ความคิดเห็นที่ 1 หนึ่งปีผ่านไป ช่างเป็นเวลาที่ยาวนาน ท้องฟ้าในยามเช้าไม่เคยสดใส เหมือนมีเมฆหมอกมาบดบัง หม่นมัวอยู่ตลอดเวลา วันนี้เป็นหนึ่งในวันหยุดช่วงปิดเทอมใหญ่ แพรวาพยายามทำใจอ่านหนังสือกองโตเพื่อเตรียมสอบเข้าชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๑ ในอีกหนึ่งปีข้างหน้า เสียงสามีภรรยาข้างบ้านทะเลาะกันโหวกเหวก ชามไห กาละมังถูกเขวี้ยงไปมา กระทบหลังคาสังกะสี ปะปนกับเสียงเด็กวัยรุ่นเสเพลกลุ่มใหญ่นั่งดีดกีตาร์แหกปากร้องเพลงไม่เป็นสำเนียงเพื่อเกี้ยวสาวใหญ่น้อยผุ้เดินผ่านไปมา หล่อนพยายามทำใจให้ชินแล้ว ทว่าวันนี้หล่อนตั้งใจอ่านหนังสือให้จบตามเป้าหมาย ต้องการสมาธิอย่างสูง จึงอดทนไม่ได้ในที่สุด ต้องเดินเยี่ยมหน้าออกมามองหาต้นเหตุ กำลังจะตะโกนด่าให้สาแก่ใจ ก็ต้องชะงักปากและฝีเท้าไว้เพียงหน้าประตู เมื่อสายตาพลันปะทะเข้ากับรถยุโรปคันดำขึ้นเงามันปลาบ แล่นมาจอดเทียบถนนหินกรวดปากทางเข้าชุมชนแออัดที่หล่อนไม่อยากจะเรียกมันว่าสลัม ใครคนหนึ่งผลักประตูรถคันงามก้าวลงมาจากฝั่งคนขับ แพรวายกมือขึ้นป้องเหนือหัวคิ้ว โฟกัสความสนใจไปที่เป้าหมาย ชายวัยประมาณห้าสิบ ร่างสูงโปร่ง ผิวคร้ามแดดในเสื้อเชิ้ตลายฟ้าครามกับกางเกงโปร่งเนื้อดีสีครีมเดินก้าวขารวดเร็ว ท่าทางรีบร้อน มุ่งตรงมาทางบ้านของหล่อน ยิ่งเขาใกล้เข้ามาเท่าไหร่ เด็กสาวก็ยิ่งเห็นชัดเจนขึ้น ชายคนนั้นใบหน้าค่อนข้าวยาว คางเหลี่ยมเล็กน้อย ทว่ากระแสใจดี อบอุ่นสะท้อนออกมาจากดวงหน้าและแววตาเสมือนยิ้มได้ แม้ขณะนี้เขาจะทำท่าขรึมเครียด เหมือนมีเรื่องกังวลใจมากแค่ไหนก็ตาม “เอ่อ..มาหาใครคะ คุณ..” แพรวาอ้ำอึ้ง เมื่อเขาทำเหมือนจะย่างสามขุมเข้าบ้านหล่อนแบบไม่เกรงใจ “หนูเป็นใคร..” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยถามอย่างลุ้นรอคำตอบ มากกว่าจะหาเรื่อง หรือประสงค์ร้ายอย่างที่เด็กสาวคิด “เป็นหลานป้าแหวน แล้วคุณลุงเป็นใคร..” เด็กสาวพยายามตั้งสติ ยืดหลังตรงอย่างให้รู้ว่าหล่อนไม่ใช่เด็กอ่อนหัดที่ใครจะมารังแกได้ง่าย “หนูชื่ออะไร?” คุณลุงมาดขรึมถามต่อ แพรวาชักรู้สึกกลิ่นแปลกๆ จึงไม่ตอบคำถามในทันที “คุณลุงมาหาใครคะ” คุณลุงคนเดิมยังจ้องหน้าหล่อนเหมือนต้องการฟังคำตอบที่เขาต้องการ และก่อนสงครามย่อมๆจะปะทุขึ้นจากเจ้าของบ้านวัยกระเตาะ ป้าแหวนก็ออกมาคลี่คลายสถานการณ์ได้ทันพอดี “ตระการ!  เธอจริงๆด้วย  มาได้ยังไงกัน” น้ำเสียงนั้นบอกแววดีใจเป็นล้นพ้น “ผมจะมาพายายหนูไปอยู่ด้วย ทนเห็นหลานลำบากอย่างนี้ไม่ไหวแล้ว” ตระการบอกด้วยเสียงเครียด ทว่าสายตายังจับจ้องอยู่ที่เด็กสาว “นี่ใช่ไหม..แพรวา ลูกสาวรัมภา ทำไมผอมอย่างนี้ พี่แหวนให้หลานผมกินข้าวครบสามมื้อรึเปล่า” แววตาของผู้มาเยือนบอกความเวทนาอย่างแท้จริง “นารีเขายอมแล้วหรือ เห็นว่าเขารัง..เอ่อ เขาไม่สะดวกนี่” ป้าแหวนเฉไปถามอีกเรื่อง แล้วก็ต้องรีบกลืนคำว่า “รังเกียจ” ลงคอไปโดยเร็ว เมื่อรู้ตัวว่ากำลังใจเอ่ยถ้อยคำทำร้ายจิตใจหลานสาว “ไม่ยอมก็ต้องยอมล่ะ ผมปล่อยให้เรื่องเป็นแบบนี้ไม่ได้แล้ว” ตระการยืนยันหนักแน่น ทั้งที่ซ่อนแววกังวลในดวงตาคมใหญ่ไว้ไม่มิด “ใครคะคุณป้า..แล้วพูดเรื่องอะไรกัน หนูไม่เห็นเข้าใจ” แพรวาโพล่งขึ้นมาเมื่อเหลืออด หล่อนรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาด ที่ไม่ประสีประสาอะไรเลย ป้าแหวนมองหน้าเด็กสาว อยากจะเข้าไปสวมกอดให้เต็มรักเป็นครั้งสุดท้าย น้ำตาแห่งความสมหวังเต็มตื้น ครู่เดียวก็หันกลับมาสอดประสานสายตาอย่างจะทำสัญญาใจกับผู้เป็นน้องชาย ตระการพยักหน้า แทนคำสัญญา..นับจากนี้ไปเขาจะทำหน้าที่ของคุณลุงให้ดีที่สุด “ลุงเป็นพี่ชายแท้ๆ ของพ่อหนู..หนูแพรวา” เด็กสาวอยากจะตัดพ้อออกมาด้วยความน้อยใจ ว่าทำไมคุณลุงของหล่อนถึงเพิ่งมาแสดงตัวเอาป่านนี้ ทว่าความดีใจ และความรู้สึก ว่าชีวิตของหล่อนกำลังจะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น ทำให้หล่อนยิ้มรับและประนมมือไหว้ตระการอย่างอ่อนน้อม “ไปอยู่กับลุงนะ..หนูต้องมีชีวิตที่ดีกว่านี้” หล่อนจำได้รางๆว่า วันนั้นหล่อนรีบเก็บสัมภาระลงกระเป๋าอย่างไม่รีรอ ก่อนจะขึ้นรถยุโรปคันนั้นออกไป..ไปจากชุมชมแออัดแห่งนี้ แม้ว่าหล่อนอยากจะให้ป้าแหวนไปอยู่ด้วยกัน ทว่าหญิงวัยเริ่มชราภาพ ยืนยันหนักแน่น “ป้าขออยู่ที่นี่..ป้าไม่มีทางเลือก” คำตอบที่ได้รับจากป้าแหวนไม่กระจ่างสำหรับหล่อนนัก เด็กสาวพยายามคะยั้นคะยอ ร้องขอให้ป้าไปอยู่กับหล่อน แต่คำตอบก็ยังคงยืนยันในแบบเดิม หล่อนเสียใจ..แต่หล่อนก็ไม่โง่พอจะจมปลักอยู่กับป้าที่นี่..ในเมื่อชีวิตดีๆกำลังรอหล่อนอยู่ข้างหน้า สายลมแผ่วเบาหอบเอาไอเย็นชุ่มชื่นแทรกซืมผิวกายผ่านลงไปถึงใจดวงน้อย เส้นผมดุจแพรไหมละเอียดปลิวระพวงแก้มสีน้ำผึ้งปลั่ง ดอกกุหลาบหลากสีต่างสายพันธุ์ห้อมล้อมด้วยต้นก้ามปูรอบที่ดินกว้างใหญ่ เกือบกึ่งกลางเป็นแปลงกุหลาบสี่สีบนผืนดินแทรมหญ้าตัดแต่งสวยงามทรงกลม ล้อมด้วยบอนไซเตี้ยๆ หากสังเกตใกล้เข้าไปอีกจะเห็นป้ายสลักชื่อประจำกลุ่มกุหลาบพวงเหล่านั้น เหนือกลุ่มกุหลาบสีแดงทางซ้ายสุดสลักป้ายบนหินอ่อนว่า..เพทาย ถัดเข้ามาคือป้ายเหนือกุหลาบขาวสลัก..มุกดา เลยไปอีกคือกุหลาบเขียวสลัก..มรกต ขวาสุดกุหลาบสีฟ้าแปลกตาสลัก..ไพลิน เบื้องหลังแปลงกุหลาบสี่เหล่าอันโดดเด่นงดงามคือบ้านเรือนทรงไทยสองชั้น โล่งโปร่งและโอ่โถงแบบมีเอกลักษณ์ ทำจากไม้มีค่าหลากชนิด จะขัดตาไปหน่อยก็ตรงที่ด้านหลังตัวบ้านมีทางเดินหินกรวดสีสวยประดับกุหลาบขาวสองข้างทางยาวตรงไปสู่คฤหาสน์หลังใหญ่สีขาว หรู ทันสมัย อย่างที่แพรวาเคยเห็นในละคร บ้านเศรษฐีซึ่ง เน้นความใหญ่โต โอ่อ่า มีรูปปั้นเทพเจ้ากรีกด้านหน้าล้อมด้วยน้ำพุสวย..หล่อนว่ามันสวยอยู่หรอก แต่ช่างขัดตา เมื่อเทียบกับเรือนไทยและสภาพแวดล้อมรอบพื้นที่ เด็กหญิงแพรวารู้สึกเหมือนตัวเองเกิดใหม่ในชาติเดียว สภาพแวดล้อมอันขรุขระ เน่าเหม็น ไม่น่าอภิรมย์ทั้งหลายในสลัมหายวับไปกับตาเพียงชั่วข้ามคืน..ทว่าความหลอกลวงก็ยังตามมาหลอกหลอนหล่อนอีกจนได้ วันแรก..และวันเดียวเท่านั้น ที่หล่อนได้เห็นหน้าคุณลุงตระการผู้ใจดี เขานำหล่อนมาฝาก..เรียกได้ว่าฝากเลี้ยงกับผู้หญิงท่าทางคุณนาย สูงส่ง และสวยสง่าคนหนึ่ง ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของเรือนกุหลาบร่วมกับเขา ทว่าตระการก็ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของแต่เพียงในนามไปเสียแล้ว เมื่อตอนนี้เขาปลีกตัวไปอยู่สันโดษเพียงลำพังที่ปราณบุรี จะด้วยอุปนิสัย ความชอบ หรือจริตอะไรบางอย่างที่ขัดแย้งกับภรรยา หล่อนก็ไม่อาจทราบได้ หล่อนรู้แต่ว่า..เขากับคุณหญิงนารีไม่ได้หย่าขาดกันทางกฎหมาย แต่หย่ากันแล้วทางใจ ใจที่ไม่อาจสมานคืนได้ดังเดิม เบื้องต้นของชีวิตตั้งแต่ย่างเข้าสู่ เรือนกุหลาบ หลังนี้..หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นซินเดอเรลล่า เข้ามาอยู่ร่วมกับแม่เลี้ยงใจร้ายอย่างคุณหญิงนารี กับลูกสาวอีกสามคน สายตาที่คุณหญิงมองหล่อนตั้งแต่ครั้งแรก หล่อนสัมผัสได้ถึงกระแสความรังเกียจ และนั่นก็ทำให้หล่อนได้รู้ว่า ป้าแหวนต้องพาหล่อนไปหลบอยู่ในสลัมทำไมตั้งหลายปี พ่อแม่ของหล่อนมีหนี้สินล้นพ้นตัว ทั้งในและนอกระบบ เจ้าหนี้บางรายก็หมายจะเอาชีวิตญาติพี่น้อง ลูกหลานที่เหลืออยู่ หากไม่ได้ทรัพย์สินคืนตามกำหนด..และคุณลุงตระการนี่แหละ เป็นผู้ไถ่ถอนหนี้สินทั้งหลายให้กับครอบครัวหล่อน ท่ามกลางความไม่พอใจของผู้เป็นภรรยาอย่างคุณหญิงนารี “ลูกก็ไม่ใช่..ทำไมต้องเจียดเนื้อตัวเองไปช่วยมัน ถ้าลูกฉันต้องเดือดร้อนในอนาคตเพราะเงินที่คุณเอาไปลงทุนเปล่าๆกับเด็กคนนี้ล่ะก็ ฉันจะทวงคืนให้สาสมเลยคอยดู” คุณหญิงนารีประกาศกร้าวแทนการต้อนรับอย่างอ่อนหวานอบอุ่น..ในแบบที่ควรจะเป็น หล่อนยังจำได้..ลูกสาวคุณหญิงนารีทั้งสามคน เพทาย ไพลิน และมรกต ไม่เคยมองหล่อนด้วยสายตาเป็นมิตร ทุกคนมองหล่อนราวกับเป็นส่วนเกิน เป็นตัวน่ารังเกียจ เป็นตัวอันตราย ถึงแม้หล่อนจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ไม่อดอยากเหมือนแต่ก่อน ทว่าก็ไม่หรูหราเท่าที่คิด ข้าวของเครื่องใช้ เสื้อผ้า แบบเรียน หนังสือ และจิปาถะอื่นๆ ล้วนเป็นของใช้แล้วจากลูกสาวคุณหญิง มีเพียงเด็กน้อยแก้มใสอย่าง..มุกดา หรือ ไข่มุก เท่านั้น ที่เป็นมิตรกับหล่อน และเข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ เพราะอะไรหล่อนไม่ทราบ เด็กคนนั้นอาจจะถูกชะตากับหล่อนกระมัง หรือเพราะไม่ใช่ลูกคนโปรดอย่างมรกตและพี่น้องคนอื่น อาจเพราะไม่ประสีประสา ทำอะไรก็ไม่ได้ดั่งใจมารดาเท่าพี่น้องทั้งสาม คุณหญิงนารีจึงไม่ค่อยใส่ใจไข่มุกเท่าใดนัก หล่อนก็ซาบซึ้งอยู่หรอก กับความไม่ถือตัว ไม่หยิ่งทระนงของไข่มุก แต่หล่อนก็อดอิจฉาในความเพียบพร้อม มีพ่อมีแม่ มีความเป็นอยู่ที่ดีตั้งแต่กำเนิดของไข่มุก แพรวารู้สึกตัวเองเป็นผู้หญิงอาภัพทุกกระเบียดนิ้ว เมื่อเทียบกับลูกสาวคนเล็กของคุณหญิง คุณตระการแวะเวียนมาเยี่ยม มาไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ ซื้อข้าวของดีๆราคาแพงมาให้ทุกเดือน ทำให้หล่อนพอมีกำลังใจขึ้นมาบ้าง “มีอะไรขาดเหลือก็บอกลุงนะหนูแพร..มีอะไรไม่สบายใจก็คุยกับลุงได้” น้ำเสียงทุ้มนุ่ม นัยน์ตามีแววเอ็นดู และกระแสอบอุ่นจริงใจที่ลุงตระการมีให้หล่อน เด็กสาวไม่เคยลืม ทั้งที่เขาก็เข้าใจ ว่าหล่อนสุขกาย แต่ไม่สุขใจเท่าที่ควรเมื่ออยู่ในอาณัติของคุณหญิงนารี “คุณป้าเขาก็เป็นของเขาแบบนี้แหละ จริงๆไม่มีอะไรหรอก อย่าไปถือสาแกเลย อีกหน่อยแกก็เข้าใจหนูเอง” คุณลุงทำได้เพียงปลอบหล่อนด้วยประโยคซ้ำซากข้างต้น และก่อนกลับปราณบุรี คุณตระการไม่เคยลืมที่จะให้กำลังใจหล่อนก่อนไป “ตั้งใจเรียน เป็นเด็กดี ขยันหมั่นเพียร อดทนเข้าไว้ หนูจะเป็นคนที่สมบูรณ์..คนที่สมบูรณ์ สังคมต้องยอมรับ จำไว้นะ” ใช่!..หล่อนต้องเป็นคนที่สมบูรณ์..สมบูรณ์แบบให้ได้มากที่สุดเท่าที่มนุษย์คนหนึ่งจะทำได้ นับจากวันนั้นหล่อนก็เอาแต่ขวนขวายหาความรู้ อ่อนน้อมกับผู้ใหญ่ทุกคน ฝึกฝนพัฒนาตนเองจนกระทั่งทำชื่อเสียงให้กับคนในครอบครัว “เรือนกุลาบ” ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ปีแล้วปีเล่า ชื่อเสียงที่ครูบาอาจารย์ และผู้ใหญ่ในแวดวงวิชาการ แวดวงกิจกรรมเกือบทุกแผนกในโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา กล่าวชื่นชมกันหนาหู เสียงลือลั่นถึงคุณความดีและความสามารถของแพรวาดังมาถึงคุณหญิงนารีจนได้..ขณะนั้นลูกสาวทั้งสี่ของคุณหญิงเป็นนักเรียน และเยาวชนที่แสนจะธรรมดา ไม่ได้มีความพิเศษเทียบเท่าแม้สักครึ่งเดียวของหลานสาวนอกคอกอย่างหล่อน “วันนี้วันเกิดหนูแพรนี่นา สุขสันต์วันเกิดนะลูก อยากกินอะไร ไปเที่ยวไหนบอกแม่มาได้เลย แม่จะพาหนูไป” คุณหญิงนารีเอ่ยกับหล่อนด้วยหน้าตาชื่นบาน..หล่อนเพิ่งรู้เดี๋ยวนั้นว่าคนเรา ของแค่ทำตัวให้สมบูรณ์แบบ สังคมที่เคยรังเกียจกลับยอมรับหล่อนได้ยิ่งกว่าหลังเท้าเป็นหน้ามือ หล่อนเคยหวังแค่ว่า คุณหญิงนารีจะพูดจากับหล่อนด้วยความเมตตา เรียกแทนตัวเองว่าป้าก็ยังดี..แทนที่จะเรียกแทนตัวว่า “ฉัน” และเรียกหล่อนว่า “เธอ” อย่างจิกกัดด้วยสายตาและน้ำเสียง ไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เรียกแทนตัวเองว่า “แม่” แพรวาแทบน้ำตาไหลพรากเมื่อได้ยิน เรื่องราวในอดีตค่อยๆเลือนหายไปจากภาพแห่งมโนทวาร ความจำขั้นสุดท้ายที่ติดตรึงคือนับแต่วันที่หล่อนกลายเป็นคน “สมบูรณ์แบบ” หล่อนก็กลายเป็นคนโปรดหมายเลยหนึ่ง แซงหน้า “มรกต” หรือ “เขียว” ลูกสาวคนโตผู้คล่องแคล่ว เก่งรอบด้าน แต่ไม่สันทัดเรื่องการเรียน ได้ดั่งใจคุณหญิงไปเกือบทุกเรื่อง และหล่อนก็จำได้ว่า “มุกดา” หรือ “ไข่มุก” ยังคงความเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ ทำอะไรไม่เป็น อ่อนแอ ขี้แย เจียมเนื้อเจียมตัว และเทิดทูนหล่อนจนสุดหัวใจตั้งแต่เล็กจนโตถึงระดับมัธยมต้น ก่อนที่หล่อนจะห่างจากเด็กคนนั้นนับแต่ได้ทุนนักเรียนนอกด้านดีไซน์ เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายถูกวางอย่างบรรจงลงในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มีล้อลาก ก่อนที่กรอบรูปกรอบนั้นจะถูกวางซ้อนลงอย่างทะนุถนอมเป็นชิ้นสุดท้าย หญิงสาวถอนสายตาออกจากความทรงจำในอดีตและธุระตรงหน้า นิลสีดำเป็นประกายเจิดจ้าเมื่อนึกถึงเป้าหมายสุดท้ายของชีวิต หล่อนประสบความสำเร็จในชีวิตเกือบทุกด้านแล้ว..เหลือเพียงอย่างเดียวเท่านั้น “คนสมบูรณ์แบบอย่างฉัน..คือคนเดียวเท่านั้นที่คู่ควรกับคุณ..กวิน ” จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 27 มิ.ย. 55 23:58:53

ความคิดเห็นที่ 2 ไข่มุกเดียวกันใช่ป่ะคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:32:22

ความคิดเห็นที่ 3 @อาราเร่ ; เดียวกันนี่หมายถึงอะไรเหรอคะ ^^ จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 21:01:52

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านต่อค่ะ แพรรู้ไหมว่าไข่มุกเดียวกัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 21:32:18

ความคิดเห็นที่ 5 ติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : ศิลาริน (pericardium) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 23:06:40