|
หลังจากป้าเดือนต้องออกจากพื้นที่ค้าขายของแต่เดิม
แกต้องระหกระเหินไปเช่าบ้านอยู่แถวสุดสายหนึ่ง
ระยะแรก ๆ มีกำลังวังชาก็ยังขับรถจักรยานขายส่ง
หนังสือพิมพ์และวารสารให้กับสมาชิก/ขาประจำ
ต่อมากำลังวังชาลดน้อยถอยลงไป
แล้วยังมีปัญหาไฟไหม้บ้านพักแก
ทำให้แกต้องหนีกระเจิดกระเจิงสติแตกไปพักหนึ่ง
กว่าจะวิ่งเคลียร์เรื่อง เคลียร์คดีได้ก็หมดไปหลายเงิน
ผลคือ ทุนหาย เงินหมด ไม่มีเงินทุนสำรองซื้อหนังสือมาขายอีก
เพราะเครดิตร้านค้าเดิมหมดแล้ว
หนี้เก่ายังไม่จ่าย อย่าคิดหวังเลย ว่าจะได้ก่อหนี้ก้อนใหม่
ตามประสาการค้าขายแบบทุนนิยมทั่วไป
ป้าเดือนเลยต้องหันมาหุ้นกับเพื่อนอีกคนเดินเก็บขยะขาย
ในช่วงแรก ๆ กิจการไปได้ดีเพราะมีคู่แข่งน้อย
แต่ช่วงหลัง ๆ เริ่มมีคนทำมากขึ้นกว่าเดิม
ทำให้ต้องเหนื่อยมากกว่าเดิม
กว่าจะกลับบ้านได้ก็มืดค่ำแล้ว
หมดเรี่ยวหมดแรงที่จะแคะขนมครกขาย
ทั้งที่เป็นรายได้ที่ดีพอสมควรในชุมชนคลองหวะ
เลยถามแกว่าเคยเดินผ่านแถวบ้านไหม
แกบอกว่าแรก ๆ ก็ประจำ
แต่ไม่กล้าทักทายใคร กลัวคนจะจำได้
ต้องปิดหน้าปิดตา อายกลัวคนรู้จัก
แต่ช่วงหลัง ๆ ต้องเดินไปหาของไกลจากจุดเดิม
เพราะของหายากมากขึ้นกว่าเดิม
รวมทั้งมีคนมาหาของขายแข่งขันกันมากขึ้น
นี่เพิ่งจะมาอยู่ที่นี่ได้ปีกว่าแล้ว
หลังจากออกจากโรงพยาบาลหาดใหญ่
เพราะป่วยเป็นไข้หนักเดินไม่ได้เลย
อยู่ในโรงพยาบาลนานรวมสองปีแล้ว
พออาการดีขึ้นทางโรงพยาบาลจับส่งมาที่นี่เลย
ใจจริงอยากกลับไปอยู่ที่เดิมอีก
เพราะเป็นอิสระไปไหนมาไหนก็ได้
แรงใจยังสู้ แต่แรงกายไม่มี
ต้องเดินกับขาตั้งเหล็กไปไหนมาไหน
ลูกหลานญาติพี่น้องก็ไม่มีแต่อย่างใด
จำใจต้องอยู่ที่นี่ มีกิน มีอิ่ม แต่ไม่มีเสรี
เลยถามว่า “ ป้าเดือนตอนนี้อายุเท่าไรแล้ว “
แกตอบว่า “ 82 ปีแล้ว “
เลยแซวว่า “ อ๋อ อีกสิบแปดปีครบร้อย
เวลาใครถามก็ตอบไปว่าสิบแปดปีก็แล้วกัน “
พร้อมกันนั่งหัวเราะกันในเรื่องอายุอานาม
สักพักมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา
แกถามผมว่า
“ รู้จักไหม เคยอยู่ร้านทำฟันแถวบ้าน “
เลยบอกแกว่า
" จำไม่ได้หรือไม่น่ารู้จัก
จำได้รู้จักแต่เพื่อนชายวัยเด็กชื่อว่า เสือ
เพราะบ้านหลังนั้นเป็นร้านทำฟัน
เดือนหนึ่ง ๆ จะปิดร้านมากกว่าเปิดร้าน
รวมทั้งร้านก็ดูทึม ๆ ไม่น่าเข้าเลย
แกบอกว่า
“ ใช่เลย ครอบครัวนี้ พร้อมกับเสือ ย้ายไปอยู่ลำปางหลายปีแล้ว
แต่ญาติพี่น้องส่วนมากยังอยู่ที่นาสีทอง (รัตตภูมิ)
บางคนก็ปักหลักอยู่ที่ภาคเหนือเลย “
ส่วนคนนี้เป็นน้องสาวของแม่เสือแถวข้างบ้านเดิม
มาอยู่ที่นี่เหมือนกันหลังจากไปอยู่ลำปางหลายปี
เพราะอยู่กับญาติพี่น้องแถวนาสีทอง (รัตตภูมิ) ไม่ได้ "
นั่งพูดคุยกับแกแล้ว
ต่างยอมรับในสัจจธรรมว่า
ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป
หลายคนบนเส้นทางอาชีพบ้างก็ร่ำรวยไป
บางคนในรุ่นเดียวกันก็ยากไร้หมดหนทาง
หลังพูดคุยกับแกพอสมควรแก่เวลา
เลยบอกลาแก รับปากว่าจะมาเยี่ยมแกอีกในวันหลัง
พบปะกับแกคราวนี้ทำให้คิดถึงบทกลอนบทหนึ่ง
ยังจำได้ว่าที่มีคนแปลมาจากป้ายจารึกสุสานจีนงี่ซัวเต็ง
ที่ป่าช้า วัดดอนยานนาวา กรุงเทพฯ
(จำชื่อคนแปลและที่มาไม่ได้แล้ว)
" เคยล่องผ่านน้ำดำ
เคยกินน้ำขม
ความในใจอันเต็มอุระ
ไหลไปกับสายน้ำ
หวังจะเป็นเจ้าสัว
ไม่สามารถกลับ
สู่แผ่นดินเกิด
เมื่อแก่ลง
ก็ฝังกระดูกที่งี่ซัว ”
เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ
ก่อนที่จะเลือนหายไปเหมือนความฝันในวันก่อน
แก้ไขเมื่อ 04 ก.ค. 55 23:00:34
| จากคุณ |
:
ravio   
|
| เขียนเมื่อ |
:
4 ก.ค. 55 20:57:49
|
|
|
|
ป้าเดือน
