ความคิดเห็นที่ 1 อนึ่งข้าพเจ้าขออุทิศนิยายเรื่องนี้แด่ คุณภู คุณกุสุมาลย์ และคุณมหิตา รวมไปถึง ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้  ที่ได้อุทิศชีวิตของตนเป็นครูให้ข้าพเจ้าได้นำมาถ่ายทอด ดัดแปลงเป็นนิยาย ขอให้ทุกท่านประสบแต่ความสุข หลุดพ้นความทุกข์อันเป็นบ่วงที่รัดไว้ ทุกประการ ได้รับสงบทั้งกายและใจ นับแต่นี้ต่อไปเถิด จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 16:51:54

ความคิดเห็นที่ 2 เวียงนาคินทร์ ภาค  บุพนิมิต ตอนที่ 1 เทพบุตรจำแลง   ชายฉกรรจ์เชื้อสายจีนนั่งนิ่งคอแข็งอยู่บนเก้าอี้โซฟา ในห้องรับแขกเพียงลำพังคนเดียว   ดวงตารียาวคู่นั้นไหวระริกไปด้วยความเคืองแค้นระคนไปกับความเจ็บปวด  นายสรวงไม่ได้เปิดไฟในบ้านยกเว้นบริเวณที่เขานั่งอยู่เท่านั้น    อีกทั้งยังไล่แม่บ้านที่ทำหน้าที่ดูแลความสะอาดบ้านกึ่งออฟฟิศในตัวแบบเช้าไปเย็นกลับนี้   ให้กลับไปรวมทั้งพนักงานคนอื่นๆ ก็สั่งให้เลิกงานกลับบ้านไปก่อนเวลาเลิกงาน  โดยกำชับว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานอีกด้วย               เป็นเวลากว่านานที่เขานั่งจมอยู่กับเก้าอี้ด้วยความว้าวุ่นสับสน   จนแยกแยะไม่ออกว่าความรู้สึกด้านใดมีมากกว่ากัน   ระหว่างเคียดแค้นชิงกับกับโศกเศร้าเสียใจในความจริงที่ได้รับรู้   มือใหญ่กำแน่นอยู่นานจนเส้นเลือดนูนขึ้นเป็นริ้วเห็นได้ชัดค่อยคลายออก   มันชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อกาฬเช่นเดียวกับใบหน้าของเขา   ซึ่งบัดนี้ซีดเผือดไร้สีสันใดๆ              เสียงลมหายใจระบายออกมาโดยแรงคล้ายว่าเจ้าของร่างหายใจติดขัด   มือซีดเซียวสั่นเทานั่นค่อยๆ บรรจงหยิบซองเอกสารสีขาวที่ถูกทิ้งไว้ตรงหน้ามานาน  ตั้งแต่เขามานั่งอยู่ตรงนี้จนเวลาทอดผ่านไปหลายชั่วโมงขึ้นมาพิจารณาอีกครั้ง  คำภาวนาของสรวงไม่เป็นผลทุกตัวอักษรยังคงยืนยันผลดังเดิม   กระดาษบางแผ่นนั้นหลุดจากมือไปอย่างเลื่อนลอย   เมื่อรู้สึกตัวอีกครั้งสรวงก็เริ่มร่ำไห้ออกมา   เมื่อแรกมันเป็นเพียงแค่ความร้อนที่ขอบตาแล้วหลั่งรินออกมาเรื่อยๆ  จนน้ำตานองหน้าราวทำนบทลาย                สรวงจมอยู่กับอารมณ์ของตนจนไม่ทันได้ยินเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาในห้อง   จนกระทั่งมือเล็กบอบบางของเด็กชายตัวน้อยหยิบเอกสารเมื่อครู่ขึ้นอ่าน  เขาจึงค่อยรับรู้ว่ามีคนอื่นล่วงเข้ามา              "โอม!! กลับเข้าไปในห้องเดี๋ยวนี้!!?"  เสียงของเขาห้วนจนกลายเป็นตวาดดังลั่นด้วยความโกรธ    แต่เมื่อเหลือบเห็นผ้าพันแผลที่ยังพันรอบศีรษะเด็กชายตัวน้อย  จึงค่อยลดเสียงให้อ่อนลง              "ไปนอนซะเดี๋ยวก็ปวดหัวอีกหรอก" ว่าแล้วจึงดึงเอกสารคืน  และเก็บซ่อนมันเข้าไปในซองที่มีตราโรงพยาบาลอย่างมิดชิด              เด็กชายตัวเล็กวัยเพียงแค่ 4 ขวบไม่ได้ตอบอะไร   แต่ดวงตาโตสีน้ำตาลใสคู่นั้นจ้องมองนายสรวงผู้เป็นบิดาอย่างเงียบงัน   จนชายหนุ่มสะท้อนใจวาบประโยคพูดต่อมาจึงนิ่มนวลขึ้นอย่างเห็นได้ชัด              "มีอะไรรึ...ลูก" เสียงท้ายประโยคไม่เต็มเสียงนัก  ราวกับเขากลั่นมันออกมาอย่างยากเย็น   แต่เด็กชายไม่ตอบ              "หิว? หรือว่าปวดหัว?" เมื่อไม่ได้คำตอบอีกเช่นเคย   เขาก็เริ่มโมโหขึ้นมา              "ทำไมหรือว่าจะหาแม่?  เฮอะ...แม่เราน่ะป่านนี้ไม่รู้ไปถึงไหนแล้ว !!"              เมื่อเอ่ยถึงพราวแสงภรรยาคนสวยที่เขาภูมิใจมาตลอดนั้น   ความเจ็บแปลบก็เกิดขึ้นกะทันหันดุจดังเข็มปลายแหลมทิ่มสะกิดเข้า   สรวงและพราวแสงแต่งงานกันมาเกือบห้า ปี  ทำไมเขาไม่เอะใจเอาเสียเลยกับอายุของเด็กชาย   หรือเพราะที่ผ่านมาชีวิตราบรื่นเกินไปเขาและภรรยารักใคร่กันดี   จะมีก็เพียงหล่อนยังรักการทำงานเซลที่บริษัทดั้งเดิมที่ทำมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน  จึงเดินทางไปต่างจังหวัดอยู่บ่อยๆ  ในขณะที่เขาดำเนินกิจการเล็กๆ ของตัวเองโดยใช้บ้านต่างออฟฟิศ   ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีเรียบง่ายทว่างดงาม   เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่งดังเช่นมนุษย์ปุถุชนทั่วๆ ไปต้องการ              "ไปนอนได้แล้ว  เดี๋ยวก็ปวดหัวขึ้นมาอีกหรอก"       จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 16:57:34

ความคิดเห็นที่ 3 สรวงรักเด็กชายโอมเป็นอันมาก  เขาเฝ้าทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กชายถือกำเนิด  จะว่าไปแล้วเขาเองเสียอีกที่เป็นฝ่ายเลี้ยงดูบุตรชายมาตลอด   ด้วยเหตุผลด้านเวลาและเขาอยู่กับบ้านมากกว่า   เด็กชายตัวน้อยเองก็น่ารักสดใสสร้างความสุขให้เขามากมาย   แต่เมื่อไม่ถึงครึ่งวันมานี้เอง  เมื่อโรงเรียนอนุบาลโทรมาแจ้งว่าลูกชายของเขาตกบันได   สรวงจึงรีบไปโรงพยาบาล   เด็กชายโอมไม่เป็นอะไรมากเพียงแค่หัวแตกและมีไข้เล็กน้อย   ทว่ากรุ๊ปเลือดของเด็กชายที่แพทย์แจ้งให้ทราบกลับทำให้เขาแปลกใจ   เมื่อพบว่ามันไม่ตรงกับเขาหรือแม่ของเด็กเลยแม้แต่น้อย   นายแพทย์ผู้รักษาปลอบใจเขาว่ามีความเป็นไปได้ที่จะเป็นกรุ๊ปเลือดแฝง   แต่นั่นก็สะกิดปมบางอย่างในใจซึ่งสรวลไม่เคยใส่ใจ  หรือจงใจมองข้ามมาตลอดขึ้นมา     พราวแสงไม่ได้มีพฤติกรรมให้ชวนสงสัยนัก   เพียงแต่หล่อนไม่ยอมเลิกขายประกัน  แล้วมาเป็นแม่บ้านให้กับเขาอย่างเดียว   หรือแม้แต่มาทำงานที่ออฟฟิศของครอบครัวหล่อนก็ไม่ยอม  อ้างว่าหล่อนไม่ได้ใช้ความสามารถ   หล่อนเป็นหญิงยุคใหม่ที่คล่องแคล่วว่องไวและสดใสอยู่เป็นนิจ  จึงทนอุดอู้อยู่แต่บ้านไม่ได้   เขาเข้าใจเรื่องนี้ดีเพราะเขาเองก็หลงรักความปราดเปรียวนี้นัก   เมื่อภรรยาเดินทางไปต่างจังหวัด  เดือนละหนสองหน   หรือแม้แต่ไปไกลถึงต่างประเทศเขาจึงไม่ติดใจสงสัยอะไร แต่กับเด็กชายโอมยิ่งนานวันก็ยิ่งฉายแววว่าภายในไม่กี่ปีข้างหน้า  จะต้องเติบโตขึ้นเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดีแน่ๆ  โอมไม่เหมือนเขาซึ่งมีเชื้อสายจีนจึงมีผิวเหลืองดวงตารียาวตามบรรพบุรุษ  หากแต่เด็กชายเองไม่ได้เหมือนมารดาไปเสียทีเดียว   ผิวของหนูน้อยขาวผ่องนวลสวยดังขมิ้นทา   ต่างกับผิวสีน้ำผึ้งของมารดา   ดวงหน้านั้นรับเค้าโครงของพราวแสงมาบ้างแต่ไม่ชัดเจนนัก   โดยเฉพาะดวงตากลมโตสีน้ำตาลใสดังลูกแก้ว  ที่ประดับไปด้วยแพขนตายาวเหมือนแขกขาวนั่น   อีกทั้งจมูกโด่งตั้งแต่ยังเป็นทารกตัวจ้อย  ริมฝีปากสีระเรื่อบางเฉียบเป็นเส้นตรง  ผมสีอ่อนจนมองเห็นเป็นสีช็อคโกแล็ตเช่นนี้   เด็กชายไม่เหมือนเขาหรือมารดา  จนมีคนพูดเข้าหูขึ้นมาบ้างทุกๆ ครั้งพราวแสงจะโกรธ   และเขาต้องปลอบโยนให้ใจเย็น  หล่อนบอกเขาว่าย่าของหล่อนมีเชื้อสายต่างประเทศ  ซึ่งอาจจะตกทอดข้ามรุ่นมายังบุตรชาย  สรวงเองก็เชื่อเช่นนั้นมาตลอดไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร   และยังคอยเป็นกำแพงป้องกันให้กับหล่อนอีกด้วย แต่ครั้งนี้ใบรับรองผลตรวจกรุ๊ปเลือดมันสั่นคลอนใจของเขาอย่างรุนแรง   นายแพทย์แนะนำว่าหากสรวงไม่สบายใจก็ให้ตรวจ DNA  ไม่รู้สิ่งใดดลใจเขาทำตามคำแนะนำนั่นด้วยใจอันสั่นหวิว   ยังมีเวลาอีกหลายวันนักกว่าผลตรวจ DNA จะออกมา    แต่กระนั้นเขาแน่ใจแล้วว่าสิ่งที่เขาคิดกำลังจะเป็นจริง   โดยไม่ต้องใช้วิทยาศาสตร์เข้าช่วยแต่อย่างใด   ใครบางคนที่เขาไม่เคยเชื่อว่ามีตัวตนผุดขึ้นมาให้เห็นลางๆ ในความทรงจำ   นี่เองเป็นคำตอบที่เขาแน่ใจยิ่งกว่าสิ่งใด   สรวงเสียใจกับเรื่องนี้นักหนาพอๆ กับความโกรธแค้น  แต่เขากลับแยกแยะไม่ได้ว่าความรู้สึกด้านใดมีน้ำหนักมากกว่ากัน   และยิ่งสับสนว่าจะทำอย่างไรต่อไป   เขาอับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นยิ่งนัก   อับอายกับเสียงติฉินนินทาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต   ยิ่งไปกว่านั้นยังงุนงงสงสัยว่าทำไมพราวแสงจึงทำร้ายเขาได้ถึงเพียงนี้   เมื่อไม่มีคำตอบใดกระจ่างชัด  เขาก็ทิ้งตัวเองจมดิ่งลงในอารมณ์สับสนและคำถามที่วนเวียนไปมา   แต่ใจหนึ่งก็นึกสงสารเด็กชายโอม   สรวงรู้ตัวว่าเขาไม่อาจรักเด็กน้อยได้ดังเดิมอีกต่อไปแล้ว  แต่ด้วยความที่อุ้มชูมากับมือความเวทนาจึงหยุดความเกรี้ยวกราดของเขาลง  ไม่ให้กระทบกับหนูน้อยผู้มิได้รู้เรื่องราวใดด้วย "ไปนอนเถอะโอม...พ่อปวดหัวน่ะ  อย่าเพิ่งเข้ามาเลยเดี๋ยวจะติดหวัด" เขาไม่แน่ใจนักว่าเด็กชายจะจับน้ำเสียงฝืนๆ นั้นได้ไหม   ว่าพรุ่งนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว "ท่านสรวง...เราเข้าใจถึงเหตุอันเป็นทุกข์ของท่าน  แต่ขออย่าได้โทษตัวเองเลย   การณ์นี้เราเห็นใจท่านนัก" พลันเสียงเล็กๆ นั้นดังขึ้นก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปแตะแขนเด็กน้อย  สรวงเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ    สีหน้าของเด็กชายโอมนิ่งสนิท  ดวงตาคู่นั้นจ้องมองตรงมาไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ   "ท่านคงขัดข้องขุ่นใจ  ว่าท่านมีสิ่งใดไม่ดีงาม  ไยนางถึงทำกับท่านเช่นนี้ ? " "โอม!!" "นั่นเป็นเพราะท่านยึดติดกับตัวเอง   ว่าไฉนสิ่งนี้จึงเกิดขึ้นกับท่าน  ทั้งที่ท่านมั่นใจว่าไม่เคยประพฤติไม่ดีกับนางพราวแสง" หลังได้ยินคำพูดของเด็กน้อย  สรวงรู้สึกได้ถึงก้อนแข็งฝืดที่ติดอยู่ในลำคอ  จึงชะงักไปทำให้เขาไม่สามารถเอ่ยอะไรได้ในทันที "เหตุนี้มิใช่เพราะเป็นท่านดอกนางจึงได้กระทำ   หรือจงใจทำให้ท่านเจ็บปวด  แต่นั่นเป็นเพราะนางมิได้สำนึกตนว่าออกเรือนแล้ว  ควรหยุดประพฤติอยู่ที่คู่ของตน   ดังนั้นมิว่าผู้ผัวนางจะเป็นผู้ใดเรื่องราวก็ยังคงเป็นเช่นเดิมอยู่ดี" "....." แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 08:37:33 จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 16:58:50

ความคิดเห็นที่ 4 "หากท่านมั่นใจว่าท่านเป็นผู้ประพฤติดีแล้ว  ขอจงมั่นใจในความดีงามของตนเองเถิด  มิต้องสงสัยว่าเรื่องนี้เป็นเพราะเหตุใด   ที่ท่านเป็นทุกข์เพราะท่านยึดติดถือมั่นเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง   จึงเกิดคำถามว่าไฉนจึงต้องเป็นท่าน  ไฉนทุกข์จึงเกิดแก่ท่าน  ทั้งที่ท่านประพฤติปฏิบัติแต่สิ่งดีงาม  สร้างแต่กุศลกรรมแล้ว" "คุ...คุณเป็นใคร?" ชายหนุ่มหลุดจากอาการตะลึงพรึงเพริดได้  ก็ร้องถามขึ้นมา  เขามั่นใจแล้วว่าผู้ที่พูดอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เด็กน้อยที่เขาเคยเลี้ยงดูมา   แต่เป็นใครบางคนที่สวมคราบเด็กน้อยกำลังบอกกล่าวกับเขาอยู่ "คุณไม่ใช่น้องโอม!!"  คนถูกถามไม่ตอบคำถามในทันที   มีเพียงรอยยิ้มที่แย้มเพียงเล็กน้อยบนใบหน้านั่น "เรามิใช่...แต่ก็ใช่   ขึ้นอยู่กับท่าน" "มะ...หมายความว่ายังไง?" ลมหนาวมิได้พัดผ่านหากแต่อากาศในห้องเย็นยะเยือกขึ้นกะทันหัน  เรื่องประหลาดตรงหน้าทำให้สรวงหนาวเหน็บไปทั่วสรรพางค์กาย   "ละ...แล้วน้องโอมไปไหน? หรือว่า...."  ชายหนุ่มหน้าซีดลงไปอีก   หรือเด็กน้อยจะจากไปตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุกันนะ    หากดูเหมือนร่างตรงหน้าจะรู้เท่าทันความคิดจึงแย้มยิ้มออกมาก่อนจะกล่าว "เด็กน้อยนั่นอยู่ที่นี่  ยังมิได้ไปไหน" "ผมไม่เข้าใจ? " "กายหยาบนี้เป็นทางผ่านให้เรามายืนอยู่ ณ เบื้องหน้าท่าน   ให้เราได้สถิตในภพนี้   จนกว่าจะสิ้นอายุขัยของร่างนี้อีกครั้ง  เราจึงจะกลับไป" คำเฉลยทำเอาเขาต้องอุทานออกมา  ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก "หมายความว่า....คุณมาเกิดเป็นน้องโอม" ร่างเล็กนั้นพยักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ "น้องโอม...เอ้อ คุณ...ผมสับสนไปหมดแล้ว" "เราเข้าใจ....เราเองก็เพิ่งระลึกได้ว่าเรามาที่นี่เพื่อภารกิจอย่างหนึ่ง   เมื่อได้ชำระกิจนั้นให้เสร็จสิ้นแล้ว  จึงจะกลับไปได้" "คุณกำลังจะบอกว่า....คุณมาเกิด  เพื่อจะ...ทำ..เอ่อ...เรื่องอะไรบางอย่างใช่ไหม?" เด็กน้อยนั้นพยักหน้าอีกครั้ง “เป็นไปไม่ได้  นี่ผมกำลังฝันไปใช่ไหม?  ใช่สินี่ต้องเป็นความฝัน” ชายผู้เคยเป็นบิดาของเด็กชายโอมหันหน้าหนี    เขาพยายามตบแก้มตนเองโดยแรง   แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความจริงตรงหน้าเปลี่ยนไปแต่อย่างใด “ท่านสรวงโปรดสงบใจ   แล้วฟังเราด้วยเถิด” ร่างเล็กนั่นเห็นท่าทางตื่นตระหนก ของนายสรวงแล้วจึงกล่าวต่ออย่างสงบเยือกเย็น “เราทราบว่า...เรื่องนี้เหลือเชื่อยิ่งนัก   เกินกว่ามนุษย์สามัญธรรมดาจะเข้าใจได้”  เมื่อแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ฝัน   ชายหนุ่มก็ลุกพรวดขึ้นยืนและก้าวถอยหลังไปจนสุดมุมห้อง “คุณต้องการอะไร?” เสียงถามของเขาแสดงความหวั่นไหวออกมาโดยไม่ปิดบัง “เราไม่ทำร้ายท่านหรอก   อย่าได้กลัวเราเลย” เด็กน้อยขยับเข้ามาหาเขา   ด้วยท่วงท่านุ่มนวลราวกับลอยเลื่อนมิใช่เดินเหินดังเช่นคนปกติเลย “ท่านสรวง...ด้วยเมตตาแห่งอริยะเจ้าเป็นที่ตั้ง   เรากับท่านมิใด้พบเจอกันโดยบังเอิญ   แต่เป็นแรงบุญที่มีร่วมกันมาระหว่างเราทั้งสอง...ที่แล้วมาท่านจึงอุปถัมภ์เลี้ยงดูจุนเจือเรามา....ครานี้ก็เช่นกันเราจึงร้องขอต่อท่าน...โปรดจงช่วยเหลือเรา” เสียงอธิบายนั้นนุ่มนวลยิ่งนัก   จึงทำให้นายสรวงคลายใจลงบ้าง  ว่าผู้อยู่ตรงหน้ามิได้มามุ่งร้าย "แล้วคุณจะให้ผมทำอะไร?  ผะ...ผมเป็นคนธรรมดา  ไม่มีฤทธิ์เดชอะไร...แล้วผมจะช่วยคุณได้ยังไง"  เมื่อรวบรวมสติได้เขาจึงถามออกไป "ขอบคุณที่เอ่ยถาม...ท่านสรวง ท่านเป็นคนมีจิตเมตตา   หากเป็นคนทั่วไปคงปฏิเสธก่อนที่เราจะทันได้บอกกล่าวเสียด้วยซ้ำ" คนพูดมีแววขบขันออกมานิดหน่อย   "เอ่อ....มันเหลือเชื่อจริงๆ ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม ?”  ความสับสนยังอยู่ในใจชายหนุ่มอย่างครบถ้วน “แล้วความเจ็บปวดในใจท่าน   ใช่เป็นความฝันด้วยหรือไม่ ?” คำถามที่ย้อนกลับมานั้นทำให้สรวงต้องนิ่งไปอีกครั้ง   ใช่! สรวงบอกตนเองเขาอยากให้ความจริงที่พราวแสงมีชู้นั้นเป็นแค่ฝันร้ายไป  แต่ความจริงตรงหน้าไม่อาจลบเลือนได้    เขาจึงพยายามตั้งสติแล้วถามออกไป “แล้วผมจะทำอะไรให้คุณได้กันล่ะ ? " จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 17:00:21

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อเริ่มบังคับใจให้มีสติได้  สรวงก็เลี่ยงมาทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวที่อยู่ใกล้ที่สุดอย่างหมดเรี่ยวแรง  พลางถอนหายใจออกมาอย่างอัศจรรย์กับเรื่องที่เกิดขึ้น   คืนนี้ช่างเป็นคืนอันแปลกประหลาดน่าพิศวงยิ่งนัก   ทำให้เขาต้องเปลี่ยนแปลงอารมณ์ไปมาชนิดพลิกขั้ว   จนแม้ตนเองยังปรับตัวเตรียมใจไม่ทัน "ท่านมองดูเราให้เต็มตาสิ   ร่างของเรานี้เป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น"  ชายหนุ่มไร้คำโต้เถียงได้แต่พยักหน้าตาม "มันยากยิ่งต่อการที่เราจะกระทำกิจใดโดยไม่มีผู้ใดสงสัย....อีกทั้งเราอุบัติเป็นมนุษย์   เราจำต้องดำเนินชีวิตตามวิถีมนุษย์   จนกว่าจะถึงวาระที่เรารอคอย...ซึ่งเพลานั้นยังอีกยาวนานยิ่งนัก" "นี่แปลว่า...." สรวงหัวใจกระตุก  เขาเริ่มต่อเรื่องราวบางอย่างได้รางๆ ในสมองของตน "เราจำเป็นต้องมีผู้ให้การอนุบาล  อุปถัมภ์ค้ำจุนเราจนกว่า...จะถึงเพลานั้น...." "คุณ...ต้องการให้ผม....ดูแลคุณจนกว่าจะถึงเวลาที่คุณรองั้นเหรอ?" ร่างเล็กพยักหน้า  ไร้รอยยิ้มอีกต่อไป "ท่านจะก่อกุศลกรรมนี้แก่เราได้หรือไม่? " "ผะ...ผมน่ะเหรอ?  แต่...ผมไม่ใช่...." เขาเกือบจะหลุดไปแล้ว   ว่าเขาไม่ใช่บิดาผู้ให้กำเนิดอันแท้จริงของร่างนี้    แต่คล้ายว่าผู้มาจุติจะทราบล่วงหน้าก่อนเขาจะเอ่ยมันออกมา "เราร้องขอแก่ท่าน...เพราะท่านเป็นผู้สูงด้วยสุจริตธรรม  หาใช่เพราะท่านเป็นเจ้าของเชื้อสายที่ให้เรากำเนิดมา   หากท่านปรานีเรา...ขอให้เราได้กราบท่านเป็นบิดาเถิด" "อย่าใช้คำว่าปรานีเลย...คำสูงไป...คุณมาจากฟ้าไม่ควรใช้คำนั้น" สรวงแน่ใจว่าเขาสันนิษฐานถิ่นที่มาของวิญญาณในร่างไม่ผิดแน่   เด็กน้อยคลี่ยิ้มบางออกมาอีกครั้ง   ชายหนุ่มใจเต้นไม่เป็นส่ำเขากำลังจะได้รับหน้าที่สำคัญยิ่ง  จึงตอบออกไปด้วยเสียงตะกุกตะกัก “มะ....มันจะดีรึ?  ผมก็แค่....คนธรรมดาทั่วๆ ไป” เขาแน่ใจว่าตนเองนั้นสามัญธรรมดา  ดังมนุษย์เดินดินที่พบเห็นได้เป็นแสนเป็นล้านเช่นเดียวกับคนอื่นๆ   เหตุไฉนผู้มาจากแดนฟ้าจึงเลือกเขา   ร่างเล็กนั่นจ้องมองสีหน้าตื่นตระหนกทั้งสับสนทั้งตื่นตะลึงนั้น    ด้วยแววตาเจือความขบขัน  เด็กน้อยไม่ได้ตอบสิ่งใดออกมา   เพียงแต่เยื้อนยิ้มน้อยๆ อย่างๆ เยือกเย็นเป็นการยืนยันคำตอบเดิม  ทำให้สรวงต้องกลืนน้ำเหนียวฝืดในช่องปากนั้นลงคอไปอีกครั้ง   เพราะแน่ใจว่าไม่อาจหนีความจริงอันแสนอัศจรรย์พันลึกนี้ไปได้อีกแล้ว  ทุกสิ่งชะตากำหนดลงมาที่เขาทั้งเรื่องดีเรื่องร้าย   จึงถูกถ่ายทอดให้เขาได้รับรู้ด้วยฝีมือคนตัวเล็กตรงหน้า   จึงกลั้นใจถามออกไป “ทำไมต้องเป็นผม?”  อีกฝ่ายไม่ได้ตอบโดยทันทีเขาจึงถามต่อ “เพราะคุณไม่มีตัวเลือกอื่นอย่างนั้นหรือ?” “ท่านไม่ต้องการรับหน้าที่นี้?” “ก็...ก็ไม่เชิง  แต่ผมไม่แน่ใจผมดีพอจะดูแลคุณได้งั้นรึ ?” สรวงรีบละล่ำละลักปฏิเสธเหมือนเกรงอีกฝ่ายจะขุ่นเคือง “เรารู้จักมนุษย์ไม่มากนัก    แต่เรามั่นใจว่าท่านเป็นผู้มีเมตตาธรรมสูงเกินใครคนใดที่เราพบเจอมาในช่วงกึ่งวันนี้....อีกทั้งร่างนี้มีท่านเป็นบิดาโดยชอบด้วยกฎหมาย     ความเหมาะสมทุกประการนี้เป็นเหตุให้เราร้องขอแก่ท่าน” สิ้นคำตอบชายหนุ่มเบิกตากว้างและกลั้นลมหายใจโดยอัตโนมัติ    อุณหภูมิในร่างลดต่ำลงฉับพลันจนขนลุกเกรียวไปทั้งตัว  สรวงนิ่งอยู่เป็นนานจึงได้ระบายลมหายใจยาวออกมา  นี่อาจจะเป็นรอยกรรมที่เวียนบรรจบมาถึงคราวที่เขาชดใช้   จึงเกิดเรื่องทุกข์ทรมานใจจนแทบแดดิ้น   แต่ชะรอยผลบุญเองก็มีกงล้อแห่งโชคชะตาเช่นเดียวกันกับกรรม    สัจธรรมทั้งสองจึงหมุนเวียนมาหยุดลงที่เบื้องหน้าเขาในคราเดียวกัน จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 17:01:19

ความคิดเห็นที่ 6 สรวงถามตนเองต่อไปว่าถ้าหากมิได้เกิดเหตุการณ์อันแสนมหัศจรรย์นี้ขึ้น   เขาจะทำอย่างไรกับพราวแสงและเด็กชายโอม  คำตอบนั้นถูกเติมเต็มไปด้วยโทสะจริตอันเผาผลาญสิ่งดีงามในใจไปหมดสิ้น   และเติมเต็มไปด้วยความดำมืดอันลึกสุดหยั่ง  เขาอาจจะทำในสิ่งที่แม้แต่ตนเองยังคาดไม่ถึง  และผลสรุปของมันคงจบลงอย่างไม่ใช่เรื่องดีนัก    อาจถึงขั้นเป็นตราบาปในใจไปตลอดชีวิตก็เป็นได้       เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้วชายหนุ่มนึกกลัวใจตนเองจนต้องยกมือขึ้นลูบหน้า  ปาดเหงื่ออันชุ่มโชกที่ไหลย้อยลงเป็นจำนวนมาก  เขายังคงนิ่งอยู่นานในใจพะวงไปถึงผู้มาจากแดนไกลตรงหน้า  หรือนี่จะเป็นสิ่งที่รากแก้วแห่งความประเสริฐส่งมาเพื่อหยุดเพลิงโทสะในใจเขา  ก่อนจะก่อบาปสร้างเวรใดๆ ขึ้นมาในอนาคต     สรวงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงอีกครั้ง  นี่คงเป็นเส้นทางที่เขาต้องเลือกแล้ว  นับว่าเขายังโชคดีกว่าผู้อื่นมากมายนัก  ที่มีโอกาสได้เลือก  มีบุคคลอันเป็นพยานถึงความดีงามอันเป็นเจตคติ  ที่ทุกคนได้เรียนรู้จากคำสอนต่างๆ ในรูปของนามธรรมมาช้านาน  หากแต่ไม่เคยได้สัมผัสอย่างเป็นรูปธรรมเช่นเขา   เมื่อตัดสินใจได้ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมา "หาก...คุณคิดว่าผมเหมาะสม...ล่ะก็" เขายังตอบแบ่งรับแบ่งสู้   ทว่าเด็กน้อยคลี่ยิ้มออกมาอย่างปรีดานัก "กุศลที่ท่านจะก่อกับเรานี้...เราจักตอบแทน  สิ่งใดที่ท่านเสียไปท่านจะได้รับกลับคืนเป็นเท่าทวีคูณ  เราสัญญา" สัจจะวาจาท้ายประโยคนั่นดังกึกก้อง  ยืนยันคำกล่าวนั้นอย่างหนักแน่น "ผมไม่ได้เรียกร้อง...คือว่า...."   สรวงยังกล่าวไม่ทันจบดี   ร่างเล็กก็คุกเข่าลงเบื้องหน้า   ยกมือขึ้นบรรจบพนมแนบอก  ท่วงท่าหมดจดงดงามราวเทพบุตรเมืองแมน "นับแต่นี้เราขอกราบท่านเป็นบิดา  ขอสรรเสริญท่านไว้เหนือเกล้า  กุศลกรรมที่กระทำต่อเรานี้  เราจักมิลืมเลือน"   กล่าวจบผู้มาจากแดนสุขาวดีก็ก้มกราบลงแทบเท้านายสรวง   ชายหนุ่มหลุดจากอาการตกตะลึงได้ก็รีบดึงร่างเล็กนั้นให้ลุกขึ้น   นัยน์ตาของเขายามนี้พราวไปด้วยน้ำใสอาบอุ่นที่หลั่งลงรดแก้ม   การร้องไห้ครั้งนี้มิใช่เกิดจากความผิดหวังเสียใจอย่างรุนแรงดังเช่นเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้   แต่เป็นน้ำตาที่ไหลออกจากความปลื้มปิติ "ผมจะช่วยท่าน  ทุกอย่างที่ผมทำได้  ผมสัญญา" "พ่อท่าน  ท่านเป็นบิดาเราแล้ว  อย่าได้เรียกเราว่าท่านอีกเลย" "แล้วจะให้ผมเรียกท่าน  เอ้อ...คุณว่าอะไร?  น้องโอมอย่างเดิมรึ?" "ไม่...นามนั้นเป็นคำเรียกหาแห่งพระผู้ควรสรรเสริญ  มิใช่สำหรับเรา..." คนจากแดนฟ้าปฏิเสธ "แล้วจะเรียกยังไงดีล่ะคุณ?" "วิมุตติ" ร่างเล็กตอบ  เสียงนั้นหนักแน่นช้าชัดและก้องกังวานยิ่งนัก "นามของเราคือ วิมุตติ วิทยาธร แห่ง หิมวันต์ " (จบตอนที่ 1) ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 17:02:10

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านคำนำแล้วฮา...จะเกร็งอะไรขนาดนั้น ดูแล้วเหมือนเด็กเพิ่งหัดโพสเป็นครั้งแรกยังไงยังงั้น ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องแรกที่เจ้าแก้วกังไสโพส ทำไมงวดนี้ดูเหนียมๆล่ะคะ หรือจะเกร็งเพราะเป็นเรื่องคุณนาคคะ หึหึ ส่วนตัวนิยายเปิดเรื่องได้น่าติดตามดีค่ะ รอชมตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 17:33:00

ความคิดเห็นที่ 8 ^^ เอ๊ะ ชื่อเรื่องเกี่ยวกับนาค จบตอนกลับเป็นวิทยาธร อยากอ่านตอนต่อไปทันทีเลย อยากรู้ว่าตกลงไปไงมาไง รอตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : ฯคีตกาล เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 17:46:20

ความคิดเห็นที่ 9 มาให้กำลังใจครับ จากคุณ : ขุุุุนเขา (ขุนเขาแมกไม้) เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 18:14:25

ความคิดเห็นที่ 10 รีบๆ โตนะโอม >w< จากคุณ : Friday Story เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 18:41:09

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาลุ้น  เลยพลอยเกร็งตามไปด้วย อ่านจบบทแรกแล้วก็ให้สงสารคุณพ่อสรวง เราชอบความซับซ้อนของสถานการณ์มาก ใช่ว่าเรื่องร้ายจะไม่ดีเสมอไป บางทีก็เป็นการทดสอบว่าเนื้อแท้คนผู้นั้นเป็นอย่างไร เรื่องอ่านตอนต่อไปเน้อ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 19:14:43

ความคิดเห็นที่ 12 แวะเข้ามาให้กำลังใจครับ ไว้จะอ่านแบบเต็ม ๆ บนรถอีกทีครับ ^^ จากคุณ : AutumN555 เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 20:10:14

ความคิดเห็นที่ 13 สงสัยค่ะ สงสัย สงสัยด้วยเหตุเดียวกันกับพี่กก (ฯคีตกาล) เลยค่ะ ^^? จากคุณ : หวานเย็นผสมโซดา เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 20:38:49

ความคิดเห็นที่ 14 ก่อนอื่นไหมขอออกตัวนะคะ ว่าไม่เคยติดตามงานเขียนของคุณแก้วกังไสเลย เพราะว่าไหมเป็นน้องใหม่ค่ะ นี่ถือว่าเป็นเรื่องแรกค่ะ...ไม่ผิดหวังเลยจริงๆ  มืออาชีพมากๆค่ะ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ  น่าติดตามมากๆ ^^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:02:54

ความคิดเห็นที่ 15 เห็นชื่อแก้วกังไส เลยเข้ามาติดตาม และเป็นกำลังใจ ไว้เม้นท์ตอนต่อไปเนาะ จากคุณ : แก้ว (คำนาง) เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:43:24

ความคิดเห็นที่ 16 เปิดตัวมาได้น่าสนใจเลยละค่ะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 23:47:07

ความคิดเห็นที่ 17 มาเชียร์คุณวิทย์ฯ เอ้ยคุณนาคค่ะ :P จากคุณ : piccy เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 01:44:16

ความคิดเห็นที่ 18 ลึกลับซับซ้อน น่าสนใจจริงเชียว คนโพสต์บอกตื่นเต้น คนอ่านอ่านแล้วก็ตื่นเต้นด้วยคน^^ จากคุณ : พนาสิน เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 07:44:25

ความคิดเห็นที่ 19 รอมานานว่าเมื่อไหร่คุณแก้วจะมาลงนิยายเรื่องใหม่สักที ลงชื่อให้กำลังใจก่อนค่ะ แล้วจะทยอยตามเก็บอีกที จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 08:27:07

ความคิดเห็นที่ 20 ตามเข้ามาอ่านค่ะ จากคุณ : เอริชา เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 08:40:08

ความคิดเห็นที่ 21 เข้ามาอ่าน... จากคุณ : ว่าวปักเป้า เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 09:44:11

ความคิดเห็นที่ 22 รออ่านเรื่องนี้มาตั้งแต่สมัยสาวๆ   เอาใจช่วยให้นิยายเรื่องนี้ประสบความสำเร็จนะคะ จากคุณ : บุษยมาศ เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 15:04:12

ความคิดเห็นที่ 23 เจ้าแก้ว เราว่าน่าจะสนุกนะเรื่องนี้ อยากอ่านต่อแล้วล่ะ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 19:19:13

ความคิดเห็นที่ 24 ตื่นเต้นค่ะ จากคุณ : sakuraja (sakuraja) เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 15:08:47

ความคิดเห็นที่ 25 เปิดตัวบทแรกได้น่าสนใจมากครับ รอติดตามตอนต่อไปนะครับ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 19:26:19

ความคิดเห็นที่ 26 มาอ่านด้วยค่ะ ประโยคนี้ ---  "แล้วจะให้ผมเรียกท่าน  เอ้อ...คุณว่าอะไร?  น้องโอมอย่างเดิมรึ?" "ไม่...นามนั้นเป็นคำเรียกหาแห่งพระผู้ควรสรรเสริญ  มิใช่สำหรับเรา..." คนจากแดนฟ้าปฏิเสธ  --- อ่านแล้ว ทำให้นึกถึึงชื่อน้องโอม มาจาก  ...โอม นมัส ศิวะ   เลยค่ะ จากคุณ : เด็กชายกุ๊บกิ๊บ เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 21:24:01

ความคิดเห็นที่ 27 ตามมาอ่านค่ะ ชอบเรื่องนาคๆ เหมือนกัน รอชมต่อไป จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 02:42:55

ความคิดเห็นที่ 28 มาอ่านแล้วค่า รอตอนที่ 2 ต่อไปนะคะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 14:39:50

ความคิดเห็นที่ 29 ติดตามค่ะ จากคุณ : ดีแอน เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 19:36:45

ความคิดเห็นที่ 30 เปิดเรื่องได้น่าติดตามค่ะ รออ่านต่อนะคะ จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 11:59:16

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องน่าติดตามมาก จากคุณ : r_lakok เขียนเมื่อ : 10 ก.ค. 55 21:11:50

ความคิดเห็นที่ 32 สรวงตั้งสติรับเหตุการณ์ได้ดีมาก จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 11 ก.ค. 55 20:53:23

ความคิดเห็นที่ 33 ตอนที่ 2 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W12366873/W12366873.html จากคุณ : แก้วกังไส เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 04:15:11

ความคิดเห็นที่ 34 เปิดเรื่องมาน่าติดตามมากค่ะ จะติดตามอ่านตอนต่อๆ ไปนะคะ ขอไปอ่านตอน 2 ก่อนจ้า จากคุณ : จั๊กกะจุ่น เขียนเมื่อ : 13 ก.ค. 55 15:26:19

ความคิดเห็นที่ 35 ว๊าวๆๆๆ มีนิยายเรื่องใหม่ให้ตามแล้ว เนื้อเรื่องน่าสนใจค่ะ ไม่เคยอ่านเรื่องของคุณแก้วกังไสมาก่อน รออ่าน ^^ จากคุณ : ชื่อที่ไม่มีใคร เขียนเมื่อ : 22 ก.ค. 55 18:21:56

ความคิดเห็นที่ 36 มาลงชื่อไว้ก่อน  ......  เดี๋ยวขอตัวอ่านก่อนนะคะ จากคุณ : mycup เขียนเมื่อ : 27 ก.ค. 55 18:19:16