามชั้นหินขึ้นไปข้างบนเรื่อยๆ   ช่างเป็นฝันที่สวยงามเหลือเกิน... ทันใดนั้น  ช่วงเวลาความสุขของฉันดูเหมือนจะถูกรบกวนด้วยก้อนเมฆมืดสีดำบนท้องฟ้า...  ดูเหมือนว่าฝนกำลังจะตกหนัก  ฉันรีบมองไปรอบๆเพื่อหาที่ๆฉันจะสามารถหลบฝนได้   ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งข้ามธารน้ำที่สูงเพียงแค่หัวเข่าไปยังอีกฟากหนึ่ง   เดินตามพื้นดินราบที่ล้อมรอบไปด้วยต้นไม้สูง...  ไม่นานนัก  ฉากของสถานที่ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไป !! ข้างหน้าของฉันคือทุ่งหญ้าสีเขียวขจีกว้างสุดขอบตา  ภายใต้ท้องฟ้าสีครามและแสงแดดอ่อนๆ   ความฝันที่สวยงามของฉันกลับมาอีกครั้ง... “ตราบใดที่คุณระลึกได้ว่า...  คุณกำลังฝัน...  คุณจะสามารถควบคุมความฝันให้เป็นไปตามที่คุณต้องการ”  เสียงแหบแห้งที่คุ้นเคยแว่วดังในความทรงจำของฉัน “แอนนามาเรีย... ภารกิจครั้งนี้...   มีแต่คุณเท่านั้นที่ทำได้...  คุณมีความสามารถโด่ดเด่นในการควบคุมความฝันที่เรียกว่า Lucid   Dreaming   คุณมีความเชี่ยวชาญในการใช้ชีวิตอยู่ในโลกความคิด...  คุณคุ้นเคยกับโลกเสมือนจริง...  คุณคือความสมบูรณ์แบบที่ผมตามหามานาน... “ ฉันล้มตัวลงนอนบนทุ่งหญ้าสีเขียว   ท้องฟ้าสีคราม   ฝูงนกตัวเล็กๆบินเรียงกันเป็นแถว...  ฉันค่อยๆหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย...   สักพัก  ฉันเริ่มได้ยินเสียงผู้หญิงและผู้ชายหัวเราะหยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน  ดังมาจากสถานที่ที่ไม่ใกล้ไม่ไกลมากนัก...  ฉันพยายามลืมตาขึ้น ช้าๆ  แม้ว่าจะไม่สามารถทำได้ง่ายนักก็ตาม...  สิ่งแรกที่ฉันมองเห็นได้จากสายตาอันเลือนลาง คือแสงสลัวๆจากโคมไฟที่ส่องตรงมายังใบหน้าของฉัน    ฉันกวาดสายตาสลึมสลือช้าๆสำรวจดูบริเวณรอบๆ...    ดูเหมือนว่า  ฉันกำลังนอนอยู่ในห้องพยาบาลแห่งหนึ่ง...   ฉันเกิดความสงสัยขึ้นมาทันที...  นี่คือฉากหนึ่งของความฝัน ??  หรือความจริง ?? ฉันรู้สึกมึนงงอย่างบอกไม่ถูก...   ภาพที่เห็นนั้นช่างเหมือนของจริงเหลือเกิน...  แต่ความรู้สึกลึกๆของฉัน  กลับมั่นใจว่านี่คือความฝัน... มันเป็นความรู้สึก “ก้ำกึ่ง”  อย่างที่ฉันไม่เคยมีมาก่อน... เสียงหัวเราะของหนุ่มสาวที่อยู่ในห้องเก็บของที่เชื่อมต่อกับห้องพยาบาลเงียบลง...  เสียงฝีเท้าสองคู่ก้าวด้วยความรวดเร็วมายังห้องที่ฉันอยู่...  สายตาทั้งสองเปิดกว้างด้วยความตกตะลึงในทันทีที่สบตากับฉัน...  หญิงสาวร้องขึ้นด้วยความตกใจ... “เขา...  เขาตื่นแล้ว...  โดมินิค  คุณต้องรีบแจ้งไปยังดอกเตอร์ทันที!!” ชายหนุ่มรีบผลุนผลันวิ่งออกจากห้อง...   เมื่อตะกี้นี้หญิงสาวพูดว่าอะไรนะ ?   เขา ?? ทันใดนั้น  เสียงประตูห้องถูกผลักเปิดออกด้วยความรวดเร็ว  หน้าตาของชายหนุ่มผู้มาเยือนทั้งสองยังคงเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก  เสียงหายใจดังๆถี่ๆ ที่สลับกันไปมาของบุคคลทั้งสองบ่งบอกถึงอาการเหนื่อยหอบ  ชายหนุ่มคนแรก คือโดมินิค   คนที่วิ่งออกไปจากห้องเมื่อสักครู่นี้  และอีกคนหนึ่ง...  คือ ชายร่างกำยำที่ยืนอยู่หลังดอกเตอร์อิริคในห้องพักของฉันเมื่อเช้า  อารอน... เพียงครู่เล็กๆต่อมา  ฉันได้ยิน เสียงฝีเท้าของผู้มาเยือนคนที่สามสลับสับเปลี่ยนเป็นจังหวะทำนองสม่ำเสมอ  แน่นิ่ง...  การปรากฏตัวของเขาไม่ได้สร้างความประหลาดใจให้กับฉัน  ร่างเล็กๆของชายผู้สวมแว่นเลนส์หนาค่อยๆเดินตรงมาหาฉัน  ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแสดงความพึงพอใจ...   เขามองมาที่ฉัน  ยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร  จากนั้น... เขากล่าวประโยคทักทายด้วยเสียงแหบแห้งที่ฉันคุ้นเคย... “สวัสดี...  ฟาเบียน  ฮาร์เดนเบิร์ก   ยินดีที่ได้พบคุณอีกครั้ง...” ฉันทิ้งให้ความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศในห้องสักพัก   ก่อนพยักหน้าเบาๆเพื่อเป็นการตอบรับ...   ฉันอยู่ในความ  “ก้ำกึ่ง”  ระหว่างความฝัน  และ  ความจริง... โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : myladyannbook เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 04:15:29

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 06:45:54

ความคิดเห็นที่ 3 เนื้อเรื่องน่าสนใจครับ วิธีการเล่าเรื่องก็ไม่รู้สึกสะดุด แต่ควรปรับวรรคตอน(เคาะเดียวก็พอครับ) จะได้อ่านง่ายขึ้น จะรอติดตามครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 08:17:21

ความคิดเห็นที่ 4 ตอกบัตร! จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 08:53:38

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่คล้ายความฝัน แต่ก็ไม่เหมือนความจริง จากคุณ : Shaolin boy เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 17:07:06