ความคิดเห็นที่ 1 เมืองลำปาง, ห้างฉัตร ผาอ้ายคอย เดโชกำลังวิ่งไม่หยุดขณะม่านแห่งความทรงจำที่ซัดกระหน่ำใส่สมองเขาราวพายุร้ายจางหายไป ความทรงจำพวกนั้นกลับมาอีกแล้ว เขาเคยคิดว่าเมื่อกลับไปฆ่าพวกโรงงิ้วนั่นให้หมด ความทรงจำที่เลวร้ายจะหลุดออกไปจากสมอง ทว่าไม่ใช่เลย ถึงแม้เขาจะยิงลูกเมียไอ้เด่นต่อหน้ามันและฆ่ามันด้วยการยิงกรอกปากเมื่อสามสิบปีก่อน ความทรงจำเหล่านั้นไม่เคยเลือนหาย แต่กลับเด่นชัดมากขึ้นด้วยซ้ำในยามที่จิตใจของเขาไม่มั่นคง การล้างแค้นของเขาเกิดขึ้นตอนที่เป็นผู้ช่วยของนายไกรศักดิ์ ซึ่งขณะนั้นเดโชเพียบพร้อมด้วยกำลังคนและอาวุธแล้ว เขาจำได้ดีว่าการฆ่าครอบครัวของไอ้เด่นคือครั้งแรกที่เขาได้รู้จักวิธีการรักษาบาดแผลในใจของตัวเอง การฆ่าใครคนหนึ่งให้คนรักของคนๆ นั้นชมดูคือความสุขสุดยอดของเขา มันปลดเปลื้องความรู้สึกผิดในจิตใจในวัยเด็กที่เขาต้องทนเห็นมารดาถูกข่มเหงทุกข์ทรมาน เห็นบิดาถูกทำร้ายโดยช่วยอะไรไม่ได้ ในยามที่ได้โอกาสเป็นผู้กระทำบ้าง เขารู้สึกว่าเรื่องราวในอดีตไม่เคยเกิดขึ้น เขาคนนี้ต่างหากที่เป็นผู้กุมชะตา จะสั่งให้คนๆ หนึ่งเป็นหรือตายก็ง่ายเพียงกระตุกนิ้วเหนี่ยวไกปืนเท่านั้น มันให้ความรู้สึกเหมือนกับว่า โลกทั้งใบถูกกุมอยู่ในมือของเขา พวกโรงงิ้วถูกฆ่าตายยกครัว แม้แต่คนที่ไม่เกี่ยวข้องและไม่เคยรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นในบ้านมุงสังกะสีหลังนั้น เดโชในวัยฉกรรจ์ก็ฆ่าหมดไม่มีเหลือ ด้วยรู้ดีว่าหากเพาะเชื้อแห่งความแค้นเอาไว้ แม้เป็นเพียงจุดเล็กๆ ก็ตาม บางครั้งมันก็อาจกลายเป็นกองเพลิงขนาดใหญ่ในวันข้างหน้าที่สามารถย้อนกลับมาเผาผลาญชำระแค้นด้วยความรุนแรงเกินควบคุม อย่างที่เขาเคยเป็นในอดีต และก็ไม่ต่างจากที่ไอ้นักฆ่าคนนั้นกำลังเป็นในตอนนี้ ความแค้นก็เหมือนงูพิษ หากมีโอกาสตีแล้วตีไม่ไม่ตาย สักวันงูตัวนั้นจะย้อนกลับมาหาผู้ที่ตีมันแน่นอน เส้นทางลงจากผาอ้ายคอยที่แสนลาดชันทำให้เดโชต้องวิ่งอย่างระมัดระวัง หากหกล้มเสียหลัก มีหวังได้ล้มกลิ้งหลุดลงเหวข้างทางไม่ยาก แต่เสียงปืนและเสียงระเบิดที่ลอยตามลมมาเป็นระยะก็เป็นการยากที่เขาจะเย็นใจได้   เดโชไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เสียงพวกนั้นดังมาจากโรงเลื่อยไม้ เขาชะลอฝีเท้าลง หันหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่ใช้ต่างไฟฉายกลับเข้ามาหาตัว กดนิ้วโทรหาเฟย เขาไม่สนใจหรอกว่าโรงเลื่อยไม้จะโดนใครโจมตี เขาสนใจเพียงแต่ว่าตอนนี้มีใครเจอตัวรัมภาหรือยัง เธออยู่ไหนและปลอดภัยดีหรือเปล่า เมื่อคิดถึงบุตรสาว จิตใจของเดโชก็กลับมามั่นคงตามเดิมอีกครั้ง วันเวลาแห่งอดีตถูกพับเก็บใส่หีบเหล็กที่อยู่ลึกที่สุดของจิตใจ ทว่า โทรศัพท์ของเฟยกลับติดต่อไม่ได้ เดโชสบถอย่างหงุดหงิดขณะสาวเท้าต่อไป เขาไม่แน่ใจว่าตนเองควรจะทำอะไรต่อหากกลับไปถึงที่รถ เขาควรรอดักเล่นงานพวกของพิชิตที่จะตามลงมา หรือจะกลับลงไปข้างล่างสู่สถานการณ์ที่เขาไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น? ไอ้นักฆ่านั่นมีใครเป็นพวกอีกหรือนอกจากทิวากร? พวกของมันมีกำลังมากพอที่จะบุกถล่มโรงเลื้อยไม้ได้เชียวหรือ? หรือว่ามันจะเป็นฝีมือของกลุ่มกะเหรี่ยงที่เป็นศัตรูกับคำหลู่? เดโชหวนนึกถึงตอนที่ตนเองตกอยู่ท่ามกลางวงล้อมของกะเหรี่ยงค้ายาผู้เป็นคู่แข่งเมื่อยี่สิบปีก่อน เขาต้องเสียสละลูกสมุนสามคนที่เชื่อใจได้ยิ่งกว่าเชา ซาน เฟยในการปะทะครั้งนั้น มันทำให้เดโชรู้ว่าเขาไม่มีทางสามารถค้ายานรกได้โดยไม่มีพันธมิตร สองปีต่อมาเขาจึงพบกับคำหลู่ และการพบคำหลู่นี่เอง ก็เป็นเหตุให้เขาได้พบเรณูระหว่างเดินทางเข้าป่าไปยังรังกบดานของกะเหรี่ยงตาโปนในจังหวัดเชียงราย สองเท้าของเดโชก้าวไปด้วยพละกำลังแห่งความเข้มแข็ง หากการฆ่าคนต่อหน้าคนรักของผู้ตายเป็นการรักษาบาดแผลในใจของเขา การได้พบเรณูก็ถือเป็นการเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปให้เขาอย่างประหลาด ใบหน้าและเรือนกายที่งามไร้รอยตำหนิของหล่อนเตือนเขาให้นึกถึงเหล่าเทพธิดาในนิทานจีนที่มารดาชอบให้เขาอ่านให้ฟังก่อนแต่งตัวไปโรงงิ้ว เรณูเป็นคนสวย หล่อนเป็นหญิงไม่กี่คนในหมู่บ้านกะเหรี่ยงที่ไม่ใส่ชุดของชนเผ่า ไม่สวมเครื่องประดับกำไล ห่วง ลูกประคำให้เกะกะสายตา หล่อนมีบางอย่างที่ความรู้สึกของเดโชบอกว่าหล่อนควรเป็นผู้หญิงที่เกิดมาเพื่อเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลใจเลยที่จะเดินเข้าไปขอซื้อตัวหล่อนมาจากครอบครัวหลังสบตากันเพียงครั้งเดียว เรณูคือผู้หญิงของเขาตั้งแต่คืนนั้นกลางป่า ผู้หญิงที่เป็นได้ทั้งภรรยาและเครื่องมือ แรกทีเดียวเขาไม่ได้ตั้งใจจะรักหล่อนอย่างจริงจัง  คิดเพียงว่าจะนำไปหลอกปั่นหัวไอ้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์เพื่อเป็นบันไดสำหรับการกุมอำนาจทั้งหมด แต่เมื่อนานวันเข้า เดโชกลับพบว่าจิตใจที่ด้านชาของเขากลับอ่อนยวบลงอย่างปราศจากเหตุผล โดยเฉพาะเมื่อหล่อนตั้งท้องและผลการแอบตรวจออกมาว่าเด็กเป็นลูกของเขา เดโชก็ค้นพบความสุขสุดยอดอีกอย่างหนึ่งในชีวิต มันไม่ใช่การฆ่าฟัน ไม่ใช่การล้างแค้น ไม่ใช่การแสวงหาอำนาจ แต่เป็นการได้เห็นชีวิตใหม่ถือกำเนิดขึ้นมาให้เขาได้โอบอุ้มและใช้สองแขนปกป้องจากภัยร้าย รัมภาเป็นตัวแทนของบิดามารดาที่เขาไม่สามารถดูแลได้ หัวใจของเขามีความสุขล้นปรี่อีกครั้งกับการเฝ้ามองบุตรสาวเติบโตจากแรกเกิดถึงแรกคลานจรดหัดเดินและเริ่มโตเป็นสาว มันเป็นเสมือนโอกาสแก้ตัวที่สวรรค์มอบให้ เดโชจึงรักและทะนุถนอมบุตรสาวมาก เขาโมโหไม่น้อยที่ไอ้พ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ส่งลูกไปเรียนเมืองนอกซึ่งอยู่ห่างเกินกว่าที่เขาจะเอื้อมมือไปดูแล เหตุร้ายที่จะเกิดขึ้นกับรัมภาในด้านต่างๆ เป็นฝันร้ายของเดโชมาตลอด เขาไม่เคยลืมรสชาติแห่งความปวดร้าวยามคนที่รักถูกทำร้ายและตกตายต่อหน้าต่อตา เดโชไม่มีวันให้เรื่องเลวร้ายเหล่านั้นเกิดขึ้นกับเขาเป็นครั้งที่สอง เขาจะดูแลบุตรสาวให้ดีที่สุด หลักการของเขาคือรัมภาจะต้องได้ของที่ดีที่สุดเสมอ ทุกอย่างที่เขาทำทุกวันนี้ไม่ใช่เพื่อใครอื่น ก็เพื่อบุตรสาวทั้งนั้น เขายอมล้างมือจากวงการค้ายาเมื่อรัมภาเกิด ยอมลดความทะเยอทะยานและความกระหายอำนาจลงเป็นเบี้ยล่างพ่อเลี้ยงไกรศักดิ์ตามเดิมเมื่อรัมภาเริ่มโต เขาคงทำเพียงแค่การตักตวงผลประโยชน์จากรีสอร์ทที่ดูแลซึ่งเป็นสิ่งที่เขาสมควรได้กับการค้าไม้ที่ใครๆ ก็ทำกันทั้งนั้น เดโชไม่เคยเจ็บปวดที่รัมภาเรียกไอ้ไกรศักดิ์ว่าพ่อและเรียกเขาว่าลุง  ความพอใจของเขาคือการได้อยู่ดูแลคอยปกป้องเมื่อเธอมีภัย ได้เฝ้ามองเธอเติบโตเป็นสาวสะพรั่ง แม้ขณะนี้ในสายตาของเขา รัมภาจะยังเด็กอยู่มาก แต่เดโชก็อดภูมิใจเล็กๆ ไม่ได้ที่บุตรสาวเป็นที่หมายปองของชายหนุ่มหลายคน ทันใดนั้น ห้วงคิดของเดโชหยุดลงเมื่อสายตาเหลือบพบว่าท้องฟ้าด้านหนึ่งมีควันพวยพุ่งขึ้นเป็นสาย ความเสียหายจากโรงเลื่อยไม้อาจลุกลามเป็นไฟป่าได้ในไม่ช้า พลันหัวใจของเขาพลัดตกวูบ จะเกิดอะไรขึ้นหากรัมภาต้องตกอยู่ภายในวงล้อมของเปลวไฟเพียงลำพัง? ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว ช่างหัวไอ้นักฆ่า ช่างหัวไอ้เล้ง ช่างหัวไอ้ทิวากร เดโชคิดพลางสับฝีเท้าเร็วขึ้น ถ้าเขาไปถึงที่รถ เขาจะขับมันลงไปข้างล่าง ตามหาตัวบุตรสาวให้พบ พาเธอหนีไปจากภัยอันตรายทั้งปวงให้เร็วที่สุด ความคิดของบุรุษผู้มีผมสีดอกเลาย่นระยะทางได้หลายนาที จากขาขึ้นสู่ยอดผาเดินกันไปเป็นขบวนต้องใช้เวลาเกือบสิบห้านาที แต่ขาลงรวดเร็วเป็นสองเท่า ไม่ถึงห้านาทีต่อมา จิ๊ปเชอโรกีทั้งสองคันก็ปรากฏเป็นเงาทะมึนอยู่กลางความมืดในบริเวณที่เป็นลานผากว้างจนราบเรียบสามารถตั้งแคมป์ได้สบาย ทว่า จิตใจของเดโชเป็นห่วงบุตรสาวของตนเองมากเกินไป เขาจึงไม่รับรู้ว่าขณะที่กำลังจะเอื้อมมือเปิดประตูรถคันแรก ใครบางคนก็โถมตัวใส่เขาจากด้านหลัง ร่างของเดโชกระแทกประตูก่อนกลิ้งไปบนพื้น กลิ่นคาวเลือดแตะจมูก เขาพลิกตัวเหวี่ยงร่างของผู้โจมตีซึ่งเกาะอยู่ด้านหลังกระเด็นออกไปเมื่อตั้งสติได้ เดโชรีบหยัดกายลุกขึ้น ตวัดมีดพับในมือตามสัญชาตญาณวูบเป็นแนวขวาง ผู้โจมตีฉากหลบอย่างทันท่วงที เขาถอยกลับไปยืนห่างนอกรัศมีคมมีด ประกายในสองตาวิบวาวกลางความมืดด้วยความโกรธแค้นระคนเสียใจ เดโชแสยะยิ้มกว้างเมื่อพบว่าผู้โจมตีที่ยืนอยู่ด้านตรงข้ามในตอนนี้คือพิชิต! พี่ชายและน้องชายร่วมสาบานยืนเผชิญหน้ากัน ไม่มีใครพูดอะไรออกมา ลานหินเงียบสงบ มีเพียงเสียงของสายลมยามดึกที่กรีดหวีดหวิว เส้นผมและชายเสื้อแจ็คเก็ตของทั้งสองคนปลิวไสวตามแรงลม เดโชลดสายตาจากใบหน้าของพิชิตลงไปยังชายโครงซึ่งเป็นที่มาของกลิ่นคาวเลือด เขาดึงสายตากลับขึ้นมาจ้องหน้าน้องชายอีกครั้ง ส่งยิ้มเหมือนพึงพอใจ แต่มือกระชับมีดและกล่าวว่า “ตายยากจริงนะ อาเล้ง” พิชิตทิ้งสองมือหลวมๆ ไว้ข้างตัวอย่างเตรียมพร้อมปัดป้องมีดได้ทุกขณะ เขาตอบด้วยสีหน้าเจ็บปวด “อั๊วไม่เคยคิดว่าเฮียจะทำกับอั๊วอย่างนี้” “ก็แหงสิ ลื้อมันไม่เคยคิดอยู่แล้ว” เดโชหัวเราะในลำคอพลางย่างสามขุมเข้าหาพิชิต “เพราะอะไรรู้มั้ย? ก็เพราะลื้อมันไม่มีสมอง อั๊วบอกอะไรไปก็เชื่อหมด ลื้อเป็นคนโง่มากที่สุดเท่าที่อั๊วเคยเจอ” “เฮียทำแบบนี้เพื่ออะไร?” ผู้เป็นน้องชายร่วมสาบานก้าวเท้าถอยมาเรื่อยๆ จนแผ่นหลังติดประตูจิ๊ปเชอโรกีคันที่สองในที่สุด “เฮียทำลายความไว้ใจที่อั๊วมีต่อเฮียเพื่ออะไร? ตลอดเวลาที่ผ่านมา เฮียเคยเห็นอั๊วเป็นน้องชายบ้างรึเปล่า?” “อั๊วจะบอกอะไรให้นะ ไอ้เล้ง ตั้งแต่วันแรกที่อั๊วเจอลื้อนอนท้องกิ่วใกล้ตายอยู่ข้างรังหมา มาจนถึงวันนี้ที่ลื้อมีบ้านหลังใหญ่ มีรถคันหรู มีเมีย มีลูก มีคนนับหน้าถือตา” เดโชหยุดยืนเบื้องหน้าพิชิต นัยน์ตาฉายความแข็งกร้าว “ลื้อยังคงเป็นลื้อในสายตาอั๊วไม่เคยเปลี่ยน” “อั๊วเป็นอะไรในสายตาเฮีย?” พิชิตพยายามกัดฟันยืดอกยืนตรงทั้งที่สายตาเริ่มมองทุกอย่างเป็นภาพโคลงเคลงจากการเสียเลือดมาก “ลื้อก็เป็นหมาที่อั๊วเลี้ยงไว้เพื่อใช้งานไงล่ะ!” เดโชคำรามตอบก่อนตวัดมือแทงมีดใส่น้องชายร่วมสาบานในบัดนั้น ทิศทางของปลายมีดหมายหน้าอก แต่พิชิตก็มุดกายหลบลงต่ำ มีดจึงพุ่งเฉียดศีรษะเขาไปทะลุกระจกจิ๊ปเชอโรกีแตกเพล้ง แล้วพิชิตก็ใช้จังหวะนั้นโถมตัวใส่พี่ชายร่วมสาบานล้มกลิ้งขลุกๆ ไปด้วยกันถึงขอบผา พวกเขาหยุดอยู่ตรงเสาขึงเชือกสีแสดซึ่งปักอยู่เป็นจุดๆ ตลอดทางขึ้นผาอ้ายคอย หากกลิ้งหลุดเสานี้ไป ด้านล่างก็มีเพียงอากาศธาตุและเหวลึกที่คอยรองรับอยู่ “ไอ้เล้ง ลื้อจะทำอะไร!” เดโชตะโกนเมื่อพบว่าน้องชายร่วมสาบานกอดรัดตนเองไม่ยอมปล่อย แม้เขาจะกระซวกมีดทิ่มแทงแผ่นหลังและชายโครงพิชิตเป็นจำนวนนับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม แต่คล้ายกับพิชิตตั้งใจอย่างเด็ดขาดแล้วว่า ต่อให้ตนเองต้องตาย เขาก็จะไม่ปล่อยมือออกจากพี่ชายเด็ดขาด “อั๊วจะปล่อยให้เฮียทำร้ายครอบครัวอั๊วไม่ได้ พวกอีเป็นสิ่งมีค่ามากที่สุดในชีวิตเด็กกำพร้าอย่างอั๊ว” พิชิตกระซิบ ร่างกายส่วนที่ถูกแทงชาด้านไร้ความรู้สึก ตรงกันข้ามกับจิตใจที่เจ็บปวดทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงมีดในมือพี่ชายปักลงบนร่างของเขาดังปึกๆ “อั๊วอาจเป็นหมาที่เฮียเลี้ยงไว้ แต่เฮียอย่าลืมว่าแม้แต่หมามันก็รักลูกของมันและมันก็อาจแว้งกัดเจ้านายเพื่อปกป้องลูกเมียของมันได้เสมอ!” จบคำ พิชิตก็พลิกกายวูบผ่านเสาขึงเชือกริมทาง ร่างของเดโชจึงกลิ้งตกตามไปด้วยโดยปริยาย แต่เดโชอ่านออกอยู่แล้วว่าน้องชายร่วมสาบานพยายามจะลากเขาลงเหวไปด้วยกัน เขาจึงใช้เวลาที่พิชิตพูดประโยคสุดท้าย ปักมีดลงบนซอกหินข้างตัว มือข้างที่ถือมีดกำด้ามจับแน่นเพราะตระหนักดีว่ามีดเล่มนี้จะเป็นสายใยสุดท้ายที่ตัดสินความเป็นความตายของเขาบนโลกใบนี้ ดังนั้น เมื่อพิชิตและเดโชพลิกร่างพ้นขอบผาไป พวกเขาจึงยังไม่ตกสู่ก้นเหวเสียทีเดียว แต่ห้อยต่องแต่งกลางอากาศอยู่อย่างนั้นโดยมีมือของเดโชเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่โผล่พ้นขอบผายึดเหนี่ยวด้ามมีดที่ซอกหินไม่ให้ร่วงหล่นลงไป แต่ถึงกระนั้น จากน้ำหนักตัวของคนสองคนกับมีดพับเพียงหนึ่งเล่ม ต่อให้มันเป็นเหล็กเนื้อดีขนาดไหน หากยึดเหนี่ยวนานไป ถ้าใบมีดไม่หัก มันก็คงถูกแรงยึดเหนี่ยวของเดโชกระชากจนหลุดออกจากซอกที่เสียบอยู่ดี สิ่งทีจะตัดสินชีวิตพวกเขาในตอนนี้คือเวลาเท่านั้น เดโชอยากให้เวลานั้นมาถึงอย่างเชื่องช้า พิชิตอยากให้เวลานั้นมาถึงอย่างรวดเร็ว เวลาที่มีดจะหัก หลุด หรือเคลื่อนที่เพราะแรงดึง บุรุษผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าเกร็งแขนกอดลำตัวพี่ชาย ภาพตอนเป็นเด็กน้อยที่พี่ชายร่วมสาบานพาหากินตามโรงเจผุดพรายเข้ามาในภวังค์  เด็กน้อยคนนั้นมีความสุขกับชีวิตใหม่อย่างล้นเหลือ  เขาเริงใจไปกับการเล่าเรื่องในเทพนิยายของเด็กชาย อิ่มหนำไปกับอาหารทั้งสามมื้อของโรงเจและตื่นเต้นไปกับการแอบขโมยขนมของร้านค้าในตลาด เด็กชายและเด็กน้อยคู่นั้นเคยเป็นคู่หูที่เดินกอดคอกันอย่างไม่กลัวเด็กเกเรผู้เป็นเจ้าถิ่นหน้าไหนทั้งสิ้น แต่บัดนี้ เด็กชายและเด็กน้อยคู่นั้นกลับกลายเป็นบุรุษสูงวัยผู้ปรารถนาให้อีกฝ่ายตกตายลงนรก ริมฝีปากของพิชิตบิดตัวเป็นรอยยิ้มที่เย้ยหยันต่อชะตาชีวิตอันผกผัน ท่อนแขนของเขาโอบกระชับรัดเดโชแน่นกว่าเก่า หวังให้อีกฝ่ายหายใจลำบากและหมดแรงโดยเร็ว ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายหมดแรงเสียเอง เลือดจากกายพิชิตซึมเปรอะกายพี่ชาย หยาดน้ำสีแดงร่วงพรูสู่ก้นเหวเหมือนสายฝนที่มาจากโลกแห่งความตาย เดโชก่นด่าพิชิตอยู่ในใจ ความตึงเครียดของเขาสร้างเม็ดเหงื่อผุดพราวเต็มฝ่ามือที่กุมด้ามมีดพับ มือเขาเปียกลื่นจนไม่กล้าขยับนิ้ว ด้วยกลัวว่าหากขยับนิ้ว มืออาจลื่นหลุดจากด้ามจับมีดได้ ทันใดนั้น ทิวากรก็วิ่งตามมาถึง หนุ่มตี๋วิ่งมาหยุดหน้ารถเชอโรกีคันแรก เมื่อกวาดตามองรอบกายไม่เห็นใคร เขาก็ลืมนึกถึงเรื่องใดอีกนอกจากยกมือป้องปากตะโกนเรียกหาบิดาอย่างตื่นตระหนก “ป๊าครับ! ป๊าอยู่ที่ไหน!” พิชิตใจหายวูบ ถ้าทิวากรรู้ว่าเขาตั้งใจจะทำอะไร แผนการลากเดโชลงเหวให้ตายไปพร้อมๆ กันคงล้มเหลวแน่ จริงดังคาด เดโชส่งเสียงตะโกนตอบรับทิวากรทันที “อาหมิง! อั๊ว...อั๊วกับป๊าลื้ออยู่ตรงนี้ มาช่วยพวกอั๊วขึ้นไปที เร็วเข้า!” พิชิตไม่ขัดขวาง แต่เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่ในร่างกายบีบรัดหน้าอกของเดโชให้แน่นมากที่สุด ทิวากรกวาดสายตามองหาต้นเสียง พลัน สายตาเขาก็สะดุดกับประกายมีดขาววับที่โผล่พ้นซอกหินข้างเสาขึงเชือก เหนือประกายมีดนั้นมีมือๆ หนึ่งกุมด้ามจับมาจากใต้ขอบผา ในขณะเดียวกัน มือของเดโชก็ชุ่มเหงื่อมากขึ้นทุกขณะ และแรงบีบรัดของพิชิตก็ทำให้เขาแน่นหน้าอกหายใจไม่ออก เดโชกัดฟันพยายามยื้อจนถึงวินาทีสุดท้าย แต่เขาก็หมดแรงที่จะเกาะกุมอีกต่อไป มือของเดโชเลื่อนหลุดออกจากด้ามมีดในวินาทีนั้น ร่างของพวกเขาร่วงหล่น ทว่ามันก็เป็นการร่วงหล่นต่ำจากความสูงระดับเดิมไม่ถึงสิบเซนติเมตรเพราะทิวากรโถมตัวพุ่งมาคว้าข้อมือของเดโชได้ทันเวลาพอดิบพอดี! เดโชเงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยความรู้สึกเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ขณะร่างห้อยโตงเตงกวัดแกว่งไปมากลางอากาศ พิชิตเงยหน้ามองบุตรชายและตะโกนแข่งกับเสียงลม “อาหมิง ลื้อฟังอั๊วให้ดี ปล่อยมือซะ ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!” “อย่าฟังที่ป๊าลื้อพูดนะโว้ย อาหมิง ป๊าลื้อบ้าไปแล้ว” เดโชตะโกนกลบเสียงของพิชิตทันที “เอ้า รีบดึงพวกอั๊วขึ้นไปซี่ เดี๋ยวก็ได้ตายโหงกันหมดหรอก!” “อั๊วสั่งให้ปล่อยมือไง อาหมิง!” พิชิตตะโกนเสียงสั่น เรี่ยวแรงหดหายทันตา แขนที่กอดรัดพี่ชายร่วมสาบานไถลลง ส่งผลให้ตัวเขาเลื่อนจากแผ่นหลังเดโชมาอยู่บริเวณเอวแล้ว ทิวากรบดกรามกรอด ลำบากใจกับสถานการณ์ที่เป็น หากเขาต้องการช่วยชีวิตบิดา ก็หมายความว่าต้องช่วยชีวิตเดโชก่อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉับพลันนั้น ร่างของพิชิตก็เลื่อนไถลอีกครั้ง คราวนี้ไถลจากช่วงเอวลงไปกอดรัดรอบหัวเข่าของเดโช ร่างของบุรุษทั้งสองแกว่งไกวตามสายลมไม่ต่างจากลูกตุ้มยักษ์ที่มีสายห้อยเป็นเพียงแขนขวาของทิวากร หนุ่มตี๋ตัดสินใจในวินาทีนั้น เขาเกร็งกำลังแขนทั้งหมดที่มี ดึงมือของเดโชขึ้นมาจนถึงระดับที่เขาใช้สองมือช่วยดึงได้เต็มที่   เพียงไม่กี่วินาที ร่างของเดโชและพิชิตก็ถูกดึงกลับขึ้นมาบนขอบผาได้สำเร็จ เมื่อแผ่นหลังสัมผัสพื้น เดโชก็เตะพิชิตออกจากท่อนขาและคลานไปนอนแผ่หลาบนพื้นอย่างหมดแรง ทิวากรนั่งหอบหายใจด้วยความเหนื่อยและใจหายใจคว่ำ มีเพียงพิชิตเท่านั้นที่เมื่อถูกเตะแล้วก็ได้แต่นอนแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนกายแม้แต่น้อย แม้แขนขวาจะปวดตุบคล้ายจะหลุดเสียให้ได้ แต่ทิวากรก็เคลื่อนกายเข้าไปหาบิดาและใช้แขนข้างนั้นเขย่าเรียกบิดา “ป๊าครับ...” พิชิตปรือตามองบุตรชาย ลมหายใจรวยริน น้ำตาไหลออกจากสองตาอย่างควบคุมไม่ได้ เลือดที่ส่งกลิ่นคาวคลุ้งและไหลเนืองนองอยู่เต็มพื้นขณะนี้บ่งบอกทิวากรว่าบิดาผ่านอะไรมาบ้าง หนุ่มตี๋หันขวับกลับไปที่ด้านหลังอย่างโกรธแค้น พลัน เขาก็ต้องเบิกตาโพลงเมื่อร่างของเดโชที่นอนแผ่หลาอยู่เมื่อครู่ได้เอื้อมมือคว้ามีดจากซอกหินและกำลังลุกขึ้นยืนค้ำศีรษะเขาอยู่ “ลื้อบอกว่ารู้ความจริงทั้งหมดแล้วใช่มั้ย” เดโชกระซิบ “ขอบใจที่ช่วยนะ อาหมิง แต่ยังไงเสียคืนนี้อั๊วก็ต้องฆ่าลื้อให้ได้!” สิ้นคำนั้น ประกายมีดก็แหวกความมืดลงมาไหววูบ ทิวากรทำได้เพียงเบี่ยงกายหลบและยกสองมือคว้าข้อมือของเดโชเอาไว้ขณะร่างเขาหงายหลังลงนอนข้างบิดาตามแรงที่เดโชโถมเข้ามาทั้งตัว แผ่นหลังของทิวากรแนบพื้น เดโชกระโดดขึ้นใช้เข่ากดท้องของหนุ่มตี๋ พร้อมกับโน้มมีดต่ำลงไปเรื่อยๆ มีดนั้นพุ่งลงสู่ตำแหน่งหัวใจ สองมือของทิวากรพยายามดันให้มีดถอยห่างกลับออกมา แต่เขาใช้แรงแทบทั้งหมดไปกับการดึงร่างของเดโชและพิชิตขึ้นจากขอบผาหมดแล้ว ผลที่ออกมาจึงกลายเป็นว่ามีดของเดโชยิ่งต่ำลงๆ ทุกทีโดยที่สองมือของทิวากรไม่สามารถขัดขืนได้อย่างที่ควรจะเป็น แต่บัดดลนั้น พิชิตก็ใช้ศอกยันกายขึ้น รวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายในชีวิต โถมตัวใส่ร่างของเดโชเพื่อช่วยชีวิตทิวากรผู้เป็นบุตรชาย ร่างของเดโชผงะหงายตกจากร่างของทิวากร มีดสังหารที่กำลังจะเสียบอกหนุ่มตี๋เมื่อครู่ จึงปักอยู่กลางอกของพิชิตแทนเมื่อบุรุษผู้มีรอยแผลเป็นบนใบหน้าโถมตัวกดทับให้เดโชอยู่ด้านล่าง นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาทำได้   พิชิตไม่มีแรงเหลือพอที่จะลากเดโชลงนรกไปด้วยกันอีกแล้ว ทิวากรชันกายขึ้น เบิกตามองการกระทำของบิดาด้วยความไม่อยากเชื่อ เดโชสบถ ชักมีดออกจากหน้าอกของพิชิตและผลักร่างออกไปจากตัวอย่างรวดเร็ว บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาม้วนกายกลิ้งไปทางจิ๊ปเชอโรกีคันหนึ่ง ทิวากรไม่ทันได้สนใจเพราะสองตาและสติสัมปชัญญะทั้งหมดของเขาอยู่ที่ร่างของบิดาซึ่งสองตาเบิกค้าง แสงจันทร์และแสงดาวส่องกระทบร่างที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดและบาดแผล “ป๊า...” ทิวากรร้องไห้อย่างไม่รู้ตัว เขาถลาเข้าไปประคองร่างของบิดาขึ้นมาในอ้อมอก ทิวากรแน่ใจมาตลอดว่าบิดาต้องไม่ใช่คนเลว แม้จะตกใจบ้างที่บิดารับปากเดโชว่าจะฆ่าเขาเพื่อแลกชีวิตมารดาและเหลาเฟอ แต่บางส่วนของจิตใจก็เชื่อว่าบิดาต้องมีแผนการอะไรบางอย่างถึงรับปากอย่างนั้น และการสละชีวิตของบิดาก็พิสูจน์แล้วว่าความเชื่อมั่นของเขานั้นถูกต้อง เข็มนาฬิกาในชีวิตของทิวากรคล้ายจะหยุดกระดิกอยู่ในวินาทีนั้น สติอันเคยเยือกเย็นของหนุ่มตี๋แตกกระเจิง เขาวางร่างของบิดาลง ห้วงคิดแวบหนึ่งหวนกลับไปนึกถึงพีภัทรที่สูญเสียแม่บุญธรรม เขาเข้าใจความรู้สึกของพีภัทรแล้ว เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมนักฆ่านั่นถึงอยากแก้แค้นนักหนา ทิวากรเหยียดกายลุกขึ้นยืน เลือดของบิดาเปรอะเต็มเสื้อของเขา หนุ่มตี๋สูดหายใจลึก ความโกรธแค้นพุ่งทะยานแผ่ขยายไปทุกอณูของร่างกาย ทิวากรกวาดตามองรอบบริเวณ สองมือกำเป็นหมัดแน่นมากที่สุดในชีวิต แต่เดโชหายไปจากคลองสายตาเสียแล้ว ทิวากรผ่อนคลายลมหายใจเพื่อเรียกสติของตนเองกลับคืนมา เขากวาดตามองรอบกายอีกครั้ง พลัน ประตูของจิ๊ปเชอโรกีคันที่สองก็เปิดออก เดโชก้าวลงมาพร้อมปืนพกหนึ่งกระบอกที่จ่อระดับศีรษะของทิวากร หนุ่มตี๋ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ถลาเข้าไป แต่ก็ไม่ผงะถอยหลัง สองตาของเขาจับจ้องที่ดวงตาของเดโชเขม็ง เดโชเดินเข้ามาหยุดยืนห่างจากทิวากรประมาณหนึ่งเมตร “แปะต้องชดใช้ที่ฆ่าป๊า!” ทิวากรคำราม รู้ซึ้งถึงคำว่าจุกอกพูดอะไรไม่ค่อยออก “แปะฆ่าคนที่ไว้ใจแปะมาตลอดชีวิต อั๊วจะส่งแปะไปขอขมาป๊า!” “คิดว่าทำได้ก็เชิญ แต่คืนนี้พวกลื้อทำอั๊วเหนื่อยกว่าที่คิดจริงๆ” เดโชกระซิบ ริมฝีปากบิดตัวเป็นรอยยิ้ม “แต่ยังไงพวกลื้อมันก็ต้องแพ้อยู่วันยันค่ำ ไม่เข้าใจรึไง อาหมิง?” ทิวากรไม่ตอบ เพราะจังหวะนั้น ร่างของบุคคลที่สามก็ปรากฏขึ้น เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาเดินลงมาตามทางลาดชัน เดโชชำเลืองมองเพียงแวบเดียว ก็เบนปืนไปจากทิวากร หมายจะเหนี่ยวไกใส่ผู้มาใหม่ซึ่งถือปืนสีดำที่กลมกลืนกับความมืด! (ต่อด้านล่าง) จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 09:04:14

ความคิดเห็นที่ 2 พีภัทรเห็นอยู่แล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น เขาไม่ปล่อยให้เดโชได้มีโอกาสเหนี่ยวไก นักฆ่าหนุ่มตวัดมือซ้ายลั่นไกยิงหนึ่งนัด ร่างของบุรุษผู้มีผมสีดอกเลาผงะถอยหลังเมื่อลูกตะกั่วทะลุหัวไหล่ส่งความเจ็บปวดแล่นแปลบจนปืนในมือหลุดหล่น ทิวากรใช้จังหวะนั้นกระโจนเข้าไปเตะปืนออกห่างจากตัวเดโช และด้วยความโกรธแค้น ทิวากรจึงก้าวพรวดเข้าไปโดยไม่ทันระวังตัว เขากระชากคอเสื้อเดโชขึ้นจากพื้น ก่อนจะสังเกตว่าในมือซ้ายของบุรุษผู้มีผมสีดอกเลากำหินอยู่หนึ่งก้อน หินก็นั้นก็ฟาดผัวะเข้าขมับของเขาเสียแล้ว เดโชแสยะยิ้มราวสัตว์ป่าบ้าเลือด   ร่างของทิวากรร่วงผล็อยลงไปสิ้นสติอยู่แทบเท้าของเดโช เลือดเป็นสายไหลออกจากหางคิ้ว บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาไม่รอช้า เมื่อเหลือบเห็นว่าไอ้นักฆ่ากำลังย่างสามขุมก้าวเข้ามาก็เหวี่ยงแขนเขวี้ยงหินในมือใส่เพื่อซื้อเวลา พอหินพ้นมือไปแล้ว เดโชก็หมุนตัวหมายวิ่งไปคว้าปืนที่ทิวากรเตะกระเด็นไปประมาณสามเมตร พีภัทรเบี่ยงกายหลบหินที่พุ่งมาอย่างง่ายดาย และเดโชก็วิ่งไปไม่ถึงจุดหมาย เสียงปืนคำรามก้องหูก่อนที่ขาขวาของเขาจะเจ็บแปลบและหมดแรงทรงตัวอย่างกะทันหัน ร่างของเดโชทรุดฮวบลงกับพื้น พีภัทรยังไม่ลดปืนขณะสาวเท้าเข้าไปหา เดโชตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืนอีกครั้ง พีภัทรจึงลั่นไกส่งกระสุนทะลุต้นขาซ้าย ภายในระยะที่เป้าหมายแทบกลายเป็นเป้านิ่งเช่นนี้ นักฆ่าอย่างเขาไม่มีทางยิงพลาดอีกเด็ดขาด ร่างของเดโชทรุดลงกับพื้นเป็นครั้งที่สอง  แต่ถึงกระนั้นก็ยังใช้มือลากตัวเองตรงดิ่งไปที่ๆ ปืนวางรออยู่ข้างหน้า พีภัทรเปลี่ยนเป้าหมายกระสุนจากร่างกายของเดโชเป็นปืนกระบอกนั้นที่อยู่ห่างมือเดโชไม่ถึงคืบแล้ว นักฆ่าหนุ่มลั่นไก ปืนที่เดโชหมายคว้ากระเด็นหนีมือไปอีกหลายเมตร บุรุษผู้มีผมสีดอกเลาแนบหน้าลงกับพื้น รู้ตัวว่าไม่มีทางคว้าปืนกระบอกนั้นได้อีกจึงเปลี่ยนแผน เขาหลับตาลง หูสดับฟังเสียงฝีเท้าของไอ้นักฆ่าเดินเข้ามาหยุดข้างกาย เดโชลอบเลื่อนมือซ้ายเข้าไปใต้อกเสื้อ หยิบมีดพับมาซ่อนไว้ในข้อมือของเสื้อแจ็คเก็ต พีภัทรไม่เห็นการกระทำนั้นเพราะเดโชนอนคว่ำ ภาพที่เขาเห็นจึงมีเพียงร่างของเดโชที่นอนนิ่งไม่ต่างจากทิวากรหรือพิชิต หัวใจของพีภัทรเต้นไม่เป็นส่ำ ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องผิดปกติอย่างมาก เพราะทุกครั้งที่เขาปฏิบัติภารกิจ จิตใจของเขามักเยือกเย็นอยู่เสมอ แต่กับในรายของเดโช อาจถือได้ว่าเป็นกรณีพิเศษ ในที่สุด เขาก็ได้มายืนตรงจุดนี้ จุดที่บุรุษผู้ฆ่าพ่อแม่เขา ฆ่าแม่บุญธรรมเขา ฆ่าพ่อแม่ของริสา ฆ่าใครต่อใครมามากมายต้องพบกับความพ่ายแพ้และรอรับผลสะท้อนจากสิ่งที่ตัวเองก่อ พีภัทรพูดอะไรไม่ออกไปครู่หนึ่ง ก่อนกล่าวออกมาเป็นคำแรก “สุดท้าย แกก็มีวันนี้เหมือนกันนะ เดโช” ร่างที่นอนคว่ำหน้าส่งเสียงหัวเราะในลำคอตอบกลับมา เดโชค่อยๆ ใช้ข้อศอกซ้ายยันกายลุกขึ้นนั่งคุกเข่าอย่างเชื่องช้า เขาเงยหน้ามองนักฆ่าหนุ่มจ่อปลายปืนลงมาที่หน้าผากของตนเองและพูด “ลื้อมันเป็นนักฆ่าที่ไม่เอาไหนจริงๆ นพคุณ ต้องรอให้อั๊วฆ่าทุกคนในชีวิตลื้อก่อน ลื้อถึงมีปัญญาฆ่าอั๊วได้” “แกมีสิทธ์ที่จะพูดอะไรก็ได้” พีภัทรสอดนิ้วแตะไก “อยากฝากบอกอะไรเมียแกหน่อยมั้ย?” นัยน์ตาของเดโชเป็นประกายดุดัน “ลื้อจะทำอะไรอาเจิน?” นักฆ่าหนุ่มยิ้มมุมปาก “บอกไปก็ไม่สนุกสิ” เดโชก้มหน้าลง ด้ามมีดพับเลื่อนไถลจากด้านในข้อมือเสื้อแจ็คเก็ตมาอยู่กลางฝ่ามือของเขา พีภัทรพูดเสียงเย็นยะเยียบ “ตลอดเวลาที่ผ่านมา แกฆ่าคนมากมายเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ และตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่แกจะต้องชดใช้ให้พ่อแม่ฉัน พ่อแม่ริสา และคนอื่นๆ ที่ต้องตายในมือแก เงยหน้าขึ้นมา เดโช เงยหน้ามองความตายของแกซะ” เดโชเงยหน้าอีกครั้ง สองตาจ้องมองผ่านปลายกระบอกปีนที่จ่อหน้าผากไปยังดวงตาอันลึกล้ำของนักฆ่า เขาถาม “ก่อนที่ลื้อจะยิง ขออั๊วพูดอะไรกับลื้อสักสามคำได้มั้ย?” “ว่ามา” พีภัทรตอบ นิ้วแตะอยู่ที่ไกพร้อมยิงทุกวินาที เดโชหยักยิ้มอำมหิตและคำรามอย่างเน้นคำ “ไป ตาย ซะ!” วินาทีที่คำว่า “ตาย” หลุดออกจากปาก เดโชก็ตวัดมือซ้ายดีดมีดพับให้เผยคมขาววับและพอพูดว่า “ซะ” ปลายมีดก็ถูกแทงเข้ากลางตัวของพีภัทรอย่างฉับไว! ความเจ็บปวดแล่นปลาบ นิ้วของพีภัทรกระตุกโดยอัตโนมัติ เสียงปืนกึกก้องหุบเขาที่กลับมาเงียบสงัดได้หลายนาที กระสุนมัจจุราชนัดนั้นพุ่งทะลวงหน้าผากของเดโชส่งเลือดเป็นสายพุ่งกระจาย ดวงตาของเดโชเบิกค้าง รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสะใจยังคงแขวนค้างบนใบหน้าเมื่อร่างของเดโชหงายพับลงไปบนพื้นดิน แน่นิ่งไม่ไหวติงตลอดกาล ทันทีที่ร่างของเดโชล้มลง ร่างของพีภัทรก็ทรุดลงเช่นกัน นักฆ่าหนุ่มนั่งคุกเข่า ด้ามมีดโผล่พ้นออกมาจากกลางลำตัวของเขา พีภัทรรู้ดีว่าเขาไม่ควรดึงมีดออกจากบาดแผลเพราะอาจทำให้แผลฉีกขาดและเลือดไหลมากกว่าเดิม แต่เขาจะกลับไปหาริสาในสภาพนี้ไม่ได้ นักฆ่าหนุ่มวางปืนลง ใช้มือซ้ายกุมด้ามมีด นับหนึ่งถึงสามก็กลั้นใจดึงมีดออกมา เลือดข้นคลั่กไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็ว พีภัทรมองดูมีดเล่มนั้นที่ฝากรอยแผลเป็นไว้บนแก้มของเขาและอาจเป็นสิ่งที่คร่าชีวิตเขาในคืนนี้ ความรู้สึกต่างๆ ถาโถมเข้ามา ก่อนที่เขาจะหันกายและเหวี่ยงมีดข้ามขอบผาลงไปสู่ความลึกลับของก้นเหว พีภัทรหยิบปืนของตนเองเหน็บใส่หลังเอว เขาลุกขึ้นเดินโซเซมาที่ร่างของทิวากร เลือดจากหางคิ้วหนุ่มตี๋ไหลน้อยลงแล้ว - อย่างน้อยเลือดก็ไหลน้อยกว่าที่พีภัทรกำลังเสียในตอนนี้ - นักฆ่าหนุ่มแตะชีพจรของทิวากร เมื่อพบว่าอยู่ในระดับไม่น่าเป็นห่วงเขาก็เคลื่อนกายมาที่พิชิต ชายผู้ช่วยชีวิตเขาไว้เมื่อยี่สิบสี่ปีก่อน พิชิตกลายเป็นศพที่นอนตายตาไม่หลับเช่นเดียวกับเดโช พีภัทรไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกในตอนนี้ของตนเองได้อย่างไร พิชิตที่เขาเห็น เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่ถูกคำว่า “พี่น้อง” หลอกลวงมาตลอดชีวิต พีภัทรเอื้อมมือที่เปรอะเลือดไปลูบดวงตาทั้งสองข้างของพิชิตให้ปิดลง เป็นจังหวะเดียวกับที่เกิดความสงสัยขึ้นมาวูบหนึ่งว่า ถ้าหากคนที่ฆ่าคนส่วนใหญ่มักนอนตายตาไม่หลับ แล้วตัวเขาล่ะ เมื่อถึงเวลาที่ต้องตาย เขาจะนอนตาหลับหรือไม่? บางทีคืนนี้ เขาอาจจะได้ทราบคำตอบก็ได้ พีภัทรรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย ความเจ็บปวดที่เจ็บแปลบในตอนแรก ขณะนี้ได้หายไปแล้วเพราะความชา นักฆ่าหนุ่มยันกายลุกขึ้น อีกไม่นานพวกของภุชงค์คงตามสัญญาณจีพีเอสขึ้นมาหาเขาบนนี้ พีภัทรขยับเท้าเดินด้วยความอ่อนล้า ความแค้นของเขาจบลงแล้ว นักฆ่าหนุ่มรู้สึกเบาสบายคล้ายได้ปลดเปลื้องทุกสิ่งทุกอย่างออกจากสองบ่า และเขารู้สึกมีความสุขในใจเล็กๆ ที่ได้ตระหนักว่า ขณะนี้มีใครคนหนึ่งกำลังรอคอยให้เขากลับไปหา แต่บางสิ่งบางอย่างที่เรียกว่าความรัก จะจบลงพร้อมความแค้นของเขาในคืนนี้หรือไม่? พีภัทรไม่รู้ แต่เขาคิดว่าค่ำคืนนี้เป็นค่ำแห่งจุดจบของทุกสิ่ง ++++++++ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 09:05:18

ความคิดเห็นที่ 3 นักฆ่าหนุ่มเดินย้อนขึ้นไปตามทางลาดชัน บ่อยครั้งที่ร่างโซเซเกือบจะพลัดตกข้างทางแต่ก็มีต้นไม้และเชือกกั้นคอยพยุงไว้ เขาใช้มืออุดปากแผลมาตลอดทางและเมื่อไต่ขึ้นมาพ้นทางลาดชัน เงาอ้อนแอ้นก็ผุดลุกขึ้นจากหินใหญ่ที่ใช้เป็นที่นั่ง สุภาพสตรีกุหลาบแดงกำลังยิ้มทั้งน้ำตา เธอโผเข้ามาสวมกอดพีภัทรแนบแน่นโดยที่เขายังเดินไปไม่ถึงด้วยซ้ำ สองมือของเธอโอบรอบลำคอเขา ส่วนสองมือเขาโอบรอบลำตัวเธอ พีภัทรพบว่าตนเองกำลังยิ้ม   เป็นรอยยิ้มที่จิตใจปลอดโปร่งมากที่สุดในรอบหลายปี “ฉันได้ยินเสียงปืน” เสียงของริสาดังอู้อี้จากไหล่ของเขา “ทุกอย่างจบแล้วใช่มั้ย?” “มันจบแล้ว” พีภัทรหลับตา ฝังใบหน้าลงกับไหล่ของหญิงสาว เขารู้สึกว่าพื้นดินใต้ฝ่าเท้าที่ยืนอยู่กำลังเอียงไปเอียงมาเหมือนเรือที่เผชิญพายุกลางทะเล จึงลืมตาขึ้นอีกครั้งและพบว่าโลกทั้งใบกำลังหมุนวนจากสองตาที่พร่าลาย นักฆ่าหนุ่มปล่อยมือออกจากสุภาพสตรีกุหลาบแดง เสียงอุทานด้วยความตื่นตระหนกของเธอดังขึ้นเมื่อร่างของเขาทรุดลงบนพื้นอย่างหมดแรง ไม่สามารถหยัดยืนได้อีกต่อไป พีภัทรพลิกายนอนหงาย ใบหน้าเผชิญกับท้องฟ้าที่กระจ่างตาด้วยดวงดาวระยิบวิบวับ ใบหน้าของริสาปรากฏเข้ามาในคลองสายตา น้ำตาของเธอไหลหยดลงบนใบหน้าของเขา ริสาเพิ่งเหลือบมองเลือดที่เปรอะเสื้อเธอ แล้วมองเสื้อของเขา สีดำของมันทำให้เธอไม่สังเกตเห็นรอยเลือดที่เปียกชุ่มในทีแรก ริสาเอื้อมมืออันสั่นเทาเลิกเสื้อของพีภัทรขึ้น เธออุทานเป็นครั้งที่สองเมื่อเห็นบาดแผล “คุณ...คุณไปโดนอะไรมา!” ริสาถาม ลนลานทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ พีภัทรยิ้มฝืด ตอบแผ่วเบา “ฝีมือเดโช เขาแทงผมก่อนที่เขาจะตาย” “คุณโดนแทง!” สุภาพสตรีกุหลาบแดงเบิกตาโตด้วยความตกใจ “คุณอย่าเป็นอะไรนะ เดี๋ยวเพื่อนคุณก็คงมา แล้วนี่หมิงกับอาชิตอยู่ไหน ฉันจะไปตามพวกเขา – ” “ - เพื่อนคุณสลบ ส่วนพิชิต...เขาตายแล้ว” พีภัทรจ้องมองดวงตาของริสา “เขาตายก่อนที่ผมจะไปถึง” “ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาคุณลงไปเอง” หญิงสาวกล่าวอย่างไม่คิดอะไรอีกทั้งสิ้น เธอพยายามจะประคองพีภัทรให้ลุกขึ้น แต่นักฆ่าหนุ่มกลับเอื้อมมือของตนเองไปจับมือเธอไว้พร้อมกับสั่นศีรษะ “อย่าเลย ปล่อยให้ผมอยู่ตรงนี้เถอะ” เขากระซิบ ริสาส่ายหน้า “อยู่ตรงนี้คุณตายแน่” “เพราะอย่างนั้น ผมถึงอยากอยู่ตรงนี้” นักฆ่าหนุ่มสูดหายใจ “กับคุณ” “แต่คุณจะตาย – ” “ - ถ้าหากผมต้องตายจริงๆ คุณจะอยู่ข้างกายผมไหม?” พีภัทรปล่อยมือออกจากมือเธอ คล้ายเป็นนัยบอกว่าเธอเป็นอิสระ เธอจะทำอะไรก็ได้ หากอยากจะปล่อยให้เขาอยู่ตรงนี้คนเดียว เขาก็ไม่ว่าอะไรทั้งนั้น “คุณต้องไม่ตาย!” ริสาเอื้อมมือซ้ายมาจับมือพีภัทรขณะมือขวาลูบผมที่ปรกใบหน้าของเขาออกไป “คุณอย่าเป็นอะไรนะ” “ไม่มีใครหยุดความตายได้หรอก ริสา” นักฆ่าหนุ่มพยายามฝืนยิ้ม “ตอบคำถามผมมาเถอะ ถ้าผมต้องตาย คุณจะอยู่ข้างๆ ผมหรือเปล่า?” “ทำไมคุณถึงอยากตายนักนะ” น้ำตาของริสาไหลทะลักอย่างยากหยุดยั้ง “คุณกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่เห็นคุณค่าของชีวิตแล้วหรือไง” “ผมเห็นคุณค่าของการมีชีวิตอยู่เสมอ ริสา แต่ผมก็อดคิดไม่ได้” พีภัทรกระซิบอย่างปวดร้าว “ถ้าคืนนี้ผมตาย ทุกอย่างคงง่ายขึ้น” “มันจะง่ายได้ยังไง” ริสาสั่นศีรษะ “ไหนคุณบอกว่ารักฉัน แต่คุณจะทิ้งฉันไปและให้ฉันนั่งดูคุณตายอยู่เฉยๆ งั้นหรือ” “แต่หัวใจของผมคงเจ็บปวดมากกว่านี้” นักฆ่าหนุ่มรู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาจับใจ “ถ้าผมยังมีชีวิตอยู่ ผมก็ไม่สามารถกลับมาพบหน้าคุณอีก ผมคงทำได้แค่คิดถึงคุณ  ชีวิตของพวกเรามันอยู่กันคนละโลก เส้นทางชีวิตที่ผมเลือกเป็นเส้นขนานในชีวิตคุณ แค่นี้ก็นับว่าโชคดีมากแล้วที่เราได้รู้จักกัน” “แต่คุณไม่จำเป็นต้องทำงานแบบนั้นอีกก็ได้นี่” ริสาบีบมือของเขาแน่น “ชีวิตของคนเรามันเปลี่ยนกันได้ ฉันเข้าใจว่าคุณไม่อยากให้โลกนี้มีคนเลว แต่ต่อให้คุณใช้เวลาทั้งชีวิตหมดไปกับการกำจัดคนพวกนั้น คนเลวก็ไม่มีทางหมดโลกได้หรอกนะ” “ไม่ล่ะ นั่นคือชีวิตที่ผมเลือก ผมจะไม่เปลี่ยนมันเด็ดขาด” พีภัทรหอบหายใจและไอออกมาสองครั้ง “ถึงเวลาที่คุณต้องตัดสินใจแล้ว ริสา ถ้าคุณไม่อยากอยู่กับผมตรงนี้ คุณก็เดินลงไปตามทาง ไปที่ที่รถจอดอยู่ อีกไม่นานพวกเพื่อนผมก็คงตามขึ้นมา คุณไปรออยู่ที่นั่นก็ได้ ผมอยากนอนดูดาวอยู่ตรงนี้คนเดียว” “ฉันไม่มีทางอยู่ดูคุณตายแน่” ริสาตอบอย่างหนักแน่น มือของเธอปล่อยออกจากมือของเขาทันที พีภัทรหลับตาลง คืนนี้เป็นจุดจบของทุกอย่างจริงๆ เขาไม่เหลืออะไรและไม่เหลือใครอีกแล้ว แต่ฉับพลันนั้น ศีรษะของนักฆ่าหนุ่มก็ถูกยกขึ้นและรองรับด้วยเบาะหนุนที่นุ่มนิ่มที่สุดในโลก “แต่ฉันจะอยู่ดูดาวเป็นเพื่อนคุณ” สุภาพสตรีกุหลาบแดงกล่าวอีกครั้งเมื่อพีภัทรลืมตาขึ้นและพบว่าตนเองกำลังนอนหนุนตักเธออยู่ “ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้ก็ได้” พีภัทรเผลอตัวกล่าวออกมาด้วยความดีใจ ความท้อแท้และหมดอาลัยถูกขับไล่ออกจากจิตใจทีละนิด “ฉันไม่ปล่อยให้คุณนอนหนุนตักฟรีๆ หรอกน่า” ริสายกมือป้ายน้ำตา พยายามตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เสียงก็ยังอดสั่นไม่ได้เมื่อเห็นใบหน้าของเขาซีดเซียวลงทุกขณะ “คุณต้องวาดรูปให้ฉันเป็นการตอบแทน รับปากนะ” “แต่ผมวาดให้คุณไปแล้วนี่” นักฆ่าหนุ่มยิ้มออกมาเล็กน้อย “รูปนั้นไม่นับสักหน่อย” สุภาพสตรีกุหลาบแดงตอบ พีภัทรไม่กล่าวอะไรอีก เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าตนเองกำลังจะตาย ทำไมเขาถึงรู้สึกมีความสุขอย่างนี้? มันเป็นสิ่งที่คนใกล้ตายทุกคนรู้สึกหรือเปล่า? พีภัทรรีบตอบคำถามของตัวเองทันทีว่าไม่ใช่ อย่างน้อยสิ่งที่เขาเห็นมาตลอดการมีชีวิตเป็นนักฆ่าก็ไม่ใช่อย่างนั้น ใบหน้าของคนที่เขาสังหารมักมีดวงตาเบิกค้าง สีหน้าหากไม่หวาดกลัวสุดขีดก็โกรธแค้นสุดฤทธิ์กับความตายที่มาถึงอย่างไม่ทันคาดคิด เขาไม่เคยเห็นใครตายอย่างมีความสุขมาก่อน พีภัทรทอดสายตามองท้องฟ้า ภาพรอบกายของเขายังคงหมุนวน แต่เขากลับเห็นดวงจันทร์ทอแสงนวลอร่ามและกลุ่มดาวต่างๆ เปล่งประกายบนฟากฟ้าที่กว้างใหญ่ชัดเจน หรือบางที ที่เขามีความสุขเช่นนี้เป็นเพราะเขาเตรียมใจรอรับความตายอยู่แล้ว เขาจึงไม่วิตกทุกร้อนกับมัน พีภัทรคิดว่าหากคืนนี้ตนเองต้องตายจริงๆ ดวงตาอันพร่าเลือนทั้งสองข้างของเขาต้องปิดลงสนิทอย่างไร้ความกังวลใดแน่นอน ริสาก้มหน้ามองใบหน้าคมสันบนตัก เธอเห็นเขาเหม่อมองฟ้าจึงเงยหน้ามองไปในทิศทางเดียวกัน วินาทีนั้น ณ มุมท้องฟ้าด้านที่พวกเขากำลังมองก็เกิดประกายสว่างจ้า ลมหนาวระลอกใหญ่พัดบาดกายชายหนุ่มและหญิงสาว ก่อนที่พวกเขาจะเห็นประกายโค้งวาบตกจากฟ้าลงสู่พื้นดินไกลลิบ “ดาวตก!” ริสาร้องลั่น “ขอพรเร็วสิคุณ!” พีภัทรยกรอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้าให้กับคำพูดเหมือนเด็กช่างฝันของสุภาพสตรีกุหลาบแดง เขาละสายตาจากท้องฟ้ามองใบหน้าเธอ  ริสากำลังจ้องมองดาวตกดวงนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เขารู้ว่าดาวตกนั้นหายลับไปแล้วเมื่อเธอละสายตาจากท้องฟ้าลงมามองหน้าเขาแทน “เมื่อกี้คุณได้ขอพรหรือเปล่า?” เธอถาม พีภัทรตอบ “เปล่า” “อ้าว” ริสาอ้าปากหวอด้วยความประหลาดใจ “ทำไมล่ะ” “ก็มัวแต่มองหน้าคุณไง”นักฆ่าหนุ่มหัวเราะฝืดๆ เมื่อเห็นหญิงสาวขึงตาใส่ “ล้อเล่นน่ะ ตกเร็วอย่างนั้นผมขอไม่ทันหรอก ว่าแต่คุณล่ะ ขอทันหรือเปล่า?” “ทันสิ” หญิงสาวเงยหน้ามองทิศทางที่ดาวตกหายลับไป “คุณขออะไร?” นักฆ่าหนุ่มพบว่าเสียงของเขายิ่งพูดก็ยิ่งเปล่งออกจากลำคอยากขึ้นทุกที “ฉันขอให้คุณไม่ตาย แล้วก็ขอให้คุณเลิกเป็นนักฆ่า” เธอก้มหน้ามองเขา “คุณว่ามันจะเป็นจริงมั้ย?” “ไม่รู้สิ” พีภัทรตอบ รอยยิ้มเลือนหายจากใบหน้า “แต่คิดว่าคงยาก” ริสาเกี่ยวผมของตัวเองไปทัดหลังใบหูไม่ให้ปลายของมันตกระใบหน้าของชายหนุ่มบนตัก เธอเอื้อมมือไปกุมมือของเขาอีกครั้ง พีภัทรกระชับมือของเธอ ความอบอุ่นและกลิ่นหอมหวานของความรักฟุ้งกระจายในหัวใจของพวกเขาอย่างประหลาด ทั้งสองนั่งอยู่อย่างนั้นไม่พูดอะไรกันอีก รอบบริเวณจึงเงียบสงัดปราศจากเสียงใดนอกจากสายลมที่กรีดกรายพัดกิ่งไม้เสียดสีกันเป็นระยะ ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าของใครคนหนึ่งก็แทรกเข้ามาในความเงียบ พีภัทรและริสาหันไปมองทางต้นเสียง ร่างกำยำร่างหนึ่งก้าวพ้นทางลาดขึ้นมาสู่ลานกว้างของยอดผา ในมือของชายผู้นั้นข้างหนึ่งถือไฟฉายส่องนำทาง ส่วนอีกข้างถืออุปกรณ์บางอย่างมีลักษณะสี่เหลี่ยมเท่าฝ่ามือ บนหน้าจอของอุปกรณ์นั้นมีจุดสีแดงกระพริบๆ ทับกับจุดสีเหลืองที่แจ้งว่าจุดทั้งสองเข้าใกล้กันมากแล้ว ถึงแม้สายตาของพีภัทรจะพร่าลาย แต่เขาก็จำได้ว่าเจ้าของร่างกำยำนั้นเป็นใคร “ไอ้พัต!” ภุชงค์แทบโยนไฟฉายและอุปกรณ์รับสัญญาณจีพีเอสทิ้งเมื่อถลามาทรุดลงนั่งชันเข่าข้างกายเพื่อนรักด้วยความร้อนใจ “แกเป็นไงบ้าง?” พีภัทรได้แต่กระพริบตามองขณะเจ้าของอู่ PV – Motor ผู้เปียกโชกไปด้วยหยาดเหงื่อและมีกลิ่นเขม่าควันโชยฉุนเอื้อมมือมาเลิกเสื้อเขาออกเพราะเห็นเลือดที่นองพื้น บาดแผลฉกรรจ์ปรากฏแก่สายตา ภุชงค์รีบถอดแจ็คเก็ตของตนเองออก ขยุ้มเป็นก้อนและโปะปิดปากแผลนั้นไว้ แล้วจึงยกมือแตะหูสื่อสารที่เหน็บหู ติดต่อไปที่ใครบางคนว่า “พี่รอยครับ ส่งช็อปเปอร์ที่เตรียมไว้สำหรับเหตุฉุกเฉินมาที่ยอดผาด้วย เพื่อนผมบาดเจ็บ หนักมาก เร็วที่สุดเลยนะครับ!” พีภัทรจำได้ว่าชื่อที่ภุชงค์เอ่ย คือชื่อของหัวหน้าแก๊งซิ่งประจำถิ่นลำปางที่เคยให้ความช่วยเหลือเรื่องระเบิดควันสลบมาแล้ว “ครับพี่ ครับ จะรอครับ” ภุชงค์พยักหน้ารับคำอีกสองสามครั้งก็ปล่อยมือออกจากหูฟัง เขาโน้มกายสบตาเพื่อนรัก พูดพลางฝืนยิ้ม “โรงเลื่อยไม้พวกนั้นถูกเผาวายวอดและทุกๆ คนที่มาพร้อมแกก็ปลอดภัยหมดแล้ว เหลือแต่แกนี่แหล่ะ อดทนหน่อยนะ ฉันจะพาแกออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” “คนที่แกว่าปลอดภัยมีใครบ้างวะ?” พีภัทรกระซิบถาม รู้สึกคล้ายหัวใจค่อยๆ เต้นช้าลงทุกขณะ ภุชงค์รีบตอบ “ก็คุณหนูฟันกระต่ายนั่นไง พวกฉันเจอตอนมาถึง กำลังจะถูกกะเหรี่ยงพวกนั้นลากกลับไปที่โรงเลื่อยพอดี” “แล้วใครอีก?” “ก็มีไอ้ตี๋นั่นอีกคน – อ้อ โทษที ลืมไปว่าเป็นเพื่อนคุณ” ภุชงค์หันมายักคิ้วให้ริสา แล้วก้มมองพีภัทร “ตอนนี้จ๊อดกับโจ๊กกำลังดูแลนายหน้าหล่อนั่นอยู่ ตอนที่ฉันเดินขึ้นมาบนนี้หมอนั่นฟื้นแล้ว แต่พอเห็นศพพ่อตัวเองก็เอาแต่นั่งซึมกะทืออย่างเดียว แล้วนี่แกพลาดได้ไง ดูจากสภาพแผลแล้วโดนแทงใช่มั้ย?” เจ้าของอู่ PV – Motor หาเรื่องชวนคุยเมื่อเห็นว่าดวงตาของเพื่อนรักหรี่ลงเหมือนคนที่ใกล้หมดสติ...หรืออีกนัยหนึ่งก็ใกล้หมดลมหายใจ! “เฮ่ยๆๆๆ” ภุชงค์ใช้ฝ่ามือตบหน้าพีภัทรเบาๆ เพื่อเรียกสติ “ถามก็ตอบสิโว้ย เล่าให้ฟังหน่อยว่าแกโดนอะไรมา?” ดวงตาของนักฆ่าหนุ่มเบิกกว้างขึ้น “ฉันโดนเล่นทีเผลอว่ะ แย่เลย” “ไม่ใช่แค่แผลเดียวนะ แต่ยังมีที่ไหล่อีกแผลหนึ่ง” ริสาพูด น้ำตากลับมาคลอเบ้าโดยไม่รู้ตัว “ยังไงก็อดทนต่ออีกนิดนะ ไอ้พัต ฉันจะพาแกออกไปจากที่นี่จริงๆ” ภุชงค์พูด เอื้อมมือหมายตบไหล่ให้กำลังใจเพื่อน แต่ก็กลัวเพื่อนจะเจ็บเลยเปลี่ยนมาเสยผมตัวเองแทน “เราสองคนช่วยประคองลงไปดีไหม ข้างล่างมีรถของพวกนั้นอยู่” ริสาเสนอความเห็น มองดวงตาของพีภัทรหรี่ปรืออย่างใจหาย ภุชงค์สั่นศีรษะทันที “ไอ้พัตเสียเลือดเยอะขนาดนี้ ผมว่าเราขยับตัวมันให้น้อยที่สุดดีกว่า” ริสาเงยหน้ามองเจ้าของอู่ PV – Motor เห็นใบหน้าเขาเคร่งเครียด จ้องมองไปที่ขอบฟ้าด้านขวามือตลอดเวลา “แกมองอะไรวะ” พีภัทรกระซิบถามเพื่อนรัก เหลียวหน้ามองตามสายตาเพื่อนอย่างยากลำบาก ภุชงค์ตีสีหน้ายิ้มแย้มก่อนตอบว่า “ไม่ต้องมาทำพูดดี ฉันรู้ว่าแกไม่อยากไปไหนเพราะอยากนอนบนตักอยู่แบบนี้นานๆ ล่ะซี่ ไอ้กะล่อน” แต่ไม่มีใครสามารถหัวเราะออกมาได้ แม้แต่ตัวผู้พูดเองก็ตาม บรรยากาศในลานกว้างเงียบสงัด พีภัทรหันหน้ากลับมามองริสา แล้วเหลือบมองภุชงค์ ก่อนกระซิบอย่างต้องการทำลายความเงียบ “พวกแกมากับใครวะ ไอ้ชอน ฉันได้ยินว่ามีฝูงมอเตอร์ไซค์ขี่มาโจมตีโรงเลื่อยไม้ พวกตาเฒ่านั่นอีกหรือไง?” “เฮ่ย ตาเฒ่าไม้เท้ามังกรนั่นน่ะ ฉันปล่อยตัวคืนลูกน้องไปแล้วโว้ย” หัวใจของเจ้าของอู่ PV – Motor บังเกิดความหวังเมื่อเห็นเพื่อนรักยังพูดคุยได้อยู่ “ฉันมากับพวกลูกน้องพี่รอยต่างหาก คนเคยเห็นหน้ากันทั้งนั้น มอ’ไซค์วิบากพวกนี้บางคันก็เคยขนไปโมที่ร้านฉัน ตอนนี้พวกเขายืนคุมพื้นที่อยู่ข้างล่าง จ๊อดกับโจ๊กคงพานายตี๋นั่นลงไปสมทบแล้วล่ะ” “แกบอกว่าขี่มอ’ไซค์เข้าป่ามางั้นหรือ?” ในขณะนี้พีภัทรเองก็กำลังฝืนหนังตาที่หนักอึ้งอย่างที่สุด เขายังไม่อยากหลับตอนนี้ เพราะเขาไม่รู้เลยว่าถ้าหลับแล้วจะได้ตื่นขึ้นมาอีกหรือไม่ “ก็เออสิ” ภุชงค์ตอบ “บิดมาตลอดทางรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพระเอกที่กำลังมาช่วยนางเอกยังไงไม่รู้ แต่ถ้ามากับพวกไอ้จ๊อดไอ้โจ๊กตามลำพังคงหลงทางแหง นี่โชคดีที่ลูกน้องพี่รอยเขาเป็นคนแถวนี้ เคยอยู่ที่ป่าเกวียนมาก่อน” “แล้วแกจะพาฉันออกไปยังไงวะ?” ดวงตาของพีภัทรเริ่มหรี่ลงอย่างช้าๆ “อยู่ดูคำตอบเองแล้วกัน” ภุชงค์ตอบ ชำเลืองมองไปที่ขอบฟ้าด้วยความร้อนใจ “สงสัยว่าจะไม่ไหวว่ะ” พีภัทรกระซิบ ไอออกมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง “ฉันพยายามที่สุดแล้ว แต่มัน...” “คุณอย่าพูดอย่างนั้นสิ” ริสาเขย่าใบหน้าของเขา “คุณต้องทนได้นะ คุณยังไม่ได้วาดรูปให้ฉันเลย!” “ไอ้พัต อีกนิดเดียว อดทนหน่อย” ภุชงค์รู้สึกได้ถึงขอบตาที่ร้อนผะผ่าวของตัวเอง “อย่าทำให้สิ่งที่ฉันทำเพื่อแกสูญเปล่าสิวะ ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อเห็นแกตายนะว้อย!” พีภัทรต่อสู้กับความมืดที่คืบคลานเข้ามากลืนกินสติของเขาอีกครั้ง เขารู้ดีว่านี่จะเป็นแรงฮึดครั้งสุดท้าย หากเขาไม่สามารถต้านทานมันได้ เขาจะตกอยู่ภายใต้ความมืดมิดอย่างหมดหนทางหลีกหนี บัดดลนั้น ณ ขอบฟ้าด้านที่ภุชงค์กำลังจับจ้อง จุดสีดำเล็กๆ พลันปรากฏขึ้นกลางดวงจันทร์ “มาแล้ว!” เจ้าของอู่ PV – Motor ตะโกนลั่นขณะจุดสีดำนั้นค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นตามลำดับ “ไอ้พัต มองไปทางนั้น ดูสิว่าฉันทุ่มทุนสร้างให้แกแค่ไหน!” พีภัทรหันหน้าไปยังทิศทางที่เพื่อนรักยกมือชี้ ดวงตาของเขาหรี่ลงเพื่อปรับสายตาให้ชัดเจนที่สุด นักฆ่าหนุ่มเห็นจุดสีดำนั้นเคลื่อนใกล้ยอดผาเข้ามาเรื่อยๆ พร้อมกับที่บังเกิดเสียงใบพัดชนิดหนึ่งตัดอากาศดังควั่บๆ สะท้านหู ริสายกมือป้องตา เงยหน้ามองท้องฟ้า หัวใจพองโตเมื่อพบว่าจุดสีดำนั้นขยายขึ้นจนเห็นเป็นรูปร่างคล้ายแมลงปอ มันคือเฮลิคอปเตอร์ที่ด้านข้างตีตราโรงพยาบาลชื่อดังประจำจังหวัดลำปางแห่งหนึ่ง! พีภัทรผู้นอนหนุนศีรษะอยู่บนตักหญิงสาวจ้องมองเฮลิคอปเตอร์ลำนั้นบินวนรอบผาอ้ายคอยสองรอบ ก่อนที่เจ้าแมลงปอยักษ์จะค่อยๆ ลดระดับการบินลอยต่ำลงมาจอดกลางลานกว้างที่ด้านหนึ่งระเกะระกะไปด้วยซากศพ แต่อีกด้านนั่งจับกลุ่มด้วยสามชีวิตที่ยังหายใจ แม้ว่าหนึ่งในสามจะมีลมหายใจที่รวยรินอย่างที่สุดก็ตาม เมื่อเฮลิคอปเตอร์ร่อนลงจอดบนยอดผาได้สำเร็จ ดวงตาของนักฆ่าหนุ่มก็ปิดสนิทลงทั้งสองข้าง เขาไม่สามารถต้านทานความมืดมิดเหล่านั้นได้อีกแล้ว ใบพัดบนลำตัวเจ้าแมลงปอยักษ์ส่งสายลมหนาๆ เป่าผมของทุกคนกระจายไม่เป็นทรง ประตูของเฮลิคอปเตอร์เปิดออก ชายฉกรรจ์สองคนกระโดดลงมาพร้อมเปลหามสำหรับผู้บาดเจ็บ เป็นขณะเดียวกับที่ภุชงค์หลุบตาลงมองใบหน้าพีภัทรและตะโกนออกมาด้วยความแตกตื่น “ไอ้พัต ลืมตาสิโว้ย!” แต่พีภัทรไม่มีอาการตอบสนอง “อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย!” ริสาน้ำตาร่วงพรู เขย่าร่างของเขาด้วยความเสียใจ  “ลืมตาสิ คุณกำลังจะปลอดภัยแล้ว ได้ยินมั้ย คุณกำลังจะปลอดภัยแล้ว!” พีภัทรได้ยินทุกอย่าง แต่เขาไม่มีเรี่ยวแรงที่จะปรือตาขึ้นหรือเปล่งเสียงตอบรับกลับไปได้ นักฆ่าหนุ่มพบว่าตนเองยังไม่อยากตาย เขายังอยากมีชีวิตอยู่ แต่ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งความตายได้ เขาเป็นคนพูดคำนั้นเองไม่ใช่หรือ? พีภัทรรู้สึกว่าร่างของตนเองถูกยกขึ้นวางบนอะไรบางอย่าง สายลมเย็นยะเยียบพัดร่างเขาหนาวสะท้าน น้ำตาอุ่นๆ ของใครบางคนร่วงลงบนใบหน้า มืออันนุ่มนิ่มนั้นก็กระชับมือของเขาตลอดเวลาที่การเคลื่อนย้ายขึ้นเฮลิคอปเตอร์ดำเนินไป “อย่าทิ้งฉันไปนะ” แว่วเสียงสุภาพสตรีกุหลาบแดงดังมาจากที่อันแสนห่างไกล “อย่าทำให้ฉันรู้สึกดีกับคุณ แล้วจากฉันไปง่ายๆ แบบนี้สิ!” ประตูเฮลิคอปเตอร์เลื่อนปิด ใบพัดที่หยุดหมุนกลับมาตัดอากาศอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง แมลงปอยักษ์โผบินขึ้นกลางท้องฟ้าในนาทีต่อมา “อย่าตายนะ ขอร้องล่ะ!” ร่างของพีภัทรนอนนิ่ง เขาไม่มีทางได้ยินคำขอร้องของริสา เพราะสติของเขา ดับวูบลงในวินาทีนั้นเอง... ----------------------------- จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 09:06:50

ความคิดเห็นที่ 4 ห้าม!!! ใจร้ายนะ... ปอลิง. บอกคนเขียน 555 จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 10:00:51

ความคิดเห็นที่ 5 โอ บทนี้บีบหัวใจคนอ่าน ตั้งแต่ต้นจนจบเลยทีเดียวเชียว จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:23:12

ความคิดเห็นที่ 6 ทีใกล้จะตายหยอดมาซะเลี่ยนเลยพ่อคุณ แหม ๆ เบื่อจริง ๆ เลยพวกชอบอมพะนำเนี่ย ไม่ปลื้มละคุณพีภัทร โน่นนน สนใจคนโน้นมากกว่า หล่อ ทะเล้น ทะลึ่งตึงตัง คนอะไรไม่รู้ >o< ว้ายยย อยากเป็นคุณนายอู่รถอ่ะ เมื่อไหร่จะคลอดค้าาาา จะได้สมัครเป็นคุณนายล่วงหน้า ฮี่ ๆ เดี๋ยวเลิกเรียนจะมาเม้าท์ต่อ ไปละ ***************** เมื่อเช้าลืมขอ . . ขอท่าเต้นประกอบเพลงโรงเลื่อยระเบิด จะเอาไว้หัดเต้น ตอนภุชงค์ได้เป็นพระเอก ฮี่ ๆ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 15:33:06 จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 12:44:37

ความคิดเห็นที่ 7 คห.3 ประมาณวรรคที่50 กว่า “พี่รอยครับ ส่งช็อปเปอร์ที่เตรียมไว้สำหรับเหตุฉุกเฉินมาที่ยอดผาด้วย เพื่อนผมบาดเจ็บ หนักมาก เร็วที่สุดเลยนะครับ!” ที่จริงมันหน้าจะเป็น ค๊อปเตอร์หรึป่าวคับ      ทีริสายังขอชีวิตจากดาวตกได้ งั้นผมขอปาฎิหาริย์กับนักเขียนเรยแล้วกันนะ ผมว่ากรรมที่เป็นเจตนาดีของพีภัทรหน้าจะส่งปาฎิหาริย์ดีๆให้พีภัทรมั่ง ปล.ลุ้นให้พระเอกรอดคร๊าบบบ จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 13:18:13

ความคิดเห็นที่ 8 เดโช มีที่มาอย่างนี้นี่เอง ก็น่าสงสารวัยเด็กของเขา  ซึ่งนำมาสู่การเป็นจอมมาร อ่านบทที่เดโชสู้สุดชีวิตในบทนี้ รุ้สึกนับถือครับ ถึงจะรับบทผู้ร้ายก็ตาม ^_^.. จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 14:21:46

ความคิดเห็นที่ 9 ไหนๆ เรื่องนี้ก็ใกล้จบแระ มาตอบคห.กันเลยดีกว่า หุหุหุ @4 คุณใยไหมกะใบม่อน - ไม่รู้ไม่ชี้ครับพี่ไหม ปกติผมก็ใจดีอยู่นะ แต่พอดีช่วงนี้รู้สึกว่าถูกด้านมืดครอบงำยังไงไม่รู้ วะฮ่ะๆๆๆ @5 คุณ zoi - บทหน้ามีบีบหัวใจต่ออีกนิดหน่อยครับพี่โส้ย แต่มีไม่มากเพราะเป็นบทสุดท้ายแล้ว @6 คุณ Sniper-1500watt  - ผมเปิดสมุดจดโปรเจ็คของตัวเองดูแล้วฮะพี่บก. กว่าภุชงค์จะได้เป็นพระเอกก็โน่นเลย กลางปีหน้านั่นแน่ะ รอนานหน่อยนะครับ แต่เรื่องนั้นจะไม่เครียดดราม่าเหมือนเรื่องนี้ล่ะ เฮฮาปาระเบิดตามบุคลิกของพระเอกเขาเลย อิอิ แต่ท่าเต้นโรงเลื่อยระเบิดยังไม่ได้คิดเลยฮะ นึกภาพภุชงค์กับเด็กอู่เต้นคัฟเวอร์ซูเปอร์ จูเนียร์ก่อนล่ะกัน xp @7 คุณน้ำพรมหนำ - ไม่ผิดครับ ช็อปเปอร์ในที่นี้มาจาก Chopper เป็นคำไว้เรียกเฮลิคอปเตอร์อย่างไม่เป็นทางการ ผมไม่อยากใช้คำคอปเตอร์เพราะกลัวจะโจ่งแจ้งเกินไป เดี๋ยวไม่มีอะไรให้ลุ้นตอนหลัง แหะๆ ยังไงก็รอลุ้นบทหน้าด้วยนะครับว่าพีภัทรจะรอดหรือไม่ ผมก็แอบเอาใจช่วยอยู่เหมือนกัน หุหุ @8 คุณ GTW - สำหรับตัวละครของเดโช ผมเคยได้ยินคำหนึ่งที่ว่าเหตุการณ์ร้ายแรงที่เกิดขึ้นต่อหน้าเด็กเพียงครั้งเดียว สามารถเปลี่ยนชีวิตของเด็กคนนั้นไปตลอดกาล ผมก็เลยนำมาใช้กับเดโชครับอาจารย์ แต่ผมดีใจนะฮะที่เดโชตายลงได้ เขียนถึงเดโชทีไร เหนื่อยใจทู้กที T^T แก้ไขเมื่อ 03 ก.ค. 55 17:04:03 จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 16:43:52

ความคิดเห็นที่ 10 โอเช กลางปีหน้านะคะ เอ๊ะ กลางปีหน้านี่ เริ่มเขียน หรือเขียนเสร็จแล้วล่ะคะ จะได้ไปสลิมมิ่ง ฟิตแอนด์เฟิร์ม เสริมจมูก เสริมคาง ตัดกราม ดัดฟัน และเสริมอึ๋มไว้พลาง น่าจะทันเวลาได้เป็นนางเอกของภุชงค์พอดี ฮี่ ๆ จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 16:57:08

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วทึ่ง เห็นแล้วเท่  น้องทะเลเขียนอีกเยอะๆ นะ อนาคตไกลแน่ๆ จ้า  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 16:57:59

ความคิดเห็นที่ 12 @10 พี่บก.สไนเปอร์ - กลางปีหน้าเริ่มเขียนครับ ผมเป็นพวกวางโครงคร่าวๆ ไว้ก่อนแล้วค่อยเขียนไปอัพไป ไม่งั้นจะเขียนไม่ค่อยออก มันอึดอัดยังไงม่ายรุ แต่จบ Black Gun And Red Rose แล้ว ช่วยติดตามเรื่องสั้นชุด Love Like Blood ด้วยน่อ แหะๆ โฆษณาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่เลย @11 พี่รุริกะ - ครับพี่ ผมจะไปให้ถึงจุดหมายที่ปลายขอบฟ้าให้ได้ครับ!//น้ำตาจะไหลแล้ว จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 17:44:16

ความคิดเห็นที่ 13 ค่าาาา รับแซ่บ !! จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:57:42

ความคิดเห็นที่ 14 คุณทะเลเดือดใจร้ายยยยยย กำลังจะยกนิ้วโป้งละ แต่ว่า... รอดูตอนหน้าก่อนดีกว่า อิอิ ปล. จำไม่ได้แล้วเหมือนกันค่ะ ว่ากิ๊ฟท์หมด หรือลืมให้ แหะแหะ ขออภัยค่ะ :) จากคุณ : Safiyah (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:25:11

ความคิดเห็นที่ 15 ส้าธุ  ต้องไม่ตายนะคะ จากคุณ : ปันฝัน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 21:38:11

ความคิดเห็นที่ 16 @13 - ค้าบ ยังไงก็ฝากไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับ @14 คุณ Safiyah (เพชรรุ้งพราย) - วันนี้คุณซาฟิยะห์มาแบบอินเตอร์เลยนะครับ ว่าจะถามอยู่พอดีเลยว่าซาฟิยะห์แปลว่าอะไร แปลกหูจัง แหะๆ ดีนะครับที่ยังไม่โป้ง รอลุ้นตอนหน้ากันว่าเป็นอย่างไร ส่วนเรื่องกิฟท์ไม่เป็นไรหรอกครับ ให้หรือไม่ให้ แค่ออกมาทักทายกันแค่นี้ผมก็ชื่นใจแล้ว ^^ @15 คุณปันฝัน - สาธุด้วยคนครับ ลุ้นให้พระเอกไม่ตายเนาะ ฮี่ๆ//หัวเราะอย่างชั่วร้ายเล็กน้อย จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 09:35:38

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่ได้อินเตอร์อะไรหรอกค่ะ แค่ขี้เกียจเปลี่ยนภาษาบนคีย์บอร์ด อิอิ ส่วนคำแปลชื่อเนี่ย อุบไว้แล้วกันนะคะ แอบอาย 555 จากคุณ : ซาฟียะห์ (เพชรรุ้งพราย) เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 15:30:14

ความคิดเห็นที่ 18 เช่นอ่านนิยายกำลังภายใน ที่ท่านได้เขียนมาเช่นนั้น จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 08:02:16

ความคิดเห็นที่ 19 @17 - ค้าบ ไม่บอกก็ไม่บอก ^^ @18 คุณห้าสิบป่าย - เช่นนั้นแล้ว ต้องติดตามตอนจบด้วยนะขอร้าบบบ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 12:25:02

ความคิดเห็นที่ 20 ขอบคุณค่ะ ที่สังเกตเห็นว่าพี่หายไป  ปรับงานใหม่ ก็เลยยังไม่เข้าที่เขาทางค่ะ แต่ยังไม่ลืมติดตามผลงานของคุณทะเลนะ และขอบคุณนิยายหนุก ๆ ที่เอามาลงให้อ่าน เป็นความบันเทิงของคนงานหนักค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 12:34:44

ความคิดเห็นที่ 21 ^ ^ ขอให้งานเข้าที่ในเร็ววันนะครับ ดีใจมากๆ เลยขนาดงานหนักแล้วยังติดตามอยู่ ขอบคุณมากๆครับ ^^ จากคุณ : ทะเลเดือดพันธุ์ร็อค เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 09:14:09

ความคิดเห็นที่ 22 น่าสงสารหมิง ตั้งแต่เจอพัตก็บู๊ตลอด มาบทนี้พ่อก็โดนฆ่า แถมยังไปรักลูกของคนที่ฆ่าพ่อตัวเองอีก จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 01:33:38

ความคิดเห็นที่ 23 ไก่ย่าง   ไก่ย่าง . . . จัดให้ . . จัดเต็มจ้า น้องทะเล   แต่ห้ามขอ กะปอมย่างนะ . . . อันนี้มีงอลลลลล จากคุณ : กาปอมซ่า เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 09:58:46