ภาพตรงหน้าพร่าพรายด้วยม่านน้ำตา สารภีฝืนใจลุกขึ้นกลับเรือนไปเพียงลำพัง ไม่มีใครสนใจหล่อน เพราะตอนนี้คนที่เป็นศูนย์กลางของทุกคนคือลำเจียกที่อาการเริ่มดีขึ้นแล้ว สารภีหันกลับมาดูริมสระอีกครั้งหนึ่ง ทันได้เห็นโมกกับลำเจียกยิ้มให้กันพอดิบพอดี รอยยิ้มนั้นฉายชัดถึงความรู้สึกแท้จริงของคนทั้งสองเป็นครั้งแรก หล่อนเม้มปากแน่นด้วยความโกรธเกลียดน้องสาวจับใจ คนที่อยู่ตรงนั้นพึงเป็นหล่อน ไม่ใช่ลำเจียก คู่แฝดที่เกิดมาเพื่อแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างจากหล่อนไป ไม่ว่าจะเป็นข้าวของ รูปร่างหน้าตา หรือแม้แต่คนที่หล่อนรัก
สารภีเป็นฝาแฝดกับลำเจียกไม่ใช่เหรอหน้าตาก็ต้องเหมือนลำเจียกอยู่ดีจะว่าลำเจียกสวยกว่าก็ไม่น่าจะใช่ แต่ทำไมสารภีถึงรู้สึกว่าถูกแย่งของแย่งความรัก พ่อแม่และพี่ชายคงแสดงความรักกับคู่แฝดต่างกันสินะถึงทำให้อีกคนคิดน้อยเนื้อต่ำใจว่าไม่มีใครรักตัวเอง
มนตราปาหนัน บทที่ ๑๔ : รักซ้อนซ่อนรัก
