ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 14 ประหนึ่งหัวใจแตกสลาย ปลายฟ้าแทบคลุ้มคลั่งทันทีที่ได้เห็นภาพการตกแต่งภายในรีสอร์ทของเธอ หลังจากที่ผู้จัดการซึ่งได้รับมอบหมายจากหญิงสาวให้จัดการเรื่องนี้แทนส่งมาให้ ธีมหลักนั้นเป็นไปตามที่เธอต้องการ หากแต่ว่าลายผนังที่วาดเป็นลวดลายครุฑยุดนาคอันแสนปราณีตบรรจงนี่สิ แทบจะทำให้หญิงสาวผลักเครื่องคอมพิวเตอร์ลงจากโต๊ะด้วยความขุ่นเคือง เมื่อการตกแต่งไม่ได้เป็นไปตามที่ตั้งใจไว้ หญิงสาวจึงรีบต่อสายสอบถามกับหนุ่มใหญ่ผู้ซึ่งเป็นคนดูแลรีสอร์ทแทนหญิงสาวด้วยความร้อนใจ “มันเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมลายภาพผนังห้องโถงใหญ่ถึงเป็นรูปครุฑ ฉันสั่งให้วาดรูปนาคไม่ใช่เหรอ แล้วให้ลงสีสว่างๆ พญานาคสีรุ้ง ว่ายอยู่ในน้ำสีฟ้าสดใส แต่นี่อะไร...คุณกลับให้เขาวาดรูปครุฑยุดนาคมาแทน” “คือว่า...ทางมัณฑนากรเขาเสนอมาน่ะครับ ผมเองก็เห็นว่าลายนี้สวยดี อีกอย่างตอนนั้นผมได้นำเรียนคุณปลายฟ้าแล้วด้วย แต่คุณปลายฟ้าก็บอกเองนะครับว่าให้จัดการตามที่ผมเห็นสมควรไปเลย เพราะคุณก็อยากให้งานเสร็จเร็วๆ” “นี่หมายความว่าฉันผิดงั้นสิ... คุณอย่ามาเถียงฉันแบบนี้นะ สั่งคนลบภาพนั้นออกเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวสั่งเสียงกร้าว มือเรียวกำแน่นด้วยความเคืองแค้นสุดขีด “แต่งานใกล้เสร็จสมบูรณ์แล้วนะครับ ผมว่าเราปรึกษากับทางบริษัทเขาก่อนดีมั้ยครับ” “ไม่ต้องปรึกษาใครทั้งนั้น นั่นมันรีสอร์ทฉันนะ ฉันสั่งให้ลบก็คือลบ เดี๋ยวฉันจะโทร.คุยกับพิมพ์วารีเอง” ปลายฟ้าย้ำด้วยความหนักแน่น ก่อนกดวางสายไป ดวงตากลมรีคู่นั้นคมปลาบน่ากลัว เธอไม่มีทางที่จะปล่อยให้ตัวเองโดนแกล้งเล่นแบบนี้โดยที่ไม่ตอบโต้กลับแน่... ใบหม่อนเปิดประตูเข้ามาพอดี จึงได้เห็นอาการกระวีกระวาดของหญิงสาว ผู้มาเยือนนิ่วหน้าด้วยความไม่สบายใจ คิดว่าปลายฟ้าต้องมีเรื่องให้กลุ้มใจอีกแน่ “อย่าบอกฉันนะ ว่าที่หน้าหงิกหน้างออยู่ตอนนี้เป็นเพราะเรื่องคุณพิมกับคุณธันย์...” จบประโยค ปลายฟ้าก็หันขวับมามองตาขวาง “พี่ธันย์ไปเกี่ยวอะไรด้วย เพราะนังนั่นคนเดียว...มันจงใจจะแกล้งฉันไม่เลิก” สะบัดหน้าหันกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ ใบหม่อนถอนหายใจจนได้ยินเสียง ก่อนทรุดนั่งลงบนโซฟาในมุมรับแขก หน้าโต๊ะทำงานของหญิงสาว “ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่านะ ฉันเหนื่อยที่จะฟังเรื่องของเธอแล้ว...” “ทำไมถึงพูดอย่างงี้ยัยหม่อน นี่ฉันเป็นเพื่อนเธอนะ รู้รึเปล่าว่าพิมพ์วารีแกล้งฉันยังไง?” ปลายฟ้าตัดพ้อเสียงเครือ หรี่ตามองผู้เป็นเพื่อนด้วยความน้อยใจ ใบหม่อนหยัดกายลุกขึ้นยืน ก่อนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ก็เล่ามาสิ...ฉันมารับฟังปัญหาเธออยู่นี่ไง” สายตาแน่วแน่ของเธอทำให้ปลายฟ้าต้องสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ใจที่ร้อนรนค่อยๆ เย็นลง หากแต่ก็ยังคงกรุ่นความขุ่นแค้นอยู่ “มันสั่งให้คนวาดภาพลายครุฑ วาดรูปนก ในผนังห้องโถงใหญ่ ที่รีสอร์ทฉัน... เธอก็รู้ว่าฉันเกลียดนกแค่ไหนน่ะ” “อ้าว... ก่อนที่บริษัทเขาจะดำเนินการ ก็ต้องให้เธอดูก่อนไม่ใช่เหรอว่าจะทำอะไรลงไปบ้าง เธอก็ต้องเห็น ต้องรู้ก่อนอยู่แล้วนี่” ใบหม่อนแย้งด้วยความสงสัย “ก็ตอนนั้น... ตอนนั้นฉันไม่ว่างน่ะสิ เลยให้ลูกน้องของคุณแม่ไปดูแลงานที่รีสอร์ทแทน ไม่นึกว่ามันจะใช้ช่องว่างนี้เล่นงานฉัน... คอยดูนะ มีโอกาสเมื่อไหร่ จะเล่นงานให้มันย่อยยับกันไปข้างนึงเลย” ปลายฟ้ากำมือแน่น สีหน้าบึ้งทึง และแววตาดุดันน่ากลัว ทำให้ใบหม่อนอดใจหายไม่ได้ ท่าทางและสีหน้าของเพื่อนเธอ ดูคล้ายกับยักษ์มาร หรือปีศาจร้ายก็มิปาน... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:06:55

ความคิดเห็นที่ 2 พิมพ์วารีค่อยๆ คลี่ห่อผ้าสีขาวของเธอออกช้าๆ ขณะที่ดวงตาคมคายตรงหน้าของธันย์ จ้องมองห่อผ้าตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตา เมื่อมือเรียวสวยคลี่ห่อผ้าสีขาวออกแล้ว เขาจึงได้เห็นผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มลายกนกผืนนั้นเต็มสองตา... นัยน์ตาของธันย์ เบิกค้างอยู่อย่างนั้น... เนิ่นนาน... เขาจ้องมองลงไปในลายผ้าคล้ายกำลังซึมซับเรื่องราวที่แทรกซึมอยู่ในเส้นไหมแต่ละเส้นที่ถักทอเป็นผืนผ้า... ภาพตรงหน้าค่อยๆ พร่าเลือนไปทีละนิด จนกระทั่งสองตาของเขา มองเห็นเพียงแต่แสงสีขาวสว่างจ้า และเมื่อแสงนั้นจางลง เขาก็เห็นภาพตัวเองในกายของพญานาคสีทองตัวใหญ่ยาว ค่อยๆ แปลงกาย แปรเปลี่ยนเป็นมนุษย์ผู้สวมอาภรณ์ที่ไม่ต่างจากกษัตริย์โบราณ ก่อนที่ภาพนั้นจะจางหายไป...และแทนที่ด้วยภาพคืนวัน ที่เขาได้พบกับหญิงสาวผู้มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกับปลายฟ้าไม่ผิดเพี้ยน เธอเป็นนาคาเช่นเดียวกับเขา เป็นนางนาคาสีรุ้งผู้ร่าเริงสดใสและงดงาม ขณะเรือนร่างอันเพรียวบาง เลื้อยเลาะไปตามกระแสน้ำ ดูงดงามพลิ้วไหวประหนึ่งผีเสื้อตัวน้อย เขาและเธอ... ต่างมีความรักใคร่เสน่หาต่อกัน ธันย์ได้เห็นภาพขณะที่เธอกับเขา มอบความรักให้กัน สมสู่ ดูแลกัน เป็นนาคาคู่ผัวตัวเมีย อาศัยอยู่ภายในวิมานใต้บาดาลอันแสนงดงาม... จนกระทั่งวันหนึ่ง... มีนาคาแก่ชราผู้หนึ่ง เดินทางมาหาพร้อมกับยกลูกสาวอันเป็นที่รักให้ นางเป็นนาคสีเขียว ผู้แฝงด้วยเสน่ห์ลึกล้ำน่าค้นหา เพียงแวบแรกที่เขาสบสายตากับดวงเนตรสีเขียวมรกตคู่นั้นของเธอ ทั้งร่างของเขาก็คล้ายถูกบ่วงแห่งความเสน่หา รัดตัวจนยากจะดิ้นหลุด เขาตกหลุมรักเธอ... ขณะที่หัวใจก็ยังคงรักนางนาคาสีรุ้งไม่เสื่อมคลาย... ก่อนที่ธันย์จะได้เห็นภาพสุดท้าย นั่นคือเห็นตัวเอง นำรัตนมณีอันมีค่า ส่องแสงเปล่งประกายแพรวพราว มาวางลงบนผ้าไหมสีน้ำเงินเข้มลายกนกผืนนี้ ก่อนห่อมันไว้ โดยเปล่งวาจาต่อหน้าชายาทั้งสองว่าจะนำมันไปมอบให้แก่ท้าววิรูปักษ์บนสรวงสวรรค์... “คุณธันย์คะ...” พิมพ์วารีสะกิดเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายได้แต่จ้องมองผืนผ้า ดุจราวกับว่าต้องมนตร์สะกด ธันย์สะดุ้งน้อยๆ ก่อนเบิกตาโพลง จ้องมองเรือนหน้าสีน้ำผึ้งนวลเนียนของพิมพ์วารีก่อนกระพริบตาถี่ๆ คล้ายกับว่าภาพที่ได้เห็นเมื่อครู่นี้เพิ่งเกิดขึ้นไปไม่นาน... มันชัดเจนเสียจนเขาขนลุกซู่ เขารู้สึกราวกับว่าตัวเองเป็นนาคาตัวนั้น ภาพนั้นชัดกว่าภาพในฝันของเขามาก... “เอ่อ...ผ้านี่...คุณพิม...ไปได้มาจากไหนเหรอครับ?” ชายหนุ่มถามกระอึกกระอัก จ้องมองหญิงสาวด้วยแววตาคาดคั้นจริงจัง พิมพ์วารีคลี่ยิ้มกว้าง ก่อนหยิบเอาผ้าไหมไปวางบนมือของชายหนุ่ม “พิมเจอมันโดยบังเอิญค่ะ... พิมตั้งใจจะมอบผ้าผืนนี้ให้กับคุณ” “มอบให้ผม...” ชายหนุ่มย่นคิ้วด้วยความแปลกใจ ก่อนหรี่ตาลงมองผืนผ้าในมือ ธันย์ค่อยๆ ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ลงบนผืนผ้า พลันนั้น...ขนในกายก็ลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “มันเป็นของคุณ...ฉันก็แค่มีหน้าที่นำมันมาคืนให้กับเจ้าของเดิมก็เท่านั้น...” ในสายตาคู่นั้นของหญิงสาว ท่วมท้นไปด้วยความห่วงหาและปรารถนาดี มันเลยพลอยทำให้ธันย์รับรู้ความรู้สึกหลังจากที่ได้เห็นภาพขณะตอนที่เขาตกหลุมรักนางนาคาสีเขียวไม่ได้ ความรู้สึกในชั่ววินาทีนั้น ไม่ต่างอะไรกับตอนนี้เลย... “ขอบคุณครับ” เขาผายยิ้มกว้าง รู้สึกดีใจและเป็นสุขอย่างบอกไม่ถูก เป็นความสุขที่ออกมาจากจิตใจภายใน ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือขวาไปจับมือของพิมพ์วารีเบาๆ “ขอบคุณที่ทำให้เราได้มาพบกัน...” จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:10:09

ความคิดเห็นที่ 3 วิศรุตยังคงทำตัวเป็นเพลย์บอยเหมือนอย่างเคย หากแต่ว่าความงดงามของหญิงสาวคนไหน ก็มิอาจเทียบได้กับเรือนหน้านวลเนียนของปลายฟ้าที่เขาเคยสัมผัส อาทิตย์ที่แล้วเขาตามเธอไปถึงบึงกาฬ แต่ก็กลับได้ไปเห็นภาพขณะที่ธันย์ดูแลปลายฟ้าอย่างใกล้ชิด ใจเขานั้นอยากไปพบเธอด้วยความห่วงใย แต่มันก็กลัวว่าถ้าเขาไปในแบบฉันท์มิตร จะถูกเธอด่าทอและเสียซึ่งเกียรติของเขา... เมื่อเธอร้ายมา เขาก็จะต้องร้ายตอบกลับไปยิ่งกว่า เมื่อเขาไม่มีความสุข ก็อย่าได้หวังเลยว่าเธอจะมีความสุขสมหวังในความรัก เหตุที่เขาเป็นอย่างนี้... เป็นเพราะคำเดียว คำเดียวที่ทำให้ชะตาชีวิตของหลายชีวิตพลิกผัน คำเดียวที่ทำให้คนกลายเป็นปีศาจร้าย และคำเดียวที่ทำให้คนยอมทำได้ทุกสิ่ง เพราะคำว่ารัก...คำเดียวแท้ๆ วิศรุตหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องของปลายฟ้า ธันย์ และพิมพ์วารี เขาส่งคนคอยสะกดรอยตามทั้งสามนับตั้งแต่ที่พวกเขาเดินทางกลับมาจากบึงกาฬ เมื่อรู้จากสายสืบว่าพิมพ์วารีนัดพบกับธันย์ ชายหนุ่มจึงฉุกนึกถึงแผนการใหม่ขึ้นมาได้ เขารีบกดโทรศัพท์หาปลายฟ้า ก่อนส่งไฟล์ภาพที่ได้รับจากสายสืบ เป็นภาพขณะที่ธันย์เดินไปส่งพิมพ์วารียังรถยนต์ ในภาพนั้นทั้งสองมองหน้ากันด้วยความซาบซึ้งยินดี ทั้งสายตาและรอยยิ้ม บ่งบอกชัดเจนว่าชายหนุ่มคิดเช่นไรกับพิมพ์วารี และทันทีที่ได้รับภาพนั้น...ปลายฟ้าก็กลายเป็นคนละคน “นายต้องการอะไรวิศรุต... ต้องการอะไร !” หญิงสาวตะคอกผ่านโทรศัพท์ อีกมือนั้นกำแน่นด้วยความขุ่นเคือง วิศรุตจุดยิ้มมุมปากเมื่อรู้ว่าแผนการครั้งนี้ได้ผล “คุณไม่ต้องถามผมหรอกว่าต้องการอะไร คุณน่าจะถามนายธันย์กับพิมพ์วารีมากกว่า ว่าพวกเขาต้องการอะไรจากกันและกันรึเปล่า...” “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง... เขาสองคนอยู่ที่ไหน บอกฉันมาสิ” “นี่แสดงว่าคุณเชื่อผมแล้วล่ะสิ... คุณก็น่าจะรู้ว่าคุณธันย์เขาคิดกับคุณแค่น้องสาว คุณมันไปไหนไม่รอดหรอกนะ... ยังไงซักวันก็ต้องกลับมาเป็นของผมเหมือนเดิม” “ฝันไปเถอะ... ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว คุณมันก็เป็นได้แค่คนแปลกหน้าสำหรับฉัน” “งั้นเหรอ?... งั้นก็แปลว่าคุณไม่อยากรู้ว่าสองคนนั้นกำลังไปไหนสินะ... แต่เอ...ผมได้ยินลูกน้องที่ดักฟังสองคนนั้นคุยกันบอกว่า พิมพ์วารีจะพาคุณธันย์ไปดื่มกันต่อ...แต่ถ้าคุณอยากรู้ว่าเขาสองคนไปที่ไหนก็ต้องมาหาผมที่บ้าน เดี๋ยวผมจะบอกให้...” “นี่...อย่ามาเล่นลิ้นกับฉันนะวิศรุต บอกมาเดี๋ยวนี้ว่านังพิมมันพาพี่ธันย์ไปไหน” ปลายฟ้าตะโกนถามสุดเสียง หากแต่ว่าวิศรุตกลับกดวางสายไปเสียแล้ว หญิงสาวได้แต่ยืนเจ็บใจ ขณะกำลังใช้ความคิดเพื่อหาทางออกกับปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้... ไม่มีทางเลือกแล้ว... ความหึงหวงมันทวีความรุนแรงขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อน เธอไม่อยากคิดไปถึงภาพที่พิมพ์วารีทอดกายให้ธันย์ได้เชยชม มันทำให้เธอเจ็บปวดรวดร้าวไปทั้งหัวใจ เมื่อทำใจได้พักใหญ่ ปลายฟ้าก็ตัดสินใจขับรถไปหาวิศรุตถึงที่บ้านเขาตามคำเชิญนั้น จนเมื่อรถยนต์สีบรอนซ์คันงาม ขับเข้ามาในเขตบ้านหลังงามของชายหนุ่มแล้ว ก็มิอาจจะกลับออกไปได้อย่างง่ายๆ เหมือนตอนเข้ามา ร่างระหงก้าวขาฉับๆ ตรงไปยังห้องนั่งเล่นที่คุ้นเคยดี ร่างสูงสง่านั่งเอนหลังพิงพนักโซฟาพร้อมกับทอดมองมาด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ “ฉันมาแล้ว ! บอกฉันมาสิว่านังพิมมันกำลังพาพี่ธันย์ไปไหน...” ร่างเพรียวลมในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน ยืนเด่นอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม จ้องตาเขาอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่วิศรุตจะหยัดกายขึ้นช้าๆ สำรวจมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า “จะให้ผมบอกคุณ แล้วคุณก็หนีออกไปตามหาไอ้นั่น มันดูจะไม่ค่อยยุติธรรมกับผมสักเท่าไหร่นะครับ” “แล้วจะเอายังไง... ฉันนึกแล้วเชียว ว่าผู้ชายอย่างคุณไม่มีสัจจะหรอก” “อย่ามาทำเป็นปากดีกับผมนะ !” วิศรุตตะคอกเสียงแข็ง ก่อนขบกรามหนาด้วยความขึ้งโกรธ ชายหนุ่มถลาร่างเข้าไปหาปลายฟ้า พร้อมกับคว้าแขนเธอมาจับไว้อย่างแรง สายตาคมกล้าดุจพญาเหยี่ยว จ้องมองเรือนหน้านวลเนียนที่ตื่นกลัว ไม่ต่างอะไรกับงูน้อยที่ตกอยู่ในกรงเล็บพญานก ก่อนที่เขาจะจุดยิ้มเยือกเย็น เป็นรอยยิ้มที่ทำให้ปลายฟ้าใจสั่นอย่างบอกไม่ถูก “ผมอยากจะรู้นักว่า ถ้าไอ้ธันย์มันรู้ว่าคุณอยู่กับผมที่นี่ แล้วมันจะกล้ามาเหยียบบ้านผมรึเปล่า... คอยดูซิว่า ระหว่างคุณกับพิมพ์วารี นายธันย์ รัตนเวคินทร์จะเลือกใคร...” จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:14:40

ความคิดเห็นที่ 4 ธันย์ลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ พอรู้ตัวอีกทีก็เดินเข้ามาในสวนสาธารณะได้ไกลแล้ว พิมพ์วารีเดินทอดน่องเคียงข้างชายหนุ่มด้วยความเบิกบานใจ บ่ายวันนี้ไม่มีแดด ด้วยที่ว่าได้หมู่เมฆมาคอยบังให้ ทั้งยังมีสายลมเย็นๆ พัดตลอดทั้งวัน แต่ไม่รู้ว่าทำไม จู่ๆ ชายหนุ่มก็กลับรู้สึกใจหายวาบขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่อเวลาย่างเข้าสี่โมงเย็น ธันย์จึงตัดสินใจพาหญิงสาวเดินกลับมาที่รถ ด้วยที่ว่าพิมพ์วารีโดยสารมากับชายหนุ่ม โดยหลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จธันย์ก็ขับรถตามเธอไปยังคอนโด ก่อนที่พิมพ์วารีจะขอโดยสารมากับเขาด้วยเพื่อเป็นการประหยัดน้ำมัน ซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ขัดข้อง หากแต่พอเข้ามานั่งในรถได้ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นทันที ธันย์รีบหยิบขึ้นมากดรับสาย ก่อนที่ปลายฟ้าจะร้องเรียกชื่อชายหนุ่มเสียงสั่นเครือ “พี่ธันย์ช่วยฟ้าด้วยค่ะ ฟ้าอยู่ที่บ้านของวิศรุต...มาช่วยฟ้าด้วยนะคะพี่ธันย์็...” เพียงเท่านั้นวิศรุตก็ฉวยเอาโทรศัพท์ออกจากมือของหญิงสาว ก่อนโยนทิ้งลงบนพรมแดง “อยากรู้จริงๆ ว่านายธันย์เขาจะมีสีหน้าเป็นยังไง สงสัยว่าคงกำลังมีความสุขอยู่บนเตียงกับพิมพ์วารีล่ะมั้ง...” คนพูดหัวเราะร่าอย่างชอบใจก่อนที่ปลายฟ้าจะสะบัดตัวหนี วิ่งถลาตรงไปยังประตูหากแต่ว่าลูกน้องของวิศรุตก็เข้ามาขวางเอาไว้ได้ทัน “เธอไม่อยากลุ้นหน่อยเหรอ... จะได้แน่แก่ใจยังไงล่ะว่าเธอสำคัญกับธันย์รึเปล่า...” ชายหนุ่มเชิดหน้า สายตาคมปลาบจ้องร่างระหงที่ยืนนิ่งด้วยความเดือดดาล ปลายฟ้าหันหลังกลับมา ดวงตากลมรีคู่นั้นประสานสายตากับวิศรุตด้วยความเก่งกล้าและแน่ใจ หากว่านี่คือการพนันท้า เธอก็อยากจะลองดูสักตั้ง ไม่ใช่เพียงแค่ให้เธอแน่ใจ แต่เพื่อให้วิศรุตแน่แก่ใจของเขาเช่นเดียวกันว่าเธอสำคัญต่อธันย์มากแค่ไหน... “มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ ดูสีหน้าคุณธันย์ไม่ค่อยดีเลย” พิมพ์วารีเอ่ยขึ้นหลังจากชายหนุ่มวางสายโทรศัพท์ไป เขาหันมาหาหญิงสาว ก่อนก้มหน้างุดด้วยความเครียดเคร่ง “ผมต้องรีบไปหาปลายฟ้า...ไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” “เกิดเรื่องกับคุณฟ้าเหรอคะ...” หญิงสาวร้องถามด้วยความอยากรู้ ธันย์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นสบตาเธอ ในแววตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความกังวลและห่วงใยอย่างท่วมท้น “ถ้าอย่างนั้น...เดี๋ยวพิมกลับแท็กซี่ก็ได้ค่ะ คุณธันย์รีบไปพบคุณปลายฟ้าเถอะ” พิมพ์วารีบอกเสียงค่อย ก่อนแกล้งปั้นยิ้มส่งให้ชายหนุ่ม หากแต่ว่าธันย์ก็กลับยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปใหญ่ “แต่...” “ไม่ต้องห่วงพิมหรอกค่ะคุณธันย์ คอนโดอยู่ใกล้แค่นี้เอง นั่งแท๊กซี่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึง...” “ถ้าอย่างนั้น...ผมต้องขอโทษคุณพิมด้วยนะครับที่ไปส่งไมได้” เขาบอกเสียงนุ่มพร้อมกับค้อมศีรษะก่อนที่พิมพ์วารีจะเปิดประตูรถออกไป จากนั้นธันย์จึงรีบบึ่งมายังบ้านพักของวิศรุตโดยเร็วที่สุด ขณะที่พิมพ์วารีได้แต่ทอดมองรถของเขาขับไกลออกไปด้วยความอาวรณ์ ไม่นานนักชายหนุ่มก็มาถึงที่หมาย เมื่อเห็นรถยนต์ของเขาแล่นเข้ามาจอดที่หน้าตัวบ้าน วิศรุตก็ถลาร่างตรงไปเปิดประตูด้วยตัวเอง ดวงตาเดือดดาลและแววตาคมกริบ จ้องมองธันย์ราวกับจะฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ “ปลายฟ้าอยู่ไหน...” ธันย์ตะโกนถามออกไปเสียงกร้าว สอดส่ายสายตาเข้าไปภายในบ้านเพื่อหาร่างแน่งน้อยที่ห่วงหา ก่อนจะได้ยินเสียงปลายฟ้าร้องเรียกดังออกมาจากข้างใน ไม่รอช้า...เขาก็รีบวิ่งตรงเข้าไปทันที แต่ก็ถูกวิศรุตผลักอกจนเกือบล้มคว่ำลง “แกต้องการอะไร... ปล่อยตัวน้องฟ้าเดี๋ยวนี้นะ” ธันย์ขบกรามแน่น ความกริ่งเกรงที่เคยรู้สึกเมื่อสบสายตากับวิศรุตเลือนหายไปจนหมดสิ้นเมื่อความรักและห่วงใยหญิงสาวแทรกซึมเข้ามาแทนที่ เมื่ออีกฝ่ายเอาร่างขวางประตูไว้ เขาจึงวิ่งตรงดิ่งเข้าไปหาและโถมทั้งตัวใส่วิศรุตจนล้มฟาดไปคนละทิศละทาง ลูกน้องของวิศรุตกรูเข้ามาดูเจ้านายที่นั่งเอามือจับศีรษะที่แตกเพราะกระแทกกับพื้นอย่างแรง ขณะที่ธันย์ก็รีบวิ่งเข้าไปหาปลายฟ้าที่รอคอยเขาทั้งน้ำตา หญิงสาวสวมกอดร่างหนาไว้แน่น ก่อนที่ธันย์จะจับมือปลายฟ้าไว้ หันหน้าเอาทั้งร่างบังตัวหญิงสาว วิศรุตยืนกัดฟันกรอดๆ อยู่อย่างแค้นใจ เลือดสีแดงสดรินไหลลงมาจากหน้าผากเปื้อนใบหน้าคมเข้มที่กำลังแดงก่ำเพราะโทสะ ขณะที่ปลายฟ้ายืนกลัวจนตัวสั่นอย่างทำอะไรไม่ถูก ด้วยกลัวว่าเรื่องครั้งนี้จะบานปลายไปกันใหญ่ จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:19:57

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้เป็นนายหันไปส่งสายตาให้ลูกน้องทั้งสองคน ก่อนที่ชายฉกรรจ์ผู้เป็นสมุนจะตรงเข้าไปหาธันย์ หากแต่ก็มิอาจเอาชนะชายหนุ่มผู้มีศิลปะป้องกันตัวเป็นอาวุธได้ ทั้งสองล้มระเนระนาดอย่างหมดท่า ธันย์ไม่รอช้า รีบคว้ามือปลายฟ้าและวิ่งตรงไปยังประตู “คิดเหรอว่าจะหนีไปได้ง่ายๆ...” วิศรุตร้องขึ้นเสียงกร้าว เมื่อทั้งสองหันกลับไปก็ได้พบกับปืนพกสั้นที่อีกฝ่ายเล็งกระบอกปืนมายังพวกตน ดวงตาดุจมัจจราชแดงก่ำด้วยความโกรธแค้น จิตใจที่เคยผูกจิตอาฆาตสั่งให้ปลายนิ้วลั่นไกออกไปโดยไม่ทันได้คิด ธันย์รีบถลาร่างเข้าบังปลายฟ้า กระสุนพุ่งเข้าใส่แขนซ้ายชายหนุ่ม เสียงที่ดังลั่นนั้น คล้ายฉุดให้หัวใจของปลายฟ้า หล่นฮวบลงสู่พื้นห้อง แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ไม่มีชิ้นดี “พี่ธันย์...” ชายหนุ่มเอามือขวากดแผลไว้ เลือดสีแดงสดไหลลงมาเป็นทางยาว เปื้อนเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมใส่ ขณะที่ปลายฟ้าได้แต่ประคองร่างธันย์ไว้ทั้งน้ำตา ธันย์แข็งใจพยายามกัดฟันลุกยืนขึ้น ฝ่ายยิงนั้นได้แต่ยืนนิ่งงันด้วยความตกใจเช่นเดียวกัน ไม่แตกต่างกับปลายฟ้าที่บัดนี้สติได้หลุดหายไปกับเสียงปืนเมื่อครู่นั้น หากแต่หญิงสาวก็พยายามประคองร่างหนาไปจนถึงรถ ก่อนขับพาเขาไปส่งยังโรงพยาบาลด้วยหัวใจที่ระส่ำระส่าย... ธันย์ถูกนำตัวส่งเข้าห้องผ่าตัด ปลายฟ้าวิ่งตามรถเข็นที่มีร่างชายหนุ่มนอนอยู่บนนั้นไปจนถึงหน้าห้อง เมื่อประตูห้องผ่าตัดปิดลง เธอก็เข่าอ่อนยวบลงตรงนั้น... หญิงสาวก้มมองเสื้อผ้าตัวเองที่เปื้อนเลือด ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว หวาดกลัวว่าคนที่เธอรักสุดหัวใจจะเป็นอะไรไป หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และรันทัดใจกับชะตาชีวิตที่ได้มาพบเจอกับผู้ชายใจร้ายอย่างวิศรุต กว่าหลายชั่วโมงที่ธันย์อยู่ในห้องผ่าตัด และเมื่อตั้งสติได้ปลายฟ้าก็รีบโทร.แจ้งคนที่บ้านของชายหนุ่ม หากแต่ว่าในขณะนี้ทั้งบ้านกลับมีเพียงน้องสาวของธันย์อยู่เพียงคนเดียว พ่อกับแม่ของเขา ต่างเดินทางไปติดต่อธุรกิจที่อังกฤษด้วยกันทั้งคู่ คงเดินทางมาถึงในพรุ่งนี้เช้า คนที่พอจะปลอบใจและพึ่งพาได้ก็มีเพียงใบหม่อนเพียงคนเดียว.... “ทำใจดีๆ ไว้นะฟ้า เธอบอกว่าคุณธันย์ถูกยิงที่แขนใช่มั้ย... อีกเดี๋ยวหมอก็คงผ่าตัดเอากระสุนออก คงไม่เป็นอะไรมากหรอกนะ” ใบหม่อนเอามือลูบหลังเพื่อนสนิทที่ร้องไห้กระซิกด้วยความอ่อนโยน ปลายฟ้าถอนอ้อมกอดออกมาช้าๆ ดวงตาแดงก่ำที่ยังคงเอ่อล้นด้วยหยาดน้ำตาจ้องมองใบหม่อน “ฉันกลัวน่ะหม่อน... ฉันไม่อยากให้พี่ธันย์เป็นอะไรไป จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่าง... ให้ฉันยอมตายแทนพี่ธันย์ก็ได้...” “ฟ้า...ทำไมถึงพูดอย่างนั้น ใจเย็นๆ ไว้...” ใบหม่อนบีบสองมือที่เย็นเฉียบของปลายฟ้า ก่อนประคองเธอไปนั่งเคียงข้างธาราผู้เป็นน้องสาวของคนเจ็บในห้องผ่าตัด ใบหม่อนได้แต่ปลอบหญิงสาวทั้งคู่ที่กำลังใจเสีย ขณะที่คนที่รู้ข่าวของธันย์เริ่มทยอยกันมาดูอาการชายหนุ่มที่โรงพยาบาล และคนที่มาถึงคนแรกก็คือพิมพ์วารีนั่นเอง... ทุกย่างก้าวที่เดินเข้ามาสู่โรงพยาบาล หัวใจของพิมพ์วารีเต้นแรงราวกับว่าจะหลุดออกมาจากอก หญิงสาวจับมือตัวเองไว้ พยายามตั้งสติกับสิ่งที่ได้จะรู้ได้เห็นในอีกไม่นาน... “คุณพิมพ์วารี...” ใบหม่อนร้องขึ้นเมื่อเห็นร่างอรชรเดินตรงดิ่งมายังพวกเธอ พลันนั้น...ปลายฟ้าก็ลุกพรวดขึ้น ใบหน้าขาวเนียนที่ยังเปื้อนด้วยคราบน้ำตา บิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเพราะความคับแค้นใจ “มานี่ทำไม...ไปให้พ้นนะ” หญิงสาวโวยวายอาละวาด พิมพ์วารีสะดุ้งน้อยๆ กับเสียงตะคอกของอีกฝ่าย แต่ก็พยายามทำใจเย็นไม่ตอบโต้ ดวงตากลมโตคลอด้วยหยาดน้ำตา เมียงมองไปยังกระจกขุ่นมัวของห้องผ่าตัดตรงหน้า... “คุณธันย์ถูกยิง... ตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ แล้วถูกยิงที่ไหน ถูกยิงได้ยังไง...” พิมพ์วารีร้องถามขึ้น หันมามองหน้าปลายฟ้าเพื่อรอคำตอบ แต่อีกฝ่ายกลับสะบัดหน้าหนีอย่างไร้เยื่อใย หยดน้ำตาร่วงพรูลงมาจากสองตาของผู้มาเยือน ก่อนหันไปหาใบหม่อนผู้เป็นที่พึ่งสุดท้าย “คุณธันย์ถูกยิงที่แขนค่ะ ตอนนี้หมอกำลังผ่าตัดเอากระสุนออก คุณพิมใจเย็นๆ นะคะ คุณธันย์คงไม่เป็นอะไรมาก” ใบหม่อนบอกน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย ก่อนที่ปลายฟ้าจะหันมาขึงตาใส่ เธอเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างลวกๆ พร้อมกับจ้องหน้าพิมพ์วารีตรงๆ “พี่ธันย์จะเป็นอะไรไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอ เชิญกลับไปได้แล้ว” คนพูดสะบัดเสียงห้วน ก่อนที่พิมพ์วารีจะสูดหายใจฮึกเหิม แสยะยิ้มใส่อีกฝ่า่ยทั้งน้ำตาด้วยความเหลืออด “แต่ฉันยังไม่รู้เลยว่าคุณธันย์ถูกยิงได้ยังไง แล้วใครเป็นคนยิง...” พิมพ์วารีเชิดหน้าถาม มองปลายฟ้าอย่างไม่ยอมง่ายๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายหลบสายตาไปเพราะพูดอะไรไม่ออก ปลายฟ้าได้แต่กำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ หากเธอมีปืนอยู่ตอนนี้ เธอจะไม่ลังเลใจที่จะยิงวิศรุตให้ตายไปต่อหน้าต่อตาเลย... บรรยากาศหน้าห้องผ่าตัดยังคงเคร่งเครียด ใบหม่อนได้แต่ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยใจ ก่อนทรุดนั่งลงข้างธารา ทอดสายตามองไปยังร่างของสตรีสองคนที่ยืนร้องไห้อยู่หน้าประตูห้อง ด้วยความเสียใจ... ไม่ต่างกัน... จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:25:21

ความคิดเห็นที่ 6 เครียดตาม - - * มานึกอีกที เอ้า เค้าถูกยิงที่แขน จะเครียดทำไมหว่า ไกลหัวใจเยอะ .. สงสัยเพราะไม่รู้จะตัดสินให้พี่ธันย์เป็นของโจทก์ หรือจำเลยดี คุณผีเสื้อคะ โจทย์ข้อนี้ย้ากยาก มีข้อ ง. ถูกทุกข้อให้เลือกมั้ยคะ - -!! จากคุณ : Sniper-1500watt เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 21:50:55

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่แล้ว ขอบคุณสำหรับนักอ่านทุกท่านนะครับ และขอบคุณสำหรับกิ๊ฟต์ ^^ คุณ npuiy, คุณ ravio, คุณ mementototem, คุณ กาแฟเย็นเพิ่มช็อต, อ. GTW, คุณนวลน้ำผึ้ง, คุณ wor_lek และคุณ Sniper-1500watt @คุณ Sniper-1500watt จะ่ว่ายังไงดีหละครับ ><" ปลายฟ้าและธันย์เป็นฝ่ายบุกไปหาวิศรุตถึงที่้บ้าน แบบนี้ก็เข้าข่ายบุกรุกนะ... ฝ่ายธันย์ก็ใช้กำลังก่อน แต่ปลายฟ้าอาจเอาเรื่องวิศรุตได้ ในข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว... เฮ้อ...คนเขียนก็ปวดหัว ^O^" แต่่ว่า...บทหน้าก็จะรู้แล้วหละครับ ว่าใครจะเป็นฝ่ายไป... ปล.เป็นนิยายเรื่องแรกที่เขียนให้จบแบบเศร้า...TOT นึกถึงตอนจบแล้วก็อดเศร้าตามไม่ได้... แก้ไขเมื่อ 06 ก.ค. 55 22:12:26 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 6 ก.ค. 55 22:11:57

ความคิดเห็นที่ 8 ปลายฟ้าดูเหมือนจะเป็นคนโดนทารุณกรรมทางจิตใจ ความหึงหวงรักผสมกันจนกลายเป็นขาดความยั้งคิด มากขึ้นทุกที ส่วนวิศรุตก็ถูกไฟแค้นเผาผลาญไม่สร่าง จะเป็นไงต่อไปนี่... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 08:08:41