ความคิดเห็นที่ 1 ห้องอาหารหรูหราที่ปรียาพาไปนั้นห่มคลุมไปด้วยแสงสลัวของโคมไฟดวงน้อยรับกับผนัง สีหวาน อาหารแบบไทย ๆ สองสามอย่างที่หญิงสาวสั่งมาช่างมีรสชาติกลมกล่อมเอร็ดอร่อยจนเขาไม่กล้าเหลือบดูราคาของมัน “ทานสิจ้ะกันต์ พี่สั่งมาให้ทานนะ ไม่ใช่นั่งดู” เธอหยอกเมื่อเห็นอาการประหม่าของลูกจ้างหนุ่ม พลางใช้ช้อนกลางบรรจงตักยำไข่ปลาหมึกชิ้นโตให้เขา “เอานี่อร่อยนะ พี่ตั้งใจสั่งให้เราเลย เพราะปกติพี่จะไม่ทานของพวกนี้ ไขมันมันสูงเกินไปสำหรับผู้หญิงที่จะขึ้นเลขสามแล้วอย่างพี่” กันต์ธีร์เงยหน้า มองใบหน้าสวยหวานที่ยังเหมือนสาววัยยี่สิบต้น ๆ เลยไปถึงรูปร่างเพรียวอันสมส่วนของเธอ ปรียาคงจะระมัดระวังเรื่องอาหารการกินเป็นพิเศษเพื่อให้มีรูปร่างเพรียวสวยอย่างที่เห็น “ปีนี้กันต์อายุเท่าไหร่แล้วจ้ะ” เธอถามไปขณะใช้ช้อนกลางตักอาหารให้ตัวเอง “เพิ่งครบสิบเจ็ดครับ” หญิงสาวพยักหน้า แววตาครุ่นคิด “อืม พี่ก็ว่าประมาณนั้นแหละ แต่แปลกใจตอนที่เด็กผู้หญิงเมื่อกลางวันบอกว่าเรียนอยู่ชั้นเดียวกัน ท่าทางเค้ายังดูเด็ก ๆ อยู่เลย” เธอยิ้มเยื้อนอย่างล้อเลียน “สงสัยเป็นแฟนเสียมากกว่ามั้ง” กันต์ธีร์เกือบสำลักแกงเขียวหวาน จึงรีบยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นดื่ม “ไม่ใช่นะครับ นุ่นเป็นเพื่อนห้องเรียนเดียวกับผมจริง ๆ” เขารีบปฏิเสธ “ผมเข้าเรียนช้าน่ะครับพี่” เขาเบนสายตาจากเธอหลุบมองลวดลายสวยงามของผ้าปูโต๊ะ รู้สึกอ่อนใจเมื่อต้องอธิบาย “ตอนย้ายมาเรียนกรุงเทพฯ ผมเสียเวลาเรียนไปปีครับ” แววตาซ่อนเร้นของปรียาแปรเปลี่ยนเป็นความเห็นใจ ด้วยว่ายังไม่รู้ถึงภูมิหลังของลูกจ้างคนนี้ นอกจากเป็นลูกชายคนรู้จักของมารดา “โถ เหรอจ้ะ” เธอรำพึง มองเขาด้วยประกายตาอ่อนโยน “ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ ไม่มีค่าเล่าเรียนหรือจะซื้อหนังสือก็มาเบิกค่าแรงล่วงหน้าได้” “ขอบคุณครับพี่ปิ๋ม” เขาวางช้อนยกมือขึ้นไหว้เธอ “ไม่เป็นไรจ้ะ ไม่ต้องไหว้หรอก” หญิงสาวรับไหว้ด้วยการกุมมือที่กำลังพนมอยู่ ความนุ่มและอุ่นจากมือเธอให้ความรู้สึกหนาวเยือก เขารู้สึกหวั่นไหวอย่างประหลาดกับสัมผัสและกระแสแววตาของเธอ “กันต์ทำความเข้าใจหน่อยสิ ลอกเอา ๆ แบบนี้จะรู้เรื่องเหรอ” เสียงของนริศราคลุกเคล้าปะปนอยู่ในสายลมและเสียงนกร้อง ท้องฟ้ายามสายสดใส แดดอ่อน ๆ ส่องผ่านม่านใบไม้ตกกระทบลงมา ท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นรอบบริเวณบ้านหลังใหญ่ การทำงานพิเศษช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ในห้างสรรพสินค้าแห่งเดียวกับสถานที่เรียนเสริมพิเศษของเธอ ช่วยเสริมเพิ่มความสนิทสนมจนนริศรากลายเป็นเพื่อนสนิทและติวเตอร์ประจำตัวเขา “เอาไว้ก่อนเถอะนุ่น เดี๋ยวไปทำงานตอนสิบเอ็ดโมงไม่ทัน” เขาก้มหน้าก้มตาจดทุกตัวอักษรของเพื่อนสาวลงในสมุด นริศราทอดมองเพื่อนอย่างเห็นใจ “ผลสอบเทอมที่แล้ว  กันต์ทำคะแนนสอบได้ไม่ดีเลยนะ ขืนยังทำเฉย ๆ อยู่อย่างงี้  เทอมนี้มีหวังติดศูนย์แน่”  เธอทอดเสียงอ่อนลง  “กันต์น่าจะเลิกทำงานแล้วตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้นะ ลองปรึกษาพ่อดูใหม่ดีไหม เรียน ม.ปลายไม่ใช่ง่าย ๆ แล้วนะ ต้องเก็บคะแนนสะสมไว้ตอนเอ็นทรานซ์ด้วย” กันต์ธีร์เงยหน้ามองคู่สนทนา สายลมเย็นโชยพัดไรผมบนหน้าผากเธอให้พลิ้วไหว เขาระบายลมหายใจยาวด้วยความอึดอัด “กันต์อยากทำงานหาเงินไว้ใช้จ่ายเอง จะได้ไม่ต้องขอพ่อทุกวัน” “ทำไมกันต์พูดเหมือนพ่อของกันต์เป็นคนอื่นอย่างงั้นล่ะ” คิ้วโค้งยาวของเด็กสาวขมวดมุ่น “พ่อแม่ก็ต้องเลี้ยงดูส่งให้ลูกเรียนหนังสืออยู่แล้ว” เขากัดริมฝีปาก ยากนักที่จะถ่ายทอดอารมณ์นั้น ความรู้สึกของคนที่ต้องอาศัยอยู่กับบิดาที่เหมือนเป็นเพียงคนแปลกหน้า ...พ่อที่เฉยเมยเย็นชา และไม่เคยต้องการเขา เด็กหนุ่มซึมซับความรู้สึกนั้นได้ อย่างไม่เข้าใจตนเอง ยุพินยกถาดน้ำส้มและจานขนมตรงมา นริศราลุกขึ้นรับถาดจากมารดา  ขณะเดียวกันกับที่เพื่อนหนุ่มของเธอยกมือขึ้นไหว้ผู้ใหญ่ “แม่ไม่บอกให้ป้าศรียกมาล่ะคะ” “ไม่เป็นไรจ้ะ แม่แค่อยากออกมาดูว่าลูกดูหนังสือกับเพื่อนไปถึงไหนแล้ว”  ผู้อาวุโสกว่าบอก  พลางหย่อนตัวลงนั่ง  กวาดตามองกองสมุดและหนังสือสองสามเล่มบนโต๊ะหิน เด็กสาวสังเกตมองตามสายตาของมารดา “กันต์ต้องทำงานพิเศษช่วงวันหยุดค่ะแม่” เธอบอกอย่างรู้ความในใจของผู้ให้กำเนิด “เลยทำการบ้านไม่ทัน เค้าทำงานอยู่ร้านสเต๊กในห้างฯ ที่นุ่นไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษไงคะแม่” ยุพินพินิจมองเพื่อนชายของบุตรสาว  โค้งคิ้วของเขาเข้มคมรับกับนัยน์ตาอันเป็นประกายลึกซึ้งและซับซ้อน สัญชาตญาณความเป็นแม่เริ่มหวาดไหวขึ้นมา " อืม. . . แปลกนะ"  หล่อนรำพึง จับสังเกตมองเด็กหนุ่ม  "ทำไมพ่อแม่ของกันต์ถึงยอมให้ทำงานพิเศษช่วงเปิดเทอมแบบนี้  ไม่กลัวว่าลูกจะสอบตกลงบ้างหรือ" ถ้อยคำประชดประชันกังวานในความเปล่าเปลี่ยว เขาไม่เป็นที่ต้องการของบิดามาตั้งแต่เกิด การทำงานหารายได้ช่วยเหลือตัวเองช่วยให้คลายความรู้สึกของความเป็นส่วนเกินนั้น “ได้เวลาที่ผมต้องไปทำงานแล้วครับคุณน้า” เขาบอกด้วยว่าต้องการหลีกหนีไปจากสถานการณ์ตรงหน้า จึงยกมือขึ้นไหว้ลาผู้ใหญ่ “งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เด็กหนุ่มเก็บหนังสือ และอุปกรณ์เครื่องเขียนแล้วลุกจากโต๊ะ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสีหน้าวิตกของเพื่อนสาว  เนื่องจากเขายังลอกงานเธอไปได้ไม่ถึงครึ่ง  ได้ยินเสียงของเธอไล่หลัง “กันต์ ๆ ยังลอกไม่เสร็จเลย วันจันทร์ต้องส่งแล้วนะ” เขาหยุดฝีเท้าเหลียวหลังมองกลับไป วงหน้าขาวใสเพื่อนสาวชื้นไปด้วยเหงื่อ ในมือหอบสมุดจดทำรายงานและหนังสืออีกหลายเล่ม   “กันต์เอาของนุ่นกลับไปก่อนก็ได้นะ พรุ่งนี้ค่อยเอามาคืนที่โรงเรียน”  เธอบอกพลางส่งกองสมุดในมือให้ เขามองลึกเข้าไปในนัยน์ตา ซาบซึ้งกับความปรารถนาดีของเธอ “ขอบใจมากนะนุ่น” เขาพูดเบาราวกับกระซิบ “ขอบใจ...” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 09:47:34

ความคิดเห็นที่ 2 การทำงานที่ร้านสเต๊กของกันต์ธีร์เป็นไปอย่างราบรื่น ค่าแรงรายวันและทิปเฉลี่ยจากลูกค้าพอเพียงสำหรับรายจ่ายตลอดสัปดาห์ของเขา ตลอดช่วงปิดภาคฤดูร้อนเขาจึงขอนายจ้างไปทำงานทุกวัน เพื่อเก็บเป็นทุนค่าเล่าเรียนในปีการศึกษาต่อไป “นี่จ้ะ ค่าแรงพิเศษของวันนี้” ปรียายื่นธนบัตรสีแดงอีกสองใบให้เมื่อเห็นเด็กหนุ่มถูพื้นเสร็จ ท่ามกลางบรรยากาศเงียบเชียบในช่วงเวลาหลังร้านปิด  กันต์ธีร์นิ่งอึ้งเพ่งธนบัตรในมือเธอ รู้สึกตะขิดตะขวงใจเมื่อสังเกตเห็นว่าเธอหยิบยื่นเงินค่าตอบแทนให้เขามากมายกว่าลูกจ้างคนอื่น “มันไม่มากไปหรือครับพี่ ผมทำแค่ชั่วโมงเดียว” หญิงสาวระบายยิ้มบนใบหน้าแล้วก้าวเข้ามาจับมือเขา รู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง เมื่อเธอคลี่นิ้วทั้งห้าของเขาออกแล้ววางธนบัตรใบนั้นไว้ในมือ “ไม่เป็นไรจ้ะ... “ เธอทอดเสียงอ่อน “ถือว่า...พี่ให้เป็นค่าเบี้ยขยัน ถ้าเด็กในร้านขยันอย่างเราทุกคน พี่คงไม่ต้องเหนื่อย” สุ้มเสียงของเธอช่างอ่อนหวาน สัมผัสถูกผิวเนื้ออ่อนนุ่มจากมือทั้งสองที่ยังกุมมือข้างหนึ่งของเขาเอาไว้ ดวงตาคู่สวยกวาดมองโลมเลียไปทั่วใบหน้าเรียวของเด็กหนุ่ม เลยลงมาถึงลำคอและหัวไหล่ภายใต้เสื้อยืดที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ “เอ่อ... พี่ปิ๋มครับ” เขาได้สติขยับถอยห่างจากเธอ หญิงสาวทอดมองตามอย่างเย็นใจ “พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของผม แต่ผมอยากมาทำงานได้ไหมครับ” ผู้เป็นนายจ้างฟังแล้วหัวเราะเบา ๆ “ไม่ได้หรอกจ้ะ กฎหมายแรงงานกำหนดให้ลูกจ้างรายวันต้องมีวันหยุด พี่ใช้งานเราหนักก็โดนกฎหมายเล่นงานแย่สิจ๊ะ” สีหน้าของเขาสลดลง ปรียาสังเกตความแข่งขันในดวงตาเด็กหนุ่ม จึงถือโอกาสเสนองานใหม่ให้ “เอาอย่างงี้ กันต์เอาเวลาวันหยุดไปเรียนขับรถดีไหม ที่โรงเรียนสอนขับรถข้างซอยใกล้ ๆ นี้แหละ เอานามบัตรพี่ไปแล้วให้เขามาเรียกเก็บเงินที่นี่” คนฟังตาลุกวาว จ้องนายจ้างสาวอย่างไม่เชื่อหู “จ...จะดีหรือครับ” “ดีสิจ้ะ” ปรียายิ้มกว้าง “ถ้ากันต์ขับรถได้ก็คงช่วยงานพี่ได้อีกเยอะ” เด็กหนุ่มเก็บซ่อนอารมณ์ปิติ ขบคิดกับข้อเสนอของเธอ “งั้น ผมขอผ่อนคืนค่าเรียนให้พี่จากค่าแรงของผมนะครับ” เขาบอกอย่างจริงจัง “แค่พี่ออกค่าเรียนให้ผมก่อน ก็เป็นความกรุณามากแล้วครับ” ปรียาย่างกายเข้ามาใกล้ลูกจ้างหนุ่ม  นัยน์ตาพราวด้วยรอยยิ้ม “ปีนี้กันต์คงอายุครบสิบแปดแล้ว”  เธอว่าพลางวางมือข้างหนึ่งลงบนไหล่เขา  “น่าจะทำหน้าที่.... เป็นคนขับรถให้พี่ได้แล้ว” กันต์ธีร์จ้องนายจ้างสาวด้วยความฉงน ประหลาดกับสายตาและรอยยิ้มหวาน ๆ ของเธอ รู้สึกสะท้านหนาวเยือกขึ้น  เมื่อเธอเริ่มไล้นิ้วมือทั้งห้าไปทั่วหัวไหล่ ดวงตาคู่สวยสะกดทุกประสาทความคิดและสติสัมปชัญญะของเขา เสียงประตูม้วนหน้าร้านถูกกระแทก ร่างของชายคนหนึ่งลอดผ่านช่องประตูที่เปิดทั้งไว้ครึ่งหนึ่งเข้ามา สายตากร้าวของเขาจับจ้องมาที่ทั้งคู่ทันที ปรียารีบขยับถอยห่างจากลูกจ้างหนุ่ม “อ้าว ภัทร มีธุระอะไร มาถึงที่นี่” โทนเสียงพูดนั้นพร่าเล็กน้อยแฝงไว้ด้วยอารมณ์อึดอัด ผู้มาใหม่ไม่ตอบ ปรายตามองไปที่ร่างสูงของเด็กหนุ่มซึ่งยังยืนเก้อ ๆ อยู่ข้างกายเธอ หญิงสาวรีบแก้ต่างให้ “น้องเค้าเพิ่งทำความสะอาดเสร็จ กำลังจะให้กลับอยู่พอดี” คนถูกกล่าวถึงรู้ตัว รีบยกมือไหว้ลานายจ้าง “งั้น.. งั้นผมกลับก่อนนะครับพี่ปิ๋ม” “จ้ะ แล้วเรื่องงานไว้ค่อยคุยกันอีกที” เธอรับคำด้วยเสียงนุ่มนวล เด็กหนุ่มหลบสายตากร้าวของผู้มาเยือน ด้วยการเดินอ้อมเคาน์เตอร์เครื่องดื่มไปยังห้องครัวเพื่อออกทางหลังร้าน ได้ยินเสียงสนทนาของทั้งคู่แว่วตามมา “ลูกน้องคนนี้คงรับใช้ถูกใจสินะ ถึงได้ใช้งานจนดึกจนดื่น” เสียงฝ่ายชายถากถางด้วยน้ำเสียงหยามเหยียด เขาเร่งฝีเท้าเพื่อหลบเลี่ยงถ้อยคำสนทนานั้น “อย่ามาพูดแบบนี้นะ บอกแล้วไงว่า ปิ๋มจะทำอะไรมันก็เรื่องของปิ๋ม” หญิงสาวตวาด ได้ยินเสียงฝีเท้าของทั้งสองย่ำรัว “เอ๊ะ ปล่อยนะ!” เสียงกรีดร้องของนายจ้างสาว ทำให้เขาชะงักเท้าอย่างลังเลใจ “เมื่อไหร่จะเลิกทำตัวแบบนี้เสียที !” ฝ่ายชายตวาดกลับ มีเสียงฝีเท้าของทั้งสองสลับกับแรงกระแทก “ปิ๋มก็รู้ว่าภัทร.. รัก..ปิ๋ม ” “ปล่อยนะ ปล่อย..ภัทรไม่มีสิทธิมาบงการชีวิตปิ๋ม... ” เธอร้องเสียงดังได้ไม่นาน ก็ทอดอ่อนลงจนกลายเป็นคราง “ปล่อย...” กันต์ธีร์ลบภาพในจินตนาการเหล่านั้นด้วยการเร่งสาวเท้าออกไปจากที่นั่น ผ่านพื้นที่ขายอันวังเวงสู่ถนนโปร่งโล่ง  ท้องฟ้าเมืองกรุงถูกห่มคลุมด้วยสีสันยามค่ำคืน แสงจากไฟริมทางอาบไล้ไปทั่วพื้นถนน เสียงคำรามของรถยนต์ดังสนั่นกระจายอยู่ในความมืดสลัว นั่นคงเป็นอีกฉากหนึ่งของความรัก เขาแอบคิดเช่นนั้น ความรักและเสน่หาอันอยู่คนละฝั่งฟากกับความเข้าใจ จนสุดท้ายต่างก็ต้องเลือกเส้นทางเดินของตัวเอง ...เฉกเช่นพ่อและแม่ของเขา 3...ดอกไม้แห่งมิตรภาพ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12308882/W12308882.html แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 12:25:54 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 09:47:59

ความคิดเห็นที่ 3 คุณ scottie ยังระลึกถึงอยู่เสมอค่ะ ตอนหัดเขียนใหม่ ๆ อาศัยข้อแนะนำมากมายจากคุณ เพื่อปรับปรุงงานของตัวเอง ยังคิดถึงค่ะ แก้ไขเมื่อ 30 มิ.ย. 55 21:34:14 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 09:49:26

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านด้วยคนค่ะ ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:04:08

ความคิดเห็นที่ 5 มาตามอ่านต่อค่า ดีใจที่ยังได้เจอกันอีกนะคะ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 21:14:56

ความคิดเห็นที่ 6 แวะมาทักก่อนนะคะ ไม่ได้เห็นกันมานานเลย :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 23:31:42