ความคิดเห็นที่ 1 ต่อค่ะ.... ลรินดารีบวิ่งไปยังโรงแรมหรูระดับห้าดาวย่างไม่คิดชีวิต จนกระทั่งถึงหน้าทางเข้า หญิงสาวก็กวาดตามองหากระบะสีดำจนทั่วลานจอดรถด้านล่าง แต่ก็ไม่พบ ลรินดาจึงใช้ความที่ตนเองสนิทสนมคุ้นเคยกับพนักงานรักษาความปลอดภัยที่ประจำอยู่ในป้อมทางเข้าออกลานจอดรถเป็นตัวช่วย “อ้าว คุณลี่ สวัสดีครับ หายไปไหนมาซะนานเลย” ยังไม่ทันที่ลรินดาจะเอ่ย เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ยิ้มทักทายก่อนแล้ว “สวัสดีจ้ะน้าศร พอดีช่วงนี้ ลี่ต้องออกต่างจังหวัดบ่อยน่ะจ้ะ” หญิงสาวตอบไป พลางมองซ้ายมองขวาไปด้วย “แล้วนี่ไปทำอะไรมา ทำไมเสื้อผ้าเนื้อตัวเลอะเทอะแบบนี้” นายศรถามต่อ “ก็... อ๋อ... หกล้มนิดหน่อยน่ะ ฝนตกพื้นเปียก ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่ล่ะ” หญิงสาวตอบกลั้วหัวเราะ พร้อมกับหันซ้ายหันขวามองหารถกระบะคู่กรณีอีกครั้ง คู่สนทนาเห็นว่าหญิงสาวทำท่าเหมือนมองหาอะไรตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว จึงอดถามไม่ได้ “นี่คุณลี่มองหาอะไรหรือเปล่าครับเนี่ย” “เอ่อ... น้าศรจ๊ะ ลี่ถามหน่อยสิว่ารถกระบะสีดำที่เพิ่งขับขึ้นไปเมื่อกี๊นี้ พักอยู่ที่นี่หรือเปล่า” “คันไหน ทะเบียนอะไรครับ” ทั้งที่ระหว่างนี้มีเพียงกระบะคันเดียวที่เพิ่งขับเข้ามา แต่นายศรก็ยังต้องถามกลับเพื่อความแน่ใจ ขณะที่ลรินดาชะงักไปเล็กน้อย มัวแต่ใจจดจ่อกับการถกเถียงเจ้าของรถ จนลืมมองทะเบียนรถไปเลย หญิงสาวจึงหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนจะตอบกลับไป “ก็คันเมื่อกี๊นี้ไง กระบะโฟร์วีลล์สีดำน่ะจ้ะ” ผู้ถูกถามมีสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย เพราะนายศรทำงานที่นี่มานานจนรู้จักเจ้าของรถคันนั้นเป็นอย่างดี และก็เพิ่งจะรู้เดี๋ยวนี้เองว่าลรินดารู้จักกับอรัญชย์ด้วย สีหน้าของนายศรยังไม่หายเคลือบแคลง แม้จะรู้จักมักคุ้นกับลรินดา แต่ด้วยหน้าที่แล้วก็ไม่ควรเปิดเผยข้อมูลของแขกที่มาพักกับโรงแรม ระหว่างสนทนา ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังตามหาก็กำลังเดินข้ามมาทางฝั่งโรงแรม เพราะลานจอดรถกับตัวตึกอยู่ตรงข้ามกัน เพียงเท่านั้นเรียวปากบางก็เผยยิ้มออกมา แล้วรีบเดินไปหาคู่กรณีอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ชายรักษาความปลอดภัยมองตามไปอย่างงงๆ “คิดว่าจะหนีพ้นหรือไง” ชายหนุ่มได้ยินก็ถึงกับชะงัก “เสียงคุ้นๆ ว่ะ” พลางพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ เหลียวหันกลับไปมองเพื่อความแน่ใจ “เฮ้ย! มาได้ไง ที่นี่โรงแรมห้าดาวนะ ไม่ใช่ที่ๆ เด็กข้างถนนอย่างแกจะมาเดินเล่น” ด้วยเกรงว่าชายหนุ่มจะสังเกตเห็นและจับได้ว่าเธอเป็นผู้หญิง ลรินดาจึงขยับปีกหมวกแก๊ปลงมา ก่อนจะตอบกลับโดยที่ไม่กล้าสบตา “อย่าคิดนะว่าตัวเองทำผิดแล้วจะเชิดหนีไปเฉยๆ ได้ ใครจะยอมก็ยอม แต่ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่มีวันยอม” “แล้วแกจะเอายังไง โธ่เอ๊ย กะอีแค่น้ำกระเด็นไปโดนเสื้อหน่อยเดียว ทำเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตไปได้” อรัญชย์ยักไหล่ ไม่ยี่หระกับผลที่เกิดจากการกระทำของตัวเอง “โอ้โห! พูดง่ายนี่ว่าเรื่องหน่อยเดียว ลองมาเป็นตัวเองบ้างสิ เสื้อผ้าเปียกมันยังแห้งได้ แต่ไอ้คราบสกปรกพวกนี้ล่ะจะรับผิดชอบยังไง” มือใหญ่ขยับแว่นกันแดดสีดำทรงสี่เหลี่ยม เพื่อสำรวจมองเสื้อผ้าของคู่กรณีให้ชัดเจนขึ้น และเมื่อพินิจอยู่สักพักก็สังเกตุเห็นและคิดอยู่ในใจว่าเด็กผู้ชายอะไร ทำไมมีหน้าอกราวกับผู้หญิง จะว่าหน้าอกนูนออกมาเพราะอ้วนก็ไม่ใช่ เพราะรูปร่างผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี ชายหนุ่มครุ่นคิดอยู่ในใจ แต่ก็ยังไม่พูดโพล่งออกไปเพื่อดูท่าทีของฝ่ายตรงข้ามก่อน “เอาล่ะๆ แกว่ามาเลย แค่เสื้อผ้าถูกๆ พวกนี้ จะเอาค่าเสียหายสักเท่าไหร่” เมื่อคู่กรณียิงคำถามมาตรงประเด็น ก็เข้าทางหญิงสาวพอดี “ห้าพัน” น้ำเสียงนิ่งๆ ทำให้ผู้ฟังถึงกับอ้าปากค้าง “กะ... กะอีแค่เสื้อเก่าๆ ถูกๆ เลอะน้ำแค่นี้ แกเรียกห้าพันบาท นี่มันเข้าข่ายต้มตุ๋นกันชัดๆ” “ห้าพันบาทนี่ยังถือว่าถูกไปด้วยซ้ำ ไหนจะค่าซักรีด ค่าซื้อเสื้อผ้าใหม่ไว้ใส่ระหว่างรอซักรีด ค่าเสียเวลาอันมีค่าของผมอีก เงินแค่เนี้ย อย่างคุณคงขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกม้าง” ชายหนุ่มล้วงเอากระเป๋าสตางค์กีราโลสสีดำขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบธนบัตรใบหนึ่งขึ้นมา “ฉันให้แกพันเดียว จะเอาไม่เอาก็เรื่องของแก นี่ฉันสงสารหรอกนะ ไม่อย่างนั้นล่ะก็ฉันแจ้งตำรวจจับแกไปนานแล้ว” “ฉันจะเอาห้าพัน ถ้าไม่ให้ก็ไม่เป็นไร...” หญิงสาวหยุดพูด สายตาเล็งไปที่กระเป๋าสีดำในมือของชายหนุ่ม “งั้นเอาไอ้นี่ไปแทนก็ได้” มือเรียวกระชากกระเป๋าโน้ตบุ้กมาจากมือของอรัญชย์ “เฮ้ย... นั่นมันของๆ ฉัน ต่อหน้าต่อตาคนเยอะๆ ยังกล้าขโมย แกนี่มันเด็กเหลือขอจริงๆ” แล้วชายหนุ่มก็หันมองไปทางป้อมยามที่แต่ละคนยืนมองสถานการณ์อยู่เงียบๆ “รปภ. มาจับตัวหัวขโมยนี่ไว้ เดี๋ยวฉันจะโทรแจ้งตำรวจมาจับ” พนักงานรักษาความปลอดภัยสองสามนายพากันวิ่งมาด้วยความแปลกใจ “คุณอรัญชย์จะให้มาจับใครนะครับ” นายศรละล่ำละลักถาม “ก็ไอ้เด็กเหลือขอนี่ไง” จบประโยคของชายหนุ่ม เหล่าพนักงานรักษาความปลอดภัยก็พากันหัวเราะชอบใจราวกับเรื่องของอรัญชย์เป็นเรื่องตลกเสียเต็มประดาจนชายหนุ่มอดแปลกใจไม่ได้ “คุณลี่เนี่ยนะครับเป็นเด็กเหลือขอ” นายศรตอบพร้อมกับหัวเราะ “ลี่ น้าหมายถึงใคร” อรัญชย์ถามกลับอย่างรู้สึกระแคะระคาย แต่ผู้ถูกถามยังไม่ทันได้ตอบ ลรินดาก็รีบพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ชายหนุ่มจะรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง “ว่าไง ตกลงจะให้หรือไม่ให้ เลือกเอาแล้วกันว่าจะให้เงินห้าพัน หรือโน๊ตบุ๊กเครื่องนี้” “ฉันไม่ให้ นี่ฉันเป็นลูกค้าของโรงแรม ถูกขโมยของต่อหน้าต่อตา แต่กลับไม่มีใครช่วย น้าศรเป็นถึงหัวหน้ารปภ. แต่กลับเห็นเป็นเรื่องตลก เห็นจะต้องรายงานคุณลุงปราชัยบ้างแล้ว” อรัญชย์ต่อว่าอย่างไม่สบอารมณ์ พนักงานรักษาความปลอดภัยจึงหุบยิ้ม หน้าสลดกันเป็นแถวๆ “ผมขอโทษครับคุณอรัญชย์ เพราะว่าคุณลี่เป็นเพื่อนของคุณวดีแล้วก็วิ ผมถึงไม่คิดว่าคุณลี่จะเป็นอย่างที่คุณบอกน่ะครับ” “อะไรนะ!” อรัญชย์อุทานอย่างไม่เชื่อหู ผู้ที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นเด็กเหลือขอ เป็นขโมยก็ได้ที ทำท่ากระหยิ่มยิ้มย่อง ก่อนจะถอดหมวกแก๊ปออกมา อีกฝ่ายที่แปลกใจอยู่ก็ยิ่งชะงักไปทันควันเมื่อได้เห็นรูปหน้าชัดเจน เส้นผมย้อมด้วยสีม่วงแดงที่ถักเปียไว้ทิ้งตัวลงมาจนถึงกลางหลัง รูปหน้าเรียวยาวที่ปราศจากเครื่องสำอางดูเป็นธรรมชาติพาให้สองแก้มใสน่ามองยิ่งนัก ร่างสูงชะงักงันไปชั่วขณะ อะไรกันที่บังม่านตาให้พร่ามัวถึงขนาดทำให้มองสาวน้อยที่น่ารักขนาดนี้เป็นเด็กผู้ชายไปได้ ลรินดาเบิกตากว้างเมื่อตั้งสติได้ เธอจึงกระทืบเท้าของชายหนุ่มอย่างแรง “โอ๊ย!!” เขาร้องเสียงหลง “สมน้ำหน้า!” ลรินดายิ้มเยาะอย่างสะใจ แล้ววิ่งหนีไปอย่างไม่เหลียวหันกลับมามองข้างหลังอีกเลย            "เฮ้ย!! แล้วโน๊ตบุ้กฉันล่ะ เฮ้ย..." จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:36:44

ความคิดเห็นที่ 2 ต่ออีกๆๆๆๆ เคาน์เตอร์ของโรงแรมซีซั่นสเตทมีลักษณะเปิดโล่ง อยู่ตรงข้ามกับล็อบบี้ซึ่งจัดวางอย่างหรูหรา โซฟาเบาะนุ่มตั้งล้อมรอบอยู่กับโต๊ะกระจกวงกลมตัวเล็กๆ จัดวางไว้เป็นสัดส่วน บนโต๊ะวางประดับด้วยดอกกุหลาบสีแดงในแจกันกระเบื้องเคลือบ ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศหอบกลิ่นน้ำมันดอกมะลิหอมฟุ้งให้ความรู้สึกผ่อนคลาย ทางโรงแรมจะจุดเทียนเพื่อใช้กลิ่นจากน้ำมันหอมแทนการใช้สเปรย์ปรับอากาศ อีกทั้งแสงไฟสีทองสลัวส่องลงมาจากมุมต่างๆ ให้ความคลาสสิคและกลมกลืนกันอย่างลงตัวทีเดียว ลรินดาวิ่งเหนื่อยหอบ มาหยุดยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ พลางสอดส่ายสายตามองไปโดยรอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามเธอมา จึงผ่อนลมหายใจเฮือกใหญ่ออกมาอย่างโล่งอก “เฮ้ย! ไอ้ลี่ แกวิ่งหนีใครมาวะ แล้วดูสภาพแกซิ ไปทำอะไรมาอย่างกับลูกหมาตกน้ำเลย” วิลาสินีเพื่อนสาวพนักงานต้อนรับของโรงแรมที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์ทักด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ “อีกยี่สิบนาทีแกจะออกกะแล้วใช่ป่ะ” ลรินดาไม่ตอบคำถามเพื่อน แต่เธอตั้งคำถามกลับไป เมื่อยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมามองดูบอกเวลาสี่โมงเย็นกับอีกสิบนาที “เออดิ แล้วตกลงแกจะตอบฉันได้ยังว่าไปทำอะไรมา” เพื่อนสาวยังคาดคั้น “ไว้จะเล่าให้ฟัง ดีนะที่ฉันจะไปต่างจังหวัดพอดีถึงได้ฝากกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่ห้องแก ไม่งั้นอะแย่แน่ วิ เดี๋ยวฉันขอไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแกก่อนนะ” วิลาสินีพยักหน้าพลางมองตามเพื่อนสนิทเดินไป ทันทีที่หันกลับมาก็สะดุ้ง “อุ๊ย! คุณอรัญชย์ ขอโทษค่ะ มารอนานหรือยังคะ” “ไม่หรอก เพิ่งมาเอง โทษทีที่ทำให้ตกใจ” อรัญชย์หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “อ่อ พรุ่งนี้ผมจะเช็คเอาท์ ช่วยโทรปลุกผมสักตีสามด้วย ถ้าออกจากกรุงเทพราวๆ ตีสี่ ตีเวลากว่าจะขับรถไปถึงกระบี่ก็คงบ่ายๆ” ประโยคหลังออกแนวพึมพำคนเดียวมากกว่า “ได้ค่ะ คราวนี้คุณอรัญชย์กลับเร็วนะคะ” พนักงานต้อนรับสาวถามอย่างคุ้นเคย ปกติแล้วอรัญชย์มาพักที่นี่ไม่เคยต่ำกว่าหนึ่งสัปดาห์ แต่ครั้งนี้เขาเพิ่งมาพักได้เพียงสามวันเท่านั้น อรัญชย์เป็นลูกค้าประจำของโรงแรมนี้ และก็เป็นลูกค้าระดับวีไอพี เพราะบิดาของเขา เป็นเพื่อนกับคุณปราชัย เจ้าของโรงแรม “คราวนี้ผมแค่มาดูพื้นที่ที่จะจัดงานออกร้านนานาชาติให้กับคุณแม่เท่านั้นเอง” “แล้วปีนี้จัดที่ไหนหรือคะ” วิลาสินีถามต่อ “ยังไม่แน่เหมือนกัน บางทีอาจจะเป็นที่นี่ก็ได้” อรัญชย์ตอบ หลังจากคุยสัพเพเหระไปบ้างแล้ว ชายหนุ่มจึงเข้าเรื่องที่กำลังคั่งค้างอยู่ในใจ “เอ่อ... คุณวิ ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพื่อนคุณเหรอ” หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถามกลับ “ผู้หญิง ไหนคะ” “ก็คนที่มาคุยกับคุณก่อนหน้าผมจะเดินมาไงล่ะ” “อ๋อ... เยลลี่เหรอคะ คุณอรัญชย์ถามทำไมเหรอคะ” วิลาสินีถามกลับ แต่อีกฝ่ายยังไม่ทันได้ตอบ หญิงสาวก็ถามต่ออย่างนึกขึ้นได้ “พูดถึงลี่ นี่เดี๋ยวดิฉันออกกะแล้วก็ว่าจะไปส่งลี่ที่สายใต้ใหม่ ลี่ก็กำลังจะไปหาเพื่อนที่กระบี่เหมือนกัน ว่าแต่คุณอรัญชย์อยู่อำเภออะไรคะ” “ถ้าบ้านก็อยู่ในอำเภอคลองท่อม แต่รีสอร์ตอยู่อำเภอเมือง แล้วคุณไม่ได้ไปด้วยเหรอ ทำไมปล่อยให้เพื่อนเดินทางไปตัวคนเดียว” อรัญชย์ถามกลับ “จริงๆ แล้วลี่ไม่ได้ไปเที่ยวซะทีเดียวหรอกค่ะ ลี่ต้องไปทำงานด้วย ลี่เป็นผู้ช่วยไกด์น่ะค่ะ คือปกติลี่จะไปกับทัวร์ แต่กว่าจะถึงวันทัวร์มาลงรอบนี้ก็อาทิตย์หน้าโน่น ลี่ก็เลยล่วงหน้าไปพักบ้านเพื่อนที่อ่าวพระนางก่อนค่ะ” วิลาสินีสาธยาย “อ่าวพระนางงั้นเหรอ” ชายหนุ่มพึมพำในลำคอ ก่อนจะหันไปถามคู่สนทนาต่อด้วยความสนใจอย่างออกนอกหน้า “แล้วเพื่อนคุณไปรถเที่ยวกี่โมง” “สองทุ่มค่ะ ลี่ชอบเดินทางตอนกลางคืน จะได้นอนหลับเป็นการฆ่าเวลา” พนักงานต้อนรับสาวตอบ “แสดงว่าจองตั๋วไว้ล่วงหน้าแล้ว...” วิลาสินียิ้มรับแทนคำตอบ “เพื่อนคุณนี่ดูเป็นคนไม่กลัวอะไรเลยนะ ผู้หญิงตัวคนเดียว เดินทางไกลๆ แบบนั้น แล้วบริษัทรถอะไรนี่จะไว้ใจได้หรือเปล่า” ชายหนุ่มแกล้งถาม “รถของอิสระทัวร์ไว้ใจได้แน่นอนค่ะ เจ้าประจำของลี่เขาล่ะ” อีกฝ่ายตอบพาซื่อ แม้หญิงสาวจะรู้ว่าลูกค้าวีไอพีผู้นี้เป็นลูกชายเจ้าของรีสอร์ตชื่อดังของจังหวัดกระบี่ ซึ่งเป็นรีสอร์ตหนึ่งในเครือของรอยัล อันดามัน กรุ๊ป แต่เธอก็ไม่เคยรู้เลยว่าบริษัท อิสระทัวร์ ก็เป็นกิจการหนึ่งในเครือเช่นกัน อรัญชย์แอบยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินคำบอกเล่าของพนักงานต้อนรับสาว เขาจึงขอกุญแจห้องพัก แล้วขอตัวขึ้นไปบนห้องสูทสุดหรู ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่วิลาสินีเตรียมตัวจะออกกะพอดี จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:38:45

ความคิดเห็นที่ 3 ช่วงสุดท้ายของตอนที่ 1 ค่า... สไตล์การแต่งตัวของลรินดาเป็นอะไรที่ง่ายๆ สบายๆ แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ รองเท้าหุ้มส้นเตี้ยๆ ก็เดินปร๋อออกมานอกบ้านได้แล้ว หญิงสาวไฝ่ฝันการทำงานเป็นมัคคุเทศก์มาตั้งแต่เด็กๆ เธอชอบการเดินทาง รักความเป็นอิสระเสรี แต่ด้วยความที่ฐานะทางบ้านไม่ได้ดิบดีอะไรนัก เธอจึงต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยตั้งแต่เริ่มเรียนสายอาชีวะ โดยเอาเวลาหลังจากเลิกเรียนทำงานพาร์ทไทม์เป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่ตามร้านอาหารต่างๆ จนกระทั่งเข้าเรียนมหาวิทยาลัย ลรินดาเลือกเรียนในสาขามัคคุเทศก์อย่างเต็มตัว เธอจึงลาออกจากงานพาร์ทไทม์ที่ทำอยู่ และมาฝึกงานเป็นผู้ช่วยไกด์เพื่อเป็นรายได้พิเศษส่งตัวเองเรียนทุกๆ วันเสาร์อาทิตย์ เมื่อเรียนจบแล้ว เธอก็ยังคงตำแหน่งผู้ช่วยและใช้วันเวลาทั้งหมดสั่งสมประสบการณ์จากรุ่นพี่และเรียนรู้ภาษาต่างๆ ให้มากขึ้นกว่าเดิม เพื่อที่อีกไม่นานนี้เธอจะได้ไปลงสอบเอาใบอนุญาตประกอบวิชาชีพมัคคุเทศน์และสามารถทำงานที่เธอรักอย่างเต็มตัวให้ได้   ระหว่างเดินจากหอพักของเพื่อนกลับมาที่โรงแรม หญิงสาวก็นึกขึ้นได้จึงปลดเป้หาโทรศัพท์มือถือ แล้วกดเบอร์โทรออกไปยังผู้ที่เธอต้องการพูดคุย เมื่อปลายทางรับสาย หญิงสาวก็กรอกเสียงลงไปทันที “ลี่เองนะแม่ แม่กำลังขายของอยู่หรือเปล่าจ๊ะ” ลรินดาเอ่ยถามมารดาที่มีอาชีพแม่ค้าขายขนมจีนน้ำยาอยู่ในเพิงขายของเล็กๆ ในตลาดเทศบาล ตัวเมืองประโคนชัย ทุกครั้งก่อนออกเดินทางไปไหนเธอจะต้องโทรศัพท์บอกกับผู้เป็นแม่เสมอ ชีวิตของเธอมีแม่เพียงคนเดียวที่สำคัญมากที่สุด แต่นานๆ ครั้งจึงจะได้เจอกัน ด้วยอาชีพของเธอที่ต้องเดินทางไปโน่นมานี่ แต่อย่างน้อยการที่ผู้เป็นแม่อาศัยอยู่กับยายและพี่ๆน้องๆ ที่บ้านเกิดในจังหวัดบุรีรัมย์ ก็ทำให้หายห่วงไปได้มาก “วันนี้ขายดี นี่แม่ก็กำลังเก็บล้างของอยู่ แล้วหนูล่ะทำอะไรอยู่ลูก” ไม้หอมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม ไม่มีอะไรจะสบายใจเท่ากับการได้ยินเสียงปลายสายเป็นลูกสาว อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าลรินดายังปลอดภัยและสบายดี “ก็กำลังคิดถึงแม่อยู่ไงจ๊ะ” คำตอบทีเล่นทีจริงของลูกสาวพาให้ผู้เป็นแม่คลี่ยิ้ม “แม่ก็คิดถึงลี่เหมือนกัน อย่าบอกนะว่าที่โทรมานี่จะบอกแม่ว่าต้องเดินทางอีกแล้ว คราวนี้ไปจังหวัดไหนล่ะ” ผู้เป็นแม่พูดอย่างรู้ทัน “ใช่แล้วจ้ะแม่ ตอนนี้ลี่มารอไอ้วิมันออกกะ เดี๋ยวมันจะไปส่งที่สายใต้ คืนนี้ลี่ต้องนั่งรถทัวร์ไปกระบี่เองเพราะลี่ต้องล่วงหน้าไปก่อน ไม่ได้ไปกับรถของบริษัทจ้ะแม่” “อ้าว แล้วทำไมหนูไม่รอไปกับบริษัทล่ะลูก เดินทางไปคนเดียวแบบนี้ แม่ล่ะห่วงจริงๆ” ไม้หอมถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล “ลี่ว่าจะไปนอนค้างกับฟางสักสี่ห้าวันจ้ะแม่ เพราะจริงๆ ทริปนี้เริ่มวันพุธหน้าโน่นแน่ะ” ลรินดาเอ่ยถึงเพื่อนสนิทอีกคนที่มีถิ่นฐานบ้านเกิดอยู่จังหวัดกระบี่ “หนูจะไปเจอณัฐ... ด้วยหรือเปล่า” ผู้เป็นแม่ลังเลเล็กน้อยที่จะถามคำถามนี้ เพราะเท่าที่ได้ยินประวัติมา อาณัฐเป็นคนเจ้าชู้มาก เขาเป็นลูกชายเจ้าของโรงงานแปรรูปปาล์มและสวนปาล์มอันมีพื้นที่มากกว่าร้อยไร่ นับว่าเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะทีเดียว ลรินดาคบหาดูใจกับเขาในฐานะคนรักมาเป็นเวลาร่วมสามปีแล้ว แม้เป็นรักที่ห่างไกลกันก็ตาม “ก็ยังไม่แน่เลยจ้ะแม่" หญิงสาวตอบสั้นๆ            "แม่เชื่อนะว่าลูกสาวแม่จะไม่ทำอะไรเสียหาย ถึงยังไงหนูก็เป็นผู้หญิง ก่อนจะทำอะไรคิดถึงคนข้างหลังให้ดี อย่าให้เหมือนแม่นะ...เยลลี่” ผู้เป็นแม่สอนบุตรสาวด้วยน้ำเสียงปนเศร้า “แม่ เรียกลี่ว่าเยลลี่อีกแล้ว...” ไม้หอมมักเรียกชื่อเล่นของลูกสาวแบบเต็มๆ ว่า “เยลลี่” ทุกครั้งที่เธอนึกถึงโกโวนี่ ฟาบริซิโอ สามีสัญชาติอิตาเลียน รูปร่างหน้าตาของลรินดาจึงถอดแบบผู้เป็นบิดาออกมาไม่ผิดเพี้ยนตามแบบฉบับของสาวลูกครึ่งไทย-อิตาเลียน แต่ลรินดามีความทรงจำที่บอบช้ำเกี่ยวกับผู้เป็นพ่อ และชื่อ “เยลลี่” เป็นชื่อที่โกโวนี่ตั้งให้ เธอจึงไม่ต้องการให้ใครเรียกชื่อนี้ คนที่รู้ว่าเธอมีชื่อเล่นว่าเยลลี่มีเพียงมารดาและเพื่อนสนิทจริงๆ สองสามคนเท่านั้น “ก็ได้จ้ะ หนูจะไปไหนทำอะไรก็ระวังเนื้อระวังตัวนะลูก แม่รู้ว่าลี่รักงานนี้มาก แต่ถ้าห้ามได้แม่คงจะห้ามไม่ให้ลูกห่างแม่ไปไหน แม่เป็นห่วงลี่มากนะลูก” “แม่พูดประโยคนี้ทุกครั้งที่คุยกับลี่ ลี่จำขึ้นใจแล้วจ้ะ” เมื่อได้รับรู้ความรู้สึกของแม่ น้ำตาก็เริ่มรื้น แต่หญิงสาวก็กลืนน้ำลายลงคอ พยายามกลั้นน้ำเสียงสะอื้นเอาไว้ “ถ้าลี่ได้เป็นไกด์เต็มตัวเมื่อไหร่ ลี่จะไม่ให้แม่ต้องเหนื่อยเลย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ลี่จะระวังตัวเองอย่างที่แม่บอก แม่เองก็ต้องดูแลสุขภาพให้ดี ถ้าวันไหนเหนื่อยมากก็หยุดขายของบ้างก็ได้ เกิดเจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมาจะแย่” ไม้หอมหัวเราะเล็กน้อย “มาห่วงอะไรแม่ แม่อยู่บ้าน คนเยอะแยะ ถึงเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ ก็มีคนดูแล แต่หนูซะอีกสิ อยู่ตัวคนเดียว แม่บอกให้ย้ายไปอยู่กับวิก็ไม่เอา อย่างน้อยอยู่กันสองคน มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกันได้” “โธ่... แม่ ลี่ไม่ชอบอยู่ในเมือง มันแออัด มลพิษก็มาก ลำพังเข้าออฟฟิศเดือนละไม่กี่ครั้ง ลี่ยังเบื่อเลย แล้วอีกอย่างวิก็ไม่ได้อยู่คนเดียวนะจ๊ะ น้าแหวนก็อยู่ด้วย ถึงจะไม่ค่อยได้กลับบ้านก็เถอะ” ลรินดาอ้างไปถึงวงแหวน แม่ของเพื่อนสนิท ไม้หอมถอนใจยาวก่อนจะพูดอย่างตัดพ้อ “ไม่รู้เมื่อไหร่แหวนจะเลิกอาชีพนี้เสียที แม่ล่ะขอร้องมันไม่รู้กี่ร้อยกี่พันครั้งแล้ว ไม่สงสารลูกบ้างหรือยังไง” หญิงวัยกลางคนไม่อยากแม้แต่จะเอ่ยถึงอาชีพนั้นเลย แม้ตระหนักดีว่าการที่ตนเองได้พบกับโกโวนี่ ก็มาจากการที่ไปรอวงแหวนอยู่แถวๆ สถานบริการที่วงแหวนทำงานขายบริการอยู่ จากวันนั้นแม้จะผ่านมาร่วมยี่สิบปีแล้ว แต่คนส่วนใหญ่ก็เข้าใจว่าไม้หอมประกอบอาชีพเดียวกับวงแหวนซึ่งเป็นเพื่อนสนิท แต่ไม้หอมก็ไม่เคยคิดใส่ใจกับคำคน แม้ลรินดาจะรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร แต่ก็โมโหทุกทีที่ได้ยินคนพวกนั้นกล่าวครหาแม่บังเกิดเกล้า แม้จะพยายามไม่ใส่ใจ แต่หากได้ยินกับหูก็อดตอกกลับคนพวกนั้นไม่ได้ แม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังพูดถึงกันอยู่ แต่คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือวิลาสินี เพื่อนสนิทที่คบกันมานานตั้งแต่จำความได้ หลายต่อหลายครั้งที่วิลาสินีร้องไห้ ปรับทุกข์เรื่องของวงแหวน หลายครั้งที่วิลาสินีพยายามขอร้องแม่ให้เลิกทำอาชีพนี้ แต่ก็ไม่เคยสำเร็จ ลรินดาเองก็จนใจ ไม่รู้จะช่วยเพื่อนได้อย่างไรเหมือนกัน จากคุณ : วันฝัน วันซันเดย์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 11:40:22

ความคิดเห็นที่ 4 บรรยายเห็นภาพดีจังค่ะ แต่เรื่องเหตุการณ์ ไม่รู้สึกคล้อยตามเท่าไหร่ 100 เมตรนี่ ถึงกับหอบนะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:25:24

ความคิดเห็นที่ 5 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 22:53:33