ความคิดเห็นที่ 1 **** มาอ่านกันต่อค่ะ พระยากลาโหมนั่งเอนหลังพิงหมอนขวานใบใหญ่ จิบชาจีนรออยู่ที่หอนั่งแล้ว ดาวเรืองนั่งอยู่ใกล้ๆ กับบิดาเพื่อดูแลน้ำท่าที่ใช้รับแขก พระอินทเดชก้าวเข้ามาในหอนั่งแล้วกระพุ่มมือไหว้ ส่วนโมกนั้นนั่งลงที่พื้นชาน ไม่เข้าไปในหอนั่งด้วยท่าทีเจียมตัว เจ้าของเรือนมองปราดไปที่ผู้ติดตามขุนนางหนุ่มแวบหนึ่ง ก็หันมาถามคนที่กำลังจิบชาร้อนที่ดาวเรืองเพิ่งรินส่งมาให้ “นั่นน่ะรึ พ่อแสน คนที่พ่อว่าจักพามาให้อาดูตัว” “ค่ะ เจ้าคุณอา” พระยากลาโหมวางถ้วยชาลงบนโต๊ะเตี้ย สายตาคมกริบจ้องจับคนที่ก้มหน้านิ่งอยู่ราวจะมองให้ทะลุถึงความรู้สึกนึกคิด โมกเงยหน้าขึ้นพอดีจึงสบเข้ากับสายตาคู่นั้น แม้ในใจจะเกรงว่าผู้อาวุโสกว่าอาจจับสังเกตได้ แต่ก็ทำเป็นไม่รู้ความและประสานตาสู้ ชั่วอึดใจหนึ่งพระยากลาโหมก็ตบเข้าฉาดอย่างพอใจ “เออ ดูหูตามันสิพ่อแสน ช่างอาจหาญนัก ไม่มีผู้ใดกล้าสู้ตาอามานานแล้ว เอ็งชื่อกระไรหวา” “ข้าพระเจ้าชื่อโมกขอรับ” “อ้อ” เจ้าของเรือนรับรู้แล้วหันไปถามพระอินทเดชว่า “พ่อแสนไปปะมันเข้าที่ไหนรึ”     “พ่อโมก เป็นพ่อค้าเครื่องประดับมาจากสองแควค่ะเจ้าคุณอา ได้พบกันด้วยเหตุบังเอิญ” พระอินทเดชกล่าวเลี่ยงไป เพราะเหตุที่พบกันนั้นใช่เรื่องที่จะบอกกล่าวแก่ผู้ใดไม่ “หลานลองฝีมือพ่อโมกแล้ว เห็นว่าใช้การได้อยู่ ซ้ำจักเหนือกว่าหลานเสียด้วยซ้ำไป กีดก็แต่เรื่องเดียวเท่านั้น” “เรื่องกระไรรึ” “พ่อโมกยอมรับกับหลานว่ายังอ่านหนังสือไม่แตกค่ะ” “ปู้โธ่! เรื่องเท่านี้เองรึ นึกว่าคอขาดบาดตายเต็มที เป็นทหารใช่ต้องรู้หนังสือเสมอไปนี่นาพ่อแสน” พระอินทเดชไม่ตอบทันที แต่หันไปทางชายหนุ่มแล้วบอกว่า “พ่อโมก ลงไปรอข้าข้างล่างสักประเดี๋ยวเถิด” โมกไหว้ขุนนางทั้งสองโดยไม่พูดว่าอย่างไร ค่อยขยับลุกลงจากเรือนไปอย่างว่าง่าย เขาเองก็เป็นทหารข้ารองบาทในพญาติโลกราช ไยจะไม่รู้ความเล่าหนาว่าถ้าชั้นตัวนายออกปากเยี่ยงนี้หมายความว่ากระไร ทว่าก็มิได้ไปไหนไกล กลับแอบฟังอยู่ที่เสาใหญ่ใต้ถุนเรือนนั่นเอง ส่วนดาวเรืองก็ถูกผู้เป็นพ่อสั่งให้กลับเข้าไปในห้องเช่นกัน “หลานมิได้อยากให้พ่อโมกเป็นเพียงทหารเลวสังกัดมูลนายเท่านั้นหรอกค่ะ” พระอินทเดชบอกหลังจากที่โมกเดินลับหายลงจากเรือนไปแล้วชั่วอึดใจ “หลานอยากให้เขารุ่งเรืองในราชการสืบไปภายหน้า” “นึกกระไรขึ้นมาพ่อแสน อ้ายโมกคนนี้หัวนอนปลายเท้าเป็นเยี่ยงไรก็ยังไม่รู้เลย” พระยากลาโหมติงขึ้น จริงอยู่ว่าท่านถูกอกถูกใจท่าทางของเจ้าหนุ่มจากแดนไกลคนนี้หนักหนาก็ตาม แต่จะให้ปลงใจวางใจง่ายๆ นั้นเป็นไม่มี คู่สนทนาถอนใจยาว “แปลกนักค่ะเจ้าคุณอา หลานต้องชะตาด้วยพ่อโมกนัก แต่นั่นก็มิใช่เหตุผลหลักที่หลานคิดส่งเสริมเขา หากเป็นที่...” พระอินทเดชนิ่งไปอย่างชั่งใจว่าควรพูดออกไปดีหรือไม่ เขาเสเอื้อมมือไปหยิบหมากพลูที่ทำไว้แล้วมากัดเคี้ยวอย่างช้าๆ ราวกับใช้เพลาระหว่างนี้ทบทวนความคิดของตนเองไปด้วยในตัว “หลานเห็นสายตาของพ่อโมกที่มองลำเจียกค่ะ” “แล้วลำเจียกเล่าเป็นเยี่ยงไร” “เพลานี้ยังดูไม่ออกค่ะ ที่ผ่านมาปะหน้ากันเมื่อใดก็ประคารมกันเสียทุกที แล้วคนที่พ่ายก็ต้องเป็นลำเจียกทุกคราเช่นกัน น้องสาวคนนี้เจ้าคุณอาก็ทราบว่าฤทธิ์มากเพียงใด ไม่เคยมีผู้ใดปราบพยศได้นอกเสียจากพ่อโมก” “พ่อแสนเลยคิดจับคู่ให้รึ” “ค่ะ หลานไม่ได้ดูคนเพียงศักดิ์ตระกูล หากดูที่ความดีของคนคนนั้นเป็นหลักใหญ่” พระยากลาโหมหยิบหมากมาเคี้ยวคำหนึ่งแล้วหัวเราะหึๆ “เช่นคราที่เจ้ากีดกันขุนณรงค์นั่นกระมัง เอาล่ะ อาจักไม่ก้าวล่วงความคิดความเห็นของเจ้าที่มีต่อเจ้าหนุ่มนี่ อาขอเตือนพ่อแสนไว้ประการเดียวเท่านั้นว่า ให้ดูกันไปนานๆ ก่อน อย่าเพิ่งตกลงใจนัก ที่อาพูดนี่มิใช่ว่าอารังเกียจรังงอนอ้ายโมกคนนี้หรอกนะ หากมันดีจริงอาก็ดีใจนักที่หลานสาวของอาจักได้คู่เยี่ยงมัน แต่เรามิอาจวางใจผู้ใดได้ เพลานี้การศึกด้วยเชียงใหม่ก็มิรู้ว่าจักเกิดขึ้นเมื่อใด เข้าใจที่อาพูดใช่ฤๅไม่พ่อแสน” “เจ้าคุณอาเกรงว่า...” พระอินทเดชมีสีหน้ายุ่งยากใจนัก “ใช่” พระยากลาโหมลดเสียงลงแล้วพูดต่อไปว่า “พระเจ้าอยู่หัวท่านส่งอุปนิกขิตไปเมืองเหนือได้ แล้วไฉนฝ่ายนั้นจักส่งมามิได้เล่า” คนแอบฟังทั้งบนเรือนและใต้ถุนเรือนต่างออกอาการขัดใจนัก ผิดกันแต่ว่าคนบนเรือนขัดใจด้วยยินคำพระอินทเดชคิดหมายตาพ่อหนุ่มรูปงามไว้ให้น้องสาวคนเล็ก เพราะเพลานี้ดาวเรืองเริ่มพออกพอใจโมกเข้าเสียแล้ว ส่วนคนอยู่ใต้ถุนนั้นขัดใจในข้อที่ว่าไม่ได้ยินคำเจรจาของขุนนางเมืองใต้ทั้งสองคนเลย คำสุดท้ายที่ยินชัดคือการที่พระอินทเดชคิดสนับสนุนเขาให้รุ่งเรืองเท่านั้น แต่ขณะเดียวกันโมกก็อิ่มใจหาน้อยไม่ที่รู้ว่าพระอินทเดชหมายตาตนให้ลำเจียก ชายหนุ่มอดเผลอยิ้มออกมามิได้เมื่อคิดถึงเจ้าตัว อยากรู้นักเทียวว่าถ้ารู้ความเข้า ลำเจียกจะออกฤทธิ์ออกเดชสักแค่ไหน คนที่เพิ่งก้าวขึ้นมานั่งบนเรือนอีกคำรบถึงกับสะดุ้ง เงยหน้าขวับมองสองชายต่างวัยที่นั่งอยู่ในหอนั่งด้วยสีหน้ายากที่จะปั้นได้เหมือน นี่มันเรื่องกระไรกัน เขาหูฝาดไปแล้วหรือไร แล้วก็ต้องสะดุ้งซ้ำสองเมื่อเจ้าของเรือนตบพื้นกระดานข้างตัวเสียงปังใหญ่ ก่อนร้องถามมาด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “อ้าว เลยเงียบไปเลย ว่ากระไรเล่าพ่อ ข้าจักให้พ่อมาอยู่ที่เรือนนี้เพื่อร่ำเรียนเขียนอ่านและฝึกปรือฝีมือเชิงอาวุธสักสองสามเดือนก่อนพาเข้าถวายตัว จักว่าเยี่ยงไร” “เอ้อ...ข้าพระเจ้า...ข้าพระเจ้าต้องแล้วแต่คุณพระท่านขอรับ ด้วยเพลานี้ข้าพระเจ้านับถือคุณพระเป็นนายเสียแล้ว” “การของเจ้า เจ้าตัดสินใจเองเถิดพ่อโมก” พระอินทเดชโยนลูกกลับคืนมาให้หน้าตาเฉย โมกถึงกับถอนใจใหญ่ หากมาอยู่ที่เรือนนี้แล้วเขาก็คงไม่ได้เห็นหน้าแม่หญิงลำเจียกอีกเป็นแน่ ซ้ำร้ายยังต้องพบเจอกับแม่หญิงดาวเรืองเสียอีก สายตาที่หล่อนมองเขานั้นน่ากลัวน้อยอยู่หรือ มาอยู่ใกล้กันเยี่ยงนี้เกรงว่านางจะเป็นชนวนให้เขาหมางใจกับพระอินทเดชเสียเปล่าๆ ท่ามกลางความเงียบจนแทบได้ยินเสียงใบไม้ไหวนั้น ขุนนางหนุ่มเหลือบมองอดีตพ่อค้าสองแควอย่างหวั่นใจ หากโมกตกปากรับคำไปเล่าจะทำฉันใด สายตาของแม่หญิงดาวเรืองนั้นเขาเห็นอยู่ ถึงจะรู้ว่าโมกไม่สนใจนางก็เถิด แต่น้ำตาลใกล้มดเยี่ยงนี้จะวางใจได้สักเท่าไรกัน แต่แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินคำตอบของโมก “ข้าพระเจ้ายินดีจักมาร่ำเรียนเขียนอ่านด้วยท่านเจ้าคุณขอรับ แต่ขอไม่มาอยู่ที่เรือนนี้ เยี่ยงที่ข้าพระเจ้าเรียนไปเมื่อครู่ว่าข้าพระเจ้ารักและนับถือคุณพระเป็นนายเสียแล้ว คุณพระชุบเลี้ยงข้าพระเจ้าถึงเพียงนี้ จักมิให้ข้าตอบแทนคุณเสียเลยก็ใช่ที่ ข้าพระเจ้าขอมาที่เรือนนี้เพียงแค่ตอนบ่ายชั่วครู่ชั่วยาม ส่วนเรื่องเชิงอาวุธนั้น ข้าพระเจ้าฝากตัวเป็นศิษย์คุณพระแล้ว จักให้มีครูเพลาเดียวกันสองคนเห็นจักไม่เหมาะนักขอรับ” พระยากลาโหมนิ่งไปอึดใจใหญ่ ท่านหยิบกระโถนมาบ้วนน้ำหมาก ครั้นซับปากแล้วก็มองคนตอบความเฉยอยู่จนคนถูกมองและพระอินทเดชอดร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้ ครั้นแล้วพระยากลาโหมก็ตบเข่าฉาดพร้อมหัวเราะออกมาอย่างถูกอกถูกใจนัก “บ๊ะ! ไอ้นี่สำคัญจริงโว้ย เอา ข้ายอมเอ็งแล้วอ้ายโมก เอ็งต้องการเยี่ยงไรข้าก็จักตามใจ” สองหนุ่มเป่าปากโล่งอกออกมาพร้อมกัน โมกยิ้มอ่อนพลางมองสบตาพระอินทเดชแวบหนึ่งแล้วพูดต่อไปว่า “หากท่านเจ้าคุณจักกรุณา ข้าพระเจ้าขอท่านสักอย่างได้ฤๅไม่ขอรับ” “กระไร ว่ามาทีรึ ข้าให้เอ็งได้ทั้งนั้นล่ะ” คนเรือพายเรือไป ตาก็มองชายหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่กลางลำเรือไป นับแต่กลับจากเรือนพระยากลาโหม โมกกับพระอินทเดชก็ไม่ได้พูดจาว่าอย่างไรต่อกันเลย ทั้งที่ขามาสองคนเจรจาเป็นที่สำราญใจแท้ๆ คนเรือเริ่มอึดอัดกับความเงียบนี้จนนึกอยากให้คลองหดสั้นลง จะได้ถึงเรือนไวๆ “ไยจึงพูดเยี่ยงนั้นเล่าพ่อโมก ไม่เกรงท่านเจ้าคุณจักโกรธเอารึ” พระอินทเดชถามเสียงเรียบ สายตามิได้จับอยู่ที่คู่สนทนา หากมองต้นไม้ชายคลองแทน “ถ้าเกรงคงไม่กล้าหรอกขอรับ ข้าพระเจ้าคิดดีแล้วจึงพูดไปเยี่ยงนั้น” “นั่นน่ะรึคิดดีแล้ว เคราะห์ดีนักที่ท่านเจ้าคุณไม่ถือสายอมตามใจเจ้า ชะ! มีอย่างรึ พูดไปได้ว่าจักยอมไปเรือนท่านเจ้าคุณก็ต่อเมื่อข้าไปด้วย นี่ข้ากลายเป็นคนติดตามเจ้าไปเสียแล้วรึ” พระอินทเดชหันมามองคู่สนทนาด้วยสายตาดุๆ ยังนึกเคืองคนตรงหน้าไม่หายที่หาญกล้าต่อรองกับพระยาอภัยราชาว่าจะยอมไปที่เรือนท่าน หากเขายอมไปด้วย โมกยิ้มบางๆ อย่างไม่ถือสาแล้วบอกอย่างใจเย็นว่า “คุณพระ ข้าพระเจ้าหาได้คิดเช่นนั้นไม่ ฟังข้าพระเจ้าก่อนเถิดคุณพระ”   “เช่นนั้นก็เร่งว่ามา” “ดอกไม้งามยิ่งงามเท่าใด ก็ยิ่งติดตาต้องใจเหล่าผึ้งภู่ แต่ผึ้งบางตัวก็ไม่ปองปรารถนาดอกไม้ที่มีเจ้าของแล้ว ซ้ำยังเป็นดอกไม้ที่ตนไม่ชอบใจเสียด้วย เมื่อมีทางให้เลี่ยงได้จึงตัดสินใจเยี่ยงนั้น” พระอินทเดชยินคำพูดนั้นแล้วก็เข้าใจทันทีว่าที่โมกพูดไปเช่นนั้นเพื่อการใดแน่ ขุนนางหนุ่มมองโมกด้วยสายตาอ่อนลงแกมขอบใจ มาบัดนี้เขายิ่งเพิ่มพูนความรักและเอ็นดูในตัวของอดีตพ่อค้าคนนี้ยิ่งไปกว่าเดิม บางเรื่องเพียงแค่มองตากันก็เข้าใจ เมื่อคลายที่ขุ่นมัวลงได้ พระอินทเดชก็เอ่ยปากเย้าเบาๆ “แล้วดอกไม้กระไรเล่าที่ผึ้งตัวนี้ชอบใจและปรารถนา” โมกหน้าร้อนผ่าว เสมองไปที่ต้นมะพร้าวริมคลองแก้เก้อเอาดื้อๆ พระอินทเดชถึงกับหัวเราะเมื่อเห็นหน้าคนนั่งตรงข้ามแดงเป็นลูกตำลึงสุก “แล้วกัน ข้าก็เพิ่งเคยเห็นผู้ชายอายเป็นคราแรก ข้าพูดความใดจี้ใจเจ้ารึ อย่าทำกิริยาเยี่ยงนี้เลยโมก ผู้คนผ่านไปมาเห็นเข้าจักนึกว่าข้ากับเจ้าเป็นพวกลักเพศ เกี้ยวพาราสีกันกลางน้ำไม่อายผู้อายคน” ครานี้คนถูกเย้าเริ่มรู้สึกว่ามือไม้ตนเองนั้นเก้งก้างเต็มทนจนไม่รู้ว่าจะวางไว้ที่ใดจึงจะสม พระอินทเดชยิ่งหัวเราะร่าชอบใจ โมกยิ่งวางหน้าวางตัวไม่ถูก เคราะห์ดีนักที่เรือมาเทียบท่าน้ำพอดี พระอินทเดชลุกขึ้นก้าวขึ้นท่าน้ำไปแล้วเหลียวมามองอีกฝ่ายอย่างขบขัน “ก้าวขึ้นมาให้ดีนะพ่อ ขาพันกันตกน้ำอายปลาข้าไม่รู้ด้วย” คนเรือกลั้นหัวเราะจนหน้าแดง พอก้าวขึ้นบกได้ก็ส่งมือให้โมกจับ ชายหนุ่มแสนอายแต่ก็ไม่มีทางเลี่ยง เพราะรู้ดีว่าขืนทำเก่งขึ้นท่าน้ำเองก็คงไม่แคล้วตกน้ำไปดั่งคำเย้าแน่ พอขึ้นมาได้เขาก็รีบจ้ำเท้าหนีออกไปจากท่าน้ำอย่างรวดเร็ว ร่างสูงเดินตัดเข้าสู่เขตสวนเรือนใหญ่อย่างรวดเร็ว เพราะเป็นทางลัดที่จะช่วยย่นเพลาในการไปถึงเรือนพักของตนที่อยู่หลังเรือนใหญ่ได้ แต่โชคไม่ดีที่พอเลี้ยวมุมกอดอกมะลิมา ก็ปะหน้าเจ้าดอกกลำเจียกแสนสวยที่เดินตัดมาพอดีจนเกือบจะชน “เดินกระไรของเจ้า ไม่ดูทางเอาเสียเลย” เสียงใสแหวใส่ทันทีที่เห็นหน้าคู่กรณีชัดเจน “ข้าพระเจ้าขอโทษแม่หญิงด้วย เพราะข้าพระเจ้ารีบนักจึงไม่ทันระวัง” “รีบกระไรนัก ข้านึกว่ากลับมาจากเรือนเจ้าคุณอาท่าน เจ้าจักโปร่งใจมากพอที่จักเดินชมนกชมไม้เสียอีก” คราวนี้โมกเป็นฝ่ายสะดุดหูบ้าง นี่มันเรื่องอะไรที่แม่สาวน้อยมาพูดจาประชดประชันใส่เขาราวกับหึงหวงเช่นนี้ พอนึกออกก็ยิ้มกริ่ม “แม่หญิงรู้ฤๅไม่ว่าพูดจาเยี่ยงนี้มันหมายความว่ากระไร” “กระไร” ลำเจียกเมินมองไปอีกทางหนึ่งอย่างแง่งอนโดยไม่รู้ตัว นางสุกที่ติดตามนายสาวมาด้วยเห็นแล้วก็ชักรู้สึกไม่ชอบมาพากล โมกเหลือบไปเห็นขันไม้ใบเล็กในมือของนางสุกมีดอกปีบอยู่ก้นขันก็ชี้ไปทางทิศที่ตนเพิ่งเดินผ่านมา “พี่สุกจ๊ะ ขอฉันคุยกับแม่หญิงสักประเดี๋ยวเถิดจ้ะ พี่สุกจักไปเก็บดอกปีบทางโน้นเสียก่อนก็ได้ ฉันเห็นร่วงขาวเต็มลานเทียว ต้นทางนี้ไม่ค่อยมีหรอกจ้ะ” นางสุกลังเลนิดหนึ่ง แต่เห็นว่าต้นปีบที่ออกดอกขาวเต็มต้นอยู่ห่างออกไปไม่มากนักจึงยอมทำตามความต้องการของชายหนุ่ม แต่สายตาไม่วายจ้องจับมาที่คนทั้งสองอยู่ดี โมกไม่สนใจกับท่าทางของนางบ่าว พอนางสุกเดินห่างออกไปคะเนว่านางไม่ได้ยินความแน่แล้ว เขาก็สืบเท้าเข้าไปใกล้ลำเจียกอีกก้าวหนึ่ง ทำเอาสาวเจ้าถึงกับถอยกรูด “คุยกระไร ยืนห่างๆ ข้าก็ได้ ที่ข้าไม่ว่ากระไรเรื่องพี่สุกนั่น มิได้หมายความว่าจักยอมให้เจ้าทำตามอำเภอน้ำใจฉวยโอกาสกับข้าได้นะ” “ข้าพระเจ้ามิได้ฉวยโอกาสสักนิด ข้าพระเจ้าเพียงแต่จักบอกแม่หญิงว่า ที่แม่หญิงพูดจาเยี่ยงนี้น่ะหมายความว่ากระไร” “อยู่ที่เดิมข้าก็ได้ยิน บอกมาได้แล้ว” ลำเจียกว่า สองแก้มเรื่อขึ้นทันตาเห็น “มันหมายความว่าแม่หญิงหึงหวงข้าพระเจ้าน่ะสิ” “บ้า! ข้านี่รึหึงหวงเจ้า” ลำเจียกตาวาววับมองคนตรงหน้าอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ทั้งที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องโกรธ ในเมื่อคิดว่าตัวเองไม่ได้เป็นอย่างที่เขากล่าวหาแท้ๆ พอโกรธแล้วที่อายเลยพลอยหายไปด้วย โมกอมยิ้มไม่ตอบว่าอย่างไร กลับยักคิ้วล้อๆ ส่งให้ทีหนึ่งแล้วเลี่ยงหลบไปเสีย ทิ้งให้สาวเจ้ายืนกระทืบเท้าอย่างขัดใจร้องโวยวายตามหลังคนทะเล้นอยู่ที่เดิมคนเดียว “ต่อให้ชายในอยุธยามีเจ้าเพียงคนเดียว ข้าก็ไม่มีวันหึงหวงดังคำเจ้าว่าหรอก เจ้าพ่อค้าหน้าดุ คนบ้า” โมกเหลียวกลับไปมองก็เห็นเจ้าตัวยืนชูกำปั้นหราให้อย่างแก่นแก้ว เขาหัวเราะพลางส่ายหน้าเบาๆ อย่างขบขันแกมเอ็นดู แต่พอหันกลับมาทางเดิม รอยยิ้มในหน้าก็พลันเลือนหาย อยู่กรุงศรีมาก็หลายเดือนแล้ว แต่การข่าวการสงครามมิได้คืบหน้าไปสักกี่มากน้อยผิดกับเรื่องหัวใจราวฟ้ากับดิน นับวันต้นรักในแผ่นดินใจยิ่งงอกงามขึ้นทุกที จนอุปนิกขิตล้านนาอดหวาดหวั่นมิได้ วันใดที่ความจริงปรากฏก็ต้องพรากจากนาง หากเพลานั้นมาถึงเขาจะทนได้สักกี่มากน้อยกันหนอ 'ตราบใดที่ยังอยู่ในกรุงศรีอยุธยา เจ้าจักปลงใจด้วยนางใดมิได้ ด้วยความรักจักทำให้เจ้าลังเล ไม่กล้าตัดสินใจลงมือทำการใด สตรีเดียวที่เจ้าจงรักมั่นไว้ได้คือพระแม่ธรณีของนพบุรีศรีนครพิงค์ จงจำคำข้าไว้ให้จงดี หานไสสูง' คำสั่งสอนของใจแก้วผุดขึ้นมาในสำนึก โมกยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างอัดอั้น ในอกพร่ำตอบคำของใจแก้ว   “ช้าไปแล้วขอรับพ่อลุง แผ่นดินเชียงใหม่ข้ารักปานใด นางที่ชื่อแม่หญิงลำเจียกข้าก็รักมิยิ่งหย่อนไปกว่ากัน ข้าจักทำฉันใดดีพ่อลุง ข้าตัดใจเลือกมิได้เสียแล้ว”                                                                                         อินวกา จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 19:47:09

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่แล้วค่ะ บทที่ ๘  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12168685/W12168685.html บทที่ ๙  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12183498/W12183498.html บทที่ ๑๐ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12205109/W12205109.html บทที่ ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12235955/W12235955.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12269471/W12269471.html คุยกันท้ายบทจ้า ^^ ขอบคุณกิฟท์งามๆ จากคุณ   mimny, Sniper-1500watt, สามปอยหลวง, และคุณ ห้าสิบป่าย ค่ะ (^^) ตอบคุณ : mimny เฮ้ยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ************** ตอบคุณ : Sniper-1500watt 5555+ ไม่ทิ้งปม คนอ่านก็ไม่ติดสิจ๊ะ (ว่าไปนั่น อิอิ) ขอบคุณจ้า ************** ตอบคุณ : nasa nasa ความหมายของปาหนัน เฉลยไปแล้วค่ะ ทีนี้ก็เหลือแต่ว่า ทำไมปาหนันถึงเป็นดอกไม้แห่งความหลอกลวงของรักสามเส้าครั้งนี้เท่านั้น ^^ ************** ตอบคุณ : scottie ขอบคุณค่ะ ^^ ************** ตอบคุณ : ห้าสิบป่าย 555+ กำได้เลยค่ะ ว่าแต่เป็นดอกอะไรดีน้อ ดอกรัก ดอกบานไม่รู้โรย หรือดอกเบี้ยดีคะ (อันหลังนี่น่าสนมาก อิอิ) ************** จากคุณ : อินวกา (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:17:16

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อค่า แป๊บๆ รักลำเจียกเสียแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 20:55:23

ความคิดเห็นที่ 4 หานไสสูงนี่คงหล่อน่าดูหญิงงามแห่งอโยธยาถึงได้หวั่นไหวกันทั้ง 3 คน จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 มิ.ย. 55 22:45:39

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นด้วยค่าาาา คุณ mimny ปล. คุณอินเจ้าขาาาา เค้าจิ้นหานไสสูงออกแล้ว ... อั้ม อธิชาติ เป๊ะ !! 5555+ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 00:35:55

ความคิดเห็นที่ 6 จะทำไงดี ระหว่างหญิงที่รักกับภารกิจบ้านเมือง จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 10:05:47