เก็บใจไว้เพื่อรักเธอ 3...ดอกไม้แห่งมิตรภาพ

1...สิ่งที่หวนหา
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12291977/W12291977.html

2...ฉากหนึ่งของความรัก
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12299078/W12299078.html

3…ดอกไม้แห่งมิตรภาพ

...ลมพัดยอดไม้ไหว

แสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นส่องกระทบกิ่งใบของต้นไม้ สายลมเย็นชื่นใจพัดจากแนวหน้าต่างที่เปิดเรียงรายกันไว้เข้ามา หมู่ไม้นอกอาคารเริ่มผลิใบแตกกิ่งก้านเขียวขจีในวสันตฤดู

“เสร็จหรือยัง ใกล้หมดเวลาแล้วนะ” เสียงหนึ่งกระซิบขึ้นใกล้ ๆ

กันต์ธีร์ละสายตาจากทิวทัศน์นอกอาคารหันมองหาเจ้าของเสียง เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งกำลังนั่งทำสอบซ่อมวิชาเดียวกันอยู่ข้างโต๊ะ รอบกายของเธอและเขารายล้อมไปด้วยโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างเปล่าของบรรดานักเรียนที่ทำสอบเสร็จ

“ทำไม่ได้เหรอ” เธอซักขึ้นอีก ขณะเหลือบมองไปยังกระดาษคำตอบซึ่งยังทำไปไม่ได้ถึงครึ่งของเขา

“อื่อ แปลไม่ออกเลยล่ะ” เขาพยักหน้าสบกับดวงตาคู่ดำสนิทของคู่สนทนา ผิวเนื้อของเด็กสาวแลเป็นสีน้ำผึ้งเกลี้ยงเกลา

“เอาของปองไปลอกไหม” เธอกระซิบไปพลางชะโงกศีรษะมองไปที่อาจารย์สาว ซึ่งออกไปยืนรับลมนอกระเบียง “มันคงไม่ถูกเสียทั้งหมดหรอกนะ แต่ก็ยังดีกว่าปล่อยว่างไว้”

กันต์ธีร์เพ่งมองประกายตาคู่แจ่มใสของผู้หวังดีอย่างชั่งใจ พวงแก้มของเด็กสาวกลมยุ้ยเปี่ยมด้วยรอยยิ้มแห่งมิตรภาพ

“เร็วสิ เดี๋ยวอาจารย์กลับมาหรอก” เธอเร่งเร้า

ชั่ววินาทีนั้น เขาตัดสินใจเหลือบมองกระดาษคำตอบของผู้หวังดีแล้วกากบาดตาม เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้น ทั้งสองก็ส่งกระดาษคำตอบแล้วเดินออกจากห้องสอบ

“ปองเรียนอยู่ห้องสิบสามนะ แล้วกันต์ล่ะ” เธอชวนคุยขณะเดินลงบันไดอาคาร

“ห้องสอง” เขาตอบสั้น ๆ จิตใจยังจดจ่ออยู่กับการกระทำผิดเมื่อสักครู่

คู่สนทนาขมวดคิ้ว

“ห้องเด็กวิทย์นี่” เธอทำหน้าประหลาดใจ “ห้องนั้นเห็นว่าคัดเด็กเรียนดีโดยเฉพาะเลยนะ ห้อง 13 ของปองนี่สิบ้วยสุด เกรดเฉลี่ยแต่ละคนแทบจะไม่มีใครถึงสาม”

กันต์ธีร์เหลือบมองคู่สนทนา แล้วได้แต่ก้มหน้าด้วยความกลัดกลุ้มใจ เด็กสาวสังเกตมองปลายจมูกโด่งกับริมฝีปากที่เม้มเข้าหากันของเขา ผิวเนื้อของเด็กหนุ่มแลขาวสะอ้านเกลี้ยงเกลา

“คงเพราะคะแนนสอบจากโรงเรียนเก่ามั้ง” เขาบอกพึมพำ

“อ้าว ตอน ม.ต้น กันต์ไม่ได้เรียนที่นี่เหรอ แล้วกันต์จบ ม.3 มาได้เกรดเท่าไหร่ล่ะ”

“3.2”

คนฟังเบิ่งตาโต

“ที่ นครสวรรค์น่ะ” เขายิ้มเจื่อน ๆ “ แต่พอมาเรียนที่นี่ ไม่รู้เรื่องเลยนะ โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษที่ตกไปนี่แหละ ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าอาจารย์กำลังอธิบายเรื่องอะไร”

ปองใจฟังแล้ว ทำท่าขบคิดตาม

“อาจเป็นไปได้นะ” เธอรำพึง “ปองเคยได้ยินมาเหมือนกันว่า เด็กกรุงเทพฯ เรียนแย่ ๆ พอย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดหน่อย สอบทีทำคะแนนออกมาดีเหลือเชื่อ”

“นั่นสินะ” เขาเสริมด้วยเสียงอ่อนแรง และหยุดฝีเท้าลงเมื่อถึงชั้นล่างของอาคาร

กันต์ธีร์ละความสนใจจากคู่สนทนา สอดส่ายสายตาไปทั่วกลุ่มนักเรียนชายหญิงที่ยืนอยู่ประปราย  ปองใจไล่มองตามสายตาเขา  

“นัดเพื่อนไว้เหรอกันต์”

สายตาของทั้งคู่ไปหยุดอยู่ที่ร่างสูงเพรียวของนักเรียนหญิงชั้นมัธยมปลายคนหนึ่ง ซึ่งกำลังอุ้มกระเป๋าหนังสือตรงมา เธอโบกมือโบกไม้ให้เพื่อนหนุ่มอย่างร่าเริง

“เป็นไงกันต์ ทำข้อสอบได้ไหม”

“เอ่อ ก็...ไม่ค่อยได้” เขาอ้ำอึ้งแล้วชำเลืองมองไปทางเพื่อนใหม่ สายตาปองใจยังจับนิ่งอยู่ที่เพื่อนสาวคนสนิทของเขา

“เอ่อ..นุ่น” เขาผายมือไปทางคนข้าง ๆ “นี่ปองใจ เรียนอยู่ห้องสิบสาม ปอง นี่นุ่น เรียนอยู่ห้องเดียวกับกันต์”

นริศราส่งยิ้มให้เพื่อนใหม่อย่างเป็นมิตร

“หวัดดีจ้ะ”

ปองใจนิ่งอึ้ง ยังไม่ทันจะทักทายตอบ เธอก็ละความสนใจหันไปรบเร้าเพื่อนหนุ่ม

“ไปเหอะกันต์ รีบกลับไปติวฟิสิกส์กัน”

“จ้ะ” เขารับคำพร้อมกับคว้ากระเป๋านักเรียนของเธอมาช่วยถือ แล้วหันไปบอกลาเพื่อนใหม่

“งั้น ไปก่อนนะปอง ขอบใจที่ช่วยเมื่อกี้”

ปองใจยิ้มตอบฝืน ๆ สีหน้าเจื่อนลงขณะมองแผ่นหลังของคนทั้งสองที่เดินห่างออกไปตามแนวระเบียงอาคาร ภายใต้ประกายละมุนของแสงแดดยามเย็น


“ทำข้อสอบไม่ได้จริง ๆ เหรอกันต์”

นริศราถามย้ำอีก ขณะให้เขาทดลองทำโจทย์คำนวณวิชาฟิสิกส์ ท่ามกลางบรรยากาศรื่นรมย์ของสวนหย่อม

“อื่อ ทำไม่ได้เลย” เขายอมรับ

ลมเย็น ๆ พัดผ่านสนามหญ้ากว้างหน้าอพาร์ทเม้นต์ให้ความรู้สึกร่มรื่นเย็นสบาย  เด็กสาวทำหน้านิ่ว

“ว้า...”

“ไม่ต้องห่วงหรอกนุ่น อาจผ่านก็ได้นะ เพราะซักครึ่งได้มั้งที่กันต์ลอกคำตอบของปอง เพื่อนห้องสิบสามที่เจอเมื่อกี้”

“หา !”

คนฟังเบิ่งตาโตก่อนจะจ้องเขาด้วยสายตาตำหนิ  เด็กหนุ่มสบมองสีหน้าที่เหมือนคุณครูของเธอแล้วพูดเสียงออดอ้อน

“หน่า... นุ่น อย่าเคร่งครัดนักเลย ทำไม่ได้จริง ๆ นะ แต่ละข้อไม่คุ้นเลยว่าเคยเรียนมา เทอมที่แล้วได้เกรดหนึ่งกันต์ก็พยายามอ่านหนังสือหนักขึ้นแล้วนะ พอเทอมนี้ดันตกเลย”

คำแก้ต่างของเขาก่อให้เกิดข้อสงสัยบางประการขึ้นในใจ

“กันต์อย่าบอกนะว่า...” เสียงของเธอเงียบหายพัก  ขณะขบคิดอย่างหวาด ๆ  “อย่าบอกนะว่า ก่อนสอบกันต์อ่านเฉพาะในหนังสือ”

เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น  อย่างไม่เข้าใจความหมายของเธอ

“ใช่ ถ้าไม่อ่านแต่หนังสือ แล้วจะให้อ่านอะไรล่ะ”

“กันต์ อาจารย์เค้าไม่เอาแต่ในหนังสือมาออกสอบหรอกนะ”  เธอลากเสียงยาวอย่างทดท้อ  “โดยเฉพาะวิชาภาษาอังกฤษ ครึ่งหนึ่งของข้อสอบ อาจารย์จะเอามาจากหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์กับหนังสืออ่านนอกเวลาที่เคยบอกให้เราอ่าน”

คู่สนทนาส่ายหน้า สายตาทอดมองไกลออกไป  ได้ยินเสียงของเพื่อนสาวเจื้อแจ้วเป็นระยะ ๆ

“เราต้องศึกษาศัพท์จากข้อความในหนังสือพิมพ์กับหนังสืออ่านนอกเวลาด้วยนะกันต์ วิชาอื่นก็คล้ายกัน คืออาจารย์จะเอานอกตำรามาออกสอบบ้าง ต้องศึกษาค้นคว้าความรู้รอบตัว กันต์ไม่รู้เรื่องนี้จริง ๆ เหรอ”

“ไม่  ไม่รู้เลย...” เขาตอบอย่างเลื่อนลอย รู้สึกอ่อนปวกเปียกไปทั้งร่าง “ได้ยินอาจารย์บอกให้อ่านเหมือนกัน แต่มันยากเกินไปต้องเสียเวลาแปลหมดทุกตัว เลยไม่ได้อ่าน”

“แล้วตอนอยู่ ม.ต้น ล่ะ กันต์เคยอ่านไหม”

เขาส่ายหน้า

“ไม่อ่ะ ที่โรงเรียนเดิมเค้าไม่เคยให้อ่านอะไรนอกหนังสือ”

เด็กสาวถอนใจยาว

“มิน่าล่ะ  กันต์ถึงได้เรียนตามเพื่อนไม่ทัน  ภาษาอังกฤษต้องอาศัยจำศัพท์สะสมไปเรื่อย ๆ” เธอบอกด้วยสีหน้าวิตก  “กันต์เลิกทำงานพิเศษเถอะนะ แล้วพยายามตั้งใจเรียนให้มากกว่านี้ กันต์ต้องเรียนรู้ศัพท์กับศึกษาแกรมม่าเพิ่มให้เร็วที่สุดนะ ไม่อย่างงั้นตกอังกฤษทุกเทอมแน่”

คนฟังกุมขมับด้วยความกังวลใจ  นริศราสังเกตสีหน้าเพื่อน ล่วงรู้ถึงความกลัดกลุ้มใจของเขา

“นุ่นมีเงินสะสมอยู่นิดหน่อย” เธอเอ่ย “คงพอให้กันต์เอาไปใช้คืนค่าเรียนขับรถพี่ปิ๋มก่อนได้ เราจะได้ลาออกจากงานได้อย่างไม่รู้สึกผิดไง”

เด็กหนุ่มเบิกตาโต  ตกใจกับข้อเสนอของเพื่อน

“เอ๊ย ไม่ต้องหรอกนุ่น” เขารีบปฏิเสธ แล้วหลุบตาลงต่ำด้วยความอึดอัด

นริศราทอดมองเพื่อนหนุ่อย่างเอ็นดู

“กันต์ ไม่ต้องเกรงใจนุ่นหรอก เราเป็นเพื่อนกันมิใช่เหรอ ถึงกันต์จะไม่มีโอกาสได้เรียนกวดวิชาเหมือนอย่างเพื่อน ๆ แต่นุ่นเรียนมา นุ่นจะติวกันต์เองนะ เราสองคนต้องสอบเอ็นทรานซ์เข้ามหาวิทยาลัยที่ไหนซักแห่งให้ได้”

กันต์ธีร์เงยหน้า มองนัยน์ตาคู่สดใสและรอยยิ้มอันเปี่ยมไปด้วยความจริงใจของเธอ ได้กลิ่นของดอกไม้แห่งมิตรภาพที่ผลิบานอยู่ในใจเขามานานหอมกรุ่นรุมเร้าหัวใจขึ้นมา

“ขอบใจนะนุ่นสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา แต่เรื่องเงินไม่ต้องจริง ๆ ค่าเรียนขับรถให้พี่ปิ๋มเค้าหักออกจากค่าแรงกันต์งวดนี้ได้”

คำตอบของเขาช่วยให้เธอยิ้มสดใสขึ้น

“งั้น แปลว่า กันต์ยอมเลิกทำงานพิเศษแล้วใช่ไหม” เธอถามย้ำอีกครั้งอย่างร่าเริง “นุ่นมีตัวอย่างข้อสอบเอ็นทรานซ์เก่า ๆ อีกเยอะเลย จะลองให้กันต์ทำดู”

เขาจำต้องพยักหน้าเอ่อออตาม

“ขอกันต์ทำงานให้พ้นช่วงปีใหม่ ชดใช้ค่าเรียนขับรถพี่ปิ๋มให้หมดก่อน”

เธอส่งยิ้มแทนคำตอบรับ  สายตาของเด็กสาวทอดมองไกลออกไปที่ขอบฟ้า  ผืนนภายามเย็นถูกฉาบทาไว้ด้วยแสงสีส้มแดง  แลเห็นฝูงวิหคโผผินบินกลับรังนอน  เขาทอดมองตาม  ภาวนาให้ช่วงเวลาแห่งวันยาวนานออกไปไม่มีสิ้นสุด น้ำใจไมตรีที่ได้รับจากเธอดุจพลังขับเคลื่อนให้เขายืนหยัดต่อสู้กับความยากเย็นทางการศึกษาด้วยความหวัง

“จวนมืดแล้ว นุ่นกลับดีกว่า เดี๋ยวแม่จะรอ” เธอบอกขึ้นในที่สุด

ทั้งสองเดินเคียงคู่กันออกจากเขตอพาร์ทเม้นต์ข้ามถนนกว้างหน้าปากทาง  เพื่อเข้าสู่หมู่บ้าน  สายลมเย็นโชยพัดผ่านมาได้กลิ่นของแมกไม้ยามค่ำคืน

“นุ่น กันต์มาบ้านนุ่นหลายครั้งแล้ว ไม่เคยเห็นพ่อของนุ่นเลย พ่อนุ่นทำงานอะไรเหรอ”

คำถามของเขาช่วยทำลายบรรยากาศความเงียบรอบด้าน

“อ๋อ ไม่มีหรอก” เธอตอบเสียงเรียบ “พ่อตายไปตั้งแต่นุ่นยังจำความไม่ได้เลย”

“จริงเหรอ !”

บนความโศกเศร้าจากการเลิกร้างกันของบิดามารดา เด็กหนุ่มเพิ่งตระหนักว่ายังมีเด็กอีกจำนวนหนึ่งที่พ่อกับแม่ต้องแยกจากกันด้วยความตาย

“แม่บอกว่า พ่อเป็นผู้ชายใจดี ที่รักนุ่นกับแม่มากที่สุด”

แววตาของเธอทอประกายลึกซึ้งขณะพูด  เขาจับมองเสี้ยวหน้าสวยซึ่งเปี่ยมไปด้วยความสุข  เมื่อรำลึกถึงความรักของบุพการี  อิจฉาเธอจับใจ

“กันต์โชคดีกว่านะ ที่ทั้งพ่อและแม่ยังมีชีวิตอยู่”

ความเห็นนั้นโบยตีลงบนความรู้สึก  เด็กที่เกิดมาโดยพ่อไม่ต้องการนั่นหรือ  เรียกว่าโชคดี

“ถึงพวกท่านจะไม่ได้อยู่ด้วยกันก็เถอะ  แต่นุ่นเชื่อนะว่าท่านทั้งสองต้องรักกันต์มาก”

เขานิ่งอึ้ง สดับฟังถ้อยคำของเธอที่กังวานไปในความเงียบ วนเวียนอยู่ทั่วทุกอณูความรู้สึก

จากคุณ	: วังวน
เขียนเมื่อ	: 30 มิ.ย. 55 11:23:35