ความคิดเห็นที่ 1                 “ถ้าอย่างไรอาออกไปข้างนอกก่อนนะจ๊ะ เอาอะไรไหม”                 อาน้ำเอ่ยขึ้นหลังจากที่บอกกับดุจฝันว่าพ่อเธอฟื้นแล้ว ท่ามกลางความดีใจของทุกคน ณ ที่ตรงนั้น                 “ไม่ค่ะ ขอบคุณนะคะ”                 นางเอกสาวมองตามหลังหญิงวัยกลางคนไปอย่างรู้ว่าเธอหลบออกเพื่อให้สองพ่อลูกได้ใช้เวลาปรับความเข้าใจกัน โดยที่เลือกจะให้ลูกสาวคนโตอย่างดุจฝันนั้นเข้าไปให้ผู้เป็นบิดาเห็นก่อนเป็นคนแรก                 ดุจฝันรวบรวมสติแล้วค่อยๆเปิดประตูเข้าไปช้าๆพร้อมกับพ่อที่ค่อยๆหันคอมาทางเธอ ดวงหน้านั้นแก่ตัวลงไปเยอะจนเธอนึกสะท้อนใจว่านานเท่าใดแล้วที่ไมได้เหลียวแลพ่อเลย                 “พ่อคะ...”                 ฝีก้าวนั้นช้าลงเรื่อยๆจนหยุดนิ่งลงที่ปลายเตียง ก่อนนิ้วเรียวนั้นจะสัมผัสกับมือที่มีมีสายน้ำเกลือเจาะเข้าไป                 “ฝัน ฝันจริงหรือเปล่า หรือว่าพ่อฝันอยู่ว่าฝันมาหาพ่อ”                 ดุจฝันสะเทือนใจไม่น้อย ตลอดเวลาที่ผ่านมา สำหรับพ่อแล้ว เธอคงกลายเป็นแค่ความฝันสมชื่อ “ฝันที่ไม่ใช่ความฝันค่ะพ่อ”                 “พ่อดีใจที่ตื่นมาเจอลูก พ่อนึกว่าชีวิตนี้จะไม่ได้เจอเราอีกแล้ว”                 ผู้เป็นบิดาน้ำตาซึม ก่อนจะคว้ามือลูกสาวคนโตแน่นอย่างกลัวว่าเธอจะหลุดลอยไป                 “พ่อขอโทษนะที่ทำหน้าที่พ่อได้ไม่ดีเลย”                 “พ่อคะ... ฝันต่างหากที่ต้องขอโทษ ฝันทำตัวแย่เหลือเกิน ฝันขอโทษที่เข้าใจผิดพ่อมาตลอด ตอนนี้ฝันรู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร ฝันขอโทษค่ะพ่อ”                 น้ำตาไหลอาบแก้มดุจฝันเมื่อเธอก้มตัวลงกราบแทบอก คนเป็นพ่อเอื้อมมือไปประกองกอดแล้วลูบศีรษะเหมือนที่เคยทำเมื่อตอนเธอยังเล็กๆ วินาทีที่ยิ่งใหญ่นี้มันทำให้หัวใจชายวัยกลางคนรู้สึกอิ่มเอมยิ่งนักหลังจากที่ต้องแห้งเหี่ยวเพราะลูกสาวคนนี้ไม่ยอมให้อภัยมานานแสนนาน                 ดุจฝันนั่งปรับความเข้าใจกับพ่ออยู่พักใหญ่จนกระทั่งเสียงประตูเปิดดังขึ้น คราวนี้ทั้งแม่ของเธอและดั่งฟ้าเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มแห่งความโล่งใจ                 “แม่!”                 “ตะโกนซะยังกับเห็นผีแน่ะฝัน ว่าไง ยังเจ็บอยู่ไหม”  ผู้เป็นมารดาพูดกับเธอก่อนจะหันไปยังอดีตสามีที่ยังคงมีเยื่อใยต่อกันอยู่เสมอมา ดั่งฟ้าก้าวเข้ามายืนข้างพี่สาวพร้อมเสมองไปยังนอกประตูที่มีสองแม่ลูกยืนอยู่                 “ครอบครัวเรานี่ดีจังนะ พี่ฝันว่าไหม”                 “พี่ก็ว่าอย่างนั้น” ดุจฝันยิ้มทั้งน้ำตา เพียงครู่นึงอาน้ำกับแดนเมฆก็เข้ามาสบทบ จากห้องเยี่ยมไข้ก็กลายเป็นตลาดสดเมื่อมีแต่คนแย่งกันคุยกับพ่อโดยเฉพาะสองคนที่เสียงดังสุดก็คือดุจฝันกับดั่งฟ้า จนกระทั่งแม่ที่อยากจะคุยเรื่องของผู้ใหญ่ชักทนไม่ไหว                 “ไปเล่นกันข้างนอกก่อนไปไอ้สองคน น้องเมฆ ป้าฝากดูแลพี่ๆด้วยนะจ๊ะ”                 “ได้เลยครับ”                 สามพี่น้องเดินกันไปตามทางเดิน ดั่งฟ้านั้นเอาแต่คุยกับแดนเมฆจนดุจฝันนึกสงสัย                 “เมฆ กินอะไร พี่หิวมากเลยตอนนี้”                 “มีร้านไหนมีไข่เจียวไหมล่ะครับ ผมรู้พี่ฟ้าชอบกิน”                 “ทำไมดูสนิทกันจัง”                 ดั่งฟ้ายักไหล่อย่างกวนอารมณ์พี่สาวทันที                 “เฮอะ พี่ฝันจะไปรู้อะไร เวลาแม่ลงมากรุงเทพทีไรก็ชอบไปนั่งเม้าท์กับอาน้ำทุกที ฟ้าก็ชอบติดห้อยไปด้วย”                 “อ๋อ... มีพี่คนเดียวสินะที่ไม่รู้อะไร” พี่คนโตอดไม่ได้ที่จะทำเสียงประชด                 “ตอนนั้นขืนบอกไปมีหวังบ้านแตก ใครเขาจะอยากบอกกันล่ะ”                 เมื่อน้องชายคนเล็กเห็นท่าว่าพี่สาวทั้งสองกำลังจะเปิดศึกกันก็รีบหันไปทางดุจฝันแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที                 “พี่ฝัน ต่อจากนี้ถ้าเหนื่อยๆก็มาเล่นบ้านผมก็ได้นะพี่”                 “ไปแน่จ้ะ แต่ต้องเป็นตอนที่ฟ้าไม่ไปด้วยนะ พี่รำคาญมัน”                 ประโยคเหน็บแนมนี้สามารถเรียกเสียงหัวเราะจากผู้เป็นน้องชาย                 “มีอะไรเรียกผมได้ตลอดเลยนะครับ ขอให้ผมเป็นครอบครัวเดียวกับพี่ฝันพี่ฟ้าได้ไหมครับ”                 “พี่เสียอีกที่ต้องพูดคำนั้น”                 “พี่ฝันคงไม่รู้อะไร ความจริงแล้วครอบครัวเราเกี่ยวดองกันมาตั้งนานแล้วรู้ไหม ตอนเด็กๆ อาน้ำเขาช่วยแม่เลี้ยงพี่ฝันด้วยตั้งแต่ตอนที่แม่เรายังไม่ย้ายขึ้นเหนือ พอพี่ฝันสองขวบปุ๊บแม่เราก็กลับไปอยู่ใกล้ๆกับตายาย อาน้ำบอกเสมอว่ารู้สึกเหมือนพี่ฝันเป็นลูกตัวเอง เพราะพี่ฝันเป็นลูกของคนที่อาน้ำรักทั้งสองคน”                 ดั่งฟ้าแจงยิ้มๆ ในขณะที่ดุจฝันพยายามนึกย้อนความทรงจำ ผู้หญิงที่เธอเคยรังเกียจนักหนาว่าเป็นต้นเหตุทำให้ชีวิตครอบครัวของเธอพังแท้ที่จริงคือหนึ่งในผู้อุ้มชูเธอมาแม้จะเป็นเพียงแค่เวลาสั้นๆก็ตามที                 “ทั้งๆที่คุณแม่ของน้องเมฆดีกับพี่มาเสมอ พี่ขอโทษนะ”                 แดนเมฆคว้ามือพี่สาวคนโตแล้วบีบแน่นๆพร้อมส่งรอยยิ้มจริงใจให้ ดุจฝันรับไมตรีจิตนั้นก่อนจะคลี่ยิ้มเช่นกัน ชีวิตที่ได้คืนดีกับพ่อ... ได้มีแม่เลี้ยงที่ใจดีผิดกับละคร... แถมได้น้องชายเพิ่มมาอีกคน... ท่าทางต่อจากนี้ชีวิตเธอจะมีความสุขและสนุกขึ้นไม่ใช่น้อย                 คำว่าครอบครัว... มันให้ความรู้สึกอบอุ่นแบบนี้นี่เอง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:21:29

ความคิดเห็นที่ 2                 หลังจากนั้นเพียงสิบกว่าวัน พ่อของดุจฝันก็ออกจากโรงพยาบาลท่ามกลางความโล่งใจของทุกคนในครอบครัว แม่ของเธอที่ลงมาเพื่อเยี่ยมพ่อโดยเฉพาะก็อยู่กับลูกสาวทั้งสองต่ออีกเป็นสัปดาห์ นับว่าเป็นช่วงเวลาที่ดุจฝันมีความสุขอย่างแท้จริงหลังจากที่ทุกปมปัญหาในใจคลี่คลายลง นอกจากครอบครัวแล้ว เธอยังได้รับกำลังใจจากคนรอบตัวไม่ว่าจะเป็นเพื่อนฝูงที่สนิทสนม เพื่อนร่วมงาน แฟนคลับ รวมไปถึงภาคภูมิ ผู้คอยแวะเวียนมาให้เจอหน้าทุกวันและอยู่เคียงข้างเธอทุกครั้งเมื่อยามมีปัญหา “ช่วงนี้ผมยุ่งหน่อย อาจจะไม่ค่อยได้มาหาคุณนะ” “แล้วไง” ดุจฝันแกล้งย้อนถามในตอนที่เขาโทรมา หลังจากที่พ่อหายดีเธอก็ไม่ได้เจอกับภาคภูมิมาพักใหญ่ เห็นบอกว่ากำลังยุ่งอยู่กับการออกข้อสอบในรายวิชาที่สอนอยู่                 “ก็เผื่อคุณอยากเจอผม”                 “แหวะ” คนที่ใจจริงอยากเจอนั้นแกล้งทำเสียงขยักขย้อน ก่อนที่จะถามถึงพิธกรที่ไม่ได้เจอกันนานนับตั้งแต่พ่อเธอเข้าโรงพยาบาล                 “พี่พีทเป็นไงบ้างคะเนี่ย”                 “ก็ดี เรื่อยๆ” คนปลายสายหยุดไปพักนึง “เอ้อ ผมคงลืมเล่าให้คุณฟัง”                 “ว่า...”                 “ตอนนี้พีทมันคบกับเพื่อนของคุณอยู่”                 “อ้าว พี่พีทคบอยู่กับสโนว์หรือคะ ทำไมไม่เห็นรู้เรื่องเลย”                 “ไม่ใช่คุณสโนว์ครับ”                  คำตอบของภาคภูมิทำให้ดุจฝันร้องอ้าวออกมา ก่อนที่จะนึกไป... หรือว่าจะเป็นปิลันธน์ นี่เขาทั้งสองเป็นเกย์หรือ เธอตัดสินใจถามย้ำ                 “แล้วคือปริ๊นซ์เหรอ”                 ปลายสายหัวเราะเสียงเบาเหมือนว่าคำตอบนั้นมันเป็นไปไม่ได้ ก่อนที่จะเฉลย                 “คุณเมษาครับ” “อาน้ำคะ จู่ๆรุ่นพี่ที่สนิทด้วยคนนึงก็ไปคบกับเพื่อนร่วมงานของฝันน่ะค่ะ” ดุจฝันมุ่ยหน้าหลังจากที่เกริ่นเรื่องราวในชีวิตให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟังในช่วงค่ำที่แวะมาทานข้าวที่บ้านพ่อ                 “หึงเขาเหรอจ๊ะ”                 “เปล่าค่ะ ฝันแค่แปลกใจเฉยๆ เพราะสองคนนี้ไม่น่าจะมีท่าทีที่รักกันได้ คือไปรักกันตอนไหนอะไรยังไงฝันยังไม่รู้เลย”                 “บางทีมันก็เป็นเรื่องของคนสองคนนะ แล้วฝันได้ถามอะไรเขาหรือยังล่ะ”                 “ยังเลยค่ะ ก็เห็นพี่เขาไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง”                 “ก็ดีแล้ว เขาอาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างก็ได้ เรื่องแบบนี้ปล่อยให้เขาเล่าเองน่าจะดีกว่า”                 ดุจฝันรับฟังคำโดยดี มีอะไรก็มักจะชอบเอามาปรึกษาอาน้ำด้วยความที่เป็นคนใจเย็นและจิตใจดี จนแม่ของเธอเองบ่นกระปอดกระแปดที่เดี๋ยวนี้ลูกสาวนั่งปรึกษานู่นนี่นั่นกับภรรยาคนใหม่ของพ่อคนนี้มากกว่าแม่จริงๆเสียแล้ว                 แม้ว่าจะยังติดใจในเรื่องของพิธกรที่จู่ๆก็หันไปคบกับเมษา ทว่าดุจฝันก็ยังสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ต่อไปเพราะถือว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตน ยกเว้นเสียก็แต่...                 “ได้เจอคุณไพรด์มั่งมั้ยฝัน”                 สโรชาเอ่ยทักคำแรกหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาเกือบเดือนหลังจากที่ไปเยี่ยมพ่อด้วยกัน เนื่องจากด้วยหน้าที่การงานของแต่ละคน สโรชานั้นวิ่งวุ่นกับรายการในการควบคุมของตน ส่วนทางด้านดุจฝันเองก็เอาแต่เดินหน้าถ่ายละครเรื่องใหม่พ่วงด้วยภาพยนตร์อีกเรื่องนึง                 “เจออะไร ไม่มีแม้แต่เงา” ดุจฝันเอ่ยเสียงเรียบ                 “เหงาล่ะสิ”                 “เหงาอะไร ใครจะไปเหงา”                 คนตอบตีหน้าเฉยพลางนึกขอบคุณวิญญาณนักแสดงในตัวที่ทำหน้าที่ได้ถูกเวลา แต่ดูท่าว่าจะไม่สามารถตบตาเพื่อนซี้ได้เลยแม้แต่น้อย                 “แล้วแกกับเขาเป็นแฟนกันหรือยัง”                 คราวนี้นางเอกสาวไม่สามารถตีหน้าเฉยได้อีกต่อไป เมื่อคิดถึงการกระทำของชายหนุ่มที่ผ่านมา... ไม่เคยสักครั้งที่เขาตีกรอบสถานะความสัมพันธ์ด้วยคำว่ารัก มีเพียงแต่ท่าทีเท่านั้นที่สื่อแทนความหมาย                 แม้จะดูชัดเจน แต่เธอไม่อยากคิดไปเอง                 “จะบ้าหรือไง ยังไม่ใช่”                 สโรชาถึงกับตบโต๊ะผางอย่างขัดใจ                 “เฮ้ย จะไม่ใช่ได้ยังไง เขาช่วยแกขนาดนี้ ท่าทีก็ชัดเจนมาตั้งแต่ตอนไปเที่ยวด้วยกันแล้วนะ ฉันว่าที่เขาแกล้งก็เพราะรักหรอก”                 คราวนี้คนฟังก้มหน้างุดแล้วตอบเสียงเบา                 “ก็เขาไม่เคยพูดอะไรนี่หว่า”                 “แล้วแกเคยพูดบ้างหรือเปล่าล่ะฮะ”                 ยิ่งเห็นเพื่อนสาวออกอาการอายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน สโรชาเลยได้ทีสวมวิญญาณอาจารย์เลคเชอร์วิชาความรักให้เพื่อนฟังทันที                 “แกไม่พูด เขาจะรู้ไหมว่าแกก็คิดอะไรๆเหมือนกัน เขาก็ออกจะชัดเจนขนาดนั้น แกมัวแต่รออย่างเดียว ชาตินี้ก็เหี่ยวบนหอคอยงาช้างต่อไปเถอะ ทีตอนหลอกคนอื่นล่ะเชี่ยวชาญนัก พอมาเจอเข้าจริงๆก็มางุดๆแบบนี้ ว่าแต่ยืมมือถือเล่นหน่อยดิ๊ ซื้อเกมใหม่มานี่”                 ดุจฝันขมวดคิ้วที่เพื่อนเปลี่ยนเรื่องกะทันหันก่อนจะยื่นให้โดยไม่ใส่ใจ แต่ไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนเธอนั้นไม่ได้เปิดเกมอย่างที่ปากว่าไว้ มือนั้นกลับนั่งพิมพ์ข้อความยิกๆแทนที่จะเอียงจอตะแคงแล้วเล่นเกม คนให้ยืมเริ่มเอะใจแล้วถาม จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:22:45

ความคิดเห็นที่ 3                 “นั่นแกทำอะไร”                 “เล่นเกม”                 “แล้วทำไมกดอะไรยิกขนาดนั้น” คราวนี้ดุจฝันชะโงกหน้าไปดูก็สะดุ้งโหยงเมื่อเห็นคำว่าPrideอยู่แว้บๆก่อนจะรีบแย่งชิงโทรศัพท์มือถือตัวเองมาจากมือเพื่อนทันที ‘น้องฝันคนนี้กำลังจะขาดใจตายเพราะคิดถึงพี่ไพรด์...’ Messege delivered                 สโรชายิ้มกริ่มในขณะที่คนถูกแกล้งอ้าปากหวอ ยังไม่ทันที่จะได้คิดคำด่าเพื่อน ภาคภูมิก็โทรมาทันที “คิดถึงพี่ขนาดนั้นเลยเหรอครับน้องฝัน” ปลายสายฟังดูน้ำเสียงติดเริงรื่นเกินไปจนเธอนึกหมั่นไส้ “นี่คุณ จะบ้าหรือไง ใครคิดถึงคุณ” “อ้าว ไม่เรียกพี่ว่าพี่เหรอ แบบในเมสเสจนั้นน่ารักออก พี่รู้แล้วว่าฝันคิดถึงพี่”  “ที่พิมพ์เมื่อกี๊นั้นมันสโนว์ค่ะ มันแกล้ง ฝันห้ามไม่ทัน” ดุจฝันเร่งอธิบายจนลืมตัวใช้ชื่อตัวเองเป็นสรรพนาม ภาคภูมิแอบยิ้มปลายสายในความน่ารักของเธอ แม้ว่าข้อความนั้นจะเป็นการกลั่นแกล้งหรืออะไรก็ตามที แต่จากน้ำเสียงเธอแล้วนั้นตอนนี้ก็คงกำลังเขินอยู่ไม่ใช่น้อยทีเดียว “อ้าวเหรอ ผมคิดว่าคุณคิดถึงจริงๆเสียอีก อุตส่าห์ดีใจ” “แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงคุณล่ะคะ รีบๆแยกย้ายเถอะ ฉันขี้เกียจคุย” นางเอกสาวไล่ เธอไม่อยากสนทนาต่อเพราะเกรงว่าเขาจะรู้ความรู้สึกในใจเธอมากไปกว่านี้ “อ๋อ ไม่มีอะไรใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นผมวางแล้วนะ” ดุจฝันเงียบ “ผมวางแล้วนะ” “...” “ผมจะวางแล้วนะ” ภาคภูมิย้ำ “อยากวางก็วางไปสิ” “แล้วทำไมคุณไม่วางล่ะ ถ้าไม่อยากคุยกับผม” “...” “ไม่ตอบ... ความจริงก็คิดถึงผมใช่ไหม” คราวนี้ดุจฝันตัดสายทิ้งทันที ก่อนที่โทรศัพท์จะดังขึ้นอีกครั้งจจากคนเดิม “มีอะไรอีกล่ะคุณ บอกแล้วไงว่าโดนแกล้ง” คนรับสายแสร้งทำเสียงรำคาญ “ผมรู้แล้ว แต่เมื่อกี๊ผมลืมบอกคุณ” ภาคภูมิเงียบไปพักใหญ่ “คุณคิดหรือไม่คิดถึงเป็นเรื่องของคุณ แต่สำหรับผม... ผมคิดถึงคุณจริงๆ” ความร้อนวิ่งขึ้นหน้าหญิงสาวเมื่อได้ยินความคิดถึงแบบตรงๆ ก่อนจะอดยิ้มไม่ได้เพราะประโยคลาของชายหนุ่ม “ตั้งใจทำงานนะครับน้องฝัน แล้วพี่จะโทรไปหาบ่อยๆ” บทที่ 24                 “คุณพ่อตอนนี้สบายดีแล้วใช่ไหมฝัน”                 เมษาเอียงหน้ามาถามดุจฝันในชุดนุ่งขาวห่มขาวที่กำลังนั่งพับเพียบประนมมือระหว่างการประกอบพิธีกรรมในงานทำบุญประจำปีของช่อง                 “ใช่ ตอนนี้ก็เดินเหินคล่อง หายดีมาเป็นเดือนแล้ว”                 คนถูกถามพยักหน้ายิ้มๆให้เพื่อนร่วมวงการที่ไม่ได้เจอกันมาพักใหญ่ ละครเรื่องรักร้ายหมายหัวใจปิดกองไปตั้งแต่สามสัปดาห์ที่แล้ว แต่ผู้กำกับเพิ่งตัดสินใจนัดรวมตัวกันเลี้ยงปิดกองในอาทิตย์หน้า เหตุที่ล่าช้าเพราะว่าดารานักแสดงในเรื่องนี้ต่างก็คิวทอง ตารางงานชนกันจนยากที่จะจัดสรรเวลาให้ลงตัวพร้อมกันได้                 “ก็ดีแล้ว แต่ก็แย่เลยเนาะ หลังๆมีแต่เรื่องซวยๆ ทั้งโดนเจาะยาง ทั้งโดนขังไว้ในห้องแต่งตัว เรื่องคุณพ่ออีก ช่วงนี้ก็สู้ๆหน่อยละกันนะ” เมษาแสดงสีหน้าเห็นใจ                 “ขอบคุณมากนะ” ดุจฝันตอบรับแล้วเอะใจ “ว่าแต่รู้เรื่องที่เราติดอยู่ในห้องนั้นด้วยเหรอ เราไม่ได้เล่าให้ฟังนี่” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:24:19

ความคิดเห็นที่ 4                 คนฟังยกคิ้วขึ้นสูง ก่อนรีบปฏิเสธเสียงสูงทันที                 “ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก มีคนเล่าให้ฟัง”                 “ใครเหรอ”                 เมษาลังเลด้วยสีหน้าลำบากใจ                 “เอ่อ... คุณพีท”                      ดุจฝันฟังคำตอบนั้นแล้วก็ได้ทีเปิดประเด็นขึ้นมา                 “อ๋อ... ช่วงนี้คบกับพี่พีทอยู่นี่นา เราก็ลืมไป”                 “ใช่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเลย”                 “เอาจริงก็ไม่ต้องบอกก็ได้นี่ เป็นเรื่องของคนสองคน เราไม่เกี่ยว” แฟนเก่าของพิธกรว่าไป ก่อนจะเหลือบไปเห็นสายตาของปิลันธน์ที่นั่งพนมมืออยู่อีกข้างกำลังมองเธอ มุมปากของเขากระตุกรอยยิ้มน้อยๆอย่างที่ชวนนึกสงสัย                 “ว่าแต่ไปเจอกันได้ยังไงเหรอ”                 “จู่ๆคุณพีทเขาก็โทรมาหาเราแทบทุกวันเลย เขาตื๊อๆน่ะ เราก็เลยยอมคบด้วยก็ได้” นี่คงเป็นนิมิตหมายที่ดีว่าพิธกรตัดใจจากเธอได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ ดุจฝันพยายามคิดในแง่บวกเมื่อชักจะเริ่มหมั่นไส้แฟนใหม่ของแฟนเก่าผู้กำลังทำท่าทำทางเหมือนอยากจะอวดว่าเสน่ห์แรง พิธีกรรมจบลงพอดีพร้อมกับเมษาที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ดุจฝันหันมาทางปิลันธน์ที่เอาแต่นั่งทำหน้าตาเหมือนมีพิรุธมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้แล้วเร่งถาม                 “แล้วนี่ยิ้มอะไรมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ตอนเรานั่งคุยกับเม”                 “เปล่า”                 “ยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่รู้หรือเปล่า”                 คนฟังได้ยินเช่นนั้นก็กระตุกยิ้มยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะโบ้ยหน้าไปทางเมษาที่เพิ่งไปห้องน้ำ                 “คู่นู้นก็ลงเอยไปทั้งง่ายทั้งเร็ว แล้วคู่นี้ล่ะ”                 ปิลันธน์ว่าคำถามแล้วมองหน้าดุจฝันที่ชักจะทำหน้าไม่ถูกพร้อมตอบอ้อมแอ้ม “อีกนาน”                 ท่าทีเคอะๆเขินๆแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของเพื่อนสนิทเรียกรอยยิ้มจากปิลันธน์ ดูท่าว่าเรื่องนี้จะลงเอยง่ายกว่าที่คิด “ไม่นานหรอก ถ้าฝันยอมทำตามหัวใจตัวเองบ้าง” ดุจฝันก้มหน้างุดไปเมื่อได้ยินคำแนะนำของพระเอกคู่ขวัญ ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาราวกระซิบ                 “ถ้าอย่างนั้น รักโปรโมทของเราต้องแก้กันยังไงดีปริ๊นซ์ เรื้อรังกันมาหลายปีแล้ว”                 “ก็ไม่ต้องแก้อะไร เพราตอบกลางๆมาแต่ไหนแต่ไร”                 “มีเพื่อนฉลาดนี่มันดีมันดีอย่างนี้นี่เอง ขอบคุณนะปริ๊นซ์” ดุจฝันยิ้มกว้างพร้อมตบบ่าเพื่อนแปะๆ                 “ยังไม่ต้องรีบขอบคุณตอนนี้หรอกฝัน ยังมีอีกหลายเรื่องที่ฝันจะได้ขอบคุณเรานับจากนี้ เก็บไว้พูดตอนนั้นบ้างก็ได้”                 “หมายความว่าอย่างไร”                 “ตามนั้น”                 ดุจฝันจิ๊ปากพลางมองเพื่อน ทำไมถึงชอบพูดนักว่าตามนั้นแล้วปล่อยให้เธอไปคิดตามต่อเอาเอง พลางเริ่มรู้สึกว่าอาจจะมีอะไรบางอย่างที่ปิลันธน์ไม่ได้บอกเธอก็เป็นได้                 “ได้ข่าวว่าพี่พีทคบอยู่กับเมเหรอคะ”                 ดุจฝันเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยในระหว่างที่พิธกรแวะซื้อขนมมาฝากในตอนที่เธอไปถ่ายละครใกล้ๆกับบริเวณไซต์งานที่ชายหนุ่มไปคุมอยู่ เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้นเขาก็ยิ้มทันที                 “แล้วเราได้ข่าวมาว่ายังไงต่อล่ะ”                 “ก็รู้แค่นี้แหละค่ะ คุณไพรด์บอกฝันมาแค่นี้”                 “เดี๋ยวนี้คุยกันดีนะ”                 ดุจฝันไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ เธอพยักหน้าตอบรับแล้วเปลี่ยนเรื่องอย่างกลัวว่าจะโดนล้อถ้ายังคุยต่อในประเด็นภาคภูมิ                 “แล้วเอาขนมมาให้แบบนี้ เขาจะไม่ว่าเหรอคะ “ไม่หรอก เมเขาไม่รู้”                                                 “เจ้าชู้นะเนี่ย เดี๋ยวจะไปฟ้องเม” พิธกรนึกเอ็นดูหน้าตามู่ทู่ของคนขี้ฟ้องตรงหน้า แล้วถามอย่างรู้ทันความคิด “ว่าแต่มีอะไรจะถามพี่ไหม พี่รู้ว่าฝันคงกำลังอยากถามอะไรเยอะแยะ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:30:03

ความคิดเห็นที่ 5                 “เอาจริงก็แค่อยากรู้ที่มาที่ไปน่ะค่ะว่าไปเจอกันอีท่าไหน”                 “บางทีการคบกันก็ไม่ได้หมายความว่ารักกันหรอกนะ” พิธกรตอบพร้อมกับดุจฝันที่ถามแทรกขึ้นมาทันที                 “ยังไงกันคะ...”                 “ฝันก็เคยเป็นแบบนั้นกับพี่ไม่ใช่เหรอ น่าจะพอรู้นะ”                 เมื่อได้ยินคำตอบเช่นนั้นดุจฝันก็เงียบไป จริงอยู่ที่เธอเคยคบเขาทั้งๆที่ไม่รัก หรือว่าสิ่งที่พิธกรกำลังทำอยู่นั้น...                 “มันมีอะไรตื้นลึกหนาบางที่ฝันไม่รู้ใช่ไหม”                 นางเอกสาวว่าอย่างชักจะไม่แน่ใจ พิธกรยิ้มกล้างพลางปฏิเสธพัลวันทันที                 “ไม่มีหรอกไม่มี พี่ก็พูดไปงั้นล่ะ”                 คนฟังยังคงทำหน้าข้องใจ “เอาง่ายๆละกัน พอเวลาผ่านไป เดี๋ยวฝันก็จะรู้เอง พี่ไปละนะ” พิธกรกลับไปทำงานต่อแล้ว ดุจฝันมองตามแผ่นหลังของคนเคยรักไปก่อนจะเสมองไปยังท้องฟ้าเบื้องบน เช้าวันนี้ในฤดูหนาวท้องฟ้าดูสีฟ้าสดสวยจับใจนักจนทำให้เธอลืมเรื่องราวที่ยังค้างคาใจไปเสียสนิท พลางเริ่มคิดถึงคนใส่แว่นที่นานๆทีจะได้เจอกันสักครั้ง แล้วย้อนถามตัวเองว่าเมื่อไรกันหนอที่เธอจะกล้าบอกไปตรงๆว่าคิดกับเขาเช่นไร                 ดุจฝันเคาะประตูกระจกสีขุ่นบานใหญ่ตรงหน้าสามทีเบาๆอย่างนึกเกรงใจเฉกเช่นทุกครั้งที่ต้องมายืนตรงนี้ ก่อนที่เสียงร้องตอบรับจากภายในจะเชื้อเชิญให้เข้าไป หญิงสาวเลื่อนบานประตูช้าๆแล้วยกมือไหว้ผู้แก่อาวุโสซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวใหญ่บุหนังอยู่ด้านใน คุณประไพยิ้มให้กับท่าทีอ่อนน้อมของดุจฝันที่ไม่เคยเปลี่ยนไปจากเมื่อสิบปีที่แล้วพร้อมผายมือเชิญให้นั่ง                 “มีเรื่องอะไรอยากปรึกษาหรือเปล่า” “คุณประไพคะ ฝันมีเรื่องอยากจะขอค่ะ” คุณประไพเลิกคิ้วสูง แต่ก็ยังเงียบรับฟังคำขอจากเด็กที่ปั้นมากับมือ “ฝันอยากเป็นตัวของตัวเองค่ะ ฝันไม่อยากที่จะมีภาพลักษณ์แอ๊บเพียงเพราะหน้าตาให้อีกต่อไปค่ะ” ดวงตาโตใต้แพขนตาหนาของดุจฝันฉายแววหนักแน่นอย่างที่คุณประไพไม่เคยเห็นมาก่อน ก่อนที่ผู้อาวุโสแห่งวงการบันเทิงจะถามทันที “แล้วจะเปลี่ยนแนวเหรอ ไปแนวเซ็กซี่?”  “ไม่ล่ะค่ะ นั่นก็ไม่ใช่ทาง ฝันอยากอยู่แบบไร้ข่าวฉาว แม้มันจะยากก็เถอะเพราะวงการนี้ถ้าหากใครมีข่าวย่อมขายดี แต่ฝันก็อยากมีความสุขในจุดที่ฝันยืนอยู่โดยไม่ต้องเสริมเติมแต่งอะไรมากมายค่ะ” นางเอกสาวส่ายหน้าโดยเร็วแล้วเรียบเรียงคำพูดที่คิดมาตั้งแต่เมื่อคืน เธอไม่อยากที่จะอยู่ในภาพลักษณ์แอ๊บแบ๊วปัญญาอ่อนนี้อีกต่อไปแล้ว ดุจฝันอยากให้ทุกคนรับได้กับในสิ่งที่เธอเป็น... ดุจฝันที่เป็นตัวตนจริงๆและมีชีวิตที่ไม่ได้ดีพร้อมสมบูรณ์แบบ... เธอไม่อยากให้ใครจำเธอได้ในชื่อดุจฝัน ผู้ถูกแต่งแต้มให้ดูมีชีวิตราวกับความฝันที่สังคมคาดหวังเอาไว้                 ช่วงเวลาที่คุณประไพเงียบไปนั้นยาวนานราวสามวันเต็ม ริมฝีปากสีแดงสดของผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนค่อยๆคลี่รอยยิ้มบาง “รู้ไหมฝัน ฉันรอมาตลอดว่าเธอจะมาพูดแบบนี้กับฉัน ฉันดีใจที่เธอโตจริงๆเสียที” คนฟังยิ้มกว้างตามทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น พลางรับรู้ถึงการเจริญเติบโตทางความคิดของตัวเองหลังจากถูกปิดกั้นมาเสียนาน ก่อนจะถามอีกคำถามหนึ่งซึ่งสำคัญอย่างยิ่งเพราะอาจส่งผลกระทบต่อเรตติ้งละครก็เป็นได้ “แล้วเรื่องข่าวโปรโมทกับปริ๊นซ์ ฝันขอปฏิเสธข่าวนี้กับนักข่าวไปได้ไหมคะ” “มีตัวจริงแล้วล่ะสิ” คุณประไพหรี่ตาอย่างรู้ทัน “ก็ไม่เชิงค่ะ” “ตามใจเธอเถอะ แต่ต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ” “แล้ว... ไม่กลัวเรื่องเรตติ้งละครเหรอคะ” ดุจฝันถามด้วยน้ำเสียงติดเกรงใจ “ละครก็ใกล้จะจบแล้วอีกแค่สองวัน เรตติ้งจากรักปลอมๆมันก็มีดีแค่อายุสั้นตามระยะเวลาละครที่ฉาย แต่ความจริงจะอยู่กับเธอตลอดไปนะ” “ค่ะ” นางเอกสาวรับคำของผู้อาวุโสด้วยความซึ้งใจ จากที่เคยใช้ชีวิตยึดติดกับเป้าหมายจอมปลอมทั้งเรื่องภาพลักษณ์และการแก้แค้นเพื่อแก้ปมในใจ วันนี้เธอรู้แล้วว่าอะไรที่สำคัญต่อเธออย่างแท้จริง   จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:32:21

ความคิดเห็นที่ 6 “คุณดุจฝันช่วยอัพเดทผลงานช่วงนี้หน่อยค่ะ” เครื่องอัดเสียงพากันยื่นเข้ามาจ่ออยู่ตรงหน้าดุจฝันในเดรสสั้นสีขาวดูสะอาดตาสวยสง่าราวกับเจ้าหญิงหิมะในงานอีเว้นต์เปิดตัวครีมบำรุงผิวสูตรใหม่หลายวันต่อมา เธอยิ้มกว้างตอบด้วยเสียงดังฟังชัดต่างจากสมัยก่อนที่มันจะชอบทำปากห่อแล้วพูดจาอ้อมแอ้มตามภาพลักษณ์ที่เป็นมาเสมอ หลังจากจบประเด็นผลงาน คำถามถัดไปก็ตามมาทันที                 “ได้ข่าวว่าตอนนี้ดูใจกับหนุ่มนอกวงการอยู่เหรอคะ”                 หน้าภาคภูมิลอยเข้ามาในความคิด ดุจฝันยิ้มแล้วเอ่ย                 “ยังไม่ชัดเจนค่ะ คือเรายังไม่ได้มีการตกลงสถานะกันค่ะ”                 “แล้วเรียกว่าแฟนได้ไหมคะ”                 “เอาจริงถ้าตอบว่ายังค่ะยังเป็นเพื่อนกันอยู่ มันก็คงดูสร้างภาพเหมือนดาราคนอื่นเวลาเขาตอบกันเนอะ”  นัยน์ตาคู่โตแฝงไปด้วยประกายระยิบระยับพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆของผู้ถูกสัมภาษณ์ ทำให้นักข่าวที่ยืนตรงนั้นอดหัวเราะไม่ได้กับการตอบคำถามสไตล์ใหม่ของเธอ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะเบาลงแววตาคู่สวยนั้นฉายแววหนักแน่นมากขึ้น แล้วปากนั้นก็ตอบเสียงดังฟังชัดต่างจากที่ผ่านมา                 “ในกรณีของฝัน... เขาเป็นคนที่คอยดูแลฝันมาตลอด ทุกครั้งที่มีปัญหา เขาจะช่วยเหลือและคอยอยู่เคียงข้างเสมอ”                 “ถ้าอย่างนั้น...” “เขา... เป็นคนพิเศษค่ะ”   นักข่าวหลายคนถึงกับยิ้มตาม ทั้งๆที่แต่ก่อนนางเอกสาวคนนี้พยายามตลอดที่จะตอบเลี่ยงเวลาที่มีข่าว แม้กระทั่งข่าวโปรโมทของเธอกับปิลันธน์ที่สื่อต่างพากันคิดไปว่าเป็นเรื่องจริง ดุจฝันก็ยังแบ่งรับแบ่งสู้ ต่างจากคราวนี้ที่เธอพูดออกมาตรงๆ                 “งั้น... ที่มีข่าวว่าคนพิเศษคนนั้นคืออาจารย์หนุ่ม... ใช่คนที่ชนะรายการวัดดวงรักไหมคะ”                 ดุจฝันเบือนหน้ามาสบตากับกล้องที่อัดอยู่ ก่อนริมฝีปากบางจะคลี่รอยยิ้มน้อยๆ หวังจรดลึกเข้าไปในใจเขา...ที่คงจะได้มองเธอผ่านโทรทัศน์วันใดวันหนึ่งนับจากนี้                 “ใช่แล้วค่ะ”                 “คุณปริ๊นซ์ว่าไงบ้าง”                 พิธกรทิ้งตัวนั่งบนเตียงแล้วเอ่ยถามญาติผู้พี่ที่กำลังจับหน้ากากอุลตร้าแมนให้ให้ตั้งขึ้นบนโต๊ะทำงาน มืออีกข้างวางโทรศัพท์มือถือเอาไว้หลังจากเพิ่งคุยกับปิลันธน์เสร็จ                 “ก็ถามว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้วใช่ไหม”                 ภาคภูมิตอบไปพร้อมนึกถึงช่วงหลังๆมานี้ ‘ทุกอย่าง’ ที่ว่ามาคือสิ่งที่ทำให้เขายุ่งจนแทบจะไม่มีเวลาไปพบหน้าดุจฝัน อีกทั้งด้วยเกรงว่าเธอนั้นจะรู้ถึงแผนการลับอีกอย่างที่เขาพยายามซ่อนเอาไว้                 “แล้วฝันเอะใจบ้างหรือยัง”                 “คุณปริ๊นซ์บอกว่าดูเหมือนจะฝันก็เอะใจนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม ว่าแต่ทางพีทเถอะ หลายวันก่อนเอาขนมไปให้แล้วฝันว่าไงบ้าง” คนเป็นพี่ถามกลับ                 “ก็เหมือนจะสงสัยนิดหน่อย แต่ไม่ต้องห่วงหรอก ทางนี้ดูท่าว่าจะไม่รู้เรื่องเหมือนกัน”                 ภาคภูมิยิ้มอย่างพึงพอใจ เสียงจากโทรทัศน์ที่เปิดไว้แค่เป็นเพื่อนดังเข้ามาแทรกในบทสนทนาของคนทั้งสอง เมื่อหันไปดูก็พบว่าโทรทัศน์นั้นกำลังเสนอภาพที่ดุจฝันให้สัมภาษณ์กับสื่ออยู่ในงานอีเว้นต์ “เขา... เป็นคนพิเศษค่ะ”                   ดุจฝันตอบเสียงดังฟังชัด ถ้อยคำทุกอย่างที่เธอตอบมาสลักลึกลงไปในหัวใจของชายหนุ่มผู้เฝ้ามองผ่านจอโทรทัศน์หลังจากที่ดูเธอตอบมาตั้งแต่ต้น ยิ่งเมื่อคำตอบสุดท้ายที่ยืนยันว่าคนพิเศษคนนั้นคืออาจารย์หนุ่ม รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของภาคภูมิโดยที่เขาไม่ทันรู้ตัว                 “ถ้าไม่ใช่คนแบบพี่ไพรด์ พีทว่าใครก็เอาฝันไม่อยู่หรอก”                 พิธกรกล่าวขึ้นมาเมื่อมองดุจฝันในจอ เขารู้ดีว่าตัวเองยังคงรักเธออยู่ไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแค่ความรักของเขาไม่ต้องการการตอบแทนอีกแล้วในเมื่อเขายินดีที่ดุจฝันได้เจอกับคนที่ทำให้เธอมีความสุขได้อย่างแท้จริงอย่างพี่ชายของเขาเอง                 “ชมหรือเปล่าเนี่ย”                 “ชม” น้องชายยิ้ม “ฝันเขาเปลี่ยนไปเยอะนะ ตั้งแต่เจอกับพี่ไพรด์”                 ภาคภูมิยกคิ้วสูง พลางมองโทรทัศน์ที่ตอนนี้เข้าสู่ข่าวอื่นไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย                 “พี่เองก็ได้เรียนรู้อะไรจากเขาเยอะเหมือนกัน พี่เองเคยเป็นคนที่ภูมิใจในตัวเองมากๆเพราะประสบความสำเร็จตามเป้าหมายที่ตั้งไว้ในชีวิตมาตลอด แต่ฝันมาทำให้พี่รู้จักคำว่าแพ้ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แต่แรกตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่เอาใจมายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ก็กลายเป็นว่าผลลัพธ์ที่ออกมามันตรงกันข้ามกับที่เคยคาดการณ์ไว้เสียสนิท”                 ดวงตาคู่เรียวหลังแว่นกรอบดำฉายแววอ่อนโยนลงยามมองหน้ากากอุลตร้าแมนตั้งเคียงข้างอยู่กับหน้ากากเซเลอร์มูนบนโต๊ะทำงาน พลางนึกถึงรอยยิ้มกว้างของหญิงสาวที่เขาจะได้เห็นถ้าหากว่าแผนการของเขาในวันพรุ่งนี้สำเร็จไปได้ด้วยดี จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:34:18

ความคิดเห็นที่ 7   เสียงร้องเพลงนุ่มทุ้มที่กำลังผิดคีย์อย่างแรงเรียกเสียงหัวเราะของทุกคนในงานเลี้ยงฉลองปิดกล้องละครเรื่องรักร้ายหมายหัวใจได้เป็นอย่างมาก ผู้กำกับผู้ซึ่งจับไมค์บนเวทีอยู่เมื่อเห็นทุกคนหัวเราะให้ก็เข้าใจผิดว่าเสียงร้องเพลงของตนเองเป็นที่ปลาบปลื้มก็ถึงกับเพิ่มลูกคอที่ฟังแล้วรู้สึกปวดตับ คราวนี้ชาวกองถ่ายถึงกับนั่งเงียบหัวเราะไม่ออก หลายคนแกล้งทำเป็นกินข้าวต่อทันที บ้างก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างที่รู้กันถึงกิตติศัพท์เสียงร้องเพลงอันไพเราะของคุณอาผู้กำกับคนนี้ ดุจฝันมองช่วงเวลาสนุกสนานตรงหน้าอย่างมีความสุข ก่อนจะเหลือบไปเห็นปิลันธน์เพื่อนสนิทที่สุดของเธอในกองถ่ายมีสีหน้าเคร่งขรึมผิดปกติ จากที่คิดจะชวนนินทาเสียงร้องของคุณอาสมพงษ์ก็กลายเป็นเอ่ยถามแทน “มีอะไรหรือเปล่า” “เปล่าหรอก ไม่มี” เสียงเตือนข้อความเข้าเรียกความสนใจของดุจฝันไปก่อนที่ได้ถามอะไรต่อ เป็นภาคภูมินั่นเองที่ส่งมา ‘วันนี้เจอกันนะ’ ‘จะมารับเหรอ’ ดุจฝันพิมพ์ตอบกลับไปด้วยหัวใจพองโตหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานแล้ว เธอจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่นานหลายนาทีทว่าไร้ซึ่งข้อความตอบกลับ นิ้วเรียวจึงสัมผัสหน้าจอเพื่อโทรออก หากแต่ก็ปลายสายก็ไม่ตอบรับโทรศัพท์ของเธอ ดุจฝันวางลงแล้วถอนใจเฮือก “โทรหาคุณไพรด์เหรอ” นางเอกสาวพยักหน้าแทนคำตอบ ทีนี้จากสีหน้าเคร่งขรึมของคนตรงหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบางๆ “เดี๋ยวก็มา ไม่ต้องกลัวหรอก” “รู้ได้ไง” ยังไม่ทันที่จะได้คำตอบจากเพื่อน เสียงเรียกของผู้ช่วยผู้กำกับก็ดังขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนคืนกลับมา “เอ้า ไหนๆก็สนุกกันมามากพอแล้วนะครับ ขึ้นไปพูดความรู้สึกกันหน่อย ต้องขอให้ผู้จัดของเราพูดก่อน เชิญครับคุณประไพ” ผู้อาวุโสที่สุดในที่นี้บอกเล่าความรู้สึกของตนเองไปพร้อมกับรอยยิ้ม ไมโครโฟนถูกเวียนไปตามลำดับอาวุโสและหน้าที่ในกองถ่ายเรื่อยๆ ดุจฝันพูดความรู้สึกของตัวเองพร้อมกับปิลันธน์ต่อด้วยเมษาผู้มีบทสำคัญรองลงมาจากคู่พระนาง  “เวลาที่ผ่านมาก็สนุกมากๆเลย ขอบคุณคุณอาพงษ์และคุณประไพที่ให้โอกาสนะคะ เรื่องนี้เมประทับใจมากจริงๆที่ได้ร่วมงานกับทุกคน แล้วก็เอ่อ... ขอเมพูดอะไรต่อได้ไหมคะ มีเรื่องที่อยากจะให้ทุกคนได้รับรู้” “อยากเล่าก็เล่าไปสิ ทำไมต้องขอ” อาสมพงษ์ผู้กำกับหัวเราะให้ เมษารับคำอนุญาตนั้นแล้วกวาดสายตามองทุกคนก่อนด้วยใบหน้ายิ้มๆที่จะหยุดนิ่งที่ใบหน้าของดุจฝัน “เป็นเรื่องเกี่ยวกับนางเอกของเราค่ะ” น้ำเสียงที่เคยสูงตลอดเวลาแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ ดุจฝันสบตากับคนพูดแล้วรู้สึกเสียววาบโดยไม่ทราบสาเหตุ แววตาของเมษานั้นฉายแววโรจน์แบบที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน “ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าฝันมีภาพที่แอ๊บใสมาตลอดเวลาจนมาถึงช่วงหลังๆที่เริ่มแอ๊บน้อยลง ก่อนหน้านี้ทุกคนคงไม่เคยทราบว่าฝันนั้นใช้ภาพลักษณ์นั้นให้เป็นประโยชน์โดยการหลอกใช้ผู้ชาย” ทุกเสียงเฮฮาเงียบไปทันที พร้อมกับหัวใจดุจฝันที่ร่วงหล่นลง ความลับที่เธอปกปิดมาเกือบสิบปีบัดนี้กลับถูกเปิดเผยแล้วโดยคนที่เธอคิดว่าเป็นเพื่อนมาตลอดเวลา ดุจฝันยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่รับรู้ว่าใครที่กำลังมองอยู่ ไม่ได้ยินเสียงใดอื่นนอกจากเสียงเมษาพูดประโยคที่แล้วย้อนซ้ำกลับไปมาในหัว สิ่งเดียวที่เธอเห็นในยามนี้คือภาพของเมษาจับไมโครโฟนยืนยิ้มแสยะให้เธอด้วยความสะใจ “ที่ฝันเรียนจบมาได้ทุกวันนี้เพราะผู้ชายเหล่านั้นที่โง่โดนหลอกช่วยทำงาน เพราะว่าฝันป็นคนที่มีปมด้อยจากการที่ถูกพ่อทิ้ง เลยคิดอยากที่จะแก้แค้นโดยการใช้หน้าตาของตัวเองหลอกผู้ชายเพื่อผลประโยชน์ โดยที่ไม่เคยรักใครจริงแม้แต่คนเดียว” คนถูกเปิดเผยความลับนิ่งจับต้นชนปลายไม่ถูก ขณะนี้ทุกสายตาในงานฉลองจับจ้องมาที่เธอ รวมถึงปิลันธน์ ที่มีแววตาเห็นใจอย่างยิ่งส่งกลับมาเพียงคนเดียวในที่นี้ “เดี๋ยวก่อน แล้วนี่ทำไมเราไปรู้อะไรกับฝัน” คุณประไพถามขึ้นทันทีด้วยเสียงเครียด “ทำไมจะไม่รู้ล่ะคะ คนใกล้ตัวหลายคนของฝันเขาก็พูดกันมาแบบนี้” เมษาตอบอย่างไม่ยี่หระแล้วหันมาสบตาดุจฝันอีกครั้ง “ที่มีข่าวเสี่ยงเลี้ยงเมื่อหลายเดือนก่อนอะไรนั่นก็เป็นความจริงค่ะ ดุจฝันยอมเอาตัวแลกกับทุกคนที่เธอเห็นว่าจะสามารถเกาะเอาได้ แต่ระยะหลังมานี้ดุจฝันก็ได้เหยื่อรายใหม่ ผู้ชายคนนั้นก็คืออาจารย์ภาคภูมิ ผู้ชนะรายการวัดดวงรัก ปีนี้ฝันจะเรียนจบปริญญาโทก็เลยต้องเก็บเขาเอาไว้ใช้ระยะยาวจนกว่าจะเรียบจบ” จากที่ตอนแรกดุจฝันยังอึ้งจนพูดไม่ออกเพราะถูกเปิดโปง แต่ในเมื่อตอนนี้เมษากลับใส่สีตีไข่เพิ่มเติมจนเธอกลายเป็นผู้หญิงน่ารังเกียจที่เอาตัวเข้าแลกเพื่อผลประโยชน์เสียขนาดนี้ เธอก็มีสิทธิ์ที่จะตอกกลับเพื่อปกป้องตัวเองเช่นกัน ดุจฝันพยายามรวบรวมสติ เธอตัดสินใจแล้วว่าในเมื่อความจริงถูกเปิดเผยเธอก็จะยอมรับมันกับทุกคน แต่ในเรื่องที่เธอไม่ได้ทำ เธอก็จะปฏิเสธให้หมด “ไม่คิดจะโต้ตอบหรือไงฝัน ที่ฉันพูดมามันจริงหมดเลยสินะ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:45:06

ความคิดเห็นที่ 8   ริมฝีปากคู่งามของหญิงสาวเผยอออกเตรียมเอื้อนเอ่ย โดยที่ไม่ทันคาดคิด ปิลันธน์เดินมาบังหน้าเธอไว้ทันที “ไม่จริงครับ ฝันไม่เคยทำอะไรแบบนั้น” ดุจฝันมองแผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าแล้วอึ้งสนิท นี่ปิลันธน์เองก็กำลังปกป้องเธออยู่ทั้งๆที่เขาก็รู้ความจริงทุกอย่าง “จะปกป้องฝันทำไมปริ๊นซ์” “เพื่อนกันแล้วปกป้องกันมันผิดเหรอ ในเมื่อฝันไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่อย่างเดียว” ดุจฝันกระตุกชายเสื้อปิลันธน์ เธอไม่ได้เป็นอย่างที่ปิลันธน์ว่าไว้ ในเมื่อเธอผิดเธอก็ต้องยอมรับผิดในส่วนที่เธอก่อ “ปริ๊นซ์ ไม่ต้อง...” “ฝัน ไม่ต้องพูดอะไรต่อ อยู่นิ่งๆไป ไม่ต้องตอบรับหรือปฏิเสธอะไรทั้งสิ้น ให้เราพูดเอง” เพื่อนสนิทหันกลับมาบอกเสียงเบาด้วยสีหน้าที่ดูเป็นเดือดเป็นแค้นแทน แล้วหันไปต่อกรกับเพื่อนนางเอกในละครที่รับบทเป็นนางอิจฉาในชีวิตจริง “ไหนล่ะหลักฐาน เอามาให้ดูหน่อยสิว่าฝันทำแบบนั้นจริง” “ปริ๊นซ์!” ดุจฝันเผลอร้องออกมาด้วยความตกใจที่ปิลันธน์กล้าท้าออกไปเช่นนั้น เพราะถ้าหาจะหลักฐานเรื่องที่เธอเคยหลอกใช้ใครบ้างล่ะก็มีเต็มเลยทีเดียว เพียงแค่ลิสต์รายชื่อบรรดาแฟนเก่าของเธอแล้วโทรหาเรียงตัว แต่ละคนก็พร้อมแล้วที่จะเล่าว่าโดนเธอหลอกอย่างไรบ้าง ปิลันธน์หันมาทำแววตาดุใส่ทันทีเมื่อเธอตะโกนเสียลั่น ก่อนที่จะเอ่ยเสียงเข้มหากแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นเจือจางอยู่เบาๆ “เราช่วยฝันอยู่นะ อย่าทำมันล่มเลย” “จะปกป้องกันทำไมฮะ ปริ๊นซ์ก็น่าจะรู้อยู่นี่” เมษาแค่นยิ้ม ก่อนที่อาสมพงษ์ผู้กำกับจะร้องปรามออกมา “ก็ไม่รู้กันหรอกนะว่ามีเรื่องอะไรกัน แต่การที่มาจับไมค์แล้วพูดอะไรแบบนี้กลางงานเลี้ยง หนูเมต้องมีหลักฐานที่ชัดเจนเพียงพอนะ ไม่ใช่ว่าเต้าเรื่องขึ้นมา ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วฝันก็มีสิทธิ์ที่จะฟ้องหมิ่นประมาทได้เลย” เมื่ออาสมพงษ์พูดจบทุกคนก็ยังคงเงียบรอลุ้นว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป บรรยากาศงานเลี้ยงแสนสนุกกลายเป็นรายการแฉกันที่เป็นไปอย่างตึงเครียด เมษากวาดสายมองทุกคนอีกครั้งแล้วกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “หลักฐานน่ะมีแน่นอนค่ะ” ดุจฝันรู้สึกทุกส่วนในร่างกายนั้นหนักอึ้ง เมื่อได้ยินประโยคต่อมา “ออกมาได้แล้วค่ะ...คุณพีท” To be continued  จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 19:46:12

ความคิดเห็นที่ 10 ครั้งหน้าก็จบแล้วแน่นอนค่ะจากคราวที่แล้วที่ถามไว้ว่าลงแบบไหนดี พอดีไปอ่านดูอีกรอบมาแล้ว ตอนที่ 25 ซึ่งเป็นตอนจบมันยาวมากเลย สิบกว่าหน้า ถ้าลงรวมกับตอนนี้แล้วเกรงว่าจะยาวเกินไปค่ะ เลยต้องขออภัยยกไว้เป็นคราวหน้าตามนั้นค่ะ :) โดยส่วนตัวแล้วชอบตอนที่ดุจฝันสัมภาษณ์ค่ะ รู้สึกแบบ.. นางเปลี่ยนไปเยอะนะ 5555 จากตอนแรกที่จขกท.เองก็๋ไม่ชอบนิสัยนางเอกอย่างแรง ตอนนี้ก็เริ่มสงสารแล้วค่ะพอต้องมาอะไรแบบนี้ส่งท้าย แต่ก็ต้องมาลุ้นกันค่ะว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกันต่อ อะไรคือแผนของภาคภูมิ คิดว่าหลายท่านอาจจะเดาได้แล้ว 55555555555555 สำหรับตอน25-26 ลงศุกร์นี้แน่นอนค่ะ อยากรีบจบเพราะช่วงนี้สอบเยอะมาก T T และไม่อยากให้ท่านผู้อ่านอารมณ์ค้างค่ะ ขอบคุณทุกท่านมากจริงๆสำหรับกำลังใจในตอนที่แล้ว อ่านกี่ทีก็ยิ้มค่ะ :) ขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ ห้าสิบป่าย, คุณN_Foxtrot, คุณ:::อาราเร่:::, คุณsolitaly_sp และคุณแลนซ์ลอทด้วยนะคะ ขำประจำทั้งนั้นเลย ดีใจมากๆค่ะ :) พบกันวันศุกร์นี้ค่ะกับตอนจบ คุณห้าสิบป่าย   >>ขอบคุณมากๆๆๆเลยนะคะ นางเอกคลายปมได้หมดแล้วค่ะ :) กิ๊ฟต์ตอนที่แล้วของคุณห้าสิบป่ายทำเอาดีใจมากเลยค่ะ แจกทุกตอนเลย ขอบคุณมากๆนะคะ:))))   คุณscottie   >>จะได้รักกันแล้วค่ะ เหนื่อยมานานมาก 555 ขอบคุณมากๆนะคะที่ลงชื่อทุกตอนเลย คุณดีแอน >>ยังรู้สึกขอบคุณกับหลังไมค์ที่ค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่สนใจเรื่องนี้ :) ดีใจจัง สำหรับความรักของดุจฝันกับภาคภูมิก็ไม่หวือหวาอย่างที่ว่านั่นล่ะค่ะ อยากให้ทั้งคู่ใช้เวลาศึกษากันจนมั่นใจ เพราะตอนแรกเลยกำหนดไว้แล้วว่าต้องเป็นตัวละครที่มีจุดบกพร่องทั้งคู่ และใช้เวลาที่ต้องพบกันเพื่อการพัฒนาตัวเองไปสู่จุดที่ดีกว่าเดิม ว่าไปนั่นค่ะ 5555555 อีกสองตอนก็จะจบแล้วค่า :) คุณN_Foxtrot   >>ขอโทษด้วยนะคะที่ลงมาราธอนไม่ได้ มันยาวเกินไปมากกกเลยค่ะ 555 สำหรับเรื่องในวัยแม่เป็นอะไรที่อ่านแล้วก็สงสาร แต่ท้ายที่สุดก็ลงท้ายด้วยดีแล้ว ดังนั้นตอนนี้มาลุ้นนางเอกพระเอกกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันเสมอ ขอบคุณค่ะ:) คุณ:::อาราเร่:::   >>จะพยายามหวานให้มากขึ้นด้วยค่ะ ขอยคุณนะคะ คุณsolitaly_sp >>พระเอกได้ใจแล้วจัดหนักค่ะ 5555 เรื่องของปริ๊นซ์ขอเวลาหาข้อมูลหน่อยนะคะ แล้วจะรีบเอามาลงเลยค่ะ ขอบคุณมากๆค่า จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 20:13:12

ความคิดเห็นที่ 11 เอาละสิ ยังไงล่ะทีนี้ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 21:15:15

ความคิดเห็นที่ 12 เมษาจะฆ่าตัวตายละมัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 22:01:57

ความคิดเห็นที่ 13 เมษา มาทำงานเค้าล่มละม้างงงง ดุจฝันมีแบคอัพเยอะ ไม่กลัวร้อกกกกกก5555 จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 4 ก.ค. 55 23:55:27

ความคิดเห็นที่ 14 งงกะเมษา หล่อนเป็นอะไร หมั่นใจอะไรขนาดนั้น 55555555555  อินไปหน่อยค่ะ จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 11:04:06