ความคิดเห็นที่ 1 ถนนสายเล็ก ๆ ทางเข้าหมู่บ้านสงบเงียบ  แสงสีนวลของไฟริมทางอาบไล้พื้นคอนกรีตอันทอดยาวไกลออกไปข้างหน้า  นริศราเร่งฝีเท้าเมื่อใกล้ถึงประตูบ้าน  เขาเฝ้ามองแผ่นหลังของเธอที่ทิ้งห่างไกลออกไปทุกที ช่วงเวลาแสนสั้นของวันกำลังจะจบสิ้นลง "นุ่น.." เด็กสาวหยุดฝีเท้าเหลียวมองกลับมา ใบหน้าของเพื่อนหนุ่มแลสงบไร้ร่องรองของความเหนื่อยล้าจากการเรียนเหมือนดังเช่นเธอ "จะเข้าบ้านแล้วเหรอ" เขาถามเสียงนุ่ม " อื่อ ง่วงจัง" เธอตอบด้วยเสียงอ่อนแรง "อย่าลืมนะกันต์ พรุ่งนี้วันเสาร์มาหานุ่นแต่เช้า นุ่นมีข้อสอบเอ็นฯ เก่า ๆ ที่โรงเรียนพิเศษให้มาจะให้กันต์ลองทำ"  ว่าแล้วก็รู้สึกกังวลใจเมื่อคำนึงถึงเวลาทำงานในวันพรุ่งนี้ของเขา ก่อนจะทันรู้ตัว  เขาก็ก้าวใกล้เข้ามาจนประชิดตัวเธอ  แล้วชี้นิ้วขึ้นไปข้างบน "ดูนั่นสินุ่น" เธอแหงนมองตาม ไฟริมทางสาดแสงสลัวบดบังทัศนียภาพของผืนนภายามค่ำคืน "ไม่เห็นมีอะไรเลย มืด ๆ"  เด็กสาวส่ายหน้า "มานี่สิ" เขาจูงมือเธอเดินตัดสนามหญ้ากว้างสู่ใจกลางสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ท่ามกลางเงาไม้ทะมึน ทุกสิ่งรอบกายราวกับหลับใหลอยู่ภายใต้ความดำมืด "อะไรเหรอ" เขาชี้นิ้วขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง "ดูสินุ่น พระจันทร์สวยเห็นไหม" คำเฉลยนั้นทำเอาเธอหมดเรี่ยวแรง  เด็กสาวผ่อนลมหายใจยาว "โธ่ กันต์ อารมณ์ดีจัง นุ่นเหนื่อยนะอยากนอนมากกว่า พรุ่งนี้จะได้รีบตื่นมาติวข้อสอบเก่ากัน ก่อนที่กันต์จะต้องรีบไปทำงานอีก"  รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งเมื่อพูดถึงเวลาทำงานของเขา "ใช่ กันต์ก็คิดแบบนั้น" เขาบอกเสียงเย็น แววตารำลึก "ชีวิตที่นี่ ทุกคนต่างต้องเร่งรีบ จนเหนื่อยแล้วก็หมดวันไป เพื่อตื่นขึ้นมาพบกับความเร่งรีบในวันต่อไป ไม่เคยมีใครเงยมองอะไรที่สูงกว่าสายของรถเมล์เลยด้วยซ้ำ"  หางเสียงนั้นเจือด้วยเสียงหัวเราะ นริศรานิ่งอึ้ง สบมองเขาราวกับต้องมนตร์ "ตอนอยู่นครสวรรค์นะ พอช่วยแม่เอาผักไปส่งตลาดกลับมา กันต์ก็จะนอนหนุนตักแม่พักเหนื่อยกัน คุยเรื่องสนุก ๆ มองดาวสวย ๆ บนฟ้า รูปร่างของพระจันทร์ที่เปลี่ยนไปตามข้างขึ้นข้างแรม" เขาว่าพลางแหงนหน้ามองผืนฟ้าอีกครั้ง  เธอแหงนมองตาม พระจันทร์เกือบเต็มดวงกำลังสาดแสงเรืองรองอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ ความล้ำลึกของรัตติกาลแผ่ปกคลุมจิตใจของเด็กสาวอย่างช้า ๆ ลมราตรีโชยพัดผ่านให้ความรู้สึกสุขสดชื่นอย่างประหลาด เธอเบนสายตากลับมายังเพื่อนหนุ่มอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่าเขามองมา ความเคร่งเครียดจากการเรียนเมื่อสักครู่จางหายไปกับบรรยากาศ "เชื่อไหมนุ่น พอคิดย้อนกลับไป กันต์ถึงรู้ว่านั่นเป็นความสุขอย่างที่เงินทองหาซื้อไม่ได้" เด็กสาวมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สนทนา สีสันของนัยน์ตาอันบอกถึงมุมมองชีวิตที่แตกต่างไปจากเธอ นริศราชะงักเมื่อเดินกลับมาที่หน้าบ้าน ดวงตาคู่วาวจ้องผ่านประตูเข้าไปภายในรั้วบ้าน "มีอะไรเหรอนุ่น"   เขาถามพลางมองตามสายตาเพื่อน "รถป้าวิ" เธอบอกเสียงพึมพำ สายตาจับจ้องอยู่ที่รถยนต์ทรงยุโรปคันใหญ่ที่จอดนิ่งอยู่ท่ามกลางความสลัว "พี่สาวลูกพี่ลูกน้องกับแม่ของนุ่น แต่เค้าไม่เคยมาหาแม่นานแล้วนะ" เด็กหนุ่มสังเกตมองสีหน้าตื่นของเพื่อนสาวด้วยความฉงน "ทำไมล่ะ นุ่นไม่ชอบเค้าเหรอ" เธอหันมาสบตาเพื่อนหนุ่มแล้วส่ายหน้า "เปล่าหรอก แต่ป้าวิมาทีไรจะพาลูกชายเค้ามาด้วยทุกที" สีหน้าของเธอบูดบึ้งขึ้นมา "นุ่นไม่ชอบพี่ประวิทย์เลยนะกันต์ เจอกันทีไรเป็นต้องแหย่ล้อนุ่นสารพัด" คนฟังหัวเราะเบา ๆ ขบขันกับหน้างอ ๆ ที่ดูน่ารักไปอีกแบบของเธอ "เค้าคงเอ็นดูนุ่นแบบน้องมั้ง ถึงได้มาคุยเล่นด้วย คนเราถ้าไม่ชอบกันคงไม่เสียเวลามาคุยด้วยหรอกนะกันต์ว่า" เด็กสาวคลายสีหน้าลงมองเพื่อนหนุ่มนิ่ง ประทับใจกับถ้อยคำอันเยือกเย็นและความคิดอ่านที่เป็นผู้ใหญ่กว่าของเขา "จริงของกันต์" เธอพึมพำสะดุดกับความรู้สึกแปลก ๆ ของตัวเอง "’งั้น... นุ่นเข้าบ้านก่อนนะ" "จ้ะ" เขาพยักหน้าพลางส่งยิ้มให้เธอ "แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมรีบมาหานุ่นล่ะ" เธอบอกย้ำก่อนจะผลักประตูก้าวเข้าบ้านไป จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:46:26

ความคิดเห็นที่ 2 ยุพินเพ่งสายตามองผ่านประตูมุ้งลวดเมื่อเห็นร่างเงาของบุตรสาว สตรีวัยกลางคนหันมองตามสายตาน้องสาว ข้างกายเธอมีชายหนุ่มผิวขาวหน้าตาสำอางนั่งอยู่ด้วย "นั่นไงยุ ยัยนุ่นกลับมาแล้ว"  หล่อนว่า นริศราถอดรองเท้าไว้ที่ชั้นก่อนจะเลื่อนบานมุ้งลวดให้เปิดออก ประวิทย์ลุกพรวดตรงไปทักทายทันที "ว่าไงยัยตุ๊กตาขี้แง ไม่เจอกัน...เสีย.. หลายปี..." เสียงล้อเลียนนั้นทอดอ่อนลง รอยยิ้มเยื้อนบนใบหน้าชายหนุ่มจางหายไปทีน้อย เด็กสาวเพ่งวงหน้าหล่อเหลาที่ขรึมลงของญาติหนุ่ม หวนนึกถึงคำเตือนจากเพื่อนเมื่อสักครู่ "สวัสดีค่ะป้าวิ พี่ประวิทย์" เธอยกมือไหว้ทักทายผู้มาเยือน ก่อนจะเดินอ้อมหลังชายหนุ่มไปนั่งลงข้างกายมารดา ประวิทย์ยืนอึ้งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะได้สติกลับไปนั่งลงที่เดิม "ทำไมวันนี้กลับช้านักล่ะลูก" ยุพินลูบศีรษะบุตรสาวอย่างเอ็นดู  เด็กสาวโน้มตัวไปกอดมารดา "เพิ่งทุ่มครึ่งเองค่ะ เพื่อน ๆ ที่โรงเรียนเค้านัดติวฟิสิกส์กัน" วิรดาสังเกตมองหลานสาว ดวงตาพราวด้วยรอยยิ้ม "ไม่เจอกันแค่สองปี นุ่นหลานป้าโตเป็นสาวสวยแล้ว จวนจะเข้ามหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหมยุ" นริศราหันมองกลับมายังเจ้าของเสียงพูด  วิรดายังคงความงามไม่สร่างแม้วัยจะล่วงเลยมาเกือบห้าสิบปี  เลยไปถึงลูกชายของหล่อนที่เพ่งสายตามองมาเหมือนถูกมนตร์สะกด "อีกปีหนึ่งค่ะป้าวิ ช่วงนี้นุ่นกำลังเรียนกวดวิชา”  เธอบอกพลางหันไปสบสายตาชื่นชมของผู้เป็นมารดา "ไม่ต้องเอ็นฯ ให้เมื่อยหรอกนุ่น ไปเรียนที่เดียวกับพี่ดีกว่า นักศึกษาที่นี่จบมามีคุณภาพทั้งนั้น"  ประวิทย์แทรกความเห็นขึ้นมา แม้จะไม่เจตนาแต่เด็กสาวยังรู้สึกขัดใจตาพราวกับรอยยิ้มแปลก ๆ ของเขา "นุ่นพยายามเอ็นฯ ดูก่อนดีกว่าค่ะพี่ประวิทย์" สุ้มเสียงจริงจังทำเอารอยยิ้มบนใบหน้าชายหนุ่มเจื่อนลง   "มหา’ลัยที่ประวิทย์เรียนอยู่นี่ใช้ได้จริง ๆ นะนุ่น หลักสูตรของเค้าอินเตอร์ โอนหน่วยกิตไปเรียนต่อเมืองนอกได้สบาย" วิรดาช่วยเสริม ก่อนจะปรายตามองไปที่บุตรชาย "ที่สำคัญ ไม่ใช่ว่าจะจบกันง่าย ๆ อย่างประวิทย์นี่ ปาเข้าไปปีที่ห้าแล้ว"   ประวิทย์หน้าเสียกับวาจากระทบกระเทียบของมารดา "โธ่.. อีกไม่กี่วิชาเองแม่"  เขาทอดเสียงอ่อน "ไม่งั้นผมจะให้แม่พามาปรึกษาคุณน้าเรื่องเรียนต่อโทที่อเมริกาเหรอครับ" เด็กสาวทำหน้าฉงน  หันไปทางเจ้าของเสียงพูด "พี่ประวิทย์จะไปเรียนต่ออเมริกาเหรอคะ แล้วทำไมต้องมาปรึกษาแม่นุ่นล่ะคะ" คำถามนั้น  ทำให้วิรดาต้องมองน้องสาวด้วยสายตาคำถาม   "อ้าว ยุไม่เคยบอกลูกหรอกเหรอจ้ะ" ยุพินนิ่งขึง  ดวงตาว่างเปล่าทอดมองพี่สาวอย่างเฉยเมย  วิรดาหันกลับมายังสีหน้าฉงนของหลานสาว  แล้วช่วยตอบแทน "แม่ของหนูจบปริญญาโทมาจากแคลิฟอร์เนีย" ดวงตาของเด็กสาวเป็นประกายลุกวาว น่าแปลกที่มารดาไม่เคยบอกเล่าเรื่องนี้กับเธอ "จริงเหรอคะ" "จริงสิจ้ะ แม่เรากับป้าโตมาด้วยกันเข้าเรียนพร้อม ๆ กันแท้ ๆ ขนาดแม่เค้าไม่เคยได้เรียนกวดวิชาเหมือนอย่างป้า ผลสอบแต่ละเทอมยังออกมาดีเหลือเชื่อ จนถึงขั้นชิงทุนหลวงไปเรียนต่ออเมริกาจนจบปริญญาโทได้ ไม่เหมือนป้าหรอกจ้ะต้องชิงทุนส่วนตัว"   เธอเล่ากลั่วหัวเราะ  "ป้ากับประวิทย์เลือกกันอยู่หลายประเทศ จนมาคิดได้ว่ามหาวิทยาลัยที่ยุเรียนมาก็ไม่เลว แล้วยุล่ะ ไม่คิดจะส่งยัยนุ่นไปเรียนต่อบ้างเหรอ" สีหน้าของยุพินยังไม่เปลี่ยน ทอดมองทุกสิ่งตรงหน้าราวกับไร้ตัวตน "แม่คะ" เสียงเรียกนั้นช่วยให้ผู้ให้กำเนิดคืนสติ นัยน์ตาวาบไหวจ้องดวงตากลมใสของบุตรสาว "ไม่.. เอ๊ย ยังหรอกจ้ะ” โทนเสียงของเธอสั่นพร่าเล็กน้อย “เอาไว้ลูกโตกว่านี้อีกหน่อย” ความรู้สึกประหลาดแผ่ปกคลุมจิตใจเด็กสาว ท่ามกลางความรักอย่างล้นพ้นของผู้เป็นมารดา แต่เธอกลับรู้สึกคล้ายมีช่องว่างระหว่างกันขวางกั้นไว้ ช่องว่างที่มารดาพยายามกีดกั้นเธอให้ห่างไกลจากความจริง จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 19:56:22

ความคิดเห็นที่ 3 กันต์ธีร์ล้วงกุญแจบ้านจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาเมื่อก้าวออกจากลิฟต์ บิดาของเขาน่าจะไปทำงานแล้ว ส่วนพี่ชายคงยังไม่กลับเหมือนเช่นเคย ช่วงหลังมานี้เกียรติก้องกลับดึกมาก บางครั้งก็หายหน้าไปตลอดทั้งคืน ท่าทางอารมณ์ดีมีความสุขเหมือนคนกำลังอยู่ในห้วงรัก ...ความรัก เขาสะดุดทุกครั้งเมื่อนึกถึงคำ ๆ นี้ หนึ่งในองค์ประกอบของการสมสู่สัมพันธ์กันเฉกเช่นเขากับ... เด็กหนุ่มสะบัดศีรษะอย่างแรงเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ สัมพันธภาพระหว่างเขากับเธอเริ่มต้นอย่างราบเรียบ แต่กลับก้าวกระโดดจนกลายเป็นความสัมพันธ์ลึกซึ้งอย่างที่เจ้าตัวปรับกายปรับใจไม่ทัน เขาถวิลหาเรือนร่างเปลือยอันเย้ายวนจากหญิงสาว ขณะอีกด้านหนึ่งของจิตใจคล้ายต้องการหยุดยั้งสัมพันธ์คาวโลกีย์นี้ลงเสีย ดุจมีพลังดึงดูดและผลักดันขัดแย้งกันอยู่ ...อะไรที่ทำให้ปรียาเลือกดำเนินหนทางชีวิตเช่นนี้ เด็กหนุ่มผงะเล็กน้อยเมื่อผลักประตูห้องเข้าไป  ร่างผอมสูงของเกรียงศักดิ์กำลังถือหูโทรศัพท์พูดงึมงำอยู่ข้างเตียง เขาหันมองมาที่ประตูก่อนจะส่งสายให้ "เอ้า ของแก" กันต์ธีร์รับหูโทรศัพท์มาถือไว้อย่างงุนงง  สังเกตมองผู้เป็นบิดาที่ละความสนใจจากเขา  หันไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้องไป "กันต์ กันต์ใช่ไหม" เสียงคุ้นหูดังแว่วมาตามสายคลุกเคล้าปะปนอยู่กับเสียงอึกทึกเจี๊ยวจ๊าวรอบด้าน ใจของเด็กหนุ่มเต้นรัวขึ้นมาด้วยความหวั่นวิตก "พี่ปิ๋มเหรอครับ" เขาถามเสียงตื่น "ม..มีอะไรเหรอครับพี่" ปลายสายหัวเราะเบา ๆ อย่างเย็นใจ "ทำไมต้องทำท่าตื่นเต้นขนาดนั้น หือ..." เขาเพ่งมองไปยังประตูห้องที่เห็นร่างสูงของบิดาก้าวพ้นออกไป  หวาดวิตกกับการกระทำที่ซ่อนเร้นอยู่ "เมื่อกี้พี่คุยกับพ่อผมเหรอครับ" สุ้มเสียงสั่นพร่าทำเอาเธอต้องกลั้นหัวเราะ "ไม่ได้คุยอะไรกันมากมายหรอกจ้ะ เค้าบอกว่ากันต์ยังไม่กลับจากโรงเรียน ถามว่าใครจะคุยด้วย พอพี่บอกว่าเป็นเจ้าของร้านอาหารที่กันต์ทำงานด้วย เขาก็ทำท่าสนใจใหญ่ ถามว่ากันต์ทำงานเป็นยังไงบ้าง ขยันดีไหม" เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วแข็งใจถามตรง ๆ ออกไป "พี่คง.. คงไม่ได้บอกพ่อเรื่องนั้นนะครับ เรื่อง เอ่อ..ที่เรา..." ราวกับคำพูดนั้นถูกบดบังด้วยการกระทำที่ต้องแอบซ่อน หญิงสาวหัวเราะร่าเมื่อรู้ถึงความไม่สบายใจของเขา " เด็กโง่ พี่จะบอกไปทำไม" เขาเริ่มรู้สึกว่าวันนี้เธอออกจะครื้นเครงเป็นพิเศษ "บอกแล้วไงจ้ะว่าไม่ต้องกังวล เรื่องแบบนั้นธรรมดาจะตาย” เขาผ่อนลมหายใจยาวอย่างโล่งอก และเริ่มคุมสติได้ "พี่โทรมา มีธุระอะไรหรือครับ" ปรียาเงียบเสียงไปครู่หนึ่ง แว่วได้ยินเสียงถอนหายใจเบา ๆ ของเธอ "พี่เมา" เธอตอบห้วน ๆ "ขับรถกลับบ้านเองคงมีปัญหากับตำรวจแน่ กันต์ออกมาช่วยขับไปส่งพี่ที่บ้านหน่อยได้ไหม" กันต์ธีร์เหลือบมองนาฬิกาแขวนบนผนังซึ่งบอกเวลาเกือบยี่สิบนาฬิกา หากเพียงขับรถไปส่งเธอที่บ้านคงไม่ทำให้เขาผิดนัดติวข้อสอบเก่ากับเพื่อนสาวในวันพรุ่งนี้ ...แต่มันอาจไม่ใช่แค่นั้น "พี่ขับกลับเองไหวนะจ๊ะ แต่ถ้าเกิดโดนตำรวจจับขึ้นมา พรุ่งนี้กันต์ไปเปิดร้านแทนพี่ด้วยละกัน" เธอแสร้งประชดราวกับจับความคิดของเขาได้ "พี่อยู่ที่ไหนครับ" หญิงสาวยิ้มกว้างอย่างผู้ชนะ "พระรามเก้าจ้ะ" เธอบอกชื่อสถานที่เที่ยวกลางคืนแห่งหนึ่ง และเส้นทางที่จะเดินทางไป เด็กหนุ่มพยักหน้าอย่างรับรู้ "งั้นผมขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ แล้วจะรีบไป" "จ้ะ เดินเข้ามาในร้านที่พี่บอกเลยนะจ๊ะ โต๊ะที่มีคนเยอะที่สุด" เธอบอกก่อนจะวางสาย สถานที่ที่นายจ้างนัดให้ไปนั้นห่มคลุมไปด้วยแสงสี ปรียาอยู่ในชุดเสื้อสายเดี่ยวสีฟ้าสดกับกระโปรงยีนส์ทรงสั้นกำลังพูดคุยเฮฮา อยู่กับเพื่อนชายหญิงกลุ่มใหญ่ เธอส่งกุญแจรถให้ทันทีเมื่อเห็นเขา "เอ๊ย ปิ๋มมีหนุ่มรูปหล่อคนใหม่มารับด้วย" เสียงหนึ่งหยอกดังขึ้นมา ปรียายกแก้วเหล้าขึ้นจิบ แล้วหัวเราะอย่างครื้นเครง "เด็กที่ร้าน วานเค้ามาช่วยขับรถให้" เธอแก้ต่างพลางลุกพรวดขึ้น ชั่วขณะก็เซถลาล้มลงด้วยอาการมึนเมา เด็กหนุ่มรีบปราดเข้าไปประคองไว้ได้ทันท้วงที "โห รูปหล่อแถมเป็นสุภาพบุรุษอีก ไม่แนะนำให้เพื่อนฝูงรู้จักกันบ้างเลยเหรอปิ๋ม" อีกเสียงหนึ่งดังข้ามหัวมา หญิงสาวพยุงตัวเองไว้ไม่อยู่  ซบนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของเด็กหนุ่ม เขาแปลกใจเมื่อเห็นว่าเธอเมามายมากกว่าที่คิดไว้ "ไปเถอะครับพี่ปิ๋ม เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเปิดร้านไม่ไหวนะครับ" เขากระซิบ ปรียาเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนุ่ม แล้วหัวเราะร่า "เอ่อ จริงด้วย พรุ่งนี้ต้องไปเปิดร้าน พี่นี่แย่จริง ๆ" เธอพึมพำเสียงป้อแป้ ก่อนจะถูกประคองเดินโซเซออกมา ได้ยินเสียงหนึ่งตามหลังมาเบา ๆ "มีใครแต่งงานทีไร ปิ๋มเป็นงี้ทุกที" จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:03:00

ความคิดเห็นที่ 4 ร่างอันอ่อนปวกเปียกของปรียาถูกวางลงบนโซฟาตัวใหญ่ภายในบ้านของเธอ  เด็กหนุ่มทอดมองอย่างอ่อนใจ  ขณะถอยห่างออกมาเพื่อเปิดสวิชไฟภายในห้องโถง  คิดว่าไม่ดีแน่หากปล่อยเธอไว้แบบนี้ เขากวาดมองไปรอบ ๆ อย่างครุ่นคิด จนสายตาไปหยุดอยู่ที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่ม กาแฟดำคงช่วยให้เธอสร่างเมา เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์หยิบถ้วยกับขวดกาแฟ ท่ามกลางความสลัว แสงสีแดงจากไฟของกระติกน้ำร้อนที่เสียบทิ้งไว้ลอยเด่นอยู่หน้าครัว เขาเพ่งมองผ่านความดำมืดเข้าไปราวกับมีแรงดึงดูด ภายในห้องครัวกว้างมีหน้าต่างบานใหญ่ อาทิตย์ยามสายสาดแสงจ้าทะลุผ่านกระจกบานเลื่อนเข้ามา แลเห็นเคาน์เตอร์ครัวรูปตัวแอลปูด้วยหินแกรนิตขัดมันเงาวับ ด้านล่างเป็นตู้บานเกร็ดสีขาวโทนเดียวกับบ้าน มือเล็ก ๆ ของใครคนหนึ่งกำลังขัดถูพื้นอยู่ เสียงอาเจียนโอ๊กอ๊ากของปรียาดังแว่วมา  ช่วยให้มโนภาพนั้นเลือนหาย  เด็กหนุ่มสลัดศีรษะไปมาอย่างงุนงง  นึกไม่ออกเลยว่าเคยเห็นภาพนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่  จากนั้นจึงรีบตักผงกาแฟและกดน้ำร้อนใส่ลงในถ้วยแล้วเดินกลับออกไปหาเธอ เสียงน้ำฝักบัวไหลซ่ามาจากภายในห้องน้ำ  กันต์ธีร์ถือถ้วยกาแฟดำหยุดยืนรอหญิงสาวอยู่หน้าประตูพักใหญ่ เธอหายเข้าไปนานจนเขารู้สึกเป็นห่วง "พี่ปิ๋มครับ" เขาตัดสินใจเคาะประตูเรียก "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" ไม่มีเสียงตอบ เด็กหนุ่มลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจหมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไป ร่างอันไร้สติของปรียาทรุดนั่งอยู่กับพื้นกระเบื้อง ปล่อยให้สายน้ำฝักบัวตกกระทบร่างกายจนเปียกชุ่มโชก เขารีบเข้าไปประคองเธอลุกขึ้น ปรียาอาจคิดว่าสายน้ำจะช่วยให้เธอสร่างเมา "พี่ปิ๋มเป็นยังไงบ้างครับ แบบนี้ระวังเป็นหวัดนะครับ" หญิงสาวปรือตามองเจ้าของเสียงพูด เยียดยิ้มบนใบหน้าเล็กน้อย ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบรอบคอเขา เด็กหนุ่มกึ่งอุ้มกึ่งลากพาเธอออกทางประตูห้องนอนชั้นล่าง แล้วทิ้งร่างอันเปียกโชกไว้กับเตียงนอน เขาหันมองซ้ายขวาด้วยความสับสน ก่อนจะตรงไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าออกมาแล้วบรรจงซับน้ำบนใบหน้ากับเส้นผมของเธอ กวาดสายตาต่ำลงมายังเสื้อตัวบางกับกระโปรงยีนส์ที่เปียกชุ่ม รู้สึกลังเลที่จะถอดมันออก "ชาร์ล ๆ ปิ๋มหนาว" หญิงสาวผวาลุกขึ้นโอบคอเขาอีกครั้ง "ปิ๋มคิดถึงคุณ ชาร์ล  คิดถึงเหลือเกิน..." กันต์ธีร์สะดุ้ง พยายามง้างแขนเธอออก อาการเมามายไร้สติของนายจ้างทำให้เขาต้องระมัดระวังต่อการสัมผัสใกล้ชิดกับเธอ "ไม่ใช่นะครับพี่" แรงเหนี่ยวรั้งของเธอหนักหน่วงขึ้นทุกที เขาเปลี่ยนมาใช้มือประคองใบหน้า แล้วเขย่าให้คืนสติ "ผมกันต์ไงครับ กันต์ไง" หญิงสาวกระพริบตามองเขานิ่งไปชั่วครู่ ก็ส่งเสียงหัวเราะออกมา "อ้าว กันต์เหรอ พี่นี่แย่จัง จำใครต่อใครมั่วไปหมด" เธอบอกกลั่วหัวเราะอย่างครื้นเครง ก่อนจะเลื่อนมือไปเลิกชายเสื้อที่เปียกขึ้นปลดบราเซียชั้นในแล้วถอดออกทางศีรษะ เด็กหนุ่มตกตะลึง พยายามตั้งสติหันไปคว้าผ้าขนหนูข้าง ๆ ห่มคลุมลงบนร่างเธอ "เดี๋ยวสิครับ ให้ผมไปเอาเสื้อผ้ามาให้พี่เปลี่ยนก่อน" เขาบอกเสียงพร่า ขณะพยายามดึงผ้าขนหนูปกปิดร่างท่อนบนอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ปรียาทอดมองสีหน้าตื่นของเด็กหนุ่มด้วยนัยน์ตาเชื่อมฉ่ำ ขณะเลื่อนมือไปปลดซิบกระโปรงยีนส์ที่สวมอยู่แล้วรูดมันออกพร้อมกางเกงชั้นใน เขานึกถึงกาแฟดำที่วางไว้หน้าห้อง แต่ไม่ทันการณ์เมื่อหญิงสาวกระโจนขึ้นมานั่งคร่อมอยู่บนตักเขา ผ้าขนหนูที่ห่มคลุมร่างท่อนบนไว้เลื่อนหลุด เผยผิวเนื้อเนียนขาวทุกส่วนสัดของเรือนร่างสาว กันต์ธีร์กวาดมองทรวงอกอิ่มนายจ้างสาวด้วยใจระทึก เพ่งสายตาไปที่ดอกกุหลาบสีดำใหญ่ซึ่งชูช่ออยู่หว่างร่องอกของเธออย่างห้ามใจไม่อยู่ ปรียาไล้นิ้วไปทั่วใบหน้าเรียวที่พราวไปด้วยเม็ดเหงื่อของหนุ่มน้อยตรงหน้า หลงใหลกับอารมณ์ตื่นของเขา "พี่ชอบเรารู้ไหม" เธอกระซิบขณะไล่จุมพิตบนหน้าผาก แก้ม เลยไปถึงใบหูของเขา "กันต์ไม่เหมือนคนอื่นเลย กันต์ดูลึกลับดี จนพี่เดาไม่ถูกเลยนะว่าเราคิดกับพี่ยังไง" ...เวทนา คำนั้นวาบเข้ามาในหัว  ขณะร่างกายเริ่มสนองตอบเธอ ...กระทำตามแรงปรารถนาของธรรมชาติ เขาปัดความคิดคำนึงนั้นทิ้งไปพยายามหาคำตอบที่ดีกว่านั้น อารมณ์ปรารถนาที่ถูกปลุกเร้าผัดผ่อนเหตุผลและอนาคตออกไปเรื่อย ๆ เขาหลับตาเห็นแต่ภาพตัวเองเวียนว่ายอยู่ในความมืด ................................................. 6...รอยด่าง http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12331269/W12331269.html แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 10:28:32 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:06:28

ความคิดเห็นที่ 5 กระทู้จะหายอีกไหมเนี่ย ความยากลำบากในการเรียนสมัยมัธยม และไม่มีทุนทรัพย์ที่จะเรียนกวดวิชานั้น หยิบมาจากชีวิตสมัยเด็กของผู้เขียนเอง นึกแล้วอิจฉาเด็กสมัยนี้  ที่พ่อแม่ต้องเคี่ยวเข็ญให้เรียน คุณ scottie อ้อ ตอนที่เล่านั้นยังไม่ได้โพสในพันทิปเลยค่ะ แค่บอกว่า ถึงตอนสำคัญทีไร  ไอเดียดับทุกที คราวนี้พระเอกไม่รอดค่ะ  แต่จะเป็นบทเรียนสำคัญในการดำเนินชีวิตของเขาต่อไป คุณ :::อาราเร่::: กึ๋ย ๆ ! ค่ะ คุณ GTW ขอบคุณค่ะ  ถือว่าเป็นคำชม อิ ๆ นิยายเรื่องนี้  ถ้าจัดว่าเป็นนักเขียนอาชีพ  แต่คงเอาไปประกอบอาชีพไม่ได้555 อย่างสองเรื่องก่อนที่ตีพิมพ์ไป  ตอนนั้นเขียนอย่างเดียว ไม่ได้ทำงาน ใช้เวลาเขียนเรื่องละ 1 ปีเต็ม  เทียบกับค่าตอบแทนที่ได้มาแล้ว เฮ้อ... ขืนยึดเป็นอาชีพหลัก  มีหวังไส้แห้ง อิ ๆ สงสารนักเขียนสมัยนี้นะคะ  ที่สำนักพิมพ์เร่งให้เขาผลิตงาน มีอยู่ที่หนึ่งบอกว่า ต้องเขียนได้อย่างน้อย 1 เรื่องภายในสามเดือน (เพื่อความอยู่รอดของสำนักพิมพ์ มั้งค่ะ ก็น่าเห็นใจเค้า) ทำให้นักเขียนเร่งผลิตงานออกมา  คุณภาพของงานก็ต้องลดลงตามเวลาที่ถูกบังคับ แล้วต้องมารับกระแสโจมตีจากคนอ่านว่ามีแต่น้ำ  น่าเห็นใจนักเขียนอีก นี่แหละค่ะ คุณภาพงานดี กับ เวลาที่ต้องเร่ง  มันขัดแย้งกันอยู่ เหตุผลสำคัญที่ทำให้วังวนเลิกคิดจะเป็นนักเขียนอาชีพ แฮะ ๆ จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 20:10:26

ความคิดเห็นที่ 6 วัยรุ่นพอดีเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ค. 55 22:52:16

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่รอดจริงๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 20:30:25