ความคิดเห็นที่ 1 ปรียารู้สึกประหลาดใจเมื่อเห็นเด็กหนุ่มขับรถกระบะคันยาวของเธอได้คล่องกว่าที่คิด “ผมขับเป็นอยู่แล้วครับ ตอนอยู่นครสวรรค์กับแม่ ผมแอบยืมรถกะบะของลุงยอด  เพื่อนบ้านไปหัดขับบ่อย ๆ” เขาเล่าอย่างอารมณ์ดี “แล้วตอนไปเรียนขับรถ หัดขับรถอะไรจ๊ะ” เธอซัก “กระบะครับ” เขาตอบด้วยรอยยิ้ม “พี่บอกว่าจะให้ผมช่วยซื้อของ ผมเลยขอเขาขับกะบะ แล้วเค้ายังลองให้ผมขับเกียร์ออโต้วันหนึ่งด้วย โห ง่ายกว่าเยอะเลย” ปรียาอมยิ้มรู้สึกชื่นชมในความสามารถและความมุ่งมั่นของลูกจ้างหนุ่ม “ขับคล่องอย่างงี้ พี่จ้างพิเศษให้ขับส่งพี่กลับบ้านทุกวันดีไหม” เด็กหนุ่มเหลือบมองนายจ้าง แลเห็นตาพราวกับรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ “ค..ครับ” เขารับคำอย่างไม่เต็มเสียง รู้สึกหนาวเยือกกับรอยยิ้มหวาน ๆ นั้น “ถ้าพี่ต้องการแบบนั้น” ตลาดนัดจตุจักรวันพุธผู้คนบางตากว่าวันหยุดสุดสัปดาห์ สองฝั่งทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยที่ชาวสวนนำเข้ามาขายในราคาไม่แพง กันต์ธีร์ขับรถช้า ๆ ไปตามทางเดินของตลาดทอดมองร่างสูงเพรียวของนายจ้างสาวที่กำลังเลือกซื้อ ต้นไม้แต่ละชนิดอย่างชำนาญ ในไม่ช้ารถกะบะคันยาวที่เขาขับก็เต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่เต็มคันรถ ปรียาซื้อผ้าใบผืนโตคลุมต้นไม้ทั้งหมดไว้เพื่อป้องกันลมตี ก่อนที่ทั้งสองจะเดินทางกลับ ปรียาสั่งคนงานให้ลำเลียงต้นไม้ไปยังจุดต่าง ๆ ตามแบบแปลนที่เธอเขียนเอง กันต์ธีร์รู้สึกทึ่งเมื่อเพิ่งรู้ว่าหญิงสาวเรียนจบปริญญาโท สาขาภูมิสถาปัตยกรรม จากประเทศออสเตรเลีย แต่กลับไม่ได้ทำงานในวิชาชีพที่ใฝ่ฝัน “บ้านหลังนี้แม่พี่บอกจะยกให้พี่ตั้งแต่ตอนน้าชายกับคนรักของเค้าเพิ่งเลิกกัน  เขาสองคนออกแบบภายในกับภายนอกไว้สวยงามแล้ว  เหลือแต่สวนรอบบ้านเท่านั้นที่ยังดูรกอยู่  อาจจะเป็นแรงบันดาลใจส่วนหนึ่งที่ทำให้พี่เลือกเรียนสายงานด้านนี้” หญิงสาวเล่าเสียงลอยขณะยืนดูคนงานทำงาน “แต่ก็นั่นแหละนะ ความฝันกับความจริงช่างห่างไกลกันเหลือเกิน กันต์รู้ไหมว่าเมืองไทยเรางานสายนี้แคบมาก ทั้งประเทศมีสนามกอล์ฟไม่กี่แห่งที่รับตำแหน่งนี้” รอยยิ้มเศร้า ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเธออีกครั้ง เด็กหนุ่มนิ่งฟังด้วยความเห็นใจ “กันต์ช่วยดูคนงานต่อจากพี่ที” เธอหันมาเปลี่ยนเรื่องพูด “บอกเค้าอย่าดึงต้นไม้ออกจากกระถาง ให้เคาะกระถางแตกก่อนแล้วเอาต้นไม้ทั้งต้นใส่ลงหลุมตามจุดในแผนผังที่พี่ให้ ไป พวกไม้เล็กก็เหมือนกันนำไปวางเรียงไว้ตามแบบเอาถุงออกก่อนแล้วค่อยเทดินปุ๋ย กลบราก” เธอสั่งงานเขาอย่างคล่องแคล้ว ดวงอาทิตย์กลมโตสุกปลั่งลอยเด่นอยู่เหนือขอบฟ้าฝั่งตะวันตก กันต์ธีร์ทอดมองภาพอาทิตย์ลับฟ้างามตาเหนือแนวรั้วสีขาวของบ้าน ความรู้สึกประหลาดแผ่ซ่านจับใจ นึกไม่ออกเลยว่าเคยเห็นภาพนี้ที่ไหนมาก่อน “ลงต้นไม้เสร็จแล้วครับ เหลือลงทรายกับปูหญ้า พรุ่งนี้พวกผมจะมาทำต่อ” เด็กหนุ่มเหลียวหลังมองตามเสียง ชายผิวคล้ำเกือบชรากำลังรายงานผลการปฏิบัติงานอยู่อย่างนอบน้อม เขากวาดตามองหานายจ้าง เพิ่งนึกได้ว่าเธอหายเข้าบ้านไปนานกว่าชั่วโมงแล้ว “ลุงรอเดี๋ยวนะครับ ผมไปบอกเจ้าของบ้านเค้าก่อน” เขาบอกแล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน ภายในบ้านเงียบเชียบเหมือนไม่มีคนอยู่ เด็กหนุ่มกวาดตามองไปทั่วมุมรับแขกด้านหน้า จนกระทั่งสายตาไปหยุดนิ่งอยู่ที่ร่างเพรียวบางซึ่งฟุบหลับอยู่บนโซฟา เขาก้าวเข้าไปสังเกตมองเธออยู่ครู่หนึ่ง ปรียาคงเหนื่อยล้าจากการทำงานแข็งขันมาตลอดวัน เขากลับออกไปหาหัวหน้าคนงานอีกครั้ง “ลุงมีเบอร์มือถือไหมครับ เผื่อคุณปรียามีอะไรเพิ่มเติม ผมจะได้โทรหา” เขาบอกพร้อมกับส่งปากกาและสมุดจดให้ เพ่งมองมือคล้ำเต็มไปด้วยริ้วรอยของอีกฝ่ายจดหมายเลขโทรศัพท์ลงในสมุดของเขา รถหกล้อบรรทุกคนงานเกือบสิบคนแล่นเลี้ยวออกจากบ้านไป กันต์ธีร์กวาดตามองพื้นดินของสวนที่ยังเต็มไปด้วยขยะของเหลือใช้มากมาย เศษกระถางดินที่แตกถูกทิ้งเกลื่อนไปทั่ว เขาตรงไปที่ริมรั้วหยิบถุงปุ๋ยใบใหญ่มาแล้วเก็บเศษขยะพวกนั้นลงไป ทันใดนั้นเอง รถเก่งสี่ประตูคันหนึ่งแล่นฉิวเข้ามาจอดภายในรั้วบ้าน กันต์ธีร์เงยมองรถยนต์สีคุ้นตาคันเดียวกับที่เห็นเมื่อเช้า ชั่วขณะ เจ้าของรถก็เปิดประตูลงมา ณภัทรมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาชิงชัง ทว่า ความรู้สึกนั้นกลับสะดุดลงเมื่อสบกับแววตาคู่ซื่อ “พี่มาพอดีเลย พี่ปิ๋มหลับอยู่ในบ้านครับ” กันต์ธีร์ข่มความรู้สึกไม่เป็นมิตรของอีกฝ่ายด้วยการกลั้นใจกล่าวทักทายเขา “ผมไม่อยากปลุกเลยบอกให้พวกคนงานกลับไปได้ เค้าบอกว่าพรุ่งนี้จะมาปูหญ้าต่อให้เสร็จ” ดวงตาคู่ดำสนิทของณภัทรยังจับจ้องมานิ่ง เขาว่าต่อไปอย่างไม่ใส่ใจสายตาคู่สนทนา “ผมว่ากำลังจะกลับอยู่พอดี ฝากเบอร์มือถือลุงหัวหน้าคนงานกับพี่ไว้ให้พี่ปิ๋มได้ไหมครับ” ณภัทรคลายสีหน้าลง เมื่อค้นหาไม่พบร่องรอยพิรุธ “ท่าทางนายจะเป็นคนดีเอางานเอาการอย่างที่ปิ๋มบอกไว้จริง ๆ” กันต์ธีร์ยิ้มเขิน ๆ แล้วตัดสินใจยอมเสียมารยาทเอ่ยถาม “พี่เป็นแฟนพี่ปิ๋มใช่ไหมครับ” คู่สนทนาหัวเราะร่าอย่างประชดประชัน “แฟนเหรอ ปิ๋มเค้าไม่ยอมเป็นแฟนกับผมหรอก” เขาว่าขณะเพ่งสายตาจับมองหนุ่มน้อย  เพื่อค้นหาร่องรอยพิรุธอีกครั้ง แต่ก็พบเพียงใบหน้าแสนซื่อของเขา “ผมกับปิ๋มเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนประถม เพื่อนซี้เลยก็ว่าได้ แต่อย่างว่าแหละนะ คนรูปไม่หล่อเป็นพนักงานแบงค์จน ๆ อย่างผม คงไม่มีใครอยากเอาเป็นแฟน” น้ำเสียงของเขาฟังดูเศร้า   “ผมว่าอีกไม่นานพี่ปิ๋มคงจะเห็นใจพี่เองแหละครับ เพราะผมก็ไม่เห็นพี่ปิ๋มจะสนิทกับใครเป็นพิเศษนอกจากพี่” เขาคิดว่าควรพูดปลอบใจไปเช่นนั้น แม้จะไม่รู้แน่ชัด ร่างสันทัดของชายหนุ่มตรงเข้ามาโอบผู้อ่อนวัยกว่า แล้วตบที่ไหล่เบา ๆ อย่างเอ็นดู “นายเป็นคนดีจริง ๆ นะ รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีละกัน” คำพูดนั้นคล้ายซ่อนความนัย เด็กหนุ่มทำหน้าฉงน ณภัทรหมุนตัวหันหลังมองภาพพระอาทิตย์ใกล้ลับฟ้าเหนือแนวรั้วบ้าน “ผมเป็นห่วงปิ๋มนะ” ชายหนุ่มพึมพำ “แล้วเค้าก็รู้ว่าไม่มีใครห่วงเค้าเท่าผม แม้แต่แม่ของเค้าเอง แต่ในเมื่อเค้ายืนกราน ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ปล่อยทุกอย่างไปตามยถากรรม” กันต์ธีร์ขมวดคิ้ว คิดว่าคงเป็นการเสียมารยาทถ้าจะซักรายละเอียด “ผมได้ทุนแบงค์ไปเรียนต่อที่ออสเตรเลีย จะเดินทางพรุ่งนี้แล้ว” เขาพูดขึ้น “ต่อไปปิ๋มจะเป็นอิสระ อยากจะทำอะไรก็ได้อย่างที่ใจเค้าคิด” “แล้วพี่บอกพี่ปิ๋มหรือยังครับ” “เค้ารู้แล้วล่ะ” สีหน้าของณภัทรสดใสขึ้น ทอดมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตาอ่อนโยนลงมาก “เมื่อกี้นายบอกจะกลับใช่ไหม ไปเถอะเดี๋ยวผมบอกปิ๋มให้เอง” เด็กหนุ่มยกมือไหว้ลาผู้สูงวัยกว่า แล้วหยิบถุงปุ๋ยที่ใส่ขยะจนเต็มล้นไปวางไว้ที่มุมรั้วบ้าน ก่อนจะเดินออกไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 09:55:29

ความคิดเห็นที่ 2 กันต์ธีร์เดินทางไปทำงานที่บ้านหลังเดิมในเช้าวันต่อมา เขาแยกกับนริศราด้วยการลงรถเมล์ที่หน้าปากทาง สองฝั่งถนนทางเข้าหมู่บ้านร่มรื่นไปด้วยแมกไม้ แดดอ่อน ๆ ทอแสงละมุน บริเวณหน้าบ้านของปรียามีรถบรรทุกหกล้อจอดนิ่งอยู่ หญ้าญี่ปุ่นนับร้อยม้วนวางกองอยู่ข้างรั้ว คนงานกลุ่มเดิมกำลังขนทรายที่รถบรรทุกเทกองไว้กลบไปทั่วผิวดินรอบบริเวณบ้าน เขากวาดตามองหานายจ้าง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปข้างใน ปรียานั่งอยู่บริเวณโต๊ะอาหาร เบื้องหน้าของเธอมีวิสกี้ขวดใหญ่กับแก้วไวน์วางอยู่ เขาเพ่งมองพวงแก้มที่เริ่มเป็นสีชมพูจาง ๆ ของเธอสลับกับขวดเหล้าบนโต๊ะ “มาแล้วเหรอจ้ะ” เสียงของเธอยังฟังปกติอยู่ “เมื่อวานขอโทษนะจ๊ะ พี่เพลียไปหน่อยเลยหลับยาว” “ครับ ผมฝากเบอร์มือถือของลุงคนงานกับ เอ่อ..เพื่อนพี่ไว้นะครับ” “จ้ะ” หญิงสาวหันไปรินเหล้าใส่แก้วแล้วยกขึ้นจิบอีก “วันนี้ไม่มีอะไรมากแล้วนะ นอกจากลงทรายกับปูหญ้าให้เสร็จ กันต์ออกไปคอยดูเค้าเกลี่ยทรายให้สม่ำเสมอ พอปูหญ้าเสร็จก็คอยดูรถบดให้กดทับทั่วทุกจุด” “ครับ” เขารับคำอย่างนอบน้อม รู้สึกลังเลอยู่ชั่วครู่จึงตัดสินใจเอ่ยออกไป “พี่ดื่มเหล้าแต่เช้าเลยนะครับ” ปรียามองไปที่ขวดเหล้า “อืม นิดหน่อย” “ไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ” เขาหลุดปากออกไปแล้วก็ต้องทำหน้าเสีย เมื่อรู้สึกว่ากำลังละเมิดความเป็นส่วนตัวของเธอ หญิงสาวมองลูกจ้างหนุ่มอย่างอ่อนโยน ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเขาจะเป็นห่วงเธอ “แค่นิดหน่อยเองจ้ะ เดี๋ยวพี่จะไปนอนแล้ว วันนี้กันต์ช่วยดูแลงานแทนพี่ละกัน” “ครับ” เขารับคำด้วยรอยยิ้ม ดวงอาทิตย์ลับฟ้า เวลาเพียงสองวันเปลี่ยนบ้านคอนกรีตกึ่งไม้อันรกร้างของปรียาให้ทอดเงาสงบอยู่ท่ามกลางสวนพฤกษานานาพรรณ หญิงสาวออกมาตรวจตราความเรียบร้อยของงานตั้งแต่เย็น ใบหน้าสวยแลสดใสไม่มีร่องรอยของอาการมึนเมาหลงเหลืออยู่ เธอหันกลับมาให้ความสนใจลูกจ้างหนุ่มเมื่อรถบรรทุกนำคนงานทั้งหมดแล่นออกจากบ้านไป “มอมเลยนะ” เธอเพ่งมองมา นึกขันเมื่อเห็นใบหน้าเปื้อนดินของเขา เด็กหนุ่มหัวเราะร่า “เมื่อวานผมก็มอมแบบนี้แหละครับ พี่หลับไปเลยไม่ทันเห็น” เขาบอกอย่างร่าเริง “แต่ไม่เป็นไรครับ วันนี้ผมเตรียมเสื้อผ้ามาเปลี่ยน ผมขออนุญาตใช้ห้องน้ำพี่หน่อยนะครับ” หญิงสาวสบมองกลับมาด้วยประกายตาอ่อนโยน “ได้สิจ้ะ พี่มีห้องนอนแขกอยู่ชั้นล่าง กันต์เข้าไปใช้ห้องน้ำในนั้นได้ตามสบายเลย” เธอบอกแล้วเดินนำเขาเข้าบ้าน กันต์ธีร์หยิบกระเป๋าใบเล็กจากระเบียงแล้วรีบตามเธอเข้าไป ชั้นล่างของบ้านถูกแบ่งกั้นเป็นสัดส่วน เด็กหนุ่มก้าวตามนายจ้างผ่านประตูเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่ง ปรียาตรงไปเปิดเครื่องปรับอากาศให้เขา “นั่นจ้ะห้องน้ำ” เธอชี้ไปยังประตูพีวีซีบานหนึ่งที่มุมห้อง “กันต์อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนี้ได้ตามสบาย” เขายิ้มรับ “ขอบคุณครับพี่” หญิงสาวก้าวออกไปพร้อมปิดประตู กันต์ธีร์กวาดตามองสภาพห้องนอนขนาดเล็กสำหรับแขกผู้มาเยือน ซึ่งตกแต่งในโทนสีอ่อนให้ความรู้สึกสงบน่าสบาย อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ที่รู้สึกคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้เป็นพิเศษ เด็กหนุ่มสลัดความคิดฟุ้งซ่าน หันไปถอดเสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูจากกระเป๋าออกมาห่มคลุมร่างกายท่อนล่าง แล้วตรงไปยังห้องน้ำ ภายในมีอ่างอาบน้ำขนาดเล็กกรุด้วยหินแกรนิตแห้งสะอาด ด้านหนึ่งมีประตูบานเกร็ดอีกบานลั่นกลอนอยู่ ซึ่งคงจะออกแบบมาเพื่อให้แขกที่มาพักใช้ห้องน้ำนี้ร่วมกัน หลังจากอาบน้ำสระผม เช็ดเนื้อเช็ดตัวจนแห้งแล้ว เขาจึงกลับไปที่ประตูบานเดิม แต่แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อลูกบิดไม่ยอมขยับเขยื้อน เขาเพ่งไปที่ปุ่มลูกบิดกับกลอนประตูเพื่อความแน่ใจแล้วลองขยับลูกบิดอีกครั้ง “อะไรวะ ลูกบิดเสียเหรอ” เขาพึมพำ ขยับผ้าขนหนูคลุมร่างกายท่อนล่างให้รัดกุมขึ้น ก่อนจะหันมองไปทางประตูอีกบาน คิดว่าคงต้องเสียมารยาทออกทางประตูนั้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ จึงตัดสินใจตรงไปปลดกลอนประตูบานนั้นแล้วเปิดออกไป ภาพห้องนอนโทนสีอ่อนหวานปรากฏแก่สายตา ผิวเนื้อของเขาสะท้านเมื่อสัมผัสถูกไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศ กรุ่นกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสเปรย์น้ำหอม  เบื้องหน้าเขามีเตียงไม้สักขนาดใหญ่วางอยู่ เด็กหนุ่มถึงกับตะลึงเมื่อเห็นร่างสวยเพรียวของนายจ้างสาวในชุดนอนบางเบาไร้เสื้อคลุมทอดกายรอเขาอยู่ ............................................................ 5...ช่องว่างของหัวใจ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12324343/W12324343.html แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 20:20:34 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 09:50:23 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 09:56:43

ความคิดเห็นที่ 3 วันนี้วันอาทิตย์ มีเวลาโพสอีกตอน  แล้วพบกันใหม่ วันอังคารค่ะ คุณ scottie อย่างว่าแหละค่ะ ต้องทำงานหาตังค์เลี้ยงลูกก่อน อย่างตอนที่โพสไปคราวก่อน   ถึงตรงที่กันต์ธีร์เลิกกับนุ่นแล้ว และมีโอกาสรู้จักกับชาร์ล หลังจากนั้นสมองก็ดับ ทิ้งไปอีกเป็นปี  จนคนอ่านที่บล็อกถามหา จากนั้นก็เขียนต้วมเตี้ยมมาเรื่อย จนถึงตอนที่ ความเห็นของชาร์ล ช่วยให้กันต์ธีร์กลับมาหานุ่นอีก รอเธออยู่หน้าบ้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่นุ่นเจอปัญหาชีวิต ต้องการพบเขาอยู่พอดี เธอขับรถมาถึง เห็นเงาของเขา ที่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือจริง เลยรีบจอดรถแล้วลงไป ขณะที่กันต์ธีร์ก็ไม่รู้ว่านุ่นมีรถแล้ว จึงมองผู้หญิงที่ลงมาจากรถ ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่า แล้วก็จบตอน คนอ่านคงกำลังลุ้นว่าเจอกันแล้วเป็นไง  แต่สมองคนเขียนดับ ค้างตอนนี้ไปอีกปีกว่า  น่าเกลียดที่สุด 555 คุณ ห้าสิบป่าย ถูกต้องแล้วค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 15:59:27 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 10:04:27

ความคิดเห็นที่ 4 โอย จำเรื่องไม่ได้ จะรอดไหมนะกันต์ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 12:47:38

ความคิดเห็นที่ 5 อั่ยย่ะ!!! จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 20:16:45

ความคิดเห็นที่ 6 ในความรู้สึกส่วนตัว คุณ วังวน คิอ นักเขียน  มืออาชีพ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 1 ก.ค. 55 21:07:39