...คือบุพเพพรหมลิขิต..ที่ขีดเขียน...

ผ่านรอยร้าวพราวน้ำตาที่บ่าไหล...
ผ่านรอยแผลที่แปรใจให้ขื่นขม...
จบลงแล้วแก้วที่ร้าว..เพราะอารมณ์...
เหลือเพียงรอยบาดลึกจม..เจ็บตรมใจ...

...รอเวลาจะเยียวยาให้สิ้นโศก...
ต้องซมโรคพิษบาดแผล..เกินแก้ไข
ท่องให้จำ..คำว่า'คน'..ต้องทนไป
ต้องลุกขึ้น..ให้เร็วไว..ในเร็ววัน...

...ความเจ็บร้าว..ที่ก้าวกรายในชีวิต...
คือบุพเพ..พรหมลิขิตที่ขีดคั่น...
เคยทำกรรม..นำให้ใช้..ได้พบกัน
ไม่ใช่ฉัน..ไม่ใช่ใคร..ทำให้เป็น...

...เริ่มเรียนรู้..กอดเก็บ..ความเจ็บล้า
เริ่มต่อสู้กับปัญหา..กล้ามองเห็น
จะกลัวแผลไปไยถ้า..'รักษาเป็น'
เลิกบีบเค้น..เป็นแผลใจ...'ให้ปล่อยวาง'....

จากคุณ	: นางฟ้าหนอนด้วง
เขียนเมื่อ	: 30 มิ.ย. 55 16:52:54