ความคิดเห็นที่ 1 “ ไม่หรอกมั้ง... คนหล่อระเบิดระเบ้ออย่างเขาจะมาสนใจอะไรชั้น... ” คริสเทนถ่อมตัวแต่สีหน้าและท่าทางดูจะไม่สอดคล้องกับคำพูดเท่าที่ควร “ อย่ามาทำพูดดีเลย ตีปีกระริกระรี้อยู่ในใจล่ะสิท่า... เห็นหน้าหล่อนชั้นก็รู้ไส้รู้พุงแล้ว ” บริทนีย์รู้ทัน “ หล่อนมันสวย คนสวยไม่เคยเหงา  เพิ่งเลิกกับแฟนไม่ทันจะครบยี่สิบสี่ชั่วโมงดีก็มีหนุ่มใหม่มาดามอกซะแล้ว ” “ เลิกกัดชั้นได้แล้วย่ะ เรียนๆๆๆๆ ” คริสเทนตัดบทด้วยการทำเป็นขยันขึ้นมาทันที “ อ่ะ เรียนก็เรียน ทีแบบนี้ล่ะขยันขึ้นมาเชียว... ” บริทนีย์ยอมสงบศึก “ เอ้อ... บริท ” คริสเทนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ อะไรอีกล่ะ เรียนสิเรียนๆๆ ”  บริทนีย์เอาคำพูดคริสเทนมาย้อน “ เธอว่าชุดนี้มันดูแย่มั้ย? “ คำติของเอ็ดเวิร์ดเมื่อช่วงเช้าทำให้คริสเทนเสียเซลฟ์จนต้องเก็บมาถามความเห็นจากบริทนีย์เพื่อเรียกความมั่นใจ “ ใส่มาไม่รู้กี่หนแล้ว เพิ่งจะมาถามอะไรตอนนี้ล่ะคุณเธอ... ” บริทนีย์งงกับเพื่อนตัวเอง “ แล้วมันดูเป็นไงล่ะ?  ตอบให้ตรงคำถามหน่อย ” คริสเทนรบเร้าเอาคำตอบ “ อย่างหล่อนใส่อะไรมันก็ดูไม่แย่หรอก... ” คำตอบของบริทนีย์ฟังดูมีนัยยะแอบแฝง “ หมายความว่าชุดมันดูแย่งั้นสิ? “ คริสเทนตีความคำตอบที่ได้รับ บริทนีย์มองตาคริสเทนแทนคำตอบ แล้วทั้งสองสาวก็ตระหนักได้ว่าควรจบบทสนทนาเรื่องนี้ก่อนจะมีเรื่องให้กินแหนงแคลงใจกัน คาบเรียนอันแสนน่าเบื่อกินเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงเสียงออดสัญญาณหมดคาบเรียนก็ดังขึ้น นักศึกษาคนอื่นทยอยกันลุกออกจากห้อง มีเพียงคริสเทนและบริทนีย์ที่ยังคงอ้อยอิ่งเก็บของลงกระเป๋าอยู่เพื่อรอให้ทางเดินหายเบียดเสียดก่อนแล้วค่อยออกไป และในตอนนั้นเองโนอาห์ก็เดินย้อนฝ่าฝูงคนที่กำลังเดินออกจากห้องตรงเข้ามาหาคริสเทน “ ไฮ... คริส ทักทายอีกรอบ ” โนอาห์โบกมือทักแบบในขั่วโมงเรียนเมื่อครู่ “ ไฮ... โนอาห์ ” คริสเทนตอบกลับโดยไม่กล้าสบตาหนุ่มผมทองหุ่นบาดใจที่ยืนอยู่ข้างหน้า “ ฮาย... โนอาห์ ” บริทนีย์ทักทายมั่ง “ ไง... ” โนอาห์ตอบกลับสั้นๆห้วนๆทำเอาบริทนีย์เซ็งจนเดินออกไปรอที่หน้าห้อง คริสเทนรีบรวบปากกาเคมีหลากสีที่ใช้สำหรับขีดเน้นข้อความเก็บลงในกระเป๋าเพื่อจะตามบริทนีย์ไป แต่อารามด้วยความประหม่าจนมือสั่นทำให้ปากกาหลุดมือหล่นกระจายลงบนพื้นห้อง “ บ้าจริง... ” คริสเทนสบถก่อนจะก้มลงเก็บปากกาขึ้นมา “ ผมช่วย ” โนอาห์ก้มลงช่วยเก็บด้ามที่กลิ้งไปอีกทาง “ ขอบคุณ... ” คริสเทนพูดเบาๆพลางลอบมองโนอาห์ขณะที่เขากำลังก้มๆ เงยๆ ช่วยเธอเก็บปากกาที่หล่นกระจัดกระจายไปทั่ว ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบสายตาเมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมา “ อ่ะ น่าจะเก็บมาหมดแล้วนะ... ” โนอาห์ยื่นปากกาในมือคืนให้เจ้าของ “ ขอบคุณมาก... ” หญิงสาวอยากหยิกตัวเองให้เนื้อเขียวที่มัวแต่เขินจนนึกคำพูดอื่นๆไม่ออก คริสเทนเก็บปากกาใส่เป้แล้วสะพายขึ้นบ่า โนอาห์หลบทางให้เธอเดินออกมา กลิ่นน้ำหอมจากตัวของเด็กหนุ่มที่โชยมาเข้าจมูกยามเมื่อเดินผ่านทำให้เจ้าหล่อนแทบจะละลาย อยากจะโยนคำว่ากุลสตรีทิ้งน้ำแล้วฟุบลงตรงแผ่นอกแน่นๆนั้นใจจะขาด เมื่อเดินลงมาถึงหน้าประตูหญิงสาวก็หันกลับไปมองโนอาห์อีกครั้ง เขายังยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับโบกมือให้และขยับปากเป็นคำว่าแล้วเจอกันแบบไม่มีเสียง เพียงเท่านั้นคริสเทนก็หน้าแดงทำอะไรไม่ถูกจนต้องรีบวิ่งออกไปหาบริทนีย์ที่ยืนรออยู่ตรงหัวมุมทางเดิน “ นึกว่าจะอยู่ในนั้นกันทั้งวันซะอีก... ” บริทนีย์แซว “ ชั้นทำปากกาตกเลยออกมาช้า โนอาห์ก็ช่วยเก็บอยู่ ” คริสเทนเล่าด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม “ หล่อนอ่อยเขา อีนี่แร๊ง!! ” บริทนีย์พูดเสียงดังจนผู้คนรอบข้างพากันหันมามอง “ อ่อยบ้าอะไรล่ะ! มือมันสั่นก็เลยหล่น... ” คริสเทนหยิกแขนเพื่อนตัวเองแก้เขิน “ อ่อยก็ไม่ต้องอายหรอกย่ะ หล่อขนาดนั้นเป็นชั้นก็อ่อย ” “ แรดแท้... ” คริสเทนปรบมือให้ “ ชั้นเป็นพวกซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองย่ะ ไม่แอ๊บใส จริงใจสุดๆ ” บริทนีย์สรรหาคำมาพูดให้ตัวเองดูดีขึ้น “ อย่างนายโนอาห์นั่นน่ะ ให้ชั้นนอนด้วยแล้วตายวันพรุ่งนี้เลยชั้นก็ยอมนะยะ ถือว่าไม่มีอะไรคาใจแล้ว... ” “ ชั้นแบ่งยางอายให้เอามั้ย? ” คริสเทนกัด “ เก็บไว้เถอะ หล่อนยิ่งมีน้อยๆ อยู่ ชั้นว่าตอนนี้มาแบ่งรายงานประวัติศาสตร์ส่วนของหล่อนให้ชั้นดูดีกว่า ” บริทนีย์กลับเข้าโหมดเป็นการเป็นงานโดยขอเรียกดูรายงานกลุ่มที่เธอทำร่วมกับคริสเทน “ แล้วส่วนของเธอล่ะ? ” คริสเทนถามพร้อมกับเปิดเป้ควานหารายงานที่ทำไว้ตั้งแต่สัปดาห์ก่อน “ ทำแล้วนี่ไง... ” บริทนีย์ชูสมุดรายงานส่วนของตัวเองโชว์ให้ดู “ แต่ชั้นยังไม่ค่อยมั่นใจข้อมูลบางจุดเท่าไหร่เลย... ” “ อือฮึ... “ คริสเทนยังหารายงานไม่เจอ “ ไม่เป็นไร... เดี๋ยวเอามาเทียบตรวจดูกับของชั้นก็ได้ ” “ เป้ใบแค่นั้นทำไมหล่อนล้วงหาได้นานจังเลยยะ? ” บริทนีย์ชะโงกหน้ามาช่วยหา “ ไปไหนนะ... “ คริสเทนบ่นพึมพัมก่อนจะนั่งลงที่ม้านั่งใกล้ๆ แล้วเริ่มหาใหม่อีกรอบ “ เอาแล้วไง... “ บริทนีย์เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดี “ ตายแล้ว... ” คริสเทนหน้าเสียและควานหาในกระเป๋าอีกรอบ “ อย่านะยะ... อย่าพูดคำนั้นออกมานะ! ” บริทนีย์เห็นเงาหายนะตั้งเค้ามาแต่ไกล “ ชั้นต้องลืมแน่เลย มันซ้อนๆ กันอยู่ในกองหนังสือที่ชั้นขนมาจากห้องปีเตอร์ ” หญิงสาวพยายามนึกทบทวนความจำว่าตนเองเอาสมุดรายงานไปวางไว้ที่ไหน “ ไม่ส่งวันนี้ไม่ได้แล้วนะคริส ด้วยคะแนนสอบอันแสนจะสวยงามของเราทั้งคู่ ถ้าไม่มีรายงานนี่ได้ติดFมาลงเรียนใหม่แน่ๆ ” บริทนีย์ร้อนรน “ หล่อนกลับไปเอาทันมั้ย? ” “ ไม่ๆ ไม่ทันแน่ๆ กว่าจะไปถึงกว่าจะกลับมาอีก ” คริสเทนพยายามคิดหาหนทางแก้ปัญหา และทางออกเท่าที่มีในเวลานี้ก็เหมือนจะเหลือแค่ทางเดียว แม้จะไม่ค่อยมั่นใจนักว่าจะได้รับการตอบรับที่ดีแต่เธอก็ตัดสินใจลองเสี่ยงหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและกดโทรออก เอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งกำลังงีบหลับยามบ่ายอยู่บนโซฟาในห้องรับแขกต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยเสียงโทรศัพท์ซึ่งปกติแล้วแทบจะไม่เคยดังเลยตั้งแต่วันแรกที่ย้ายมาอยู่ ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นก่อนจะบิดขี้เกียจจนกระดูกลั่นดังกรอบแล้วเดินสะลึมสะลือไปรับสาย “ ว่าไง? ” เอ็ดเวิร์ดถามพร้อมกับอ้าปากหาวหวอดๆ “ คุณ ช่วยชั้นด้วย! ” เสียงร้อนรนของคริสเทนดังมาตามสาย “ เกิดอะไรขึ้น? ” น้ำเสียงที่ฟังดูคล้ายกำลังเดือดร้อนอย่างหนักจากปลายสายทำให้ชายหนุ่มตาสว่าง “ ชั้นลืมของค่ะ! สมุดรายงาน มีอยู่เล่มเดียวที่ปกสีน้ำตาล มันน่าจะวางอยู่กับหนังสือในห้องนอน คุณช่วยเอามาให้ที่มหาวิทยาลัยทีนะคะ ” คริสเทนขอร้อง “ ธุระไม่ใช่... แค่นี้นะ! ” เอ็ดเวิร์ดนึกโมโหที่ถูกปลุกมาด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่ลึกๆแล้วชายหนุ่มรู้สึกเสียฟอร์มมากกว่าที่แสดงความเป็นห่วงออกไปเก้อเพราะคิดว่าอีกฝ่ายประสบเหตุอะไรร้ายแรง “ อย่าวางนะ! “ หญิงสาวร้อนรนจนเผลอตัวตะโกนใส่หูโทรศัพท์ “ ท่าทางเราคงต้องทำความเข้าใจกันเรื่องสิทธิ มารยาทและความเกรงใจระหว่างนายจ้างและลูกจ้างให้มากกว่านี้แล้วล่ะ “ เอ็ดเวิร์ดออกอาการไม่พอใจหลังจากโดนลูกจ้างสาวขึ้นเสียงใส่ “ อย่าเพิ่งวางนะคะ... ช่วยที ถ้าไม่มีรายงานนั่นชั้นต้องเดือดร้อนมากๆ แน่ ” คริสเทนรีบกลับมาใช้น้ำเสียงอ้อนวอน “ เมื่อกี้ที่เสียงดังใส่คุณเพราะชั้นร้อนใจมาก เลยลืมตัว ขอโทษจริงๆค่ะ... ” “ แล้วทำไมเธอไม่กลับมาเอาไปเอง? ” เอ็ดเวิร์ดข้องใจ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 05:32:08

ความคิดเห็นที่ 2 “ หูย... ไม่ทันหรอก ชั้นต้องทั้งไปทั้งกลับใช้เวลามากไป กลับมาไม่ทันส่งแน่ แต่ถ้าคุณเอามาให้เวลาก็ลดไปครึ่งนึง ” คริสเทน อธิบาย “ ไม่ล่ะ... ชั้นไม่ชอบออกไปข้างนอก ” เหตุผลนั้นไม่มีน้ำหนักมากพอจะทำให้ชายหนุ่มใจอ่อน “ ได้โปรดเถอะค่ะ นะคะ นะ... ” จากขอร้องคริสเทนเริ่มเปลี่ยนเป็นอ้อนวอนเหมือนเด็ก “ ไม่ ” เอ็ดเวิร์ดยังยืนกรานคำเดิม “ ชั้นรู้นะว่าคุณจริงๆ แล้วใจดี แค่ทำหน้าดุไปอย่างนั้นแหละ แถมวันนี้ก็แต่งตัวหล่อมากเลย ออกมาได้ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว นะคะ ช่วยทีเถอะค่ะ... ” เธอบวกลูกยอผสมลูกอ้อนเข้าไปอีก “ ไม่... ” หลังจากโดนหว่านล้อมด้วยคำเยินยอ น้ำเสียงของชายหนุ่มก็เริ่มอ่อนลง “ นะคะ... นะ... ชั้นไม่รู้จะพึ่งใครแล้วนอกจากคุณ ” “ ก็ได้... ก็ได้..! ” เอ็ดเวิร์ดทนโดนเซ้าซี้ไม่ไหว “ จะให้ชั้นไปที่ไหน? ” “ ขอบคุณมากค่า! มาที่วิทยาลัยแมนฮัตตันเลยนะคะ ชั้นจะรออยู่ที่ด้านหน้าเลยค่ะ ” คริสเทนโล่งใจจนแทบจะกระโดดตัวลอย หลังจากวางหูโทรศัพท์แล้วเอ็ดเวิร์ดก็เดินขึ้นบันใดไปที่ห้องของคริสเทนก่อนจะก้มลงรื้อกองหนังสือที่วางอยู่บนพื้น ไม่นานก็เจอสมุดรายงานเจ้าปัญหาที่ถูกสอดไว้ในตำราเล่มใหญ่ ชายหนุ่มหยิบมันออกมาและลุกขึ้นเตรียมออกจากห้อง แต่ในตอนนั้นเองที่เขาหันไปเห็นเครื่องทำความร้อนของตนวางตะแคงอยู่กับพื้น สภาพของมันคล้ายผ่านการถูกงัดแงะหาวิธีใช้มาอย่างสาหัส เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเดินออกจากห้องไปก่อนจะกลับมาอีกครั้งพร้อมแกลลอนใส่น้ำมันก๊าดและกรวยสำหรับกรอก หลังจากที่วางสายจากนายจ้างหนุ่มไป คริสเทนและบริทนีย์ก็รีบไปดักรอคอยการมาถึงของเขาอยู่ที่ประตูด้านหน้าของมหาวิทยาลัยด้วยความตื่นเต้น แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีโดยไม่มีแม้แต่วี่แววว่าเอ็ดเวิร์ดจะปรากฎตัว ความตื่นเต้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความกระวนกระวาย บริทนีย์แอบก้มดูนาฬิกาข้อมือเป็นระยะๆในขณะที่คริสเทนเดินวนไปวนมาเหมือนหนูติดจั่น “ ช้าระดับโลกเลย.. นี่ได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะคริส ” บริทนีย์พูดขึ้นหลังจากมองนาฬิกาเป็นรอบที่สิบ “ ชั้นรู้ ชั้นรู้... ” คริสเทนตอบพลางชะเง้อมองออกไปยังท้องถนน “ ทำไมไม่โทรถามหน่อยล่ะว่าเค้าถึงไหนแล้ว? “ บริทนีย์เสนอแนะ “ เค้าไม่มีมือถือ... ” ถึงจะฟังดูเป็นไปได้ยากในยุคที่สมาร์ทโฟนครองเมืองเช่นนี้แต่ที่คริสเทนพูดมันก็คือความจริง “ ที่บ้านน้ำประปาคงยังเข้าไม่ถึงด้วยสินะ... ” บริทนีย์ประชด “ อย่าลืมสิว่าเครื่องทำความร้อนเค้ายังใช้แบบโบราณอยู่เลย ” “ เค้าจะมาจริงรึเปล่าเถอะ? “ บริทนีย์ยังพูดกดดันไม่เลิก “ เมื่อกี้ตอนคุยโทรศัพท์เค้าก็ดูไม่เต็มใจจะช่วยเท่าไหร่เลยนี่ ” “ บริทนีย์ หยุด!! ” หญิงสาวกังวลจนใกล้จะสติแตกอยู่รอมร่อ “ โอเค... ชั้นจะอยู่เงียบๆ เงียบพอๆ กับตอนเห็นว่าวิชานี้ได้Fเลยล่ะ ” บริทนีย์ทิ้งระเบิดส่งท้าย คริสเทนพยายามไม่ใส่ใจเสียงของบริทนีย์ที่บ่นกระปอดกระแปดไม่หยุดแล้วเฝ้าชะเง้อมองหาเผื่อว่าเอ็ดเวิร์ดจะปะปนอยู่ในฝูงคนที่เดินผ่านไปมา แต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่มีวี่แววแม้แต่เงา และแม้จะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าเป็นความผิดของตัวเองที่ขี้หลงขี้ลืมไม่รอบคอบ แต่เธอก็อดนึกโกรธชายหนุ่มขึ้นมาไม่ได้ที่ใจดำไม่ยอมทำตามคำขอร้อง “ ตาบ้านั่น ทั้งที่รับปากแล้วแท้ๆ ” คริสเทนรำพึงกับตัวเองเบาๆ หลังจากเวลาแห่งการรอคอยล่วงเลยมาถึงครึ่งชั่วโมง “ เห็นมั้ย... หล่อนเองยังคิดว่าเค้าจะไม่มาเลย ” บริทนีย์ยังอุตส่าห์ได้ยิน “ ชั้นผิดเองแหละ ช่างเถอะ ส่งเฉพาะส่วนของเธอไปก่อนก็ได้บริท เดี๋ยวชั้นจะลองต่อรองกับอาจารย์ดู ” แม้จะพูดออกไปแบบนั้นแต่ในใจคริสเทนก็รู้ดีว่าการต่อรองที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างเธอกับอาจารย์สุดเฮี้ยบจะไม่มีวันได้ผลลัพท์ออกมาเป็นที่น่าพอใจแน่นอน “ งั้นไปเข้าเรียนเถอะคริส... ขืนยิ่งเข้าสายกว่านี้ อาจจะไม่มีโอกาสได้ต่อรองอะไรกับอาจารย์เลยก็ได้ ” บริทนีย์ลุกยืนขึ้น “ อือ... ” คริสเทนพยักหน้าตอบรับอย่างหมดอาลัยตายอยาก “ เอาน่า... ถ้าจะต้องลงเรียนใหม่เทอมหน้า ชั้นก็จะยอมได้Fมาลงกับหล่อน ” บริทนีย์กอดคอปลอบใจเพื่อนซี้ “ ชั้นยิ่งรู้สึกแย่ถ้าเธอทำแบบนั้น... ” แต่นั่นยิ่งทำให้คริสเทนรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้ หลังจากที่ทั้งสองสาวก้าวเท้าออกเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว คริสเทนก็หยุดและหันกลับไปมองดูที่ด้านหน้ามหาวิทยาลัยอีกครั้งด้วยความหวังเล็กๆว่าปาฏิหาริย์จะบังเกิด และในตอนนั้นเองราวกับสวรรค์จะเห็นใจเมื่อแท็กซี่คันหนึ่งวิ่งมาหยุดอยู่ตรงจุดที่ทั้งสองสิงสถิตย์อยู่ตลอดสี่สิบนาทีที่แล้ว ก่อนที่เอ็ดเวิร์ดเปิดประตูเดินลงมาแล้วกวาดสายตามองหาลูกจ้างสาวที่นัดเอาไว้ว่าจะรออยู่บริเวณนี้ “คุณ  ชั้นอยู่นี่ !! ” คริสเทนรีบตะโกนเรียกพร้อมกับกระโดดเหยงๆ ชูสองมือโบกไปมา “ แม่เจ้าโว้ย... หล่อระเบิดระเบ้อ ” บริทนีย์ถึงกับอ้าปากค้าง เอ็ดเวิร์ดถอนหายใจพร้อมส่ายหัวด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาสองสาวที่คนหนึ่งสีหน้าร่าเริงสบายใจสุดขีดส่วนอีกคนกำลังทำตาเยิ้มใส่เขาราวกับมดมองขวดโหลน้ำตาล “ ครั้งนี้ ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย ” เอ็ดเวิร์ดยื่นสมุดรายงานให้คริสเทน “ ไม่มีแบบนี้อีกแล้ว เข้าใจไหม ” “ ครั้งนี้ครั้งเดียวก็เป็นพระคุณแล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ” หญิงสาวรีบเก็บสมุดรายงานลงเป้ “ ฮาย... เอ็ดเวิร์ด ” บริทนีย์ทักเสียงหวาน “ ชั้นรู้จักเธอรึ? ” เอ็ดเวิร์ดถามกลับด้วยน้ำเสียงราวกับมะนาวไม่มีน้ำ “ มนุษย์สัมพันธ์แห้งแล้งเหมือนกับที่หล่อนว่าไว้เด๊ะๆ เลยคริส... ” ประโยคนั้นทำให้บริทนีย์หมดอารมณ์จะทำความรู้จักกับชายหนุ่มทันที “ เธอไปเล่าอะไรเกี่ยวกับชั้นเอาไว้? ” เอ็ดเวิร์ดได้ยินดังนั้นก็หันมาไล่เบี้ยกับคริสเทน “ โอ้ย... ตายแล้ว สายมาก สายสุดๆ ” คริสเทนหลบเลี่ยงด้วยการทำเป็นไม่ได้ยินคำถามของเอ็ดเวิร์ด “ ชั้นต้องไปเข้าเรียน ไปส่งรายงานแล้วค่ะ คุณกลับบ้านถูกนะคะ? ” “ ไม่ต้องมาเป็นห่วงชั้นหรอก ไปทำธุระของเธอเถอะ... ” ชายหนุ่มรู้ทันว่าอีกฝ่ายแกล้งทำเฉไฉไม่ตอบคำถาม “ ค่า... กลับบ้านดีๆ นะคะ ” คริสเทนโบกมือลาแล้วฉุดแขนบริทนีย์พากันวิ่งไป เดิมทีเอ็ดเวิร์ดตั้งใจไว้ว่าเมื่อนำของมาให้คริสเทนเสร็จแล้วก็จะกลับบ้านเลย แต่เมื่อได้มาอยู่ใต้แสงอาทิตย์ที่สว่างจ้าในยามบ่ายก็พาลให้นึกเสียดายหากจะกลับไปนอนอุดอู้อยู่ในบ้านในวันที่อากาศดีเช่นนี้  ชายหนุ่มตัดสินใจเตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกอีกสักพัก แม้จะไม่ได้ไปไหนเป็นเรื่องเป็นราวอย่างน้อยก็ขอเดินดูมหาวิทยาลัยแห่งนี้ให้ทั่วซักหน่อยว่าสถานศึกษาในยุคปัจจุบันนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปขนาดไหนแล้ว ทางด้านคริสเทนและบริทนีย์กว่าจะวิ่งมาถึงห้องบรรยายชั่วโมงเรียนก็เริ่มไปได้พักใหญ่แล้ว หลังจากโดนตำหนิออกไมค์ให้ได้อายพอเป็นพิธีอาจารย์ก็ยอมให้ทั้งคู่ส่งงานและขึ้นไปหาที่นั่งได้ “ รอดตัวไป ” บริทนีย์พูดอย่างโล่งอก “ แค่โดนบ่นยังดีกว่าต้องมาเจอกันอีกเทอม ” “ ก็บอกแล้วว่าเค้าต้องมา... ” คริสเทนยิ้มกริ่ม หญิงสาวแอบดีใจอยู่เล็กๆ ที่เจ้านายจอมหยิ่งยอมช่วยตามที่เธอขอร้อง “ แต่ตานั่นนิสัยเหมือนที่หล่อนบอกเปี๊ยบเลย ” ประโยคแรกที่เอ็ดเวิร์ดพูดด้วยยังคงหลอกหลอนอยู่ในหูของบริทนีย์ “ เขาก็ยังมีน้ำใจอยู่บ้างล่ะน่า... ” คริสเทนพูดออกหน้ารับแทน “ แหม... เมื่อเช้ายังบ่นนั่นบ่นนี่ว่าเขาอย่างงั้นอย่างงี้อยู่เลย ตกบ่ายพอเขาทำดีด้วยเข้าหน่อยเปลี่ยนมาแก้ตัวให้แทนเลยนะยะ ” บริทนีย์หมั่นไส้เพื่อนสาวผู้เปลี่ยนทัศนคติต่อเจ้านายตัวเองได้ในเวลาอันรวดเร็ว “ ก็มันจริงนี่นา... ถ้าไม่ได้เขาเราก็ตกวิชานี้ทั้งคู่แล้ว ” หญิงสาวหยิบเอาบุญคุณเมื่อครู่มาอ้าง “ จ้า... แล้วอย่ามาบ่นให้ฟังอีกแล้วกัน ” บริทนีย์ทำปากคว่ำใส่ “ แล้วหล่อมั้ยล่ะ?  “ คริสเทนถามเปลี่ยนประเด็น “ มากๆ หล่อแบบคนยุคเก่าๆ ยังกับพวกเจ้าชายในการ์ตูนดิสนีย์ ” บริทนีย์ตอบด้วยหน้าตาที่บ่งบอกว่ารู้สึกเช่นนั้นอย่างสุดซึ้ง “ แล้วยังสำเนียงอังกฤษแท้ๆ นั่นอีก เซ็กซี่มาก... ” “ ขนาดนั้นเชียว... ” เมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยคริสเทนเองก็อดรู้สึกตามนั้นไม่ได้ว่าเอ็ดเวิร์ดดูราวกับหลุดมาจากนิยายหรือหนังย้อนยุคก็ไม่ปาน แก้ไขเมื่อ 07 ก.ค. 55 06:02:35 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 05:44:10

ความคิดเห็นที่ 3 “ ว่ากันแค่หน้าตาไม่นับวาจานะ หล่อก็ต้องว่าไปตามหล่อ ” “ เมื่อเช้ายังพูดอยู่เลยนี่... ว่าถึงจะทำตัวหนอนขนาดไหนถ้าหล่อก็พอไหวอยู่ ” คริสเทนยกวาทะเมื่อยามเช้ากลับมาย้อน “ ถอนคำพูดย่ะ แค่ประโยคแรกที่ออกมาจากปากชั้นก็ขยาดแล้ว ” บริทนีย์ทำท่าขนลุก การวิพากษ์วิจารณ์ลับหลังหรือที่เรียกสั้นๆ ว่านินทาหยุดลงเพียงเท่านั้น เนื่องจากอาจารย์ผู้สอนหยุดบรรยายและจ้องเขม็งมาทางสองนักศึกษาสาวผู้เข้าเรียนช้าแต่สนทนาเป็นเลิศ บริทนีย์รีบเปิดตำราแล้วก้มหน้าก้มตาทำเป็นตั้งใจ ส่วนคริสเทนหยิบสมุดจดขึ้นมาวาดรูปเล่น บทเรียนเกี่ยวกับสงครามร้อยปีระหว่างอังกฤษและฝรั่งเศสอันเกิดจากความขัดแย้งของสองราชตระกูลได้ดำเนินไปโดยปราศจากความสนใจจากคริสเทน หญิงสาวใช้ปากกาลูกลื่นวาดรูปโนอาห์ผู้นั่งอยู่ไม่ห่างออกไปเท่าไรนัก ถ้าไม่นับว่าเป็นกิจกรรมที่ผิดที่ผิดเวลา ทักษะทางศิลปะของคริสเทนก็เรียกได้ว่าดีพอๆกับพวกจิตรกรอาชีพเลยทีเดียว แต่ในขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับวิชาวาดเขียนส่วนตัวอยู่นั้น พลันอาจารย์ก็เรียกชื่อเธอให้ยืนขึ้น “ คุณแฮมิลตัน “ อาจารย์สาวเรียกซ้ำอีกทีเมื่อเห็นว่าเจ้าของชื่อยังมองซ้ายมองขวาทำหน้างงอยู่ “ คะ... ว่าไงคะ? ” คริสเทนรีบลุกขึ้นยืน “ เมื่อปีคศ.1324 ฝรั่งเศสใช้อะไรเป็นข้ออ้างให้เคาท์ฟิลลิปแห่งวาลัวร์ขึ้นครองราชย์แทนพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่สาม? ” อาจารย์ยิงคำถามจากบทเรียนที่เพิ่งบรรยายเสร็จสิ้นไปเพื่อทดสอบว่าลูกศิษย์ของตนมีความใส่ใจในการเรียนแค่ไหน “ อ่า... เอ่อ... ใช้อะไรเป็นข้ออ้างเหรอคะ... ” หญิงสาวพยายามมองหาความรู้รอบโต๊ะ “ กฎบัตรซาลลิค ” บริทนีย์กระซิบบอกคำตอบ “ กรดซาลิไซลิค... ” คริสเทนฟังเพี้ยน ทำเอาตัวช่วยถึงกับกุมขมับ “ นี่วิชาประวัติศาสตร์คุณแฮมิลตัน ไม่ใช่วิชาเคมี ” อาจารย์เรียกสติให้คริสเทนแล้วต่อด้วยคำพูดกดดันชุดใหญ่ “ เห็นคุณก้มหน้าก้มตาจดเล็คเชอร์ยิกๆ เมื่อครู่ คิดว่าคงตอบได้สบายๆ สินะ ” “ ขอคำถามอีกรอบได้มั้ยคะ? ” คริสเทนพยายามซื้อเวลา “ ฝรั่งเศสใช้อะไรเป็นข้ออ้างไม่ให้พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่สามขึ้นครองราชย์? ” อาจารย์ทวนคำถามให้อีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เข้มขึ้นกว่าเดิม “ อ่า... คือว่าเมื่อปีนั้น ฝรั่งเศสใช้... ” คริสเทนทำได้แค่ทวนคำถามที่ได้ยินเหมือนจะเกริ่นนำก่อนตอบ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีคำตอบหลุดมาจากปากเจ้าหล่อนเสียที “ ฝรั่งเศสอ้างกฎบัตรซาลลิค อันกำหนดไว้ว่าผู้ที่จะขึ้นสืบสันติวงศ์จะต้องผ่านเชื้อสายทางผู้ชายเท่านั้น ทำให้พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่สามแห่งอังกฤษผู้ทรงเป็นพระนัดดาของพระเจ้าชาลส์ที่สี่หมดสิทธิ์ในการขึ้นครองราชย์ ” คำตอบอันยาวเหยียดละเอียดยิบที่ถูกพูดด้วยน้ำเสียงอันคุ้นหูดังขึ้นช่วยชีวิตคริสเทนเอาไว้ได้ทันเวลา ก่อนจะตามมาด้วยเสียงฮือฮาของบรรดานักศึกษาที่นั่งอยู่แถวหน้า เมื่อหญิงสาวมองไปยังต้นเสียงก็พบเอ็ดเวิร์ดผู้ซึ่งเธอคิดว่ากลับบ้านไปแล้วกำลังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่ที่ประตูทางเข้าห้อง โดยมีอาจารย์สุดเฮี้ยบเจ้าของคำถามจ้องมองแขกไม่ได้รับเชิญรายนี้อย่างงุนงง “ เมื่อเป็นเช่นนั้นพระเจ้าเอ็ดเวิร์ดที่สามจึงต้องทรงยอมสละสิทธิ์ในการขึ้นครองราชย์บัลลังค์ฝรั่งเศสอย่างช่วยไม่ได้ แต่พระองค์ก็ยังคงมีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะถือครองแคว้นกาสโคนีอยู่ ” เอ็ดเวิร์ดขยายขอบเขตของเนื้อหาจนกว้างขึ้นไปอีก “ ถะ... ถือว่าถูกต้อง ” อาจารย์สาวรีบตั้งสติรับมือกูรูประวัติศาสตร์ผู้บุกรุกเข้ามาในห้องบรรยาย “ เธออยู่ชั้นปีอะไรกัน? ” “ ชั้นปี? ” เอ็ดเวิร์ดไม่เข้าใจว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดหมายถึงอะไร “ เธอลงเรียนวิชานี้รึเปล่า? แล้วชื่ออะไรอยู่ปีไหน? ” อาจารย์ถามรายละเอียดพร้อมกับเปิดแฟ้มรายชื่อเพื่อตรวจสอบด้วยคิดว่าชายหนุ่มเป็นหนึ่งในนักศึกษา “ ลงเรียน..? ” เอ็ดเวิร์ดนึกขำ “ ของพื้นๆ แบบนี้ไม่จำเป็นต้องมาร่ำเรียนให้เสียเวลาหรอก ” เป็นประโยคสั้นๆ ที่ทำให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบโดยเฉียบพลันราวกับโทรทัศน์ถูกปิดเสียง อาจารย์ถึงกับน๊อตหลุดเผลอฟาดแฟ้มรายชื่อลงกับโต๊ะดังโครมหลังจากได้ยินคำตอบที่อวดดีแบบสุดๆ เช่นนั้น คริสเทนรีบฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพื่อหลบเอ็ดเวิร์ด รู้สึกสังหรณ์ใจอย่างรุนแรงว่ามันจะต้องเป็นเรื่องยุ่งแน่ๆหากอาจารย์รู้ว่าเขาและเธอเกี่ยวข้องกัน “ คริสนั่นเจ้านายเธอ... ” บริทนีย์สะกิดเรียกคริสเทนที่ฟุบหน้านิ่งอยู่ “ คิดซะว่าชั้นไม่อยู่ในห้องนี้ก็แล้วกันนะ ” หญิงสาวตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมา บริทนีย์เข้าใจหัวอกเพื่อนตัวเองดีจึงปล่อยให้คริสเทนหลบหนีจากความเป็นจริงอันน่าหวาดหวั่นใจเบื้องหน้าโดยไม่รบกวน แล้วหันไปสนใจศึกระหว่างอาจารย์กับเอ็ดเวิร์ดที่กำลังดำเนินอยู่อย่างดุเดือดต่อ “ กล้ามากนะ เด็กเมื่อวานซืนแบบเธอมีสิทธิ์อะไรมาสบประมาทวิชาความรู้ที่ชั้นร่ำเรียนมาเป็นปีๆ ว่าเป็นของพื้นๆ ” อาจารย์สลัดคราบแม่พิมพ์ของชาติแล้วเท้าสะเอวตั้งท่าเอาเรื่องเต็มอัตรา “ ไม่น่าเชื่อ... นี่ศึกษามาเป็นปีแล้วเหรอ? ” เอ็ดเวิร์ดหยัน “ แล้วถ้าว่ากันตามจริงเธอก็ไม่มีสิทธิ์เรียกชั้นว่าเด็กเมื่อวานซืนหรือเมื่อวานนี้อะไรทั้งนั้น ถึงหน้าตาเธอจะดูล่วงโรยไปกว่าชั้นหลายขุมก็เถอะ ” “ อุ๊ยตาย... ดอกเมื่อกี้ให้เต็มสิบเลยค่า! ” บริทนีย์เกือบเผลอตบมือด้วยความสะใจในขณะที่คริสเทนจากเดิมที่ฟุบหน้าเพียงอย่างเดียวตอนนี้จำต้องยกมือขึ้นมาอุดหูเพิ่มด้วย “ เธอ... เธอ!!! “ เรื่องหน้าแก่เป็นประเด็นที่จุดระเบิดผู้หญิงได้ทุกยุคทุกสมัย อาจารย์สาวถึงกับตัวสั่นด้วยความโกรธ “ มาจากไหนไปทางนั้นเลยนะ นี่มันชั่วโมงเรียนของชั้น! เข้ามากวนประสาทนี่ต้องการอะไร! ” “ อย่างเธอไม่มีอะไรที่ชั้นต้องการหรอก พอดีเดินผ่านแล้วเห็นคนรู้จักน่ะ ” เมื่อได้ยินประโยคนั้นของเอ็ดเวิร์ด คริสเทนก็รู้สึกเย็นวูบตั้งแต่หัวจรดเท้า เพลิงที่เคยไหม้อยู่ห่างๆบัดนี้ได้ลุกลามมาจ่อท้ายทอยเธอแล้ว “ ไหนใครว่ามาซิ?  ใครรู้จักไอ้หมอนี่เชิญออกไปจากคลาสของชั้นได้เลย! ” อาจารย์หันมาถามเหล่านักศึกษาที่นั่งดูดราม่าหน้าสลอนกันอยู่ในห้อง “ คริส... ชั้นว่าท่าจะไม่ดีแล้วล่ะ ” บริทนีย์ยื่นมือไปแตะบ่าที่กำลังสั่นระริกของคริสเทน “ รู้งี้ชั้นยอมตกวิชานี้ไปแต่แรกเพราะไม่มีงานส่งดีกว่า... ” คริสเทนยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น เธอยังไม่พร้อมเผชิญชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง “ ใครที่รู้จักกับตานี่ลุกขึ้นมาแล้วพากันออกไปจากห้องเรียนเดี๋ยวนี้! ก่อนที่ชั้นจะเรียกรปภ.! ” อาจารย์ลั่นประกาศิต “ เขาไล่แล้วเธอจะยังรออะไรคริสเทน แฮมิลตัน ลุกขึ้นมาซักที! ” คำพูดของเอ็ดเวิร์ดกระชากคริสเทนออกมาจากหลุมหลบภัยในบัดดล “ นี่มันฝันร้ายชัดๆ ” หญิงสาวโขกหัวตัวเองกับโต๊ะก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาเห็นสายตาของนักศึกษาทั้งห้องกำลังจ้องมาที่เธอ “ ที่แท้ก็คุณแฮมิลตันนี่เอง... มีครูประวัติศาสตร์ส่วนตัวเก่งขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องมาเรียนวิชาของชั้นแล้วล่ะ ” อาจารย์มองเขม็งมายังคริสเทนราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ อาจารย์ขา หนูขอโทษแทนเขาแล้วกันนะคะ เค้าไม่ใช่ครูประวัติศาสตร์ค่ะ หนู หนู... ขอโทษ... ” คริสเทนระล่ำระลักขอโทษ “ เธอจะเป็นอะไรกันไม่เกี่ยวกับชั้นและวิชานี้ เชิญออกไปจากห้องได้แล้ว ” อาจารย์ไม่รับฟัง “ ไปได้แล้ว ของแค่นี้ไม่ได้ยัยนี่สอนก็ไม่เป็นไรหรอก ชั้นสอนให้เองก็ได้ ” เอ็ดเวิร์ดยื่นข้อเสนออันสุดแสนจะไม่น่าอภิรมณ์ให้ “ ไม่นะคะ  อาจารย์... ” คริสเทนยังคร่ำครวญ “ นี่ไง เค้าบอกจะสอนให้แล้ว เชิญเธอไปเรียนให้แตกฉานแล้วปลายเทอมค่อยมาสอบวัดผลก็แล้วกันนะคุณแฮมิลตัน ” อาจารย์เดินไปเปิดประตูแล้วผายมือเชิญให้ทั้งคู่ออกไป “ ไม่! หนูไม่ไป หนูไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะคะ ” คริสเทนนั่งลงกอดโต๊ะแน่น “ เกี่ยวไม่เกี่ยวชั้นไม่สน ชั้นสนแค่ไอ้เวรนี่มันรู้จักกับเธอ! ” อาจารย์วีนลั่น “ เธอเรียกชั้นว่าไงนะ? ” เอ็ดเวิร์ดของขึ้นหลังจากได้ยินคำแสลงหู “ เรียกว่าไ-อ้-เ-ว-รไง ” อาจารย์สาวดูโมโหมากพอที่จะฆ่าหมีได้ด้วยมือเปล่าเลยทีเดียว “ เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงอย่างเธอหรือเปล่าที่จะหยาบคายได้หน้าตาเฉยแบบนี้? ” เอ็ดเวิร์ดถามแต่ฟังดูแล้วเหมือนคำด่ามากกว่า “ ก็ทีผู้ชายอย่างเธอยังไร้มารยาท :-) ไม่มีสัมมาคารวะได้เป็นเรื่องธรรมดาเหมือนหายใจเข้าออกเลยนี่ ” อาจารย์แผดเสียงสู้ ก่อนจะเบนเป้าหมายกลับไปหาคริสเทน “ ส่วนเธอ คุณแฮมิลตัน ชั้นจะพูดครั้งสุดท้าย ย้ายก้นของเธอออกมาแล้วพาไอ้หมอนี่ไปเข้าโรงพยาบาลบ้าได้แล้ว! ” “ ไปกันซักที ชั้นรำคาญเสียงยัยเหี่ยวปากตลาดนี่เกินทน ” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่า เขาเดินขึ้นมาและฉุดแขนคริสเทนให้ลุกขึ้น “ นี่คุณ ปล่อยชั้น! ” คริสเทนพยายามแกะมือที่จับกุมตนไว้ออกแต่ก็สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้ “ ลาก่อนคริส ชั้นจะคิดถึงเธอตลอดไป... ” บริทนีย์ไว้อาลัยเพื่อนสาว “ บริท อย่ามาหันหน้าหนีนะยะ ช่วยชั้นด้วย! ” หญิงสาวยื่นแขนมาเกาะโต๊ะเอาไว้ คริสเทนโดนฉุดกระชากลากถูออกมาจากที่นั่ง โดยมีทุกคนในห้องจับจ้องราวกับเธอเป็นนางแบบที่กำลังเดินโฉบฉายอยู่บนรันเวย์ แต่สิ่งที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกแย่และเป็นกังวลมากที่สุดคือสายตาอันสับสนบอกอารมณ์ไม่ถูกของโนอาห์ที่กำลังมองมาทางเธอก่อนจะเบือนหน้าหนีไป . . . . ติดตามต่อใน Episode 3 นะครับ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 55 05:12:43 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 05:50:13

ความคิดเห็นที่ 4 ต้องให้เอ็ดเวิร์ดที่สามมาเองเลย... ฮาดีค่ะ จากคุณ : ลูกแก้ว เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 13:40:24 A:79.235.240.225 X: TicketID:363921

ความคิดเห็นที่ 5 เอ็ดเวิร์ดนึกในใจขณะมองดูคริสเทนวิ่งหน้าตั้งออกไปจนลับตาผ่านทางหน้าต่างของห้องครัว หน้าต่างห้องครัวน่าจะอยู่ทางด้านหลัง ไม่น่าจะมองเห็นหน้าบ้านได้นะครับ นี่วิชาประวัติศาสตร์คุณแฮมิลตัน ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ อาจจะระบุเป็น วิชาเคมี ไปเลยดีกว่าไหมครับ มีการใช้ข้อมูลประวัติศาสตร์ด้วย ดีครับ ผมไม่ได้ดูคำผิดให้นะครับ คิดว่าผู้แต่งน่าจะเก็บได้ดีอยู่แล้ว เรื่องแนวนี้ กับบทพูดแสบๆ กลิ่นไอแบบ นิยายแปล ถ้าเป็นคนที่ชอบก็น่าจะสนุกนะครับ แม้แต่ผมที่ไม่ค่อยชอบ ก็ยังอ่านได้ลื่นดีครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 7 ก.ค. 55 20:14:40

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านต่อค่ะ กลายเป็นซาลิไซลิกแอซิดได้ไงเนี่ย ฮ่าๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 00:45:50

ความคิดเห็นที่ 7 @ คุณลูกแก้ว เสียดายไม่มีล๊อกอินนะครับ อยากให้ Gift จัง เห็นว่าเข้ามาติดตามอ่านตั้งแต่ตอนแรกแล้ว ยังไงก็ติดตามไปจนจบนะครับ @ คุณzoi ขอบคุณเช่นกันที่เข้ามาอ่านตามคำเชิญแม้ว่าจะไม่ใช่แนวที่ชอบนะครับ อยากบอกว่าข้อติติงเล็กๆน้อยๆที่มอบให้ช่วยผมได้เยอะเลยครับ @ คุณscottie นี่ก็มาตามคำเชิญเช่นกัน ขอบคุณมากๆ ตอนหน้าจะมีตัวละครใหม่เพิ่มขึ้นมาแล้ว จะเป็นใครก็คอยติดตามและอยู่ด้วยกันไปจนจบนะครับ แก้ไขเมื่อ 08 ก.ค. 55 06:55:46 จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 06:55:22

ความคิดเห็นที่ 8 ส่วนตัวรู้สึกทะ:-)ๆ นิดหน่อยที่พระเอกไม่รู้จักมือถือฯ แต่ดันรู้จักแมคโดนัลด์น่ะค่ะ กับถ้าออกมาข้างออกเองเป็น ก็น่าจะรู้เรื่องโลกภายนอกเยอะกว่านี้บ้าง จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 8 ก.ค. 55 18:55:03

ความคิดเห็นที่ 9 @Draconia พระเอกรู้จักโทรศัพท์มือถือครับแต่ไม่ชอบใช้ แต่ที่ไม่รู้จักคือโทรศัพท์แบบใหม่ๆที่เป็นหน้าจอสัมผัส บุคลิกของพระเอกเค้าไม่เชิงว่าจะหลงยุคซะทีเดียว คือเค้าจะเหมือนคนโลกแคบมากกว่า ถ้าจะรู้จักอะไรซักอย่างก็ต่อเมื่อเค้าเคยมีประสบการณ์กับสิ่งนั้น หรือเคยพบเห็น ถ้าจะเปรียบเทียบให้เข้าใจง่ายๆ ก็เหมือนคนแก่ๆน่ะครับ ถามว่ารู้จักโทรทัศน์ไหม รู้จัก แต่โทรทัศน์ที่เค้ารู้จักคือเครื่องเก่าๆ จอนูน ภาพขาวดำ ไม่ใช่ไวด์สกรีน จอแบน พลาสม่า สามมิติแบบที่คนสมัยนี้รู้จัก แต่ยังไงก็ยินดีที่มาติดตามอ่านและแสดงข้อคิดเห็นนะครับ ถ้าจะกรุณาก็ขอให้ติดตามไปจนจบด้วยแล้วกัน คำแนะนำติชมแบบนี้เป็นสิ่งที่ช่วยผมได้มากเลยครับ เพราะมันสะท้อนให้ผมได้รู้ว่าคนอ่านอ่านแล้วรู้สึกยังไง เราเล่าเรื่องกระจ่างพอไหม ^^ จากคุณ : Evageline A.K. Mcdowell เขียนเมื่อ : 9 ก.ค. 55 04:57:48