เรารู้ เท่าที่เคยชิน

ที่ถนน  ที่ตลาด  ในห้างสรรพสินค้า  ในที่ทำงาน
หรือที่ไหนๆที่คุณไป คุณทำกิจกรรม

เรารู้ เท่าที่ความเคยชินของการให้ความหมาย
แต่มีสิ่งที่เราไม่รู้  ไม่ได้ให้ความหมายอีกมากมาย

ไม่ใช่ทุกสิ่งที่เรารู้ หรือ อาจรู้ หรือจำเป็นต้องรู้ ณ สถานการณ์หนึ่งๆ
เราแค่หยิบฉวยประโยชน์จากสถานการณ์ แล้วก็ผ่านมันไป แค่นั้น

สิ่งที่เรารู้  เป็นแค่กรอบอ้างอิง ที่จำเป็นต้องหารายละเอียด
ด้วยภาษา หรือ การสื่อสารอีกชั้นหนึ่งเสมอ
เพราะ ความสัมพันธ์ทางสังคมถูกกำหนดโดยอำนาจและการถือครองกรรมสิทธิ์โดยคนอื่นเสมอ


อำนาจควบคุมมีอยู่ทั่วไปทั้งในสังคม
พ่อแม่ลูกในครอบครัว  ครูศิษย์ในโรงเรียน  ผู้ซื้อผู้ขายในตลาด  โรงพยาบาลกับผู้ป่วย
ตำรวจจราจรกับผู้ขับขี่  หัวหน้างานกับลูกน้องลูกจ้าง  
ในทางกายภาพก็จะเป็นการกำหนดขอบเขต หรืออาณาบริเวณ  เป็นกำแพง รั้ว  เป็นคอกในสำนักงาน
หรือเป็นข้อความ ตีตราบอกความเจ้าของหรืออาณาเขต
เช่น ชื่อร้าน  ชื่อแผนก  ชือตำแหน่ง  หรือข้อความห้ามเข้า  เป็นต้น


ยิ่งสังคมสลับซับซ้อนขึ้น  อำนาจควบคุมก็จะมาในรูปความรู้เฉพาะเรื่องมากขึ้น
คนเราก็จะติดต่อกันด้วยข้อกำหนด กฏกติกาต่างๆ
ไม่ว่าจะเป็นสัญญาเช่า-ซื้อ  การจำนองจำนำ   ระเบียบสมาชิกฟิตเนส  การเช่าอาคาร
ข้อกำหนดเหล่านี้  คือ อำนาจที่มาในรูปความรู้ที่ถูกสร้างขึ้น  เพื่อกีดกัน ปกป้อง แยกตัว
และสร้างอำนาจเหนือผู้คน  เป็นระบบชำนาญการ หรือ สร้างอาชีพเฉพาะเพื่อหาประโยชน์
ต่อกัน และเบียดปัดผู้ไม่รู้ให้ออกไปสู่ชายขอบ  ภายใต้โครงสร้างสังคมที่แข่งขัน

ส่วนจะยุติธรรมหรือไม่  ก็แล้วแต่ว่า ผลรวมของมันจะกระจายทรัพยกรได้ดีเพียงใด
และผู้คนส่วนใหญ่มีการศึกษา หรือรู้เท่าทันสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นอยู่หรือไม่เพียงใด

เราอยู่ในโลกที่กลืนกินชีวิต  โดยอำนาจความรู้ที่สร้างขึ้นเอง
และมันคอยชักใยมนุษย์ อย่างสมยอม  กระทั่งไม่อาจเห็นทางเลือกอื่น  มากนัก  
หรือเปล่า?

จากคุณ	: dicky5
เขียนเมื่อ	: 5 ก.ค. 55 10:08:20