ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 23 ร่วมหอ องค์ชายสิบเดินหน้าเข้ามาเห็นพวกเรากำลังป้อนขนมกันอยู่ก็ชะงัก แต่แล้วก็แสยะยิ้มเดินมาใกล้ “โอ้ๆ อิงแอบแนบชิดกันแล้วหรือ เจ้าสิบสาม ข้ามาขัดจังหวะเจ้าหรือไม่” ฉันเห็นเส้นเลือดตรงขมับอิ้นเสียงเต้นตุบๆ กลัวว่าเขาจะบันดาลโทสะเลยรีบส่งจานให้พี่เลี้ยงที่อยู่ด้านข้างก่อนดึงให้อิ้นเสียงมองมาที่ฉัน แล้วฉันก็แอบขยิบตาให้เขา อิ้นเสียงชะงักไปในทีแรก แต่ก็ยิ้มตอบแบบยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันไปยิ้มให้องค์ชายสิบ “ฟังพี่สิบพูดเข้า ท่านอุตส่าห์มาร่วมอวยพร ความยินดีของพี่น้องมีหรือจะผิดจังหวะ” ฉันยิ้มน้อยๆ ดูท่าองค์ชายสิบสามคงกลับสู่ภาวะปกติแล้ว ฉันเลยก้มหน้าทำท่าเขินอาย คนเป็นเจ้าสาวก็คงมีทีท่าแบบนี้ล่ะนะ และฉันก็ไม่อยากให้เจ้าพวกวายร้ายก่อเรื่องยุ่งยากขึ้นด้วย แอบเหลือบมองก็เห็นว่าองค์รัชทายาท องค์ชายสาม องค์ชายแปด และองค์ชายใหญ่ๆ โตๆ ทั้งหลายไม่ได้เข้ามาด้วย คงห่วงเกียรติของตัวเลยไม่ยอมร่วมวงไพบูลย์ คนที่ตามเข้ามาคือองค์ชายเก้า แต่ก็ยังรักษามารยาทยืนหลบอยู่ด้านหลังสุด องค์ชายสิบสี่วางหน้าเรียบเฉย ฉันไม่กล้ามองมากเพราะสายตาของเขาพุ่งมาอย่างกับดาบ ความรู้สึกของเขาใช่ว่าฉันจะไม่เข้าใจ เสียแต่ว่าฉันไม่สามารถตอบรับมันได้เท่านั้นเอง ขนาดองค์ชายสี่ฉันยัง... องค์ชายสี่... ฉันหายใจขัดขึ้นมาเฉยๆ รีบยกแขนเสื้อขึ้นทาบอกตัวเองแน่น ค่อยๆ สงบความรู้สึกที่ไม่สมควรนั้นให้หมดลง ฉันไม่รู้หรอกว่าองค์ชายสี่เก็บความรู้สึกแบบไหนไว้ในใจ แต่สิ่งที่เขาทิ้งไว้ในหัวใจฉันคือบาดแผลที่เรียกว่า ‘ความรู้สึกผิด’ และมันก็คงจะเน่าเละอยู่ในนั้นตลอดไป... “แม้เคลียคลอต่อหน้าจะพาให้ขัดเขิน แต่ก็สมควรให้พวกข้าได้ยินเสียงสักหน่อยไม่ใช่หรือ พวกเจ้าว่าหรือไม่ ฮ่าๆ!” เสียงดังกระหึ่มขององค์ชายสิบเพิ่มความดังขึ้นเป็นเท่าตัว ทำเอาหูฉันอื้อเลยทีเดียว “ใช่แล้ว โอรสสิบสามผู้ห้าวหาญ เหตุใดจึงกระบิดกระบวนอยู่เล่า” “เจ้าสาวก็ไม่พูดอะไรเลย ฮ่าๆๆๆ!” เสียงหัวเราะผสมโรงดังไปทั่ว ฉันพลันดึงสติกลับมาได้และเงยหน้าขึ้นอย่างทนไม่ไหว ฉันสบตากับองค์ชายสิบเข้าพอดี เขาแสยะปากก้าวขึ้นมาข้างหน้าและก้มตัวน้อยๆ พลางไล่มองฉัน กลิ่นเหล้าโชยมากระแทกหน้าจนฉันต้องผงะหลบ เขาจุ๊ปากยิ้มพูด “เจ้าสาว วันนี้เป็นวันมงคลของพวกเจ้า พวกเราพี่น้องมาแสดงความยินดีถึงประตู พวกเจ้าสองสามีภรรยาจะไม่แสดงน้ำใจตอบเลยหรือ” ฉันจ้องตอบตรงๆ เลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าเขาจะทำอะไรกันแน่ องค์ชายสิบหยุดไปนิดหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “พวกเจ้าจูบกันสักทีเป็นไร เจ้าสิบสามมิใช่คนใจจืด ข้าว่าแม้จะไม่ทำให้เห็นก็ให้พวกเราได้ยินอะไรสักหน่อยเถอะ ใช่หรือไม่” เขายังหันกลับไปถามความเห็นพวกพี่น้องเจ้าครอกของตัวเองอีก “ใช่ๆ” เสียงร้องสมทบดังอื้ออึง ฉันหันไปทางอิ้นเสียง เขาหน้าแดงก่ำแต่ไม่ใช่เพราะเมา สองหมัดกำแน่นจนเห็นเส้นเอ็นปูด แต่ใบหน้ายังคงรอยยิ้มรับหน้าเหล่าพี่น้อง เฮ้อ เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้วจริงๆ สุขุมขึ้นด้วย แต่แล้วฉันก็รู้สึกแปลกๆ เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาคืออิ้นเสียงคนที่ฉันคุ้นเคยหรือเปล่า อิ้นเสียงหันหน้ามาสบสายตากับฉัน สีหน้าของเขาอ่อนโยนลง แววตาอบอุ่น เขาส่ายหน้าให้ฉันน้อยๆ เป็นเชิงบอกให้ฉันไม่ต้องเป็นห่วง ฉันอดยิ้มชื่นใจไม่ได้...ไม่ผิดหรอก สำหรับฉันแล้วเขายังคงเป็นองค์ชายสิบสามคนนั้น ฉันขยิบตาให้เขาทีหนึ่ง ไม่รอให้เขามีปฎิกิริยาตอบกลับฉันก็ยืดตัวขึ้นช้าๆ ภายในห้องเงียบสงัดลงทันใด ฉันกำลังมองหา...เจอแล้ว ฉันเอื้อมไปหยิบผ้าแดงคลุมหน้าผืนเมื่อกี้มาแล้วหันไปก้มหน้าให้องค์ชายสิบ เขาชะงักกึก ถอยหลังหลบฉันอย่างลืมตัว ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้มให้อิ้นเสียง เขาจ้องมองฉันนิ่ง จากนั้นฉันก็จับปลายผ้าข้างหนึ่งใส่มือเขาแล้วยกปลายด้านหนึ่งของฉันพามือเขายกขึ้นด้วย โลกสีแดงเล็กๆ บดบังพวกเราให้อยู่ในที่ลับตา และปิดกั้นความวุ่นวายด้านนอกไม่ให้เกี่ยวข้องกับพวกเรา อิ้นเสียงยิ้มอ๋อ ฉันเพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่ารอยยิ้มของผู้ชายนั้นอ่อนโยนได้ถึงขนาดทำให้ใจละลายเลยทีเดียว อิ้นเสียงโน้มหน้าลงมาประทับที่ริมฝีปากฉันเบาๆ และค้างนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ได้ดูดดื่มเร่าร้อน แต่ราวกับเป็นคำสัญญาที่ใช้ชีวิตตีตราประทับลงในหัวใจ ไม่มีคำสาบาน มีแต่เพียงลมหายใจอบอุ่นที่ส่งผ่านระหว่างกันและกัน อิ้นเสียงเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปล่งประกายวาววับจ้องมองฉัน ฉันหันหน้าไปมองนอกผ้าแดงแล้วทำท่าให้เขาก้มลงมาใหม่ แม้อิ้นเสียงจะไม่เข้าใจว่าฉันคิดอะไร แต่ก็ก้มลงมาโดยดี ฉันยื่นหน้าเข้าไปหาแล้วจูบแก้มทั้งสองข้างของเขาดังจ๊วบๆ ไม่ต้องพูดถึงคนในห้องหรอก แม้แต่คนข้างนอกก็ต้องได้ยินอย่างชัดเจน อิ้นเสียงเองยังตะลึงค้างเลย โอย เมื่อยแขน... ฉันพยักหน้าให้อิ้นเสียงเพื่อเอาผ้าคลุมลงพร้อมกันอย่างรวดเร็ว องค์ชายสิบที่ยื่นหน้ายื่นตาอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ผงะถอยทันทีที่เห็นฉันยักคิ้วให้ เขาเซไปเหยียบเท้าของบ่าวคนหนึ่งเข้าอย่างจังเลยเสียหลักหงายหลังตึง ฉันต้องเบือนหน้าหลบไปแอบหัวเราะ แต่อิ้นเสียงกลับไม่สนใจเรื่องขายหน้าขององค์ชายสิบ จ้องมองฉันด้วยสายตารักใคร่และภาคภูมิใจพลางยื่นมือมาทัดผมปอยหนึ่งเก็บที่หลังใบหูให้ ท่ามกลางเสียงหัวเราะครืนของคนรอบข้าง องค์ชายสิบที่ลุกขึ้นมาหน้าตาเดี๋ยวดำเดี๋ยวแดงจนบอกไม่ถูกว่าสีอะไรกันแน่ เขาทำเสียงฮึดฮัด ตาแทบทะลักถลน ทำท่าจะปราดเข้ามาเอาเรื่อง อิ้นเสียงก้าวเข้าขึ้นมาบังฉันไว้ “พวกเจ้าทำอะไรกัน” ทันใดนั้นเอง เสียงสุภาพเรียบร้อยเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น ทุกคนต่างหยุดชะงักและหันไปมองทางเดียวกัน องค์รัชทายาท องค์ชายสาม และองค์ชายแปดยืนอยู่ด้วยกันที่นอกประตู องค์รัชทายาทกับองค์ชายสามระบายยิ้มบางๆ เป็นธรรมชาติ แต่องค์ชายแปดกลับขมวดคิ้วมององค์ชายสิบอย่างตำหนิ “ข้าว่าแล้วเชียว ที่รั้งอยู่นานไม่ยอมกลับออกไปเพราะมัวก่อเรื่องวุ่นอยู่ในนี้นั่นเอง” องค์ชายสิบทำหน้าขัดใจ ครั้นจะอ้าปากพูดก็ต้องกลืนน้ำลายกลับลงไปพร้อมถอยออกอย่างกระฟัดกระเฟียด วินาทีนั้นฉันเห็นองค์ชายเก้าหลิ่วตาให้เขาด้วย ฉันไม่ทันคิดหรอกว่ามันหมายความว่ายังไง อิ้นเสียงก้าวไปคุกเข่าคารวะองค์รัชทายาทและพี่ๆ ทั้งหลายของเขา “พี่แปดเข้าใจผิดแล้ว พี่สิบกำลังล้อพวกเราเล่นเท่านั้น” นัยน์ตาองค์ชายแปดวูบวับก่อนที่เขาจะหัวเราะหึๆ “อย่างนั้นหรือ องค์รัชทายาทและพวกข้ารอจะมอบสุราไหหนึ่งให้เจ้า นานแล้วที่ไม่ได้ฉลองเช่นนี้ จำได้ว่าครั้งก่อนเป็นงานแต่งของน้องสิบสี่...” เขายิ้มกวาดมองคนรอบห้อง “พวกเจ้านี้ก็ดีจริง ครึกครื้นกันอยู่ข้างใน ปล่อยให้พวกข้ารอค้างอยู่ข้างนอก” แต่ละคนรีบจัดแจงแสดงความเห็นพ้อง บรรยากาศมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที มีเพียงองค์ชายแปดที่พยายามจะคัดค้าน แต่องค์ชายสิบไม่พูดอะไรอีก อิ้นเสียงยืนประสานมือคารวะรับดื่มจากทุกคน เจ้าสาวอย่างฉันทำได้อย่างดีที่สุดก็คือรออย่างสงบเสงี่ยมอยู่ด้านข้าง บางทีก็เผลอมองออกไปข้างนอกบ้าง จนกระทั่งพี่เลี้ยงเจ้าสาวข้างตัวพากลับไปนั่งที่เตียง องค์ชายสี่ไม่มา ฉันถอนหายใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเพราะโล่งใจหรือเพราะอย่างอื่นกันแน่ “น้องสิบสี่ วันนี้เป็นอะไรไปหรือถึงไม่พูดไม่จา ไม่สมกับตัวเจ้าเลย” องค์ชายสามร้องทักทำให้ฉันหันไปมองอย่างลืมตัว ดวงตาถมิงทึงขององค์ชายสิบสี่จ้องเขม็งมาที่ฉันพอดีพาให้ใจฉันเต้นตึกๆ แต่ฉันไม่กล้าแสดงสีหน้าไม่เหมาะสมออกไป ขณะนั้นเองสมองของฉันก็เกิดความคิดขึ้นมากมาย แต่แล้วฉันก็ตัดสินใจทำท่าเหนียมอาย ก้มหน้าหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ สองคิ้วผูกเป็นโบ ว่ากันตามจริงแล้วองค์ชายสิบสี่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มคนที่ฉันคิดว่าจะพาให้เกิดเหตุการณ์วุ่นวาย ฉันประเมินความคิดที่เขามีต่อฉันต่ำเกินไป หรือเขานี่แหละที่เป็นเครื่องมืออีกชิ้นหนึ่งซึ่งองค์ชายแปดจะใช้โจมตี จู่ๆ อิ้นเสียงก็พูดขึ้น “น้องสิบสี่ ตอนเจ้าแต่งงานข้าไปฝึกรบที่ด่านกู่เป่ยเลยมาไม่ทัน วันนี้เราพี่น้องต้องดื่มให้มากเพื่อชดเชยคราวนั้น มา!” เสียงคนรอบข้างร้องสนับสนุน แต่เสียงกระจ่างใสขององค์ชายสิบสี่กลับไม่ครื้นเครงไปกับเหล่าพี่น้องนัก “ข้าขอน้อมรับ มานี่ซิ เอาเหล้ามา ก่อนอื่นข้าต้องดื่มให้พี่สะใภ้ก่อน” ภายในห้องเงียบลงไปอึดใจหนึ่งก่อนที่เสียงเฮฮาจะดังลั่น องค์ชายสิบร้องสั่งให้คนยกเหล้ามาเพิ่มอีก ระหว่างนั้นฉันแอบหายใจลึกๆ ยืนขึ้นช้าๆ มองไปทางองค์ชายสิบสี่ที่ยืนอยู่ทางหนึ่ง ใบหน้าของเขาซีดลงไปนิดหน่อย ฉันแอบนึกสงสารอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกติดค้างเขา ฉันหลับตาลงก่อนจะยิ้มเดินไปหา ฉันอาจจะไม่เข้าใจประเพณีการแต่งงานของเชื้อพระวงค์นัก แต่ชาวแมนจูใจคอกว้างขวาง ไม่เคร่งครัดพิธีการมาแต่ไหนแต่ไร การที่น้องสามีจะดื่มอวยพรให้พี่สะใภ้ก็คงเป็นเรื่องปกติล่ะมั้ง ฉันยกเหล้าจอกใหญ่ที่เทเต็มปริ่มขึ้นมาดู เห็นแล้วจะเป็นลม ขืนฉันดื่มหมดนี่มีหวังได้เมาแอ๋แน่ ถ้าเจ้าสาวเมาหัวราน้ำในคืนวันแต่งงานคงไม่เหมาะสม ฉันไม่มั่นใจเลยจริงๆ ว่าตัวเองตอนเมาจะยังยิ้มรื่นคงท่าทางชดช้อยได้อยู่หรือเปล่า ฉันกัดริมฝีปาก อดเศร้าใจไม่ได้ ไม่ดื่มก็ไม่ได้เสียด้วย คงต้องดื่มล่ะนะ “ข้าดื่มคารวะก่อน” องค์ชายสิบสี่ยกจอกเงยหน้ากรอกเหล้าลงไปพาให้ฉันตะลึง เขาดื่มแล้วก็จ้องฉันตาไม่กะพริบ “ดี!” เสียงทุกคนร้องชม องค์ชายสิบพูดกระทบกระเทียบ “คราวนี้สะใภ้สิบสามอย่าให้น้อยหน้าเชียว” ฮึ่ย...ฉันเงยหน้าขึ้นยิ้ม “องค์ชายสิบสี่เกรงใจเกินไปแล้ว เหล้านี้หม่อมฉันต้องดื่มแน่นอน” พูดจบฉันก็ก้มหน้าลงเม้มปาก สูดลมหายใจเรียกขวัญแล้วก็...เหล้าบาดคอจริงๆ แรงมากๆ ด้วย ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองแดงซ่าน ร้อนวูบวาบและมึนไปหมด แต่องค์ชายสิบก็ยังค่อนขอดว่าดื่มไม่หมดแสดงว่าไม่จริงใจ ฉันพยายามเก็บอาการหันไปมองอิ้นเสียง เขาขมวดคิ้วมุ่น ฉันพยักหน้ายิ้มเป็นเชิงเรียก เมื่ออิ้นเสียงเดินมาหาฉันก็ส่งจอกใส่มือเขา เขาออกจะงงๆ แต่ไม่ทันจะถามองค์ชายสิบก็ร้องโวยวายขึ้นมา “เช่นนี้ได้อย่างไร เขาก็ส่วนเขา เจ้าก็ส่วนเจ้าสิ” “ทำไมจะไม่ได้ สามีภรรยาถือเป็นคนคนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วจะแยกเขาแยกเจ้าได้อย่างไร” ฉันหันไปเถียงทันควันทำเอาองค์ชายสิบอึ้งอ้าปากค้าง องค์รัชทายาทกลับหัวเราะออกมา “เจ้าพูดถูก สามีภรรยาถือเป็นคนเดียว น้องสิบ ดูท่าเจ้าจะเลอะเลือนแล้ว” “จริงด้วย ใช่แล้ว” องค์ชายสามยิ้มตาหยีผสมโรง เมื่อองค์รัชทายาทออกโรง คนอื่นๆ มีหรือจะกล้าพูดอะไรได้ ต่างคนต่างยิ้มแห้งเออออว่าตามกัน องค์ชายสิบสามจึงยิ้มและยกจอกดื่ม ฉันไม่หันไปทางองค์ชายสิบสี่เลย รับจอกเหล้ามาจากมืออิ้นเสียงแล้วก็วางลงบนถาดที่สาวใช้ถือรอรับ ตอนนี้อิ้นเสียงครึ้มใจได้ที่ ยิ้มมองฉันท่าเดียวจนฉันเขินหน้าแดง “เอาล่ะๆ ดื่มมาก็มากโข หยอกเย้ากันก็พอควรแล้ว พวกเราไปกันเถอะ คนมากมายมารวมอยู่ในห้องหอเช่นนี้เห็นจะไม่ถูกต้อง” องค์ชายสามกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล องค์รัชทายาทหัวเราะนำขบวนออกไปก่อนโดยมีองค์ชายแปดเดินตาม องค์ชายสิบแม้จะไม่พร้อมใจนัก แต่ก็ไม่มีเหตุผลให้อยู่ต่อ ต้องเดินตามหลังองค์ชายเก้าไปแต่โดยดี องค์ชายสิบสามก้มลงบอกกับฉันเบาๆ “ข้าต้องออกไปรับดื่มสักครู่ก่อน เจ้า...” “เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะอายม้วนอยู่ในนี้ต่อ” ฉันยิ้มพูดเสียงค่อยแล้วก็กะพริบตาปริบๆ ใส่เขา “หึๆๆ” อิ้นเสียงหลุดขำก่อนจะช่วยจัดทรงผมฉันเข้าที่อย่างอ้อยอิ่ง มองฉันอย่างอาลัยอาวรณ์จนฉันต้องดุนหลังเขาเบาๆ ถึงจะยอมตามพี่น้องของเขาออกไปได้ ฉันส่ายหน้ายิ้ม จากนั้นก็เดินกลับมานั่งที่เตียง...นอนพักสักหน่อยดีกว่า ร่างกายล้าเต็มทน แม้จะรู้ว่าการหยอกเย้าบ่าวสาวถึงห้องหอนั้นเป็นเรื่องที่เหนื่อยหนักไม่ว่าจะยุคไหนสมัยใดก็เถอะ แต่แบบนี้มันแตกต่างจากที่ฉันเคยพบเคยเห็นมาอย่างสิ้นเชิงเลย ขณะกำลังย่อตัวลงนั่งที่เตียงฉันพลันได้ยินเสียงคนข้างนอกเงียบไปแปลกๆ แล้วเสียงองค์รัชทายาทก็ดังขึ้น แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 07:17:05 แก้ไขเมื่อ 28 มิ.ย. 55 07:12:07 จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 07:10:30

ความคิดเห็นที่ 2 “น้องสี่ เจ้ามาตั้งแต่เมื่อใด ทำไมจึงยืนอยู่ตรงนี้เล่า” “เพิ่งมาถึงเมื่อครู่พ่ะย่ะค่ะ มีคนมาสนทนาเรื่องการศึกษากับข้าเป็นการด่วน จึงได้ล่าช้า น้องสิบสาม ผิดต่อเจ้าแล้วจริงๆ”  เสียงเรียบเฉยขององค์ชายสี่ดังมาจากด้านนอก ฟังดูแหบพร่าหน่อยๆ แต่เสียงอิ้นเสียงกลับสดใส “พูดเช่นนั้นได้อย่างไรพี่สี่ ท่านมาก็ให้เกียรติข้ามากแล้ว อีกอย่าง...”  อิ้นเสียงหยุดไปนิดหนึ่ง ขณะที่ฉันนึกเดาว่าองค์ชายสี่จะมีสีหน้าท่าทางยังไง อิ้นเสียงก็พูดต่อ “พี่สี่ดูแลข้าด้วยดีเสมอมา มีแต่ข้าที่ต้องขออภัยท่าน ใช่เรื่องที่ท่านผิดต่อข้าที่ไหน” เสียงของอิ้นเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกจากหัวใจ ทั้งความซาบซึ้ง ทั้งความเทิดทูน และทั้ง... ฉันไม่ได้ยินแล้วว่าด้านนอกคุยอะไรกัน รู้แต่ว่าเสียงคนค่อยๆ ซาลงเรื่อยๆ ฉันก้มลงถอนใจ ทิ้งตัวเอนพิงไปด้านหลังก่อนจะหลับตาให้ความรู้สึกปวดร้อนตรงเบ้าตานั้นจางลงไป  ‘ใครรักใครคนหนึ่ง แล้วใครกลับทำร้ายใคร เปี่ยมรักไร้รัก ถูกหรือผิด สุดท้ายต้องแบกรับโทษไว้ชั่วชีวิต...’  บทเพลงที่ไม่รู้ว่าเคยได้ยินจากที่ไหนพลันผุดขึ้นในสมอง สะท้อนก้องอยู่ในนั้นอย่างชัดเจน ฉันยิ้มเศร้า ฉันรักใครนั้นขอไม่พูดถึง ทำร้ายใครนั้นกลับรู้ซึ้งที่สุด ฉันต้องแบกรับโทษทัณฑ์ไปชั่วชีวิตใช่ไหม... “นายหญิง...”  เสียงเล็กๆ เสียงหนึ่งทำลายความเงียบ ฉันลืมตาขึ้นมาเห็นสาวใช้หน้าตาสะสวยคนหนึ่งกำลังมองฉันด้วยสีหน้าเป็นกังวล เมื่อฉันลืมตาขึ้นเธอก็หน้าแดงส่งผ้าเช็ดหน้าให้ ฉันไม่รับผ้าเช็ดหน้าเพราะยังงง เธอเลยยื่นมือมาเช็ดหน้าให้อย่างแผ่วเบา ฉันยกมือขึ้นมาลูบหน้าตัวเองดูอย่างอัตโนมัติ ถึงได้รู้ว่าน้ำตานองหน้าเต็มไปหมด ฉันโบกมือปฏิเสธ เธอจึงวางผ้าแพรใส่มือฉันด้วยท่าทางเข้าอกเข้าใจแล้วจึงย่อกายเคารพถอยไป เหล่าพี่เลี้ยงเจ้าสาวและบรรดาสาวใช้เห็นหน้าฉันไม่เริงร่าก็ไม่เข้ามากวนฉันอย่างรู้งาน ต่างถอยหลบไปแบบเงียบกงิบ เสียงอึกทึกวุ่นวายเมื่อกี้นี้หายไปจากห้องจนหมด เหลือเพียงความเงียบสงัดเท่านั้น ฉันไม่รู้ว่านั่งอยู่อย่างนั้นนานแค่ไหน กระทั่งรู้สึกเมื่อยคอเลยเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงแล้ว แสงสายันต์สีแดงส้มยังฉาบฉายตรงปลายขอบฟ้านำพาไออุ่นอันเอื้ออารีคล้อยต่ำตามพระอาทิตย์ที่อัสดง หน้าของฉันเหนียวเหนอะ คงเป็นเพราะน้ำตาที่แห้งเหือดทำให้รู้สึกไม่สบายผิว ฉันยืนขึ้นมองไปรอบๆ อยากจะหาน้ำสักอ่างมาล้างหน้า กว่าจะเจอว่าอยู่หลังฉากบังตาก็ตั้งนาน ฉันถอดเครื่องประดับผมหนักอึ้งทั้งหลายและชุดคลุมตัวนอกออก ตัวเบาขึ้นเป็นกอง ฉันวักน้ำขึ้นล้างหน้า น้ำเย็นๆ ชวนให้สดชื่น พอเช็ดหน้าเช็ดตาแห้งแล้วก็ประน้ำมันหอมกลิ่นมะลิ เสร็จแล้วจึงนั่งแปรงผมไปเรื่อยเปื่อยตรงหน้าโต๊ะ อยากจะสางเอาเรื่องยุ่งยากในหัวออกไปให้หมดไม่เหลือหลอ มีคนเคยพูดว่าคนที่ไม่เคยทุกข์เพราะรักนั้นเกิดมาก็เสียชาติเกิด ถึงความรักจะไม่เป็นอย่างที่หวัง มีอุปสรรครอบด้าน แต่นั่นก็คือความหอมหวานที่น่าหลงใหล “เฮ้อ...” คำพูดเหลวไหลนี้ใครเป็นคนพูดกันนะ อยากจะรู้จริงๆ เลย...ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อสะกดความพลุ่งพล่านในใจ หลังจากหวีผมเข้าทรงดีแล้วฉันก็วางหวีเก็บเข้าที่ กำลังจะอ้าปากเรียกคนเข้ามาพลันเสียงประตูก็ดังแอ๊ดเหมือนมีใครเปิด ฉันหันไปมองก็เห็นอิ้นเสียงยืนพิงขอบประตู หน้าตาแดงซ่าน เขาจ้องมองมาที่ฉันตาเยิ้มพลางย่างสามขุมตรงเข้ามา  ฉันขนลุกซู่ ตัวแข็งทื่อ ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้กลิ่นเหล้ายิ่งคละคลุ้ง ฉันรู้สึกเหมือนกำลังเข้าใกล้เส้นศูนย์สูตรยังไงยังงั้น บรรยากาศอบอ้าวจนหายใจไม่ทั่วท้อง ฉันกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เลียริมฝีปากที่แห้งผาก ดวงตาของอิ้นเสียงดำขลับดุจสีของแท่งหมึก ใบหน้าแดงเรื่อขับโครงคิ้วและตาให้เด่นชัด ฟันขาวๆ ของเขาเรียงเป็นระเบียบสวย รอยยิ้มสดใสเหมือนท้องฟ้าเปิดโล่งชวนชื่นใจ เขาก้มลงสบตากับฉัน ฉันไม่สามารถเลื่อนสายตาไปไหนได้ราวกับต้องมนตร์สะกด เขายิ้มน้อยๆ ยื่นมือมาจับปลายผมของฉันไปไล้ที่ริมฝีปากตัวเอง  “หอมจริง กลิ่นมะลิหรือ”  ฉันพยักหน้าหงึก อิ้นเสียงที่อยู่ตรงหน้าทำให้ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย  “ว้าย!” ฉันกรีดร้องเมื่อจู่ๆ อิ้นเสียงก็ช้อนตัวฉันอุ้มไปที่เตียง หัวใจของฉันเต้นโครมครามขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะทะลุออกมานอกอกเสียให้ได้ ความคิดที่จะขัดขืนไม่รู้กระเจิดกระเจิงไปไหน และไม่รอให้ฉันได้มีปฏิกิริยาอะไรอิ้นเสียงก็วางฉันลงนั่งบนเตียง “เจ้า...เจ้าจะทำอะไรน่ะ...นี่...”  ฉันพยายามฉุดอิ้นเสียงขึ้นเมื่อเขาก้มลงไปถอดรองเท้าให้ฉัน แต่กลับถูกขัดขวางอย่างดื้อดึง ฉันเลยต้องปล่อยเขาอย่างจนใจ เมื่อถอดรองเท้าเสร็จเขาก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น แต่นั่งคุกเข่าจับเท้าฉันไว้ บรรยากาศแปลกประหลาดชอบกล ตอนที่คิดว่าฉันควรจะพูดอะไรบ้าง อิ้นเสียงก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉันพอดี  “ในที่สุดวันนี้ก็ได้จับเท้าเจ้า” ฉันอึ้งตะลึงตะลาน นึกถึงครั้งแรกที่เราพบกันทันที คนที่ชมว่าเท้าฉันสวยคนนั้น...ฉันหน้าแดงยิ้มเขิน “เช่นนั้นก็ยินดีด้วยนะเจ้าหนู” “เจ้า...” อิ้นเสียงเป็นฝ่ายอึ้งบ้าง ก่อนจะยิ้มเหยอย่างไม่อยากรับสรรพนามนี้  ฉันยักคิ้วมีความสุข แต่แล้วก็เห็นรอยยิ้มมีเลศนัยของอิ้นเสียง แย่แล้ว...ตัวของฉันพลิกหงายลงบนเตียงแบบไม่ทันตั้งตัว ฉันเงยหน้าขึ้นมองอิ้นเสียงที่ยิ้มได้ใจโถมตัวลงมาทับแล้วก็ต้องกัดริมฝีปาก มือข้างหนึ่งยกขึ้นมากุมอกเสื้อตัวเองอย่างอัตโนมัติ อิ้นเสียงไม่ได้ทำตัวเหมือนคนขาดสติ เขาค่อยๆ ก้มลงมาประทับจูบชุ่มชื้นที่หลังมือของฉัน “มือของเจ้างามจริง เขียนอักษรข้อความก็สวย”  ฉันมองเขาอย่างนิ่งอึ้ง เขาประทับจุมพิตลงบนคิ้วของฉัน  “คิ้วของเจ้างามเหลือเกิน เคยขมวดมุ่นเพื่อข้า และคลายลงเพื่อข้าด้วย...ดวงตาเจ้าก็งาม ในนั้นทอประกายอบอุ่นทำให้ข้าอาลัยรักนักหนา”  ริมฝีปากของอิ้นเสียงไล่ลงผ่านแก้มและหยุดตรงริมฝีปากของฉัน  “ปากเจ้ายิ่งงามใหญ่ เคยเอ่ยคำที่ทำให้ข้าดีใจ เคยร้องเพลงแสนไพเราะ...” ฉันรับสัมผัสจากริมฝีปากของเขาที่เลื่อนลงมาที่คอ และเรื่อยมาถึงหน้าอก  “ข้าชอบข้างในนี้ด้วย หัวใจดวงนี้เต้นอย่างอ่อนโยนและแสนดี ทำให้ข้ารู้สึกว่าไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวอีกแล้ว”  ฉันลืมตามองอิ้นเสียงและยิ้มให้ทั้งน้ำตา นี่ฉันมีข้อดีมากมายขนาดนี้เลยเหรอ “รู้หรือไม่ว่าข้าชอบอะไรในตัวเจ้าที่สุด” อิ้นเสียงเช็ดน้ำตาให้ฉันเบาๆ  ฉันส่ายหน้า เขาจึงก้มลงมากระซิบที่ข้างหู “เสี่ยวเวยคนที่ตอบรับเสียงดังต่อหน้าพระพักตร์ว่าจะแต่งงานกับข้า ข้าชอบที่สุดเลย”  เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน ดวงตาสีดำพร่ามัวเพราะน้ำตาคลอหน่วย ฉันอดยื่นมือไปกุมหน้าเขาไว้ไม่ได้ และอิ้นเสียงก็กุมมือฉันไว้อีกที  “ต่อไปข้าจะเล่าให้ลูกของเราฟังว่าแม่ของพวกเขาตอบรับแต่งงานกับพ่อเสียงดังกึกก้อง จากนั้นก็จะบอกเล่าแก่หลานของเราต่อไป...” “หึๆๆ คนโง่” ฉันอดขำไม่ได้ อิ้นเสียงหัวเราะเบาๆ ฉับพลันนั้นเขาก็จูบฉันอย่างหนักหน่วงจนฉันหน้ามืดตาลาย โลกทั้งโลกมีเพียงดวงตาดำขลับของอิ้นเสียงและเสียงหอบหายใจกระชั้น จากนั้นร่างกายที่ร้อนผ่าวก็โอบรัดตัวฉันไว้แนบแน่น จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 07:18:54

ความคิดเห็นที่ 3 โอย คนสวยอยากกรี๊ดดดด จบตอนแค่นี้รึเนี่ย สงสารองค์ชายสี่อ่ะ TT อกหัก อยากให้หนังสือออกเร็วๆจัง จากคุณ : nusrichompu เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 11:41:44

ความคิดเห็นที่ 4 โอยยยยย  อ่านแล้วเขิน ถ้าเราแปลเอง บทเข้าพระเข้านางอย่างนี้ คงใช้เวลาแปลมากที่สุดมั้ง อยากเห็นหน้าปกหนังสือจังเลย จะออกมาแตกต่างจากชุดมากกว่ารักเล่มอื่นไหมหนอ จากคุณ : โซดาซู่ซ่า เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 13:23:08

ความคิดเห็นที่ 5 ว้า... นึกว่าจะมีฉากเอารองเท้าเตารีดฟาดกบาลบรรดาองค์ชายทั้งหลาย ตั้งกะอ่านมา เสี่ยวเว่ยไม่เคยบู๊ซักตอน (อยากเห็น 555) มีที่แปลอ่านแ้ลวสะดุด ทำไมจะไม่ได้ สามีภรรยาถือเป็นคนคนเดียวไม่ใช่เหรอ แล้วจะแยกเขาแยกเจ้าได้อย่างไร เจ้าพูดถูก สามีภรรยาถือเป็นคนเดียว น่าจะ "เป็นคนคนเดียวกัน" จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 18:47:21

ความคิดเห็นที่ 6 พี่สี่T T โอ๋ๆ อย่าร้องไห้ มาซบไหล่เค้ามา เค้าจะเช็ดน้ำตาให้เอง เอ...นี่ยังไม่ถึงครึ่งเรื่องใช่มั้ยคะ? เหมือนจขกท.บอกมีหลายภาค(ถ้าเราจำไม่ผิดน่ะนะ) แต่เสี่ยวเวยก็แต่งงานกับสิบสามไปแล้ว ที่เหลือจะเหลือประเด็นอะไรให้เล่นอีกเนี่ย? รักสามเส้า?ไม่สิ...สี่เส้า? แต่นักเขียนเขียนให้เสี่ยวเวยกับสิบสามเข้าหอแล้ว ถ้าจะเล่นประเด็นนี้ต่อก็ไม่น่าให้เสี่ยวเวยรีบแต่งงานเลย หรือจะเล่นประเด็นเรื่องการเมือง การชิงบัลลังก์ในสมัยนั้น? แต่คำพูดที่ว่า "ฉันรักใครนั้นไม่ขอพูดถึง" เนี่ย มันเหมือนเปิดทางให้คนอ่านจินตนาการและไขว้เขวได้เลยนะ กระทั่งเสี่ยวเวยยังไม่ยอมบอกเลยว่า "รัก" ใครจริงๆ (ไม่ใช่อะไร เชียร์พี่สี่ เลยพยายามหาเหตุผลมาเข้าข้าง ลำเอียงสุดๆ55) สงสัยติดภาพมาจากปู้ปู้ว่ายังไงพระเอกก็คือพี่สี่ ส่วนสิบสาม เธอเป็นได้แค่เพื่อนที่แสนดีเท่านั้น จากคุณ : BeautifulSonata เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 21:23:48

ความคิดเห็นที่ 7 หนังสือจะออกวางขายเมื่อไหร่ค่ะ  จะได้สั่งจอง จากคุณ : Curious girl เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 18:05:05

ความคิดเห็นที่ 8 มีสองภาคค่ะ  ที่ลงไว้นี้คือหกสิบเปอร์เซ็นต์ของภาคแรกค่ะ ส่วนภาคสองไม่ยาวเท่าภาคแรกค่ะ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ของภาคแรกได้  กำหนดออกยังไม่แน่ชัดเลยค่ะ อยากออกพร้อมกันทีเดียว จะพยายามออกให้ทันงานหนังสือ มี.ค. 56 นะคะ  จากคุณ : piyanof เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 22:14:18

ความคิดเห็นที่ 9 จะลงแดงแล้วค่ะ ช่วยมาลงต่ออีกหน่อยไม่ได้เหรอคะ หนังสือออกเมื่อไหร่รีบแจ้งด้วยค่ะ ไม่พลาดแน่นอนค่ะ จากคุณ : หมีจำศีล (hibernating bear) เขียนเมื่อ : 12 ก.ค. 55 04:06:45