ความคิดเห็นที่ 1 ในตอนสายจัด.. ฉันทัชยืนกอดอกมองตามท้ายรถของคณินที่มีก้องภพนั่งไปด้วยแล่นออกจากอาณาบริเวณบ้านจนพ้นประตูไปด้วยเรียวคิ้วที่ย่นเข้าหากันอย่างครุ่นคิด..ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเขามีอคติในตัวก้องภพมากเกินไปหรือเปล่า ถึงทำให้เขารู้สึกระแวงในทุกการกระทำของก้องภพที่ดูแล้วจะขวางหูขวางตาไปเสียหมด แม้หลายครั้งหลายหนเขาจะพยายามทำใจให้เป็นกลาง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยทำให้ความรู้สึกอคติที่มีต่อก้องภพลดน้อยถอยลงไปเลย ชายหนุ่มพ่นลมหายใจหงุดหงิดทิ้งท้ายก่อนหันเดินเข้าบ้าน ตรงไปหาบิดาในห้องทำงาน และไม่กี่อึดใจ..ชนาธิปที่นั่งบนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่ กอดอกมองลูกชายที่กำลังทำหน้านิ่วคิ้วขมวดมองบรรดาภาพเก่าๆบอกเล่าเรื่องราวแห่งความสำเร็จของต้นตระกูลซึ่งแขวนบนผนังไว้หลายภาพ และลูกก็ยังคงจ้องเอาอยู่อย่างนั้นจนเขาอดที่จะเอ่ยถามด้วยความสงสัยไม่ได้ “นี่เจ้าทัช เราก็เห็นรูปพวกนั้นตั้งแต่เด็กแล้วนี่นา..วันนี้มันมีอะไรผิดปกติรึไง ถึงได้จ้องมันเสียขนาดนั้นน่ะ” ชายหนุ่มจึงหันมาบอก สีหน้ายังไม่คลายความเคลือบแคลงในบางสิ่งบางอย่าง “ผมไม่เข้าใจ เมื่อก่อนเรากับพวกไพศาลกรุ๊ปก็เหมือนจะมีความสัมพันธ์อันดีต่อกันนะ แล้วทำไมตอนนี้ แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากจะมองกันเลย” เขาหันกลับมองรูปใบหนึ่งที่ทำให้เขาคาใจมากที่สุด ซึ่งเป็นรูปปู่ของเขากำลังจับมือกับเจ้าสัวอานนท์ชายชราเชื้อสายจีนผู้เป็นผู้นำตระกูลของพาณิชย์ไพศาลด้วยใบหน้ายิ้มแย้มของมหามิตร โดยข้างกายของผู้นำทั้งสองต่างมีผู้สืบกิจการยืนเคียงข้าง แต่ในขณะนั้นผู้สืบทอดฝ่ายเขาเป็นลุงคณิน ส่วนบิดาไม่ได้ร่วมอยู่ในภาพนี้ เพราะยังเรียนอยู่ในต่างประเทศ ฉันทัชละสายตาจากภาพในอดีตหันเดินมานั่งลงบนโซฟา..เขารู้ว่าปู่ของเขาเริ่มตั้งตัวจากการเป็นนายหน้าขายทุกอย่างเท่าที่จะขายได้ ยกเว้นของผิดกฎหมาย และมาตั้งตัวได้จากธุรกิจบ้านจัดสรร ซึ่งต่างจากฝ่ายของเจ้าสัวอานนท์ ที่เริ่มต้นจากธุรกิจมืดจนร่ำรวยและหันมาจับธุรกิจก่อสร้าง เจ้าสัวอานนท์ก็ใช้เงินทองและบารมีเป็นใบเบิกทางทำให้กิจการก้าวล้ำนำหน้ากลายเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ของวงการในเวลาอันรวดเร็ว..และเมื่อปู่ของเขาเริ่มผันตัวเข้ามาสู่ธุรกิจก่อสร้างในช่วงแรกๆนั้น ก็ได้รับความสนับสนุนจากเจ้าสัวอานนท์เป็นอย่างดี จนกิจการของตระกูลเขาเริ่มเจริญเติบโตอย่างมั่นคง และแม้ว่าจะสิ้นเจ้าสัวอานนท์ไปแล้ว อชิรที่ขึ้นแทนที่ก็วางตัวเรียบเฉย อยู่ร่วมวงการกันอย่างฉันท์มิตร..แต่เมื่อมาถึง ณ เวลานี้ สองตระกูลกลับกลายเป็นศัตรูกันอย่างเต็มตัว และไม่มีวันจะหันมาญาติดีต่อกันได้เช่นในอดีต และอะไร คือสาเหตุ ? ชนาธิปยิ้มให้ลูกชาย “เราก็สงสัยเรอะ” “สงสัยสิครับ..ตอนที่ผมเรียนเกรดแปด ผมยังจำได้เลยว่าคุณอชิรเอาของขวัญมาให้พ่อในงานวันเกิดของพ่อด้วยตัวเอง..และคนเราจู่ๆจะมาผิดใจกันจนไม่มองหน้ากันแบบนี้ มันต้องมีสาเหตุสิครับ” “ใช่ มันต้องมีสาเหตุ..เพียงแต่เราหาไม่เจอหรือมองข้ามมันไป” ชนาธิปเห็นด้วยกับคำพูดของลูก และลุกขึ้นเดินมานั่งบนโซฟาเดี่ยวใกล้กัน “เราน่าจะพูดให้พ่อฉุกคิดเร็วกว่านี้สักห้า-หกปีที่แล้วนะ” ฉันทัชกรอกตาไปมากับประโยคยั่วเย้าของบิดา “โหพ่อ! ห้า-หกปีที่แล้วผมยังตามจีบหญิงอยู่เลย เรื่องงานไม่เคยอยู่ในหัวหรอก..ว่าแต่พ่อเถอะ พ่อไม่รู้หรือไม่เอะใจถึงความขัดแย้งนี้บ้างหรือครับ” ชนาธิปครุ่นคิด ก่อนบอก “เท่าที่จำได้ ช่วงแรกๆมันก็เป็นแค่เรื่องกระทบกระทั่งเล็กๆน้อยๆทั่วไป พ่อก็ไม่ได้สนใจปล่อยให้พวกที่มีหน้าที่เขาจัดการกันไป และช่วงนั้นพ่อกำลังขยายบริษัทให้เป็นองค์กรจัดการพัฒนาอสังหาริมทรัพย์เต็มรูปแบบ และลุงนินก็ไม่ได้บอกอะไรพ่อ พอมารู้ตัวอีกทีเรากับพวกไพศาลกรุ๊ปก็อยู่คนละข้างแล้ว..แต่ตอนนั้น พ่อก็ทำตัวไม่ดีเหมือนกันที่ถือทิฐิเกินไป ทะนงตัวเกินไปถือว่าตัวเองแข็งแกร่งแล้ว ไม่จำเป็นต้องพึ่งพาใคร และไม่คิดจะหันหน้าไปเจรจาปรับความเข้าใจกับอีกฝ่ายจนปล่อยให้เรื่องมันบานปลายถึงขั้นนี้..พอมาทบทวนแล้ว พ่อเองก็เสียดายเหมือนกันนะ” ฉันทัชเห็นร่องรอยเคร่งเครียดฉายชัดมาจากใบหน้าของผู้ให้กำเนิด “เรื่องนี้จะโทษพ่อฝ่ายเดียวก็ไม่ถูกนะ ฝ่ายนั้นก็ต้องมีส่วนรับผิดชอบด้วย ที่ตัวเขาเองก็ไม่เคยคิดจะมาปรับความเข้าใจกับเราไม่ใช่หรือครับ” ชนาธิปส่ายหน้า “เรื่องนี้ก็เหมือนการที่เด็กกับผู้ใหญ่ผิดใจกัน และผู้ใหญ่คนไหนหรอกที่จะลดตัวลงมาง้อเด็กก่อน ต้องเด็กเท่านั้นที่ต้องเป็นฝ่ายเข้าหา” “หึ! ถ้างั้นนายอชิรเนี่ยจะต้องเป็นตาเฒ่าที่ขี้งอนแล้วก็หัวดื้อสุดๆเหมือนกัน ถึงปล่อยให้เรื่องมันยืดเยื้อจนขนาดนี้โดยไม่ทำอะไรเลย” ฉันทัชกระทบกระเทียบอีกฝ่ายด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองเล็กน้อย จากการที่เคยพบเจอกันในงานสังคม แต่กลับถูกอีกฝ่ายมองข้ามและถ้าเขาไม่เผอิญยืนร่วมกลุ่มเดียวกับเจ้าของงานหรือผู้หลักผู้ใหญ่ในสังคม อชิรจะไม่เคยรับไหว้จากเขาเลย ทำราวกับว่าเขาไม่มีตัวตน ซึ่งตัวอนาวินก็มีปฏิกิริยาเช่นเดียวกับผู้เป็นพ่อไม่มีผิด..บางครั้งเขาหมั่นไส้ในท่าทางหยิ่งผยองนั้น จนนึกอยากจะเดินทุ่มสองพ่อลูกนั่นให้รู้แล้วรู้รอดไป พูดจบก็ปรายตามองพ่อที่นั่งหัวเราะขลุกขลักในลำคอ ก่อนจะพูดในปัญหาต่อ “เออ..ถ้าเขาเป็นแค่ตาเฒ่าขี้งอนระดับธรรมดาๆก็คงไม่เป็นไรหรอก แต่ความจริงมันไม่ใช่น่ะสิ เพราะใครๆก็รู้ว่าเขาเป็นถึงระดับเจ้าพ่อ..และพ่อก็จะไม่เดือดร้อนใจเลยถ้าคนร้ายที่ลอบถล่มคุณอชิรน่ะ มันไม่:-)โยนความรับผิดชอบมาให้เรารับเละเหมือนอย่างตอนนี้น่ะ” ความหนักใจจนเกือบกลายเป็นอารมณ์หงุดหงิดปะปนมาตามน้ำเสียง เพราะหลังจากเกิดเรื่อง แต่มีข่าววงในจากที่ไหนก็ไม่รู้ปล่อยออกมาว่าเขาเป็นผู้บงการ และการสืบสวนของตำรวจที่พุ่งปมมาในเรื่องความขัดแย้งของผลประโยชน์ ทำให้เกิดเสียงซุบซิบขยายเป็นวงกว้าง จนส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของตัวเขาให้เปลี่ยนจากนักธุรกิจ กลายมาเป็นเจ้าพ่อ มาเฟียภายในพริบตา  เพื่อนบางคนที่แม้ไม่เชื่อในข่าวลือ แต่ก็หยิบยกเรื่องนี้มาหยอกเย้าเขาบ่อยครั้ง แต่อีกหลายคนเช่นกันก็เริ่มมีปฏิกิริยาระมัดระวังมากขึ้น พูดคุยไม่สนิทใจเหมือนแต่ก่อน ไม่เว้นแม้แต่ท่าทีของทีมบริหารและกลุ่มลูกค้า จนเขาเริ่มอึดอัด และอยากให้เรื่องนี้มันกระจ่างโดยเร็ว เขาจะได้พ้นจากการตกเป็นจำเลยสังคมเสียที “นั่นสิ..ฝ่ายนั้นก็ยิ่งพุ่งเป้ามาที่เราเต็มๆเลย..แต่แปลกแฮะ นายอนาวินกลับไม่ขยับตัวทำอะไรเลย ผมเสียอีกที่เกร็งแทน สั่งคนของเราให้เตรียมตั้งรับเต็มที่ กะว่าอีกฝ่ายเล่นเราแน่ๆ แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นเลย” ชายหนุ่มขยับกอดอก หน้านิ่วคิ้วขมวด “ใครว่าไม่ขยับ..หมอนั่นสั่งพวกลูกน้องมือดีสืบหาพวกคนร้ายแล้ว คงกะว่าสืบให้ชัวร์ก่อน จะได้เล่นกันให้เต็มที่” ฉันทัชมองบิดาอย่างสนเท่ “พ่อรู้ได้ไง” “หลายๆอย่างที่เกิดขึ้นทำให้พ่อสงสัยว่ามีมือที่สามคอยจัดฉากเรื่องนี้ เลยให้พลตามสืบดู” “มิน่า หมู่นี้ผมถึงไม่ค่อยเห็นหน้าพี่พลเลย” ชายหนุ่มนึกถึงลูกน้องคนสนิทของบิดาที่หายหน้าหายตาไปร่วมเดือน “ แล้วได้เรื่องอะไรบ้างหรือยังครับ” “เรื่องนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้านัก แต่พลกลับได้เรื่องที่น่าสงสัยว่าในบริษัทเราจะมีหนอนบ่อนไส้แทน แต่แค่สงสัยเท่านั้น พ่อก็เลยสั่งให้คนของเราในบริษัทแอบสืบเรื่องนี้ต่อ” “ทำไมเรื่องมันถึงได้วุ่นวายนักนะ หึ! ถ้าจับไอ้คนบงการมาได้ล่ะก็ พ่อจะซัดให้น่วม” ฉันทัชแค่นเสียงอย่างเข่นเขี้ยว “ก็ต้องรอดูกันไป..แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ต้องบอกพี่กับแม่ของเรานะ สองคนนั่นเป็นพวกตื่นตูม เดี๋ยวจะทำเสียเรื่องหมด” “ครับ” เมื่อผู้เป็นลูกรับคำ ชนาธิปก็สำทับ “เรื่องนี้ยังไม่สงบ แล้วเราก็ไม่รู้แน่ชัดว่าใครเป็นมิตรหรือเป็นศัตรู จะทำอะไรจะพูดอะไรกับใครก็ให้ระวังไว้หน่อย แล้วก็คอยดูพี่ของเราด้วยนะ อย่าปล่อยให้ไปไหนมาไหนตามลำพัง เพราะเรายังไม่รู้ว่าศัตรูจะก่อเรื่องอะไรขึ้นมาอีก” “ครับพ่อ” ชายหนุ่มรับคำอีกครั้ง และไม่ต้องรอคำสั่งของบิดา เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง ตัวเขาเองก็เริ่มระวังตัวมากขึ้น รวมทั้งดูแลความปลอดภัยให้พี่สาวในระดับหนึ่ง..จากนั้น สองพ่อลูกพูดคุยต่อไปจนถูกฉันทิกาเข้ามาขัดจังหวะ เรื่องทั้งหมดจึงยุติชั่วคราว คณินนั่งมาภายในรถอย่างใจจดจ่อ และแม้จะรู้จากก้องภพแล้วว่าเขากำลังมาพบใคร แต่เขาไม่สามารถคาดเดาได้ว่าสิทธิโชคต้องการผลประโยชน์อะไรจากเขา และความคลางแคลงใจยังคงมีอีกระลอกถึงความเชื่อใจกับหนุ่มใหญ่นักธุรกิจส่งออกอาหารแช่แข็งและยังเคยเป็นลูกค้าของเขาคนนี้ ว่าจะมีความน่าเชื่อถือสักเพียงใด และเมื่อก้องภพขับรถเข้ามาจอดภายในสถานที่จอดรถของภัตตาคารอาหารจีนชั้นนำ..ทั้งสองเดินตามพนักงานสาวในชุดกี่เพ้าเข้ารูปสวยงามเข้าไปยังห้องพิเศษ ซึ่งภายใน..สิทธิโชคกำลังจิบน้ำชานั่งรออยู่แล้วบนโต๊ะอาหารไม้ฝังมุกตัวใหญ่โดยมีพนักงานเสิร์ฟสาวอีกคนคอยยืนบริการอยู่ใกล้ๆ และไม่ห่างกันนัก ชายฉกรรจ์สามคนยืนดูแลความปลอดภัยให้ผู้เป็นนายด้วยท่าทีสงบนิ่ง “สวัสดีครับ คุณคณิน” สิทธิโชคเอ่ยทักทายพร้อมลุกขึ้นเดินเข้ามาจับมือกับผู้ที่สูงวัยกว่า “ผมดีใจนะครับ ที่เราจะได้ร่วมทำงานใหญ่กัน” “ผมแค่มาฟังข้อเสนอของคุณเท่านั้น ส่วนเราจะได้ร่วมงานกันรึเปล่านั่นเป็นอีกเรื่องครับ คุณสิทธิโชค” คณินยังคงไว้เชิง เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าเขากระสันอยากได้บริษัทคืนจนรีบตะครุบข้อเสนอทันทีโดยไม่คิดอะไรให้ถี่ถ้วน สิทธิโชคหยัดยิ้ม พร้อมผละมือออก “โอเค งั้นเรามาเริ่มหัวข้อเจรจากันเลย เชิญนั่งก่อนครับ” และหันเดินกลับไปนั่งที่เดิม พร้อมบอกสาวเสิร์ฟทั้งสองให้ออกไปก่อน ก้องภพเลื่อนเก้าอี้ให้คณิน ก่อนเขาจะนั่งอีกตัวใกล้กันพร้อมลอบส่งรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้สิทธิโชค เมื่อไม่มีบุคคลภายนอกแล้ว สิทธิโชคหยิบบุหรี่ของตนมาจุดสูบอย่างใจเย็น ก่อนเริ่มต้นพูด “เรามาเข้าเรื่องกันเลยนะครับคุณคณิน” “ผมก็กำลังรอฟังอยู่ ถึงเหตุผลที่คุณอยากจะช่วยเอาบริษัทคืนให้ผม” “ผมไม่คิดจะช่วยฟรีๆอยู่แล้ว คุณเองก็น่าจะเดาได้” “ใช่ ในโลกนี้ไม่มีของฟรี และผมก็ไม่รู้ว่าค่าตอบแทนที่คุณเรียกร้องน่ะมันจะคุ้มกับสิ่งที่ผมจะได้มามั้ย” สิทธิโชคหัวเราะในลำคอ “คุ้มแน่นอน..เพราะนอกจากคุณจะได้บริษัทคืนแล้ว คุณยังเรียกความเชื่อมั่นให้ใครต่อใครได้เห็น ว่าตัวคุณไม่ใช่คนที่มีแต่ความล้มเหลวเหมือนแต่ก่อนแล้ว แต่ตอนนี้คุณคือนักธุรกิจใหญ่ที่สามารถผงาดในวงการและเหนือกว่าน้องชายของคุณหลายขุม ไม่ว่าจะทำอะไรก็จะมีแต่คนชื่นชมในความสำเร็จของคุณ..เห็นมั้ยล่ะครับว่ามันคุ้มแค่ไหน” ความหวังเรืองรองฉายออกมาชัดเจนในดวงตาของคณินยามคล้อยตามแรงจูงใจของสิทธิโชค แต่ก็ยังพยายามเก็บท่าทีนั้นไว้ “แล้วคุณต้องการอะไรในการช่วยเหลือครั้งนี้” สิทธิโชคพ่นควันสีเทาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนบดก้นกรองลงในที่เขี่ยบุหรี่ “ผมต้องการส่วนแบ่งในรายได้ของบริษัทสามสิบเปอร์เซ็นต์ทุกเดือน” “นั่นไม่ใช่เงินน้อยๆเลยนะ แถมยังเป็นพันธะผูกพันอีกต่างหาก” คณินแย้งเมื่อคิดถึงจำนวนเงินมหาศาลที่ต้องเสีย “แต่ในมุมมองของผม นี่ถือว่าเป็นราคาที่สมน้ำสมเนื้อมากที่สุดแล้ว..คุณลองคำนวณดีๆสิครับ แล้วจะเห็นด้วยเหมือนผม” คนฟังถอนใจอย่างอึดอัด ก่อนแค่นยิ้ม “หึ! ดูท่าว่าการเมืองที่คุณเล่นน่ะ คงละลายเงินของคุณไปมากทีเดียวนะ” เพราะพอจะรู้ข่าวเหมือนกันว่า สิทธิโชคกำลังจัดตั้งพรรคการเมืองเตรียมสู้ศึกสมัยหน้าที่รัฐบาลกำลังจะหมดวาระในปีหน้า และสิทธิโชคก็ยอมรับแต่โดยดี “ก็อย่างที่คุณรู้นั่นล่ะ การตั้งพรรคมันต้องใช้แรงขับเคลื่อนมหาศาล มันถึงเป็นเหตุให้คุณกับผมมานั่งกันอยู่ตรงนี้ไง..เราอย่าคิดว่าเป็นเป็นเรื่องของเงินๆทองๆอย่างเดียวสิครับ ให้คิดเสียว่ามันเป็นการช่วยเหลือเกื้อกูลกันจะดีกว่า เพราะในอนาคต ยังไงคุณกับผมต้องมีเรื่องให้โคจรมาเจอกันอยู่ดี..อย่าลืมสิครับ ว่านักการเมืองกับผลประโยชน์มันเป็นของคู่กันจนแยกไม่ออกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” คณินยังคงลังเลกับการตัดสินใจครั้งนี้ สิทธิโชคมองนิ่ง ก่อนเอ่ยอีกครั้ง “คุณเก็บข้อเสนอของผมไปคิดให้ดีๆก่อนก็ได้ครับ เพราะผมรู้ว่ามันคงทำให้คุณหนักใจมากทีเดียวที่ต้องผิดใจกับน้องชายที่คอยอุ้มชู ช่วยเหลือคุณมานมนาน” คนฟังหน้าตึง เมื่อเข้าใจว่าในน้ำเสียงที่สิทธิโชคพูดออกมานั้นแฝงด้วยความเย้ยหยันต่อความอ่อนแอที่เขามี จึงโต้กลับเสียงเข้ม “มันไม่ใช่การช่วยเหลือ แต่เป็นการตอบแทนที่เจ้านั่นแย่งบริษัทของผมไปต่างหาก” สิทธิโชคไหวไหล่ “ขอโทษที..ถ้าเป็นอย่างนั้น คงไม่ใช่เรื่องยากอะไรที่เราจะได้ร่วมงานกันนะครับ” “แล้วผมจะติดต่อกลับมาก็แล้วกัน..วันนี้ผมขอตัวก่อน” คณินพูดเสียงราบเรียบก่อนลุกขึ้น ก้องภพจึงลุกขึ้นยืนตาม สิทธิโชคลุกขึ้นพร้อมผายมือ “โชคดีครับ แล้วผมจะรอการติดต่อจากคุณ” คณินไม่ได้ตอบรับอะไรก่อนหันเดินออกจากห้อง ก้องภพชำเลืองสายตามองญาติผู้พี่ที่พยักเพยิดใบหน้าให้เขาก่อนจะเดินตามคณินออกไป เมื่อขึ้นมานั่งภายในรถ ก้องภพมองเห็นแววครุ่นคิดบนใบหน้าของคณินที่นั่งอยู่เบาะหลัง เขาจึงเอ่ยถาม “คุณยังคิดไม่ตกเรื่องคุณชนาธิปหรือครับ” “ยังไงเจ้าชัชมันก็เป็นน้อง ข้าไม่อยากให้มีอะไรเกิดขึ้นกับมัน” “เรื่องนี้คงไม่ถึงกับเลือดตกยางออกกันหรอกครับ เพราะคุณสิทธิโชคเขามีแผนการอยู่แล้ว” คณินนิ่วหน้ามองลูกน้องคนสนิทอย่างสงสัย “นายรู้ได้ยังไง..ดูท่า นายจะสนิทสนมกับคุณสิทธิโชคมากทีเดียวนะ เขาถึงได้ไว้ใจบอกเรื่องนี้กับนาย” ก้องภพรีบคิดหาคำพูดกลบเกลื่อน “..ก็ไม่ใช่ว่าจะสนิทอะไรกันมากหรอกครับ คือตอนที่ผมเรียนที่อเมริกา ผมเคยฝึกงานอยู่กับบริษัทของคุณสิทธิโชคในช่วงที่เขาอยู่ที่นั่นพอดี เราก็เลยได้มีโอกาสพูดคุยกันบ้างในฐานะคนไทยเหมือนกัน แล้วก็คุยถูกคอกันพอสมควรครับ..พอผมกลับมาเมืองไทยก็ยังมีโอกาสเจอเขาบ้างน่ะครับ” “แล้วนายก็เลยปูดปัญหาของข้าให้เขาฟังน่ะสินะ” ก้องภพแสร้งทำหน้าเจื่อน “..ก็ผมรู้สึกคับแค้นใจแทนคุณนี่ครับ แต่ผมก็ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไร แล้วที่คุณสิทธิโชครู้นั่นน่ะ เป็นเพราะผมเผลอหลุดออกไปตอนกรึ่มๆน่ะครับ ไม่ใช่ว่าผมจะเอาไปพูดให้เขารู้เลย..ผมขอโทษจริงๆนะครับ” คณินโบกมืออย่างไม่ถือสา “ช่างเถอะ คราวหน้าคราวหลังจะพูดอะไรก็ให้ระวังหน่อย ถ้าเกิดรู้ไปถึงหูเจ้าชัชแล้วมันจะเป็นเรื่อง” “ไม่แล้วครับ แค่หลุดให้คุณสิทธิโชคฟังคนเดียวเนี่ยผมก็รู้สึกผิดมากแล้วล่ะครับ คุณคณิน” เขายืนยันหนักแน่น คณินพยักหน้าอย่างไม่ติดใจอะไร “ถ้าคิดได้อย่างนี้ก็ดี งั้นไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า ข้ายังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ มันเซ็งว่ะ” ก้องภพรีบเคลื่อนรถไปตามคำสั่ง พร้อมซ่อนรอยยิ้มร้ายกาจ..ถึงตอนนี้ คณินจะยังคิดไม่ตกเรื่องร่วมมือกับสิทธิโชค แต่ไม่เป็นไร เพราะเขาจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้คณินรับข้อเสนอนั้นให้เร็วที่สุด..เพราะในความเป็นจริงแล้วสิ่งที่ญาติผู้พี่วางแผนไว้นั้น คือให้เขาเป็นผู้ควบคุมบริษัทนั่นต่างหาก ส่วนคณินเป็นแค่บันไดให้เขาเหยียบสู่ความยิ่งใหญ่เท่านั้น ! . จบตอนค่ะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:00:40

ความคิดเห็นที่ 2 ปัญหาจากการเสี้ยมกันอย่างนี้ ฉันทัชยังคิดได้ แล้วฝั่งอชิระไม่มีใครฉุกใจคิดบ้างหรือคะ เพราะถ้าปัญหานี่คลี่คลาย ราโมน่ากับอนาวินก็ไม่น่ามีปัญหาอะไร มั้งคะ ยังเหลือฝั่งไพศาลที่ยังไม่เผยตัวไอ้โม่ง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 15:42:35

ความคิดเห็นที่ 3 มันต้องมีคนยอมลงให้ก่อน ชนาธิปน่าจะทำได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 20:52:41

ความคิดเห็นที่ 4 คุณgoldensun === ฝั่งอชิรมีคนฉุกคิดได้แน่นอนค่ะ อย่างน้อยก็อนาวินแล้วหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงยกพวกถล่มทางชนาธิปยับไปแล้ว (พฤติกรรมแบบนี้ไม่น่าให้เป็นพระ เอกเลยเนอะ ^^) ส่วนเรื่องปัญหายังมีปมผูกเข้ามาอีกค่ะ ทำให้เรื่องมันไม่ง่ายนัก คุณscottie === ผู้ชายในเรื่องนี้ อีโก้ค่อนข้างเยอะค่ะ เลยไม่มีใครยอมลงให้กัน เสียที แถมคุณพี่จิลยังจะก่อเรื่องอีก คราวนี้เลยไปกันใหญ่ค่ะ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 21:09:35

ความคิดเห็นที่ 5 ฝ่ายร้ายก้าวนำเรื่องแผนการไปถึงไหนๆแล้วฝ่ายพระเอกยังตามแผนคนร้ายไม่ทันซะที จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 00:15:14

ความคิดเห็นที่ 6 คิดเหมือนคุณ scottie เลยค่ะ ต้องมีคนลงให้ก่อน แต่ก็อย่างว่าเนอะ อีโก้จัดกันจริงๆ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 08:26:48 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 03:48:25

ความคิดเห็นที่ 7 ท่าทางจะยังห้ำหั่นกันอีกนาน จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 09:03:46

ความคิดเห็นที่ 8 คุณmimny=== เฮียเพิ่งจะได้ขึ้นตำแหน่งสูงสุดแบบไม่ทันตั้งตัว เลยยังเอ๋อๆอยู่ค่ะ ขอเวลาเฮียแกจูนหน่อยเถอะค่ะ แหะๆ คุณกุลธิดา (kdunagin) === เรื่องนี้ถ้าต่างฝ่ายต่างลดอีโก้ลง เรื่องก็คงไม่บานปลาย มาถึงขนาดนี้หรอกค่ะ คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต === นาน & ยาวไกลเลยค่ะ ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:29:14

ความคิดเห็นที่ 9 สารภาพว่านั่งคิดตั้งนาน เดาหน้ายิ้มไม่ออกเลยว่าคือคำว่าอะไร แฮ่ะๆ ....และพ่อก็จะไม่เดือดร้อนใจเลยถ้าคนร้ายที่ลอบถล่มคุณอชิรน่ะ มันไม่:-)โยนความรับผิดชอบมาให้ ยอมแพ้ครับ วานเฉลยที^^ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 21:10:56

ความคิดเห็นที่ 10 ^ ^ ^ แหะๆ เข้ามาแอบกระซิบข้างๆหูของหน้ายิ้มว่า ..เผือกค่ะ แต่เปลี่ยนจาก ผ เป็น ส นะคะ  ^^" จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 10:46:12

ความคิดเห็นที่ 11 ผลประโยชน์ไม่เข้าใครออกใครจริง ๆ ละน้อ แต่เดาว่า อนาวินมีตัวช่วยเยอะละ คงไม่พลาดไปตลอดหรอกเนอะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 11:19:07

ความคิดเห็นที่ 12 ใช่เลยค่า..พระเอกซะอย่าง ยังไงก็ต้องมีตัวช่วยอยู่แล้ว ^^ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 13:00:39