ความคิดเห็นที่ 1 ชีวิตในวัยเด็กของผม (Aku di masa kecilku) ผมเกิดในหมู่บ้านพื้นเมืองที่ห่างไกลความเจริญมาก ชาวบ้านส่วนใหญ่ไม่มีความรู้ ที่นั่นก็ไม่ต่างไปจากพื้นที่เล็ก ๆ ที่ด้อยพัฒนาส่วนหนึ่งของประเทศ พ่อตั้งชื่อให้ผมว่า “เบโจ ปราโกโซ” (Bajo Prakozo) ความหมายน่ะหรือ มันมาจากคำว่าโชคและความกล้าหาญรวมเข้าด้วยกัน ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งข้างหน้าชื่อของผมจะทำหน้าที่ตามความหมายเข้าจริง ๆ แต่ในบางครั้งพ่อจะเรียกผมว่า “ดาร์มิน บินเดง” (Darmin Bindeng) ล้อเลียนเสียงพูดที่ขึ้นจมูกของผม พ่อไม่เคยสอนเรื่องศาสนา แต่พ่อบอกกับผมเสมอว่าชื่อของผมจะเป็นเสื้อเกราะคุ้มครองและนำความโชคดีมาให้ อย่างไรก็ดี ผมก็ยังคงไปวิ่งเล่นกับเพื่อน ๆ เป็นบางครั้งที่มัสยิด ซึ่งเป็นสถานที่กว้างขวางใหญ่โตและรวบรวมความสุขในวัยเด็กของผมกับเพื่อนที่เคยวิ่งเล่นด้วยกันเอาไว้ ยิ่งไปกว่านั้นที่นั่นยังคงเต็มไปด้วยคำสอนของ ผู้สอนศาสนาชื่อ ไคย์ เบดรัน (Kyai Badrun) ผมชอบที่นั่นมากทีเดียว ผมเป็นเด็กที่โตเร็วมาก ร่างกายของผมใหญ่โตแข็งแรงกว่าเด็กวัยเดียวกัน นั่นนับว่าเป็นความพึงพอใจของพ่อ เพราะมันช่วยยืนยันว่ารูปร่างที่สูงใหญ่ของผมเป็นผลมาจากชื่อ เบโจ ปราโกโซ ที่พ่อตั้งให้ ไม่มีเด็กรุ่นเดียวกันคนใดที่จะกล้าต่อกรกับผม ไม่ใช่ว่าเพราะผมตัวใหญ่กว่า มีกำลังมากกว่า หรือ ผมเป็นเด็กเก่งกล้าอะไร ผมเพียงแค่ ... ไม่เคยสู้กับเด็กที่ตัวใหญ่กว่า หรือ คนที่ตัวเท่ากับผมต่างหาก ผมแค่กล้าที่จะกับเด็กที่ตัวเล็กกว่า และกล้าที่จะท้าทายกับเด็กไม่มีทางสู้ นั่นไง! ถึงผมจะยังเป็นเด็กแต่ผมก็รู้ว่านั่นเป็นเพราะ ความฉลาดที่ผมมี พ่อหัวเราะเสียงดังลั่นเมื่อได้ยินเรื่องความฉลาดของผม พ่อบอกผมว่า “ลูกชายเอ๋ย แกน่ะ เหมาะที่จะเป็นทหารนะ” แม่หัวเราะด้วยเสียงที่ดังไม่แพ้กัน แม้ผมจะไม่เข้าใจในสิ่งที่พ่อพูด แต่ในที่สุดแล้ว โชคชะตาของผมก็ได้ทำให้ได้เป็นทหาร คุณจำเป็นต้องรู้นะ ว่าหมู่บ้านที่ผมเกิดและเติบโตนั้นมันห่างไกลแม้กระทั่งคำว่าชนบท มันไกลจริง ๆ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีโทรทัศน์ จึงไม่เคยมีใครเห็นทหาร ไม่เคยเห็นกองทัพ สำหรับคนในหมู่บ้านทหารแทบจะเป็นตัวแทนของพระเจ้าเลยทีเดียว และผม นายเบโจ ปราโกโซ ผู้ซึ่งมีโชคอยู่ในชื่อ สวมใส่ชุดทหารเครื่องแบบของเทพเจ้า เป็นทหารหนุ่มที่ดูหล่อเหลาราวกับทวยเทพเลยทีเดียว .... นั่นคือชีวิตในวัยเด็กของผม จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:30:17 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 2 ผมและแฟ้มสีฟ้า (Aku dan map biruku) โอ้! ใช่แล้ว แฟ้มสีฟ้าที่ผมถืออยู่ เรื่องสำคัญที่สุดอยู่ในนี้ มันเกิดขึ้นเมื่อผมยังรับราชการทหารอยู่ในกองทัพ ทุกอย่างถูกเก็บไว้อย่างดีในแฟ้มสีฟ้านี้ ไอ้ขี้ขลาดตาขาว! คุณจะเรียกผมอย่างนั้นก็ได้ เพราะเมื่อผมต้องมาเป็นทหาร ภาพของสงคราม ความเร็วรัวของกระสุนปืน เสียงปืนที่ดังราวห่าฝนพร้อมแสงที่แลบจากปลายกระบอกปืน และเสียงระเบิด ทำให้ผมอกสั่นขวัญแขวนในทุกวินาทีแห่งความเป็นความตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งความตาย มันเป็นฝันร้ายที่คอยหลอกหลอนให้ผมหวาดผวาทุกค่ำคืน เครื่องแบบของเทพเจ้าไม่ได้ช่วยทำให้ความกล้าหาญของผมเพิ่มขึ้นเลย เหมือนที่พ่อเคยบอก ชื่อของผมจะเป็นเสื้อเกราะคอยปกป้องผมเอาไว้ โชคช่วยอีกครั้ง ผมไม่ต้องอยู่ในกองทัพในฐานะพลรบ แต่ในฐานะ “พ่อครัว” การที่ผมมีความถนัดในด้านการทำอาหาร ช่วยให้ผมได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัยกว่าทหารพลรบ ไกลจากวิถีกระสุนปืนและการไล่ล่าของความตาย เตาและลิ้นคือสิ่งที่จำเป็นสำหรับผม ไม่จำเป็นต้องมีอะไรมากสำหรับพ่อครัวคนหนึ่ง หลังจากนั้น ความฉลาดในตัวผมก็เริ่มทำงาน การเป็นพ่อครัวทำให้ผมมีอิสระในการจับจ่ายจัดการเงินในส่วนนี้ ผมเริ่มจากตัดงบประมาณอาหารสำหรับคนสิบคน เข้ากระเป๋าตัวเอง และเมื่อผมเห็นว่าทหารทุกคนยังคงกินอิ่มหนำสำราญในทุก ๆ มื้อ และยังมีร่างกายพละกำลังแข็งแรงดี ผมจึงตัดเงินค่าอาหารสำหรับคนยี่สิบห้าคน ทุกอย่างยังคงเป็นปกติเหมือนเดิม และแล้ว.....ความซื่อสัตย์ในตัวผมก็หยุดลงที่การตัดค่าอาหารของคนจำนวนยี่สิบห้าคนในทุก ๆ วัน มันทำให้ผมกลายเป็นทหารยศสิบโทที่ได้รับเงินแต่ละเดือนเทียบเท่าชั้นนายพลเลยล่ะ ไม่นานนักผมก็มีบ้าน มีรถ และเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหรา ในขณะที่เพื่อน ๆ ทหารของผมยังคงได้แต่ฝันที่จะได้มีบ้านและรถยนต์ดี ๆ ขับ ความฉลาดของผมได้ทำงานเป็นครั้งที่สองเมื่อผมกลับไปเยี่ยมพ่อที่บ้านเกิด เป็นอย่างที่ผมคิดไว้ ผมได้รับการต้อนรับอย่างยิ่งใหญ่จากเพื่อนบ้าน เพื่อนสมัยเด็กต่างแวะมาเยี่ยมเยือน ทุก ๆ คนเลื่อมใสและยกย่องผมราวกับผมเป็นเทพเจ้า ความฉลาดของผมปรากฏกายขึ้นเมื่อ “มาสุรี” เพื่อนในวัยเด็กของผมมาเยี่ยมในวันที่สองพร้อมกับลูกชายวัยรุ่นของเธอ ชื่อ “ลูลูซาน” เธอขอร้องให้ผมช่วยเหลือให้ลูกชายของเธอได้เป็นทหาร นอกจากมะละกอพื้นเมืองที่เธอเอามาฝากผมแล้ว ยังมีเงินอีกก้อนหนึ่งเป็นค่าตอบแทนเพื่อช่วยลูกชายของเธอ โอ้!...ผมจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ผมเป็นเพียงแค่ทหารพ่อครัวคนหนึ่ง ผมจะทำได้ยังไง...... ความฉลาดเริ่มผลักดันผม มันทำงานอยู่ภายใต้จิตสำนึกของผม ใช้โอกาสที่มีสิ คว้าเอาไว้ก่อน จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:31:49 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 3 “จะทำได้ยังไง ไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ หรอก” ผมพูด “ง่ายจะตาย ก็แค่รับเงินของ มาสุรี แล้วก็ปล่อยให้ลูกของเธอไปสมัครเอง” ความฉลาดของผมพูดบ้าง “ถ้ากองทัพปฏิเสธเด็กหนุ่มคนนี้ล่ะ” ผมพูดอีก “นายก็แค่คืนเงินให้เธอไป จะยากอะไร แต่ถ้าเขารับก็ไม่ต้องคืน เรื่องง่าย ๆ แค่นี้เอง” “ใช่! ถูกต้องที่สุด อา...นี่คือธุรกิจที่ไม่ต้องเปลืองแรงเลยจริง ๆ” ในที่สุดผมก็ให้ข้อมูลเกี่ยวการการลงทะเบียนรับสมัครทหารใหม่ และรายละเอียดอื่น ๆ ตามระเบียบของกองทัพแก่เด็กหนุ่มในหมู่บ้าน ที่แทบจะแห่ไปกันหมดทั้งหมู่บ้าน (แน่นอนบางคนก็เสนอเงินจำนวนหนึ่งให้กับผม) พวกเขายินดีและอยากที่จะเป็นทหารโดยที่ผมก็ได้รับเงินสำหรับการช่วยเหลือพวกเขาด้วยเช่นกัน แต่คุณรู้ไหมว่า จริง ๆ แล้วเด็กหนุ่มเหล่านั้นต่างได้เป็นทหารด้วยความพยายามของพวกเขาเอง และโดยเฉพาะช่วงเวลาที่ประเทศชาติกำลังเผชิญภาวะสงครามและต้องการกำลังเสริม ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ไม่เชิงหรอกนะ ผมแค่ทำวางท่าว่าผมสามารถช่วยพวกเขาได้แล้ว ทั้ง ๆ ที่ความจริงผมเป็นเพียงนายทหารธรรมดาที่สวมชุดเครื่องแบบของเทพเจ้า หลักฐานการรับเงิน ในการรับสมัครทหารใหม่ทุกอย่าง ผมได้เก็บรวบรวม และจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบในแฟ้มสีฟ้าอันนี้ หากคุณต้องการจะดูมัน.... จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:32:32 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 4 กบ – ตัวตนที่แท้ และเป็นผมในตอนนี้ นี่คือเรื่องสุดท้ายที่ผมจะบอกกับคุณ คุณสามารถสรุปเรื่องทั้งหมดที่ผมเล่าและตัดสินผมจากความจริงทั้งหมดนี้ด้วยตัวคุณเอง ผมจะไม่คัดค้านใด ๆ ทั้งสิ้นหลังจากที่คุณได้ฟังเรื่องสุดท้ายนี้ ให้ตายเถอะ! ผมรู้สึกเหมือนโชคดีกำลังวิ่งออกไปจากตัวผม เมื่อกองกำลังหน่วยที่ผมประจำอยู่ได้รับคำสั่งให้ปฏิบัติหน้าที่ยังติมอร์ตะวันออก เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นในปี 1977 เมื่อรัฐบาลได้ส่งกองทัพเข้าไปยึดครองติมอร์ตะวันออก เพื่อป้องกันสงครามกลางเมืองขยายตัว และป้องกันมิให้พรรคเฟรติลินซึ่งเป็นพรรคการเมืองนิยมอุดมการณ์คอมมิวนิสต์ขยายอำนาจการปกครองออกไป รัฐบาลใช้กำลังทหารเข้าปราบปรามกลุ่มต่อต้านอย่างรุนแรง ผู้คนอดอยากล้มตาย เพื่อนทหารของผมเสียชีวิตไปคนแล้วคนเล่า โอ้ ได้โปรดเถอะโชคชะตาของผม โชคดีเหลือเกินที่โชคดียังคงอยู่ข้างผมเหมือนกับชื่อ ผมยังคงเป็น “พ่อครัว” ที่อยู่ในที่ที่ปลอดภัยกว่าทหารคนอื่น ๆ ด้วยหน้าที่เดิมของผมคือการทำอาหารสำหรับทหารทุกคน มีเหตุการณ์ที่ทำให้โชคชะตาของผมพลิกผัน เมื่อมีการเคลื่อนย้ายกองพล ผมกับเพื่อนทหารอีกห้าคนพลัดหลงกับหน่วยและหลงทางอยู่กลางป่า เราปะทะกับหน่วยลาดตระเวนของศัตรูเพื่อนทหารคนหนึ่งถูกฆ่าตายอย่างโหดเหี้ยม พวกเราเหลือกันแค่ห้าคน คือ ทหารพลรบหนึ่งและทหารพ่อครัวอีกสี่ ซึ่งรวมทั้งผมด้วย เหงื่อกาฬของผมแตกพลั่ก ผมแบกอาวุธปืนไว้บนไหล่ หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ ตอนนี้ผมเป็นแค่คนตัวโตที่ใส่เครื่องแบบของเทพเจ้าแต่หัวใจหดเล็กลงเท่าหนู...... เมื่อเสียงปืนดังขึ้น ผมฉวยจังหวะที่เพื่อนทุกคนกำลังรัวปืนใส่ฝ่ายตรงข้ามท่ามกลางความเป็นความตาย พุ่งตัวอย่างรวดเร็วไปยังพุ่มไม้รกทึบด้านหลังและซ่อนตัวอยู่ในนั้น ใช่แล้วครับ ผมมักจะหาที่ซ่อนตัวเสมอเมื่อเสียงปืนดังขึ้น และเมื่อเสียงปืนเงียบลง ทุกอย่างสงบนิ่ง ลมหายใจเหนื่อยหอบของผมก็เริ่มทำงานช้าลงด้วย ผมจะแสร้งเดินกลับเข้าไปหาพวกเขาด้วยท่าทีเหนื่อยหอบหายใจไม่ทัน ราวกับว่าเราเพิ่งผ่านการต่อสู้อย่างหนักมาพร้อม ๆ กัน และก่อนที่พวกเขาจะทันได้ถามอะไร......... “ผมหลงทาง, ผมฆ่าพวกเขาอยู่ด้านหลัง....ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนจะขาดใจแล้ว” ผมมักจะบอกเช่นนี้ทั้งทำท่าเหมือนกับเพิ่งผ่านสมรภูมิความตายมาเหมือนกับพวกเขา และหลังจากนั้นเพื่อน ๆ จะตบไหล่ผมพร้อมแววตาที่แสดงความเห็นใจเพราะเชื่อในคำโกหกของผม โชคชะตายังคงนำทางผมไป กระทั่งเราได้พบทหารพลรบกองกำลังอื่น เรื่องราวจากนี้ไปมันควรจะเป็นเรื่องของการสูญเสียทหารระดับนายพลของกองทัพเลยทีเดียว บ่ายร้อนจัดของวันหนึ่ง หน่วยของเราถูกศัตรูโจมตี เป็นการต่อสู้ที่รุนแรงกว่าที่ผมเคยเจอ ขณะที่ทุกคนวิ่งเข้าหาที่กำบังและการต่อสู้เกิดขึ้น ผมรีบพาตัวเองกระโจนหาที่ซ่อนตัวอย่างขี้ขลาด ความกลัวพุ่งจู่โจมรุนแรงจนแทบเสียสติ ด้ามปืนพาดอยู่บนบ่า นิ้วมือของผมลั่นไกใส่ฝ่ายตรงข้ามเพื่อป้องกันตัวเองจากกระสุนปืน พร้อมกับพยายามซ่อนตัวอยู่ในซอกใต้โพรงไม้ให้ได้นานที่สุด ควันปืนคละคลุ้งไปหมดจนยากที่จะมองเห็นอะไรชัดเจน เสียงปืนที่ดังราวกับโลกจะถล่ม เสียงครวญครางของเพื่อนทหารที่บาดเจ็บ มันช่างน่ากลัวจริง ๆ จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:33:48 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 5 จากนาทีสู่วินาที แต่ละวินาทีมันช่างยาวนานเหลือเกินสำหรับผม เหงื่อของผมไหลชุ่มโชกไปทั่วใบหน้าและร่างกาย มันหยดลงไปรวมกับพื้นดินเฉอะแฉะด้านล่าง ผมยังนั่งขดตัวใต้โพรงไม้ใหญ่แทบไม่กระดิกตัว ไม่กล้าแม้แต่จะหอบหายใจดัง ๆ แม้จะอยู่ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นป่า ด้วยเกรงว่าจะมีใครได้ยิน ลมหายใจสั้น ๆ ถี่ของผม แทบไม่ต่างกับหัวใจผมที่เต้นไม่เป็นส่ำ แล้วผมก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างอยู่ใต้ก้นของผม มันนุ่มและหยุ่น เคลื่อนไหวดุกดิกระหว่างพื้นดินแฉะและกางเกงของผม ผมค่อย ๆ ยกตัวขึ้นช้า ๆ ก้มลงไปมองสิ่งนั้น เท่านั้นเองดวงตาของผมก็เบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีด เพราะมันคือกบตัวใหญ่ยักษ์ ตัวมันโตเกือบเท่าฝามือของผม มันดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวดเพราะถูกผมนั่งทับร่างของมันกำลังชักกระตุกลูกตาปูดโปนคู่นั้นเถลือกถลน มากไปกว่าสงครามและกระสุนปืนแล้ว ถ้าจะมีสิ่งใดที่ทำให้ความขี้ขลาดหวาดกลัวของผมแสดงตัวออกมา ก็คือ “กบ” เพราะผมกลัวสัตว์ทุกชนิด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง “กบ” มันทำให้ผมกลัวและขยะแขยงจนแทบช็อค ทันทีที่ผมเห็นมัน สองขาของผมถีบตัวกระโดดออกจากซอกใต้ต้นไม้อย่างสุดแรงเกิดและวิ่งหนีไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต ให้ตายเถอะ! ผมรู้สึกเหมือนว่าเจ้ากบนั่นกำลังวิ่งไล่ตามผมมาด้วย ผมวิ่งเตลิดเข้าไปท่ามกลางสมรภูมิรบที่กระหน่ำดังด้วยเสียงปืนและเสียงระเบิด ทหารสองฝ่ายกำลังต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่ง ผมวิ่งและวิ่ง ลากอาวุธปืนถูกลากไปกับพื้นพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อตัวเองเสียงดังลั่นป่า “เบโจ ปราโกโซ” ด้วยหวังว่ามันจะช่วยปกป้องคุ้มครองผมอีกครั้ง ผมวิ่งและตะโกนสุดชีวิตฝ่าดงกระสุนไปยังฐานที่ตั้งของหน่วย ผมต้องการความช่วยเหลือ.... ทันใดนั้นเท้าข้างหนึ่งของผมสะดุดกับรากใหญ่ของต้นไม้ ร่างของผมเสียหลักและลอยตัวพุ่งไปข้างหน้า ร่วงลงกระแทกกับพื้นดินอย่างแรง ด้านหน้าคือเหล่าเพื่อนทหารที่กำลังถือปืนนอนหมอบอยู่กับพื้น ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ทั้งป่าก็ตกอยู่ในความเงียบ เสียงปืนสงบลง แต่ทุกคนยังคงนอนราบอยู่ที่เดิม ผมเหลือบมองไปเห็นท่านนายพลอยู่ไม่ห่างจากผมนัก ท่านจ้องมองมาผมด้วยใบหน้าที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ผมรู้สึกเจ็บแปลบและแน่นหน้าอกอย่างรุนแรง ร่างของผมตกลงกระแทกกับอะไรบางอย่าง มันอัดแน่นอยู่ข้างใต้นั้น ผมไม่กล้าที่จะขยับตัวทำได้แค่กัดฟันข่มความเจ็บปวดเอาไว้โดยไม่พูดอะไร ไม่กี่นาทีแต่เหมือนนานชั่วกัลป์สำหรับผม หลังจากที่แน่ใจว่าฝ่ายตรงข้ามร่นถอยไปแล้ว และสถานการณ์ปลอดภัย เพื่อนทหารสามสี่คนได้เข้ามาช่วยกันยกตัวผมขึ้นอย่างระมัดระวังและส่งสัญญาณไปยังทุกคนว่าปลอดภัย ท่านนายพลได้ลุกเดินตรงมาที่ผม และโดยไม่คาดคิดท่านนายพลได้ก้มตัวลงมาและโอบกอดไหล่ผมแน่น ๆ “ขอบใจมาก พ่อหนุ่ม ขอบใจนายจริง ๆ” “นายช่างกล้าหาญจริง ๆ สิบโท เบโจ ปราโกโซ นายกล้าที่จะสละชีวิตตนเองเพื่อท่านนายพลและเพื่อนทหารทุกคน” เพื่อนทหารคนหนึ่งพูดขึ้นมา ผมไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นในตอนนั้น ทุกคนพูดถึงอะไรกัน ความหวาดกลัวและความเหนื่อยล้า รวมทั้งความเจ็บปวด มันทำให้ผมแทบจะสิ้นสติอยู่แล้ว จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:34:47 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 6 หลังจากนั้นผมถึงได้รู้ว่า อะไรบางอย่างที่ผมล้มกระแทกอัดมันไว้อยู่ตรงหน้าอก ที่แท้คือลูกระเบิดจากฝ่ายตรงข้าม ที่มุ่งเป้าไปที่ท่านนายพล จังหวะที่ลูกระเบิดตกลงกับพื้นผมก็วิ่งหนีเจ้ากบยักษ์สะดุดรากไม้ล้มกระแทกตามไปในทันที จะด้วยเหตุบังเอิญหรือเพราะความโชคดีที่มีอยู่ในชื่อของผมก็ไม่รู้ได้ที่ระเบิดลูกนั้นไม่ทำงานเพราะศัตรูลืมปลดสลักระเบิด นั่นเป็นเหตุการณ์ที่สำคัญและเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตการเป็นทหารของผม ผมกลับจากติมอร์ตะวันออกในฐานะวีรบุรุษสงคราม ผู้กล้าหาญและเสียสละเพื่อกองทัพและประเทศชาติ กองทหารเกียรติยศรอต้อนรับผมและเพื่อนทหาร ผมได้รับเครื่องหมายเกียรติยศ และได้รับอีกหลาย ๆ รางวัลต่อมาเมื่อเห็นว่าผมเป็นทหารที่ซื่อสัตย์ต่อกองทัพมาโดยตลอด และผมยังทำหน้าที่ทหารพ่อครัวที่ซื่อสัตย์ของผมต่อไปเช่นเดิม ท่านนายพลยังคงติดต่อผมอยู่เสมอ ท่านให้ความสนิทสนมกับผมตั้งแต่เหตุการณ์ช่วยชีวิตในครั้งนั้น ทั้งหมดนี้คือเรื่องที่ผมต้องการบอกคุณ........ ไม่ว่าคุณจะเรียกผมว่าอะไร วีรบุรุษ ผู้ซื่อสัตย์ หรือ ไอ้ขี้ขลาดตาขาว หรืออะไรก็ตาม ผมไม่ขอคัดค้านใด ๆ ทั้งสิ้น อย่างที่ผมพูดไปในตอนแรก เราทุกคนต่างมีบางสิ่งที่ต้องการเปิดเผยหรือพูดมันออกไป ไม่ว่าคุณหรือผมเราต่างต้องการที่จะจากไปอย่างไม่ใช่ผู้ติดค้าง และตอนนี้ผมพร้อมที่จะเดินข้ามประตูแห่งความตายแล้ว ขอผมอยู่คนเดียวเถอะครับ เพราะสิ่งที่ผมต้องการคือ ....การตายเพียงลำพัง -------------------------------------------------------------------------------------------- สถานที่เขียน : Griya Kebron , 20052007 ผู้เขียน : Ferry Herlambang Zanzad แด่คุณปู่ที่รักยิ่งของผม Ronodrono Zanzad ผู้แปล : ธนพร, พัตติมา จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:36:44 A:223.206.109.92 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 7 น้องกบ นี่เอง อยู่เบื้องหลัง^^ จากคุณ : GTW (GTW) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 04:17:53

ความคิดเห็นที่ 8 คนเราเกิดมาเพื่อทำหน้าที่บางอย่างให้สมบูรณ์ เมื่อหน้าที่นั้นเสร็จสมบูรณ์เราก็พร้อมที่จะโบยบิน ไปทำภาระกิจอื่นที่ยิ่งใหญ่กว่าเสมอ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 14:33:03

ความคิดเห็นที่ 9 โอว .. พ่อทหารขอระบายสักครั้ง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 21:39:17

ความคิดเห็นที่ 10 เอิ่ม .. run, Gump, RUN! จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 22:43:17

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณทุกท่านมากค่ะที่แวะเข้ามาอ่าน เมื่อคืนรีบโพสต์เพราะหลังจากแปลและอ่านหลาย ๆ รอบแล้ว พยายามเช็คคำผิดในภาษาไทย และ ตรวจทานการใช้ภาษา อาจมีการใช้ภาษาซ้ำ ๆ บ้าง หรือ ใช้ประโยคเดิม ๆ ไม่หลากหลาย รวมทั้งยังไม่ค่อยมั่นใจว่า ที่แปลมานั้นจะได้อรรถรสในการอ่านเพียงใด เนื่องจากภาษาอินโดนีเซียนั้นค่อนข้างยากพอสมควร ใช้อักษรเดียวกับภาษาอังกฤษ แต่โครงสร้างคล้ายภาษาไทย ความหมายหลาย ๆ คำค่อนข้างลึกซึ้ง หาคำเปรียบเทียบกับคำไทยยาก (สำหรับตัวเองนะคะ) หากใครแวะมาอ่านมีข้อแนะนำเพิ่มเติม จะยินดีและขอบคุณอย่างมากค่ะ จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 22:54:53 A:223.206.211.156 X: TicketID:345400

ความคิดเห็นที่ 12 ^____________________________^ จากคุณ : น้ำลายบูด เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 10:15:37

ความคิดเห็นที่ 13 Terima kasih จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 23:40:06

ความคิดเห็นที่ 14 ขออนุญาตเสริมข้อความบางอย่าง มันขัดแย้งกับนิยาย แต่อยากให้กระจ่างชัด เลยนำมาเสริม 1. ในตำแหน่งทหาร สิบโทนี่เป็นยศที่เกือบต่ำสุด ผู้ที่ทำงานแบบเช้าชามเย็นชาม จะได้ในเวลาไม่เกิน 5 ปี ตรงนี้ผู้แต่งคงพลาด เพราะถ้ามีเหรียญกล้าหาญเต็มไปหมดอย่างนั้น ยศสุดท้าย น่าจะเป็น "พันโท" มากกว่า 2. ในแง่มุมของประชาชน ประเทศติมอร์ เขาคงไม่ยินดีกับวีรบุรุษคนนี้  และประเทศอินโดนีเซียเท่าไหร่ ติมอร์เป็นประเทศเอกราช ที่โดนอินโดนีเซียยึดครองไปดื้อๆตอนปี พศ 2518 ชาวติมอร์ต่อสู้เพื่อกอบกู้เอกราชจากประเทศผู้บุกรุก จนได้ชัยชนะในปี 2542 และเข้าร่วม UN ในปี 2545 ประเทศไทย ได้ส่งทหารไปร่วมกับ UN เพื่อดูแลติมอร์ อย่างทุ่มเทแบบสุดๆ โดยเฉพาะนายทหารเหล่าแพทย์บางคน จนแทบจะกลายเป็น รมต ของที่นั่นไปเลย จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 19:47:21

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณแมวเหมียวพุงป่องมาก ๆ เลยค่ะ ตอนแปลก็นึกถึงข้อนี้เหมือนกันค่ะว่าหากนายทหารผู้นี้รับราชการตั้งแต่สิบโทและได้รับรางวัลหลายสิบรางวัลตลอดการเป็นทหาร อย่างน้อยยศสุดท้ายก็น่าจะสูงกว่านี้ แต่ก็แปลตามเนื้อความของเรื่องสั้นตามที่ผู้เขียนได้เขียนไว้ค่ะ นายทหารคนนี้น่าจะเป็นทหารของประเทศอินโดนีเซียที่ถูกส่งตัวไปร่วมรบพร้อมกับเหล่าทัพในสงครามติมอร์ เนื้อเรื่องอาจจะยังไม่มีอะไรโดดเด่นมากนัก (หรือดิฉันยังแปลไม่ได้อรรถรสนัก) ๅ^^ เพราะเป็นการแปลครั้งแรก เรื่องแรกเลยค่ะ หากมีโอกาสเจอเรื่องอื่นที่น่าตื่นเต้นและน่าสนใจ จะพยายามแปลมาให้อ่านกันอีกนะคะ ขอบคุณมากค่ะสำหรับคำแนะนำและความคิดเห็น ^^ จากคุณ : Patty M. เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 07:54:21 A:223.206.43.51 X: TicketID:345400