ความคิดเห็นที่ 1   “ฝัน ผมไม่ได้มาช้าไปใช่ไหม พอดีเพิ่งตรวจข้อสอบเด็กเสร็จ บึ่งมาจากมหาวิทยาลัยเลยเนี่ย” ใบหน้าหล่อเหลานั้นยังดูเหนื่อยจากการพยายามรีบวิ่งมา ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มให้เธอพร้อมกับดวงตาเรียวหลังแว่นที่ฉายแววอบอุ่นจนส่องประกายระยิบระยับ ความกังวลในยามนี้มลายหายไปสิ้นพร้อมกับการมาถึงของภาคภูมิ ในขณะที่ความคิดถึงกำลังท่วมล้นหัวใจ ดุจฝันอยากจะจับมือคนตรงหน้าไว้เหลือเกินหากแต่สถานการณ์ตรงหน้าทำให้ต้องรีบถามด้วยความสงสัย “นี่ใช่ไหมที่บอกว่าจะมาหา” “อืม”                 ทันใดนั้นเองที่เสียงจากอาสมพงษ์ดังขึ้นอีกครั้ง “คุณ... ใช่คนที่ชนะรายการวัดดวงรักใช่ไหม” “ใช่ครับ...” “คุณมีอะไรที่นี่หรือเปล่า คือตอนนี้ผมรู้สึกว่าที่นี่วุ่นวายเหลือเกิน” ผู้กำกับวัยกลางคนว่าแล้วก็เหลือบมองเมษา “ผมคงต้องขอรบกวนเวลาสักหน่อยน่ะครับ พอดีเห็นความไม่ชอบมาพากลตลอดเวลาที่ผ่านมาในกองถ่ายละครเรื่องนี้ ถ้าอย่างไรผมขอพูดหน่อยนะครับ แล้วผมจะรีบกลับ ทุกคนจะได้ฉลองกันต่อ” ทั้งอาสมพงษ์และคุณประไพพยักหน้าอนุญาต ภาคภูมิหันหน้าไปทางทุกคนที่นั่งอยู่ทันที “อันดับแรก ผมมาเพื่อที่จะบอกว่า ฝันไม่ได้มีนิสัยอย่างที่คุณเมเพิ่งพูดเมื่อครู่นี้ ฝันไม่ได้เป็นเด็กเสี่ยหรือมีความสัมพันธ์ทำนองนั้นกับใครทั้งสิ้น อย่างที่สอง ผมมาเพื่อแสดงหลักฐานที่จะเปิดโปงพฤติกรรมมุ่งร้ายของคุณเมษาแทนครับ” เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง ขณะนี้ในงานเลี้ยงมีบรรยากาศไม่ต่างจากละครเรื่องนึงเลยทีเดียว ก่อนที่จะเงียบไปเมื่อภาคภูมิเริ่มเอ่ยต่อ “เรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณปริ๊นซ์อย่างมากที่ให้ความร่วมมือ” ดุจฝันเหลียวมองเพื่อนสนิทก็เห็นรอยยิ้มบางๆฉายอยู่บนใบหน้าที่เคยนิ่งเป็นกิจวัตร “หลายคนอาจจะจำได้เรื่องที่ฝันมีข่าวเรื่องเสี่ยเรื่องแท้งเมื่อหลายเดือนก่อน แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความจริง ต้นตอของข่าวนี้ก็คือคุณเมษาครับ” “จริงเหรอเม” คุณประไพเอ่ยถามเสียงเรียบ เมษาส่ายหน้าปฏิเสธอย่างร้อนรน “ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่ค่ะ เมไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นค่ะ” “คุณพูดครับคุณเมษา และก็พูดเรื่องที่ไม่เป็นความจริงเสียด้วย เรื่องนี้ต้องยกความดีให้คุณปริ๊นซ์เลยเพราะเป็นคนที่เริ่มจับเบาะแสได้ในตอนแรก ในขณะที่ผมเองเพิ่งจะมารู้เรื่องนี้ในช่วงหลังๆ ถ้าอย่างไรให้คุณปริ๊นซ์เล่าน่าจะดีกว่าครับ” รอยยิ้มยังคงอยู่บนใบหน้าคนพูดน้อย ก่อนที่จะค่อยๆเล่าความจริงออกมาเป็นฉากๆ “วันนั้นเป็นวันที่ฝันนัดพบกับคุณไพรด์ตามข้อตกลงของรายการวัดดวงรัก โดยภาพที่ออกมาก็อย่างที่รู้กันว่าเป็นภาพของผู้ชายใส่แว่นดำยื่นซองให้ดุจฝันตรงที่จอดรถของโรงแรมที่เราไปถ่ายทำกัน ซึ่งนั่นก็คือคุณไพรด์อย่างที่ฝันได้เคยพูดกับสื่อไปเมื่อนานมาแล้ว แต่เรื่องจะไม่วุ่นวายขึ้นเลยถ้าเมไม่ใช่คนที่เต้าข่าวโทรไปบอกหนังสือพิมพ์ โดยที่บังเอิญวันนั้นผมดันแอบได้ยินพอดี ก็เลยเริ่มคิดแล้วล่ะว่าเมคงคิดอะไรไม่ดีกับฝันเท่าไร เพียงแต่ผมยังไม่คิดบอกฝันเพราะจะดูท่าทีของเมไปก่อน” “นี่เมเป็นคนตีข่าวเองเหรอ” คนที่ถูกเต้าข่าวใส่ร้องถามทันที “เธอจะบ้าเหรอฝัน ฉันจะทำอย่างนั้นทำไม” “ถ้าอย่างนั้นเธอก็บ้าแทนฉันแล้วกัน” ดุจฝันเปลี่ยนสรรพนามตามแล้วกล่าวเสียงเรียบ “เอาเถอะ ก็ไม่ได้แปลกใจอะไร ข่าวมันคาวก็เพราะมาจากคนคาวๆนี่เอง” ทุกคนในกองถ่ายผู้เฝ้ามองเหตุการณ์อยู่ก็แปลกใจไปไม่ใช่น้อยเมื่อได้คำตอกกลับที่ไม่ธรรมดาของนางเอกสาวผู้มีภาพลักษณ์แอ๊บแบ๊วมาตลอดเวลา หากแต่ความสะใจก็มีไม่แพ้ความประหลาดใจเมื่อเห็นว่าเมษาถึงกับอึ้งไปแทบจะทันทีเพราะไม่คิดว่าดุจฝันจะสู้คน “นั่นก็เรื่องนึงแล้วนะครับ” ภาคภูมิรีบแทรกต่อเพราะเกรงว่าศึกนี้จะยาวจนไม่ได้อธิบายกันต่อ “ต่อมา หลังจากที่ฝันเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเพราะไม่สบาย คุณเมษาก็กระทำการเหยียบคนล้มต่อ ด้วยการจ้างคนไปเจาะยางรถของฝัน จนเกือบเกิดอุบัติเหตุขึ้น ตอนนั้นไม่ใช่แค่ฝันคนเดียวที่โดนหากแต่ดาราท่านอื่นก็โดนด้วยนี่ ใช่ไหมครับ” ทันใดนั้นเองที่นักแสดงประกอบกับช่างแต่งหน้าผู้โดนเจาะยางเช่นกันก็พยักหน้าหงึกหงัก  “ผม คุณปริ๊นซ์กับน้องผมช่วยกันหาหลักฐานในเรื่องนี้ คุณปริ๊นท์คอยสังเกตคุณเมษาตลอดเวลาในกองถ่าย ผมไปที่สถานีตำรวจเพื่อขอพบกับแก๊งเจาะยางกลุ่มนี้ที่ห้องขังหลังจากที่ถูกตำรวจจับ โดยที่ผมพยายามคาดคั้นจนในที่สุดแก๊งเหล่านี้ก็เปิดเผยว่าใครเป็นผู้ว่าจ้าง แถมยังเล่าให้ฟังด้วยว่าจำเป็นต้องเจาะรถคันอื่นนอกจากคันของฝันเพื่อกลบเกลื่อนว่าไม่ได้มุ่งเล่นงานฝัน ในขณะที่น้องชายของผม พีท ก็ตัดสินใจลงไปเสี่ยงโดยการขอคบกับคุณเม เพื่อล้วงเอาความจริงทั้งหมดจากปากคุณเมเอง” เมษาหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ ทุกสายตาจับจ้องไปที่เธอโดยที่ไม่สามารถจะพูดตอบโต้อะไรออกมาด้วยความตกใจที่เจอแผนซ้อนแผนอย่างคาดไม่ถึงว่าแฟนเก่าของดุจฝันผู้เคยเล่าให้เธอฟังว่าแค้นนางเอกสาวนักหนาเมื่อหลายสัปดาห์ก่อนจะแปรพักตร์กลับกลายเป็นสายของอีกฝั่ง “แล้วก็ยังมีอีกเรื่อง เรื่องนี้หลายคนคงไม่รู้ คุณดุจฝันเคยถูกคุณเมษาจับขังไว้ในห้องแต่งตัวมืดๆที่โรงละครหลังจากที่ทุกคนกลับไปแล้วครับ” อย่าว่าแต่คนอื่นที่ตกใจ ดุจฝันเองก็ยกคิ้วสูงอย่างคาดไม่ถึงเองเช่นกันว่าเรื่องนี้ก็จะเป็นฝีมือของเมษา “นี่ฝันเคยโดนขังไว้ที่โรงถ่ายด้วยเหรอ ทำไมอาไม่รู้” อาสมพงษ์หันมาถามด้วยสีหน้าร้อนใจ “ค่ะ ฝันเคย แต่พอดีออกมาได้ทันตอนดึกๆเพราะคุณไพรด์กับปริ๊นซ์เข้าไปช่วยเอาไว้ ฝันคิดว่าเป็นเพราะลุงโชคลืมดูว่าฝันติดอยู่ก็เลยไม่ได้บอกอะไรค่ะ” ดุจฝันตอบแล้วก็เหลือบตามองเมษาที่ยืนพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป พลางนึกสงสัยเหมือนกันว่าผู้หญิงคนนี้วางแผนขังเธอไว้ได้อย่างไรเพราะมันดูเนียนราวกับเป็นเรื่องบังเอิญ “แต่ถ้าเป็นกรณีนี้ล่ะก็นะ... ฝันเองก็คิดว่าเราต้องคุยกันยาวเหมือนกันค่ะ” “นี่ฉันไม่ได้ทำนะ หยุดกล่าวหามั่วๆ ไหนล่ะหลักฐาน พวกคุณมันก็ดีแต่พูดปากเปล่า” พิธกรฉายแววสมเพชในดวงตาอย่างชัดเจน แล้วตอกหน้าเมษาทันที “หลักฐานน่ะมีแน่ไม่ต้องห่วง เรื่องนี้ถ้าอย่างไรขอผมอธิบายต่อนะครับ เพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่คุณเมเล่าให้ผมฟังด้วยตัวเองว่าเธอทำอะไรลงไปบ้าง หลังจากที่รถถูกเจาะยางไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย ฝันก็ไม่กล้าขับรถเองไปพักใหญ่ และจุดนี้เองที่ทำให้คุณเมวางแผนอีกครั้งเพราะแค้นที่คราวที่แล้วไม่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับฝัน คราวนี้ก็เลยแกล้งเอาบทออกจากกระเป๋าฝันในตอนที่ฝันไม่อยู่ แล้วทิ้งไว้ในห้องแต่งตัว บอกให้ฝันไปเอามาตอนที่กองถ่ายเลิกแล้วในช่วงหัวค่ำ จะได้ขังฝันไว้อยู่ในนั้นทั้งคืน” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:25:35

ความคิดเห็นที่ 2   ดุจฝันร้องถามพิธกรเพราะเกิดนึกเอะใจขึ้นมาได้ “เดี๋ยวก่อนนะคะพี่พีท ถ้าจำไม่ผิด วันนั้นคนที่วิ่งมาบอกฝันว่าลืมบทไว้ในห้องคือพี่แต๋วนี่คะ”                 ช่างแต่งหน้านามว่าพี่แต๋วสะดุ้งไปเมื่อโดนพาดพิง ก่อนจะรีบตอบดุจฝันที่จ้องมองเธอนิ่ง “วันนั้น... เอ่อ...” พี่แต๋วเหลือบตามองเมษา “น้องเมเป็นคนบอกให้พี่วิ่งไปเรียกน้องฝันค่ะ” “แสดงว่าพี่แต๋วไม่ใช่คนที่รู้ว่าบทของฝันอยู่ในห้องเหรอคะ พี่แต๋วรู้มาจากเมอีกที?” “น้องเมบอกว่าเข้าไปดูแล้วเห็นบทของฝันตกอยู่ค่ะ พี่ก็เลยบอกน้องฝันตามนั้นไป” ผู้กำลังรับบทเป็นนางอิจฉาในชีวิตจริงรีบแหวใส่ดุจฝัน “นี่ เรื่องนี่ฉันหวังดี เธอจะมาหาว่าเป็นฝีมือฉันไม่ได้” “เรื่องมาขนาดนี้แล้วยังจะแถนะ” ดุจฝันหรี่ตามอง จากเคยกังวลกับเหตุการณ์ตรงหน้ากลับกลายเป็นเริ่มรู้สึกตลกยามมองพฤติกรรมของเมษา อย่างน้อยนางเอกสาวก็ได้เรียนรู้เพิ่มเติมถึงสันดานที่แท้จริงของมนุษย์ภายใต้หน้ากาก ไม่ต่างอะไรเท่าไรนักจากตัวเธอเมื่อหลายเดือนที่แล้ว “ไหนล่ะหลักฐาน” คราวนี้รอยยิ้มมั่นใจฉายบนใบหน้าภาคภูมิจนดุจฝันอดพูดขึ้นมาไม่ได้ด้วยความเชื่อใจเต็มร้อยในตัวชายหนุ่ม “คุณไพรด์คะ ฝันไม่รู้หรอกนะว่าคุณเตรียมอะไรมา แต่ถ้ามีก็รีบๆให้เขาดูเอาบุญเถอะ วันนี้งานเลี้ยงกร่อยหมดแล้ว ฝันสงสารทุกคนค่ะ” “ถ้าผมพูดแค่ว่า ผมไปถามภารโรงมา ก็ดูไม่มีหลักฐานแน่นอนใช่ไหมครับ ดังนั้น วันก่อนผมขับรถไปหาหลักฐานเพิ่มเติมที่โรงถ่ายละครก็เลยอัดคลิปนี้มาให้ทุกคนได้ดูกัน ผมคิดว่าทุกคนในกองถ่ายนี้คงคุ้นเคยกับคุณลุงโชคนะครับ” ภาคภูมิว่าแล้วก็คว้าไอแพดออกมาจากกระเป๋าเอกสารบางๆสีดำที่ถือแนบตัวอยู่ แล้วแตะหน้าจอเปิดเล่นคลิปวิดีโอแล้วส่งให้อาสมพงษ์และคุณประไพ บนหน้าจอนั้นปรากฏใบหน้าเหี่ยวย่นของชายชราผมสีดอกเลาผู้เป็นภารโรงประจำอยู่ ณ โรงถ่ายละคร “วันนั้นเหรอ... ลุงก็จำไม่ค่อยได้นะ แต่พอจำได้ว่าคนสุดท้ายที่เจอลุงคือ... คนที่เล่นเป็นนางรอง...“ “คุณเมษาหรือเปล่าครับ” เสียงภาคภูมิแทรกอยู่ในคลิป “อ้อ ใช่ๆ หนูเม ตอนแรกลุงก็เห็นเขายืนคุยแล้วออกไปพร้อมกับผู้กำกับ ทีนี้ จู่ๆหนูเมก็วิ่งหอบกลับมาบอกลุงให้ลุงล็อกห้องแต่งตัวได้เลย เห็นบอกว่าเช็คข้างในห้องให้แล้วว่าเรียบร้อยดี ลุงก็เลยเดินไปตึกหลังที่ติดกับป่าเพื่อล็อกห้องทันที แล้วก็สับคัตเอาท์ตามปกติเพราะกลัวว่าลืมเปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าอะไรค้างไว้ แต่ลุงไม่รู้ว่าฝันยังอยู่ข้างในจริงๆเพราะเห็นประตูก็ปิดไว้” ภาคภูมิกดหยุดแค่ตรงนั้นแล้วสบตากับผู้อาวุโสทั้งสองอย่างนอบน้อม พร้อมกับดุจฝันเองที่เข้าใจเรื่องทุกอย่างแจ่มแจ้งแล้วเป็นที่เรียบร้อย “ฝัน ตอนหาบทในห้องยังเปิดประตูไว้ใช่ไหม” พิธกรถามขึ้นมา “ใช่ แล้วจู่ๆก็ปิดดังปัง ฝันคิดว่าเป็นเพราะลมพัดเพราะช่วงนี้ลมมันแรง” “ลมที่ชื่อเมษาน่ะสิ เขาเล่าให้พี่ฟังว่าวิ่งไปถีบประตูปิดแล้วตามด้วยบอกลุงโชคให้รีบมาล็อกห้อง” คราวนี้คนเคยถูกขังเหลือบมองเมษาที่ยืนนิ่งราวกับหุ่นเพราะจำนนต่อหลักฐาน ความรังเกียจในตัวผู้หญิงคนนี้พุ่งสูงติดเพดานยามที่ปากเอื้อนเอ่ย “ทำทั้งหมดไปเพื่ออะไร มีความสุขเหรอ” “ก็ฉันเห็นเธอทำเรื่องเลวร้ายแต่ก็ยังเชิดหน้าชูตาในสังคม ฉันก็อยากเปิดโปงเธอ แล้วฉันผิดหรือไง” เมษาขึ้นเสียงสูง ดุจฝันมองด้วยแววตาสงบหากแต่คำพูดนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ที่กำลังขึ้น “เปิดโปงบ้านเธอสิให้มาเจาะยางรถกัน ขังงี้ ปล่อยข่าวด้วยอีก เธอพูดมาว่าฉันทำเรื่องเลวร้าย แล้วเธอล่ะเม เธอทำแบบนี้ทำไม อะไรเป็นแรงจูงใจ” พิธกรเหลือบมองเมษาแล้วนึกถึงตอนที่แกล้งคบกัน ในตอนนั้นเธอผู้นี้เล่าให้เขาฟังทุกอย่างว่าเพราะเหตุใดจึงเกลียดดุจฝัน แถมยังเสริมด้วยเรื่องใส่สีตีไข่ที่เขาฟังแล้วก็รับรู้ว่าไม่ใช่ความจริง ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบกล่าวกับดุจฝันทันที “ถามไปวันนี้ พี่ว่าพรุ่งนี้เขาก็ไม่ตอบหรอกฝัน เอาง่ายๆนะ คุณเมเขาอิจฉาฝันมาตั้งนานแล้ว วันๆก็คิดเอาแต่ว่าจะทำอย่างไรให้ตัวเองเด่นดังโดยไม่เลือกว่าจะต้องฉาวเช่นไร จนกระทั่งช่วงกลางปีที่แล้วที่ตอนแรกคุณเมได้รับบทนางเอก...” พิธกรยังไม่ทันจะพูดต่อ คุณประไพเบือนหน้าไปสบตากับนางร้ายนอกจอด้วยแววตาเย็นยะเยือกในแบบผู้อาวุโส “ที่ฉันเป็นคนถอดเองกับมือเพราะเธอมีข่าวเป็นบ้านน้อยให้กับเสี่ยส่งออกข้าว แล้วให้ดุจฝันรับบทแทนแล้ว ฉันจำได้ว่าเธอร้องไห้ร้องห่มมาขอโอกาสจากฉัน แล้วพร่ำบอกว่าจะไม่ให้เกิดข่าวเช่นนี้อีกและบอกว่าดุจฝันไม่เหมาะกับบทนางเอก พูดตรงๆนะเมษา ตอนนั้นฉันไม่เชื่อใจเธอเท่าไรเพราะข่าวเธอมันคาวมากจริงๆ แต่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าสักวันฉันจะให้โอกาสเธอ” ดุจฝันรับรู้ในวินาทีนั้นทันทีว่านี่คงจะเป็นสาเหตุที่ทำให้เมษาแค้นเคืองเธอมากมายเพราะดันไปเป็นเป็นคนที่รับบทแทนในคราวนั้น แต่ถ้าจะว่ากันไปแล้วมันก็ไม่สมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อยที่จะต้องมาปองร้ายถึงขั้นนี้เนื่องจากที่เมษาโดนถอดนั้นก็เป็นเพราะเรื่องที่ตัวเองก่อขึ้น และก็อาจจะเป็นเพราะว่าดาราสาวนางนี้คิดไว้แล้วว่าถ้าดุจฝันเป็นอะไรขึ้นมา คนอื่นๆก็มีสิทธิ์ที่จะได้เสียบแทนรวมถึงตัวเมษาเองด้วยที่พยายามไขว่คว้าโอกาสมาตลอดเวลา น่าสมเพช...  รูปร่างหน้าตาภายนอกของเมษาตอนนี้ยังคงดูสวยงามตามแบบฉบับของผู้ที่ทำงานอยู่ในวงการบันเทิง หากแต่จิตใจนั้นที่ใฝ่สูงเกินตัวและมุ่งร้ายต่อคนอื่นนั้นกลับทำให้ดวงหน้าของเธอไม่น่ามองอีกต่อไป สีหน้าที่แท้จริงแห่งความละโมภและริษยานั้นกำลังแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนดุจฝันไม่นึกสงสารเลยแม้แต่น้อย ก็ไม่แปลกที่ความทะเยอทะยานของเธอจะนำภัยพิบัติมาสู่ตัวเธอขนาดนี้ ถ้าหากเมษารู้จักคำว่าเพียงพอในจุดที่ตัวเองยืนอยู่ “พอมาถึงวันนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วล่ะเมษา ฉันคงต้องจัดการกับเธอ” คำขาดของคุณประไพทำให้เมษาถึงกับยกมือไหว้ขอร้องด้วยน้ำเสียงเว้าวอน หากแต่ทุกคนในกองถ่ายรับรู้โดยพร้อมกันว่านั่นก็คือละครอีกฉากของเธอ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:28:37

ความคิดเห็นที่ 3 “อย่าทำอะไรเมเลยนะคะคุณประไพ เมขอร้องค่ะ” “หน้าด้านหน้าทนดีนะ...” ดุจฝันอดค่อนแคะไม่ได้ด้วยความรังเกียจ เมษาหันมาถลึงตาใส่อย่างเคียดแค้นทันที “คุณประไพคะ ดูคนเป็นนางเอกพูดสิคะ” “เขามีสิทธิ์ที่จะพูดความจริง เมษา เธออย่าทำให้ตัวเองดูแย่ไปมากกว่านี้เลย เธอคงรู้นะว่าต่อจากนี้ชีวิตจะเป็นเช่นไร สมพงษ์ เรื่องหน้าวางตัวเมษาไว้แล้วใช่ไหม” “ถอนแล้วครับคุณประไพ ถอนตอนนี้เลย” อาสมพงษ์ตอบทันที “คุณประไพ คุณอาสมพงษ์คะ!” เมษากรีดร้องออกมาราวกับเด็กสามขวบที่ไม่ได้ของเล่นก่อนจะดิ้นเร่าๆอ้อนวอนขอความเห็นใจต่อไป ดุจฝันยืนมองภาพนั้นด้วยความสลดใจ เมษาเป็นหนึ่งในตัวอย่างของการใช้ความสามารถตัวเองในทางที่ไม่ถูก พลางอดนึกย้อนมาถึงตัวเองไม่ได้ว่าถ้าหากในวันนั้นภาคภูมิไม่ได้เดินเข้ามาในชีวิตและสอนให้เธอรู้จักดีชั่ว บางทีชะตากรรมของเธอคงหนีไม่พ้นเป็นแบบเมษาเข้าสักวัน นัยน์ตาคู่โตใต้แพขนตายาวเหลียวไปสบกับดวงตาเรียวสีสนิมเข้มหลังแว่น พร้อมฉายแววขอบคุณออกมาโดยที่ไม่ได้พูดอะไร ริมฝีปากของชายหนุ่มส่งยิ้มจางๆมาให้เธอด้วยไมตรีจิตเช่นเดียวกับเมื่อแรกพบกัน หากแต่ดุจฝันรู้แล้วว่าความรู้สึกที่ซ่อนอยู่หลังรอยยิ้มนั้นคือความจริง ก่อนที่ชายหนุ่มจะเบือนหน้าไปหาผู้เป็นน้องแล้วกล่าวลากับทุกคน  “พวกผมก็รบกวนเวลารื่นเริงมาพอสมควรแล้ว ขอโทษจริงๆนะครับที่ทำให้หมดสนุกกัน ต่อจากนี้ก็แล้วแต่วิจารณญาณของทุกท่าน ที่พวกผมมาในวันนี้เพราะไม่อยากให้ทุกคนเข้าใจฝันผิดก็เท่านั้น ถ้าอย่างไรผมขอตัวลาเลยละกันนะครับ” สองพี่น้องยกมือไหว้และโค้งอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินจากไป ดุจฝันมองตามไปโดยที่ไม่รู้ตัวว่าสายตานั้นละห้อยมากขนาดไหนจนเพื่อนสนิทอย่างปิลันธน์ต้องกระทุ้งแล้วชี้ตาม “เดี๋ยวค่ะ คุณไพรด์” ภาคภูมิหันกลับมาทั้งที่ดุจฝันยังไม่จบคำเรียกนั้น “ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้รีบกลับขนาดนั้น ผมรอคุณข้างนอก คุยให้เต็มที่เถอะ” ชายหนุ่มยิ้มแล้วเดินเปิดประตูออกไป ดุจฝันมองบรรยากาศวุ่นวายในยามนี้แล้วปล่อยให้จัดการกันต่อไป หลายคนเดินเข้าไปล้อมเมษาเพื่อมุงดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อ แน่นอนว่าช่างกล้องและสื่อก็เช่นกัน แม้คืนนี้สื่อจะไม่มีมากเช่นเดียวกับงานแถลงข่าวเพราะนี่คืองานเลี้ยงปิดกล้อง แต่แน่นอนว่าเหตุการณ์ย่อมถูกบันทึกและพร้อมตีแผ่ในวันรุ่งขึ้นแล้วอย่างแน่นอน ในขณะที่หลายคนก็เข้ามาแตะบ่าเธอเป็นเชิงให้กำลังใจ บ้างก็ชวนนินทา ดุจฝันได้แต่ยิ้มรับกลับไปอย่างไม่นึกจะออกความเห็นหรือว่าร้ายอะไรกลับ จนกระทั่งปิลันธน์จูงเธอออกมาจากหมู่คนแล้วกระเซ้าเล่นอย่างนานๆจะได้ยินที “ไม่เข้าไปพูดอะไรกับเพื่อนหน่อยเหรอ” “เพื่อนปริ๊นซ์น่ะสิ เอาไปเถอะ ยกให้” ดุจฝันถลึงตาใส่คนพูดทันทีแล้วรีบกล่าว                 “ขบอบคุณนะปริ๊นซ์ ขอบคุณมากจริงๆ”                 พอพูดไปนึกออกว่าที่เขาบอกว่ามีเรื่องให้ขอบคุณอีกเยอะ คงจะเป็นเรื่องนี้นี่เอง                 ดุจฝันยิ้มกับตัวเอง โชคดีเท่าไรกันที่มีปิลันธน์เป็นเพื่อนผู้หวังดีกับเธอเสมอมา                 “เก็บไว้ให้คนข้างนอกบ้างก็ได้ สองคนนั้นจัดหนัก เราแค่เบาๆ”                 นางเอกสาวเผลอมองออกไปข้างนอกตามคำพูดของปิลันธน์ก่อนที่จะสังเกตเห็นคุณประไพเดินแยกออกมาหลังจากที่อาสมพงษ์ออกไปคุยข้างนอกกับเมษาต่อ                 “ต่อจากนี้ก็ไปทำบุญเยอะๆนะฝัน ล้างซวยหน่อยก็ดี”                 “ค่ะ” ดุจฝันยกมือไหว้ “คุณประไพคะ... แล้วเรื่องที่เมษาพูดเกี่ยวกับฝัน...”                 “ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริง” ผู้อาวุโสกล่าวด้วยสีหน้านิ่ง ดุจฝันรู้สึกกระตุกไปทั้งตัวแต่ก็พยายามควบคุมอาการเอาไว้ พร้อมลุ้นว่าคุณประไพจะว่าอะไรต่อ                 “แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมด ฉันเองก็มีสายนะฝันทำไมจะไม่รู้ แต่ฉันมองแล้วนั่นมันเป็นสิทธิส่วนบุคคลของเธอ ตอนแรกฉันคิดไว้แล้วว่าถ้าหากเธอยังคงมีพฤติกรรมใช้ความสวยในทางผิดๆต่อไปเรื่อยๆก็จะเรียกเข้ามาเตือน แต่พอเห็นว่าช่วงหลังๆเธอปรับปรุงตัวได้ดีมาก ฉันก็เลยคิดว่า... ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นละกัน”                 คำพูดของคุณประไพนั้นทำให้ดุจฝันถึงกับน้ำตาซึมด้วยความซึ้งใจ ก่อนจะเอ่ย                 “ความจริงถ้าคุณประไพจะลงโทษฝันฝันก็ยินดีค่ะ                 “กรณีเธอกับเมษามันต่างกันนะ ฉันรู้ว่าที่บ้านเธอเป็นเช่นไรจึงหล่อหลอมให้เธอเป็นเช่นนี้ อีกอย่าง เรื่องที่เธอทำไปก็เป็นเรื่องประโยชน์ทางด้านการศึกษาของเธอเท่านั้น เธอไม่ได้คิดใช้ร่างกายเพื่อการไต่เต้าเพราะกระหายความสำเร็จในชีวิต เธอไม่ใช่คนทะเยอทะยานจนเกินงาม ไม่ใช่ว่าเรื่องที่เธอทำมันถูกหรอกฉันยอมรับ แต่เพราะว่าเธอสำนึกและตาสว่างแล้วต่างหากฉันถึงยินดีให้โอกาสนี้กับเธอต่อ”                 นางเอกสาวผู้ซึ่งรับรู้ได้ถึงความผิดก่อนที่มันจะสายเกินไปประนมมือไหว้ผู้จัดที่ให้โอกาสตัวเองมาตลอดรวมถึงครั้งนี้ พร้อมทั้งสำนึกได้อีกครั้งว่าไม่ว่าเรื่องใดที่ทำผิดแล้วคิดว่าคนอื่นไม่รู้ แท้ที่จริงแล้วความผิดนั้นย่อมส่งผลต่อตัวผู้กระทำเข้าสักวัน ดุจฝันนับตัวเองว่าเป็นหนึ่งคนโชคดีที่ตาสว่างก่อนที่อนาคตทั้งหมดจะต้องดับไปเพียงเพราะการกระทำของตัวเอง ยิ่งนึกก็ยิ่งอยากขอบคุณผู้ชายใส่แว่นคนนั้นกับน้องชายของเขาเหลือเกิน ”ได้แฟนดีก็อย่างนี้ล่ะครับคุณประไพ” ปิลันธน์กล่าวขึ้นกับผู้อาวุโสที่บัดนี้มีหน้าเปื้อนรอยยิ้มหลังจากฟังดาราหนุ่มกล่าว                 “เอ่อ... มะ...ไม่...” ดุจฝันทำท่าละล้าละลัง แต่คุณประไพก็รีบแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน                 “ยังจะไม่ใช่อีก”                 “เอ่อค่ะ ขอบคุณนะคะคุณประไพที่ให้โอกาสฝันต่อไป ฝันสัญญาว่าต่อจากนี้ฝันจะทำตัวดีให้สมกับสิ่งที่ฝันได้รับค่ะ”                 “ฉันเชื่อว่าเธอทำได้... ฝัน ฉันเชื่อใจเธอ”                  ดุจฝันคุยกับคุณประไพอีกพักใหญ่พร้อมๆกับเพื่อนนักแสดงอีกหลายคนในเรื่องที่เข้ามานั่งฟังบทเรียนและข้อคิดเรื่องการใช้ชีวิตในวงการบันเทิง นางเอกสาวยอมรับกับตัวเองว่ายิ่งฟังก็ยิ่งปลง วงการมายานั้นมีแต่ภาพลวงที่แม้แต่ชีวิตจริงก็ยังคงเล่นละครเพื่อปิดบังตัวตนที่แท้จริง จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:33:04

ความคิดเห็นที่ 4   “ทุกอย่างจบแล้วจริงๆ” ดุจฝันเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างใจหายกับปิลันธน์หลังจากที่งานเลี้ยงได้กลายเป็นการตั้งวงสนทนาขนาดใหญ่ ”ยังไม่จบ” “อะไรยังไม่จบ มีแผนซ้อนแผนอีกเหรอ” นางเอกสาวยกคิ้วสูงเป็นเชิงเล่น ก่อนที่จะหุบยิ้มลงเมื่อได้ยินคำตอบ “นางเอกยังไม่ได้ไปคุยกับพระเอกเป็นเรื่องเป็นราว” คนเล่นเป็นนางเอกยังคงนั่งนิ่งทำหน้าไม่ถูก สีหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาจนพระเอกคู่ขวัญในละครต้องแย็บเข้าให้อีกรอบ “ไปสิ เป็นนางเอกอย่าเล่นตัวนานนัก เดี๋ยวพระเอกตัวจริงก็เปลี่ยนใจหรอก” บทสุดท้าย                   ก้าวแรกหลังจากดุจฝันเดินออกมาจากห้องอาหารก็พบกับพิธกรยืนอยู่ในสวนหญ้าบริเวณด้านนอกร้านอาหารที่ดูสวยเป็นพิเศษในค่ำคืนนี้เพราะแสงไฟจากหลอดไฟระยิบระยับที่ประดับอยู่ตามต้นไม้ใหญ่เสริมให้ภาพตรงหน้ายามนี้งดงามราวกับบรรยากาศในภาพยนตร์โรแมนติกสักเรื่องที่หญิงสาวเคยดู วันนี้ในสวนปราศจากคนทานอาหารเช่นเคยเพราะถูกสั่งจองไว้เพื่องานเลี้ยงปิดกล้องโดยเฉพาะ เสียงดนตรียังคงลอยคลอมาเบาๆจากข้างในร้านที่ยังคงวิพากย์วิจารณ์เรื่องที่เกิดขึ้น เมษาชิ่งหนีกลับบ้านแล้วโดยที่ดุจฝันปล่อยไปแบบไม่นึกใส่ใจเท่าใดนักเพราะตอนนี้นักข่าวรับรู้เรื่องนี้เป็นที่เรียบร้อย ดูท่าว่าพรุ่งนี้เมษาคงต้องรับศึกหนักหลายด้านและคงถึงขั้นต้องออกจากวงการไปเป็นดาราตกอับในท้ายที่สุดเพราะความทะเยอะทะยานของตัวเองเป็นเหตุ นางเอกสาวยิ้มอย่างสะใจน้อยๆกับตัวเอง เธอไม่ได้เล่นบทนางเอกที่ดีพร้อมร้อยเปอร์เซ็นต์ในชีวิตจริง จึงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องสงสารคนที่คิดร้ายกับเธอขนาดนี้                 “พี่พีท ขอบคุณนะที่ทำให้ละครเรื่องนี้จบสวย ขอบคุณมากจริงๆค่ะ”                 ดุจฝันเดินตรงไปหาคนรออยู่ทันทีพร้อมยกมือไหว้ พิธกรรับไหว้ไว้แล้วยิ้มกว้าง                 “ไม่เป็นไรหรอก พี่อยากให้ฝันมีความสุข”                 “ทั้งๆที่ฝันทำเรื่องแบบนั้นไปจริงๆ แต่พี่พีท ปริ๊นซ์ กับคุณไพรด์ก็ยังปกป้องฝัน... บางทีถ้าเรื่องมันจะเปิดเผยจริงๆฝันก็โอเคนะคะเพราะถือว่าเป็นกรรมของฝันเองที่แย่ไว้เยอะ”                 “เพราะฝันสำนึกแล้วไง พี่รู้ว่าฝันไม่มีวันที่จะกลับไปทำตัวแบบนั้นอีกแล้ว แต่ในรายของเมษา เขาอิจฉาฝันมาตั้งแต่แรกแล้วรู้ไหม พยายามวางแผนทุกอย่างเพื่อที่จะทำลายฝันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง จนพี่ได้หลอกคบกับเขาถึงได้รู้ว่าความคิดของเขาน่ากลัวขนาดไหน กรณีของฝันนี่เด็กๆไปเลย เมษาเป็นคนที่ทะเยอทะยาน พร้อมที่จะทำลายทุกอุปสรรคที่ขวางความสำเร็จโดยไม่เลือกวิธีการ เขารู้เรื่องของฝันเพราะเขาขยันสืบมาตั้งแต่แรกว่าฝันคบใครแล้วก็ไปหลอกถามคนนั้นคนนี้ที่เคยคบกับฝัน แต่ก็ไม่มีใครร่วมมือวางแผนเปิดโปงเรื่องฝันจนกระทั่งพี่ยอมเสี่ยงลงไปดูเอา พี่ก็รู้ว่าเขาคบกับพี่ก็เพราะหวังความร่วมมือจากพี่ ซึ่งพี่ก็แกล้งโอเคไปแล้วก็คอยหลอกเอาข้อมูลจากเขามาตลอด”                 ดุจฝันมองใบหน้าหล่อเหลาของคนตรงหน้าอย่างไม่รู้จะขอบคุณเช่นไร ดวงตาคู่เรียวที่ดูคล้ายญาติผู้พี่บัดนี้เป็นขีดเล็กๆเพราะรอยยิ้มกว้างเหมือนที่เขาเคยส่งให้เธอเมื่อวันแรกที่ได้เจอ ดุจฝันอดคิดไม่ได้ว่าตอนนี้เขาดูหล่อและมีประกายมากกว่าเมื่อสมัยยังคบกัน พร้อมนึกขอบคุณโชคชะตาที่แม้ไม่ได้ส่งเธอกับเขาให้มาเป็นเนื้อคู่แต่ก็รู้จักและสนิทกันในฐานะพี่น้องที่ดีต่อกันเช่นนี้ได้                 “พี่พีทคงจะเหนื่อยแย่ที่ต้องมาจัดการเรื่องพวกนี้ช่วยฝันที่เอาแต่นั่งบื้อไม่รู้เรี่องรู้ราวกับเขาเลย”                 “ไม่เหนื่อยหรอก อะไรที่มันไม่ถูกไม่ดีก็ควรทำให้มันถูกต้องใช่ไหม” พิธกรแกล้งเสยผมด้วยท่าทางเท่จนดุจฝันอดหัวเราะไม่ได้                 “พี่พีท”                 “อะไรครับ”                 “บวชเถอะ”                 คำพูดนี้ของดุจฝันทำให้พิธกรยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะคิดมุกแหย่เธอได้                 “ถ้าอย่างนั้น มาถือหมอนให้ได้ไหม”                 ทันทีที่พูดจบ ดุจฝันก็เงียบไปทันทีเพราะรู้ดีว่าความหมายของมันคืออะไร แต่รอยยิ้มของเธอก็ยังคงอยู่บนใบหน้า จนพิธกรต้องรีบเอ่ยออกมา                 “พูดเล่นหรอก”                 รอยยิ้มกว้างแทนคำตอบของหญิงสาว ก่อนที่คนทั้งสองจะหันมองไปคนละด้านเชื่อชมบรรยากาศอย่างไม่มีอะไรจะพูด แล้วก็เป็นพิธกรเช่นเดิมที่เปิดบทสนทนาใหม่                 “คิดได้หรือยังว่าจะเอายังไงต่อกับพี่ชายของพี่”                 คราวนี้ดุจฝันเงียบไปจริงๆอีกครั้งก่อนจะพูดเสียงเบาจนคนฟังต้องยื่นหน้าเข้ามาเงี่ยหูใกล้ๆ                 “คิดว่า... ก็น่าจะคิดออกแล้วนะคะ”                 “ไม่ต้องมาคิดว่า... จัดการไปเลย ตัวจริงเดินมานู่นแล้ว” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:43:18

ความคิดเห็นที่ 5                 พิธกรแตะบ่าดุจฝันแล้วโบ้ยหน้าไปยังร่างสูงที่กำลังเดินตรงมาอยู่ลิบๆ ก่อนจะโบกมือลาคนตรงหน้า                 “ขอบคุณมากๆค่ะ ขอให้โชคดีนะพี่พีท”                 “โชคดีเช่นกันนะครับพี่สะใภ้”                 ดุจฝันมองตามแผ่นหลังกว้างของพิธกรที่เดินจากไป อยากจะตะโกนถามไล่ตามหลังด้วยความเขินว่าทำไมถึงเรียกเธอแบบนี้หากแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อร่างสูงอีกร่างมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอเป็นที่เรียบร้อย                 ภายใต้แสงสลัวที่มีเพียงแค่แสงจากเสาไฟประดับในสวนพร้อมกับกลิ่นต้นไม้ใบหญ้า สายลมเย็นส่งท้ายฤดูหนาวยังคงพัดเบาๆต้องกายของคนทั้งสองช่วยขับให้บรรยากาศนี้ดูเป็นใจ ราตรีนี้และที่ตรงนี้มีเพียงแค่ภาคภูมิกับดุจฝันที่ยืนสบตากัน ชายหนุ่มหยุดยืนตรงหน้าเธอไม่ห่างกันนักจนพอที่จะเห็นดวงหน้าได้ชัดเจน นัยน์ตาหลังแว่นนั้นฉายประกายระยิบระยับที่ราวกับจะค่อยๆประทับจับเข้าไปในดวงใจของดุจฝัน ก่อนที่ปากจะเอ่ยทันที                 “เมื่อกี๊คุยอะไรกับพีท”                 “ไม่บอก” ดุจฝันแกล้งกวน                 “ไม่บอกก็ไม่บอก”                 คราวนี้คนนึกอยากจะยั่วอารมณ์เกิดงงขึ้นมาเมื่อได้ยินชายหนุ่มว่าเช่นนั้น                 “นึกว่าจะถามต่อ”                 “ทำไม อยากให้หึงเหรอ” ชายหนุ่มถามย้อนจนหญิงสาวรีบปฏิเสธพัลวัน                 “เปล่า ก็เห็นว่าปกติชอบเซ้าซี้ยอกย้อนกวนประสาทขี้สงสัยเรื่องเยอะเจ้าเล่ห์”                 “ดีจัง มีแฟนที่ต้อนรับกันด้วยการด่าตอนเจอหน้า”                 “ใครเป็นแฟน อะไร คิดไปเองหรือเปล่า” ดุจฝันหรี่ตา แม้ใจเธอจะยอมรับไปแล้วหากแต่เพราะยังอยากไว้ฟอร์มก็เลยพูดไปเช่นนั้น                 “ไม่ใช่ก็ไม่ใช่”                 ภาคภูมิรับอย่างว่าง่าย ดุจฝันยืนยิ้มแม้ว่าเขาจะตอบเช่นนั้นเพราะจะรู้ดีว่าการกระทำทุกอย่างที่ผ่านมาของเขามันแสดงถึงความรู้สึกแบบใดในใจ                 “เมื่อกี๊ขอบคุณมากจริงๆ... ไม่สิ ตลอดเวลาที่ผ่านมา... คุณไปสืบอะไรตอนไหนอย่างไรฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”                 “ก็ผมอยากให้คุณเซอร์ไพรส์”                 “เซอร์ไพรส์จริง ใครจะไปรู้ว่าเมษาจะอิจฉาฉันแบบนี้ แต่คุณนี่ก็แฉมาแบบได้เวลาเป๊ะเลยนะ” “ก็ผมกับพีทกับคุณปริ๊นซ์เตี๊ยมกันอยู่แล้ว เพราะรู้มาว่าวันนี้เขาจะเปิดทอล์กโชว์ทำร้ายคุณ แต่ผมมัวแต่ไปหาหลักฐานและข้อมูลมาให้แน่นอนเพื่อที่จะได้วินวินแบบใสสะอาด” ภาคภูมิดันแว่นขึ้นช่วยเสริมบุคลิกให้ดูภูมิฐานยามอธิบาย ดุจฝันยิ้มกว้างให้เขาจากใจจริง “คุณฉลาดมาก เจ้าแผนการเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน” “เป็นครั้งแรกที่คุณชมผมด้วยหน้ายิ้ม” “ถ้าอย่างนั้นกลับไปเป็นแบบตอนที่ฉันเข้าโรงพยาบาลดีไหมคะ” “แบบนี้แหละดีแล้ว... น่ารัก”                 เมื่อได้ยินคำชมของคนตรงหน้าเข้าไปตรงๆ ดุจฝันก็จ้องหน้าภาคภูมินิ่งด้วยความเขินที่วิ่งเข้ามา ก่อนจะรีบแลบลิ้นใส่เป็นเชิงกลบเกลื่อนความในใจของตน                 ภาพตรงหน้าในยามนี้ทำให้ภาคภูมิรู้สึกอิ่มใจยิ่งนักเมื่อเริ่มรับรู้แล้วว่าหญิงสาวคิดเช่นไรกับตน เขากับเธอเคยทำร้ายกันมามาก หากแต่ในยามนี้ไม่เหลือร่องรอยของความรู้สึกบาดหมางอีกต่อไป พร้อมนึกถึงวันแรกที่เขาได้พบกับเธอตัวจริง ดวงตาของเขาในยามนั้นมันถูกบดบังด้วยอคติจนมองไม่เห็นความน่ารักและสวยงามในตัวผู้หญิงคนนี้ จนถึงตอนนี้ เขาก็ยังคงไม่รู้ตัวว่าตั้งแต่เมื่อไรกันที่ดุจฝันก้าวเข้ามาในชีวิตแล้วก็นั่งลงตรงกลางใจ ภาคภูมิยิ้มบางๆแล้วถือวิสาสะจับมือคนตรงหน้าทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา                 “ฝัน”                 ดุจฝันเงยหน้าขึ้นมาสบตาคนร่างสูงกว่าที่กำลังเรียกชื่อเธอเฉยๆด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ต่างจากก่อนหน้านี้ที่จะนำหน้าด้วยคุณเสมอ                 “?”                 “แต่งงานกันดีไหม”                 คำที่หญิงสาวหลายคนเฝ้าฝันรอคอยนั้นมาเยือนดุจฝันเร็วกว่าที่เธอคาดคิดไว้ ชายหนุ่มผู้ไม่เคยบอกรักเธอตอนนี้กำลังขอเธอแต่งงานอยู่ พลันความร้อนก็วิ่งขึ้นหน้าก่อนจะแกล้งยิ้มแผล่กลบความอายเมื่อคิดได้ว่าเขาอาจจะพูดเล่นก็เป็นได้                 “ซีเรียส?”                 “ซีเรียส”                 ดุจฝันเริ่มปรับหน้านิ่งทันทีเมื่อได้ยินคำยืนยันของชายหนุ่ม พลางย้อนถามอย่างไม่แน่ใจ                 “มันไม่เร็วไปหน่อยเหรอ”                 “เร็วอะไร ไหนๆก็รู้จักกันมาหลายเดือนแล้ว นิสัยใจคอธาตุแท้เป็นอย่างไรก็รู้กันอยู่แล้วนี่ อย่างเราอยู่ร่วมกันได้อยู่แล้ว อีกอย่าง ผมคงไม่เคยเล่าให้คุณฟัง แม่ของผมก่อนหน้านี้ไม่เคยดูละครไทยเรื่องไหนมาก่อน แล้วทีนี้มาเปิดเจอเรื่องที่คุณเล่นกับคุณปริ๊นซ์ แม่ผมชอบละครที่คุณเล่นมาก บอกว่าอยากได้อยากได้คนแบบคุณคุณเป็นลูกสะใภ้”                 เล่นเบิกทางไปถึงแม่เป็นที่เรียบร้อย...                 ดุจฝันนึกเข่นเคี่ยวในใจ พร้อมแกล้งเปรย                 “แม่คุณชอบบุคลิกนางเอกเรื่องนั้นหรอก เรียบร้อยอ่อนหวาน ไม่ใช่ฉัน” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 20:52:57

ความคิดเห็นที่ 6                  “ดังนั้น ผมก็เลยเล่าให้แม่ฟังว่าจริงๆแล้วคุณเป็นคนอย่างไร”                นางเอกผู้มีบุคลิกอ่อนหวานเฉพาะแค่ในเรื่องถึงกับสะดุ้งโหยงพร้อมแหวเข้าใส่ชายหนุ่มยกใหญ่                 “นี่คุณเอาฉันไปเผาให้แม่คุณฟังเหรอ”                 “เปล่า ไม่ได้เผา ก็แม่ถาม ผมก็เล่าไป ซื่อๆ”                       กับแม่น่ะซื่อ ทีกับเธอน่ะ...                 “คุณแม่คุณคงสาปแช่งฉัน โทษฐานไปทำหลายชายท่านเสียใจแทบตาย”                 “ผมไม่ได้เล่าเรื่องนั้น ผมแค่เล่าคร่าวๆว่าคุณน่ะร้าย”                 “แล้วมันต่างกันไหมล่ะ คุณทำฉันเสียหมด”                 “ใครว่าละคุณ แม่ผมชอบมากขึ้นไปอีก บอกว่าเหมือนแม่ตอนสาวๆเลย”                 ทั้งแม่ทั้งลูก,,,               ดุจฝันกุมขมับ พลางเริ่มเห็นภาพว่าอนาคตจะเป็นเช่นไรถ้าหากได้ไปเป็นลูกสะใภ้บ้านนี้จริงๆ                 “ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับคุณแล้ว” “ถ้าอย่างนั้นก็พูดเรื่องแต่งงานสิ”   “แต่...”                 “ลังเลเหรอ ไม่อยากแต่งกับผมเหรอ”                 “เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น”                 หญิงสาวโบกไม้โบกมือปฏิเสธ ใจจริงไม่ใช่ว่าเธอไม่ยอมรับคำขอแต่งงานของเขาหากแต่เพราะเธอยังไม่พร้อมในเรื่องหน้าที่การงานและอะไรอีกหลายอย่าง ทว่าเมื่อเห็นรอยยิ้มกวนๆอย่างถือไพ่เหนือกว่านั้นก็เริ่มรู้ทันทีว่าเธอโดนดักทางให้เผยความในใจ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยแล้วเมินไปทางอื่นอย่างไม่คิดจะพูดอะไรต่อด้วยความเขิน                 “งั้นก็แต่งกันเลยดีกว่า ผมอยากแต่งงานกับคุณ พรุ่งนี้ไปหาพระอาจารย์หาฤกษ์กัน อย่าลืมเรียกสื่อแถลงข่าวด้วย เอ... คุณอยากมีลูกกี่คนดี เผื่อสื่อถามพรุ่งนี้เราจะได้ตอบตรงกัน ถ้าถามผมนะผมอยากได้ลูกสาว ขอหน้าตาน่ารักแบบแม่ สองคนก็พอ...”                 ความเขินขั้นสูงสุดวิ่งขึ้นหน้าดุจฝันเมื่อได้ยินเรื่องลูกสาว                 “หยุดเลยๆ” หญิงสาวตีป้าบเข้าให้ “ชักจะไปกันใหญ่แล้ว มันไม่ใช่อย่างนั้น ถึงอย่างไรก็ไม่ควรข้ามสเต็ป”                 “สเต็ปอะไร”                 ภาคภูมิตีหน้าซื่อ แล้วก็เงียบไปเหมือนรอคำตอบ                 “ไหน ลองพูดสิ ผมไม่เข้าใจขั้นตอนของคุณว่าต้องทำอะไรก่อน”                 ดุจฝันหรี่ตาแล้วตอบอย่างผู้รู้                 “คุณนี่ไม่เข้าใจจริงเหรอ ก็ต้องคบกันก่อนสิ”                 “คบ? คุณกับผม?” ภาคภูมิถามซ้ำแล้วชี้นิ้วไปมาระหว่างตัวเองกับหญิงสาวผู้เป็นที่รัก                 “ก็เราคบกันไง จะให้คบกับคนอื่นแหรอ”                 และคำพูดนี้ก็ได้ผลเมื่อรอยยิ้มบนดวงหน้าหล่อนั้นทวีความเจ้าเล่ห์หนัก                 เธอตกหลุมพรางอีกแล้ว!                 “ดีใจจัง วันนี้ผมจะกลับไปเล่าให้แม่ฟังว่านางเอกในดวงใจของแม่ขอคบกับผมแล้ว”                 ดุจฝันถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วบ่นอุบ                 “เจ้าเล่ห์ คุณนี่เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ตั้งแต่แรกเราพบกัน ถามหน่อยเถอะ ว่าถ้าตอนนั้นคุณไม่ชนะรายการวัดดวงรัก คุณจะทำไง”                 “ผมก็มีแผนอื่นรออยู่แล้ว นั่นน่ะแผนเอ ผมยังแผนบีและแผนซีรออยู่”                 “แผนเยอะจริงๆ จะมีสักครั้งไหมที่คุณจะไม่วางแผนกับฉัน ”                 “มีสิ” จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 21:11:35

ความคิดเห็นที่ 7                 โดยที่ไม่ทันตั้งตัวดุจฝันก็โดนดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม ใบหน้าสวยจับใจนั้นแนบอยู่กับหน้าอกด้านซ้ายจนได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวของภาคภูมิ ก่อนที่น้ำเสียงนุ่มทุ้มจะดังแผ่วเบาทว่าหนักแน่นอยู่ที่ข้างหู                 “ความรักของผม มันเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่ได้วางแผน”                 “พูดจนได้นะ”                 ดุจฝันยิ้มอย่างผู้มีชัย พร้อมดันตัวออกจากอ้อมกอดก่อนจะยักคิ้วให้ชายหนุ่ม                 “นี่หลอกให้ผมพูดเหรอ”                 “ใช่”                 “เอาแต่ว่าผมเจ้าเล่ห์ คุณก็เหมือนกันนั่นล่ะ... แต่ช่างเถอะ”                 ร้ายไม่เคยเปลี่ยน...                 จากที่เคยคิดแก้แค้นในความร้ายกาจของเธอ เคยนึกรังเกียจในสิ่งที่เธอทำไว้กับผู้ชายคนอื่นๆ หากแต่ในวันนี้ เขาเองก็ไม่ต่างอะไรจากผู้ชายเหล่านั้น ที่ท้ายที่สุดแล้วก็ตกหลุมรักดุจฝัน หากแต่สิ่งเดียวที่แตกต่างคือการที่เขารักเธอเพราะเธอเป็นเธอ รักจากข้างในที่แท้จริง ไม่ใช่เพราะเพียงเพราะรูปลักษณ์ภายนอกที่สวยงาม...                 ในวันนี้ดวงตาคู่กลมโตตรงหน้าไม่ได้ฉายแววเย็นชาเหมือนที่เคยเป็นมาอีกต่อไป หากแต่ว่ากำลังฉายความรู้สึกที่กำลังบอกว่ารักเขาอยู่เต็มหัวใจอย่างชัดเจนโดยที่ไม่ต้องพูดออกมา และเขาเชื่อว่า ดวงตาคู่นี้จะฉายประกายอบอุ่นแบบนี้ให้กันไปเรื่อยๆทุกวัน เธอผู้นี้เคยเป็นเพียงแค่ความฝันเลือนลาง... วันนี้ดุจฝันกลับเป็นความจริงหนึ่งเดียวในดวงใจของเขา                 ภาคภูมิยิ้มบางๆแล้วกล่าวประโยคสุดท้าย ก่อนที่จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน พลันทุกเสียงก็สงบลง “ผมเต็มใจที่จะพูดว่ารักคุณอยู่แล้ว และก็จะบอกให้ฟังทุกวัน... นับแต่นี้เป็นต้นไป” จบ จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 21:14:03

ความคิดเห็นที่ 8 จบจนได้ค่ะ ดีใจจัง  แต่ก็รู้สึกใจหายเพราะเจอกับดุจฝันและภาคภูมิมาเป็นปีต้องขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านในที่นี้จริงๆนะคะ มีความสุขมากๆเลยเวลาที่เห็นคอมเม้นต์ กิ๊ฟต์ หรือแม้แต่เป็นนักอ่านที่ไม่ได้เม้นต์หรือกิ๊ฟต์ ก็ดีใจมากๆค่ะ ขอบคุณนะคะ สำหรับตอนนี้ หวานได้สุดเท่านี้ค่ะ แต่งมากกว่านี้ไม่เป็นแล้ว 55555 อ่านไปก็อิจฉาที่มีผู้ชายดีๆถึงสามคนมาปกป้อง 5555 เมษาว่าแน่ก็แพ้ฝัน 555 ต่อจากนี้ก็คงไม่ต้องมาลุ้นกันแล้วนะคะว่าเมื่อไรพระเอกนางเอกจะเลิกตีกันสักที 555555 เรื่องนี้เป็นนิยายแนวความรักแบบเป็นผู้เป็นคนเรื่องแรกเลยที่สามารถแต่งจบจน (? 555) รู้สึกว่าคิดถูกมากๆที่เอามาลงพันทิปเพราะได้ฟีดแบ็กจากหลายๆท่านทำให้มีแรงใจที่จะแต่งเรื่องต่อไปหลังจากละทิ้งความฝันไปหลายปีเพราะเรียนยุ่ง ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาแฮปปี้มากค่ะ และขอสัญญาว่าจะรีบกลับมาห้องนี้ให้เร็วที่สุดนะคะ ขอบคุณทุกกำลังใจค่ะเสมอมาค่ะ คราวที่แล้วขอบคุณกิ๊ฟต์จากคุณ : ต.เตย อยากแจม คุณ::อาราเร่::: และคุณแลนซ์ลอทมากๆนะคะ รวมไปถึงหลายท่านที่ไม่ได้เอ่ยนามแต่เห็นล็อกอินแล้วอุ่นใจในความเป็นขาประจำ :D ขอบคุณมากนะคะ คุณ : :::อาราเร่:::   >>เอาเมษามาชูโรงกลัวตอนสุดท้ายจะหวานไปค่ะ 5555 ขอบคุณที่ติดตามกันมาตลอดนะคะ คุณ : scottie   >>เมษาดับไปแล้วเป็นที่เรียบร้อย55 ขอบคุณมากๆจริงนะคะสำหรับคอมเม้นต์ ดีใจมากๆค่ะ :) คุณ : ดีแอน >>แบ็คอัพดุจฝันเยอะ งานนี้เมษาตายไปตามระเบียบ 555555 ขอบคุณมากๆเลยนะคะะะ ดีใจที่ได้พบกันค่ะ :) คุณ : solitaly_sp   >>เมษามั่นหน้าไปหน่อย โดนสอยร่วงเลย 5555555 ขอบคุณนะคะที่ติดตามกันมาตลอดเลยตั้งแต่ตอนแรกๆ :D แล้วพบกันใหม่ค่ะ :) แก้ไขเมื่อ 05 ก.ค. 55 21:40:33 จากคุณ : Chanuikarn เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 21:14:14

ความคิดเห็นที่ 9 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 5 ก.ค. 55 22:46:02

ความคิดเห็นที่ 10 อย่าลืมมาลงเรื่องของปริ๊นซ์เร็วๆนะค่ะ รออยู่ค่ะ ใจจดใจจ่อ (เว่อไปๆๆ55) จากคุณ : solitaly_sp เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 10:43:46

ความคิดเห็นที่ 11 :) จากคุณ : ต.เตย อยากแจม เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 11:23:39

ความคิดเห็นที่ 12 อยากมีแฟนฉลาดๆ เจ้าเล่ห์นิสๆ แบบตาไพรด์จัง เหมาะกะดุจฝันดีนะ ทันกันดีอ่ะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 20:52:34

ความคิดเห็นที่ 13 ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 22:23:43

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณที่นำเรื่องสนุกมาให้ได้อ่านกันค่า... อยากให้มีตอนพิเศษจังเลยค่ะ อยากอ่านของปรินซ์ อยากรู้ว่าปรินซ์จะได้คู่กับใคร อยากอ่านตอนที่ทั้งสองคนมีลูก อยากรู้ว่าคุณไพรด์จะสอนลูกยังไง...(คิดไกลมะ? 555) จากคุณ : N_Foxtrot เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 23:30:21

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนแฉเมษานี่ เข้าข่ายฉากร้ายเป๊ะ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 23:49:29

ความคิดเห็นที่ 16 ตามมาอ่านตอนจบค่ะ เขียนได้น่าติดตามดีนะคะ ชอบจัง ^^ พระเอกเวลาร้ายก็ร้ายเหลือ เวลาน่ารักก็น่าร้ากกซะทำนางเอกเขิลเลยเชียว อิอิ เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอให้สร้างสรรเรื่องดีๆ ต่อไปค่ะ จากคุณ : พ่อระนาด เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 17:21:44

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณค่ะ  ที่เขียนมาให้อ่านจนจบ ชอบค่ะ  ตอนจบอยากให้หวานกว่านี้อีกนิดค่ะ จะตามอ่านเรื่องต่อไปค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 12:29:32