ความคิดเห็นที่ 1 .. แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 10:27:36 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 10:24:08 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 10:20:10 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 10:17:39 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:17:17

ความคิดเห็นที่ 2 Episode 1 ยามบ่ายที่เคยเงียบสงบของอพาร์ทเมนท์เลขที่ 618 ในย่านริเวอร์เดลวันนี้ถูกทำลายลงด้วยเสียงโวยวายของคริสเทน แฮมิลตัน สาวผมบลอนด์หุ่นเพรียวลมผู้เพิ่งได้รับรู้ความลับของปีเตอร์ วอร์เรนแฟนหนุ่มผู้ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนเก่าเข้าโดยบังเอิญ และหลังจากเปิดสงครามน้ำลายกันอยู่พักใหญ่ผลก็ลงท้ายด้วยการที่เธอต้องเป็นฝ่ายหอบหิ้วสัมภาระออกมาจากห้องเสียเอง “ คริส รอเดี๋ยว... คุยกันดีๆ ได้มั้ย ” ปีเตอร์ร้องเรียกพร้อมกับเดินตามคริสเทนออกมาจากห้องทั้งที่ยังนุ่งเพียงบ๊อกเซอร์ลายจุดเพียงตัวเดียว โดยมีมิเกลล่าสาวเซ็กซี่ร้อนฉ่าจากแคลิฟอร์เนียผู้มีหน้าอกไซส์เดียวกับไข่นกกระจอกเทศกำลังใช้ผ้าห่มกระโจมอกแล้วชะโงกหน้ามามองจากในห้อง ซึ่งโดยปกติแล้วมิเกลล่าจะพักอยู่ห้องข้างๆ แต่วันนี้คริสเทนบังเอิญเปิดประตูห้องนอนเข้าไปพบว่าเจ้าหล่อนได้ย้ายมาพักบนเตียงของปีเตอร์เป็นที่เรียบร้อย โดยมีเจ้าของเตียงกำลังต้อนรับขับสู้อยู่อย่างถึงพริกถึงขิง “ จะให้ชั้นคุยดีๆ อะไรไม่ทราบ ไปคุยกับนังแม่วัวนั่นไป! ” คริสเทนไล่ตะเพิดอีกฝ่ายกลับไปขณะที่มือก็รัวนิ้วกดเรียกลิฟท์จนปุ่มแทบจะหลุดออกมา “ ผมก็กำลังคิดจะบอกคุณเรื่องนี้ แบบว่า... กำลังหาโอกาส... ” ปีเตอร์พยายามแก้ตัวท่ามกลางสายตาสอดรู้ของผู้เช่ารายอื่นๆ ที่พากันแง้มประตูห้องออกมาจับจ้องดูอย่างไม่เกรงใจ “ อ๋อเหรอ...  สบายใจได้แล้วสิ ไม่ต้องบอกอะไรแล้ว ชั้นเข้าใจหมดแล้ว ” คริสเทนยังกดลิฟท์ไม่หยุด “ ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าระหว่างผมกับมิเกลล่า มันไม่ใช่แค่แรงปรารถนาชั่ววูบ ความรู้สึกระหว่างเรามันลึกซึ้ง.. ” ปีเตอร์อธิบาย แต่ดูเหมือนว่าคำพูดเหล่านั้นจะไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย “ อันนั้นชั้นเห็นแล้ว ลึกซึ้งมาก ” หญิงสาวประชดเสียงแข็ง “ ผมคิดว่ามันคือความรัก... ” ชายหนุ่มสรุปความรู้สึกของตน “ ไปรักกันให้พอเลย ” คริสเทนได้ยินแล้วคลื่นไส้ “ แล้วกับชั้นล่ะ? ไม่ใช่ความรักหรือไง? ” “ กับคุณผมก็เคยรัก... แต่เรื่องของหัวใจมันเปลี่ยนไปได้ทุกเวลานะคริส ” “ ไปตายซะไปปีเตอร์! นั่นเป็นคำแก้ตัวที่ทุเรศที่สุดเท่าที่ชั้นเคยได้ยินเลย ” คริสเทนสาปส่ง “ คริสเทน... ” มิเกลล่าที่ยืนดูเหตุวิวาทระหว่างคนทั้งสองอยู่เงียบๆ มาพักใหญ่ส่งเสียงร้องเรียกแล้วทำท่าจะเดินออกมาจากห้อง “ หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ตอนนี้ชั้นกำลังคลื่นไส้ ถ้าเธอออกมาให้เห็นหน้าชั้นจะอ๊วกใส่กบาลเธอ ” คำเตือนของคริสเทนทำให้อีกฝ่ายหยุดชะงักและรีบกลับเข้าไปหลบที่เดิมอย่างรวดเร็ว “ คือชั้นอยากจะขอโทษ... ชั้นเองก็พยายามห้ามใจแล้ว ” มิเกลล่าพูดจากหลังบานประตู “ เห็นได้ชัดเลยว่าความพยายามเธอยังไม่มากพอ ” คริสเทนตอบกลับไปพร้อมๆกันกับที่ลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้นที่เธออยู่พอดี “ ชั้นแค่อยากจะขอโทษ... ” มิเกลล่าย้ำประโยคเดิม “ อยากให้เธอรู้ว่าชั้นรู้สึกแย่แค่ไหนกับเรื่องที่เกิดขึ้น... “ “ ใช่... เราทั้งคู่รู้สึกแย่มากที่ทำให้คุณต้องเสียใจ... “ ปีเตอร์เสริม “ ไม่จำเป็นหรอกย่ะ อย่าได้รู้สึกผิดไปเลย ” ทันทีที่ประตูลิฟท์เปิดออก คริสเทนหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าและถุงใส่สัมภาระที่หนักพอๆกับตัวเธอขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปข้างในโดยไม่รีรอก่อนจะหันมาพูดทิ้งท้าย “ เพราะถ้าชั้นไร้ยางอายได้ซักครึ่งหนึ่งของที่พวกเธอเป็น ชั้นก็คงทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน!! ”   เมื่อประตูลิฟท์ปิดลง คริสเทนก็ทิ้งร่างเอนหลังพิงผนังลิฟท์แล้วทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น ก่อนจะเริ่มสูดหายใจเข้าออกช้าๆ เพื่อระงับความเดือดดาลที่พลุ่งพล่านอยู่ในอก แต่ท่ามกลางกระแสโทสะอันเชี่ยวกรากนั้น ลึกๆ แล้วหญิงสาวก็อดแปลกใจไม่ได้ที่ตนเองไม่รู้สึกเสียใจหรือฟูมฟายอะไรมากมายเท่าที่เคยคิดไว้ อาจเป็นเพราะว่าผลจากการแตกหักครั้งนี้อาจก่อปัญหาอีกมากให้ต้องเป็นกังวลจนเธอไม่มีเวลามาทำตัวเป็นผู้บอบช้ำ เมื่อลิฟท์ลงมาถึงชั้นล่าง คริสเทนยันตัวลุกขึ้นแล้วหยิบสัมภาระเดินออกมาจากอาคาร หัวสมองยังตื้อไปหมดจนคิดอะไรไม่ออก ได้แต่เดินเรื่อยเปื่อยไปตามทางเท้าจนเจอเข้ากับร้านกาแฟที่ตั้งอยู่หัวมุมถนน   คริสเทนผลักบานประตูกระจกเข้าไปในร้านก่อนจะเดินโผเผไปนั่งลงที่โต๊ะตัวในสุดที่อยู่ติดริมกระจกอย่างกระปลกกระเปลี้ย  จากนั้นจึงกดโทรศัพท์หาบริทนีย์ เมย์แฟร์เพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่สมัยยังเรียนอยู่ระดับชั้นไฮสคูล เพื่อเล่าเรื่องราวที่เพิ่งประสบมาให้ฟังและหวังจะขอไปพักอาศัยด้วยเป็นการชั่วคราว แต่ทว่าความหวังก็พลันสลายลงทันทีเมื่อถูกเพื่อนรักปฏิเสธแทบจะทันควันพร้อมกับร่ายเหตุผลสารพันที่ทำให้บ้านของตนไม่สามารถเป็นที่พักพิงในยามยากของเพื่อนสาวผู้ชอกช้ำได้ “ สรุปว่าฉันไปพักด้วยไม่ได้ใช่มั้ย? ” คริสเทนถามสรุปใจความได้ดังนั้นหลังจากฟังบริทนีย์พล่ามเหตุผลร้อยแปดพันเก้ามาเกือบสิบนาที “ ชั้นขอโทษนะคริส... ” บริทนีย์ขอโทษเสียงอ่อย  “ ชั้นเห็นใจหล่อนจริงๆ นะกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่มันฉุกละหุกเกินไปและลูกพี่ลูกน้องชั้นก็เพิ่งมาจากแอตแลนต้า... ” “ โอเค... อันที่จริงชั้นก็ไม่อยากจะรู้ตัวว่าโดนแฟนตัวเองนอกใจแบบฉุกละหุกอย่างนี้หรอกนะ... แต่ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรหรอกมันไม่ใช่ความผิดของเธอ ” หญิงสาวปลอบใจเพื่อน ทั้งที่ความจริงรู้สึกว่าตัวเธอเองนี่แหละที่ควรถูกปลอบใจมากที่สุดในเวลานี้ “ โถ แม่คุณ... หล่อนจะผ่านมันไปได้ เชื่อสิ ” บริทนีย์ให้กำลังใจ “ เรื่องนั้นชั้นรู้ แต่เรื่องทำใจเอาไว้ทีหลัง ก่อนอื่นต้องหาที่ซุกหัวนอนคืนนี้ให้ได้ซะก่อน ” หญิงสาวถอนหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม เธอไม่คิดมาก่อนว่าจู่ๆ ตัวเองจะต้องกลายมาเป็นพวกไร้บ้านอย่างกะทันหันแบบนี้ “ โอ... คริส ชั้นรู้สึกแย่ ทำไมชั้นถึงช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย... ” บริทนีย์เริ่มคร่ำครวญอีกรอบ “ ก็เพราะลูกพี่ลูกน้องเธอเพิ่งมาจากแอตแลนต้าและพวกเขาก็เป็นโรคกลัวคนแปลกหน้าโดยเฉพาะผู้หญิงผมบลอนด์ไงยะ และในเมื่อมันเป็นอย่างนั้น ชั้นว่าชั้นคงต้องออกไปดิ้นรนต่อแล้วล่ะ ”  คริสเทนสรุปผลชะตากรรมของตนเอง “ แล้วไงถ้าหล่อนคืบหน้าอะไรก็โทรมาอัพเดทกับชั้นเรื่อยๆ นะ... ” แม้จะช่วยอะไรไม่ได้แต่บริทนีย์ก็พยายามแสดงออกถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างเต็มที่ “ แล้วพรุ่งนี้เจอกันที่มหาวิทยาลัย... ” “ ก็คงเจอกัน บางทีชั้นอาจจะงัดเข้าไปนอนในห้องเลคเชอร์ตั้งแต่คืนนี้เลยล่ะ ” อาจฟังเหมือนประชดแต่คริสเทนคิดแบบนั้นจริงๆ ก่อนที่บริทนีย์จะย้อนกลับมาพร่ำถึงเหตุผลอีกเป็นรอบที่สอง คริสเทนก็รีบตัดบทและวางสายไป หญิงสาวเอนหลังฝังกายลงบนพนักพิงของเก้าอี้นวมบุหนังก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะอย่างหมดอาลัยตายอยาก  ถ้วยกาแฟสีขาวใบใหญ่ที่วางอยู่เบื้องหน้ายังมีเครื่องดื่มเหลืออยู่เกือบเต็ม มันถูกสั่งมาเพื่อให้นั่งแช่อยู่ในร้านได้โดยไม่มีใครมาไล่เท่านั้น ความสั่นคลอนทางอารมณ์จากเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นทำให้เธอยังไม่อยู่ในสภาวะที่พร้อมจะกินดื่มอะไรก็ตามที เสียงสัญญาณเตือนมีสายเรียกเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์มือถือ คริสเทนหยิบมันขึ้นมาและกดตัดสายทิ้งไปหลังจากเห็นชื่อปีเตอร์ โชว์หราอยู่บนหน้าจอ หญิงสาวตัดสินใจว่าระหว่างเขาและเธอนั้นไม่มีอะไรจำเป็นจะต้องคุยกันอีกต่อไป เพียงเท่าที่เป็นอยู่ในเวลานี้ก็มีเรื่องให้ปวดหัวมากจนเกินพอแล้ว ทั้งเรื่องที่ต้องหาที่อยู่ใหม่เนื่องจากห้องที่เคยเช่าร่วมกันนั้นบัดนี้กลายเป็นรังรักของหญิงใจง่ายกับชายใจหมาไปเรียบร้อย และการจะหาที่พักใหม่นั้นก็บีบให้คริสเทนต้องหางานพิเศษทำเพื่อรับภาระค่าใช้จ่ายที่เพิ่มขึ้นด้วย ความเครียดจากปัญหาเร่งด่วนที่ประเดประดังกันเข้ามาทำให้คริสเทนปวดหัวจนแทบจะระเบิด หญิงสาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหลับตาตั้งใจจะพักสายตาที่เหนื่อยล้าเพียงชั่วครู่ แต่ทว่าเสียงดนตรีเบาๆ ที่บรรเลงในร้านกลับช่วยให้เธอผ่อนคลายได้เกินความคาดหมาย จากที่ตั้งใจจะพักเพียงไม่กี่นาทีก็กลายเป็นวูบหลับไปโดยไม่รู้ตัวก่อนจะตื่นขึ้นเมื่อถูกใครบางคนเขย่าแรงๆ เข้าที่หัวไหล่ “ ร้านจะปิดแล้วนะคะ รับอะไรเพิ่มรึเปล่า? ”  บริกรหญิงร่างใหญ่ถามลูกค้าสาวที่เพิ่งงัวเงียตื่นขึ้นมา ใกล้ๆ กันนั้นพนักงานคนอื่นๆ กำลังช่วยกันเก็บกวาดร้าน “ อ่า... ขอโทษค่ะ ชั้นเผลอหลับไปเหรอเนี่ย ” คริสเทนถึงกับตกใจเมื่อหันไปเห็นนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนัง ขณะนี้เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ซึ่งนั่นก็บ่งบอกว่าเธอหลับไปนานหลายชั่วโมงเลยทีเดียว “ ถ้าไม่รับอะไรแล้ว งั้นรบกวนคุณชำระเงินที่แคชเชียร์ได้เลยนะคะ ” สาวร่างใหญ่ชี้ไปยังจุดชำระเงินด้านหน้า คริสเทนคว้าสัมภาระของตนเองลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วยกกาแฟเย็นชืดค้างแก้วขึ้นมาลองจิบหนึ่งอึกก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ กาแฟร้อนซึ่งรสชาติน่าจะกลมกล่อมยามเมื่อแรกเสิร์ฟ เวลานี้กลับหวานจัดบาดคอจนเธอต้องขอน้ำดื่มจากพนักงานเพื่อล้างปาก หญิงสาวหันไปอ่านบอร์ดประชาสัมพันธ์ในร้านฆ่าเวลาระหว่างรอน้ำดื่มและเงินทอน ในตอนนั้นเองที่เธอสะดุดตาเข้ากันประกาศรับสมัครงานแผ่นเล็กๆซึ่งติดเอาไว้อยู่มุมล่างสุดของบอร์ด มันถูกเขียนขึ้นด้วยลายมือบนกระดาษผสมใยฝ้ายเนื้อดีแบบที่นิยมใช้ในการเขียนจดหมายทำให้ดูโดดเด่นต่างจากใบอื่นๆที่พิมพ์และตกแต่งด้วยคอมพิวเตอร์ก่อนจะพิมพ์ออกมาด้วยกระดาษโรเนียวธรรมดาทั่วไป "ต้องการแม่บ้านด่วน กิน-อยู่พร้อม ติดต่อด้วยตนเองเท่านั้น 5022 ถนนอาร์ลิงตัน, ริเวอร์เดล, บรองซ์ " แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 03:02:54 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 02:59:26 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:27:48

ความคิดเห็นที่ 3 ทันที่ที่อ่านจบคริสเทนก็รู้ว่านี่คือคำตอบของปัญหาที่เธอกำลังเผชิญอยู่ หญิงสาวมองเห็นแสงสว่างปลายอุโมงค์อยู่รำไร ความกลัดกลุ้มกังวลใจที่สุมอกอยู่แทบจะจางหายไปโดยพลัน เธอดึงเอาใบประกาศนั้นออกมาจากกระดานแล้วรีบพับเก็บลงในกระเป๋ากางเกงราวกับกลัวใครจะมาแย่ง “ กำลังหางานเหรอคะ? ” พนักงานหญิงชาวจีนที่เดินกลับมาทันเห็นคริสเทนดึงใบประกาศนั้นออกจากบอร์ดพอดีเอ่ยปากถามพร้อมส่งแก้วน้ำดื่มให้ “ ใช่ค่ะ... ที่นี่แหละ ถูกใจใช่เลย ” คริสเทนตอบพร้อมกับยื่นมือไปรับแก้วน้ำมา “ บ้านนั้นค่อนข้างไม่น่าไว้ใจนะ ชั้นอยู่ใกล้ๆ น่ะค่ะ ” สาวหมวยเตือนด้วยหน้าตาจริงจัง และเมื่อทำเช่นนั้นตาชั้นเดียวของเธอก็ยิ่งหรี่ปิดลงไปจนแทบจะมองไม่เห็น “ ไม่น่าไว้ใจ? ” คริสเทนฟังแล้วไม่เข้าใจ “ ยังไงเหรอคะ? นายจ้างโรคจิตบ้ากามหรือว่าเบี้ยวค่าแรง? ” “ ไม่มีใครรู้อะไรเกี่ยวกับเขาหรอกค่ะ นั่นแหละที่ไม่น่าไว้ใจ ” เธอตอบพร้อมกับเดินกลับไปนับเงินในเครื่องเตรียมปิดร้าน “ รู้แค่ว่าเป็นผู้ชาย ยังหนุ่มๆ อยู่ฟังจากเสียงน่ะนะ พอดีเค้าเคยโทรสั่งมาอาหารที่นี่น่ะค่ะ ” “ หืม... ” คริสเทนยิ่งสงสัยหนัก “ หน้าตายังไงก็ไม่เคยเห็นเหรอคะ? ” “ ไม่เคยเลยค่ะ... ชั้นผ่านบ้านนั้นทุกวันก็ไม่เคยเห็นว่าจะมีใครออกมาข้างนอก เหมือนจะเป็นพวกชอบเก็บตัว ของกินของใช้ก็โทรสั่งเอาตลอด ” สาวหมวยหยุดนับเงินแล้วเล่าต่อ “ ขนาดประกาศใบนี้เขายังฝากให้คนมาติดไว้เลย พอรู้ว่าเป็นประกาศจากบ้านหลังนั้น ยังนึกแปลกใจอยู่ว่าจู่ๆ ทำไมถึงต้องการแม่บ้าน ” “ สงสัยเค้าจะขี้เกียจซักกางเกงในเองแล้วมั้ง.. ”คริสเทนทำตลกปลอบขวัญตัวเอง เพราะยังไงซะเวลานี้เธอก็ไม่มีทางเลือก “ ถ้าแค่เป็นพวกโลกส่วนตัวสูงไม่สุงสิงกับใคร ชั้นว่าก็คงไม่มีพิษมีภัยหรอกมั้งคะ ” “ หรือบางทีก็อาจจะเป็นพวกฆาตกรต่อเนื่อง... ” สาวหมวยเพิ่มสมมุติฐานให้อีกข้อ “ ชั้นเคยดูใน CSI พวกเก็บตัวไม่สุงสิงกับใครส่วนมากมักมีปัญหาทางจิต กว่าเพื่อนบ้านจะระแคะระคายก็ตอนที่ลูกสาวตัวเองกำลังจะโดนเชือดแล้วฝังลงในบ่อปูนขาวนั่นแหละค่ะ ” “ นั่นมันละครนี่... ” คริสเทนฟังแล้วใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม “ ของจริงมันคงไม่มีหรอกมั้ง... ถึงมีก็คงไม่เยอะ... ” “ ตามสถิติอาชญากรรมผู้หญิง 3 ใน 20 คนมีแนวโน้มจะตกเป็นเหยื่อของฆาตกรโรคจิตนะคะ ” สาวหมวยให้ข้อมูลเชิงลึกราวกับเป็นนักอาชญวิทยา “ และ 1 ใน 3 ของกลุ่มที่มีแนวโน้มก็จะแจ๊กพอตแตกโดนถลกหนังแล้วยัดท้ายรถ ” “ โอเค... ขอบคุณสำหรับข้อมูล แต่ชั้นคิดว่าคงไม่มีอะไร คนเก็บตัวเฉยๆ ก็มี คงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะมีตู้เย็นเอาไว้แช่เนื้อกับกระดูกผู้หญิง... ” คริสเทนรีบหยุดบทสนทนากับฮันนิบาล เล็คเตอร์เวอร์ชั่นเสิ่นเจิ้นก่อนที่เธอจะใจฝ่อไปมากกว่านี้ “ กระดูกส่วนมากพวกฆาตกรจะเอาไปแช่น้ำกรดเพื่อทำลาย ไม่ค่อยเก็บไว้ในตู้เย็นหรอกค่ะ “ ยัยหมวยทิ้งระเบิดส่งท้ายลูกใหญ่ ก่อนจะรีบขอโทษเมื่อเห็นคริสเทนยืนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม “ ขอโทษทีดันพูดอะไรให้คุณกลัวซะแล้ว ” เพิ่งจะรู้ตัวเหรอยะ... คริสเทนคิดในใจก่อนจะหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากร้าน หญิงสาวหยิบใบประกาศออกมาคลี่ดูอีกครั้งและพบว่าที่อยู่ที่ระบุเอาไว้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก แม้จะยังหวั่นๆ อยู่นิดหน่อยจากคำพูดของพนักงานสาวคนนั้น แต่เธอก็ตัดสินใจไปวัดดวงเอาดาบหน้า ตั้งใจว่าถ้าหากสถานการณ์มันดูไม่น่าไว้ใจจริงๆ คงไม่ยากเกินไปที่ผู้หญิงปราดเปรียวอย่างเธอจะหาทางชิ่ง หลังจากเดินเท้ากว่ายี่สิบนาที คริสเทนก็มาถึงบ้านเลขที่ 5022 ซึ่งอยู่สุดถนนอาร์ลิงตัน มันเป็นเคหะสถานสองชั้นที่ดูหรูหราเหนือความคาดหมายพอสมควร เสียงเพลงบรรเลงจากวงเครื่องสายที่ดังแว่วมาตามลมท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงัดยามวิกาลก่อให้เกิดความรู้สึกวังเวงน่าขนลุกอย่างประหลาด แสงไฟจากหน้าต่างและเงาที่เดินไปมาแสดงให้เห็นว่ามีคนอยู่ข้างใน ก่อนที่จะดึกมากไปกว่านี้ คริสเทนตัดสินใจรวบรวมความกล้าเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตู เสียงเพลงเงียบลงทันทีที่เสียงกริ่งดังขึ้น ตามด้วยเสียงฝีเท้าซึ่งเดินมาหยุดอยู่ด้านหลังบานประตู หญิงสาวรีบกุลีกุจอจัดผมยาวสีบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงของเธอให้ดูเรียบร้อย “ สวัสดีค่ะ... ” คริสเทนเป็นฝ่ายทักทายก่อน แสงที่ลอดผ่านตาแมวที่ประตูหายไป บ่งบอกว่าคนที่อยู่ข้างในกำลังสอดส่องดูรูปพรรณสัณฐานของผู้มาเยือนยามวิกาลอยู่ “ มีธุระอะไร? ” เสียงทุ้มของชายหนุ่มถามออกมา “ คือชั้นมาสมัครงานตามประกาศที่คุณติดเอาไว้ที่ร้านกาแฟเมอร์ล๊อตต์น่ะค่ะ ” คริสเทนตอบพร้อมกับหยิบใบประกาศออกมาแล้วยื่นจ่อไปที่ตาแมว “ ป่านนี้เนี่ยนะ..? ” ชายหนุ่มตอบกลับมา “ ไว้พรุ่งนี้เธอค่อยมาใหม่จะดีกว่า ” “ โธ่... ไม่นะ เดี๋ยวสิคะ... ” เมื่อเห็นว่าความหวังสุดท้ายกำลังจะหลุดลอยไป คริสเทนก็ร้อนรนจนหลุดปากสบถออกมา “ เฮงซวยเอ้ย! ” “ เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ..? ” คนในบ้านหยุดเดินทันทีที่ได้ยินคำนั้น “ ปะ... เปล่าค่ะ... ” เจ้าหล่อนรีบปฏิเสธ “ ไม่ต้องมาเปล่า... ชั้นได้ยินที่เธอพูด ” ชายหนุ่มคาดคั้นให้อีกฝ่ายดิ้นไม่หลุด “ โอเค... ขอโทษค่ะ... คือวันนี้ชั้นเจออะไรๆ มาเยอะมากก็เลยหัวเสีย ชั้นไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ” เมื่อเห็นว่าแก้ตัวไปก็ฟังไม่ขึ้นแล้วคริสเทนจึงตัดสินใจยอมรับผิดตามตรง “ ยังไงก็เถอะ เธอไปสงบสติอารมณ์แล้วค่อยมาใหม่พรุ่งนี้ก็แล้วกัน ” อีกฝ่ายตัดบทโดยไม่แยแสต่อคำชี้แจงนั้น “ ขอร้องเถอะค่ะ ชั้นรู้ว่ามันผิดมารยาทที่มาติดต่อเอาตอนนี้ แต่คืนนี้ชั้นไม่มีที่จะไปแล้ว... ” คริสเทนขอร้อง “ ชั้นเพิ่งเลิกกับผู้ชายเฮงซวยคนนึงเมื่อตอนกลางวันเพราะจับได้ว่าเค้าพาผู้หญิงอื่นมากกถึงบนเตียง แต่ห้องนั้นมันเป็นอพาร์ทเมนท์ของเค้าชั้นเลยต้องเก็บข้าวของออกมา ชั้นถังแตกไม่มีที่ซุกหัวนอนแล้วกำลังวางแผนจะแอบไปนอนในห้องเล็คเชอร์ที่มหาวิทยาลัย แต่ชั้นก็เจอประกาศของคุณเข้าซะก่อน... ” ชายหนุ่มด้านหลังบานประตูนิ่งเงียบไม่พูดอะไรตอบกลับมา แต่เขาก็ยังหยุดอยู่ที่เดิมไม่ขยับเดินไปไหน ซึ่งเป็นสัญญาณว่ากำลังพิจารณาตัดสินใจ คริสเทนไม่ปล่อยโอกาสทองให้หลุดลอยไป เธอพยายามประดิษฐ์หน้าตาให้ดูน่าสงสารที่สุดเพื่อเรียกคะแนนเห็นใจก่อนจะงัดไม้ตายสุดท้ายออกมา “ ถ้าคุณไม่สะดวกจริงๆ ก็ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นผิดเองที่มาเอาป่านนี้... ” หล่อนหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นและตั้งท่าจะหันหลังเดินจากไป “ ยังไงถ้าคุณเปลี่ยนใจชั้นจะรออยู่ที่ม้านั่งในสวนสาธารณะใกล้ๆ นี่นะคะ อากาศข้างนอกนี่หนาวมากเลยค่ะแต่ไม่เป็นไร... ชั้นจะพยายามทนจนถึงวันพรุ่งนี้... ” คริสเทนทิ้งเดิมพันสุดท้ายด้วยการหันหลังเดินออกมาจากหน้าประตูบ้าน ท่ามกลางช่วงเวลาวัดใจนั้นแวบหนึ่งหญิงสาวก็รู้สึกขึ้นมาว่าคืนนี้ไม่แคล้วคงจะได้นอนที่ม้านั่งในสวนสาธารณะจริงๆ เสียแล้ว แต่ทว่าแผนเรียกคะแนนสงสารนั้นกลับได้ผลในวินาทีสุดท้าย ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินออกไปพ้นอาณาเขตของบ้าน พลันประตูไม้บานนั้นก็เปิดอ้าออก แสงไฟจากข้างในสาดส่องออกมาทาบทับลงบนแผ่นหลังของเธอจนเกิดเป็นเงาดำทอดยาวลงบนพื้น “ เป็นผู้หญิงจะไปนอนในที่แบบนั้นได้ยังไง ” เสียงชายหนุ่มเจ้าของบ้านร้องเรียก “ เข้ามาแล้วปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยด้วยล่ะ ” “ ขอบคุณมากค่า!! ” คริสเทนรีบหันกลับไปตามเสียงเรียก แต่อีกฝ่ายไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว มีเพียงประตูบ้านที่เปิดอ้าทิ้งเอาไว้รอให้เธอเข้าไป “ จะเข้ามารึเปล่า? ชั้นไม่เปิดประตูรอเธอทั้งคืนหรอกนะ ” ชายหนุ่มตะโกนเร่งออกมาจากภายในบ้าน “ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ” คริสเทนรีบหอบสัมภาระแล้ววิ่งเข้าบ้านก่อนที่อีกฝ่ายจะเปลี่ยนใจ เมื่อเข้ามาในตัวบ้าน คริสเทนก็จัดแจงวางกระเป๋าเสื้อผ้าและสัมภาระลงกับพื้นก่อนจะนั่งเอนหลังลงบนโซฟาหนังสีน้ำตาลพลางเหยียดแข้งเหยียดขาทำตัวตามสบายราวกับอยู่บ้านตัวเอง ห้องรับแขกของบ้านหลังนี้นั้นใหญ่โตโอ่โถงพอดู เบื้องหน้าเธอมีเตาผิงก่อจากอิฐที่ไฟกำลังลุกโชน เครื่องเล่นแผ่นเสียงรุ่นเก่าถูกวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่ติดหน้าต่าง แม้จะไม่มีความรู้เรื่องของโบราณมากนัก แต่หญิงสาวก็พอดูออกว่าเครื่องเล่นแผ่นเสียงเครื่องนี้เก่าแก่จนน่าจะถูกเก็บรักษาไว้ที่พิพิธภัณฑ์มากกว่าจะมาอยู่ในบ้านคน บนผนังเหนือเตาผิงมีดาบเล่มหนึ่งแขวนเอาไว้ ด้ามจับของมันฝังประดับด้วยอัญมณีสีฟ้าน้ำทะเล ฝักดาบสลักลายบางอย่างที่ดูคล้ายตราประจำราชสกุล และเช่นเดียวกับเครื่องเล่นแผ่นเสียงเมื่อครู่ ดาบเล่มนี้ดูมีราคาเกินกว่าจะเป็นแค่ของประดับบ้านทั่วไป “ จะให้ชั้นเรียกเธอว่าอะไร..? ” เสียงชายหนุ่มเจ้าของบ้านร้องถามมาจากข้างหลังของคริสเทน “ อ่า... คริสเทนค่ะ คริสเทน แฮมิลตัน ” คริสเทนหยุดการสอดส่ายสายตาสำรวจบ้านแล้วรีบนั่งตัวตรง “ เพื่อนๆ เรียกชั้นสั้นๆ ว่าคริสค่ะ ” “ ชั้นคงจะไม่เรียกแบบเพื่อนเธอหรอกนะ คริสเทน ” เจ้าบ้านผู้ลึกลับเดินผ่านโซฟาตัวที่หญิงสาวนั่งอยู่พร้อมกับฉีดสเปรย์ปรับอากาศเรื่อยมาตามทาง คริสเทนรู้สึกตื่นเต้นนิดๆ ที่อีกไม่กี่วินาทีข้างหน้าเธอจะได้เห็นหน้าค่าตานายจ้างหมาดๆ ของเธอแล้ว “ เอ็ดเวิร์ด เวลลิงตัน ที่สี่ ” ชายหนุ่มแนะนำตัวขณะก้มลงไปวางกระป๋องสเปรย์ลงบนพื้นจากนั้นจึงค่อยนั่งลงที่โซฟาตัวที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับหญิงสาว “ ถ้าเรียกเต็มๆ ได้จะเป็นเกียรติมาก ” แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 55 06:06:16 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:31:24

ความคิดเห็นที่ 4 บุรุษผู้นั่งอยู่เบื้องหน้าคริสเทนในเวลานี้ไม่มีอะไรตรงกับที่เธอจินตนาการเอาไว้แม้ซักกระเบียดเดียว เอ็ดเวิร์ดเป็นชายหนุ่มที่อายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หากจะมากกว่าก็น่าจะเพียงแค่ไม่กี่ขวบปี รูปร่างกำยำสูงสง่าไหล่กว้างแลดูองอาจผ่าเผย เส้นผมหยักศกสีดำขลับถูกเสยปัดไปข้างหลังเผยใบหน้าหล่อเหลาคมคายซึ่งฉายประกายแห่งความมั่นใจในตนเองออกมาอย่างแรงกล้า จมูกโด่งโง้งราวกับจงอยปากเหยี่ยว ริมฝีปากบางสวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นจับจ้องมายังคู่สนทนาอย่างไม่กริ่งเกรงและเคลือบแฝงไปด้วยเสน่ห์บางอย่างซึ่งทำให้หญิงสาวถึงกับสั่นสะท้านด้วยความประหม่ายามเมื่อได้สบสายตา “ หน้าที่ของเธอหลักๆ เลยก็คือทำความสะอาดบ้าน ดูแลความเรียบร้อยต่างๆ ซื้อของตามที่ชั้นสั่งและดูแลเรื่องอาหารการกิน ” เอ็ดเวิร์ดบรรยายหน้าที่และขอบเขตความรับผิดชอบให้แม่บ้านคนใหม่ได้รับทราบด้วยน้ำเสียงแบบเจ้านายเต็มขั้น “ บางครั้งชั้นอาจจะให้เธอไปติดต่อธุระบางอย่างให้ด้วย แต่ไม่ต้องห่วง ไม่บ่อยนักหรอก ” “ คือ... ขอโทษนะคะ ” คริสเทนอดกลั้นความสงสัยไม่ไหว “ คุณอายุเท่าไหร่เหรอ? ” “ ชั้นเหรอ... ” เอ็ดเวิร์ดนิ่งไปพักหนึ่งราวกับกำลังนึกแต่ถึงกระนั้นตอนตอบก็ยังดูลังเลเหมือนไม่แน่ใจ “ ก็... ยี่สิบ...เอ่อ ห้า ” “ แล้วคุณอยู่ตัวคนเดียวงั้นเหรอ? ” คริสเทนถามต่อหลังจากที่รู้ว่าอีกฝ่ายอายุมากกว่าตนเพียงแค่ไม่กี่ปี “ ครอบครัวคุณล่ะ? ” “ พวกท่านเสียไปหมดแล้ว ” ภายใต้น้ำเสียงที่ตอบกลับมาอย่างเรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สานั้น กลับมีร่องรอยความเศร้าเจืออยู่ในที “ เสียใจด้วยค่ะ ขอโทษนะคะที่ถามละลาบละล้วง ” คริสเทนขอโทษ “ อาจไม่ต้องพูดว่าเสียใจถ้าเธอมีมารยาทในการคุยกับคนที่เพิ่งรู้จักมากกว่านี้ ” ชายหนุ่มทิ่มแทงด้วยคำตำหนิที่อีกฝ่ายเถียงไม่ออก “ แต่คนเราได้รับการอบรมมาต่างกัน ชั้นไม่ถือสาเธอหรอกนะ ” ผู้ชายอะไรปากร้ายชะมัดยาด... คริสเทนคิดในใจด้วยความโมโหที่ถูกติเตียนด้วยถ้อยคำรุนแรงเกินกว่าเหตุ ความประทับใจในรูปร่างหน้าตาของเจ้านายหนุ่มดับวูบลงในทันที “ นี่หมายเลขโทรศัพท์ของบ้านนี้ ใช้ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น ชั้นไม่ถูกโฉลกกับเครื่องมือสื่อสารแบบนี้ ” เอ็ดเวิร์ดหยิบสมุดโน๊ตมาเขียนเบอร์โทรศัพท์แล้วฉีกส่งให้คริสเทน หญิงสาวรับมันมาก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือแบบหน้าจอสัมผัสในกระเป๋ากางเกงออกมากดบันทึกหมายเลขเอาไว้แล้วยื่นกระดาษแผ่นนั้นคืนกลับไป “ ไม่เป็นไร ถ้าเธอไม่เห็นความสำคัญของมันล่ะก็... ” เอ็ดเวิร์ดชักสีหน้าแสดงความไม่พอใจก่อนจะคว้ากระดาษคืนมา “ หมายความว่ายังไงคะ? ” คริสเทนงงกับอาการหงุดหงิดขึ้นมาอย่างกะทันหันของชายหนุ่ม “ ตรงไหนล่ะที่เธอไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่ายังไง? ” เอ็ดเวิร์ดย้อนถามกลับ “ ก็ที่คุณว่าชั้นไม่เห็นความสำคัญ... ” คริสเทนขยายความ “ มันหมายถึงอะไร? ชั้นไปทำอะไรให้คุณรู้สึกแบบนั้น? ” “ ก็เธอส่งกระดาษที่ชั้นจดให้คืนมา ถ้าเธอจะจดมันเอาไว้ก่อนที่จะส่งกลับมาซักนิด มันคงช่วยได้เยอะที่จะทำให้ชั้นไม่ต้องรู้สึกว่าเธอไม่ใส่ใจในสิ่งที่ชั้นบอก ” “ คุณบ้ารึเปล่า! ชั้นก็บันทึกเอาไว้แล้วนี่ไง! ” คริสเทนโวยพร้อมกับชูหน้าจอโทรศัพท์มือถือขึ้นจ่อหน้าอีกฝ่าย “ ดูซะให้เต็มตา บันทึกไว้ว่าหมายเลขโทรศัพท์ของเอ็ดเวิร์ด หรือว่าต้องบันทึกแบบจัดเต็มว่าเป็นหมายเลขโทรศัพท์ของเอ็ดเวิร์ด เวลลิงตัน ที่สามถึงจะพอใจคุณ หือ! ” “ เอ็ดเวิร์ด เวลลิงตัน ที่สี่! ” เอ็ดเวิร์ดแก้ชื่อตนเองก่อนจะปัดโทรศัพท์ออกให้พ้นหน้า “ แล้วเธอใช้อะไรจดลงบนแผ่นนั่น? ” “ แผ่น..? ” คริสเทนมองหารอบๆ ตัว “ แผ่นอะไร? ” “ ในมือเธอนั่นไง... ” ชายหนุ่มชี้ไปที่โทรศัพท์ในมือของคริสเทน “ หือ..? ” คริสเทนมองไปตามที่อีกฝ่ายชี้ก่อนจะพยักหน้าเหมือนเพิ่งจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้วระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ ขำอะไรไม่ทราบ? ”  เอ็ดเวิร์ดถาม เสียงหัวเราะกับท่าทางที่แสดงออกว่าขบขันเสียเต็มประดาของคริสเทนทำให้เขาเสียความมั่นใจพอดู “ โอเค โอเค... ชั้นเข้าใจคุณแล้วล่ะค่ะ ความจริงชั้นเป็นคนไม่ค่อยมีอารมณ์ขันน่ะนะ เลยทำความเข้าใจกับมุขตลกของคุณได้ช้าไปหน่อย ”  หญิงสาวพูดกลั้วหัวเราะ “ ชั้นไปเล่นมุขตลกกับเธอตอนไหนกัน? ” มาถึงจุดนี้เอ็ดเวิร์ดเริ่มรู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเข้าใจอะไรผิดไปแบบสุดๆ “ ใช้ได้เลย คุณตลกดีนะคะ ยิงมุขมาได้แบบหน้าตายมากๆ ” คริสเทนไม่สนใจคำทักท้วงของเอ็ดเวิร์ด เธอยังคงเชื่อว่าอาการหลงยุคของชายหนุ่มเป็นเพียงอารมณ์ขันแบบร้ายๆ ส่วนทางด้านเอ็ดเวิร์ดก็เห็นว่าหากจะอธิบายก็รังแต่จะมีข้อสงสัยเพิ่มมากขึ้น ด้วยความที่ไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดจึงปล่อยเลยตามเลยให้อีกฝ่ายเข้าใจไปตามนั้น “ แล้ววันนี้ยังมีอะไรให้ชั้นทำมั้ยคะ? หรือว่าค่อยเริ่มงานวันพรุ่งนี้ ” “ อันที่จริงในอ่างมีจานอยู่สี่ห้าใบ... ”  เอ็ดเวิร์ดชี้ไปทางห้องครัว “ แล้วเรื่องที่พัก... เอาเป็นว่าเธอนอนที่ห้องติดบันใดชั้นสองก็แล้วกัน ” “ ได้เลยค่า! ” คริสเทนพยักหน้าแล้วลุกขึ้นพับแขนเสื้อทำท่าทางแข็งขัน “ เดี๋ยว... ” เอ็ดเวิร์ดเรียกให้คริสเทนหยุดก่อนจะลุกไปเปิดลิ้นชักชั้นวางของแล้วหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาส่งให้ “ นี่ค่าจ้างสำหรับครึ่งเดือนแรก ชั้นให้เบิกก่อนเพราะถ้าจำไม่ผิดเธอบอกว่ากำลังถังแตกสินะ ถ้าไม่มีเงินติดตัวก็คงลำบาก ” “ ขอบคุณมากค่ะ! มีอารมณ์ขันไม่พอแถมใจดีด้วย คุณนี่เป็นเจ้านายที่น่ารักมากเลยรู้ตัวมั้ย ” คริสเทนรีบรับเงินมาอย่างเริงร่า “ เออ เอาเถอะ... จะเข้าใจยังไงก็ตามสบาย... ” เมื่อโดนยอซึ่งหน้าแบบนี้เอ็ดเวิร์ดก็ถึงกับหน้าแดงขึ้นมา “ ชั้นจะเข้านอนแล้ว เธอจัดการอะไรให้เรียบร้อยแล้วก็ดับไฟเตาผิงซะด้วยล่ะ ” คริสเทนยืนมองจนเอ็ดเวิร์ดขึ้นบันไดไปแล้วจึงเดินเข้าครัวไป ก่อนที่จะลงมือล้างจานที่กองอยู่ในอ่างสายตาเธอก็สอดส่ายเข้าจนเจอกับแอปเปิ้ลที่วางอยู่ในตระกร้าข้างๆ หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาหนึ่งลูกแล้วเช็ดๆ ถูๆ กับชายเสื้อตัวเองก่อนจะกัดเข้าไปคำใหญ่ “ อื้มมม... ” คริสเทนส่งเสียงครางในลำคออย่างพออกพอใจในรสชาติทั้งที่แอปเปิ้ลยังเต็มปาก “ อร่อยมากไหม? ” เสียงเอ็ดเวิร์ดถามดังขึ้นมาจากข้างหลัง “ สุดๆเลยล่ะคุณขา... ” คริสเทนตอบกลับไปอย่างลืมตัวก่อนที่ในวินาทีต่อมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของเสียงเป็นใครก็ตกใจจนสำลัก ชายหนุ่มถอนหายใจแล้วกำมือทุบเบาๆ ที่หลังของอีกฝ่ายเพื่อช่วยให้แอปเปิ้ลหลุดลงคอไป “ ขอโทษค่ะ คือชั้นหิว แล้วเห็นแอปเปิ้ลวางอยู่ก็เลย... ” แมวขโมยสาวรีบแก้ตัวทันทีที่พอจะพูดไหว “ จะกินอะไรก็กินไปเถอะ ไม่ต้องรีบจนติดคออีกล่ะ ” เอ็ดเวิร์ดหันกลับไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบขวดน้ำดื่ม ขณะเดียวกันก็แอบยิ้มด้วยความขบขันในท่าทางอันประดักประเดิดของคริสเทนยามถูกจับได้แบบคาหนังคาเขา อีตานี่ มาเงียบๆยังกับผี... หญิงสาวนึกในใจขณะชะโงกหน้าออกจากครัวไปมองให้ชัวร์ว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะไม่โผล่มาทำให้ตกใจอีก จากนั้นจึงค่อยกลับไปจัดการกับแอปเปิลที่เหลือ ซึ่งกว่าที่เธอจะล้างจานเสร็จ ตะกร้าใส่ผลไม้ก็ว่างเปล่าเสียแล้ว หลังจากเสร็จงานในครัว คริสเทนก็เดินกลับมายังห้องรับแขกอีกครั้ง เธอหมุนปิดวาวล์แก๊สที่อยู่ข้างๆเตาผิงจนไฟในเตามอดดับสนิท จากนั้นจึงหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าสัมภาระของตนเองและกดปิดโคมไฟก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองอย่างทุลักทุเลเนื่องจากสายตายังไม่ชินกับความมืด “ ห้องติดบันใด... ห้องนี้สินะ ” หญิงสาวเปิดประตูเข้าไปยังห้องแรกที่เธอพบหลังเดินขึ้นบันใดมา คริสเทนเดินมะงุมมะงาท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้องพลางคลำหาสวิทช์ไฟบนผนังจนเจอ ทันทีที่กดเปิดแสงไฟจากโคมบนเพดานก็ส่องสว่างขึ้น อากาศภายในห้องที่ปิดทึบนี้อับพอสมควร หญิงสาววางกระเป๋าเสื้อผ้าลงกับพื้นก่อนจะเดินไปแง้มเปิดหน้าต่างออกเล็กน้อยเพื่อระบายอากาศจากนั้นจึงหันกลับมาดึงผ้าสีขาวที่คลุมเฟอร์นิเจอร์ไว้ออกทีละผืน “ โอ้โห... เตียงไม้แกะสลัก งามแท้... ” คริสเทนตะลึงกับเหล่าเครื่องเรือนที่เพิ่งเผยตัวออกจากผ้าคลุมมาให้ได้ยลโฉม “ กระจกกรอบเงินนี่ก็ท่าทางแพงเอาเรื่อง บานใหญ่ขนาดนี้ส่องได้พร้อมกันทั้งครอบครัวเลยนะเนี่ย... ” หลังจากสำรวจจนทั่ว คริสเทนก็หยิบเสื้อผ้าออกจากกระเป๋ามาวางข้างนอกเตรียมจัดเก็บเข้าตู้เสื้อผ้าซึ่งใบใหญ่พอๆกับห้องเสื้อตามห้างสรรพสินค้า จากนั้นจึงก้มลงเพื่อยัดถุงสัมภาระที่ขนมาเก็บเข้าใต้เตียง ตอนนั้นเองที่เธอพบเข้ากับเครื่องทำความร้อนซึ่งถูกซุกซ่อนเอาไว้ หญิงสาวเอื้อมมือเข้าไปจับตรงหูหิ้วทั้งสองข้างและลากมันออกมา “ แบบใช้น้ำมัน จะบ้าตาย... อีตานี่มาจากยุคหินหรือไงกัน... ” คริสเทนบ่นเมื่อพบว่าเครื่องทำความร้อนเป็นแบบใช้น้ำมันรุ่นโบราณเก่ากึ๊กไม่ใช่แบบใช้ไฟฟ้าอย่างที่เธอคุ้นเคย   ลมหนาวพัดมาวูบใหญ่พร้อมๆกับที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น  คริสเทนหยุดความพยายามในการหาวิธีใช้เครื่องทำความร้อนโบราณที่ตนเพิ่งค้นพบเอาไว้ชั่วคราวแล้วลุกขึ้นเดินไปปิดหน้าต่างก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วกดรับสาย “ ว่าไงบริท? ” คริสเทนรู้ว่าใครโทรมาจากเสียงเรียกเข้า จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:34:19

ความคิดเห็นที่ 5 “ คริสเทน แฮมิลตัน.. หล่อนอยู่ตรงไหน? ” บริทนีย์ถามกลับมาด้วยเสียงที่เบาจนเกือบจะเป็นกระซิบ “ เธอสิอยู่ที่ไหน? ทำไมต้องทำเสียงเหมือนหลบๆ ซ่อนๆ แบบนั้นด้วย? ” หญิงสาวย้อนถามกลับไป “ ชั้นอยู่ในสวนสาธารณะเบลทาวเวอร์ เอาแซนด์วิชเนยถั่วมาให้ กลัวว่าหล่อนจะยังไม่ได้กินอะไร ” บริทนีย์ตอบก่อนที่วินาทีต่อมาเธอจะเจอเข้ากับอะไรบางอย่างที่น่าตกใจจนเสียงอุทานดังลอดหูโทรศัพท์มา “ บ้าจริง! ไอ้ขี้เมานั่นยืนฉี่ใต้ต้นไม้ ” “ แล้วทำไมเธอถึงคิดว่าชั้นจะอยู่ในสวนไม่ทราบหา..? ” คริสเทนไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนสาวผิวหมึกคนสนิท “ ก็หล่อนจะไปอยู่ไหนได้ ชั้นไปส่องดูที่ห้องเลคเชอร์ของมหาลัยแล้วก็ไม่เจอ... ” บริทนีย์ตอบข้อสงสัย “ แล้วก็... โทษทีนะคือชั้นรู้ว่าหล่อนไม่ชอบเนยถั่ว แต่แยมราสเบอร์รี่ลูกพี่ลูกน้องชั้นเอาไปละเลงบนชีสเค๊กหมดแล้วเมื่อหัวค่ำ แล้วตกลงหล่อนอยู่ตรงไหนเนี่ย? ” “ ออกมาจากสวนได้เลยย่ะ ชั้นได้ที่พักแล้ว ” คริสเทนตอบ “ โอเค โรงแรมจิ้งหรีดตรงไหน? ” บริทนีย์คาดเดาที่อยู่ของอีกฝ่ายตามหลักความน่าจะเป็น “ นี่ไม่เคยคิดว่าชั้นจะหาที่ซุกหัวนอนได้ดีกว่าสวนสาธารณะหรือโรงแรมจิ้งหรีดเลยสิแม่คุณ ”  คริสเทนอารมณ์เสีย “ ชั้นได้งานแล้วย่ะ มีที่พักพร้อม ” “ นายจ้างผู้ชายหรือผู้หญิง? ” มีเพียงประเด็นเดียวเท่านั้นที่บริทนีย์สนใจใคร่รู้ “ ผู้ชาย หล่อมากกกก! ” คริสเทนลากเสียงเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าไม่ใช่แค่หล่อธรรมดา “ ว้าย! งานอะไรของหล่อน นอนเฉยๆ เสร็จแล้วรับตังค์รึเปล่ายะนั่น? ” คราวนี้บริทนีย์ถามเสียงสูงปรี้ด “ จะมองชั้นในแง่ร้ายก็ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะ ” คริสเทนรีบกู้ภาพลักษณ์ของตนก่อนที่เพื่อนจะคิดไปไกล “ แม่บ้านย่ะ ” “ เป็นแจ๋วซะแล้วเพื่อนชั้น... ” “ ก็ถือว่าเป็นงานที่พอรับได้... ถ้าไม่ได้เป็นแจ๋ว ตอนนี้ชั้นคงได้ไปนอนเป็นอาหารยุงในสวนสาธารณะแล้ว ” หญิงสาวยอมรับในชะตากรรมโดยดุษฎี “ ทำแต่งานบ้านอย่างเดียว ไม่ต้องไปแถมการบ้านให้เค้าล่ะแม่คนงาม...  ” บริทนีย์แหย่ “ แต่อย่าว่างั้นงี้เลยนะ ถ้าเจ้านายหล่อจริงอย่างที่หล่อนว่า จะมีบริการพิเศษแถมให้เค้ามั่งก็ดีนะยะ ถือว่าเป็นกำไรให้ตัวเอง... ” “ พอเลย... ชั้นเพิ่งเลิกกับผู้ชายเฮงซวยมาหมาดๆ ตอนนี้ยังไม่มีกระจิตกระใจไปทำเรื่องพรรค์นั้นกับใครหรอก ” คริสเทนนึกถึงเรื่องเมื่อกลางวันแล้วก็พาลอารมณ์เสียขึ้นมาอีกรอบ “ โอเค... งั้นดูท่าทางว่าตอนนี้หล่อนคงไม่ต้องการแซนด์วิชเนยถั่วของชั้นแล้ว ” บริทนีย์ทำเป็นงอนแต่น้ำเสียงกลับดูสบายใจขึ้นกว่าเมื่อครู่ “ ไม่แล้วล่ะ ขอบใจมากนะบริทที่อุตส่าห์เป็นห่วง ” คริสเทนรู้สึกดีกับน้ำใจที่เพื่อนหยิบยื่นให้ “ ไม่เป็นไรหรอกย่ะ... รู้ว่าหล่อนปลอดภัยได้ที่ซุกหัวนอนชั้นก็สบายใจแล้ว "  บริทนีย์ตอบกลับมาเสียงเจื้อยแจ้ว " เธอเองก็รีบเข้าบ้านเถอะดึกป่านนี้แล้ว... " หญิงสาวรู้สึกเป็นห่วงเมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าบริทนีย์กำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่กลางสวนสาธารณะยามวิกาล “ นั่นสิ... ชั้นรีบกลับบ้านดีกว่า แถวนี้น่ากลัวชะมัด พรุ่งนี้เจอกันนะคริส ” “ โอเค เจอกัน ถึงบ้านแล้วส่งข้อความมาบอกด้วยนะ... ” คริสเทนบอกก่อนจะกดวางสายไป หลังการสนทนาจบลง  ห้องนอนใหม่ของคริสเทนก็กลับสู่ความเงียบสงบอีกครั้ง  หญิงสาวทอดสายตามองไปยังเครื่องทำความร้อนรุ่นสงครามครูเสดแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย ร่างกายที่อ่อนเพลียและสมองที่ล้าเพราะความเครียดมาทั้งวันทำให้เธอตัดใจจากการพยายามหาวิธีใช้มัน โชคยังดีที่บนเตียงมีผ้านวมผืนใหญ่ที่พอเป็นหลักประกันให้คริสเทนวางใจได้ว่าตนเองจะไม่ต้องนอนตากลมหนาวไปทั้งคืน และถึงแม้ว่าบุพการีจะกรอกหูมาตั้งแต่เด็กจนโตว่ากุลสตรีไม่ควรซกมกแต่วันอันหนักหนานี้ก็ทำให้สาวเจ้าเหนื่อยเกินไปเสียแล้วที่จะปฏิบัติตามคำสั่งสอน เธอถอดกางเกงยีนเหวี่ยงลงไปกองข้างเตียงก่อนจะดึงผ้านวมขึ้นคลุมโปงแล้วนอนคุดคู้อยู่ในนั้นจนหลับไป . . . ติดตามต่อใน Episode 2 นะครับ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 10:37:07

ความคิดเห็นที่ 6 แฟนหนุ่มผู้ซึ่งกำลังจะเปลี่ยนสถานะเป็นแฟนเก่าเข้าโดยบังเอิญ โดยบังเอิญ - อ่านแล้วคิดว่า เป็น อย่างเฉียบพลัน หรืออะไรทำนองนี้จะดีกว่าไหมครับ เพราะที่เกิด มันไม่ใช่เหตุบังเอิญเลยสักนิด ถ้าเธอออกมาให้เห็นหน้าชั้นจะอ๊วกใส่กะบาลเธอ กะบาล - กบาล คริสเทนหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าและถุงใส่สัมภาระที่หนักพอๆกับตัวเธอขึ้นมา ผมไม่คิดว่าผู้หญิง(หรือแม้แต่ผู้ชาย)จะสามารถยกของที่หนักขนาดนั้นได้ ถ้าไม่ใช่นักยกน้ำหนัก คริสเทนก็ทิ้งร่างเอนลงพิงกำแพงลิฟท์แล้วทรุดลงไปนั่งกองกับพื้น เป็น ทิ้งร่าง เอนหลัง พิง ผนัง ลิฟท์ หรือเปล่าครับ 5022 Arlington Avenue, Riverdale, Bronx ไหนไหน ก็เขียนเป็นภาษาไทยมาเยอะแล้ว เขียนเป็นไทยให้หมดเลยดีกว่าครับ เพราะจับได้ว่าเค้าพาผู้หญิงอื่นมา กก ถึงบนเตียง กก น่าจะไม่เหมาะเอามาใช้สนทนากับคนที่พึ่งพบเจอกันครั้งแรกนะครับ ใช้คำอื่นอาจดีกว่า พวกแมลงมันล่วงหน้าเธอเข้ามาเป็นฝูงแล้ว! ถ้าเป็นช่วงหนาว ไม่น่าจะมีแมลงนะครับ อีกอย่างที่ติดใจคือ สถานภาพของ นางเอก ยังเป็นนักศึกษา พักอยู่กับแฟน แถมไม่มีพ่อแม่ญาติพี่น้องให้พื่งพิงเลยสัีกคน ถ้าอย่างนั้นเธอทำอะไรเพื่อมีชีวิตอยู่ก่อนหน้านี้ ถ้าชีวิตลำบากมาก ทำไมถึงได้เรียนหนังสือ จะมีการอธิบายเพิ่มในเรื่องไหมครับ อื่นๆ ก็พอมองข้ามๆ ไป สำนวนอ่านได้ไม่ค่อยติดขัด ถึงแม้ระดับการพูดจาของนางเอก และคำบรรยายที่ใช้ จะดูขึ้นๆ ลงๆ อยู่บ้างก็ตาม ผมไม่ใช่แฟนของนิยา่ยแนวนี้ แต่เห็นแจ้งว่าอยากได้ความคิดเห็น พอดีนั่งว่างๆ อยู่ครับ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 14:19:46 จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 12:16:27

ความคิดเห็นที่ 7 มาอ่านค่ะ แอบสงสัยว่าทำไมใช้ฉากต่างประเทศ หรือมันจะเอื้อให้เรื่องคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 21:00:34

ความคิดเห็นที่ 8 ขอบคุณคุณ zoi มากครับสำหรับไก่ที่ช่วยจับมาปล่อยคืนเล้า 555+ เดี๋ยวจะทำการแก้ไขโดยเร่งด่วนครับ ทั้งคำที่ผิดและสำนวนที่ติดขัดกำกวม เรื่องแมลงนี่พลาดไปจริงๆลืมไปว่าหน้าหนาวจะไม่มี ส่วนเรื่องสถานภาพของนางเอกประมาณตอนที่สามก็จะมีการพูดถึงแล้วครับว่าทำไมเธอถึงไม่มีใครให้พึ่งพา(ในเวลานี้) แต่ไม่ใช่ปมปัญหาชีวิตร้ายแรงอะไรครับ ก็แค่นิสัยกลัวเสียหน้าธรรมดาเท่านั้นเอง ส่วนคุณ scottie ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ ที่ใช้โลเคชั่นเป็นต่างประเทศก็เพื่อให้เอื้อกับเนื้อเรื่องครับ ไม่ใช่เพราะจะมีฉากแรงๆอะไรแต่แค่เพราะว่าลักษณะนิสัยของคาแรคเตอร์นางเอกไม่ใช่แบบที่หญิงไทยดีๆควรจะเป็นน่ะครับ ทั้งแก่แดด กระโดกกระเดกไม่มีความเป็นกุลสตรี ออกจะแรดนิดๆด้วยซ้ำ อีกทั้งบทสนทนาบางส่วนก็มีการพูดถึงเรื่องเพศอย่างโจ่งแจ้ง ถ้าเป็นชาวต่างชาติจะดูว่าเป็นนิสัยปกติแต่ถ้าปรับมาเป็นคนไทยจะดูแรงเกินไป อารมณ์ประมาณว่าเวลาเราดูหนังต่างประเทศ นางเอกเป็นเด็กมัธยมยืนจูบกับแฟนเรารู้สึกว่าปกติ แต่พอมาเป็นหนังไทย มันจะดูแรง แก่แดด ขัดตา ยังไงก็ขอให้ช่วยติดตามต่อด้วยนะครับ ยังอยากได้คำแนะนำติชมเช่นนี้อยู่ครับ อย่างที่บอกว่าด้อยประสบการณ์ในการเขียนเรื่องขนาดยาวจริงๆ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 03:07:21 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 03:01:48 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 02:55:51

ความคิดเห็นที่ 9 แวะเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : ลูกแก้ว เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 11:50:35 A:80.187.96.228 X: TicketID:363921

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณมากครับคุณลูกแก้ว มีคนสนใจเข้ามาอ่านนักเขียนมือใหม่ค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย :) จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 05:17:07