ความคิดเห็นที่ 1                 รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ฉายชัดจนดุจฝันต้องแกล้งมองนู่นนี่นั่น จนสายตานั้นกลับมายังกุหลาบอีกรอบ ก็อดไม่ได้ที่จะเปรยประชด                 “หอบมาไหว้เจ้าหรือไง”                 “ที่บ้านคุณเขาใช้กุหลาบไหว้เจ้ากันเหรอครับ แปลกดี บ้านผมเขาบอกว่าการให้กุหลาบนั้นไว้ใช้แสดงความรู้สึกดีต่อใครสักคน”                 ภาคภูมิกล่าวเสียงอ่อนโยน พลางยิ้มให้กับท่าทีหญิงสาวที่ดูสะเงอะสะงะไปทันตาเห็นเมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น ก่อนจะแกล้งย้ำหวังปั่นป่วนความรู้สึกของคนตรงหน้าอย่างไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป                 “จะถามต่อไหมความรู้สึกนั้นหมายถึงอะไร”                 “ไม่ถามแล้ว พอๆ เอามาให้ใช่ไหม วางสิคะวาง”  ดุจฝันตบโต๊ะรัวเบาๆขณะที่หน้านั้นแดงแจ๋แบบที่ภาคภูมิไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาคู่โตมีเสน่ห์นั้นหลุบลงต่ำอย่างไม่ปรารถนาจะมองเขา แก้มขึ้นสีระเรื่อทำให้ภาคภูมิรู้สึกอยากจะใช้จมูกสัมผัสด้วยความเอ็นดูแต่ก็เกรงว่าจะโดนชกกลับ ภาพเบื้องหน้าตอนนี้ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอิ่มเอมใจไม่ใช่น้อยหลังจากที่รู้สึกหนักหน่วงปวดร้าวเพราะการทำร้ายกันเองมานานนับเดือน                 “ทำไมวันนี้นั่งกินข้าวคนเดียว”                 “คนอื่นทำธุระ”  ดุจฝันว่าแล้วก็คว้าช้อนเข้าปากทันทีอย่างที่ตอนแรกลืมไปแล้วว่ากำลังกินข้าวอยู่ก่อนชายหนุ่มจะมา                 “ถ้าอย่างนั้นผมนั่งกินด้วยดีกว่า หิว”                 “วันนี้หิวแล้วเหรอ เห็นแต่ก่อนกินแต่กาแฟนี่คะ”  ดุจฝันประชดเข้าให้ถึงครั้งแรกที่เจอกัน ภาคภูมิถึงกับกระตุกไปนิดหน่อยแล้วหัวเราะแห้งๆแก้เก้อ                 “กินกาแฟแล้วมันหมดเร็ว นั่งอยู่กับคุณได้ไม่นาน แต่วันนี้ผมว่าจะสั่งข้าวสักสามจาน จะได้นั่งตรงนี้นานๆ... กับคุณ”                 นัยน์ตาหลังแว่นฉายประกายมุ่งมั่นและจริงจังอย่างที่ดุจฝันเห็นแล้วรู้สึกหวั่นไหว หรือว่านี่จะเป็นการเดินหน้าพิสูจน์ของเขาว่าคิดเช่นไรกับเธอ แต่ยังไม่ทันได้ตอบ เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน เธอกล่าวสวัสดีก่อนจะแข็งทื่ออย่างคาดไม่ถึงเพราะคนปลายสาย                 “น้องฝันใช่ไหม นี่อาน้ำเองนะ”                 ดุจฝันหายใจเข้าช้าๆอย่างพยายามกลั้นอารมณ์ ผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าอาน้ำคนนี้คือภรรยาคนใหม่ของบิดาเธอ และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เธอผู้นี้บังอาจหาญกล้าโทรมาหา                 “มีอะไรคะ”  ดุจฝันน้ำเสียงห้วนกลับทันที อย่างที่คิดว่าคงจะอับจนหนักจนโทรมาขอความช่วยเหลือจากเธอ                 “ทำใจดีๆไว้นะ ตอนนี้พ่อของหนู... อยู่ที่โรงพยาบาล”                 คู่สนทนาเริ่มน้ำเสียงสั่นเครือ ดุจฝันละลักละล่ำถามไปทันที                 “เป็นอะไรหรือคะ”                 “โดนรถชน อาการสาหัส ตอนนี้ยังอยู่ในไอซียู”                 ก่อนที่ปลายสายนั้นจะเจือไปด้วยเสียงสะอื้น ในขณะที่คนเป็นลูกนั้นแข็งนิ่งไปด้วยความช็อค                 “มาหาคุณพ่อเถอะนะคะน้องฝัน พ่ออยู่ที่โรงพยาบาล...”  อาน้ำพูดข้อมูลต่อไปเรื่อยๆโดยที่ไม่ได้เข้าหูเธอเลยแม้แต่น้อย พ่อที่เธอรับรู้ว่ามีชีวิตอยู่มาตลอดเวลาซึ่งเธอไม่เคยนึกเหลียวแล บัดนี้มาเจ็บสาหัส แม้จะเคยโกรธแค้นมากเพียงใด แต่ในใจนั้นก็ยังอดใจหายไม่ได้ที่จะได้ยินข่าวร้ายเช่นนี้ ดุจฝันตอบรับบทสนทนาที่เหลือไปแบบไม่รู้ตัว จนกระทั่งอาน้ำวางสายไปนานแล้วหากแต่คนเพิ่งรู้ข่าวยังถือโทรศัพท์นั้นแนบหูอยู่อย่างเลื่อนลอย                 “เป็นอะไรหรือเปล่า”                 ใบหน้าที่แดงระเรื่อเมื่อนาทีที่แล้วบัดนี้ซีดขาวราวกับกระดาษ ภาคภูมิเอ่ยถามด้วยความห่วงใยอีกครั้งอย่างพอเดาได้ว่าคงเกิดเรื่องอะไรสักอย่างในชีวิตเธอ                 “คุณโอเคไหม”                 “คุณกลับไปก่อนได้ไหม” ชายหนุ่มนิ่งอย่างชั่งใจว่าจะทำอย่างไรต่อ ก่อนจะพยักหน้ารับรู้ว่าเธออาจจะต้องการความเป็นส่วนตัว และเรื่องที่เกิดขึ้นคงจะต้องเป็นปัญหาที่เธอยังทำใจให้ยอมรับไม่ได้ เขาคงต้องให้เวลาเธอสักพักแม้ว่าใจนั้นจะนึกห่วงขึ้นมา แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกเธอด้วยสีหน้ากังวลจากใจจริง                 “ถ้าคุณมีปัญหาเดือดร้อนใจจนทนไม่ได้ โทรเรียกผมได้ตลอดเวลานะ”                 ภาคภูมิกลับไปได้พักใหญ่แล้ว แต่ดุจฝันยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิม เผชิญหน้ากับการตัดสินใจครั้งใหญ่อีกครั้งหนึ่งในชีวิต                 ควรไหมที่เธอจะไปเยี่ยมบุพการีผู้ทอดทิ้งเธอมาตลอดทั้งชีวิต                 คำถามเดิมๆวนซ้ำอยู่ในความคิดเกินร้อยรอบ ดวงตาคู่โตยังคงมองเหม่อออกไปไร้ซึ่งน้ำตาใดๆ เธอจินตนาการภาพพ่อนอนเจ็บไม่ออก สิ่งเดียวที่จำได้เกี่ยวกับท่านคือภาพที่ผู้เป็นบิดาหันหลังเดินจากไปเมื่อกลายยี่สิบกว่าปีที่แล้ว ป่านนี้หน้าตาของพ่อเป็นอย่างไร ดุจฝันเห็นได้แต่หมอกเลือนรางปกคลุมใบหน้าท่าน นานมาแล้วที่ไม่ได้เจอกันจนเธอแทบจะลืมตัวตนของบิดาผู้ให้กำเนิด                 แม้ว่าจะนึกเป็นห่วงเพราะคำว่าบิดามันค้ำคอ หากแต่เพราะสถานะที่แท้จริงนั้นก็ไม่ต่างอะไรจากคนที่เคยรู้จัก พ่อคือคนที่สร้างปมในใจของเธอทุกอย่าง ทำให้เธอนึกแค้นผู้ชายทั้งโลก ทำให้เธอหันมาเริ่มชอบตัวการ์ตูนยอดมนุษย์เพราะเชื่อว่าสักวันจะคนเช่นนั้นมาคอยปกป้องเธอ เพื่อทดแทนชีวิตจริงที่ไม่มีผู้เป็นพ่อมาดูแลในเวลาอ่อนแอ และก็เพราะพ่อ... ที่ทำให้เธอกลัวความรักที่แท้จริง กลัวการเริ่มต้นความสัมพันธ์จริงจังกับใครสักคน การขาดพ่อได้หล่อหลอมให้เธอกลายเป็นคนที่รอคอยการเติมเต็มและต้องทนทุกข์มาตลอดชีวิต                 ดังนั้น... ไม่ผิดใช่ไหม                 ดุจฝันเรียกพนักงานเก็บเงิน ก่อนตัดสินใจเดินออกไปริมฟุตบาธ รอเรียกแท็กซี่กลับคอนโดมิเนียม  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 22:50:42

ความคิดเห็นที่ 2   “ฝัน อยู่ที่ไหนลูก!”                 ยังไม่ทันที่จะได้เรียกแท็กซี่ ผู้เป็นมารดาก็โทรเข้ามาหาเสียก่อนด้วยน้ำเสียงร้อนลน ดุจฝันเดินหาม้านั่งริมทางอย่างรู้ว่าท่าทางจะได้คุยกับแม่อีกยาวแน่ๆ                 “กำลังจะกลับค่ะ”                 “คอนโด?”                 “ค่ะแม่”                 “ฝัน ไปโรงพยาบาลก่อนได้ไหม อาน้ำเขาคงโทรบอกแล้วใช่ไหมว่าพ่อโดนรถชน”                 ดุจฝันแอบเบ้ปาก นี่แม่ของเธอทำไมถึงเอ่ยชื่อเมียน้อยได้อย่างง่ายดายนัก พลางตีเสียงเรียบตอบ                 “บอกแล้ว”                 “แล้วทำไมไม่ไปหาพ่อ”  ปลายสายเค้นถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง                 “...”                 “ฝัน ไปหาพ่อเถอะ อย่างไรนั่นก็พ่อนะ”                 “...”                 “ได้ยินที่แม่พูดไหม”                 “ได้ยินค่ะ”  ดุจฝันตอบรับ แม้ว่าใจนั้นจะเริ่มกังวลหนักขึ้นมา แต่ทิฐิมันยังคงสูงกว่านั้นมาก                 “ฝัน เชื่อแม่นะ ไปโรงพยาบาลซะ ไปดูอาการพ่อ พ่อเขาอยากเจอหนูกับฟ้านะ แต่ตอนนี้ฟ้ายังไปไม่ได้ ฟ้ารู้แล้วเมื่อกี๊กำลังนั่งรถกลับมากรุงเทพฯด่วน ดังนั้นฝันก็ควรจะไปหาพ่อก่อน”                 ดุจฝันนึกถึงคนเป็นน้องที่กำลังออกไปดูงานที่ต่างจังหวัด ป่านนี้คงกำลังร้องไห้หนักตลอดทางกลับมาที่นี่ ต่างจากเธอยิ่งนักที่ใกล้โรงพยาบาลหากแต่ไม่นึกอยากไป                 “วันนี้หนูเหนื่อยแล้วค่ะ”                 คำตอบนี้ทำให้ผู้เป็นมารดาเหลืออดขึ้นมาทันที                 “พูดแบบนี้ออกมาได้อย่างไร พ่อจะเป็นจะตายอยู่ทั้งคน นี่เราไม่คิดจะเป็นห่วงพ่อบ้างเลยเหรอ”                 “ห่วงสิคะ ถ้าในฐานะพ่อที่ให้กำเนิดหนู หนูก็ห่วง แต่แม่อยากให้หนูไปเจอกับบ้านนู้นเหรอคะ แม่ลืมแล้วเหรอว่าพ่อเคยทำอะไรไว้กับแม่ ไม่ใช่พ่อเหรอที่ทำให้แม่ต้องทำงานอยู่ตัวคนเดียวแบบทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะพ่อเหรอที่ทิ้งพวกเราให้อยู่กันแค่สามแม่ลูก”                 หญิงสาวระบายความเก็บกดที่อยู่ในใจผ่านสายโทรศัพท์ไป หวังว่าแม่จะเข้าใจแล้วหยุดเกลี้ยกล่อมเธอเสียที                 “ฝัน ชักจะไปกันใหญ่แล้ว!”                 “แล้วมันไม่จริงเหรอแม่”                 “ก็เพราะว่ามันไม่จริงไง ฝันเคยไหมที่คิดจะฟังความจริงจากของแม่สักครั้ง แค่แม่เอ่ยปากถึงเรื่องพ่อ ฝันก็จะเดินหนีแม่ทุกคนั้ง พอน้องจะเล่าให้ฟัง ฝันก็ไม่ยอมฟัง ทั้งแม่ทั้งฟ้าก็เหนื่อยที่จะเล่าให้ฝันฟังเพราะฝันไม่ยอมฟังเลย ลูกเอาแต่อคติ มองทุกอย่างในแง่ร้ายแบบนี้ไงถึงเอาแต่โทษพ่อ”                 เป็นครั้งแรกที่แม่ชี้แจงข้อเสียของเธอออกมาตรงๆแบบนี้ ดุจฝันเริ่มมีน้ำตาเอ่อขึ้นที่ขอบตา พลางนึกถึงความจริงที่แม่พยายามบอกเธอมาตลอด ทุกครั้งที่แม่ถึงเรื่องพ่อทีไร เธอจะพยายามเดินเลี่ยงไม่สนใจทุกครั้ง เธอไม่สนว่าแม่อยากจะบอกอะไรกับเธอเพราะสิ่งที่เธอเชื่อมีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น                 นั่นก็คือภาพที่พ่อเดินก้าวออกจากรั้วบ้านเมื่อยี่สิบปีก่อน...                 “อคติอะไรคะ พ่อทิ้งพวกเราไปก็เห็นๆกันอยู่ ไม่แม้แต่จะคิดกลับมาเยี่ยมเลย”                 “ฝัน! หยุดได้แล้ว และฟังแม่ แม่ทนไม่ไหวแล้ว ฝันต้องฟังแม่ต่อจากนี้ ห้ามเถียงอะไรกลับมา”                 ดุจฝันน้ำตาไหลออกมาอย่างเก็บต่อไปไม่ไหว ก่อนที่มือจะเลื่อนไปเตรียมกดวางสาย ความจริงอะไรเธอไม่อยากรับรู้ทั้งสิ้น โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับบิดาผู้กำเนิด เธอยิ่งไม่นึกอยากฟัง                 “และอย่าคิดจะวางสายด้วย ถ้าวางสาย ไม่ต้องกลับมาที่บ้านอีก!”                 แม่ประกาศกร้าว คนเป็นลูกหัวใจร่วงหล่นทันที ถ้าความจริงนี้มันร้ายแรงนัก ถึงขนาดที่แม่ของเธอตัดกันแบบนี้หากว่าเธอวางโทรศัพท์ ความจริงนั้นคืออะไร? ดุจฝันเริ่มมีคำถามขึ้นมาในใจ แต่ถึงอย่างนั้น... เธอก็ทำใจให้รับฟังได้ยากจริงๆเพราะความสัมพันธ์ที่เหินห่างและแตกร้าวนี้                 “ฟังแม่อยู่ใช่ไหม”                 “...”                 “ใช่ไหม”  เมื่อเห็นว่าปลายสายเสียงเริ่มเข้มขึ้น ดุจฝันจำต้องยอมรับอย่างไม่มีทางเลือก                 “ค่ะ ใช่ค่ะ”                 “ฟังแล้วอย่าช็อค อย่าตกใจอะไรทั้งนั้นนะ...”                 อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดแล้ว... ดุจฝันหลับตาลงปลอบใจตนเอง                 ถ้าหากว่ามันเป็นความจริงที่สำคัญมากถึงขนาดนี้ที่แม่เธอต้องบังคับให้เธอฟังถึงขนาดนี้                 “แม่กับพ่อน่ะ เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน เป็นเพื่อนที่สนิทกันมากและคุยกันได้ทุกเรื่องแบบที่ไม่ได้คิดอะไรกันเกินเลย พอขึ้นมหาวิทยาลัย พ่อเขาก็มีแฟน...”                 “แม่ไม่ใช่แฟนพ่อเหรอ”                 “ไม่... ไม่ใช่แม่ แต่เป็นอาน้ำ”                 “แล้วก่อนหน้านี้แม่กับพ่อ...?”                 “เป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ ฟังแม่ต่อนะ พ่อกับอาน้ำเขาเป็นคู่ที่เหมาะสมกันมาก พ่อเราเขาเป็นคนดี อาน้ำเขาก็เป็นคนที่ดีมาก”                 ดุจฝันฟังแล้วนึกแย้งในใจ นี่แม่ของเธอกำลังชมสามีที่ทิ้งตัวเองไปกับชู้รักคนนั้น ใจนึกอยากจะเถียงขึ้นมา แต่ด้วยความที่กลัวแม่จึงต้องทนฟังเงียบๆต่อไป                 “แล้วสมัยนั้น แม่ไม่ใช่เด็กดีเท่าไรหรอก หลังเลิกเรียนแม่ชอบเที่ยวดูนู่นนี่นั่นแล้วก็กลับบ้านช้า จนทะเลาะกับตายายเราเป็นประจำ จนกระทั่งครั้งหนึ่ง แม่กับตาทะเลาะกันหนักมาก แม่เลยหนีออกจากบ้านไปนั่งอยู่ข้างทางอย่างไม่มีที่พึ่ง ตอนนั้น พ่อเขาโทรหาที่บ้านเพราะจะถามการบ้านแม่ ก็เลยรู้ว่าแม่กับตาทะเลาะกันครั้งใหญ่ พ่อก็เลยมาตามหาแม่จนถึงตีหนึ่ง พ่อก็เจอแม่หลับอยู่ เลยพยายามหาทางช่วยแม่ พ่อเขาเกลี้ยกล่อมแม่ให้กลับบ้านแต่แม่ไม่ยอมกลับ สุดท้าย พ่อก็เลยบอกว่าบ้านของพ่อตอนนี้ปู่กับย่าของเราไม่อยู่ เลยให้แม่ไปอยู่สงบสติอารมณ์ก่อน”                 ดุจฝันฟังพร้อมกับใช้ความคิดตามไปด้วย... แม่ที่ดูซีเรียสจริงจังเอาจริงเอาจังกับงานของเธอคนนี้ที่แท้ก็เคยเกเรมาก่อนเหมือนกันหรือนี่... จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:06:34

ความคิดเห็นที่ 3                 “แล้ว... ”                 “แม่ไป เพราะตอนนั้นพ่อเป็นเพื่อนคนดียวที่แม่สามารถพึ่งได้ พ่อเขาให้แม่นอนที่เตียงเขา พ่อลงมานอนโซฟาข้างล่าง เราทั้งคู่บริสุทธิ์ใจ แต่พอตอนเช้านั่นเอง ตาก็มาตามแม่ที่บ้านของพ่อเขา ตาโกรธมาก เพราะคิดว่าแม่หนีออกจากบ้านเพราะว่าอยากมานอนกับผู้ชาย”                 ดุจฝันฟังเรื่องราวของแม่ด้วยหัวใจที่ลุ้นตามว่าทุกอย่างจะดำเนินต่อไปอย่างไร เธอยังคงจำได้ดีว่าคุณตาที่เสียไปเมื่อเกือบสิบปีที่แล้วนั้นเป็นคนดุและเข้มงวดมากเท่าใด คราวนี้เธอเผลอถามเรื่องราวต่ออย่างลืมตัวว่าเมื่อนาทีที่แล้วยังไม่อยากฟังอยู่เลย                 “แล้วทำไมตาตามมาเจอได้”                 “คนข้างบ้านของพ่อดันเป็นลุงที่เป็นลูกค้าของตา เขาเลยโทรไปบอกตาว่าแม่มาค้างกับผู้ชาย”                 “แล้วแม่ไม่บอกเหรอว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น”                 “ตาไม่ฟังอะไรที่แม่พูด ขังแม่ไว้อาทิตย์หนึ่งในห้องที่บ้าน ไม่ให้ไปเรียน แม่ทั้งขอโทษก็แล้วพยายามทำวิถีทางที่ตาจะหายเข้าใจผิดและหายโกรธ แต่มันก็ไม่มีแม้แต่วิธีเดียว คนเขาก็นินทากันว่าเป็นเพราะข่าวลือเสียๆหายๆว่าพ่อพาแม่หนีไปอยู่บ้าน แต่แม่ก็พยายามขอตากลับไปเรียนต่อเพราะอีกไม่กี่เดือนจะจบอยู่แล้ว ตาเลยยื่นคำขาดว่าพ่อจะต้องรับผิดชอบแม่ด้วยการแต่งงานกับแม่หลังจากที่เรียนจบกันทั่งคู่”                 ดุจฝันเริ่มตัวสั่นขึ้นมาเบาๆ... เรื่องทั้งหมด...                 นี่พ่อกับแม่ของเธอ...                 ตอนนี้เธอได้แต่นิ่งอึ้งคิดอะไรไม่ออกแล้วนั่งฟังแม่แบบเงียบๆต่อไป “แม่ห้ามพ่อ เพราะรู้ว่าพ่อคบอยู่กับน้ำ แต่พ่อไม่ยอม บอกว่าเรื่องนี้พ่อก็มีส่วนผิด แม้จะบริสุทธิ์ใจก็ตามที” “แล้ว... สรุป... เอ่อ แล้วก็อาน้ำ?” ดุจฝันเอ่ยชื่อของผู้หญิงที่เธอรังเกียจและอคติมาตลอดทั้งชีวิตอย่างแผ่วเบา เธอชักไม่แน่ใจเสียแล้วว่าอาน้ำคนนี้เป็นคนเลวร้าย “พ่อยอมแต่งงานกับแม่เพราะอยากให้แม่เรียนจบน้ำบอกเลิกพ่อทันทีที่รู้เรื่องราวทั้งหมด ไม่ใช่ว่าเพราะไม่รู้ว่าความจริงเป็นไงมาไง แต่เพราะน้ำก็เป็นเพื่อนแม่ เขาก็อยากให้แม่เรียนจบเหมือนกัน แต่แม่ก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร น้ำก็บอกว่าถ้าช่วยอะไรได้ก็จะช่วย แม้สิ่งนั้นจะเป็นการเลิกกับคนรักของตัวเองก็ตาม” “แล้วเขาไม่เสียใจเหรอทำแบบนี้”                 “ในวันแต่งงานของแม่กับพ่อ แม่เห็นเขาน้ำตาคลอตลอดงาน”                 เสียงของคนเล่าเริ่มสั่นคลอ ดุจฝันนึกอยากจะกอดแม่เพื่อปลอบใจ ไม่ใช่แค่อาน้ำกับพ่อเท่านั้น หากแต่เป็นแม่ของเธอที่เจ็บไม่แพ้กันเพราะต้องแบกรับความรู้สึกผิดจากการแย่งคนรักจากเพื่อนโดยไม่ตั้งใจเช่นนี้ “แล้วพ่อ...” “พ่อก็พอกัน... ตอนนั้นนั่นแหละที่แม่รู้ตัวเลยว่าเหมือนมือที่สามแบบไม่ได้ตั้งใจ ที่เขาสองคนต้องเลิกกันเพราะแม่เป็นต้นเหตุ” ดุจฝันเงียบไป นี่คือเรื่องราวที่อคติบังเอาไว้จากเธอมาตลอดเวลา คำถามของผู้เป็นมารดาเรียกสติเธอกลับมาอีกครั้ง “ฝันเข้าใจแม่แล้วหรือยัง ว่าทำไมวันนั้นแม่ถึงปล่อยให้พ่อเดินจากไป” สิ่งที่เธอเพิ่งรับรู้นั้นเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดีว่าแท้จริงแล้วพ่อกับแม่รู้สึกต่อกันเช่นไร ดุจฝันก้มลงมองมือไม้และร่างกายของตัวเอง... แท้ที่จริงแล้วเธอเองนั้นไม่ควรจะเกิดมาด้วยซ้ำถ้าไม่เกิดเรื่องผิดพลาดเช่นนี้ขึ้น                 “งั้นก็แสดงว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกัน... แล้วพวกหนูล่ะคะ”                  “ใครว่าพ่อกับแม่ไม่ได้รักกัน เรารักกันในลักษณะของความเป็นเพื่อนและความผูกพันธ์ รักกันแบบที่ชีวิตนี้ก็ตัดกันไม่ขาด เพียงแต่ว่าเราไม่ได้รักกันแบบคนที่เป็นสามีภรรยาเค้ารักกัน”                 แม่คุยอีกสักพักแล้ววางสายไปโดยที่ไม่ลืมย้ำว่าให้ไปเยี่ยมพ่อ ดุจฝันตอบรับอย่างว่าง่ายในคราวนี้ ภาพที่ฝังใจเธอมาตลอดเวลาที่ผ่านมาฉายซ้ำในความทรงจำอีกครั้ง                 ‘อยู่กับแม่ดีๆ ดูแลแม่ดีๆ แล้วเป็นเด็กดีนะลูก’                 ถ้อยคำสุดท้ายก่อนที่พ่อจะก้าวออกไป พ่อที่เคยดูแลเธอด้วยความรักความอบอุ่น คอยพาเธอไปรับส่งที่โรงเรียนเมื่อครั้งเธอยังเป็นเด็กเล็ก แล้วจู่ๆพ่อก็ก้าวออกจากชีวิตของเธอไป โดยที่ไม่บอกอะไรเลย ไม่บอกว่าจะไปไหน หลายปีจากนั้น เมื่อโตพอ เธอก็รับรู้ว่าพ่อมีภรรยาใหม่ ย้ายมาอยู่ที่กรุงเทพฯ ความรู้สึกแบบที่ควรจะมีต่อบุพการีก็กลายเป็ยความเฉยชา หากแต่กระนั้น ก็ยังมีหลายครั้งที่พ่อโทรศัพท์เข้ามาที่บ้าน โดยที่ถ้าดุจฝันเป็นคนรับทีไร เธอจะไม่ตอบอะไรแล้วก็วางหูไปเสียเฉยๆ ในขณะที่ถ้าเป็นแม่หรือดั่งฟ้ารับสาย ก็ดูว่าจะมีเรื่องคุยไม่หยุดไม่หย่อน จนกระทั่งดุจฝันกำลังจะเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แม่ของเธอก็เริ่มเกริ่นๆถึงเรื่องพ่อ                 ‘ฝัน เวลาที่พ่อเขาโทรมาก็คุยหน่อยสิลูก’                 ‘หนูไม่อยากคุยค่ะ’                 ผู้เป็นมารดาถอนหายใจด่วยความเหนื่อยใจในความดื้อรั้นของลูกสาวคนโต                 ‘แม่ก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าทำไมหนูถึงได้ดื้อขนาดนี้ พ่อเขาไม่ได้เลวร้ายแบบที่เราคิดหรอกนะ’                 ‘แล้วการที่ทิ้งพวกเราไม่เลวร้ายหรือไงคะแม่’ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:08:55

ความคิดเห็นที่ 4                 เมื่อเห็นว่าแม่เงียบไป ดุจฝันก็เลือกที่จะเข้าใจเช่นนั้นมาตลอดชีวิตของเธอนับแต่นั้นเป็นต้นมาว่าพ่อนั้นทิ้งครอบครัวของเธอไปไปแต่งงานใหม่แล้วปัดความรับผิดชอบทุกอย่างให้กับแม่ของเธอ                 นับแต่นั้นเป็นต้นมา สิ่งเดียวที่เป็นสายใยเชื่อมโยงระหว่างดุจฝันและพ่อก็คือตัวเลขในบัญชีธนาคารที่จะมียอดเข้ามาทุกเดือนช่วงที่เธอเรียนอยู่ แต่หญิงสาวแทบไม่แตะจำนวนเงินนั้นเลยแม้ว่าจะเงินส่วนตัวแทบจะไม่พอใช้ในเดือนบางเดือนก็ตาม จนกระทั่งเธอได้ก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงในช่วงที่เรียนอยู่นั้นเอง ดุจฝันก็หาเงินใช้จ่ายชีวิตประจำวันและค่าเทอมได้เองโดยที่ไม่ต้องพึ่งแม่อีกต่อไป จึงไม่มีความจำเป็นใดๆที่เธอจะยุ่งกับเงินก้อนนั้น เธอยกให้ดั่งฟ้าเพื่อเป็นค่าเล่าเรียน โดยที่เธอจะได้ไม่ต้องมารู้สึกตะขิดตะขวางใจว่าเธอใช้เงินพ่อ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกันในภายหลัง                 แต่ก็ยังมีบางครั้งที่พ่อโทรหาเธอ โดยที่เธอมักจะตอบรับด้วยน้ำเสียงห้วนและพยายามที่จะรีบวาง ดุจฝันไม่สนใจว่าพ่อจะคิดอย่างไร พ่อจะเป็นห่วงหรือจะรู้สึกอย่างไร เพราะเธอถือว่าทีตอนที่พ่อก้าวออกไป พ่อก็ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย...                 หากแต่ในเวลานี้ ที่เธอรู้ความจริงทุกอย่าง...                 ดวงตาของเธอถูกบดบังด้วยอคติตลอดมา                 ดุจฝันลุกขึ้นทันที ก่อนจะโบกเรียกรถแท็กซี่ที่วิ่งตัดความมืดมาเป็นคันแรก                 “ไปโรงพยาบาลวิชญเวชค่ะ”   บทที่ 22                 ทางเดินว่างเปล่าไร้ผู้คนในโรงพยาบาลตอนนี้มีสว่างขาวโพลนไปหมดจนน่าใจหาย ดุจฝันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังห้องไอซียูตามทางที่พยาบาลตรงเคาท์เตอร์เพิ่งบอก ม่านน้ำตาที่บังวิสัยทัศน์ทำให้ทุกอย่างที่มองเห็นนั้นเบลอไปหมดไม่ต่างจากสมอง ก่อนจะเห็นเงารางๆของคนสองคนนั่งตรงข้ามกับห้องไอซียู ดุจฝันชะลอฝีเท้าลงแล้วกระพริบไล่น้ำตาทันที                 นี่คือครอบครัวใหม่ของพ่อ                 แม้จะยังคงรู้สึกกระอักกระอ่วนใจ แต่ดุจฝันก็ยกมือไหว้อาน้ำที่กำลังนั่งรอหน้าห้องไอซียูด้วยใบหน้าเปรอะเปื้อนคราบน้ำตา ข้างกายนั้นคือเด็กหนุ่มหล่อเหลาเอาการผู้ซึ่งตอนนี้ทำหน้าเครียดไม่สมวัย เขาคนนี้คือน้องชายต่างมารดาของเธอ... ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อว่าน้องเมฆ เขายกมือไหว้เธออย่างอ่อนน้อมทันที                 “ดีจังที่ได้เห็นหนูมา... ตอนนี้พ่อยังไม่ออกเลยจ้ะ”                 อาน้ำรับไหว้พร้อมกล่าวเสียงสั่นจนดุจฝันนึกเห็นใจยิ่งไปกว่าเดิม                 “พ่อเข้าไปนานหรือยังคะ”                 “ชั่วโมงสองชั่วโมงได้แล้วล่ะจ้ะ”                 “ทำไม... พ่อถึง...”                 “เขาพยายามจะเข้าไปช่วยลูกหมาที่กำลังจะโดนรถชนน่ะ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดหมาหรอก ไม่ใช่ความผิดคนขับด้วย พ่อเราเขาแค่โชคร้ายน่ะ”                   อาน้ำพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยแววตาเศร้า ดุจฝันมองแล้วสะท้อนใจ หากเป็นตัวของเธอเอง ไม่มีวันเสียหรอกที่จะโทษโชคชะตาฟ้าลิขิตแบบที่อาน้ำกำลังพูดอยู่ แน่นอนว่าตอนนี้เธอต้องกำลังบ่นให้คนขับชดใช้ความเสียหายที่เกิดขึ้นเป็นแน่แท้                 ดุจฝันเริ่มมองผู้หญิงวัยกลางคนที่ยืนข้างๆด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป... ด้วยเหตุนี้จึงไม่แปลกใจว่าทำไมพ่อของเธอถึงเลือกที่จะปักใจอยู่กับคนๆนี้ ไม่ใช่เพราะแม่ของเธอไม่ดี หากแต่เป็นเพราะความคิดและอะไรหลายๆอย่างที่อยู่ในตัวอาน้ำนี่เองที่ทำให้ความรักของพ่อที่มีให้แก่เธอไม่มีวันเสื่อมคลายไปตามกาลเวลา                 “เมฆ หวัดดีพี่ฝันสิลูก”                 “น้องเขาสวัสดีแล้วค่ะ”                 เป็นครั้งแรกที่ดุจฝันยิ้มให้กับน้องชายต่างมารดาที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงไม่พบหน้ามาตลอดชีวิต แดนเมฆรับไมตรีนั้นความโล่งใจ ก่อนหน้านี้เขารู้ดีว่าพี่สาวคนโตที่เป็นดาราคนนี้จงเกลียดจงชังบ้านเขาเท่าใด แต่ในวันนี้เพราะพ่อ... ที่กำลังจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น                 “เหนื่อยไหมคะ” ดุจฝันนั่งลงข้างหญิงกลางคนแล้วตัดสินใจถามอย่างใจจริง                 “ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ อาว่าหนูนั่นล่ะคงจะเหนื่อย ทำงานมาทั้งวัน”                 “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...” หญิงสาวมองทอดไปยังม่านสีเขียวหลังกระจกที่ตรงหน้า เธอลืมความเหนื่อยที่ว่านั้นไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอหวังแค่ว่าให้พ่อปลอดภัย                 ดูเหมือนว่าอาน้ำก็อยากคุยกับเธอเช่นกัน จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:09:46

ความคิดเห็นที่ 5                 “คุณแม่สบายดีไหม”                 “ก็ดีค่ะ เรื่อยๆ”                 “ดีแล้วๆ ฝากบอกด้วยนะว่าให้ดูแลตัวเองดีๆ อย่าทำงานหนักมากไป”                 “ค่ะ” ดุจฝันรับคำ พลางรับรู้ว่านี่คือมิตรภาพของรุ่นพ่อแม่ที่เธอไม่เคยทำความเข้าใจมาตลอดชีวิต                 “พ่อเขาคงดีใจนะ ถ้ารู้ว่าหนูมาเยี่ยมเขาแบบนี้”                 อาน้ำว่าไปก็น้ำตาซึมพร้อมรอยยิ้มเศร้า ดุจฝันยกมือไหว้แล้วตอบเสียงสั่นเครือ                 “หนูขอโทษนะคะ ที่ละเลยพ่อของตัวเองมาตลอดเวลา”                 “ไม่จ้ะ มันไม่ใช่ความผิดของหนูเลย อย่าคิดมากนะ ไม่ใช่ว่าอาเองจะไม่รู้สึกแย่ที่ทำให้เด็กผู้หญิงสองคนจะไม่ได้อยู่กับพ่อ มันเป็นเพราะอาเองหรอกจ้ะ”                 “...”                 มีแต่เสียงสะอื้นเท่านั้นที่ดังแทนคำพูดใดๆ ดุจฝันสบตากับแดนเมฆแล้วถามเสียงเบาด้วยความกลัว                 “น้องว่าพ่อจะปลอดภัยไหมคะ”                 “แน่นอนสิครับ”                 ดุจฝันยิ้มบางๆทั้งน้ำตาให้กับน้องชายต่างมารดา ก่อนที่ประตูกระจกซึ่งมีม่านสีเขียวกั้นไว้จะถูกเปิดออกปรากฏร่างของแพทย์ผู้ให้การรักษา                    “ดูอาการอีกคืนนึง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะย้ายเข้าห้องพักฟื้นผู้ป่วยแล้วครับ”                 ดุจฝันในชุดเยี่ยมผู้ป่วยไอซียูมองบิดาที่นอนไม่ได้สติบนเตียง บนเนื้อตัวนั้นเต็มไปด้วยสายระโยงระยางของอุปกรณ์ทางการแพทย์ที่ใช้พยุงชีวิตเอาไว้ พ่อแก่ลงไปเยอะตั้งแต่ตอนที่เธอเห็นครั้งล่าสุดเมื่อหลายปีที่แล้วที่เธอหลบขึ้นชั้นบนบ้านต่างจังหวัดไม่ทันตอนที่ท่านมาเยี่ยม แม้จะโล่งใจหลังจากที่แพทย์ยืนยันว่าพ่อปลอดภัยแล้วร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่จู่ๆเธอก็นึกสงสัยว่าถ้าหากว่าพ่อเจอเธอตอนนี้จะจำเธอได้ไหม... ในเมื่อเธอละเว้นหน้าที่ลูกที่ดีไปนานเหลือเกิน                 อาน้ำแตะบ่าดุจฝันเบาๆหลังจากออกจากห้องพักผู้ป่วยแล้ว                 “ฝันกลับไปพักเถอะจ้ะ วันนี้เหนื่อยมาเยอะแล้ว ขอบคุณที่มานะ วันหลังก็อย่าลืมมาเยี่ยมนะจ๊ะ”                 “มาแน่ๆค่ะ หนูก็ต้องขอบคุณเหมือนกันนะคะ” ดุจฝันผงกหน้า                 “แล้วอาจะบอกพ่อให้นะว่าหนูมาแล้ว”                 “ค่ะ ถ้าอย่างนั้น... หนูฝากดูแลพ่อด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้หนูจะมาใหม่ค่ะ”                 “อาจะรอนะ แล้วนี่เราจะกลับอย่างไร ดึกป่านนี้ ให้น้องไปส่งไหม”  ผู้แก่อาวุโสกว่าถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงไม่น้อย ก่อนจะหันไปทางลูกชายของตน                 “ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าอย่างไร หนูลาเลยละกันนะคะ สวัสดีค่ะ”                 “กลับดีๆนะ เอาอย่างนี้ เมฆ เดินไปส่งพี่ฝันเขาหน่อยนะ แม่จะคุยกับคุณหมออีกหน่อย”                  “ครับ”                 ถึงกระนั้นอาน้ำก็ไม่ยอมปล่อยให้ดุจฝันเดินออกจากโรงพยาบาลเพียงคนเดียว เธอยืนยันให้แดนเมฆเดินไปส่ง สองพี่น้องผู้พลัดพรากกันมานานเดินเคียงกัน โดยที่ดุจฝันนั้นเริ่มชวนคุย                 “นี่เราเรียนอยู่ปีไหนแล้ว”                 “ปีสามครับ”                 “คณะ?”                 “แพทย์ครับ”                 “เก่งจัง จะได้มารักษาพ่อ” ดุจฝันยกคิ้วสูงทันทีอย่างชื่นชม                 “ผมว่าพ่อน่าจะหายก่อนที่ผมจะเรียนจบน่ะครับ”                 มุกของน้องชายเรียกรอยยิ้มบางๆได้นิดหน่อย ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาสบตากับเธอตรงๆ ดวงตาคู่โตของแดนเมฆนั้นเมื่อดูดีๆแล้วก็คล้ายเธอไม่ใช่น้อย                 “ผมไม่เคยเลยว่าจะได้เจอพี่ฝันตัวจริงแบบนี้ แต่ผมก็รู้นะครับว่าพี่เป็นพี่ของผม เวลามองทีวีทีไรผมล่ะหวังทุกทีว่าสักวันคงได้คุยกันจริงๆ”                 ดุจฝันตระหนักถึงความสำนึกผิด                 “พี่ขอโทษนะที่ไม่เคยคุยกับเราเลย”                 “ขอโทษทำไมครับ ฝั่งผมเสียอีกที่ทำให้พี่ฝันต้องลำบาก”                 “ไม่เห็นลำบากอะไรเลย”                 ผู้เป็นพี่สาวตบบ่าน้องแล้วยิ้มให้อย่างจริงใจ                 “แล้วนี่พี่ฝันจะกลับอย่างไร”                 “พี่คิดว่าน่าจะแท็กซี่แหละ”                 “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมรอเป็นเพื่อน”                 “ไม่เป็นไรหรอก พี่กลับเองได้”                 ดุจฝันก้าวพ้นบานประตูเลื่อนอัตโนมัติพร้อมกับแดนเมฆที่ยกมือไหว้ลา                 “ถ้าอย่างนั้นก็กลับดีๆนะครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกันครับ ผมจะรอเจอพี่ฝันกับพี่ฟ้านะ”                 “จ้ะ เจอกันนะ ฝากสวัสดีคุณแม่อีกรอบด้วย ดูแลพ่อด้วยนะ”                 ดุจฝันยืนอยู่หน้าโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่โหวงเหวง รถแท็กซี่ผ่านไปหลายคันแล้วแต่เธอยังไม่คิดที่จะเรียก พร้อมนึกได้ว่าเธอเพิ่งมาที่นี่กับภาคภูมิสองอาทิตย์ก่อน ในเมื่อยังไม่อยากกลับบ้าน ดุจฝันจึงเดินไปสวนสาธารณะที่อยู่ข้างๆโรงพยาบาลทันที หญิงสาวโทรหาทั้งแม่และน้องสาวเพื่อบอกว่าพ่อไม่เป็นอะไรแล้ว ทั้งคู่นั้นมีน้ำเสียงที่โล่งใจขึ้นแม้จะยังสะอื้นกันอยู่ โดยเฉพาะแม่ที่ดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นว่าท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยอมไปที่โรงพยาบาล ดุจฝันทรุดตัวลงนั่งที่ม้าหินตัวเดิมที่เธอมานั่งตอนที่หนีภาคภูมิออกมา จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:12:25

ความคิดเห็นที่ 6   เธอหลงผิดมาได้ตั้งนาน...                 ทุกอย่างมันเป็นความผิดของเธอที่เธอไม่คิดจะใส่ใจใยดีพ่อ ถ้าหากว่าพ่อไม่เจ็บ ไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น ป่านนี้เธอเองก็ยังคงนอนกลิ้งกระดิกเท้าสบายใจ โดยที่ไม่ได้สนใจสักนิดว่าใครบ้างจะต้องเสียใจนอกเหนือจากตัวเอง                 น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นมาตลอดเวลาที่อยู่หน้าห้องไอซียูมันเริ่มไหลออกมาอีกรอบ จากที่แค่ไหล ก็กลายเป็นสะอื้นด้วยความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ รู้สึกผิดที่อคดิต่อพ่อและครอบครัวใหม่ของพ่อ ทั้งๆที่พวกเขาเหล่านั้นก็ช่วงแสนดีกับเธอ แต่เธอนั้นกลับทำตัวได้แย่เหลือเกิน แถมยังเอาเก็บเรื่องของพ่อที่เดินจากชีวิตเธอไป มาเป็นประเด็นไร้สาระล้างแค้นผู้ชายอยู่ได้ตั้งนานสองนาน...                 ดุจฝันมองผ่านม่านน้ำตาเห็นวิวแบบเดิมๆที่เธอเคยเห็นเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้ว ก่อนที่จู่ๆจะนึกถึงคนที่มาตามหาเธอที่นี่ กับคำพูดของเขาวันนี้                 ‘ถ้าคุณมีปัญหาเดือดร้อนใจจนทนไม่ได้ โทรหาผมได้ตลอดเวลานะ’                 ดุจฝันทนต่อไปไม่ไหว ตอนนี้เธออ่อนแอ เธออึดอัด และก็แค่อยากระบายให้ใครสักคนได้รับรู้ความรู้สึก หญิงสาวตัดสินใจส่งข้อความหาภาคภูมิเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอร้องไห้อยู่ ‘ฉันรู้สึกแย่มากๆตอนนี้ ฉันควรจะทำยังไงดีคะ’ ไม่เกินห้าวินาที เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ดุจฝันชั่งใจชั่วครู่แล้วกดรับ “ฝัน คุณเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน” คำถามของคนปลายสายทำให้เธอรู้สึกจุกอก ดุจฝันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุดแล้วตอบ “ก็รู้สึก... ไม่ค่อยดีเท่าไรค่ะ” “อยู่ที่ไหน”  ภาคภูมิถามโดยเร็ว “ตรงสวนสาธารณะข้างโรงพยาบาลที่เรามากันเมื่อสองอาทิตย์ก่อนค่ะ”  พอพูดถึงคำว่าโรงพยาบาลคนตอบก็กลั้นสะอื้นต่อไปไม่ไหว น้ำเสียงทั้งประโยคนั้นเต็มไปด้วยความสั่นเครือ “ทำใจดีๆไว้นะ ผมจะไปหาคุณตอนนี้” “ไม่ต้องมาค่ะ”  ดุจฝันรีบเอ่ยห้ามแต่ก็ไม่ทันเมื่อปลายสายวางไปแล้วเรียบร้อย หญิงสาวเริ่มกอดอกแล้วสั่นเบาๆเพราะความเย็นของอากาศ แม้ที่นี่จะคือกรุงเทพฯ หากแต่กลางคืน ท่ามกลางหมู่ต้นไม้พวกนี้แล้ว มันก็หนาวไม่ใช่น้อยทีเดียว คงจะดีถ้าภาคภูมินั่งอยู่ข้างๆเธอตอนนี้ ดุจฝันหลับตาลงพร้อมกับรับรู้ความจริงที่ว่าหัวใจเธออ่อนแอเหลือเกิน และทุกครั้งที่เธอตกอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากก็จะมีเขาที่คอยยืนอย่เคียงข้างเธอเสมอมา เธอไม่อยากโกหกตัวเองอีกต่อไปว่ารังเกียจอาจารย์หนุ่มผู้นี้ ไม่ถึงยี่สิบนาทีต่อมา เสียงฝีท้ายเร่งรีบกับเงาของร่างสูงก็ปรากฏออกมาจากความมืด ดุจฝันรีบหันไปพร้อมกับความอุ่นใจที่วาบเข้ามาทันที                 “ขอโทษนะที่ผมมาช้า” ร่างสูงนั้นรีบเดินเข้ามายืนตรงหน้าเธอก่อนจะค่อยๆใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาเธออย่างแผ่วเบา ดุจฝันนั่งนิ่งปล่อยให้ภาคภูมิทำอย่างนั้นแต่โดยดี “หน้าเย็นหมดแล้ว หนาวสินะ” “ก็บอกแล้วว่าไม่ต้องมา” “พอดีผมไม่ได้ยิน แต่ถึงคุณจะไม่ให้มา ผมก็จะมา” หญิงสาวมองภาคภูมิ ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความกังวลไม่แพ้เธอ “ฉัน... ไม่เป็นไรค่ะ กลับไปเถอะ” “แน่ใจ...” พลันน้ำตาก็เริ่มไหลอีกรอบอย่างห้ามไม่ได้ คราวนี้ภาคภูมิถือวิสาสะจับมือเธอไว้แล้วบีบอย่างให้กำลังใจ “คุณอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกตอนนี้ ไปกับผมเถอะ อยู่ตรงนี้นานๆคุณคงรู้สึกไม่ดีเท่าไร อันตรายด้วย”                 ดุจฝันลุกตามเขาไปขึ้นรถอย่างว่าง่ายโดยไม่กลัวอีกแล้วว่าเขาจะมีแผนอะไรต่อไป                 “ทำใจดีๆไว้นะ...”                 นางเอกสาวก้มลงดูมือที่เกาะกุมกันในตอนที่ชายหนุ่มพูดคำนั้น ภาคภูมิบีบมือไว้แน่นอย่างเป็นสัญญาณว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยให้เธอต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไป เธอจะละสายตาไปที่ทิวทัศน์นอกกระจกรถ ไฟกระพริบหลากสีประดับต่างร้านรวงริมทางนั้นสวยงามไม่ต่างจากคราวก่อนที่ชายหนุ่มขับรถไปช่วยเธอออกมาจากโรงถ่ายละคร ตลอดทางนั้นมีเพียงความเงียบเท่านั้นที่พูดแทนคนทั้งสอง ดุจฝันนึกขอบคุณที่ภาคภูมิไม่เอ่ยถามอะไรมากมายเพราะรู้ดีว่าถ้าต้องเล่าอะไรตอนนี้เธอคงรู้สึกแย่หนักกว่าเดิมหลายล้านเท่า เขาไม่บอกเธอว่าจะไปที่ใด เธอก็ไม่คิดจะถามเขาเพราะรู้ว่าผู้ชายคนนี้คงมีวิธีดีๆให้เธอสบายใจขึ้นมาบ้างไม่มากก็น้อย รถเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆแล้วจอดสนิทแถวริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:14:00

ความคิดเห็นที่ 7   ดุจฝันลงจากรถแล้วหยุดนิ่งทิวทัศน์ตรงหน้า ยอดตึกสูงอีกฟากเต็มไปด้วยแสงไฟที่เปิดค้างไว้ในยามค่ำ คืนทำให้ตึกสูงที่กลางวันเธอเคยดูแล้วว่าธรรมดากลับสวยจับใจในช่วงเวลาที่แตกต่างออกไป ประกายสีทองระยิบระยับยามต้องแสงไฟของเจดีย์และพระอุโบสถในวัดริมฝั่งแม่น้ำนั้นเสริมให้ภาพตรงหน้าดูงดงามราวกับความฝัน                 “สวยไหม” ดุจฝันพยักหน้าตอบรับอย่างสงบนิ่ง ความเป็นห่วงของชายหนุ่มยังคงไหลผ่านมือที่เกาะกุมกันเอาไว้เข้าสู่หัวใจของเธอช้าๆ “ถ้าสมมติว่ากลางคืนไม่มีแสงอะไรแบบนี้ คุณก็คงมองไม่เห็นอะไรเลยใช่ไหม”                 ภาคภูมิยิ้มบางให้ก่อนจะกระชับมือให้แน่นขึ้น                 “แต่นี่ กลางคืนยังมีแสง ถึงจะเป็นเพียงแสงเล็กๆน้อยๆก็ตาม หากแต่มันก็ทำให้กลางคืนที่ดูมืดมิดนี้ดูสวย ตอนนี้เราก็ได้แต่เฝ้าดูแสงไฟเล็กๆเหล่านี้ไปก่อน รอจนกว่าที่แสงใหญ่ของจริงจะมาในตอนเช้า แล้วคุณก็จะมองเห็นทุกอย่างโดยชัดเอง”                 “ชีวิตฉันตอนนี้ได้แต่เฝ้ารอให้ตอนเช้ามาถึง”  ดุจฝันว่าแล้วกระพริบตามองภาพเบื้องหน้าให้ชัดขึ้น ม่านน้ำตาจางหายไปแล้วเพราะความอุ่นใจมาแทนที่ “ไม่มีวันไหนที่พระอาทิตย์ไม่ขึ้น”                 ช่วงเวลากลางคืน ก็เปรียบได้กับเรื่องราวร้ายๆในชีวิตเธอตอนนี้ หากแต่อย่างน้อยก็ยังมีความสวยงามเพราะยังมีแสงเล็กๆคอยส่องประกายนำทางรอเวลากลางวันกลับมาอีกครั้ง                 ดุจฝันเหลือบมองภาคภูมิ เขาจะรู้ไหมว่าเขาเองก็เป็นแสงเล็กๆในยามค่ำคืนของเธอ                 หัวใจที่เคยก่อกำแพงอิฐหนาแล้วโบกซ้ำด้วยปูนหลายชั้นบัดนี้พังทลายลงโดยไม่ทิ้งไว้แม้แต่เศษซาก                 “ฉันรู้สึกเหมือนคนตาบอด เข้าใจว่าตัวเองใช้ชีวิตได้ถูกต้องมาตลอดชีวิต”                 “อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ตาก็จะสว่างแล้วล่ะ”                 “...” “และพอตอนเช้ามาถึง คุณก็จะย้อนกลับมาคิดถึงเวลากลางคืนที่มีแสงไฟ จากเรื่องราวที่คุณคิดว่ามันเลวร้าย สุดท้ายก็จะกลายเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับตัวคุณให้ก้าวต่อไปในทุกๆวัน”                 ภาคภูมิพูดถูกทุกอย่าง                 ทุกเรื่องราวเลวร้ายในชีวิตเธอนั้นกำลังจะผ่านพ้นไป ถ้าหากไม่มีเขามาช่วยทำให้เธอตาสว่างเมื่อหลายเดือนก่อนก็ไม่รู้ว่าป่านนี้เธอจะดำเนินชีวิตไปในแนวทางไหน ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะเอาแต่โกรธแค้นคนรอบตัวอีกต่อไป ในเมื่อเธอคืนดีกับพิธกรได้ ทำไมเธอจะคืนดีกับภาคภูมิไม่ได้                 “ผมนี่ก็พูดอะไรเสี่ยวๆเป็นเหมือนกัน”                 ชายหนุ่มหัวเราะแก้เก้อ ก่อนที่จะคงรอยยิ้มค้างไว้อย่างประหลาดใจเมื่อได้ยินประโยคต่อมา                 “ขอบคุณนะ”                 เป็นครั้งแรกของวันที่ดุจฝันยิ้มจากก้นบึ้งของหัวใจ และก็เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอยิ้มให้กับภาคภูมิ                 “ขอบคุณมากนะคะ เลยต้องลำบากเลยที่ออกมากลางดึก” ภาคภูมิส่ายหน้าพร้อมสังเกตความเปลี่ยนไปของคนตรงหน้า แม้ว่าจะยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นหากแต่คำถามของเธอต่อมาก็ทำให้เขาพยักหน้ารับไว้ก่อน                 “คุณว่าทุกอย่างมันจะต้องดีขึ้นใช่ไหม”                 รอยยิ้มจากคนตรงข้างทำให้เธอรู้สึกมั่นใจขึ้น ก่อนที่จะอากาศเย็นจะทำให้จามโดยไม่ทันตั้งตัว                 “หนาวๆแบบนี้ ผมก็อยากจะทำเท่เป็นพระเอกถอดเสื้อนอกให้นางเอกแบบในละครที่คุณเล่นนะ แต่...”                 ภาคภูมิว่าแล้วก็มองเสื้อเชิ้ตที่มีอยู่เพียงตัวเดียวไร้เสื้อนอก พลางนึกเสียดายที่จะอดโชว์เท่อย่างว่า                 “ไม่ต้องเลย”                 ดุจฝันเขย่ามือเขาแล้วชกเบาๆเข้าให้ที่ท้องเป็นเชิงเล่น ชายหนุ่มยิ้มให้กับท่าทีของเธอที่ดูมีชีวิตจิตใจมากขึ้นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะรวบตัวมากอดไว้ คราวนี้คนเคยดื้อกลับยอมอยู่ในอ้อมแขนดีๆอย่างไม่มียุกยิก ก่อนที่เขาจะถามขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าตอนนี้ดุจฝันคงรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว                 “กลับไหม คืนนี้คุณควรพักได้แล้วล่ะ” To be continued จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 29 มิ.ย. 55 23:15:33

ความคิดเห็นที่ 8 ขอโทษนะคะที่มาลงช้าเลย อาทิตย์นี้สอบติดกันสามวัน วันนี้ไปกินเลี้ยงที่มหาลัย กว่าจะได้แวะมาหน้าคอมค่ะ โดยส่วนตัวคิดว่าตอนนี้่เป็นตอนสำคัญพอสมควรเลยเพราะถ้าไม่มีดราม่าเรื่องพ่อก็จะไม่สามารถเกิดปมในใจของนางเอกได้ ว่าไปนั่นค่ะ 555 พออัพๆมาจนถึงตอนนี่แล้วก็รู้สึกดีใจที่เห็นพัฒนาการทางความคิดของทั้งดุจฝันและภาคภูมิค่ะ เหมือนเห็นลูกโตเลย (เว่อร์ 55555) อีกแค่ประมาณสองสัปดาห์ก็จะลงเรื่องนี้จบแล้วค่ะ ความจริงแต่งจบตอนสุดท้ายตั้งแต่ศุกร์ที่แล้วที่ลงบท 19-20 ค่ะ ใจหายพอสมควรเลย ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่สามตอนก็เลยคิดอยู่ว่าครั้งต่อไปจะลงแบบไหนดี แยก23-24กับ25 หรือ23-25 แบบโหดๆสามตอนรวด จึงอยากมาขอความเห็นค่ะว่าอยากได้แบบไหน 555555 ตอนที่แล้วดีใจมากๆๆๆจริงค่ะเมื่อเห็นกิ๊ฟต์และคอมเม้นท์ของนักอ่านทุกท่าน :) ขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ เขมปัณณ์, คุณN_Foxtrot, คุณพ่อระนาด, คุณCookies 'n Cream Frappe, คุณ:::อาราเร่::: และคุณแลนซ์ลอทด้วยนะคะ ได้กำลังใจเยอะมากๆเลยค่ะ <3 คุณ scottie   >>ขอบคุณมากจริงๆนะคะที่แวะมาลงชื่อทุกตอนเลย เห็นแล้วรู้สึกดีใจเลยค่ะที่ยังคงติดตามอ่านกันสม่ำเสมอ คุณห้าสิบป่าย   >>ขอบคุณมากนะคะที่ชอบ ดีใจมากๆค่ะ ต่อจากนี้สัญญาว่าจะหวานเอาใจขึ้นไปเรื่อยๆค่ะ :) คุณพ่อระนาด   >>แจกกิ๊ฟต์ได้โหดมากค่ะ5555 แจกทุกคอมเม้นท์เรื่องเลย อยากยกกิ๊ฟต์ที่มีตอนนี้ให้คุณมากๆเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ดีใจมากๆเลยที่ตามกลับไปย้อนอ่านด้วย ขอบคุณมากนะคะ อีกไม่กี่ตอนก็จบแล้วค่ะ :) คุณsolitaly_sp   >>รอแบบนี้มานานก็เต็มใจจัดให้ค่า แต่ตอนนี้ดราม่าหน่อยนะคะ อดทนอีกนิดเดี๋ยวจะหวานอีกแล้ว555 สำหรับเรื่องของปริ๊นซ์ มีแน่นอนค่ะ แต่ไม่ใช่ตอนพิเศษ จะแยกออกมาเป็นอีกเรื่องเลยค่ะ ตอนนี้มีแต่พล็อตค่า รับรองว่าเรื่องนั้นหวานจับใจค่ะ :D คงอีกพักใหญ่เลยค่ะกว่าจะลงที่นี่ อดทนรอหน่อยนะคะ :) คุณ:::อาราเร่:::   >>ดุจฝันยอมแล้วค่ะตอนนี้:) สุดท้ายก็แพ้ความดีกับลูกตื๊อค่ะ 555555 คุณดีแอน >>ขอบคุณมากนะคะคุณเดือนที่ตามอ่านย้อนหลัง หวังว่าจะมีความสุขในการอ่านนะคะ ขอบคุณมากจริงๆค่ะ :) ช่วงนี้ฝนตกหนักเว่อร์ เน็ตใช้การได้บ้างไม่ได้บ้าง อนาถ555 สอบทุกสัปดาห์ด้วย แต่จะพยายามมาอัพให้จบเร็วๆนะคะ ขอบคุณทุกท่านมากๆค่ะ XD จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 00:00:25

ความคิดเห็นที่ 9 ดราม่าแบบหวานหวาน ชอบครับ ที่ทุกอย่างเดินไปในทางที่ดี จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 11:09:26

ความคิดเห็นที่ 10 น่าจะคลายปมเรื่องคุณพ่อไปได้จริงๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 19:28:06

ความคิดเห็นที่ 11 ความรักของพ่อของนางเอกกับแม่และคนชือน้ำ ลึกซึ้งมากๆ ตั้งแต่อ่านนิยายมา ชอบความรักของคู่ของดุจฝันกับภาคภูมิที่สุดเลย ธรรมดาๆ ไม่หวือหวาดีอ่ะ...จากเคยรู้จักกัน แล้วเกลียดกันมากๆ จนกลับมาคุยกันอีกครั้งสุดยอดเลยอ่ะ คนจะคู่กันเนอะ คู่กันแล้ว ยังไง้ยังไงก็ไม่แคล้วกันหรอก...ว่าไปนู้นเลยช้านนน ตามอ่านตลอดค่ะ ขอบคุณสำหรับ7 ตอนแรกด้วยนะคะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 00:04:32

ความคิดเห็นที่ 12 โอย...หวานๆ เอาใจช่วยให้เรื่องคุณพ่อกับฝัน เรื่องฝันกับภาคภูมิด้วยค่ะ ตอนอ่านที่แม่กำลังจะเฉลย แอบคิดว่าอาน้ำเนี่ยละแม่จริงๆ ฮ่าๆๆ อ่านไปก็อินไป ลุ้นไป ดันเดาผิดซะงั้น... แป่ว.. ปล. อยากให้ลงสามตอนรวดเลยค่ะ อ่านมาราธอนๆ ;) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 00:07:06

ความคิดเห็นที่ 13 แอบหวานกันด้วย ^^ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 20:05:04

ความคิดเห็นที่ 14 พระเอกนี่บทจะรุกก้อรุกหนักเลยนะเนี่ย5555 รออ่านเรื่องของปริ๊นซ์อยู่นะค่ะ จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 14:04:22

ความคิดเห็นที่ 15 ตามมาอ่านค่ะ อ่านไปยิ้มไป ^^ จากคุณ : พ่อระนาด เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 16:30:13