ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 4 สัจจะไม่มีในหมู่โจรฉันใด สัจจะก็ไม่มีในหมู่ผีฉันนั้น ทันทีที่ผีบ.ก.ออกไป ก็มีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาคึ่กๆ พริบตาเดียวองครักษ์เสื้อทองสี่คนก็ยืนล้อมผมไว้ทุกทิศ ในขณะที่หันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไร ยายผีแหวนก็ส่งเสียงเยาะเย้ยออกมา “สู้ให้สนุกนะองค์หญิง” พูดจบปุ้บไม้พลองสี่ท่อนก็ประสานกันเหนือหัวผมดังพลั่ก ไม่ใช่ว่าท่านองครักษ์เหล่านั้นใจดีพร้อมใจกันฟาดสูงกว่าเป้าหมายนะครับ แต่เป็นเพราะกระผมไอ้พันลี้กระโดดหมอบได้ทันท่วงทีต่างหาก “อ๊าย ไอ้บ้า ใครให้แกกระโดดเป็นกบอย่างนั้นหา นางเอกของฉันต้องเป็นกุลสตรีย่ะ” เสียงผีแหวนยังแว้ดๆตามมาไม่ขาดสาย แต่ใครจะสนละครับ ในเมื่อท่านองครักษ์ยังพร้อมใจกันใช้ไม้พลองไล่ฟาดผมอยู่เนี่ย เสียงไม้พลองกระทบพื้นดังเป็นจังหวะ ผมเองก็ใช้ทั้งท่าม้วนหน้าม้วนหลังต่อด้วยล้อเกวียนหลบไปหลบมาไม่คิดชีวิต ยายผีแหวนก็พยายามรักษาภาพพจน์ของนางเอกของเจ้าหล่อนอย่างเต็มที่ทั้งๆที่ผมไม่สนเลยสักนิด หญิงงามในตำหนักเย็นหลบหลีกอาวุธอย่างคล่องแคล่ว นางชูมือขึ้นเหนือศีรษะตีลังกาหมุนวนไปทั่วห้อง หลอกล่อให้เหล่าองครักษ์ไล่ตาม ทว่า แม้แต่ชายเสื้อพวกเขาก็ไม่มีโอกาสจะสัมผัส ผมอดหันไปอ่านคำบรรยายที่ลอยไปลอยมาตรงหน้าผมไม่ได้ ถึงตอนนี้ผมก็ต้องยอมรับฝีมือยายผีแหวนอยู่หน่อยนึงละครับว่า เธอสามารถบรรยายภาพการหนีหัวซุกหัวซุนของผมได้ดูดีอย่างไม่น่าเชื่อโดยไม่ต้องโกหก “โอ๊ย เลิกหนีเสียทีสิยะ” ยายผีแหวนทำท่าขัดใจหลังจากผมเปลี่ยนจากกลิ้งหลบไปเป็นวิ่งหนีรอบห้อง โธ่ใครมันจะม้วนหน้าม้วนหลังตีลังกาหนีได้ตลอดเล่า เวียนหัวจะแย่อยู่แล้ว ยังไม่ทันจะบ่นให้สาแก่ใจ จู่ๆก็มีแรงดึงให้ผมเหินฟ้าพุ่งมาลอยตัวกลางอากาศราวกับมีลวดสลิงติดหลัง ไม่มีเวลาสงสัยนาน ตัวหนังสืออีกชุดก็ลอยมาให้เห็น เมื่อเห็นว่าเหล่าองครักษ์ไม่รามือ องค์หญิงเสี่ยวหลานก็ทะยานขึ้นกลางอากาศท่ามกลางสีหน้าบี้งตึงของพวกเขา ในขณะนั้นเอง คุณชายเทียนหลงพระสหายขององค์รัชทายาทที่ถูกฝ่ามือปราบมังกรซัดจนหมดสติไปที่ข้างกำแพงก็ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อเผยอเปลือกตาขึ้น เขาก็เห็นเทพธิดาเหินฟ้าล่องลอยอยู่กลางอากาศ ชุดสีแดงขับผิวขาวผ่องของนางให้ดูผุดผาดราวกับหยกเนื้อดี ใบหน้างามไม่ยิ้มไม่บึ้งหากก็ตรึงใจเขาอยู่ไม่คลาย “เย้ย ไอ้คุณชายเทียนหลงมันใครที่ไหนฟะ แล้วแกจะตรึงไปไหน ไม่เห็นรึว่าไม้พลองมันมาอีกแล้ว” ร้องโวยวายเสร็จผมก็หมุนตัวกลางอากาศใช้ 18 ท่าคว้าจับของใครก็ไม่รู้ชิงพลองที่อยู่ใกล้ที่สุดมาไว้ในครอบครอง อ้อ ผมไม่รู้ว่าท่าคว้าจับมันควรจะทำท่าอย่างไรหรอก แต่ผมกลัวว่าถ้าปล่อยให้ผีแหวนเขียนบทบรรยายต่อไป ผมจะมีหน้างาม ตางามกะเอวบางอย่างที่พวกนักเขียนในเวบเขาใช้เป็นแพทเทิร์นบรรยายนางเอกของเรื่องกัน เรื่องไหนเรื่องนั้นนางเอกหน้าตาเหมือนกันหมด ไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้คนที่อ่านอยู่แยกแยะหน้าตาของนางเอกแต่ละเรื่องออกจากกันได้อย่างไร ปัญหาต่อไปของผมก็คือไอ้บทศรรักปักอกของคุณชายเทียนหลงนี่แหละ อ่านแล้วจักกะจี้ไม่หยอก ผมก็เลยต้องแบ่งเวลามาเขียนตัดบทไปส่งๆก่อนที่ยายผีแหวนจะมีโอกาสบรรยายต่อ ด้วยเคล็ดวิชาคว้าจับอันสูงส่ง องค์หญิงเสี่ยวหลานตบเข้าที่ข้อมือขององครักษ์เสื้อทองที่อยู่ตรงหน้า นางบิดข้อมืออย่างพิศดาร ชั่วพริบตาไม้พลองก็เปลี่ยนเจ้าของ ยายผีแหวนตาวาวด้วยความไม่พอใจที่ผมไปตัดบทซึ้งของเจ้าหล่อน แต่เนื่องจากผมเป็นนักเขียนร่วมอยู่ เธอจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากก้มหน้าก้มตาเขียนต่อเพื่อตอบโต้ หลังจากเสียไม้พลอง เหล่าองครักษ์ก็รู้ว่าสตรีผู้นี้เห็นทีจะรับมือได้ไม่ง่ายดายนัก หัวหน้าองครักษ์ส่งสัญญาณให้เหล่าพี่น้องตั้งค่ายกลเก้าปราสาท แล้วกระโดดถอยไปทำหน้าที่กองหนุน แม้ค่ายกลจะสมบรูณ์ก็ต่อเมื่อมีคนประจำตำแหน่งครบเก้า ทว่า พี่น้องทั้งสี่ต่างมีพลังตัวเบาพียงพอที่จะแยกร่างหมุนวนเคลื่อนย้ายไปมาเพื่อทดแทนคนที่ขาดหาย ส่วนตัวเขานั้นเมื่อไม่มีอาวุธอยู่ในมือจึงเลือกที่จะประจำสามตำแหน่งในด้านหลังเพื่อคอยคุ้มกัน ผมเห็นตัวหนังสือท่อนนี้ก็ซีดสิครับ ค่ายกลเก้าปราสาทมันเป็นอะไรก็ไม่รู้ แต่ท่าทางจะร้ายกาจไม่เบา เสียเวลาคิดไม่นาน ผมก็เริ่มเพลี้ยงพล้ำ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 23:09:50

ความคิดเห็นที่ 2 พลั่กๆๆ ไม้พลองของสามกองหน้าฟาดต่อเนื่องราวกับรัวกลอง ผมอาศัยการอ่านคำบรรยายของผีแหวนจนรู้ว่าไม้พลองจะฟาดลงที่จุดไหนจึงได้รับมือได้ทัน คนแรกฟาดมาที่หลัง ผมก็ควงไม้ไปรับแล้วปัดออก พอยายแหวนเขียนว่าคนที่สองโจมตีมาทางซ้าย ผมก็ก้าวหลบไปทางขวา พอพบว่าคนที่สามตั้งท่ารออยู่ พอเขาเหวี่ยงไม้จากล่างขึ้นบน ผมก็ใช้แรงดีดจากไม้พลองของเขานั่นแหละส่งตัวเองให้ลอยไปอยู่เหนือหัวคนพวกนั้น จากนั้นพวกเขาก็ใช้ไม้พลองรับสามไม้ที่ประสานกันฟาดมาที่ผมเป็นจุดเดียว พอหมดมุขจะโต้กลับ ผมก็คิดได้ว่า ไหนๆก็ใช้ฝ่ามือปราบมังกรของประมุขอั้งซัดไอ้คุณชายเทียนหลงอะไรนั่นไปแล้ว คราวนี้ผมเลยใช้วิชาไม้เท้าตีสุนัขกวาดหมาทั้งฝูงเอ๊ยองครักษ์ทั้งกลุ่มลงไปนอนระเนระนาดต่ออีกกระบวนท่า “ยอดเยี่ยมๆ วันนี้นับว่าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว” คุณชายเทียนหลงเดินเข้ามาในห้องโถงและปรบมือไม่หยุด ผมหันไปมองตัวละครสื่อสารกับผมโดยตรงไม่ผ่านตัวอักษรแล้วขมวดคิ้ว พอกวาดตามองไปทั่วห้องก็ไม่เห็นผีแหวน ดูเหมือนว่าผมจะถูกปล่อยเกาะให้ผจญภัยในนิยายของเจ้าหล่อนจริงๆเสียแล้ว “ฮ่องเต้เสด็จ” เสียงประกาศตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของทหารองครักษ์อีกสักประมาณหนึ่งกองร้อย ผมถือไม้พลองขวางอกเหลียวซ้ายแลขวาหยั่งเชิงว่าเจ้าพวกนี้จะทำอะไรต่อ พอพวกเขาล้อมตำหนักเย็นทั้งในและนอกห้องโถงไว้หมด ชายวัยกลางคนในชุดมังกรสีเหลืองทองก็เดินผ่านหน้าประตูตำหนักมา “ถวายบังคมฝ่าบาท” คุณชายเทียนหลงนำเหล่าองครักษ์ชุดแรกทำความเคารพ ในขณะที่ผมยังยืนเก้ๆกังๆอยู่ “เจ้าเป็นอะไรมากหรือเปล่า ไหนลุกขึ้นให้ข้าดูสิ” คุณชายเทียนหลงทำความเคารพอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ฮ่องเต้พิจารณา ท่าทีห่วงใยเอาใจใส่ของฮ่องเต้ที่มีต่อคนที่ไม่ใช่ลูกหลานทำให้ผมตัดสินใจประเมินนิสัยใจคอตัวละครตัวนี้ใหม่ เห็นเขาว่ากันว่า เมื่อนักเขียนสร้างตัวละครขึ้นมาตัวหนึ่งแล้ว และหากมีรายละเอียดมากพอ ตัวละครก็จะพัฒนาตัวตนของตัวเองไป จนบางครั้งคนเขียนก็ควบคุมบังคับไม่ได้ “แล้วผมจะชักจูงตัวละครฮ่องเต้ให้ทำตามที่ผมต้องการได้หรือเปล่านะ” ผมกวาดตามองขึ้นๆลงหลายรอบก่อนจะแอบสรุป ฮ่องเต้องค์นี้มีท่าทางเหมือนเศรษฐีใจดีในยุคปัจจุบันมากกว่า ไม่มีรัศมีแห่งอำนาจ หรือความเด็ดขาดของผู้ครองนครในอดีตให้เห็น ต้องขอบคุณยายผีแหวนเสียแล้วที่ขาดประสบการณ์จนไม่สามารถสร้างตัวละครได้สมจริง ลองมีท่าทางเหมือนคนยุคปัจจุบัน ไอ้เรื่องจะสั่งฆ่าคนที่สงสัยว่าเป็นลูกคงทำไม่ได้ง่ายๆ ซึ่งก็แปลว่าสบายผม “เจ้าเป็นใคร” ฮ่องเต้หันมาหาผมในที่สุด “ข้าต้องถามท่านต่างหากว่า ท่านเป็นใคร แล้วบุกเข้ามาในบ้านข้าทำไม” ผมตอบไปอย่างไม่กลัวเกรง หลังจากประเมินอย่างถ้วนถี่แล้วว่ายายผีแหวนไม่กล้าฆ่าผมตั้งแต่ฉากแรกหรอก ผมก็ตัดสินใจให้องค์หญิงเสี่ยวหลานเป็นพวกหัวดื้อ ว่านอนสอนยาก ซึ่งมันเล่นง่ายกว่าจะเป็นพวกเรียบๆร้อยๆเป็นไหนๆ ฮ่องเต้ชะงักไปชั่วคราว พระองค์มองเด็กสาวอายุราวๆยี่สิบปีตรงหน้าอย่างพิจารณา เด็กสาวผู้นี้มีเค้าหน้าที่ทรงคุ้นเคยอยู่ไม่น้อย และด้วยความผูกพันบางอย่าง พระองค์รู้สึกเอ็นดูสาวน้อยผู้แกร่งกร้าวคนนี้มากกว่าจะไม่พอใจกับความก้าวร้าว “เสด็จพ่อ นางนี่แหละที่เป็นคนทำร้ายท่านพี่เทียนหลง เสด็จพ่อต้องลงโทษนางนะเพคะ” องค์หญิงเฟยเฟยวิ่งนำพระมารดาเข้ามาในตำหนักเย็น พอเห็นตัวการที่ทำให้ต้องเลิกเล่นสนุก นางก็วิ่งมาเกาะแขนเสด็จพ่อแล้วฟ้องทันที ผมหันไปทำหน้าย่นใส่ยายเด็กขี้ฟ้อง แล้วก็รู้สึกแปลกใจนิดๆที่องค์หญิงเฟยเฟยคนนี้ดูไม่ต่างจากน้องๆ ม.ปลายที่โรงเรียนเก่าของผมเลย แต่พอนึกไปนึกมา มันก็น่าจะเป็นอย่างนี้อยู่หรอก ย้อนยุคมาเป็นพันปี คนสมัยนี้น่าจะแต่งงานเสียตั้งแต่สิบหกสิบเจ็ด องค์หญิงเฟยเฟยจะถูกจับแต่งงานตั้งแต่ยังตัวเท่าเมี่ยงก็ถูกแล้ว ส่วนองค์หญิงเสี่ยวหลานที่ผมรับบทอยู่น่าจะสักยี่สิบเท่าผม ซึ่งก็แปลว่าเกือบจะขึ้นคาน ผมมองเลยไปที่ด้านหลัง ผู้หญิงวัยกลางคนสวมชุดยาวสีม่วงเดินเข้ามานั้นดูสง่างามอย่างบอกไม่ถูก รูปร่างหน้าตาของนางช่างเหมือนกับยายเด็กขี้ฟ้องจนไม่ต้องใครมีใครบอกก็เดาได้ว่าเป็นแม่ลูกกัน นี่คงเป็นฮองเฮาหลี่ตัวร้ายของเรื่องแหงๆ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 23:12:20

ความคิดเห็นที่ 3 “ถวายบังคมฮองเฮา” คุณชายเทียนหลงทรุดตัวทำความเคารพอีกครั้ง “ตามสบายเถอะ” ฮองเฮาหลี่ประคองให้เจ้าคุณชายเทียนหลงอะไรนั่นลุกขึ้นแล้วก็ทำตาเขียวเหล่มาทางผม “เด็กนี่เรียกตำหนักเย็นว่าบ้าน เจ้าว่าน่าสนใจไหม” ฮ่องเต้ตรัสถามองค์ฮองเฮา พระนางทำหน้าแปลกใจเพียงแวบเดียว จากนั้นดวงตาก็เปล่งประกายเจ้าเล่ห์ตอนที่ตวัดสายตาสำรวจผมตั้งแต่หัวจรดเท้า “ฝ่าบาท” พระนางหันไปแตะพระกรองค์ฮ่องเต้ทำท่าตกใจ จากนั้นคุกเข่าทันที “หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดพระราชทานอภัยโทษแก่หม่อมฉันด้วย” “อะไรรึ” ฮ่องเต้ประคองนางให้ลุกขึ้นทั้งที่ยังงุนงง “เด็กผู้นี้ เด็กผู้นี้” พระนางกล่าวเสียงสะอื้น “ทรงดูสิเพคะ หน้าตาท่าทางช่างเหมือนพระชายาหวังยิ่งนัก หลังจากที่พระชายาถูกคุมขังในตำหนักเย็น ก็มีข่าวลือว่าทรงครรภ์ ทว่า ไทเฮาไม่เชื่อถือ จึงไม่ได้สนพระทัย ส่วนหม่อมฉัน เมื่อได้รับพระกรุณามอบหมายในดูแลฝ่ายใน ก็หลงลืมไม่ได้ตรวจสอบ เป็นเหตุให้องค์หญิงใหญ่ต้องเติบโตในตำหนักเย็น ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของหม่อมฉันแท้ๆ” ผมยืนดูฮองเฮาคร่ำครวญด้วยความอัศจรรย์ใจ ลองข่าวลือมันมีมานานตั้งแต่พระชายาหวังตั้งท้องแล้วละก็ มันก็แสดงว่าหล่อนรู้ตั้งแต่ต้น ยิ่งเห็นหน้าผม เอ๊ยองค์หญิงเสี่ยวหลานปุ๊บก็นึกออกปั๊บ แสดงว่าไม่ผิดแน่ แต่หล่อนสามารถพูดปัดความผิดไปให้ไทเฮาได้ไม่ติดขัด ร้ายกาจจริงๆผู้หญิงคนนี้ “องค์หญิงใหญ่รึ” ฮ่องเต้ทวนถาม “เพคะ” ฮองเฮาตรัสอย่างมั่นใจ “พระชายาหวังต้องโทษเมื่อยี่สิบเอ็ดปีก่อน องค์หญิงคลอดหลังจากนั้นเจ็ดเดือน นับแล้วยังแก่กว่าองค์ชายรัชทายาทของหม่อมฉันหนึ่งเดือนนะเพคะ” ผมถอนหายใจเฮือก บรรยายมาเสียขนาดนี้ ถ้าอีตาฮ่องเต้ยังไม่ไหวตัวอีก ก็งัวแหงๆ “จริงรึ” องค์ฮ่องเต้เขย่ามือฮองเฮาอย่างตื่นเต้น แล้วหันมาดึงผมเข้าไปกอด หน้าผมกระแทกกับดื้นเงินด้ายทองที่ปักลายมังกรเข้าอย่างจัง แต่ไม่ต้องเป็นห่วง นางเอกนิยายไม่มีวันเสียโฉมด้วยเรื่องง่ายๆแค่นี้ “ลูกหญิง” เสียงสั่นเครือทำให้ผมตื้นตันมาในทันที ไม่ใช่เพราะซาบซึ้งนะครับ แต่เพราะคำว่างัวที่ผมคิดถึงเมื่อกี้ต่างหาก “เสี่ยวหลานลูกพ่อ” อย่าถามผมนะครับว่าฮ่องเต้รู้ชื่อผมในเรื่องได้อย่างไร นิยายของมือใหม่มันไม่เคยมีเหตุมีผลอยู่แล้ว “ฝ่าบาทเพคะ วันนี้เรามีเรื่องน่ายินดีจริงๆ หม่อมฉันว่าเราพาองค์หญิงใหญ่กลับตำหนักหลวงก่อนดีกว่านะเพคะ องค์หญิงใหญ่ทรงมีหน้าที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ตอนนี้มีแต่ต้องเตรียมองค์หญิงให้พร้อม จะได้แบ่งเบาราชภาระได้” เสียงฮองเฮาทำให้ผมหนาวเยือก ทำไม๊เธอถึงได้ฉลาดเสียขนาดนั้น เจอหน้าผมนิดเดียวก็เข้าพล็อตเปลี่ยนตัวคนที่จะส่งไปแต่งงานได้เลย ส่วนฮ่องเต้ที่น่าจะเป็นฝ่ายผมนี่สิ ฉลาดมาได้แค่นี้เอง แล้วชีวิตไอ้ลี้จะเป็นอย่างไรต่อไปเนี่ย --------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 23:14:22

ความคิดเห็นที่ 4 เรื่องวิทยายุทธยังแก้ไม่ตก ก็มีเรื่องใหม่มาอีกแล้ว พันลี้จะทำอย่างไรต่อไป โปรดติดตาม จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 30 มิ.ย. 55 23:15:19

ความคิดเห็นที่ 5 แล้วใครเลี้ยงองค์หญิงใหญ่มาล่ะนี่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:24:20

ความคิดเห็นที่ 6 คิดได้ไงนี่...^^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 21:34:38

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกจัง ลื้อสู้เขานะอาลี้ >< จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 2 ก.ค. 55 08:27:38