...คือบุพเพพรหมลิขิต..ที่ขีดเขียน...
|
 |
ผ่านรอยร้าวพราวน้ำตาที่บ่าไหล... ผ่านรอยแผลที่แปรใจให้ขื่นขม... จบลงแล้วแก้วที่ร้าว..เพราะอารมณ์... เหลือเพียงรอยบาดลึกจม..เจ็บตรมใจ...
...รอเวลาจะเยียวยาให้สิ้นโศก... ต้องซมโรคพิษบาดแผล..เกินแก้ไข ท่องให้จำ..คำว่า'คน'..ต้องทนไป ต้องลุกขึ้น..ให้เร็วไว..ในเร็ววัน...
...ความเจ็บร้าว..ที่ก้าวกรายในชีวิต... คือบุพเพ..พรหมลิขิตที่ขีดคั่น... เคยทำกรรม..นำให้ใช้..ได้พบกัน ไม่ใช่ฉัน..ไม่ใช่ใคร..ทำให้เป็น...
...เริ่มเรียนรู้..กอดเก็บ..ความเจ็บล้า เริ่มต่อสู้กับปัญหา..กล้ามองเห็น จะกลัวแผลไปไยถ้า..'รักษาเป็น' เลิกบีบเค้น..เป็นแผลใจ...'ให้ปล่อยวาง'....
จากคุณ |
:
นางฟ้าหนอนด้วง
|
เขียนเมื่อ |
:
30 มิ.ย. 55 16:52:54
|
|
|
|