ความคิดเห็นที่ 1 “แกจะเป็นแค่ทาสไร้หัวใจของข้าเท่านั้น แล้วแกจะต้องการแค่เลือด แล้วดูสิว่าความรักยังสำคัญกับแกอีกไหม?” “กรี๊ดดดด!!!!” เสียงร้องโหยหวนดังจากข้างบน ทำให้ทั้งสามหยุดชะงักแล้วเหลียวไปทางต้นเสียง มีบางอย่างเกิดขึ้นแน่ๆ ลูน่าฉวยโอกาสนี้ กัดฟันกระชากมือออกจากตะปูได้ข้างหนึ่ง “ไปดูสิ!” แวมไพร์ทุกตนกรูขึ้นไปข้างบน เหลือเพียง 2-3 ตนไม่มีใครทันสังเกตว่าลูน่าหลุดจากตะปูแล้ว เธอรีบสวมกางเกงกลับคืน กว่าแวมไพร์ที่เหลือจะหันมาเห็น อุ้งมือเล็กก็ตะครุบเข้าที่คอหอยแล้ว “อ๊ากกก!!” มันร้องได้แค่คำเดียว ร่างถูกดูดพลังชีวิตจนเหลือแค่ซากแห้งก่อนสลายเป็นฝุ่นกองใหญ่แทบเท้าลูน่าในเสี้ยววินาที เดมอนสบนัยน์ตาสีน้ำเงินดังไพลินน้ำงามนั่น  ผู้หญิงคนนี้อาจคล้ายหลิงหลิงแต่ไม่ใช่ เธอมีจิตใจแข็งแกร่งกล้าเผชิญหน้า  ไม่ใช่เด็กเจ้าน้ำตาที่พยายามอดทนกับเขาเหมือนหลิงหลิง   ระหว่างที่ตกอยู่ในห้วงความคิดนั้นเอง ลูน่ายกโต๊ะขึ้นแล้วมันปลิวเข้าใส่เขาอย่างจัง  เดมอนไม่อาจหลบทันแต่โต๊ะตัวนั้นก็ไม่สามารถทำอะไรเขาได้  ราชาแวมไพร์ปัดมันแตกเป็นชิ้นๆ ด้วยมือเพียงข้างเดียว  จังหวะนั้นเองแมตต์ หลุดจากมือเขาไป ทั้งคู่พากันหนีขึ้นไปทางห้องเก็บอุปกรณ์ที่อยู่อีกทาง จ้าวแห่งความมืดรีบตามออกมา เพียงพ้นประตูเท่านั้นบริวารของเขากระเด็นลอยผ่านหน้าไปพอดี ร่างนั้นตกลงกับพื้นพร้อมแตกสลายกลายเป็นเถ้าแดงๆ ก่อนมอดหายไปในความมืด “เดมอนอยู่นั่น!!” ศัตรูในชุดดำหันปากกระบอกปืนมาทางเขา เปรี้ยง!!! ฉมวกเงินนับสิบพุ่งเข้าใส่ เดมอนเบี่ยงตัวหลบทันก่อนถูกเสียบติดกับประตูเหล็ก  เขาขมวดคิ้วไม่อยากเชื่อเลยว่าศัตรูจะเตรียมพร้อมดีกว่าเขาหลายเท่านัก “พบเป้าหมายแล้ว”  ยูเลียสได้ยินรายงาน เขาหันไปคว้าปืนฉมวก “เจ้าคอยดูเอาไว้ ถ้ามันบินหนีออกมาเมื่อให้ F-16 ไล่ตามทันที อย่าให้มันหาที่ซ่อนได้ เข้าใจไหม” “ขอรับ” ทาสของยูเลียสไม่แน่ใจ แต่ก็ทำตามคำสั่ง ร่างสูงในชุดพรางสีดำก้าวเข้าสู่สมรภูมิ นี่จะเป็นศึกสุดท้าย เขาจะทำให้มันจบสิ้นในคืนนี้ ยูเลียสสาบานกับตัวเอง แค้นทั้งหมดจะต้องได้รับการชำระในรัตติกาลนี้เดมอนหลบฉมวกเงินได้ฉิวเฉียด กลิ่นไอพวกพ้องหายไปหมดแล้ว ไม่อยากเชื่อจะถูกทำลายได้รวดเร็วปานนี้ เขาดูถูกยูเลียสไปหน่อย ไม่ก็ตื่นช้าเกินไป ปล่อยให้สะสมกองกำลังได้มากและทรงประสิทธ์ภาพ อาวุธล้ำสมัยระดมยิงใส่จนเขาหลบแทบไม่ทัน  ราชาแวมไพร์กระโจนขึ้นไปบนเพดานแล้ววิ่งไปราวกับอยู่บนพื้นเรียบ  แต่เมื่อถึงทางตัดจึงกระโดดลงมาต่อสู้ยังพื้นเบื้องล่างตามเดิม ร่างที่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วทำให้ปืนเล็งไม่ถูก  เมื่อจู่ๆ ร่างก็ปรากฏตรงหน้าคว้าปากกระบอกปืนทันก่อนลั่นไก  เขาคว้าหมวกของศัตรูแล้วกระชากสุดแรง เสียงกร๊อบดังลั่น คอหักในทีเดียวอาวุธตกอยู่ในมือเขาแล้ว คนข้างๆ กระโจนหนีเพราะยิงในระยะประชิดไม่ได้ แต่เดมอนฉวยโอกาสยิงเข้าใส่เรียงตัว “อ๊ากก!!”  เมื่อร่างนั้นหมดสิ้นชีวิต เดมอนรีบคว้าอาวุธมาเป็นของตัว ในเมื่อไล่ล่าเขาด้วยสิ่งนี้ เขาก็จะใช้สิ่งนี้ตอบโต้บ้างละ “เดมอน!!!” เสียงอันคุ้นเคยตะโกนมาแต่ไกล ชายหนุ่มหันไปมอง เขาทันเห็นแสงสีเงินพุ่งเข้ามาหลายสาย มันแปล่งแสงแวบเดียวราวกับเข็มเล่มเล็กๆ แต่เขารู้ว่ามันไม่เล็กแน่  จ้าวแห่งแวมไพร์รีบกระโดดหนีขึ้นไปในท่อระบายอากาศ   “ระเบิดแสง” ยูเลียสตะโกนลั่น วัตถุเล็กๆ ปลิวขึ้นไปข้างบนเกาะติดท่ออลูมิเนียมสนิมขึ้นหลายลูก 10 วิต่อจากนั้น ตูมมมม!!!! พลังระเบิดและแสงอนุภาพสูงทำให้ทั้งโรงงานสว่างจ้า คนของยูเลียสสวมชุดป้องกันอย่างดีจึงไม่เป็นไร ร่างสีดำร่วงจากข้างบนลงมากลางฝุ่นที่กำลังคลุ้ง “แค่ก” เขาไอ แย่แน่คราวนี้...เดมอนรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในที่นั่งลำบาก เขาเงยหน้าขึ้นเห็นสิ่งหนึ่งพุ่งฝ่าฝุ่นควันเข้ามาหา หน้าแข้งฝ่าฝุ่นควันอัดเต็มแรงเข้าที่หัวไหล่ ส่งร่างสูงลอยข้ามห้องไปปะทะผนังปุๆ   ก่อนกระเด็นลงอัดกับพื้นอีกที เขาพลิกตัวหนีทันก่อนจะโดนฉมวกยิงซ้ำ รอบด้านมีแต่คนของยูเลียสเต็มไปหมด ดวงอาทิตย์ก็จะฉายแสงแล้ว เดมอนเงยหน้ามองผ่านผนังรั่วๆ เห็นท้องฟ้าสีใสขึ้น อาจยังพอทัน  5-6 นาทีเป็นอย่างมาก ‘จะหนีรึ?’คำถามนี้แว่บเข้ามาในหัว ไม่ ! จ้าวแห่งแวมไพร์เช่นเขาต้องลนลานหนีด้วยรึ ไม่มีทาง!!! ดวงตาสีเลือดตวัดมองไปยังร่างของทาสยูเลียส พวกมันทุกตนล้วนแต่สวมใส่ชุดหนังสีดำปกปิดร่างกายทุกส่วน นั้นคงช่วยป้องกันพิษจากแสงอาทิตย์ได้ มิน่าเล่าถึงได้หาญกล้ามาบุกในเวลาใกล้รุ่งเช่นนี้ ห่ากระสุนไล่ล่าจนต้องหนีไปตามผนัง  แต่เดมอนรวดเร็วราวกับเงามืดขึ้นไปถึงหลังคาโค้งสูงขึ้นไปกว่า 50 ฟุต ร่างนั้นตกลงมาสู่พื้นเร็วเกินกว่าจะขยับตามทัน มันตะครุบทหารตนหนึ่งไว้ โครม!!! ทั้งคู่กระแทกพื้นพุๆ ทะลุลงไปยังชั้นล่าง “อ้ากกกกก!!!!!!!!” เสียงนั้นโหยหวนทรมานแสนสาหัส เหล่าทหารแวมไพร์ต่างขนหัวลุก แต่ภาระหน้าที่สำคัญกว่า การไล่ล่ายังไม่เสร็จสิ้น ยูเลียสนึกห่วงลูน่าแวบหนึ่ง แต่ก็ละเธอเอาไว้ก่อน เขาจำเป็นต้องทำในสิ่งที่สำคัญกว่า ตราบใดที่จับมันไม่ได้ อันตรายก็ยังคงมีอยู่ ร่างสูงตามเหล่าทหารข้าทาสของตนลงไปยังชั้นล่างของโรงฆ่าสัตว์ร้าง ขณะที่ดวงอาทิตย์ใกล้จะโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ********** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:18:57

ความคิดเห็นที่ 2 ในห้องร้างท่ามกลางความมืดมิดอันสกปรก ผนังกำแพงสกปรกทั้งเย็นเฉียบและเหม็นอับ เต็มไปกลิ่นที่ผสมผสานระหว่างฝุ่นกับเชื้อราแห้งๆ ในห้องที่อับทั้งลมและแสงแดดมานานแสนนาน กร๊วบ!!เสียงกัดกระดูกดังลั่นห้องแคบๆ นี้เหมือนสัตว์เดรัจฉานกัดแทะอาหาร ทว่ามันเป็นยิ่งกว่านั้น อสูรกายที่ทรงอำนาจกว่าสัตว์ร้ายตนใดบนโลกกำลังกัดกินเลือดและเนื้อของเหยื่อเพื่อซึมซับเอาความทรงจำ ความรู้,ความสามารถมาเป็นของตน เดมอนหลับตาปล่อยให้กระแสเลือดซึมซับทุกอณูในร่างขณะที่มือถอดเครื่องปกป้องร่างกายเหยื่อไม่หยุด เขารู้..เขาเห็นแล้ว ความทรงจำเกี่ยวกับยาประหลาดที่ขาดๆ  หายๆ  ของลูน่าบวกกับความจำเรื่องสถานที่กักขังของแวมไพร์ตนนี้ ไม่นานก็ได้คำตอบที่ต้องการ ที่นั้นเอง! ป้อมปราการของยูเลียสหรือจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่ ทุกอย่างอยู่ที่นั้นรวมทั้งคนสำคัญของลูน่า ผู้ที่รู้แหล่งที่มาของยาที่จะทำให้เอาชนะพระเจ้าได้... จ้าวแห่งแวมไพร์แสยะยิ้ม  รีบสวมใส่ชุดหนังสีดำรวมทั้งอุปกรณ์ทั้งหมด “อยู่นั้น!!”แสงสว่างส่องวาบพุ่งมาที่เขา เดมอนคว้าฉมวกเหล็กยิงสวนออกไป ก่อนหลบฉากโดยไม่ลืมหยิบหมวกติดมือไปด้วย เขาต้องมีอุปกรณ์ป้องกันยามออกไปเผชิญแสงแดดภายนอก เสียงปืนและเสียงวิ่งไล่วุ่นวายไปทั่วโรงงานร้างราวกับเป็นคืนแห่งสงครามเลือด ลูน่าที่ซ่อนตัวในมุมมืดไม่ไกลนัก ประคองกอดร่างอุ่นในวงแขนด้วยความหวาดหวั่น การต่อสู้รุกไล่ใกล้เข้ามา เธอต้องเร้นตัวออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด  ทว่าทางออกอยู่ที่ไหนกัน! แมตต์ หายใจอ่อนล้า ด้วยความเจ็บปวดจากการทรมาน กระนั้นก็ยังพยายามปกป้องร่างในวงแขนอย่างเข้มแข็งจนถึงที่สุด ลูน่าซบหน้ากับอกกว้างอย่างปลาบปลื้มยินดี “ลูน่า...” “คะ?” “เราต้องไปจากที่นี่” เสียงเขาแหบพร่านัก “ฉันรู้ แต่...” “ผมรู้สึกว่ามีลมเย็นๆ มาจากทางซ้ายน่ะ คุณดูหน่อยสิ ว่ามีทางระบายอากาศรึเปล่า” ลูน่ายื่นมือไปทางที่แมตต์ บอกแล้วก็พบว่ามีลมอ่อนๆ โชยมาทางนี้จริงๆ เธอมีความสามารถแวมไพร์แท้ๆ แต่มัวคิดเรื่องอื่นจนลืมใช้ความสามารถของตัวเองไป “จริงด้วย...” ลูน่าเพ่งมองไปในความมืดถึงเห็นช่องระบายอากาศขนาดคนพอมุดผ่านได้อยู่สูงเกือบติดเพดานห้องสีเทาสกปรกนี้ “มาทางนี้เถอะ” แต่ก่อนจะได้ไปไหนเสียงเสียงระเบิดสนั่นขึ้นพร้อมกับแสงสว่างจ้าราวดวงอาทิตย์ในห้อง ลูน่าพยายามดันตะแกรงระบายอากาศอยู่  ระหว่างนั้นเธอหันไปทันเห็นร่างในเครื่องแบบสีดำ นั่นเป็นคนของยูเลียสกระเด็นพุ่งไปปะทะผนังคอนกรีตอย่างแรง อะไรกัน ทำไมถึงเล่นงานพวกเดียวกัน แมตต์ ไม่ได้หันไปมอง เขารู้ดีกว่าแสงพวกนี้จะทำให้ตาพร่าไปนาน แค่เห็นหางของแสงก็มากพอให้มองเห็นลักษณะห้องแล้ว  ร่างสูงรีบโดดลอดเข้าไปในช่องระบายอากาศก่อน “ลูน่า!!!” “ผมมาแล้ว..รีบไป!!” แมตต์รวบรวมแรงทั้งหมดพาตัวเองไปตามช่องแคบๆ ที่สกปรกและเต็มไปด้วยเมือกเหนียวเขาต้องกลั้นหายใจตอนพาตัวเองคลานผ่านซากแห้งๆ ของหนูที่ตายมานานซากแล้วซากเล่า กลิ่นพวกนี้ช่างเลวร้ายเหลือรับ เปรี้ยง!!เสียงปืนดังไล่หลังมากระชั้นชิด “แมตต์ ” ลูน่าเห็นชายหนุ่มหยุดชะงัก เขาได้กลิ่นกังวลโชยมาชัดเจน พระเจ้า...อย่ามีอะไรมาขวางกั้นพวกเขาอีกเลย ใบหน้าคมสันก้มมามอง “ตะแกรงเหล็ก...ผมดันไม่ออก” “ฉันเอง!” ร่างเล็กแทรกตัวเข้าไปเบียดในช่องทางแคบๆ  พวกเขาต้องหายใจเบาๆ  เพื่อไม่ให้เบียดกันจนติดทั้งคู่ ลูน่าดันตะแกรงเหล็กสนิมขึ้น มันติดเศษดินโคลนที่แทรกเข้ามาในช่องว่างระหว่างแผ่นเหล็ก   อีกทั้งหญ้าที่ขึ้นโดยรอบแผ่ขยายรากยึดเหนี่ยวไว้ทำให้เป็นเรื่องยากเย็น แม้จะมีพลังของแวมไพร์ “ฮึบ!!!” หญิงสาวดันสุดแรง ทว่ามือที่บาดเจ็บจากการถูกหักนิ้วยังไม่ประสานคืนเดิม พลังมีไม่ถึงครึ่งเขาดันไม่ออก “โอย...” ร่างเล็กหอบฮักด้วยความเหนื่อยอ่อน “ลูน่า...ใจเย็นๆ ” “ฉันจะลองอีกครั้ง”   “ใจเย็นลูน่า พักก่อนก็ได้” สองมือประคองหน้าให้ก้มลงมามองสบตาสีฟ้าเจิดจ้า ท่ามกลางแสงสว่างอันเลือนรางส่องลอดผ่านช่องตะแกรงเล็กๆ  มันทำให้ลูน่ารู้สึกตื้นตันในใจ เธอเพิ่งรู้ว่าคิดถึงแมตต์ มากแค่ไหน หญิงสาวนึกถึงภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนพลัดพรากจากกันมา ใบหน้าของแมตต์ ชัดเจนในความทรงจำมากกว่าทุกคนในครอบครัวเสียอีก จังหวะของหัวใจรัวแรงในนาทีนั้น ด้วยความทุกข์ในใจ ปลายนิ้วไล้ไปตามโหนกแก้มที่บวมช้ำเลือดไหลจากรอยแผล ทั้งหมดเกิดขึ้นเพราะเธอแท้ๆ จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:20:27

ความคิดเห็นที่ 3 “แมตต์ ..” ลูน่านึกอยากร้องไห้ น้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอขอบตาทั้งสองข้าง “ผมรู้ว่าเวลานี้มันไม่เหมาะ แต่...พระเจ้า ผมคิดถึงเธอ คิดถึงเธอเหลือเกิน ผมดีใจที่คุณปลอดภัยนะลูน่า” วงแขนที่อบอุ่นที่สุดในโลกโอบกอดร่างอ้อนแอ้นไว้แน่น แวมไพร์สาวร่ำไห้ออกอย่างสุดกลั้น แค่ได้อยู่ในวงแขนนี้และคำพูดอ่อนหวานกระซิบข้างหูแผ่วๆ  ก็ทำให้เธอมีความสุขยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก “ฉันก็คิดถึงคุณ...แมตต์  พระเจ้ารู้ดียิ่งกว่าสิ่งใดในโลก ถ้าพระองค์สถิตอยู่   ฉันจะอธิษฐานขอเป็นร้อย เป็นพัน..เป็นล้านๆ ครั้งเลยว่าโปรดดลบันดาลให้ฉันได้พบคุณก่อนที่จะกลายเป็นแวมไพร์ด้วยเถอะ ได้โปรดให้ฉันมีร่างที่อุ่นกว่านี้ให้คุณได้สัมผัส” เสียงสะอื้นไห้ของลูน่าเงียบลง เมื่อจุมพิตอ่อนหวานพรมแนบผิวเย็นๆ ทั่วใบหน้า ก่อนหยุดนิ่งบนเรียวปากเนิ่นนาน มอบรสสัมผัสที่ทรงพลังและอ่อนโยนเหนือกว่าความต้องการและความปรารถนาที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน เข้ามาท่วมท้นในหัวใจ ลูน่าแนบแก้มบนบ่าแข็งแรงที่ปกป้องเธอตามสัญญา แมตต์ ไม่สนแม้ว่าสัญญานั้นจะพาลพาตัวเองไปพบกับอะไร เขายินดีพลีชีพเพื่อเธอเสียด้วยซ้ำ “คุณอุ่นยิ่งกว่าแสงแดดแรกของฤดูใบไม้ผลิ คุณให้ความรู้สึกมากมายกว่าทุกคนบนโลกนี้รวมกัน  ที่สำคัญกว่านั้น คุณให้ความหมายอันยิ่งใหญ่...ชีวิตผมไม่เปล่าประโยชน์ ลูน่า  ถ้าเรารอด คุณให้เกียรติแต่งงานกับผมได้ไหมที่รัก?” “แมตต์ ” หญิงสาวสบตาเขาด้วยความตื้นตันใจยิ่งนัก แต่ครู่ต่อมาก็รู้สึกสะท้านใจ “ผมรักคุณ” “ฉันก็เหมือนกัน  ฉันรักแม็ตต์” “สัญญานะว่าคุณต้องรอด ดวงใจของผม  ถ้าผมเป็นอะไรไปคุณอย่าทิ้งชีวิตตามผมไปนะ  สัญญาสิ!” “แมตต์ อย่าพูดอย่างนี้สิคะ  ฉันใจไม่ดีนะ” ราวกับเป็นคำล่ำลาครั้งสุดท้ายในชีวิต “ฉันไม่ต้องการอะไรมากไปกว่ามีคุณอยู่ข้างๆ  ถ้าคุณรักฉันอยากแต่งงานกับฉันจริงๆ ล่ะก็ คุณห้ามตายนะเข้าใจไหม เราต้องรอดไปด้วยกัน” ร่างเล็กเบียดตัวเข้ามาในอ้อมอกของเขา ทั้งสองกอดกันกลมราวจะประสานร่างให้เป็นหนึ่งเดียวกัน  ครู่ใหญ่ต่อมาถึงผละออกจากกัน  แวมไพร์สาวรวบรวมเรี่ยวแรงจากทุกอณูเซลล์พยายามดันตะแกรงเหล็กผุๆ ออกไปสุดแรงเกิดแล้วปาฏิหาริย์ก็บังเกิด  ตะแกรงเหล็กปลิวไปกระแทกแท้งค์น้ำใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปเสียงดังสั่น ลูน่ารีบคลานออกมาจากท่อด้วยความยินดี  เธอหันไปฉุดมือแมตต์ ออกมา ทันใดนั้นระเบิดเพลิงก็ถูกปาเข้ามาในท่อระบายน้ำก่อนที่แมตต์ จะออกมาได้ทัน เปลวไฟพุ่งเข้ามาพร้อมแรงผลักมหาศาลส่งผลทั้งคู่กระเด็นล้มกลิ้งไปอีกหลายวา พร้อมกันนั้นมีใครอีกคนหนึ่ง พุ่งตามหลังแมตต์ ราวกับผีพุ่งใต้ ก่อนร่วงลงมากระแทกกับพื้นหญ้าดังตุ้บ  ท่ามกลางควันไฟที่พวกพุ่งจากทางที่มันออกมา ร่างนั้นค่อยๆ ขยับลุกขึ้น “ลูน่า...”แมตต์ ลุกขึ้นอย่างอ่อนแรงเขารีบหันไปมองหญิงสาว “ฉันไม่เป็นไรค่ะ” ทั้งคู่พากันลุกขึ้นด้วยท่าทีระวังตัว แล้วหันไปมองบุคคลปริศนาที่ตามออกมา ร่างนั้นลุกขึ้นยืนฉับพลันแม้จะสวมใส่ชุดหนังสีดำปกปิดมิดชิด แต่ความรู้สึกนั้นแตกต่างจากแวมไพร์ทั่วไป ลูน่าไม่คิดว่าเขาเป็นข้าทาสของยูเลียส   ร่างปริศนานั้นกระโจนหนีไปจากบริเวณนั้นทันที มันตรงไปยังรถตู้ที่จอดห่างออกไปไกล ทั้งลูน่า ทั้งแมตต์ ต่างรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง และยิ่งแน่ใจเมื่อเห็นมันกระชากประตูรถตู้ทิ้งด้วยพละกำลังมหาศาล  ประตูรถเหล็กกล้าจึงปลิวติดมือมาไม่ต่างกับกระดาษถูกฉีกออกจากสมุด “อ๊ากกกก!!!” ตามด้วยร่างของคนขับรถที่ถูกโยนออกมาในสภาพคอหัก ไม่ต้องบอกก็รู้เขาตายแล้ว คนปริศนานั้นชิงรถได้ก็ขับหนีออกไป “เดมอน!!! นั่นเขา” ยูเลียสและพรรคพวกตามออกมา แต่รถจากไปไกลแล้ว “มันเอารถของพวกเราไป มันจะไปไหน!!”  ไม่มีคำตอบ เพราะทุกคนไม่รู้เลย ลูน่ารู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมากะทันหัน ความรู้สึกนี้ให้คำตอบเธอแบบฉับพลัน แวมไพร์สาวร้องลั่นด้วยความกลัวสุดขีด “แม่ฉัน...เขาจะไปหาแม่ฉัน !! ไปเอาความลับจากแม่!” “พระเจ้าช่วย!! ถ้ามันได้ไปโลกนี้ถึงกาลวิบัติแน่!” “ติดต่อไปกองบัญชาการให้เตรียมพร้อมรับมือ!!  รีบไปเอารถมาด้วยเจ้าโง่!!” ยูเลียสสั่งลูกน้องเสียงดัง เขาโกรธจัดที่เดมอนหลุดมือเขาไปได้ “ไม่ทันแล้ว ลูน่า!!” แมตต์ ชี้ให้ดูรถเก๋งสีขาวที่แล่นผ่านมา  ลูน่ากอดเขาไว้แน่นก่อนจะพาเหินร่าง กระโจนทีเดียวข้ามทุ่งหญ้ารกร้างมาถึงถนนใหญ่แค่เพียงกระพริบตา “หยุด!!” เธอตะโกนสุดเสียง บอกตนเองว่าหากเกิดอะไรขึ้นจะไม่ให้อภัยเดมอนแน่ และจะไม่ยกโทษให้ตัวเองเลยถ้าทุกคนเป็นอะไรไป เพราะความสับเพร่าของเธอ (อ่านต่อตอนหน้าค่ะ) ************************************************* จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:21:23

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาให้กำลังใจจ้า จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 18:55:20

ความคิดเห็นที่ 5 ว้าว...ตอนนี้ระทึกจัง แอ๊กชั่นดุเดือดมาก มีอะไรคาดไม่ถึงตลอด ตามลุ้นตอนต่อไปค่ะ  จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 01:08:54

ความคิดเห็นที่ 6 ยูเลียสสู้ๆ ยังไงก็จะเชียร์ยูเลียสค่า ถึงแม้ว่าตอนนี้แมตต์จะนำโด่งอยู่ก็ตาม...ฮี่ฮี่ จากคุณ : แก้วชมพู เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 08:27:06

ความคิดเห็นที่ 7 เดมอนชั่วช้าสุดๆแล้ว คงเลวมากกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว 10 อันดับ คาดว่าจะจัดมาให้ดูครับ แฮ่ะๆ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ค. 55 20:17:09 จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 09:58:58

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 23 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12354532/W12354532.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 13:58:24