ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากอรุณรุ่งโดนมารดาตักเตือนให้ระมัดระวังตัวมากกว่านี้ ก้องภพก็เข้ามาในห้องอาหารเพื่อแจ้งว่าช่วงบ่ายจะไม่มีการทำงานต่อเพราะเขาต้องส่งคนลงไปติดตามความคืบหน้าเรื่องชุดที่ส่งซ่อมในเมือง รวมถึงต้องพูดธุระบางเรื่องกับเจ้าของรีสอร์ตอย่างสาวิตรี ฮันเตอร์จึงกลับบ้านพักของตนทันที ขณะที่สางสาวเข้าไปหาปาร์คกุงซูที่ถูกห้อมล้อมด้วยบรรดานักท่องเที่ยววัยรุ่นเพราะต้องการสร้างความสนิทสนมกับเขา แต่นายแบบหนุ่มเพียงทักทายเธอสองสามคำแล้วขอตัวไปโทรศัพท์ ทิ้งให้เธอยืนหน้าจืดเจื่อนเหมือนลูกสุนัขหลงทางอยู่ตามลำพัง เมื่อเห็นว่าพนักงานทั้งของรีสอร์ตและกองนิตยสารต่างพากันแยกย้ายไปทำกิจวัตรของตน ไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคน อรุณรุ่งจึงตั้งใจว่าจะออกไปยืดเส้นยืดสาย เติมพลังด้วยการทำตัวให้เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติสักเล็กน้อย เช่นกระโดดไปตามต้นไม้ใหญ่ ทั้งที่เธอเพิ่งทำไปเมื่อเช้ามืดนี้เอง อีกหนึ่งความลับของสางที่อรุณรุ่งไม่เคยบอกมารดา นอกจากเรื่องที่เธอต้องกลายเป็นสมิงหากแก้ไขคำสาปไม่ได้แล้ว ยังมีเรื่องที่สางชอบการเปลือยกายมากกว่าสวมใส่เสื้อผ้า แน่นอนว่าความไม่สะดวกยามเคลื่อนไหวก็เรื่องหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่แล้วเพราะการสัมผัสกับต้นไม้ใบหญ้าด้วยร่างกายเปลือยเปล่าจะก่อให้เกิดพลังมากกว่าร่างกายที่ถูกเสื้อผ้าปิดกั้น สางสาวรู้สึกสดชื่นและมีความสุขทุกครั้งเมื่อได้โลดแล่นไปในพงไพรเหมือนสัตว์ป่าตัวหนึ่ง จนถึงขั้นบางคราวเธอสามารถหลงลืมคำสาปที่ดังก้องอยู่ในหัวได้เป็นระยะเวลาหลายชั่วโมง   เมื่อวางแผนไว้แบบนั้น อรุณรุ่งจึงรีบเดินกลับบ้านพักของตนเพื่อถอดพันธนาการที่น่าอึดอัดออก แต่เมื่อผ่านบ้านพักของฮันเตอร์ สางสาวก็ได้กลิ่นอะไรบางอย่างที่ทำให้สัญชาตญาณของเธอส่งเสียงร้องเตือนดังลั่น แม้คดีลูกชิ้นกุ้งจะทำให้ผู้เป็นแม่สั่งห้ามลูกสาวเข้าใกล้นายแบบผมสีชมพูอีกอย่างเด็ดขาด เพราะเขาอาจวางแผนให้เธอกินเนื้อสัตว์เพียงแค่ต้องการกลั่นแกล้ง ซึ่งนั่นจะทำให้คำสาปไม่อาจถูกถอนได้อีกตลอดกาล แต่ตอนนี้อรุณรุ่งได้กลิ่นของอันตรายรุนแรงโชยมาจากบ้านพักของนายแบบหนุ่ม เธอจึงลืมเลือนคำสั่งของมารดาเสียสนิทขณะพุ่งไปยังบ้านพักของเขาและทุบประตูเสียงดังปึงปัง ฮันเตอร์ซึ่งกำลังจะเสียบสายชาร์ตแบตเตอรี่เครื่องสมาร์ตโฟนของตนต้องชะงัก ก่อนเดินมาเปิดประตูด้วยสีหน้าหงุดหงิด “มีธุระอะไร” ชายหนุ่มถามเสียงห้วนแต่อรุณรุ่งไม่สนใจ เธอก้าวเข้าไปในบ้านพักและมองไปรอบห้องรับแขก ทำจมูกฟุดฟิดก่อนเดินตรงไปทางปลั๊กไฟที่มีสายชาร์ตเสียบคาไว้ โดยตัวเครื่องสมาร์ตโฟนยังอยู่ในมือของนายแบบหนุ่ม เธอก้มมองมันก่อนจะดึงสายออกมาแล้วส่งให้ฮันเตอร์ กิริยาของเธอทำให้ชายหนุ่มต้องเพ่งดูสายชาร์ตใกล้ๆ แล้วเขาก็พบว่าจุดที่ต้องจับเพื่อเสียบสายเข้ากับตัวเครื่องมีรอยขาดอยู่ สายทองแดงเส้นเล็กๆ ที่ไม่สังเกตก็คงไม่เห็นเส้นหนึ่งโผล่ออกมาจากจุดที่ขาด “ให้ตายเถอะ ขาดตั้งแต่เมื่อไรนี่” อรุณรุ่งไม่ตอบคำถามของเขาพลางเดินหาต่อ แล้วเธอก็พบว่าสายไฟของโทรทัศน์และรอบสวิตช์โคมไฟก็มีจุดที่ขาดอยู่ด้วย “อะไรกัน ทำไมถึงมีสายไฟขาดมากขนาดนี้” ฮันเตอร์ถามสางสาวด้วยน้ำเสียงเอาเรื่อง “พนักงานของรีสอร์ตทำงานกันยังไง ทำไมถึงปล่อยให้มีของชำรุดอยู่ในห้องลูกค้ามากอย่างนี้” “ไม่ทราบค่ะ” เธอตอบเสียงซื่อก่อนเดินเข้าห้องน้ำโดยไม่ปิดประตู กวาดตามองไปรอบห้องแล้วเพ่งตรงสวิตช์ไฟข้างกำแพงติดกับประตู ฮันเตอร์ซึ่งตามหลังเธอเข้ามาเอื้อมมือจะกดปุ่มเปิดไฟ อรุณรุ่งจึงร้องห้าม “อย่าจับค่ะ!” ชายหนุ่มชะงักมือแล้วชักสีหน้าใส่ยายคุณหนูแลงฟอร์ดที่กล้าเสียงดังใส่เขา อยากถามออกไปนักว่าถ้าไม่เปิดไฟแล้วจะทำธุระในที่มืดขนาดนี้ได้สะดวกหรือ แต่พอเห็นอรุณรุ่งทำท่าคล้ายกับกำลังสูดดมตรงสวิตช์ เขาก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นโดยไม่ตั้งใจ แม่นี่ เหมือนหมาชะมัด แต่คนที่โดนเปรียบเปรยเป็นสัตว์สายพันธุ์อื่นที่ไม่ใช่ตระกูลแมวกลับไม่รู้เรื่อง อรุณรุ่งชี้ไปยังสวิตช์ไฟห้องน้ำ “ตรงนี้มีกลิ่นแปลกๆ ค่ะ” “กลิ่นแปลกๆ เธอหมายถึงสวิตช์ไหม้หรือเปล่า” ชายหนุ่มถามพลางเพ่งมองสวิตช์ไฟดูบ้าง แต่ก็ไม่พบอะไรเพราะในห้องน้ำค่อนข้างมืด นายแบบหนุ่มจึงเดินไปที่โทรศัพท์ภายใน หาหมายเลขฉุกเฉินแล้วกดโทร.ออก รอเพียงครู่ก็มีเจ้าหน้าที่รับสาย “บ้านพักของฮันเตอร์นะครับ ช่วยมาตรวจสอบไฟในห้องน้ำให้ที ด่วนครับ” เมื่อวางโทรศัพท์ นายแบบหนุ่มก็มองผู้หญิงที่ยืนตาปริบๆ อยู่ตรงประตูห้องน้ำ ดวงตาสีฟ้าสดของเธอค่อนข้างน่ากลัวเมื่ออยู่ในที่สลัว แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ ฮันเตอร์คิดว่าดวงตาคู่นั้นสวยงามและมีเสน่ห์จนถึงขั้นเกือบละจากมาไม่ได้ อย่างไรก็ตาม เรื่องที่หญิงสาวคนนี้รู้ว่ามีสายไฟตรงไหนขาด หรือจุดใดเกิดความผิดปกติ เป็นเรื่องที่เขาไม่มองข้าม “เธอรู้ได้ยังไงว่ามีสายไฟขาดตรงไหนบ้าง” อรุณรุ่งส่ายศีรษะ “ฉันแค่ได้กลิ่นค่ะ” ชายหนุ่มหัวเราะเหมือนไม่เชื่อพลางโคลงศีรษะเล็กน้อย “เธอเป็นหมาหรือไง” “ไม่ใช่ค่ะ ฉันเป็น...” สางสาวเกือบหลุดปากออกไปแล้ว แต่เสียงเคาะประตูพร้อมกับคำแนะนำตัวว่าเป็นช่างไฟฟ้าประจำรีสอร์ตก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ฮันเตอร์จึงตะโกนบอกให้เขาเข้ามา หลังจากตรวจสอบไฟฟ้าของบ้านพักทั้งหลัง ฮันเตอร์ก็ได้รับแจ้งว่าสวิตช์ไฟห้องน้ำหลวมและเป็นอันตรายอย่างยิ่งเมื่อสัมผัสมันโดยเฉพาะตอนที่ตัวเปียกน้ำ นายแบบหนุ่มทำเพียงพยักหน้ารับรู้ขณะปล่อยให้ช่างไฟฟ้าทำงานของตน ขณะที่อรุณรุ่งนั่งมองการทำงานของช่างตาแป๋วอย่างสนใจ และเมื่อสวิตช์ไฟถูกเปิดเกือบพร้อมกับที่หลอดไฟในห้องน้ำสว่างวาบ สางสาวก็กรีดร้องพลางตบมืออย่างประหลาดใจ “ดูสิคะ ลูกกลมๆ นั่นส่องแสงได้ด้วย”   ฮันเตอร์เลิกคิ้วแล้วมองตามนิ้วที่ชี้ไป ลูกกลมๆ ที่ว่าคือหลอดไฟแบบกลมให้แสงสีเหลืองนวล “หลอดไฟไม่ส่องแสงแล้วจะให้มันพ่นน้ำหรือไง” อรุณรุ่งเอียงคอ “มันพ่นน้ำได้ด้วยหรือคะ” “จงใจจะกวนประสาทฉันใช่ไหม” นายแบบหนุ่มเริ่มหมดความอดทน เขาเดินเข้าหาสางสาว ดึงแขนเธอแล้วลากไปทางประตู “ออกไปได้แล้ว ทีหลังไม่ได้เรียกก็อย่าเข้ามา” เขาผลักเธอออกจากบ้านและปิดประตูใส่หน้า แต่คนที่ไม่เข้าใจกิริยาอาการได้แต่ทำตาปริบๆ แล้วเดินกลับบ้านพักของตนเอง ทันใดนั้น หางตาของเธอเหลือบไปเห็นปาร์คกุงซูกำลังจะเปิดประตูบ้านพักของเขา สางสาวจึงรีบปรี่ไปหานายแบบหนุ่มพร้อมกับส่งเสียงทักทาย “คุณนายแบบลูกครึ่งเกาหลีคะ” ชายหนุ่มสะดุ้งโหยงและหันขวับมองเธอด้วยใบหน้าซีดเผือด แต่พอเห็นว่าเป็นใครก็ถอนหายใจอย่างแรงแล้วรีบปรับสีหน้าให้มีรอยยิ้ม แม้ว่าจะดูจืดเจื่อนเต็มที “อ้าว คุณอรุณรุ่ง เดินเล่นหรือครับ” “ไม่ใช่ค่ะ รุ่งเพิ่งออกมาจากบ้านนั้นค่ะ” เธอชี้ไปยังบ้านพักของฮันเตอร์อย่างพาซื่อ ทำให้นายแบบลูกครึ่งเกาหลีเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างสงสัย “ไปทำอะไรที่นั่นครับ” “ไปดูลูกกลมๆ ส่องแสงค่ะ” เธอพูดแล้วยิ้มกว้าง ชายหนุ่มถึงกับผงะและก้าวถอยหลังเมื่อเห็นเขี้ยวตรงมุมปากของสางสาว กระนั้นเขาก็ยังยิ้มสู้ เผื่อจะหาข้อมูลไว้โจมตีนายแบบบ้านข้างเคียงได้ “ครับ ก็ดีครับ ว่าแต่ดูลูกกลมๆ แล้วสนุกไหมครับ” “สวยดีค่ะ แต่ไม่สนุก” เธอตอบตามที่ใจคิดแล้วถามกลับ “คุณนายแบบลูกครึ่งเกาหลีเพิ่งกลับจากการโทรศัพท์หรือคะ” “เรียกผมว่าปาร์คกุงซู หรือปาร์คเฉยๆ ดีกว่าครับ” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับโบกมือไปมา “แล้วนอกจากลูกกลมๆ ส่องแสง ห้องนั้นยังมีอะไรน่าสนใจอีกบ้างครับ” สางสาวทำท่าคิดก่อนส่ายศีรษะ “ไม่ค่ะ” สีหน้าเบื่อหน่ายปรากฏขึ้นแวบหนึ่ง ก่อนที่ปาร์คกุงซูจะรีบปรับเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความจริงใจเจืออยู่เลยสักนิด “คุณรุ่งมีธุระอะไรอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอตัวก่อน” จากนั้นเขาก็เปิดประตู รีบผลุบเข้าไปด้านในแล้วปิดประตูเสียงดังปัง ความรู้สึกที่ถูกคนที่ตนแอบชอบปิดประตูใส่หน้าแตกต่างกับนายแบบผมสีชมพูคนนั้น อรุณรุ่งยืนหน้าม่อยตรงจุดเดิมอีกพักใหญ่ ก่อนจะหันหลังเดินคอตกกลับบ้านพักของตนเอง โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเหตุการณ์อยู่ตรงหน้าต่างบ้านพักตั้งแต่ต้นจนจบ “สมน้ำหน้า” ฮันเตอร์พูดอย่างใจร้าย แต่สายตาของเขากลับไม่ละจากไปไหน จนกระทั่งสางสาวเลี้ยวเข้าเขตบ้านพักพนักงาน ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากเขตบ้านพักของลูกค้าเท่าใดนัก ช่างไฟฟ้าที่เข้ามาตรวจสอบอุปกรณ์จนเสร็จหมดทุกจุดก็พูดขึ้น “นั่นลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตใช่ไหมครับ” นี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นการสร้างความสนิทสนม “นอกจากจะเหมือนสางแล้ว ผมว่าเธอดูเอ๋อๆ นะครับ ว่าไหม” นายแบบหนุ่มเลิกคิ้วพลางเหลียวมองเขา “หมายความว่าอะไร” “เอ๋อ ก็พวกปัญญาอ่อนไงครับ มีอย่างที่ไหน เห็นไฟฟ้าแล้วตบมืออย่างกับเด็กๆ” คราวนี้ฮันเตอร์หรี่ตาอย่างไม่ชอบใจนัก “แล้วสางคืออะไร” “สางก็คือคนที่ถูกคำสาปของสมิงไงครับ เขารู้กันทั้งนั้นแหละ” เพราะช่างไฟฟ้าคนนี้เป็นคนในท้องถิ่น เขาจึงรู้ตำนานของสางและสมิงจากการเล่าขานสืบต่อกันมา แต่เนื่องจากเขาไปทำงานเป็นช่างไฟฟ้าอยู่ในเมืองใหญ่หลายปี เขาจึงมองว่าสางกับสมิงเป็นแค่นิทานหลอกเด็ก และผู้หญิงลายเสือคนนี้เป็นเพียงคนพิการที่บังเอิญไปคล้ายกับรูปร่างหน้าตาของคนต้องสาปในเรื่องเล่าเท่านั้น “ผมไม่ใช่คนที่นี่” ฮันเตอร์พูดเสียงเย็น ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงคำพูดของแลงฟอร์ดคนแม่เรื่องตัดสินผู้อื่น ถึงแม้ชายคนนี้จะไม่ได้เอาความเชื่อเหลวไหลมาใส่ในหัวเขาก็ตาม แต่การฟันธงว่าเขาต้องรู้เรื่องสางด้วยนี่มันเป็นการตัดสินที่บ้าสิ้นดี “อ้อ จริงด้วย” ช่างไฟฟ้ายักไหล่ “สางเป็นตำนานของที่นี่ครับ ถ้าคุณอยากฟัง บางทีเราอาจจะนัดทานข้าวกันนอกรอบก็ได้” ขณะพูด ดวงตาของเขาเป็นประกายวาววามในแบบที่ฮันเตอร์ไม่ชอบนัก ไม่สิ เข้าขั้นเกลียดเลยต่างหาก นายแบบหนุ่มจึงเปลี่ยนท่าทางมาเป็นกอดอกและเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย “ผมคิดว่าคุณควรจะกลับไปทำงานของตัวเองได้แล้ว” “แหม แค่ทานข้าวเองคนสวย เป็นการแลกเปลี่ยนกับเรื่องเล่าไง อ้อ ผมจะเป็นไกด์นำเที่ยวให้ด้วยก็ได้นะ” “ไม่จำเป็น” ฮันเตอร์พยักพเยิดไปทางประตูเป็นเชิงไล่ แต่ช่างไฟฟ้าคนนั้นกลับจับแขนเขาในกิริยาไม่สุภาพแล้วทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง นายแบบหนุ่มสะบัดแขนตัวเองแล้วต่อยหน้าช่างไฟฟ้าอย่างแรงจนอีกฝ่ายล้มคว่ำ เลือดกำเดาไหลโกรก “จะเดินออกไปหรือให้ผมเตะคุณออกไป” ฮันเตอร์ถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “กรุณาจำไว้ด้วยว่าอาชีพของผมทำให้ต้องใส่กระโปรง แต่ใช่ว่าผมจะเบี่ยงเบนไปจากเพศของตัวเอง” ช่างไฟฟ้าพยักหน้าหงึกหงักพลางลนลานออกจากบ้าน แต่พอไปถึงประตู นายแบบผมสีชมพูหน้าสวยแต่หมัดหนักก็พูดขึ้น “อย่าให้ผมได้ยินคุณเรียกผู้หญิงคนนั้นในเชิงดูถูกอีก ไม่อย่างนั้นผมจะทำให้คุณกลายเป็นคนไร้ที่อยู่ตลอดกาล” จบบทที่ 5 ค่ะ ============== ลิงค์บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12141299/W12141299.html ลิงค์บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12187550/W12187550.html ลิงค์บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12212213/W12212213.html ลิงค์บทที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12266588/W12266588.html ================ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านนะคะ ^_^ ตอบคุณกุหลาบมอญ ตอนนี้ได้ทราบกันมากขึ้นแล้วค่ะว่าฮันเตอร์ปากร้ายใจดีหรือเปล่า >w< พบกันตอนหน้านะคะ ^_^V จากคุณ : g_maru เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 14:02:18

ความคิดเห็นที่ 2 รู้ตัวพระเอกละ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 20:29:42

ความคิดเห็นที่ 3 สนุกค่ะ จากคุณ : ความยาวไม่ต่ำกว่า 2 ตัวอักษร เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 12:30:46

ความคิดเห็นที่ 4 ติดบ่วง ;) จากคุณ : นางสาวพุทรา (นางสาวพุทรา) เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:38:24

ความคิดเห็นที่ 5 ฮันเตอร์ เย็นชา แต่ก็แอบใจดีนะเนี่ย    และคุณสาวิตรี แม่นางเอกนี่ไม่ธรรมดาจริงๆ อ่านทีเดียว 5 ตอนรวด~   สนุกดีค่ะ  จะติดตามตอนต่อไปนะคะ จากคุณ : เด็กชายกุ๊บกิ๊บ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 22:41:05