ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศงานปีใหม่ของแต่ละห้องเรียนเป็นไปอย่างเนือย ๆ ข้อจำกัดมากมายที่ทางโรงเรียนกำหนดทำให้เด็ก ๆ ไม่สนุกสนานสมดังใจ กันต์ธีร์เหม่อมองผ่านท่อนกายผอมแกร็นของรพีไปยังนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าแลสลัวมัวหม่นไม่ต่างอะไรไปจากจิตใจเขาในยามนี้ “ห้ามเปิดเพลงเสียงดัง ต้องเรียนครึ่งวันเช้าก่อนถึงจะจัดงานได้ กอ  อู ว่านะปีหน้าบอกให้ ผอ.ยกเลิกงานปีใหม่ไปเลยดีกว่า” เด็กหนุ่มร่างแกร็นบ่นด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง ท่ามกลางกลุ่มเพื่อน ใกล้เทศกาลปีใหม่ร้านอาหารแต่ละแห่งเนืองแน่นไปด้วยลูกค้า ปรียาจึงขอให้เขาไปทำงานตลอดช่วงวันหยุดเทศกาล และคงทำงานต่อเนื่องจนถึงช่วงเวลาที่ต้องขับรถไปส่งเธอ หญิงสาวร้อนแรงเสมอ เรือนร่างงามอันเย้ายวนปลุกเร้าอารมณ์เขาให้เร่าร้อนทุกครายามกกกอดใกล้ชิดกัน ทว่า ความสัมพันธ์ซึ่งนับวันจะยาวนานนี้กลับสร้างความอึดอัดใจให้เขาอย่างประหลาด “ไม่ต้องถึงขนาดนั้น” สุเทพออกความเห็น “แค่ส่งตัวแทนไปคุยกับ ผอ. ขอลดกฏข้อห้ามลงหน่อย” “ไม่ได้ผลหรอก” ชัชชัยแย้งเสียงแข็ง “อาจารย์บอกแล้วไงว่า ปีนี้ ผอ.ไม่อยากให้ครื้นเครงมาก กลัวมีเรื่องมีราวเหมือนพวกโรงเรียนมัธยมอื่นที่กำลังเป็นข่าว” หญิงสาวอิ่มอกอิ่มใจกับความสุขที่เขาปรนเปรอให้ เรียกหาทุกครายามอารมณ์ปรารถนาก่อตัว ราวกับเป็นงานในความรับผิดชอบอีกอย่างหนึ่ง “ไอ้ที่ยกพวกตีกัน ข่มขืนเพื่อนผู้หญิงอ่ะเหรอ โรงเรียนของเราเคยมีประวัติแบบนั้นที่ไหน กอ อู ว่า ผอ.วิตกจริตไม่เข้าท่า” รพีบ่นต่ออย่างหัวเสีย ความคิดหนึ่งแวบเข้ามา “เอางี้ ในเมื่อจัดปีใหม่ที่โรงเรียนไม่สะใจ กอ อู ขอแม่ กอ อู จัดเองที่บ้านดีกว่า เอาเหล้าไปดริ้งกันให้ชื่นฉ่ำปอดไปเลย” ชัชชัยวางช้อนส้มตำ ทำท่าตื่นเต้นเห็นด้วย “เอ่อดี ก อู ไปด้วย” สุเทพส่ายหน้า “เสียใจโว้ย หยุดสี่วันนี้ บ้าน ก อู ไปเที่ยวภูกะดึงกัน” “โธ่ ไอ้ลูกแหง่” รพีแขวะ แล้วหันมาทางเพื่อนอีกคนซึ่งเงียบเสียงไปนาน “แล้ว มอ อึง ล่ะไอ้กันต์” กันต์ธีร์เงยหน้าตื่นจากภวังค์รำลึก มองเพื่อนด้วยสีหน้างุนงง “อะ.. ว่าไงนะ” “ไอ้ หอ อา เอก นี่ ม อึง ไม่ได้ฟังที่พวก กอ อู คุยกันเลยหรือวะ” เด็กหนุ่มร่างแกร็นต่อว่า “กอ อู ถามว่า มอ อึ งอ จะไปงานเลี้ยงปีใหม่ที่บ้าน กอ อู มั๊ย” คนถูกถามกระพริบตา ราวกับเพิ่งได้ยินเสียงเพื่อนเป็นครั้งแรก ชัชชัยหัวเราะเบา ๆ ตบเข้าที่ไหล่เพื่อน “เอ๊ย พักนี้ไอ้กันต์มันใจลอยผิดปกตินะโว๊ย ทำท่าอย่างกับไปแอบปิ๊งสาว” สุเทพเหลือบตามองไปทางกลุ่มเพื่อนผู้หญิงด้านหลัง แล้วต้องกลั้นหัวเราะ “อย่างไอ้กันต์หมดสิทธิปิ๊งใครแล้วโว๊ย นุ่นคงตามไปหักคอ” คนถูกเย้านิ่งงันพูดอะไรไม่ออก ขณะที่เพื่อน ๆ หัวเราะร่า “เค้าว่าผู้หญิงเวลาหึงนี่ ดุกว่าผีดูดเลือดอีกนะโว๊ย ไอ้กันต์” ชัชชัยแหย่เย้าต่ออย่างสนุกปาก นริศราเหลียวมองมาเมื่อแว่วได้ยินชื่อของตัวเอง “คุยอะไรกันอยู่เหรอ” กลุ่มเพื่อนหนุ่มพากันหันมองไปทางเธอ “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก” รพีแสร้งกลบเกลื่อน “แค่พวกเราอยากจัดปีใหม่กันเองที่บ้าน นุ่นชวนพวกเพื่อนผู้หญิงไปด้วยกันสิ” “ที่บ้านพีเหรอ” เธอทำตาลุก “ไว้นุ่นถามพวกเพื่อน ๆ ให้นะ แต่นุ่นคงไปไม่ได้หรอก เพราะช่วงหยุดปีใหม่นี้ต้องไปแคลิฟอเนียร์กับแม่” “โห หรูฉิบ ปีใหม่ทีไปเที่ยวถึงเมืองนอก” ชัชชัยอุทาน “ก็ไม่เชิงไปเที่ยวหรอกนะ” เด็กสาวอธิบาย “พอดีป้าวิอยากไปถามเรื่องเรียนต่อปริญญาโทให้พี่ประวิทย์ เลยชวนแม่กับนุ่นไปด้วยกัน” “ประวิทย์ ไอ้คนหล่อ ๆ ที่เคยขับเบนซ์มารับเธอที่โรงเรียนน่ะเหรอ” รพียักไหล่ แล้วหันมาให้ความสนใจกับคำถามเดิม “เอ้า ตกลงมอ อึ งอ จะไปงานปีใหม่ที่บ้าน กอ อู หรือเปล่าวะกันต์” กันต์ธีร์ละสายตาจากใบหน้าสวยของเพื่อนสาวหันมาทางเจ้าของคำถาม เรียกสติดับความครุ่นคิดสับสนในใจตน  เขาตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่แน่นหนัก “กอ อู จะกลับนครสวรรค์ไปเยี่ยมแม่” นริศราตาวาวมองเจ้าของเสียงพูดเหมือนเพิ่งฉุกคิดอะไรได้ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 10:13:17 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:24:17

ความคิดเห็นที่ 2 “อ้าว ทำไมไม่ไปช่วงซัมเมอร์ล่ะ ช่วงสงกรานต์คนออกต่างจังหวัดกันเยอะที่ร้านไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่” ปรียาเสียงขุ่นมาตามสาย เมื่อลูกจ้างหนุ่มโทรติดต่อขอไม่ไปทำงานในช่วงวันหยุดปีใหม่ “ผมอยากไปเยี่ยมแม่ครับ ผิดนัดกับแม่มาหลายหนแล้ว” เขาอ้อนวอนด้วยเสียงนอบน้อม ปลายสายเงียบเสียงไปชั่วครู่ “ช่วงปีใหม่คนจองโต๊ะกันเยอะแยะ งานที่ร้านยุ่งมาก” เธอตั้งสติ พูดเสียงเย็นลง “แล้วอีกอย่าง กันต์รู้ไหมว่า พี่เหนื่อยเพลียแค่ไหนที่ต้องขับรถกลับบ้านเอง” นอกเหนือจากงานที่ร้าน การขับรถไปส่งเธอที่บ้านเกือบจะเป็นหน้าที่อีกอย่างหนึ่งของเขา เด็กหนุ่มส่ายหน้าไม่อยากนึกถึงเหตุการณ์หลังจากนั้น “ให้ผมไปเถอะครับ ผมบอกแม่ไว้แล้ว” เกือบทุกวันที่ร้านสเต๊กคับคั่งไปด้วยลูกค้า  แม่ครัวทั้งสองต่างทำอาหารกันมือเป็นระวิง  มีลูกมือคอยย่างสเต๊ก เด็กเสิร์ฟ และพนักงานล้างจานอีกนับสิบ  จนเขาเป็นเพียงแค่ตัวประกอบเล็ก ๆ สำหรับธุรกิจของเธอ หญิงสาวออกอาการหงุดหงิด  เมื่อเขายืนกราน “ตามใจ พี่บังคับอะไรเราไม่ได้อยู่แล้ว” เสียงนั้นเน้นหนัก ราวกับต้องการย้ำความชัดเจนของประโยคต่อไป “ถ้ากันต์มีเรื่องไม่สบายใจล่ะก็ พี่ขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่า พี่ไม่เคยบังคับใจใคร” สัญญาณโทรศัพท์ขาดหายพร้อมกับความอึดอัดคับข้องใจที่เลือนหายไปด้วยกัน กันต์ธีร์สลัดศีรษะด้วยว่าไม่เข้าใจความหมายของเธอ ท่ามกลางความสับสน เขาจะคงความสัมพันธ์เช่นนี้กับเธอไปอีกนานเท่าไหร่ อนาคตจะเป็นอย่างไร เขาไม่อยากจินตนาการ เด็กหนุ่มทอดสายตามองออกไปนอกระเบียง ลมหนาวกราวส่งผ่านความแห้งเย็นหลอมรวมอยู่ในอากาศ ลานจอดรถเบื้องล่างเงียบสงัด รถยนต์จำนวนมากจอดนิ่งท้าทายความหนาวเย็นอยู่ท่ามกลางความสลัว ร่างของใครคนหนึ่งกำลังยืนโบกไม้โบกมือส่งสัญญาณขึ้นมา “นุ่น” เขากระซิบบอกตัวเอง ก่อนจะตั้งสติได้ผลุนผลันลงไป นริศรานั่งรอเขาอยู่บนโซฟาของล็อบบี้อพาร์ทเม้นต์ สองมือกุมกระชับถุงกระดาษใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขน “กันต์คุยโทรศัพท์กับใครอ่ะ สายไม่ว่างน๊านนาน นุ่นยืนหนาวจนเมื่อยแล้ว” เธอแสร้งทำหน้างอ “โทรศัพท์ที่ห้องก็ไม่ยอมรับนะ” เขาหน้าตื่นนึกถึงเสียงโทรศัพท์ที่ดังรบกวนอยู่นานเมื่อซักครู่ แต่ความเคร่งเครียดจากน้ำเสียงของปรียากลับทำให้เขาไม่สนใจมัน “ขอโทษนะนุ่น พอดีโทรศัพท์ไปลางานอยู่” เขาบอกแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างเธอ เด็กสาวทำตาโต “โห โทรลางานทีนานขนาดนี้เลย” เธออุทานก่อนจะส่งยิ้มกว้างออกมา แล้วยื่นถุงกระดาษในมือให้ เขาจ้องมันด้วยสีหน้างุนงง “วันก่อนไปเดินจตุจักรกับแต้ว เจอเค้าขายเสื้อหนาวสวย ๆ ทั้งนั้น เลยนึกได้ว่ากันต์เคยบ่นอยากได้เสื้อหนาวไปให้แม่ เลยซื้อมาฝาก” กันต์ธีร์จ้องถุงกระดาษในมือเพื่อนอย่างคาดไม่ถึง วันนั้นเขานั่งเหม่อลอย ครุ่นคิดแต่เรื่องของปรียาจนถูกเพื่อนสาวต่อว่า จึงอ้างเหตุผลอยากซื้อเสื้อหนาวให้แม่ไปเรื่อยเปื่อย ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเธอจะจำเรื่องนี้ได้ จนไปหาซื้อมาให้ “ไม่... ไม่ต้องหรอกนุ่น นุ่นไม่จำเป็นต้องซื้อให้ก็ได้” เขาปฏิเสธเสียงพร่า  เธอมักใส่ใจกับเรื่องของเขาเสมอ “เอาไปเถอะกันต์ วันหลังกันต์ค่อยซื้อตอบแทนให้นุ่นก็ได้” เธอวางถุงกระดาษในมือไว้บนตักเขาอย่างอ่อนโยน แล้วลุกพรวดขึ้น “นุ่นต้องกลับแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า” “ที่บอกจะไปซานฟรานฯ น่ะเหรอ” เด็กสาวพยักหน้า “อื่อ ไปก่อนนะ”  เธอบอกแล้วหมุนตัวหันหลังเดินออกจากอาคารไป เขาได้สติได้  ทิ้งถุงกระดาษใบนั้นไว้บนโซฟาแล้วตามเธอออกไป “นุ่นเดี๋ยว กันต์เดินไปส่ง” จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:25:16

ความคิดเห็นที่ 3 ยุพินปิดหน้านิตยสารลงเมื่อได้ยินเสียงคุยจ้อแต่ไกลของบุตรสาว  บริเวณนอกรั้วประตูบ้าน  นริศรากำลังพูดคุยใกล้ชิดอยู่กับเพื่อนหนุ่มคนสนิทของเธอ นัยน์ตาของสตรีวัยกลางคนไหวหวาดไปกับภาพเงาของอดีต ความสุขจากการใกล้ชิดกับมนุษย์เพศชาย ความอ่อนแอของหัวใจที่กลายเป็นความผิดพลาดพลั้งครั้งใหญ่ในชีวิตเธอ เสียงฮัมเพลงแว่วดังก่อนที่เจ้าตัวจะผลักประตูเข้ามา  นริศราส่งยิ้มร่าเริงทักทายมารดา จากนั้นจึงเดินขึ้นชั้นบนไปอย่างอารมณ์ดี โดยมิทันสังเกตเห็นสีหน้าวุ่นวายใจของผู้ให้กำเนิด “นุ่น ๆ จ้ะ”   ยุพินตามไปเคาะประตูห้องนอนลูก  เด็กสาวเดินตรงมาเปิดประตู  มองผู้เป็นมารดาด้วยสายตาคำถาม “แม่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยจ้ะ”  หล่อนบอกแล้วเดินสวนเข้าไปในห้อง “แม่จะมาบอกย้ำเรื่องเสื้อกันหนาวไปหรือคะ ไหนแม่บอกว่าเขตที่เราจะไปใกล้ทะเลไงคะ ไม่หนาวหรอก นุ่นว่า” ผู้อ่อนเยาว์กว่าชิงบอกเสียงเจื้อแจ้ว สายตาของผู้อาวุโสกวาดมองไปรอบ ๆ ห้องเหมือนพยายามค้นหาอะไร  นริศรามองตามสายตาของมารดา ความวิตกและห่วงใยกลายเป็นอารมณ์หวาดระแวงโดยไม่ทันรู้ตัว  ยุพินบอกกับตัวเองขณะหย่อนตัวนั่งลงบนเตียง  เด็กสาวตามไปนั่งลงเคียงข้างมารดา “ไม่ ใช่หรอกจ้ะ ” หล่อนระบายลมหายใจยาว  ตั้งสติพูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล  “คือ...แม่รู้สึกว่า ลูกสนิทสนมกับเพื่อนที่ชื่อกันต์เป็นพิเศษ ให้เขาเดินมาส่งบ้านกลางค่ำกลางคืนแบบนี้บ่อย ๆ” ความเห็นนั้นทำให้ผู้เยาว์ต้องประหลาดใจ ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา “ยังไม่ดึกนี่คะแม่ แค่ทุ่มเอง แล้วอีกอย่างบ้านกันต์อยู่แถวนี้ เค้าแค่เดินเข้าซอยมาเป็นเพื่อนนุ่น” “แม่รู้จ้ะ” เสียงของผู้เป็นมารดาอ่อนโยน แต่เน้นหนักทุกถ้อยคำ “แม่ไม่ได้หมายถึงเวลา แต่เป็น.. ความใกล้ชิด” หล่อนหยุดนิดหนึ่ง มองลึกเข้าไปในดวงตาคำถามของลูก “นุ่นโตขึ้นทุกวันนะลูก จะบอกว่าโตเป็นสาวแล้วก็ว่าได้ จะไว้ใจเพื่อนผู้ชายมาส่งที่บ้านทุกวัน จับมือจับไม้กันเหมือนเด็ก ๆ คงไม่เหมาะ” “แต่กันต์ไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนะคะ”  ผู้อ่อนวัยกว่าสั่นศีรษะแย้งขึ้นทันที “กันต์ไม่ได้เป็นคนถือโอกาสอย่างที่แม่กลัว เค้าไม่มีทางเป็นพิษเป็นภัยกับใครอยู่แล้ว” “ลูกรู้ได้ยังไง” ผู้เป็นมารดาขมวดคิ้ว “เราคบเค้าก็แต่เพียงภายนอก อะไรที่ทำให้ลูกหยั่งรู้ว่าเค้าเป็นคนดีไม่มีพิษมีภัย” นริศรานิ่งงันไป ไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดมารดาจึงมีอคติต่อเพื่อนชายคนนี้ของเธอ “แม่ขา นุ่นไม่มีวันเดินไปในทางเสื่อมเสียให้แม่ต้องผิดหวังหรอกค่ะ” เธอกุมมือมารดาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดต่อด้วยเสียงเน้นหนัก “กันต์เค้าเป็นคนดีจริง ๆ นะคะแม่ แล้วเราก็เป็นแค่เพื่อนสนิทกัน” “แม่ผ่านชีวิตมามากกว่าลูก แม่รู้จักผู้ชายดีกว่าลูก” ยุพินทอดเสียงอ่อนลง สีหน้าขึงขัง “แล้วลูกอย่าลืมสิว่า เด็กคนนี้โตกว่าลูก เค้าต้องคิดอะไรไกลกว่าเราแน่นอน” เด็กสาวผ่อนลมหายใจยาว  ทดท้อกับการมองโลกในแง่ร้ายของผู้ให้กำเนิด “นุ่นรู้ค่ะ นุ่นจะระวังตัวนะคะ แม่อย่าห่วงเลย”  เธอสรุป ยุพินรู้สึกอ่อนแรงกับความดื้อเงียบของบุตรสาว “เอาล่ะจ้ะ ลูกอาบน้ำแล้วนอนเถอะ พรุ่งนี้จะได้ออกเดินทางแต่เช้า”  หล่อนจำต้องตัดบท สีหน้าเศร้าของผู้ให้กำเนิดทำให้เธออดไม่ได้ที่จะโน้มตัวเข้าไปกอดประโลม “แม่ขา นุ่นรักแม่นะคะ” ยุพินกลับเข้าห้องนอนตรงออกไปนอกเฉลียง ดวงจันทร์ทอแสงหมองมัวอยู่กลางผืนฟ้า ลมหนาวกราวหอบพัดเรื่องราวในวันก่อนเก่าคืนกลับมา นิสัยของนริศราเหมือนเธอในครานั้นไม่มีผิดเพี้ยน ดื้อดึงและเชื่อมั่นในความคิดวิจารณญาณของตน คงเป็นเรื่องยากที่จะปกป้องอนาคตของลูกสาวคนนี้ “เชื่อได้แน่เหรอยุ ว่าพวกเค้าจะหย่ากันจริง” วิรดาเตือนด้วยความหวาดหวั่น เมื่อครั้งข้ามน้ำข้ามทะเลมาเยี่ยมเยียนน้องสาวซึ่งศึกษาต่ออยู่ในอีกซีกโลก หนึ่ง ยุพินในวันนั้นตีหน้าขรึมใส่พี่สาวด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ “นริศไม่น่าจะเป็นคนพูดโกหก เค้ามีปัญหากับภรรยามานานหลายปี ถึงได้ขอพักราชการมาเรียนต่อ” “ถึงเค้าจะบอกอย่างงั้นก็เหอะ แต่ก็น่าจะทำทุกอย่างให้ถูกต้องเสียก่อน ไม่ใช่หอบเสื้อผ้ามาอยู่ด้วยกันแบบนี้” หญิงสาวหันขวับมองเจ้าของเสียงพูด “พี่ขอโทษที่ต้องพูดตรง ๆ” ผู้มีศักดิ์เป็นพี่สาวทอดเสียงอ่อน “พี่ไม่ได้ตั้งใจจะประณามยุ แต่เพราะว่าห่วง คำพูดของเขาเราจะเชื่อได้แค่ไหน อีกอย่างถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูพ่อกับแม่พี่ คงเป็นเรื่องใหญ่แน่” คำว่า ‘พ่อกับแม่ของพี่’ ดั่งหนามแหลมทิ่มแทงใจเธอ “พี่ก็พูดได้สิคะ” หญิงสาวน้ำตานองหน้า “พี่วิมีสามีฐานะมั่นคงอย่างพี่ปรีชา มีลูกชายที่น่ารัก  มีพ่อกับแม่คอยรักคอยเอาใจ ยุเป็นแค่หลานกำพร้ามาขออาศัยพ่อแม่พี่อยุ่ พอมีคนมารักมาเอาใจใส่ ยุก็รักเขาหมดหัวใจ ยุผิดด้วยเหรอพี่วิ”  เธอตัดพ้ออย่างน้อยใจ รอยด่างของจิตใจในวัยเด็กนี่หรือที่ผลักดันให้เดินหลงทาง “ผมหย่ากับภาดาไม่ได้” นริศโพล่งออกมา หลังจากถูกซักไซ้เรื่องนี้มาหลายครั้ง จนกระทั่งวิทยานิพนธ์ของฝ่ายหญิงผ่าน ยุพินผงะกับบทสรุปของชายคนรัก “แต่... คุณเคยรับปากยุ” เสียงสั่นเครืออัดแน่นไปด้วยอารมณ์โศกสลด “คุณเคยบอกว่า... ความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับคุณภามาถึงทางตัน” “ตอนนั้น ผมคิดอย่างงั้นจริง ๆ นะยุ” เขากล่าวช้า ๆ ทว่า อัดอั้นไปด้วยอารมณ์กดดันและเจ็บปวด “แต่พอถึงเวลาจริง ๆ มันไม่ง่ายเลย” “แล้วอะไรล่ะคะที่ยาก” หญิงสาวสะกดอารมณ์ จ้องเขาราวกับต้องการค้นหาความจริงจากใบหน้านั้น “ทั้ง ๆ ที่ทุกอย่าง ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของคุณ” นริศก้าวเข้ามายกแขนจะโอบกอด หากอารมณ์ผิดหวังและกดดันผลักให้ยุพินถอยกรูดออกห่าง “คุณโกหกยุ” เธอมิอาจระงับอารมณ์ ตะเบ็งเสียงใส่เขา “คุณไม่ต่างจากพวกผู้ชายปลิ้นปล้อนหลอกลวง” ชายหนุ่มลอบมองใบหน้าบิดเบี้ยวของหญิงคนรัก รู้สึกปวดร้าวใจไม่แพ้กัน “ยุไม่เข้าใจ” เขาทอดเสียงลงอย่างอ่อนแรง “บารมีของครอบครัวคุณภา ไม่ใช่แค่ในแวดวงธุรกิจ อิทธิพลทางการเมืองของพ่อเค้าก็มากพอที่จะทำให้อนาคตทางราชการของผมดับสนิท แล้วที่สำคัญ...” เขาลอบมองเธออีกครั้งด้วยสายตาคล้ายวิงวอน “ผมสงสารลูกนะยุ ผมคงไม่กล้ามองหน้าลูก ๆ อีก ถ้าต้องเลิกรากับแม่ของเขาเพราะมีคุณ”. หัวใจของยุพินสลายลงด้วยคำพูดประโยคนั้นเอง วินาทีนั้นหญิงสาวประจักษ์ชัดแล้วว่า หัวใจนริศไม่มีที่ว่างสำหรับเธอ “คุณพูด... เหมือนกับไม่รู้ว่ายุกำลังจะมี...” เธอพึมพำอย่างอ่อนเรี่ยวแรง นึกถึงชีวิตที่เพิ่งถือกำเนิดจากความตั้งใจของตัวเอง “คุณคิดถึงแต่ความรู้สึกของลูกกับภรรยา คุณไม่ได้รักยุเหมือนอย่างที่เคยพูดไว้ อะไรนะ... อะไรที่ทำให้ยุเชื่อใจคุณขนาดนี้” คร่ำครวญต่อไปก็ไร้ค่า ทรมานราวกับชีวิตกำลังหลุดลอยออกจากร่าง หญิงสาวเพิ่งรำลึกถึงความเมตตาจากครอบครัวของวิรดา แม้จะไม่มากมาย  หากแต่ห่วงใยและเอ็นดูอย่างหลานสาวคนหนึ่ง อารมณ์โหยหาในรักชักนำเธอให้มัวเมาอยู่ในผิดบาป ไขว่คว้าหาความโสมมมาแปดเปื้อนชีวิตของตัวเอง ยุพินหลับตาขับไล่ความทรงจำอันเจ็บปวด ชีวิตและอนาคตของเธอจบสิ้นลงแล้วนับจากวันนั้น “นี่คะ เช็คเงินสดที่คุณภาดามอบให้คุณ” หญิงวัยกลางคนทนายประจำครอบครัวของภาดามาขอพบ หลังจากกลับถึงเมืองไทยได้ไม่นาน ข้อเสนอเงินจำนวนมหาศาลเพื่อแลกกับการได้เป็นเจ้าของสามีเพียงผู้เดียว และเพื่อเป็นการปกป้องชื่อเสียงจากตำแหน่งหน้าที่การงานที่สูงขึ้นของผู้เป็นสามี “คุณนริศจะไม่ติดต่อมาหาคุณอีก และทางเราก็คิดว่าเงินจำนวนนี้คงมากพอที่จะให้คุณดูแลตัวเองกับลูกของคุณ” ยามนั้นหญิงสาวทำใจยอมรับได้แล้วว่า ต้องดำรงชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่มีเขา อย่างน้อยเงินจำนวนมหาศาลนี้ก็ช่วยให้เธอและลูกมีชีวิตอย่างสุขสบาย โดยไม่ต้องแบกหน้ากลับไปขอพึ่งพิงครอบครัวของวิรดาอีก ภาพเก่า ๆ หมุนเวียนกลับมา เมื่อต้องเตรียมใจกลับไปพบเรื่องราวในอดีต ณ มหาวิทยาลัยแห่งนั้น สถานที่ต่าง ๆ คงเปลี่ยนแปลงไปตามวันเวลา หากความทรงจำยังเวียนวนอยู่ในห้วงเวลาเดิม จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:26:02

ความคิดเห็นที่ 4 บ้านเรือนไม้ชั้นเดียวหลังเก่าซ่อนตัวอยู่ในม่านหมอก กันต์ธีร์นอนจ้องเพดานมืด ลมหนาวพัดหวีดหวิวกระทบบานหน้าต่างไม้ที่ปิดสนิทอยู่ ความหนาวเย็นห่อหุ้มไปทั่วร่าง โลกสงัดรอบกายลอยคว้างหมุนวนอยู่ในห้วงความคิด การไม่พบหน้าปรียาซักระยะอาจช่วยชำระล้างความรู้สึกบางประการในใจเขา ต้นเหตุแห่งความทุกข์และกลัดกลุ้มใจอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาชันกายลุกจากที่นอนผลักหน้าต่างข้างหนึ่งให้เปิดออก ขอบฟ้าฝั่งตะวันออกทอแสงสีส้มจาง ๆ หมอกหนาแผ่ฟุ้งปกคลุมไปทั่วทุกทิศทางบดบังทัศนียภาพความงามของผืนป่า ต้นไม้ใหญ่ต่างยืนตระหง่านสงบนิ่งท่ามกลางความหนาวเย็น เด็กหนุ่มเหลียวมองไปที่ประตูเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบา มารดาของเขาคงออกมาหุงหาอาหารแต่เช้ามืดเหมือนเช่นทุกวัน เขาตรงไปแง้มประตูห้องมองร่างเล็กแบบบางของผู้ให้กำเนิดซึ่งกำลังก่อเตาไฟ เพื่อประกอบอาหาร ผู้หญิงดีงามคนนี้หรือที่พ่อของเขาไม่ต้องการ ดวงตาของแม่ทุกข์ระทมทุกครายามต้องนึกถึงเรื่องราวในอดีต “ตื่นแล้วเหรอลูก” ผู้สูงวัยกว่าถามโดยไม่ต้องหันมองไป กันต์ธีร์ก้าวออกจากห้องตรงไปนั่งพับเพียบกับพื้นเคียงข้างมารดา รู้สึกหนาวเยือกเมื่อสัมผัสถูกอากาศเย็นนอกชานบ้าน “หนาวนะแม่ เข้าไปในห้องก่อนเถอะ สาย ๆ ค่อยทำกับข้าวก็ได้” เขาบอกพลางกุมกระชับเสื้อหนาวตัวหนาห่อหุ้มร่าง พิมมองลูกชาย แววตาเปี่ยมด้วยความรัก เขาดูสุขุมเป็นผู้ใหญ่กว่าเมื่อสองปีก่อน รูปร่างแลสูงใหญ่ล่ำสันขึ้นมาก “ไม่เป็นไร แม่ชินแล้ว” เธอใช้มือข้างหนึ่งกุมท่อนแขนของลูก ถ่ายทอดความรักผ่านสัมผัส กันต์ธีร์มองมารดาผ่านม่านหมอก ดวงหน้าซีดขาวที่เคยเรียบเนียนปรากฏริ้วรอยขึ้นจาง ๆ มารดาของเขาแลอ่อนเยาว์มากหากเทียบกับอายุของเกียรติก้องลูกชายคนโต “เสื้อหนาวแบบของกรุงเทพฯ เค้าทันสมัยดีนะ ไม่เหมือนแบบเรียบ ๆ ที่ชาวบ้านแถวนี้เค้าเย็บขายกัน” เธออมยิ้มปลื้มใจ  ปล่อยมือจากเขาหันไปหยิบพริกแห้งที่แขวนไว้มาโขลก “ไว้กันต์จะซื้อเสื้อผ้าดี ๆ มาให้แม่อีกนะ” “ไม่ต้องหรอก” เธอยิ้มอย่างสดใส แววตาที่เคยเฉยเมยทุกข์ระทมเปล่งประกายแจ่มใสกระตือรือร้นขึ้นเมื่อเห็นหน้าลูกชาย “กันต์ยังเรียนหนังสืออยู่ ถ้าเรียนจบออกมาหางานหาการดี ๆ ทำได้แล้วค่อยว่ากัน” เขาก้มหน้าเงียบกับความวาดหวังถึงอนาคตของผู้ให้กำเนิด “จะจับมาทำไมล่ะนั่น” ผู้เป็นมารดาอมยิ้มพลางเพ่งมองไปยังรั้วบ้าน เด็กหนุ่มมองตามสายตามารดา ปลายบนสุดของลูกกรงไม้ไผ่ปรากฏแมลงปีกแข็งสองตัวเกาะนิ่งอยู่บนอ้อยสองท่อนที่แขวนโตงเตงอยู่ “โตแล้วยังเล่นเหมือนตอนเด็ก ๆ อีก” เขาโน้มตัวไปโอบข้างหลังแม่ แล้วพูดเสียงกระซิบ “อยากกลับไปเป็นเด็ก จะได้อยู่กับแม่เหมือนเดิม” พิมเหลือบตามองบุตรชายพลางยกแขนข้างหนึ่งขึ้นโอบศีรษะ “พ่อเค้าดีกับกันต์ไหม” คำถามนั้นราบเรียบแต่เปี่ยมด้วยความรู้สึกจนเขาสัมผัสได้ เด็กหนุ่มนิ่งงัน นึกถึงวันแรกที่เดินทางไปถึง  บรรยากาศเฉยเมยเย็นชาของการพบหน้าบิดาเป็นครั้งแรก จวบจนกระทั่งวันนี้ที่ไม่มีอะไรรุดหน้าไปจากเดิม ความสัมพันธ์ร่วมสายโลหิตที่ไร้ซึ่งสายใยผูกพัน “กันต์ไม่ค่อยได้คุยกับพ่อ” เขายิ้มเหงา ๆ “พ่อเป็นคนเฉย ๆ” พิมเหลียวมองใบหน้าหงอยเหงาของลูกชาย กระนั้น ก็ยังแอบดีใจที่ทุกอย่างดำเนินไปได้ด้วยดี อย่างน้อยที่สุดเกรียงศักดิ์ก็ยังแสดงออกถึงการยอมรับลูกชายคนนี้ “พ่อเป็นคนมีนิสัยอย่างงั้นอยู่แล้ว กันต์ต้องอดทนตั้งใจเรียนนะ จะได้โตเป็นผู้ใหญ่เร็ว ๆ” น้ำเสียงของแม่เจือความห่วงใย เด็กหนุ่มหลับตากอดรัดมารดาไว้แน่น กระซิบเสียงเครือ “กันต์รักแม่ กันต์จะเป็นคนดี จะไม่ทำให้แม่ต้องเสียใจ” เขาออกเสียงทีละประโยคอย่างช้า ๆ ย้ำลึกถึงนัยแห่งคำพูดนั้น .................................................. 7...บนความสัมพันธ์ที่มองไม่เห็น http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12340765/W12340765.html แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 10:14:03 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:27:49

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ได้โพสงานพันทิปมานาน คราวก่อนโพสแล้วกระทู้หาย มารู้ทีหลังว่า มีคำไม่สุภาพ เดี๋ยวนี้พอไม่สุภาพนี่ เค้าเล่นลบทั้งกระทู้เลยเหรอคะ ไม่ขึ้นให้เราแก้ไข คุณ scottie แผนชีวิตของปรียา คืองาบแต่เด็ก ๆ ค่ะ เพราะเด็ก ๆ จะไม่ผูกมัดเธอไว้ไง แฮะ ๆ คุณ :::อาราเร่::: ไม่รอด แต่จะเป็นบทเรียนสำคัญในชีวิตของพระเอกค่ะ แต่ในขณะเดียวกัน กันต์ธีร์ก็จะเป็นบทเรียนสุดท้าย สำหรับการทำร้ายตัวเองเช่นนี้ของปรียาเช่นกัน เรื่องของกันต์ธีร์กับปรียา  ออกจะล่อแหลมไปหน่อย กลัวคนอ่านแอนตี้เหมือนกันค่ะ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 55 09:28:44 จากคุณ : วังวน เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 10:35:57

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วคิดว่ากันต์เละปรียาคงทำจะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดพอกัน จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:02:34

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านต่อค่ะ จากคุณ : ลูกแก้ว เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 11:54:21 A:80.187.96.228 X: TicketID:363921

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 22:33:57